UDHËTIMI DREJT VETVETES nga Ardian Dedi

Krishti u kryqëzua, u muros në themelet e kësaj arkitekture dhe teknologjie.

Tingujt e vajtueshëm të kambanës, që përhapeshin në eter, zbërtheheshin si melodi në veshët indiferentë të njerëzve. Ndoshta me të vërtetë kjo ishte kënga e dashurisë, ëndrrës së tyre.

Vjen një moment që bota shpirtërore, tok me botën materiale humbet peshën dhe gjithçka kthehet në iluzion. Është vallë e dyanshme kjo humbje si tek individi dhe te materia? Nëse njeriu gjendet mes udhëkryqit të mirës me të keqen, edhe Universi

gjendet para një dileme të tillë, dhe kësaj merite i takon një varr alamet.
Shumë kafshë në tokë janë ndërtuar sipas ngjashmërisë me konstelacione yjesh në qiell.
A ekziston një konstelacion yjesh në qiell, që të flasi për të ardhmen?

Ndoshta një rikrijim i Universit, sipas një fryme të re udhëheqëse, është në diskutim. Gjithë Universi është në lëvizje: E cila është jetë.
Pra kemi: Largësi – Energji- Masë + Unitet.

Pa dyshim që ky udhëtim drejt vetvetes është esenca e jetës dhe shpreh një Inspirim shumë të fuqishëm.
Kur jeta e humbet kuptimin, zhvillohet ndërgjegja dhe merr kuptim rruga për te jeta e tjetrit.

Pragëndrra ka të bëjë me kujtesën, që shërben si ekuilibër dhe shpreh dimensionin e Miqësisë. Vazhdimësia, si ripërtëritje e së vjetrës, është dështim, ajo duhet të ngrihet mbi bazat e arsyes.
Lëvizja e lirë e njerëzve në një shoqëri në krizë sjell kaos, boshllëk.

Individi, në kushtet e vetmisë, humb kontaktet me shoqërinë, vjedh banka, kapet prej policisë, e cila e çon në gjykatë dhe kjo e fundit në burgjet e mbipopulluara, të tjerë shtrohen në spitale dhe marrin ilaçe në farmaci.

Në jetë vjen një moment i sinqertë, ku njeriu i drejtohet qiellit dhe kërkon drejtësi. Edhe nëse kjo thirrje dëgjohet, njeriu duhet të veprojë vetë, ndryshe është i humbur.
Ndërkohë që natyra është nënshtruar, njeriu është i sëmurë. Themi gjithmonë Nëna Natyrë, , kush është: Zoti.

Dielli në anglisht quhet “The Sun”, por një kuptim tjetër i kësaj fjale është dhe “djali”.
Ndërkohë që fjalës shqipe”djali”, nëse i shton një “l” bëhet “djalli” dhe kjo në kornizën e ligjit të Luftës së të Kundërtave dhe Ligjit të Unitetit.

Në anglisht me “tomorrow” kuptojmë të nesërmen, në greqisht me “to moro” kuptojmë fëmijën e sapolindur.
Rrënja e fjalës budalla në shqip është “Buda”, që tregon se Budën e kanë marrë për budalla.
Sa për lidhjen e gjuhës shqipe me Budën, ndoshta ngelet enigmë, ndoshta duhet njohur lëvizja e popullit në shekuj.

Qëllimi i trurit të njeriut është zbulimi i misterit të Universit.
Nën tokë ka miniera ari, i cili është i pashkatërrueshëm dhe gjendet në sasi të kufizuar.

Shenja e barazvlerës mes arit dhe njeriut nënkupton: Drejtësinë, Ndërgjegjen, së cilës i përket një monument madhështor. Njeriu duhet të luftojë për të drejtën dhe kështu e Mira ka për të triumfuar mbi të keqen. Kjo është një kurorë lavdie e njeriut.
Pa këto institucione njeriu e humbet vlerën dhe Drejtësia është në mjerim. Duhet një këngë lutjeje e fuqishme pasionante, si flamur vendosmërie.

Në këtë botë kemi ardhur pa lejen tonë. Ndërkohë që s’e kemi idenë se çfarë është jeta dhe veprojmë si jetimë.
Etja për jetë konsiston në gjetjen e shpirtit binjak. Njeriu ka ndërtuar unitetin ideal të materies. E vërteta është artificiale, kur pasioni shndërrohet në interes. Kjo është turbullirë. Uniteti ideal i materies mbështetet mbi bazat e lëmimit të saj. E Vërteta nis si interes, por shndërrohet në një kult të pashkatërrueshëm. Një

sistem që të jetë afatgjatë duhet të jetë vetvetja. Respekti për të Mirën është themeli i së ardhmes plus Vetëdije. Nëse gjithçka është interes i pastër, atëherë seriozja të shkatërron.

Secili nga ne, kushdoqoftë, për hir të kauzës së Drejtësisë, duhet të ndërhyjë, pa marrë parasysh pasojat, në mënyrë që të shmanget tronditja. Mos vallë besnikëria është avokate e urdhërit?! Duhet përpjekje për të zhvarrosur të vërtetën, deri në himnizimin e saj.
Është dobësi dhe fatkeqësi, kur e bukura i nënshtrohet dhunës dhe pabesisë.

Që Shpresa të jetë inspirim dhe të shndërrohet në të Vërtetë, duhet nisur si jetim.
Nëse në shqip fjalën ”jetim” e ndan më dysh deshifrohet “jeta ime”, që domethënë “jeta ime pa njeri”. Indiferenca duhet t’i përgjigjet jehonës së indinjatës.
Mos vallë jeta është një përplasje ëndrrash, shpresash, në një luftë, që tërësisht nuk e kupton?
Ky është aksioni primitiv i verbërisë.

