Poezi të krijuara nga forumistët

Eklips shkruajti:

Muja e Halili urime te pergezoj per kete poezi,mos u ndal vetem vazhdo keshtu.!!

Faleminderit Eklips.

Për një engjëll…


Engjëll, ditëve dhe netëve endesh mes kujtimesh,

Mëngjeset, mbrëmjet vijnë e ikin dhe ti je aty…

Rastësisht një dite me shi, hyre dhe në botën time

Idhull i një shpirti të lënduar, që më flet për ty.



Hera – herës të mendoj si do ishe sot, tani…

A do të më buzëqeshje? Ndoshta ne do ishim shokë!

Zoti deshi që të rrije pergjithmonë një fëmijë…

Ikur ëndrrash, shpresash, dhimbjesh, një engjëll je ti.

Regëtin në buzëmbrëmje lot dhe dhembshuri,

I mbrojtur nga dashuri zemrash, dhe nga dhimbje plot.

Dhimbja

po te kishte dhimbja fjal
do flisnin edhe guret
do tregonin dhimbjen time
qe e kam ne zemren time

Ne cdo vend ku isha une
aty kam vec kujtime
te embela te hidhura bashk
e formojn dhimbjen time

Dhimbjea ime nuk ka fjal
aja ka vetem mall
mall te strukur ne shpirtin tim
qe e shpalos cdo agim,

Suksese Eva dhe vesa, vetëm para me poezi.

46.

Shikime nën strehëz

Shikoj shiun që pikon
e ndjejë erën që fryn lehtë
nën një strehëz më vështron
një Shikim duke hesht....

Një shikim i cili hesht
rikujton ëndërrat e mia
e fshiu lotin duke buzëqesh
mikja ime nga fëmijëria...

Mikja ime e fëmijërisë
mu bë diell me lot gëzimi
shikimi i saj i miqësisë
muros vitet e ndasisë...

FORUMI BASHKIMI KOMBETAR...


Djem e vajza te rinje
qe e duan lirine,hyne
ne kete forum per
ta ndritur kete
Ilirikum.

Bejn postime ideale
per kete qeshtje
kombetare.
Postojne dite e nate
dhe kurre nuk rrine
rahat.

Me rrespekte nga Muja e Halili.
(Kete vjershe ja kam kushtuar te gjithe djemve dhe vajzave te forumit,sepse bejne nje pune te palodhshme...)

BABAIT TIM

Me nje babe qe kisha une
nuk kish ne qytet as ne katund
ishte mik e pertej mikut
ia kalonte c'do arshiku.

kur ne rruge une e takoja
ne restorant perfundoja
pinim kafe e benim gallate
si ta kisha ne gjenerate.

Ish ne mosh po i ri ne zemer
kurr s' me therriste mua ne emer
me therriste syn e me therriste shpirt
ti per mua thoshte je Drite.

Vesa shkruajti:

BABAIT TIM

Me nje babe qe kisha une
nuk kish ne qytet as ne katund
ishte mik e pertej mikut
ia kalonte c'do arshiku.

kur ne rruge une e takoja
ne restorant perfundoja
pinim kafe e benim gallate
si ta kisha ne gjenerate.

Ish ne mosh po i ri ne zemer
kurr s' me therriste mua ne emer
me therriste syn e me therriste shpirt
ti per mua thoshte je Drite.

Vesa të Lumt ty që kishe at Baba dhe i Lumt atij që la pas një dritë që po shëndrit gjithkah si në forum rrugë e pun kudo dhe vazhdo të shëndritë,
suksese dhe ndiq rrugën që ta msoji Babi (i qoft i lehët dheu i Kosovës Martire .

Sofra shkruajti:

Shumë poezi e mirë Muja dhe vesa, vazhdim të mbarë!

Faleminderit shume Sofra.

Televizjoni
Një magji para
syve të mi,çdo
ditë e shikoj
me mrekulli------>(fantazi)
Kjo kuti
e quajtur televizjon
na e sjell botën
në shtëpinë tonë.

SHTËPIA

Shtëpi moj e
ëmbla shtëpi
asnjë gjë nuk
është si ti
Kur bjen
shi strehohemi
tek ti.
Ti na mbro
e na ngro.
Ke një gojë
e dy sy
por nga
goja hym
tek ti....

Pese Heronjtë e Vigut

(te shkulur nga qyteti i Shkodrës nga bijtë e po atyre të shiturve tek fashizmi që i vranë dikur)

I vranë përsëri pas gjashtë dekadash
Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë,
Në gjoks edhe në ballë gjurmë plagësh
Në shpirtin tonë gjaku i tyre i patharë.

Skërmisin dhëmbët bijtë e etërve gjakpirës
Dhe duket se me bronzin po luftojnë…
Në gjashtëdhjetë vjet gjaku i tyre mbjell të mirën
Edhe pse sot nga piedestali duan t’i rrëzojnë.

Nuk janë statujat e heronjve bronz e hekur,
Nuk janë beton dhe as mermer - t’i zhdukni ju!
Me nder janë gdhendur, s’njeh lavdia fjalën “vdekur”
Nëpër miliona zemra shqipesh janë këtu.

