Poezi që më kanë pëlqyer shumë!

MALLI QË GËRRYEN
Mësuesit tim
(Sokol Mehës)
Na shpjegoje qetë e me keqardhje
Për këtë fundshekull të marrë
Na përgatisje
Për rrugë të gjata
Ka me ardhur koha na thoshe
Vërtetë
Koha erdhi profesor Sokoli
Ti nuk e prite
Vdekja tinëzare herët të mori
Më shumë se një kujtim
Për mësuesin tim
Kohë
Jeta nuk është vetëm kohë
Kohë që rrjedh si lumi
Ti pajtohesh me vdekjen
Dhe e kërkon atë në kohë
Unë e dua jetën
Dhe luftoj për te
Me ngulm
Në kohë
Malli
Diçka në gjoks po më djeg
Diçka po më gërryen
Si duhanxhiun e vjetër
Kur e mbështjell
Edhe dushkun me letër
Malli më ka zënë
Për nënëloken
Për aromën e lule shtogut
Për pragun e shtëpisë
Për vrapin e gjokut
Për lojërat e fëmijërisë
Kanë thënë
Malli
Gërryen gurin
Mërgimi
Nga qengj i butë
Të del ujk me dhëmbë
Të tretë të dërmon
Buzëqeshjen ta ndrydh malli
Tkurresh e nuk mbetesh
Sa një kokërr limoni

SHKËNDIAT NË HORIZONT
Ndjehuni
Kosova
Sot më shumë se kurrë
Pret
Në themel nga një gurë
Ç’prisni ndjehuni
Kalanë e përjetësisë ta bëjmë
E pastaj të rrojmë
Secili me punën e vet
Ndjehuni
Bashkohuni
Atdhedashës
Dijetarë
Luftëtarë
Të ndërgjegjshëm
Bashkohuni
Do shihni pastaj
Si për inat do bashkohen
Hajna lakej e kusar
Të ndyrë e hileqarë
E pastaj ju
Do të jeni të lirë
Të besosh
Jeta në lakuriqësinë
E besimit të verbër
Pa nuancat e veta ekstreme
Gjunjëzohet
Para pikturës pornografike zhgërryer
E pa zë thotë
Zoti vet
T’i besojmë krijesës së tij
Jeta
Ne rrugëtojmë në te
Pa pikë fillimi e mbarimi
Në lëvizje
Si në një stacion të largët harrimi
Dikujt ju kujtua
Jeta
Ah një lutje për mua
Ora e fundit thërret
Jeta
Ç’është kjo që e duam
Me çdo kusht
Edhe me kushtin e turpit
Babait
Fillim maji në agim
Na gënjeu
Në pikë ndarjen tonë
Një pikë loti
Shënoi një lojë të re
Mes jetës e vdekjes
Pengu i kujtimit lënë
Bartur nga ati ynë
Adam
Mbi vdekjen e parë
Koha na mësoi me ndarjet
Vallet
Mjeshtri arti nga lashtësitë
Përmes valles që fletë
Nder brezni bartur
Me shpatën e rëndë në dorë
I mundem armiqtë
Me këngë
I pritem miqtë
Strategji e vallëzimit
Të një epike
Në vazhdimësi
Valle