Orientimi ndaj bibliotekave dhe universiteteve, pra ndaj librit, i cili nuk është gjë tjetër veçse imazhi i lotit, shpërndarë prej një prizëm ku thyhet orientimi i dritës së diellit.
Kjo pikë loti duhet të udhëheqi të ardhmen, dhe të interpretohet në mirazhin e aktorit. Libri dhe aktori anashkalojnë paratë, policinë, gjykatësit e korruptuar, nxjerrin njerëzit nga burgjet dhe spitalet, kanë fuqinë e shërimit për të sëmurët.

Ky është ndërgjegjësimi i individëve, që në tërësi përfaqësojnë shoqërinë dhe shmangin udhëkryqin.
Njohja e së Vërtetës i shpall sfidë vdekjes dhe ringjall shpresën.

Nëse loti materializohet në qelq dhe bota bëhet e tillë, ky është inspirim. Ky moment kujtese është fiksimi i përjetësisë.
Të vëzhgosh do të thotë të gjendesh në punë, por puna s’merr fund kurrë.
Prej vëzhgimit gradualisht lind, merr formë kurioziteti.
Përpara dashurisë rrëzohesh, idealja merr status dhe loti shndërrohet në iluzion optik. Sa e vërtetë është ndjenja e profecisë?
Njeriu ndjen në shkallën superiore dashurinë, ndjen dhe i shmanget vdekjes, ruan jetën dhe kjo është një shqisë plus. Në kushtet e kllapisë të udhëheq intuita e jetës.
Arsyeja udhëhiqet prej logjikës dhe logjika shpall profecinë.
Mënxyrat e mëdha pasojnë të Vërtetat e mëdha dhe paraqiten në fillim në formë shakaje.
Pastaj ato formojnë perandoritë e tyre.
Defekti sjell krimin, që pasohet me rrëzimin e maskës. Rënia e maskës sjell shkatërrimin e verbërisë dhe më vonë hapen portat e së Bukurës.
Që të arrihet tek e Bukura, e Vërteta, duhet djegur qiriri i Shpresës. Kjo flakë është e ndërthurur me lot.
Cila është pika kulminante, cili është maksimumi?
Nis si tragjedi dhe vazhdon si dramë. Si tragjedia dhe drama marrin kuptimin e madhështores, ku zhvillohen në një fushë pozitive dhe udhëhiqen nga e mira.
Këtu mbeten dy rrugë: Komedia dhe superjeta, si pjesë e së plotës.
Ky është pajtim ngazëllues me sfidat e së ardhmes, që arrin deri në shkrirje. Nëse mërzinë dhe kotësinë e marrim si subjektivizëm,

atëherë objektive është ndërgjegjja. Ndërgjegje quajmë formën më të lartë të pasqyrimit të realitetit objektiv, si veçori e veprimtarisë së trurit të njeriut dhe si funksion i tij.
Ndërgjegja është ekuilibri, që shëron çmendurinë.
Njeriu kërkon punë, barazi, familje. Idealja për mashkullin është femra dhe idealja për femrën është mashkulli. Femra është materia ideale që ofron ilaçin balsam të dashurisë. Nëse e ndajmë më dysh ose më tresh fjalën “fëmijë”, deshifrohet “ijet e femrës me mijëra”.

*
Një profil dashurie si simbol i pritjes drithëruese dhe përcjelljes, iu kujtua turbull.

Mos e mbyll atë dritare,
Lëre hapur ditë e natë,
Dhe nëqoftëse harroj të kaloj,
Mos e bëj kurrë këtë mëkat.

Kam vdekur prej kohësh,
Sepse me jetën rëndë u përplasa
Ndaj kjo një grackë e shpirtit është,
Që të them se prapë u ngjalla.

*
Dëbora dhe mjegulla e bardhë e kishte nënshtruar, më në fund, qytetin. Djemtë dhe vajzat e virgjëra visheshin me të bardha dhe vinin syze dielli, ndërsa pleqtë dhe të martuarit luanin me topa dëbore, duke kujtuar vitet e rinisë. Të gjithë ishin si të lajthitur; vetëm tregtarët ishin mbledhur në seancë të jashtëzakonshme. Qytetarët i hidhnin paratë në erë dhe loznin futboll mbi dëborë. Gjithë punëtorët e ndershëm për shkak të krizës filluan të hapin në dëborë themelet e një shtëpie të çmendurish. Djemtë e bukur filluan të vrasin veten. Kush ishte më dinak ecte me vrap lakuriq dhe stërviste trupin. Ndërkaq ra nata dhe njerëzit e mbledhur nëpër shtëpi ranë për të fjetur. Kush nuk flinte shikonte televizor dhe nuk e kuptonte që jashtë kishte filluar shiu.

Një zhurmë pa orientim shkundi ajrin dhe ai dalloi, gati-gati në kllapi, një fantazmë, që i shmangej vazhdimisht përplasjeve. Më pas ndjeu një gudulisje në qafë që, me kohë, u shndërrua në pickim të butë, dhe pastaj diçka iu rrokullis mëtëposhtë gjoksit. Mendoi se qafa në trupin e njeriut është një nga vendet, që ka lëkurën më të butë, dhe pa dashur kaloi dorën rreth saj. U habit nga pulsimi i jetës dhe nga ajo ngrohtësi, që përhapej në formë arome andej.