Nëse ju shkulni një shtatore nuk humb Shkodra
Dhe kur nga kreu i parlamentit nxirrni thonjtë.
Nuk humbet gjaku se kanë plot vëllezër, motra,
Në gjithë Shqipërinë kanë statujën 5 heronjtë.

Fjalët e tyre: “Po na shitojnë plumbat armike,
Po jetën do ta falim si me le!
Vdekje fashizmit” – përsëri na brohoritën -
Gjithë plumbat kundër tyre ranë mbi ne…

Toka shqiptare, qielli, prapë i përshëndeti
Si ate ditë kur për të fundit herë Diellin panë
Në zemrat tona me gjak gdhendën amanetin
Në Vig i vrane dikur, por sot pranë nesh i vranë…

VetetimaAL shkruajti:

Pese Heronjtë e Vigut

(te shkulur nga qyteti i Shkodrës nga bijtë e po atyre të shiturve tek fashizmi që i vranë dikur)

I vranë përsëri pas gjashtë dekadash
Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë,
Në gjoks edhe në ballë gjurmë plagësh
Në shpirtin tonë gjaku i tyre i patharë.

Skërmisin dhëmbët bijtë e etërve gjakpirës
Dhe duket se me bronzin po luftojnë…
Në gjashtëdhjetë vjet gjaku i tyre mbjell të mirën
Edhe pse sot nga piedestali duan t’i rrëzojnë.

Nuk janë statujat e heronjve bronz e hekur,
Nuk janë beton dhe as mermer - t’i zhdukni ju!
Me nder janë gdhendur, s’njeh lavdia fjalën “vdekur”
Nëpër miliona zemra shqipesh janë këtu.

Nëse ju shkulni një shtatore nuk humb Shkodra
Dhe kur nga kreu i parlamentit nxirrni thonjtë.
Nuk humbet gjaku se kanë plot vëllezër, motra,
Në gjithë Shqipërinë kanë statujën 5 heronjtë.

Fjalët e tyre: “Po na shitojnë plumbat armike,
Po jetën do ta falim si me le!
Vdekje fashizmit” – përsëri na brohoritën -
Gjithë plumbat kundër tyre ranë mbi ne…

Toka shqiptare, qielli, prapë i përshëndeti
Si ate ditë kur për të fundit herë Diellin panë
Në zemrat tona me gjak gdhendën amanetin
Në Vig i vrane dikur, por sot pranë nesh i vranë…

VetetimaAL, keni thurur një poezi shumë të vlefshme për forumin tonë, ndaj të uroj mirëseardhje dhe të dëshiroj krijimtari të sukseshme letrare.

Poezi e cila tregon realitetin e hidhur sotë në Shqipëri realitetin e bishave që i janë vërsulur Shqipërisë, dhe luajnë para syve tanë me gjakun e dëshmorve, gjak të cilin e derdhën mu në lulen e rinisë, dhe e dhanë jetën si gjënë më të shtrenjtë që e kishin, ja falën Shqipërisë.... vetëm e vetëm, që ne sotë të jemi të lirë dhe të kemi Atdhe, për të cilin brez pas brezi gjyshërit tanë e derdhën gjakun e tyre.

Sotë në Shqipëri, ata të cilët në jetën e tyre si modë e kishin përuljen ndaj pushtuesve, atyre u pengojnë dëshmorët e kombit për të cilët bëjnë klasifikime, kurse ndaj gjithë dëshmorve nuk tregojnë kurrfar përkujdesje.

Ju Falenderoj per fjalet e mira, Sofra. Ju deshiroj suksese edhe Juve.

VetetimaAL shkruajti:Pese Heronjtë e Vigut

(te shkulur nga qyteti i Shkodrës nga bijtë e po atyre të shiturve tek fashizmi që i vranë dikur)

I vranë përsëri pas gjashtë dekadash
Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë,
Në gjoks edhe në ballë gjurmë plagësh
Në shpirtin tonë gjaku i tyre i patharë.

Skërmisin dhëmbët bijtë e etërve gjakpirës
Dhe duket se me bronzin po luftojnë…
Në gjashtëdhjetë vjet gjaku i tyre mbjell të mirën
Edhe pse sot nga piedestali duan t’i rrëzojnë.

Nuk janë statujat e heronjve bronz e hekur,
Nuk janë beton dhe as mermer - t’i zhdukni ju!
Me nder janë gdhendur, s’njeh lavdia fjalën “vdekur”
Nëpër miliona zemra shqipesh janë këtu.

Nëse ju shkulni një shtatore nuk humb Shkodra
Dhe kur nga kreu i parlamentit nxirrni thonjtë.
Nuk humbet gjaku se kanë plot vëllezër, motra,
Në gjithë Shqipërinë kanë statujën 5 heronjtë.

