Poezi të krijuara nga forumistët

Eva0506 shkruajti:

I dashur Feneri, une sado fjale mirenjohjeje apo zemre, apo te kerkoj gjithe talentin qe mund te kem per te thurur nje falenderim per Ju, nuk e besoj se mund te arrij t'Ju falenderoj sic duhet per vleresimin kaq te kujdesshem dhe te hollesishem, aq me teper kur vjen nga nje Personalitet si Ju.

Prandaj do kerkoj vetem ndihmen e fjales qe tingellon aq bukur ne gjuhen tone: Faleminderit!

E nderuara Eva0506, unë e besoj se Ju edhe po te " kerkoni talentin per falnderim" nuk do ta arrini. Ndaj mos e kerkoni. Unë ndjehem i falnderuar kur lexoj vargjet që më mbushin jetë.

Nuk e di a eshte modesti të them, por ja kam të drejtë, se në këto rrethana krijuese që ndodhemi, na duhet gatimi speciali i vargut, që sëpaku oreksi ynë të përmbushë dhe plotësojë në menynë e zbrazur specialitetin modern të të shprehurit! Ndaj, me Ju Eva, me Veneta, me Anila, në forum , pa perjashtuar edhe shume shkendija që rrezatojnë, ne jemi të nderuar që e ardhmja do te flasë për individualitete! Të presim pra!

Cikli i poezive nga përmbledhja e pabotuar " Si të kuptohemi ", u botua edhe në antologjinë e Manifestimit ndërkombëtar letrar "Ditët e Naimit" Tetovë, "Zogj që nuk ngordhin nga helmi" 2006,


Ferit RAMADANI :

SI TË KUPTOHEMI


Si të kuptohemi -
për dëshirat që s'mund t'i shprehim
akoma një muzg
bën hije rrugës sonë
dhe ëndërrat e lumturisë
na i rrëmbejnë furtunat !

Si të kuptohemi -
me fjalë nuk shprehet ajo llavë e gjakosur
që ec padukshëm nëpër trup
dhe na kthen në amulli
të agimeve tona të ashpra
herë- herë të mykura!

Si të kuptohemi -
se dashuruam në terr dhe dashurojmë pa hile
as lajka nuk përdorëm
se s'kemi kohë për to ;
Po t'i harrojmë armiqtë e mblesërinë
atëherë - kuptohemi për Atdhedashurinë !

E botuar në Flaka, më 1977

LAKURIQËT E NATËS

Kur errësira i binte përmbi At Dheut
as yjet në lartësi s'lëshonin rreze
suleshin çative marramenthi -
lakuriqët e natës,
për të nisur këngët e kobit !

Shkundeshin e tundeshin atë çast shpresat
që lindnin nga barku i errësirës,
përcëlloheshin në palcë e damar
duke kërkuar netëve -
pak Ditë e Dritë ! Pak Diell !

Lakuriqët e natës ! Lakuriqët e natës !

Zërin kob lëshonin mbi shtyllat e At Dheut !
Dhe linjat e dashurisë për ( I ) liri
i shndërronin në dhembje
i shndërronin në plagë !

S'deshën të dëgjojnë, të shohin kurrë
zë bilbili dhe rreze dielli,
Lulja të shkrumoset në pranverë - kërkuan,
e, nëpër çati të bulëzojë -
skëterra - shfarosja e mallkuar ...!

TRUNGU

I mbetur nga lashtësia -
cung,
përballë kohës dergjet n'acar,
dergjej në vetmi !

As sopat e pykat se çanë,
as zjarri, shirat, erërat
nga vendi -
se ndanë !

Ia prenë krahët
kur ishte lis i lartë
se : Pushuan nën hijen e tij
cubat,
që ngritën zërin kundër Arapit
qëdoli nga det'i zi!
Por,
rrënjët që shpërndau -
damarëve të tokës ,
s'ia përthanë,
as në gjurmë e nishan s'u ranë !

Dhe
qëndron pa krahë
plot durim !
Lashtësia forcë i jep , e rrit
ndaj, Trung - Cung i mbetur
nis në udhëtim,
të futet në shekuj, vite, e ditë...!

DUKE KËRKUAR TË VËRTETËN

U nisa të hap shtigjet
ku fundi nuk dihet.
Muzgu e mbulonte
rrugën kah kish shkuar.

