Poezi që më kanë pëlqyer shumë!

Shaban AjvaziYLLI NGA QIELLI

1.
Në hapësirën e paskaj aty mbi re të bardha
U nisa me rrëmbim një yll ta rrëmbeja,
Nga shumë yjet që i ka qielli
Vetëm një e zgjodha dashurinë të ia rrëfeja!

2.
E vodha me pahir dhe e futa në gji
Me dashuri e ngroha sikur në kamin,
Shpirtin së bashku me zemrën ia fala
Në gjunjë ia dhash përjetë një premtim!

3.
Dhe nuk kam qiellit tani qfarë t’i bëj
Që një yll më pak atje lart bën dritë,
Ngase jetën time tani e ndriqon
Është dritë e zemrës që gjatë e kam pritë!

Georges Brassens (1920-1982)

Percjella martesore

Martesa dashurie, martesa per para,
Kam pare te martohen plot burra edhe gra,
Qofte zotrinj te larte, qofte njerez te mjere,
Qe mbahen si floktare, qe hiqen si notere.

Po dhe sikur te rroja sa ç’do te rroje kjo bote
Do ruaja perjete kujtimin gezimplote
Te asaj dite dasme, kur nena e ati im
Ne dyert e bashkise shkuan per celebrim.

Dhe qe t’iu them te drejten, mbi qerren prej dru lisi,
Qe e terhiqnin miqte dhe e shtynte farefisi,
Te dy dashnoret e vjeter e bene ate martese
Pas shume vjet dashurie, pas shume vjet fejese.

Percjelle si e jona s’kish bere vaki mbi toke
Sa s’na perpinte turma me syte kokerdhoke.
Sehir rrinte na bente nje bote e pavlere,
Qe nje te tille dasme s’kish pare asnjehere.

Ja ku nis e fryn era qe ngre me pikellim
Femijet e korit, bashke me kapen e atit tim.
Ja ku nis bie shiu me pikat e medha,
Sikur kete martese kerkon ta ndale se s’ka

Nusen me sy perlotur kurre s’kam per ta harruar,
Qe nje tufe lulesh tundte si kukull neper duar.
Une per ta ngushelluar, me sa kisha fuqi
I bija harmonikes si ne nje liturgji.

Me grusht kanosnin qiellin gjithe femijet e nderit.
Therrisnin: “Vazhdon dasma, ne emer t’Jupiterit!”
Paçka se njerezit tallnin, paçka se zotat s’donin,
Dasma vazhdonte punen dhe nusen e uronin.

Jacques Prevert (1900 – 1980)


Paris at night (Parisi naten)


Tri shkrepse te ndezura nje nga nje ne erresire:

E para per te pare tere fytyren tende,

E dyta per te pare syte e tu,

E fundit per te pare gojen tende.

Dhe tere nata per te mi kujtuar keto perseri

Duke te shtrenguar ne krahet e mi.

Jacques Prevert (1900 – 1980)

Kaq e kaq pyje

Kaq e kaq pyje te shkulura nga toka
E te masakruara,
Te copetuara,

Ne rrotativa te futura...
Kaq e kaq pyje te flijuara per brumin e letres
Te miliarda gazetave qe pervit terheqin vemendjen e

Lexuesve per rreziqet e shfarosjes se pyjeve..

Nje poezi e Perikli Jorgonit, kushtuar deshmorit te Luftes se Dyte Boterore ne Kampin e Prishtines - Sander Jorgonit dhe ne nderim te gjithe heronjve dhe deshmoreve shqiptare

Vargje per Sandrin

Vec emri ty te mbet ne keto brigje,
si cope strall qe koha dot s'e ha.
Dikur dhe ti pe yjet se si digjen,
A kenge bulkthi ndjeve neper tra.
Dikur dhe ti ne lodra femijnie
Balona ngrite lart ne qiellin blu.
Dikur ne kopesht nje dru te njome lajthie
Ne nje mengjes e mbolle ti ketu.

Por jeta s'ish poeme lajkatare,
Por jeta rende shtypte si qivur.
Ndaj teje mbytur qanin ne dritare.
Femijet e komshiut te semure.
Dhe ish e tmerrshme dhimbja e pandare
Qe na kafshonte shpirtin si neperke,
Ti pak nga pak kuptove zemervrare
Se jeta per te mjeret ishte njerke.

