Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm.

NDERRUAN ORET




Ndrruan oret i dashur.


Po oret tona

Ne c’humbetire kalamenden?!


Akrepat shkembehen si rreze prozhektoresh

Ne ecjaken pambarim

Duke shenuar

Ndrrimin e kahjeve tona....


Kahje pa kuptim.

NIKO TYTO
Cikël
E diel, 21-09-2008, 10:46am (GMT)

Dashuria ime

Dashuria ime,
S’ka shoqe ne bote,
Sa deti e thelle,
Sa shkembi e forte.

Sa malet, sa fusha
Sa fshati, qyteti,
Ka rrenjet te gjaku,
S’e tund as termeti.

Dashuria ime,
Dashuri e zjarrte,
Per ty, Shqiperi,
E kam te kristalte.

Eh, sikur të kisha

Mbesat shpesh lexojne,
Libra dhe revista,
Se bashku me gjyshin
Bisedojne per dita.

Gjyshi me deshire,
U tregon rrefenja,
Mbesat kureshtare,
Nuk reshtin me Pse-ra.

-Pse flamuri ka,
Shqipen me dy krere ?
Perse kakaris
Pula kur ben veze ?

Skenderbeu me shpate,
Preu armiq plot,
Pse s’ kishte kallash,
Sic kemi ne sot ?

Pse ka frike lepuri,
Dhija c’e do brine ?
Dielli dhe hena,
Ku e kane shtepine ?

Nata apo dita
Eshte me e gjate,
Pse I thone dinake
Dhelpres bishtgjate ?

Po hena ne qiell,
Njesoj eshte ne bote ?
Pse eshte gjysmake,
Here pse e plote ?

Pse bije ne dimer,
Bore edhe shi ?
Pse qeni leh naten ?
Macia pse ha mi ?

Pse kur bejme gol,
Te gjithe brohorasim,
Kur na bejne gol,
Ulim koken, s’ flasim ?

Pse era ne vere,
Fryn si fllad I shtuar ?
Pse kur na vjen dimri,
Fryn si e terbuar ?

Gjyshi yne I dashur,
Gaz, na sjell hare,
Pse kjo fjala jote,
Mjalte eshte per ne ?

Duart para buke,
Duhet t’I pastrojme,
Pse kur hame buke,
Te mos bisedojme ?

Dielli si gjithmone,
Diten na ndricon,
Kur shkon prapa malit,
Naten ku e kalon ?

Kur shikojme, o gjysh
Veten tek pasqyra,
Pse gjithmone ne,
Kemi dy fytyra ?

Vala kalteroshe,
Ecen pa pushuar,
Pse ulet e ngrihet,
Kush e ka formuar ?

Librin kemi shok,
Nga ai mesojme,
Pse kur jemi shtrire,
Te mos e lexojme ?

Deti na gezon,
Te vegjel, te rritur
Pse ujet e tija
Eshte kaq I kripur ?

Aeroplani, gjysh,
Bukur fluturon,
Ne qiellin e kalter,
Valle si qendron ?

Nje portofol Gimi,
Coi ne polici,
Pse s’e mbajti vete,
Nuk e pa njeri ?

Pse lulet me shume,
Celin ne pranvere,?
Pse njeriu ne dite,
Ha buke tri here ?

Pse kur vjen pranvera,
Turbullohet lumi ?
Kur shikojme endrra,
Pse na del shpejt gjumi ?

Gjyshi buzeqesh,
Shpesh me vete flet,
Kur sqaron mbesollkat,
Vihet ne siklet…

Pse-te s’ kane te sosur
Gjyshi flet me vete;
-Eh, sikur te kisha,
Shtate falkultete ?

Nënokes

Moj nenoke,
Sa te dua,
Hene e diell je per mua.

Je e bukur,
Si ylberi,
Je e embel si sheqeri.

Gurre e jetes
Gaz e shprese,
Je si trendafil me fese.

C’ te kujtoj
Nene, me pare
Gojen mjalte, zemren e bardhe.

Kengen tende
Kenge malli.
Buzeqeshjen si fllad mali.

Doren tende,
Ledhatore,
Perkujdesjet shembullore.

Kur sa here,
Kam gabuar,
Falje ti me ke dhuruar.

Moj nenoke,
Yll me ngjan,
Te kam shpirt e te kam xhan.

Ina. Ina,
Trendelina,
Te ka gjyshi,
Shpirt e xhan,
Mbese e bukur,
Porsi flutur,
Midis shoqesh,
Yll me ngjan.

Ina, Ina,
Gjeraqina,
Luan dockat,
Me hare.
Si nje lule,
Me pekule,
Plot arome,
Ti me je.

Ina, Ina
Kanarina,
Qan e qesh,
Dhe kendon,
Porsi diell,
Lart ne qiell,
Vec gezim,
Me dhuron.

Ina, Ina,
Gardalina,
Rritu, mbese
Si lastonje,
Lumturi,
Fatbardhesi,
Pac ne jete,
Ti gjithmone.

 Petraq Kote  
  
 


Kombi rrjedh nga varret



Pasaportën fëmijës
ia jep varri i të parit të tij,
nuk ia jep djepi …

Janë përrenj ata që vdesin.
Lumi i etur “ i rritjes së lirë të kombit ” dhe “ i lirisë në rritje të dheut ”
i pi.
Duke zbritur nga majat e maleve, 
kodrave, 
rrëpirave, 
fushave,
moshën çajnë
dheun vetvete.
Jetën ua shoh rrjedhë.
Vdekjen,
llum në grykëderdhje
për fusha, 
male të reja,
shtretër të pahapur.