Ec e dil jashtë vetvetes !

I kërkova engjujt
dhe i gjeta xhindët.
Dëshirën e tyre e mësova shpejt :
- Vetëm shpirtëra marrim !

Kurrkush nuk desha
gjakun të ma mposhtë !

Pastaj hyra në stinën
ku përcëllonte flaka !
Me heshtjen në gji
ku ta gjejë blerimin ?

Fanar i kësaj rruge
dua të mbes si guri !
Në zemrën e tij -
t'gurgullojë gjaku im!

Të vërtetën e gjeta
vetëm të trilluar ...!

Episod i pakuptimte

Vulen e fatit kam varur ne qafe
mbylla porten per te mos u kthyer me
kembezbathur ec ne naten pa hene
rrugeve qe nuk di ku do me lene...

Rrugeve te qytetit tim
qe cdo here me shume i huaj me ngjan
dielli, dimri, toka dhe qielli - jane pllaka varri
megjithese stinet, edhe ato, e gjithat te zymta jane!

Ky shi i inatosur qe flladit naten
cuditerisht sonte nuk me lage
brenda meje vazhdon furtuna
dhe une permes shiut qesharak!

Ec... Vrapoj... Lemerisem dhe mallkoj
rrezohem, ngrihem e lodhur dhe bie pertoke
Pastaj ngrihem prape per te rene akoma me fort!

Dhe godas veten, ҫirrem, por s’ia kaloj dot jetes
Se kamzhiket e saj i japin kuptimin vdekjes,
Egersisht ia ndalin simfonine buzeqeshjes!

Dhe prape une...

ngrihem si hiene, e mllefosur deri ne mekat
pastaj ndalem mu ne udhekryq
...e zhytur ne vorbullen e dhembjes, e pafat!

Dhe e gjithe kjo eshte nje episod i pakuptimte,
me publik shurdhmemecesh,
nje rrugetim i gjate,
por qe i ngjan nje rrethi vicioz, pa fillim dhe fund
nje jete te pa jete, nje nate te pa nate!

Dhe prape une...

E hekurta

Ndjek historine!

Se pari, faliminderit per urimin, Ago Muji, Akili, Eva, Fjona, Tina.

Tani, urime per poezite : Eva, Sofra, Feneri, Veneta, ju deshiroje suksese te me tutjeshme... !!

Respekt,
BiBiKiMi.

ETYD PËR EVËN


E di se me mallin e atdheut përballesh
e di se plaget e tij i vë në trup Ti

Perherë ma teper se gjithcka përshpallesh
se kanë nevojë për dritë, dioptri !

Në shekuj ata me sy kanë matur horizontin
vetëm dorën mbi vetulla kanë vënë

Me syte e mendjes kanë gjetur gjithe hapësirën
dhe mbrojtën në luftra - të parë ç'u kanë lënë !

Sot, ja në këtë kohë mërgate, ku shterret gjallëria
gjithçka ka nevojë të ringritet , ajo të josh ,

Ti kthehesh Eva, të rishikosh se Arbëria-
ka pasur një lëngatë në pamje, e ta mëkosh !

Kjo është madheshtore, e ne i themi jetë
edhe Homeri çka pa, e shkroi në vargje homerike

Nuk është kot përse gjithë këtë pamje Eva
e shfaq vrulli yt , dhe pak ky Etyd lirike ...!

Veneta shkruajti:

Ike ti

... deti pastaj fort trazohet

Dallget e tij peshe ngriten

Une ne breg me dhembjen time

Ne garniture valesh, ne kujtime zhytem!

Mirë thonë se të shkruash shkurt do kohë ! Kjo miniaturë e Venetës e dëshmon atë. Pak fjalë por një kompozicion i madh meditimi! Si duket ajo e ka gjet metaforën që hap pyetje e nje shkau : Ike ti ? E pastaj gjithë ajo bëhet një ringritje shqetësimi. Në koordinim të asaj edhe valet ndjejnë trazim dhe krjojnë garniturën e tundimit, kur shpirti i mbetur në pritje hyn thellë në mendime.

Kjo është rruga e frymëzimit ...! Kjo lind margaritarin varg që ne e quajmë poezi! Sepse poezia nuk do narracion!