Sa shpejt o Sandri vitet fluturuan!
Tani as top, as predha s'ndihen me.
U dogjen pishat e serish bleruan.
Vec ti gjithnje ne dhe te ftohte fle.
Vec ti nuk bredh me shoket ne pranvere,
Vec ti nuk flet me ta gjithe gaz e shend
E as i bjen kitares si njehere
Ajo po hesht e varur ne nje kend.

A me degjon? A ndjen me c'mall te thelle
Po te therras, por ti s'pergjigjesh dot
Perse nuk vjen gjithe kete nate te kthjelle
Te me kendosh serishmi kenge plot?
Mos udha ty te duket fort e gjate,
Mos valle s'gjen dot shtigjet neper terr,
Apo te lodhi plaga e pergjakte
E permes brinjesh prap te dhemb, te therr?

Mban mend? Shtrengata sillej pergjate botes,
Gjemonte e trokiste ne cdo prag
Si mund te mbante valle cak i portes,
Kur trupi i Atdheut rridhte gjak?
Si mund te enderroje krejt i qete
Nje lumturi te vogel, te pafat,
Kur permbi dhe te vrenjtur shkonin rete
E plumbat fishkellinin shpat me shpat.

Sa drite Sandri kishte endrra jote
Dhe pse kallkan e ere kish perreth.
U mbyllte plage shokeve neper fronte,
Rudinat, lugjet, vishte prape me gjeth.
Gjithe popujt i veshtronte te cliruar,
I fshinte botes lotet e pafund,
ku njerezit kthenin mbremjes te gezuar
Dhe gjenin buke e libra ne katund!

Kjo enderr te erdh telave me gjemba,
T'i perkedheli shpresat ne qeli.
Serish o Sandri gjaku neper rremba
T'u ndez si prush, te rrodhi me furi.
Ne male shkrepte drita e lirise,
Perreth pergjonte vdekja me terbim,
Ti re si lis i shembur mes stuhise,
Duke veshtruar yjet ne agim!

NE te vertete Naimi,Mjeda,çAJUPI Jane dhe ngelen te pa krahasueshem edhe ne ditet tone.

Eva0506 je e e perkryer me shkrime ta beft zoti hallall.
Respekte.

Faleminderit Gjura!

Gjura shkruajti:

Eva0506 je e e perkryer me shkrime ta beft zoti hallall.
Respekte.

Pablo Neruda

Mund të shkruaj

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.

Të shkruaj, për shëmbull:”Nata është yjësuar,
Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg.”

Era e natës sillet në qiell dhe këndon.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.

Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia.
E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.

Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu.
E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.

Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të.
Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa.

Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante
Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.

Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg..
Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.

Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të.
Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.

E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë
Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.

Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja
Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.

E tjetrit. Do jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.

Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.

Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve,
Shpirti im ndjehet keq që e ka humbur.

Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi,
Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj.

Pablo Neruda

DALENGADALË VDES….

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Pablo Neruda

Dashuria

Grua do desha te isha biri yt, per te pire
qumeshtin nga gjite si nga nje ujvare
per te pare e ndier, perkrah te te kem
ne qeshjen e arte e ne zerin e kristalte.

Per te ndier ne krahet e mia si Perendia nder lumenj
e adhuruar deri ne kockat e trishtuara prej pluhuri e gerqele
keshtu qenia jote te kalonte pa dhimbje perbri meje
e do te vinte nder strofa-e paster nga cdo e keqe.

Si do dija te dashuroja grua, sa do te dija
te dashuroja,te dashuroja si askush nuk ka ditur kurre
te vdisja e te te doja akoma me shume
e akoma me shume te te doja, me shume.

Per zemren time

Pablo Neruda

Per zemren time mjafton kraherori yt,
per lirine tende mjaftojne krahet e mi.
prej gojes sime gjer ne qiell do ngrihet
gjithcka qe thelle ne shpirtin tend flinte.

Vegimi i cdo dite eshte te ti.
Dhe ti je vesa ne zemer te lules.
Kur ti mungon zhduket horizonti.
Si nje dallge je qe perjetesisht iken.

Une thashe qe ti kendoje neper ere
si pisha e larte dhe e heshtur.
Trishtohesh pernjeheresh si nje rruge.

E mirepritur je si nje shteg i vjeter,
ku gelojne oshetimat, zerat nostalgjike.
Sapo une zgjohem-ikin, fluturojne
zogjte qe flinin ne shpirtin tend.

Pablo Neruda

Mali dhe lumi

Në vendin tim gjendet një mal.
Në vendin tim gjendet një lumë.

Eja me mua,

Nata ngjitet përmbi mal.
Uria zbret poshtë në lumë.

Eja me mua.

