UDHËTIMI DREJT VETVETES nga Ardian Dedi

Këtu arrihet pika kulmore: Mërzia dhe kotësia. Kur gjithçka kthehet në monotoni, kotësi, vrasja kthehet në inspirim.

Zhvillimi sjell oligarkinë e parasë që është në kundërshtim me patriotizmin. Në ekosistem ekuilibri i natyrës është prishur dhe kjo vë në rrezik evolucionin.

Shumë prej yllësive, që nuk kanë jetë, janë ndërtuar sipas kafshëve të ndryshme në tokë. Dihet se një jetë e vrullshme plot shkëlqim, pasi verbon gjithçka, ka një fund tragjik dhe të shpejtë.
Aty ku shumëllojshmëria e specieve përbën variacion surprizë, pikërisht aty lind etaloni i Masës.

Me fjalën shqipe “Planet” që domethënë tokë, nënkuptojmë edhe planifikimin për të ardhmen. Nëse fjalën “Universo” në italisht e ndajmë mëdysh atëherë kemi tingullin “Uno”, që do të thotë “Një”, ose ndryshe në shqip “unë” dhe “verso” – drejt : varg, pra drejt diçkaje, e cila ka kuptim shumë të gjerë.

Fjala shqipe “Natyrë” ka kuptimin “në natë hyra”, pra hyra në errësirë, hyra në :univers”, pra një variacion i fjalës ”Zot”.
Nëse universi vjen duke u zvogëluar hapet hipoteza se para këtij Universi ka ekzistuar një tjetër Univers, i cili është shkatërruar. Nëse Universi vjen vazhdimisht duke u zgjeruar, kjo do të thotë se s’ka ekzistuar më parë.

Në sistemin tonë diellor kemi planetë afër diellit me aktivitet vullkanik, të gaztë me gravitacion dhe stuhi, si dhe të akullt dhe përsëri me stuhi.
Gjithashtu edhe në tokë ka aktivitet gjeologjik që provohet me lëvizjen e kontineteve.

Është krijuar Universi dhe më vonë Sistemi diellor. Sistemi ynë diellor përbëhet prej një ylli dhe disa planetësh, ndërkohë që në Univers kemi bashkëjetesë komplekse yjesh si Arusha e Madhe dhe Arusha e Vogël.

Materia e errët është struktura e krijimit të dritës.
Lëngu spermatozoik që gjendet te mashkulli është si harta e Universit. Kromozoni ‘Y”- ypsilon që gjendet te mashkulli dhe që është djalë , nuk gjendet te femra.
Pasioni i diellit për tokën është i verbër.
Toka është binjake e diellit.

Kur lind dielli në mëngjes gjithçka kthehet në diamant blu. Ndërkohë rrezet e diellit janë të verdha dhe atmosfera e kaltër. Ka dhe njerëz me flokë të verdhë dhe sy të kaltër.
Përpara se të shfaqet aureola e diellit agon dita dhe ngjyra është e bardhë.

Kjo është ëndrra që lind të bukurën.
Pastaj horizonti përflaket, lind drita.

Përpara se gruaja të lindë plasin ujërat dhe fëmija lind midis gjakrash. Duhet vëzhguar Veprimi i Energjisë së Errët, të ngrëmë një altar me flori si shënjë komunikimi. Galaktika ‘Udha e Qumështit” nuk ka qenë kështu siç është sot. Ajo ndryshon vazhdimisht.

Teknologjia ka të bëjë me shpikje materiale dhe zhvillohet duke shfrytëzuar njeriun në bazë të interesit personal, duke sjellë programe zhvillimi për gjithë zonat e influencës.
Arti zhvillohet nga lufta me vetveten në kushtet e vetmisë dhe nga kontradiktat e personit me shoqërinë lind ideja e së ardhmes, deri te revolucionet.

Mendimi është fizik, skicohet në tru si ide dhe shëndrrohet në materie, nga kontakti nëpërmjet harmonisë së kodit.
Ideja është ligji që pjell jetën, dhe jeta lind përsëri ëndrrën dhe sjell pritjen. Por një pritje e gjatë është e pakuptimtë dhe arrin në absurditet. Reagimi në grup sjell materializimin e iluzionit të ëndrrës. Njeriu i lashtë nuk do ta kuptonte dot teknologjinë, nga kjo del se teknologjia, arkitektura është materializim i ëndrrës.
Gjithashtu edhe evolucioni që ka ndodhur me ta, që nga shkëputja e peshqve prej detit e deri tek majmuni dhe përfundimi në një mbinjeri të fuqishëm të ndërtuar përsosmërisht, por edhe të bukur, nuk është gjë tjetër veçse domosdoshmëria, ndërsa sa për ekzemplarët e tjerë është liria.