SHKOJNË DHE NUK KTHEHEN
Dua
(Dritëro Agollit)
Poezinë shfletova
Me kujdes
Atë takova
Me fanar ndezë
Vargun lozonjar
Se bashku me Dritëronë
Dhe poezinë e parë
Prapë takova Dritëronë
Në dorë me fanar
Fëmijëve të mi
(Lules dhe Arës)
Nuk e di a mundem
Vargun zap ta bëjë
Të shkruaj
Diçka nga të papriturat
Diçka me admirim
Për fëmijët
Edhe për fëmijët e mi
Me përkushtim
Nuk e di
Miku i vërtetë
Një Mik do ta takosh në jetë
Një
Një mik të vërtetë
Do ta gjesh
Në kthetrat e jetës
Nuk do të lë fillikat
Nuk do të lë vet
Një
Gjethet e vjeshtës
Shkujdesur nëpër rrugë
Paskeni rënë
Nga trungu shkëputur
Stinë që vret bukurinë në heshtje
Dhe ngjyrat tretë
Gjethet e stinës së verdhë
Shkujdesur mbi rrugë
Shkapërderdhë
Një kovë ujë
Kur dalim nga shtëpitë
Shtigjeve të malit
Pimë nga kova me ujë
Besëtytni a hyjni
Në mitizim
Dëshirë e nënës
Për kthimin e djalit
Para kovës me ujë
Dhe duarve të nënës
Përkulemi
Rrita
Mbahu
(Mejremit, motrës së Fadil Vatës)
Mbahu motër
Koha të goditi rëndë
Sprovë e jetës sonë
Në kërkim të lirisë
Motrës i ra hise
Shami e zisë
Pa dyshim
Lulëkuqet e para të prillit
Do i vemi
Mbi varr të Fadilit
Mbahu motër
Shqiponjës
( varg i huazuar)
Një varg dua ta vjedh
Për ty
Për të bukurin flamur
Kush para teje
Nuk u përkul
Sot shumë korba thonë jemi shqipe
Si i duron e kryet s’ua shtype
Rrita
Dalë e ngadalë u rritem
Për ditë e nga pak
Rrugët e pafund
I rimorëm
Amanetet e të parëve kujtoni
Kthim mbrapa
Mos lejoni
Shiu
Kur vapa është e prushtë
Bujku humb shpresën
Vjen shiu i prajshëm
Ia kthen buzëqeshjen
Shiu
Flori në maj
Argjend në gusht
Hënëz e kuqe
E vërteta
Kartat ranë
Trupi u zhvesh
Turpi mbeti lakuriq
Dikush turpin
Vetë do ta hajë
Dikush do ta hajë me miq
Me turp dikush rron gjithë jetën
Një ditë
Dikush
Do ta thotë të vërtetën
Pendimi
Kush rron po të vdesim ne
Ata vdiqën për këtë dhe
Ne për kë jetojmë
Po të bëhej një sondazh
Do pendohen
Ata më parë
Apo ne që frymojmë
Dy të marrë
U takuan dy të marrë
Si të marrë që ishin
Bënë shamatë në pazar
Në pazarin e Prishtinës
Pretendonin për kryetarë
Ngjarjen shënuan gazetat
E bënë gjellë e sallatë
Sonte
Kryeqytetasit s’do ta hanë
Darkën thatë
Ma jepni shkopin
Më duhet të mbështetem diku
Pranë lartësive të bardha
Si zogu që fluturon mbi re
Larg e më larg nga përbaltja
Jam i vetëm tani
I vetëm fillikat
Natën duke e çarë
Me shkopin e gjatë
Mos më ankoni tani
Se nuk ua falë dot
Kam nevojë
Për ty kam nevojë toka më rëndon
Sizifi do të mi verbojë sytë
Që plotë dritë i kam
Ti
Popullin zhveshe
Nga ndjenjat e robërisë
Pinguinët po të shajnë
Larg
Mbi akullin e ngrirë
Për ta thënë të vërtetën
Kam nevojë
Pinguinëve le t’iu mbetet
E shara në gojë
Në heshtje
Tinëzisht e në heshtje
Theve gotën e kristaltë
Dhe me dashje i bërë
Njerëzit me baltë
Tinëzisht e në heshtje ike
Me bishtin nën shalë
Ike
Si dhelpra në mal
Në kurthet e lojës
Dikush ka për të rënë
Do ndahemi
Një ditë do të ndahemi
Prej këtij stili të rëndë
Stil i të jetuarit mbrapsht
Me lajka në gji
Moral i rënë për tokë
Qe shitesh e blihesh
Pa lekë e me lekë
Vallë
U shite edhe ti
Ndahemi
Lehjet
Një jetë të tërë qentë lehen
Nën strehët e shtëpisë
Lehnin në hënëzën e kuqe
Të yshtur prej smirëzisë
Hënëza perëndoi
Dhe ajo lindi prapë
Qentë lehnin pas lakmisë
Dhe ngarendin në vrap
Lehin qentë
Bythë e kusisë
Nuk ndenjen duarkryq intelektualët
Sfidë serioze i bënë Serbisë
Me mendimin filozofik aktual
Rrahën me shkop bythën e kusisë
Bythë e kusisë rënë nga ndryshku
Lënë në mezhdë me një anë
Shpikje e një strategjie të re
Të artit luftarak në Ballkan
Rrethi i kusisë po krekoset
Me bythën që boja po i del
Sikur të realizohej kjo filozofi
Do konkurronin çmimin Nobel
Në dukje
Duket njeri i mirë
Me pamje te qetë
Eh sikur brendi e shpirtit
Me dukjen të ngjet
Vërtetë
Në dukje u mashtrua
Dhe Eva me Adamin
E shtrinë këmbët më gjatë
Se ç’kishin jorganin