Cilët janë atë që vuajnë?
Unë nuk i njoh, por janë njerzit e mi.

Eja me mua.

Unë nuk e di, por ata me thirrën
Dhe më thonë: “Ne vuajmë.”

Eja me mua.

Dhe ata më thonë: “Njerzit e tu
Njerzit e tu të pafat,
Midis malit dhe lumit
Me uri dhe pikëllim,
Ata nuk duan të ndeshen vetë,
Ata po të presin ty, mik.”

Oh ti, njeri që e dua,
I vockli, kokrra e kuqe
E grurit,
Ndeshja do të jetë e ashpër,
Jeta do të jetë e ashpër,
Por ti do të vish me mua.

Pablo Neruda

Lavdi Dites se Lumtur

Kesaj here me lini te jem i lumtur,
nuk i ndodhi asgje askujt,
nuk jam asgjekundi,
ndodh qe jam i lumtur,
deri ne te fundit thellesi te zemres.
Duke ecur, duke fjetur a duke shkruar,
çfare mund te bej, jam i lumtur.
Jam me i panumert se bari ne kullote.
Ndjej lekuren si nje peme e rigjalleruar,
uji poshte e zogjte ne maje,
deti porsi unaze rreth jetes sime,
e guatuar prej buke e shkembi - toka,
ajri kendon porsi nje kitare.
Ti afer meje mbi rere, je rere,
ti kendon dhe je kenga.
Bota eshte sot shpirti im,
kenge e rere, bota sot eshte goja jote,
me lini mbi gojen tende e mbi rere
te jem i lumtur,
te jem i lumtur patjeter,
sepse marr fryme e merr fryme,
te jem i lumtur, ngaqe te prek
dhe eshte sikur te prekja lekuren blu te qiellit
dhe freskine e tij.
Sot lermeni qe te jem i lumtur, une e mjaft,
me apo pa te gjithe, te jem i lumtur me barin
e me reren, te jem i lumtur me ajrin e token,
te jem i lumtur me ty, me gojen tende,
te jem i lumtur.

Në emër të dashurisë

Uluni ,ju të gjallët,ju të mirët
të pimë sonte deri vonë ,
raki rrushi ,verë Kosove
me ju të mëdhenjët ,me ju martirët
mu në zemrën e dheut tonë.

Të pimë sonte si dikur
pranë lumit pranë burimit
për fluturimin e lire të zogjëve
në emër të dashurisë ,të humanizmit
për shëndetin e mirë të njerzëve .

Ti shpalosim ëndrrat
që na mësuan të zgjohemi
në netët e gjata
drejt mëngjeseve të kaltëra
drejt të nesërmeve të largëta .

Me ju të rënët ,me ju të mirët
me ju të mëdhenjët me ju martirët
dhe kështu prore duke çarë stuhinë
mbi supe kishim -Kosovën ,
e në zemër -Shqipërinë .

Jul Variboba  
  
 


Kanka e të zgjuarit


Zgjou,bir,jo më gjumë,
ngjou,se mi fjëjte shumë.
Jeta ime,xha m'u zgjo,
zgjou se bëre nino.
Vjen një legë pekurar'
pruçesion ti vizitar.
Gjegj si loznjin,si këndonjin,
dhenë e detin e gjëmonjin,
Karramunxa e fishkarole,
surdullina e rusinjole,
mirë bukur e ngular, -
o çi vjersh! Ti rikriar.
Gjegji,bir,e iu gëzo,
me kto duars i beko.
Ruaj rigale çi ti sualltin,
gjithë mandrën e rëzuatin.
Nga me dorë ti kit qengje,
çi ësht' e bardh' si nji skamëngje.
Çi ësht' e tener këjo gjiz'!
Ruaj e suall ki kaçiapriz.
E kaciqin me kit dhi
e suall ki buzëzi.
E gastratin pjot lesh
e suall ki këmbëlesh.
Ç'ësht' i ëmbël ki huall!
Erdh Nikolla e t'e suall.
Nji manure pratunere
e njo zok si kaçjulere
e nji t'egërith pëllumb
e suall Ngjisku me nji tumb
Via,bir,zgjou,pravoi,
pekurarët bekoi.
Erdh edhe nji leg' divote
tue kënduar parambote.
Ruaji,bir,e i gëzo,
zgjou se bëre nino.
Vjen Xhudita me nji gjel,
zunë fill ajo kangjel.
Suall Malita nji kapua,
e e motra nji pagua.
Pesë bracë xagarele
suall e ve Rutiçele.
Suall e bija ca këstanja,
kirgorina edhe milanja.
Suall Rakelea nji brez
se t'e ngjeshinj nd'atë mes.
Me nji fash rikamatë
erdh Suzana çi me natë.
Lia suall dica skutina,
e ca ve Carafina,
e Dilusha,çi u martua,
suall nji kez',m'e suall mua.
Ruaji gjith' e i beko,
zgjou se bëre nino.