Syri shërben tek njeriu për të dalluar objekte të ndryshme në natyrë.
Toka brenda ka magmë, e cila ka ngjyrë të kuqe ashtu si dhe gjaku i njeriut. Gjithashtu në thellësitë e mëdha të oqeaneve, aty ku nuk

arrin drita e diellit ekzistojnë qenie të gjalla që rrezatojnë dritë, gjë që do të thotë se një Ndërgjegje Supreme ka ekzistuar në Univers edhe para krijimit të dritës.
Syri është një kryqëzim midis shpirtit dhe trurit, ku mendimi shprehet me pasion. Thjesht të vëzhguarit ngjall interesin e të kuptuarit dhe ky është sukses. Ky është aksioni statik i së Drejtës. Sytë janë të ëmbël dhe shprehin ekspresivitetin, sigurinë, vetkontrollin, harmoninë. Sytë janë thjeshtësi që shprehin thellësi mendimi, zgjuarsi, mall, krenari, energji, ëndrra, shpresë dhe lot të ngrohtë margaritarë,në një çehre me hije trishtimi , ku përthyhet rrëzëllimi i dritës.

Këta sy janë një impresion shpërthyes i unitetit ideal të materies.
Si në sytë e kaltër, të hirtë, kafe, jeshilë bebja është e zezë.

Në kushtet e një pranvere të përherëshme jetonin dinosaurët. Ata u zhdukën prej Zotit, gjë kjo që i parapriu erës së gjitarëve dhe kjo vërtetohet nga epoka e mëvonshme e akullnajave. Në epokën e akullnajave u zhdukën mamuthët dhe mastodonët, të cilët, siç duket, kanë qenë kafshë të ngathta. Supozojmë për një moment se, pas shkrirjes së akullnajave do të riaktivizoheshin dinosaurët, a do të dilte fitimtar njeriu? Kur lind njeriu është i verbër ndërkohë që, sa për të dëgjuar, ai nis të dëgjojë që në barkun e nënës.
Tërësia e rregullave të ligjeve që krijuan jetën, tregojnë se edhe Dielli është në varësi të kësaj jete dhe rrotullimi i tij i organizuar në Universe shpreh këtë të vërtetë si shkak madhor.

Brezat që vijnë janë gjithmonë më të moderuar, ndaj në pikëtakimin e shoqërisë njerëzore me të Drejtën, e cila përbën Vlerë dhe Pasuri duhet bërë edhe modifikimi.
Natyra ka krijuar si të Mirën, ashtu dhe të Keqen, ndërkohë që njeriu e admiron të mirën, ndaj është paradoksale një fitore e së vjetrës mbi të renë.

*
Arkeologu herë pas here binte në depresion, harronte të shkuarën, vetveten dhe në të tashmen i zhytur në hapësirat e mohimit të përgjithshëm, gjente besim të palëkundur tek Zoti, i cili i jepte edhe forcë për të shkruar, sepse ai që ka në një front pune arsyen me ndjenjën dhe njeh vetveten është i huaj për shoqërinë. Fitoi vetveten, por humbi gjithçka.

*
Aty nga ora gjashtë e mbasdites errësira mikpritëse me draprin e hënës në sfond përzihej me blunë dhe formonte një ëmbëlsi, që vihej në pah nga dritat artificiale.
. Arkeologu e ndjeu veten të lodhur, ndaj e mbajti frymën poshtë, për tek shtëpia e Shpresës.
Dashuria e saj i kishte ndryshuar jetën dhe karakterin dhe kjo në bazë të pushtetit të së bukurës dhe rrezatimit të fuqisë së moshës së re. Ai kishte flijuar shumë nga vetja për këtë dashuri. Jeta ecën përpara me sfidat e saj, të cilat ata kishin menduar t’i përballonin së bashku, duke ruajtur respekt reciprok.

Shtëpia e Shpresës ishte një vilë në periferi, akoma në ndërtim, madje edhe tani mund të gjeje punëtorë në skelat e saj. Ajo ishte e bukur, e donte jetën dhe e kalonte kohën duke dëgjuar muzikë klasike të zgjedhur, gatuante gjellë të shijshme, vishej bukur dhe me shije, lahej përditë, ecte me vrap në kopshtin me pemë të larta, kishte një aparat fotografik të mirë, dhe kishte ambicjen e hapjes së një ekspozite fotografike.