Përmbajtja e librit
TH E M E L E T E G U R T A
Kujdes
Mbi muret e Dubravës
Kullat
K Ë N G Ë N O S T A L G J I K E
Atdheut tim
Zjarri i vatrës sime
Djepi
Mos
Një ditë
Natë
B A L A D Ë P Ë R S H O K Ë T
Unë dhe ti
Po vjen pranvera
Kthehu
Ukshin Hotit
Një jetë të tërë
Bacë Rifatit
G J E T H E T E V E R D H A
Plaku
Këpucës
A ka më keq
Bretkosat
Dikur
Dy mendësinë
Ngjyrë e verdhë
E B A R D H A Q Ë V R E T Ë
Loti
Qëllimi
Dimri
Urim
T H Y R J E R R U G Ë S H
Ne dhe Evropa
Çmenduri
Dëshmitar
Rrugët
Ajo
Para varreve të Dëshmorëve
K Ë N G Ë L I R I K E
Asaj
Atë
Një ëndërr
K Ë N G Ë E P I K E
Fshatit tim
Fidanit
Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare
Dritanit
Të vranë
Pranverë e ’81-shit
Skënderbe
Shkëlqimi në bronz
Pushkës i besoj
Pushka
Legjendarit Adem Jashari
Shkëmbinjtë
Jusuf Gërvallës
L O T E T Q Ë S U T H A N Ë
Të zhdukurve të luftës
Bonjakët
Njeriut të mirë
Shpërngulja e dhunshme
Varrezat masive
M A L L I Q Ë G Ë R R Y E N
Mësuesit tim
Kohë
Malli
Mërgimi
S H K Ë N D I A T N Ë H O R I Z O N T
Ndjehuni
Bashkohuni
Të besosh
Jeta
Babait
Vallet
S H K O J N Ë E N U K K T H E H E N
Dua
Fëmijëve të mi
Miku i vërtetë
Gjethet e vjeshtës
Një kovë ujë
R R I T A
Mbahu
Shqiponjës
Rrita
Shiu
H Ë N Ë Z E K U Q E
E vërteta
Pendimi
Dy të marrë
Ma jepni shkopin
Kam nevojë
Në heshtje
Do ndahemi
Lehjet
Bythë e kusisë
Në dukje

Mehmet Bislimi
FJALË DHE GURË
Redaktor:
Bedri ISLAMI
Lektor:
Kadri REXHA
Design & Layout:
Adnan ASLLANI
Piktura në ballinë:
Nguyen KHANH
“In The Ethereal World”
Botues:
Kompleksi përkujtimor
“Adem Jashari” – Prekaz
Copyright & 2003
Autori & botuesi
MEHMET BISLIMI
FJALË DHE GURË
Poezi
(ribotim me ndryshime të vogla)
Botuar në rrjetin elektronik nga
Kompleksi përkujtimor

“Adem Jashari” – Prekaz
2003
“E në brengat vënë e vijnë
Tërë dhembje tërë lot
Kush ma diti poezinë
Dhembjet nuk m’i diti dot”
- Lasgushi...