Fjalët e tyre: “Po na shitojnë plumbat armike,
Po jetën do ta falim si me le!
Vdekje fashizmit” – përsëri na brohoritën -
Gjithë plumbat kundër tyre ranë mbi ne…

Toka shqiptare, qielli, prapë i përshëndeti
Si ate ditë kur për të fundit herë Diellin panë
Në zemrat tona me gjak gdhendën amanetin
Në Vig i vrane dikur, por sot pranë nesh i vranë…

Lavdi te perjeteshme ne gjirin e nenes SHqiperi.

ANDRRALLJET



Me gishtin në tëmth kokat më një shi.

Vërdallur aqë mote rrenash pa mbarim;

Edhe n`këtë zezditë,një i yni i Zi,-

Me të pështirtat e tij: fjalë pa kumbim!



Gjuhë qyqare gjuha gjuhë e lidhur lak,

Kohë ti që zbarkohesh veçse zallahi;

Mendje të fushëtira në më asnjë cak,

Shikim i përvuajtur drejt miut perëndi.



Te shtëpi e rrenës,me kulm të marrë,

Të njëjtat gatime: - fjalë e partalla;

Atje shkallosjesh pritet ujë me sharrë

E në mell partallgjinjsh andrrallet palla.



1998

NËNË SHQIPËRI NËNË SHQIPËRI

-1997-

Ku pak lëkundet dheu,

aty është uri…,e

T`i jesh zgjuar mendjes

s`të zë dot vapa…;

zot,o zot si është

kjo bota zemërguri

që thikën të vë prapa.



Hidhka bota e ligë

hapa e kopili,

Njëherë me ngadalë,

e, pastaj,vrap e vrap;

mjafton pak t`hamgjisesh,

të vritesh bri më bri

t`mos ngulesh kurrë si rrap…

T

Po të kundrojnë horrat,

sorrat…nga gufalle,e

Unë n`mendime zgjatem

sa të ta prek ballin ,

Nga shoh si t`vërdallen

pipiruq e llalle,

s`di si do e bësh hallin …



Por,dimërisht të bluhesh

nuk sheh fusha vere,

Mbase,edhe gjarpërorët

bluajnë në këta mullinj,

Dhe janë edhe skuthët

e përbrenda derës

Të urtë si kërminj...



Andej këndej kameleonët,

Jo pak kallin datën;

S`vëllamërohet kot

nata me lugatin

Se sipas tyre,tash o kurrë:

Me gjak tëndin

Caqet t`i përmblatin.

AI ISHTE SI SKËNDERBEU

-Isa Demajt,burrit jo pak burrë-





Në fillim Ti s`më njihje:

Më shikoje si hasmi hasmin.

Unë vetëm vetullat ngrisja,

Buzën kafshoja i qeshur.



Më pëlqente të të zemëroja,

Sepse atëherë Ti ishe si Skënderbeu:

Zemra madhështisht tundej në zemratë

E sytë dhe balli të bëheshin si reja.



Kur një ditë u ulëm si trimat,

Ti prapë ishe si Skënderbeu,

Vetëm se tash – i buzëqeshur,E unë: ushtar yti çapkën

AI ISHTE SI SKËNDERBEU

-Isa Demajt,burrit jo pak burrë-





Në fillim Ti s`më njihje:

Më shikoje si hasmi hasmin.

Unë vetëm vetullat ngrisja,

Buzën kafshoja i qeshur.



Më pëlqente të të zemëroja,

Sepse atëherë Ti ishe si Skënderbeu:

Zemra madhështisht tundej në zemratë

E sytë dhe balli të bëheshin si reja.



Kur një ditë u ulëm si trimat,

Ti prapë ishe si Skënderbeu,

Vetëm se tash – i buzëqeshur,E unë: ushtar yti çapkën

DUKE PARË TË PILLET NJË DREQ



Kështu është ,pra,kur rrëmbehesh:

E hap zemrën,e hap shpirtin,-

Ndërsa,skuthi,vesh bëhet skuthi,

Sytë kaustik i hap.



Pak para se të pillte një dreq

U desh që daulles t`i bija

Që ti të zgjoheshe

Sikur nga gjumi,

Ballë shkrepëtirave me shi

Të shihje të ndërkryerin.



Përmasa e zezë,atëherë,-

Një si tufani,

Sa hap e mbyll sytë,se si u zhduk

Se si u zhduk,si shushunja,

Që majmërinë e ushqen

Nga shkretërimi i gjësë.

UÇK



Mbi gjakimin e lashtë forcë e ngritur

Nëpër kohëra mpleksur me be e rrufe

Lisi kokë në qiell në rrëbeshe rritur

Lartësisë diellore shkon me ty atdhe.



Gjaku në damar flamurin e valon

Frymëverohet dimri më një emër

det në dallgë i qeshur syri vezullon

e ndjejmë më të ngrohtën në zemër.



Nga ngrehina e re flitka edhe muri:

-Ç`u mboll në aqë mote,u mbi…

Ushtri Çlirimtare njerëzish palcë guri

Shkëmbi që s`ja di në kurrnjë stuhi.



Në ato lartësira,te flamuri i ngritur

Sakush do e sheh gjakun që dasmon

Te emri i ngritur si një e ndritur,

Diadema e lirisë vezullon



1998