Ne,
nipërit,
mbesat,
përrenjtë e rinj
përkundemi dhe rritemi në prurjet e freskëta të vijave
pa kaligrafi,
që nisin e shkruhen tek varret, 
këto shtëpi kodesh,  
që mbajnë Margjinën Shqiptare mbushur 
pa vahe, 
pa cektina …

Tiranë, dimër 2005

Petraq Kote  
  
 


Nuk e di ç’të ardhme do të le?!



Sa herë që selvi të larta shoh,
e dua edhe më shumë gruan time.

Sa herë që male të lartë shoh,
fusha të paana,
i dua edhe më shumë djemtë, vajzat e mia.

Dhe pastaj më kujtohen gjyshërit,
stërgjyshërit,
baballarët,
që më shumë deshën atdheun …

Dhe për çudi,
Atdheu ( s’u rrit ) u zvogëlua!

Tiranë, maj 2005

 Petraq Kote  
  
 


Treni që i ikën dhimbjes



M’u kujtuan trarët e nderit të shtëpisë,
që traversa për hekurudhën
e jetës u vendosën;

edhe gjyshja me gjyshin,
që trenin e besimit tërhiqnin
mbi të cilin familja jonë e madhe udhëtonte.

Pastaj,
si babai dhe nëna i ndërruan një stacion,
një jetë …

Dhe tani që trenin e familjes sime të zhurmshme
unë tërheq,
më vjen të zihem me trarët që kalben,
çatinë që pikon
dhe jetën që mbaron në një jetë …

Dimër, Fier 2001

Petraq Kote  
  
 


Plepi i tharë, gargujt dhe shkrimtari



Si kockë e shkulur nga qimiteri,
anë udhe është një plep i tharë,
ca garguj, ulur ndër degë, atje
mallkojnë të lodhur rrugën e marrë.
Një bufe strehë-rënë në rrëzë që i ngrihet
të vetëm brenda 
ka një shkrimtar
edhe ai si gargujt me gotë shan brengën,
oh,
rrugë pa rrugë
në rrugën e marrë.
Shikon përpjetë,
kërkon t’u flasë,
dhëmballë e mendjes e shtrëngon,
sa shumë mundohet …
eh, më në fund,
truri i kafshuar
gojën liron.
… kanë qënë ca mote o zogj të zezë
kur shpirti i mirë sundonte dhenë …

pastaj mallkon vitet që shkel
dhe gojën kyç
e më s’rrëfen …

Tiranë, vjeshtë 2001

 Petraq Kote  
  
 


A s’vjen prej larti malli duke qar?!...



Ai malë që hekuros re nga shpirti të zbardhura 
e nga shpirti të nxira,
kalon mbi shpinën time të shtypur matan lumit të mendjes 
e rrëzohet…
O, fusha ime që shtrohe për Inën Adriatikase
në qafën e puthur
të lindjes së diellit më me sy në botë,
përse litarët e frikës nuk i këput që unë të të dua edhe më cart?!
 

Ti nuk e shikon këtë ujë kur dheut i arratiset ç’formuar
a s’i vjen prej larti 
Mallit duke qar?!...

Petraq Kote  
  
 


Kau i plakur, lesa e ugarit dhe korbat



Sa herë festojmë ditëlindjen,
të zeztë ne,
ditëvdekjen festojmë…

Lesën e ugarit heq kau i plakur,
sterrin e korbave 
mbi lesë që qajnë,
shkon mjeti i vjetër dhe shtyp dherishten,
zogjtë nga shtëpivdekja me thonj e mbajnë.
Sikur heq jetën mbi zvarrishte
çapit me thundra kafshë e gjorë …
zinxhiri i zisë
jo, nuk i shqitet,
çdo hallkë me sqep
ngordhja bën kor.

Dhe kur e lodhur kafshë e ligur,
diku
në fund are sapo qëndron,
reja e zezë e korbërisë
në çast e vret,
e gllabëron …

Petraq Kote  
  
 


… fshatarët e rinj pa lavdi



Shkoj për në fatin tim të lindjes …
Dhjetëra vjet në çantën e shpinës
me pluhur,
me re,
me mjegull shqisash veshur.

Dikush m’a fsheh parjen !…

Mbi supe s’kam lavdi, thjesht kam pluhur,
pluhur natyre,
zëra të ndotur
dhe shikime të pista.
Për fat të keq
edhe vuajtjen,
pse miqtë i kam të zgjuar
dhe armiqtë budallenj!
 
Kur të arrij në fshat do ta shkund veshjen,
por 
po e gjeta gjallë të dashurën,
se kujt tjetër t’i shfaqem pa këto re dhe pastër?!
Oh,
nuk mund ta kapërcej
poshtë pragut të fshatit
kështjellën ku dikur i mbrohesha armiqve të zgjuar;
paskan vënë
patjetër
poshtë kështjellës 
edhe varrin e dashurisë time!

Një korb po më thotë se ka vdekur edhe varri,
mirë s’e kuptoj!
Kthehem …
i kthyer mbrapsht, si xhaketë e vjetër
tek rrobaqepësi qorr.

Sheqmarinas, tetor 2003

Petraq Kote  
  
 


Burra që rrëzohen …



Mbështetem tek dita, 
Rrëzohem;
mbështetem tek nata,
përsëri rrëzohem.

Edhe avionët e urrejtjes 
mbushur me urrejtës
hyjnë në qiellin e shpirtit tim dhe rrëzohen mbi sofra që kanë uri,
e garderobë që kanë të ftohtë

Dita mbështetet tek trëndafilat e bardhë,
ndërsa nata ende s’po gjen një vend ku të mbështetet;
trëndafilat e zez ende s’janë
… prandaj nuset mbajnë në dorë trëndafila, 
kanë ditën aty,
mbështetur
dhe burra që bien përherë …

Tiranë, vjeshtë 2005