MEDITIM PËR JETËN DHE PËR TË ARDHMEN
Shënime për vëllimin me poezi të Mehmet Bislimit
Libri i dytë me poezi i Mehmet Bislimit është një befasi e këndshme, bile do thosha, është
shumë më tepër se një befasi e zakonshme.
Janë tri gjëra themelore që e bëjnë këtë vëllim me poezi, tashmë të poetit Mehmet Bislimi,
një libër që duhet lexuar dhe duhet medituar së bashku me të: Së pari, është më i realizuar
artistikisht se vëllimi i parë i tij dhe kjo dëshmon ngritje artistike; së dyti në themelin e
poezisë është vënë meditimi dhe kjo e bënë atë më të perceptueshëm; dhe së treti, ai vazhdon
të jetë një poet që kërkon deri në fund të militojë për vendin e tij.
Thash se është një vëllim poetik më i realizuar se libri i tij i parë dhe kjo nga e gjithë
struktura e vargut të përdorur e cila rrallë herë është në formën klasike të poezisë. Pra, më
shumë është shfaqur në formën e lirë të saj, me një ritmikë të brendshme, çka shumë shpesh
është më e vështirë se sa forma tradicionale. Ritmi i brendshëm i poezive, më shumë se
harmonizimi i jashtëm janë në thelbin e poezisë që u jepet lexuesve. Ka shumë vargje që të
mbesin në mend, ashtu si ka edhe poezi të tëra, të cilat shfaqen herë pas here si vazhdë e
vuajtjes poetike dhe e mendimit poetik, si shpërpjesëtim i së bukurës në formën e të
shprehurit, si gjetje e figurës poetike, jo në klasiken, por në një formë të brendshme poetike.
Normalisht, poezia e re e Mehmet Bislimit rrjedh e qetë. Ajo është në shtratin e vet në këtë
formë që ka zgjedhur, dhe kësaj i është përshtatur edhe gjetja tjetër poetike e formës së
shkurtër të paraqitjes së poezisë. Zakonisht poezitë e këtij vëllimi nuk janë të gjata, rrallë herë
ato kalojnë 10 apo 12 vargje, brenda vargjeve nuk ka zgjatje të rreshtave, nganjëherë pikë
krahasuese e kësaj lloj poezie, por brenda radhëve të ngjeshura janë vargjet, nganjëherë tepër
të bukura, që mbahen mend gjatë dhe që ke për dëshirë të ja thuash edhe dikujt tjetër. Nëse
vargu përgjithësisht rrëshqet dhe nëse njeriu i kthehet edhe një herë poezive, kjo do të thotë se
të ka mbetur shumë prej tyre, dhe është fakt se disa poezive lexuesi mund t’ju kthehet edhe
më shumë se dy herë. Në këtë kohë, kur poezia ende nuk e ka gjetur vendin e saj, kur më
shumë ka rendje pas prozës aktuale, sjellja e poezive të reja të Mehmet Bislimit, përbënë një
risi. Mirëpo nuk është vetëm kjo që përbënë risinë që thashë.
Mehmet Bislimi po hyn në radhët e poetëve që meditojnë përmes vargut. Kjo është një
dukuri e njohur të poetët shqiptarë të Kosovës, ku shquhen sidomos dy emra që i bënë nder
poezisë shqipe në përgjithësi, Azem Shkreli dhe Ali Podrima. Poezia e Mehmet Bislimit nuk
ka marrë prej tyre natyrën e të shkruarit, pra nuk ka marrë përsëritjen, megjithëse me poezinë
e Podrimës e afron shkurtësia e të shprehurit, por ka gjetur një rrugë poetike meditative, e cila
shkon më shumë drejt përjetimit që ka kaluar autori, shkon drejt asaj që ai ka njohur, që e ka
prekur me dorë, dhe ku vetë ka qenë i pranishëm, edhe kur ai thërret në ndihmë figura të tjera
kohore. Mjafton të ndalosh në poezitë të tilla si: ”Avniu”, “Edipi”, “Liria”. “Statuja” etj. Për
të gjetur veçori të poezisë meditative të Mehmet Bislimit . Por, duke qenë meditativ, si në çdo
shfaqje të tillë poetike, autori Mehmet Bislimi, dëshmon se nuk ka poezi meditative të
shkëputur nga ajo që ndodh ose që ka ndodhur në vendin e tij, nga ngjarjet me të cilat është e
mbushur jeta e tij, nga përcaktimi i tij, më parë si luftëtar dhe pastaj si poet, dhe nga kjo ai
nuk ka tentuar dhe as që ka dashur të shkëputet. Kjo e bënë edhe më të qartë poezinë e tij, më
të drejtpërdrejtë, më ngacmuese dhe në këtë kohë kemi nevojë për më shumë poezi të tillë, të
drejtpërdrejtë. Megjithatë, nganjëherë duhet të shmangën moralizimet, që nuk janë meditative,
por skema që nuk kanë përse zënë vend në poezi.
Mehmet Bislimi ka pasur një jetë aktive për më shumë se 20 e ca vite dhe ka qenë e
pamundur që këto mbresa, shprehi, ngjarje, debate, përjetime të mos kenë zënë vend edhe në
poezinë e tij. Kjo është e natyrshme, por është njëkohësisht edhe e kuptueshme. Një gjë të tillë
ai e ka bërë edhe në këtë vëllim, i cili duke u krahasuar me vëllimin e parë, është më i shtruar,
më i qetë, por njëkohësisht edhe më gërryes për të mirë. Përjetimet jetësore e kanë bërë
vëllimin më përcaktues, më të hapur, më konkret dhe shmangia në shumë raste e deklarimit të
thatë e bënë edhe më të afërt, më të ngrohtë, më të perceptueshëm.
Poezia e mirëfilltë lirike nuk është edhe aq e pranishme në këtë vëllim. Nuk janë më shumë
se dy apo tri poezi të tilla. Kjo do të thotë se përshtypjet dhe mbresat nga jeta e tij aktive ende
janë gjallë tek ai, zënë vend themelor, por mendoj, ngadalë, ato duhet të kenë më shumë
frymëmarrje në librat e ardhshëm të tij. Kjo është e domosdoshme.
Mehmet Bislimi, edhe në këtë libër, e besojmë edhe në librat tjerë të tij, nuk heq dorë nga
ndjenja e një poezie militante, që dëshmon atdhedashuri, përkushtim ndaj vendit, të cilit ende
nuk ia janë mbaruar hallet dhe nuk i janë përfunduar dertet e mëdha që ka përsipër . Mehmet
Bislim, duke jetuar aktivisht me këto halle e dertet të vendit të tij, e ka përçuar këtë edhe në
poezinë e tij, dhe nuk ka mundur të ndodhë ndryshe. Ai, tashmë hyn në radhën e atyre
poetëve, të cilët duan t’i thonë gjërat ashtu siç janë , ashtu si i përjetojnë, mos ta fshehin
dhimbjen kur ajo është dhe mos ta fshehin të vërtetën, kur ajo duhet thënë. Kjo e bënë librin e
tij më të besueshëm.
Normalisht që në libër ka edhe të meta, vargje të zakonshme, nganjëherë meditim jo të
saktë, por kjo ndodh me çdo libër e aq më shumë pritet të ndodhë një gjë e tillë me vëllimin e
dytë të një autori, i cili për më shumë se njëzetë vite e kishte poezinë e fshehur brenda vetes,
sepse kishte punë e halle të tjera, sepse ishte përfshirë në rrjedhat dëshmuese e historike të
kohës së tij, sepse ai i takonte dhe vazhdon t’i takojë brezit idealist, që nuk u lodh, nuk u thye
dhe nuk u tërhoq nga ideja madhore për Kosovën e lirë dhe të mëvetësishme. Por themelore
është se ky është një vëllim që paraqet një poet në rritje, një poet meditativ, i cili edhe vargun
e ka vënë në shërbim të kombit që i përket.
Bedri Islami, publicist