Gjethet bien lehtë e lehtë
i lënë degët pa mëshirë
era i shtyen më tej
ulur për to mall ndjej

Ndjej shumë mall për atdheun
shkëputur si gjethe nga ai jam
ne mergim më shtyu era
zemra pelim më është ba.

Trendafile shkruajti:

Gjethet bien lehtë e lehtë
i lënë degët pa mëshirë
era i shtyen më tej
ulur për to mall ndjej

Ndjej shumë mall për atdheun
shkëputur si gjethe nga ai jam
ne mergim më shtyu era
zemra pelim më është ba.

Trëndafile urime! Motive të një dedësie ku ndërthurren shumë larushi! Vazhdo

MESNATË


Dikush në këtë kohë prehet , dikush rritet
Unë në forum thurrë vargjet në mesnatë
diçka në errësirë si lahuri më pahitet
për vrragë e për kob më bën mandatë !

Rikthehem lexoj vargjet që jetësohen
përditë në vargan shtohet një poet,
eshte gjuha e bashkimit ku ndërgjegjësohen
Pavarësia e Atdheut ku në shekuj pret !

Po! Janë dhe prangat shekullore që e mbajtën
Janë e çka s'janë në këtë mandatë,
dhe ata qe e deshën , dhe ata që e vranë , e shajtën
Heshtin si mumje në këtë mesnatë !


Heshtin ! Po ! Se e dijnë se afrohet agimi
Aurora e lirisë rrit në çdo moment shtat,
Edhe pak të shkruaj për atë jehonë kushtrimi
se ku e di, më vjedh vdekja në shtrat !


Dhe atë vdekje të hidhur nuk e dua !
Të vdes në logun e luftës kam dëshirë !
Se më jep rrjedhën e jetës sërish një krua
Ashtu siç më ngjallë dhe një varg i lirë...!

Feneri të lumtë për idenë e poezisë që sapo ke krijuar.

33.

Në këtë natë kur shumë kush flen
përdridhet në shtrat ëndërron pa brenga
një dritë nuk fiket vargje na bjen
na hjek etjen që na vlon përmbrenda.

feneri shkruajti:

Veneta shkruajti:

Ike ti

... deti pastaj fort trazohet

Dallget e tij peshe ngriten

Une ne breg me dhembjen time

Ne garniture valesh, ne kujtime zhytem!

Mirë thonë se të shkruash shkurt do kohë ! Kjo miniaturë e Venetës e dëshmon atë. Pak fjalë por një kompozicion i madh meditimi! Si duket ajo e ka gjet metaforën që hap pyetje e nje shkau : Ike ti ? E pastaj gjithë ajo bëhet një ringritje shqetësimi. Në koordinim të asaj edhe valet ndjejnë trazim dhe krjojnë garniturën e tundimit, kur shpirti i mbetur në pritje hyn thellë në mendime.

Kjo është rruga e frymëzimit ...! Kjo lind margaritarin varg që ne e quajmë poezi! Sepse poezia nuk do narracion!

Feneri te falenderoj per vlersimin me delikatese qe i beni vargjeve te mia. Me ngjan sikur jeni marre edhe me kritike letrare, perveq tjerash.

gjakushi lumshin durt te falenderoj je shum njeri me merita madhaja

34.

Në Demostrata

Mos ke dert nga pushtetnxinjtë
Shqipëri e jona Nënë
atdhetarët a i sheh si tubohen
me ta liria çdo ditë po afronë

Nga e sotmja po shqetsohen
pushtetnxinjtë, gënjeshtarë
tradhëtia u shihet dhe bashkpunimi
populli nuk ju duron më.

Ne s' do të heshtim, ne veprojmë
pushtetnxinjtë për dhe ti rrëzojmë
drejtësia prehje sa të gjenë
askush s'ka forcë më të na gënjejë.

feneri shkruajti:

ZEMRA KËRKON ZEMRËN


Gjeth i zverdhur lëkundet
degë e tharë tundet !

Era përvesh llërët
ta hedhë në humnerë !

Rrënja e thellë s'dridhet
si zogu në ferrë !

Fryn veriu e hidhet
shpirti i mpirë - vdes!

Zemra kërkon zemrën
ta puthë çdo mëngjes !

37.

Ti më je zemra e shqiptarve
gjakun e gjakut që e përcjell
amanetin ua përtrin brezave
vargje te freskëta kur sjell.