Po kur iu afrua vilës ndjeu një hidhërim në shpirt, Shpresa kishte dalë në dritare e alarmuar dhe ai nuk po kuptonte asgjë. U përpoq të qetësonte veten, duke mërmëritur vargje që i kishte shkruar vetë në fillim të dashurisë dhe ishin kthyer në simbol.

Pse rri në dritare,
Vallë ç’shikon andej,
Mua që kaloj rrugës,
Apo të tjerët përreth?

Pse rri e menduar,
Për kë mërzitesh vallë,
Vështrimi yt i trishtë,
Më prek mua, ndopak?

Rrugës me njerëz plot,
Shtrihet mendimi yt,
I bardhë , i bardhë,
Si vello e nusërisë.

Por ti ike, u largove,
Tyli zuri vendin tënd,
Më ngjave në çast nuse,
E bukur, sa m’u morën mendtë!

E përfytyronte gjithmonë si një saksi lulesh erëmirë, që shpërndante dashuri.
Tani i ishte afruar më shumë vilës dhe sa më shumë afrohej aq më shumë njerëz shihte. E humbi toruan. Ishte diçka e trishtueshme. Ishin vetvrarë prindërit e Shpresës. Kishte vdekur pra gjithçka e bukur që e lidhte me atë shtëpi.

Perde mëndafshi ngjyrë manushaqe krijonin mbi hapësirën e gjerë të dritareve të mëdha, lakime elegante, në të cilat thyheshin rrezet e diellit, dhe përmblidheshin gjithë kontaktet e dështuara me mjedisin e jashtëm, gjë që u jepte së brendshme një rrëzëllim të mbyllur. Të strukur në skajet e dhomës ambazhurët shpërndanin kursyer nuancat e familjaritetit, që përzihej në ajrin e njomë, me misterin e ërrët, duke formuar një masë drite thellësisht të ëmbël dhe të qetë, disi të mekur, e cila lagte konturet e përgjumura.
Mbi tryezë endej një rrezatim i virgjër hënor, që i elektrizonte shpirtin. Si gurgullima e rrjedhjes nëntokësore, në thellësi të trupit ndjente të gjallë lëngun e dashurisë tek ujiste brigjet e ndjenjës. Prej gjysmëerrësirës së detyruar, e ndillte fshehtësisht një lutje e pa emër, që ia mbështillte trupin me paqe, dhe ia mbante pezull.
Errësira në dhomë shkëlqente prej blusë, e cila përzihej me të bardhën dhe rrëzëllente, njëlloj si në ëndrrat e gjumit të mesnatës, kur lëkura e bardhë errësohet prej pasionit erotik.

Sy impulsivë, epshorë, joshës, ekzotik dhe të ndezur. Historia mallëngjyese e pavetëdijes. Në turbullirë iu fanit silueta e Shpresës.
E vetme, siç kishte mbetur, ajo iu afrua. Në gjithë fytyrën, lëkurën e zeshkët, i ndrinte një diell i përmbajtur, një forcë e brendshme e përulur. I shkoi mendja se mund ta ndihmonte me problemet që kishte me shtëpinë, hallet e së cilës tani do të binin mbi kurriz të saj. Nuk e thoshte, por ndiente nevojë për ndihmë. Ai donte të sakrifikonte gjithçka për ta ndihmuar. Në këtë sakrificë, ai shikonte një paradë vuajtjesh të ëmbla, dhe një dëshirë për të humbur gjithçka. Donte të rrinte akoma tek ajo dritare, por ajo ndenji aq sa duhet, duke lënë me vështrimet e saj të nënkuptonte gjithçka dhe iku në momentin e duhur. Ai e ndjeu veten t’i arratisej bashkë me të. Duke ndenjur në dritare, e përfytyronte në mes dritash të bronzta, duke shprehur dashurinë me gjeste të pavetëdijshme dhe ngulmuese asgjësë. Ndjeu detyrim dhe paaftësi njëkohësisht.

* * *
Iku me zemrën vrer nga shtëpia e Shpresës, dhe në përfundim të bulevardit kryesor, përpara muzeumit. dalloi një shpallje të madhe me skenografi:
Jezusi është i gjallë, ejani ta shikoni gjithë këtë javë në bulevardin kryesor.