GJETHET E VERDHA
NËNSHTRIMI
Si urithi nën dhe
Tinëzisht
Ndër ne erdhi
I kishim vënë që moti dru
E nuk shkulej dot
Mes nesh e sollën
Qyqarët
Veç rrugën ia prenë
Me pushkë
Jasharajt

FOTOGRAFIA
Fotografi e saj
Më lëndoi
Nga kohërat rinore
Një buzëqeshje e ngrirë
Kohë e largët
Kujtimet shprushë
Me faqe të kuqe
Dhe nishan në gushë

PIKËLLIMI
E bardha që vret
Gjenezën e ka të lashtë
Bari mendueshëm ngritët në pranverë
Si i sëmuri nga lëngimi në shtrat
Me shtatin dhe gishtërinjtë e verdhë
Se dimri ishte i gjatë

TELEFONI
Lajmi se
Tiranin e vranë
Erdhi nga zëri andej telefoni
Po tiraninë që mbolli ai
Kush do ta vras
Për sihariqin
Kush do të më thërras

LAJM I VONUAR
Do shtypur të urryerit si kokrrën e grurit
Më gurë të rëndë mulliri
Që ta shpëtojmë dashurinë
Lë të mblidhet asambleja pastaj
Për të parë
Kush mbolli urrejtje