Unë e dua Shqiperinë

S'kam çiflik e s'kam pallate,
S'kam dyqan me kater kate,
Po e dua Shqiperine
Per nje stan ne trebeshine,
Per nje shkarp e per nje gur,
Per nje gardh e per nje mur,
Per kasollen mbi Selishte,
Per dy ara ne Zallishte,
Per nje lope e per nje gomar,
Per nje Balo,nje manar.
Une e dua Shqiperine
Si bari dhe si fshatar.
Une e dua Shqiperine,
Per terfilin mi lendine,
Per nje vaze gjeraqine,
Dhe per ujet qe buron
Nga nje shkem e gurgullon
Neper lista gjetheshume,
Edhe zbret perposh ne lume.
Une e dua Shqiperine
Per nje lule trendeline,
Per nje zok qe fluturon,
Per bilbilin qe kendon
Ne ato ferra ne ato hije
Kenge malli e dashurie,
Kenge shpirti te helmuare.
Une e dua Shqiperine
Si poet i dhemshuruare.
Une e dua Shqiperine
Qe nga Korca e Vranine,
Ku del bujku qe me nate
Me parmende dhe me shate,
Mbjell e korr me djell,me hene
Dhe s'ka buke per te ngrene,
Ku nallbani dhe samarxhiu
Mjeshtri,kallfa e kallajxhiu,
Krrusen dite e krrusen nate,
qe te hane buke thate,
Ku hamalli neper skela
Ngarkon hekur dhe varela,
Kembe zbathur,***** cjerre
Punon vetem per te tjere.

Une e dua Shqiperine
Qe nga Shkupi e Janine,
Ku nje popull derezi
Heq e vuan roberi
Po ka shpirtin luftetar.
Une e dua Shqiperine
Si shqiptar e bir shqiptar.

Lamë Kodra

Zef Serembe

Zogjte e bukur kendojne me hare
Po zemra do me plas mua ne gji
I merguar qaje jeten ne kete dhe
Merzitem ne katund, merzitem ne vetmi..
Tere shkelqimi me hapet para vedit
Qe me zgjon trute e mia ne mendime shume
Ah! ç mu doq zemra mua te shkretit
Aq sa pushoje vetem kur bie ne gjume.
Arberia matan detit ne na kujton
Se te huaj jemi ne kete dhe
Eh! sa vjet shkuan e zemra nuk harron
Qe nga Turku mbetem pa memedhe
Hakmarrja na jep shprese e na ndriçon
Seç po fryne ere e akullt me ze
Seç ka qene arbereshi sot po harron
E si vjen turp aspak te rri e te fle

Deshire

- Luigj Gurakuqi -

T’mujshe sot n’ket ditë t’bukur, gjith lulzue

T’nji zogu me vû mbrapa nji par’ fletë,

E’ fluturim me ‘to n’Shqipní me shkue

E’ mbrenda s’bukures Shkodër sot m’u gjetë,

Me gjiní, dhe me miq m’u përqafue,

K’ n’at shpín t’ime nji grim herë me mbetë

Edhe me dhanë gjith ç’kam t’imen riní

T’mujshe me fluturue sot n’Shqipëní!

Shtepise sime

- Luigj Gurakuqi -

Të ti m’flutron mendimi,o shpiza e ime ,
Kur vjen ma i thershëm malli me m’trazue;
Të ti, ku nisa s’parit me jetue,
Ku qela sytë, ku u reva ,e pata gzime.

Gjith her’ ndër mend t’ kam ty, ku kaq kujtime
T’ ambla,qe jetën m’ pan nji ditëgazmue;
Vetëm n’ dhe t’ huej, tue vuejt e tue largue,
T’kam n’zemër ty, ku ndieva t’ parët dashtnime.

Ai skaj ma i vogli i yt, ma e vogla skut
E jotja ka për mue aq ambëlsi
Sa veç kujtimi i yt shpirtin m’ kputë

E kur me ra shkoi n’mbramje, me mjeri
Ty t’ mendoj, e i thom vedit: oh a ma i butë
Shtrati e ma i kandshëm a pushimi n’shpi !