RËNIE
Me duar të përgjakura
Ju ngritën
Në majat më të larta
Kujdes nga rënia
Më lartë nuk ka
Panë tmerrin ata
Nga mundi i ngritjes
Me duar të këputura në bërryl
Bërrylin atyre mos ua tregoni
Kujdes

FATE
Me dhëmbë të ndyrë përtypë njeriu
Dhimbje e fate
Për dallim nga sisorët
Përtypim ne të palarat e botës
Komuniteti primitiv u zhduk
Pas racionit ngasin
Meditojnë
Mendjen nuk vrasin
Ngasin

TË GJITHË
Që moti
Pranë oxhakut
Hanim patate të ziera
Rreth oxhakut dikur
Ngroheshim nga pak
Nga gjyshi dëgjonim historiera
Dhe shprushnim me mashë zjarrin në oxhak
Pranë oxhakut tani
Hanë dhe s’hanë të gjithë
Patate të ziera
Ngrohen e s’ngrohen të gjithë
Disa ende dëgjojnë përralla
Disa shprushin me mashë ndyrësira
Disa e bëjnë historinë
Disa nuk marrin erë nga historia

BOJËN KURSEJMË
Kur isha i ri më kujtohet
Delet i bënim me bojë
E jona të dallohet
Tani nuk i bëjmë me bojë
I njohim nga zëri
Dhe bojën kursejmë
Se boja i doli
Një jetë të tërë ai vetëm palli
Një fjalë me peshë nuk foli

MOSHË DHE VITE
Si për zili
Tërë jetën
Me dashje arresti
Vitet ndoqën njëra tjetrën
Befasisht vdekjen takojnë
Aty pajtojnë
Të guri i Prometheut
Ku vetëm kockat kishin mbetur
Humbësi Zeus
Përjetësia në gurë

Pergezime per gjithe keta rreshta te mrekullushme Urime.!

KOKRRA E KRIPËS
KRIPA
Kripë na hodhën në plagët e jetës
Pushtetarët e bregut të verdhë
Mbuluar me mjegull gjithçka
Në brigjet e Tivarit me kripë deti
Që Shqiptarët e pushkatuar atje mizorisht
Me shikim të ngrirë të heshtin
Për ju heshtën dekadat me radhë
Dhe ne
Për ju se vumë gjer me sot
As edhe një kokërr kripë në zjarr
Varre
Pa gurë
Pa epitaf
Pa gjurmë
Varre
Varre
Varre

KLASË E DËSHTUAR
Mirë
Ta zëmë se ata do të përmirësohen
Dhe
Injoranca do të zhduket ngadalë
Po bota
Me se do merret pastaj

RACIONI I DREKËS
E bluan së bashku me filozofinë e tij
E futën si mishin në zorrën e vet
Të djegur e sollën në një pjatë
Se bashku me një lakuriqe qepë
Një gotë verë nga pas dhe
Kaq kishte nga filozofi e tij
Po nesër ç’ka për të ngrënë
Hahet filozofia thatë

SHPREHI
Me një vendim të pashkruar
I vranë ata
Kaloi në shprehi
Tallja me votën e lirë
Deri në përçudnim
Secili- secilit gishtin ia drejton
Sot
Ligjin kanë tredhur
Barrës kush s’mbeti
Votë e vrarë e popullit
Apo
Populli i votës së vrarë
Hedhur në kuti
Rutinë e kotë
Kaloi në shprehi

FJALË DHE GURË
Fjala s’e lëvizi gurin dot
As guri fjalën e thatë
Goditen dhe fshehën dorën
Të urtin njeri në shtat
Ata hodhën gurë e fjalë
Dhe dorën prapë fshehën
Goditen të sotmen
Më keq të nesërmen

RACIONI I DIKTATORIT
Në heshtje solli
Pjatën e zbraztë shërbëtori
Dhe priste në ankth
Ia dinte huqet diktatorit
Se do t’i hajë miqtë
Një ditë
Në pjatën e zbrazët
Sigurisht

DJALLËZI E MBARË
Mbaja kokën fort
Ka zjarrmi dhe vrer
Ca të përziera në stomak
Mbase ka ardhur koha
T’i nxjerr të palarat
Nga para
E nga pas
Mbaje fort