Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm.

Petraq Kote  
  
 


Ti erdhe përgjysmë …



Ti erdhe tek unë në gjysmë të jetës,
gjysma tjetër të pat mbetur diku …
siç vjen gjysm’e gjelit nga përralla e vjetër,
siç vjen sirena nga deti blu.

Ti erdhe tek unë me gjysmë mendje,
në gjysmë shtrati u shtrive ti,
gjysmën e trupit më fale mua,
gjysmën tjetër se kujt s’e di!

Ti erdhe tek unë me dëshirën përgjysmë, 
në ardhjen e plotë s’ishe veç ti
dhe kështu pra ndodhi gjysmë ndodhja,
o vashë, sirenë, gjysmë dashuri! …

 Gusht, Fier 1998

Petraq Kote  
  
 


Qyteti pa mend



Në hartën e qytetit,
hiri guerril hodhi shenja të reja topografike:
edhe plumbat,
granatat,
edhe predhat,
thikat,
politikat
e gjaku
shënoi përrenjtë e tij,
krojet …
O Zot … që pihen!
Edhe veteranët 
i ngritën prapë përmendore gënjeshtrës.

Mendja?!
Oh, mendja
nuk ishte në qytet atë kohë …

Në hartën e qytetit 
mendja e ka vendin bosh.

Kam frikë se dikur, kur mendja të jetë në prani,
s’do të ketë më vend për mendjen në qytet 
e atëhere lindjen e diellit 
do ta shoh në krahët e korbave - mëngjes.

Fier, maj 1997

 Petraq Kote  
  
 


Varre jemi apo njerëz?!...



Me ndjenjën e zjarrit ndezur mbi fytyrën time mangall
dhe tërmetit në gjoks
hyra në turneun e fundit kombëtar të miss – eve,
që fare mirë mund të quhet turneu kobëtar i erosit
me opus pentagramesh
pyes:
Me dorë i keni bërë 
o, nëna këto vajza
o, skllave të burrave tuaj varre?!
 
Miss -e dhe shtëpi të fshehta kurvash mbijnë në dheun tim
çdo kohë 
dhe vaj më vaj ...

Kala bukurie që rrëzohen nga gropat e qejfit
që u llokoçiten në rrëzë të kofshëve nga peshku penis
me epitaf të pashkruar
“ varre sperme ”
 
pa kryqe 
edhe prej mendjeje.
 
Me ndjenjën e hirit në fytyrën time vatër e shuar
dhe tërmetit në gjoks,
me këngët e motrave qyqe
për një kufomë që vjen sa herë rinia vjen,
pyes veten
varre jemi apo njerëz ???

Tiranë, vjeshtë 2005

Petraq Kote  
  
 


Përmendorja e Shqipërisë



Mitologjinë e Pellazgjisë, Ilirisë, Shqipërisë,
grekërit 
poshtë e firmuan,
edhe shkrimet e shenjta të Moisiut
septuaginta
në emër të tyre janë ! ….

Zot! …
bijtë e tu, 
sa herë bënë breza në sytë e tu
bënë lindje të gënjyer,
bënë jetë të gënjyer,
bënë vdekje të gënjyer.

Kur vranë Sokratin,
grekërit nuk vranë Sokratin,
sokrateskën e shenjtë vranë
dhe rritin
gënjeshtrit ose grekërit që atëherë.

Ti, s’ke baltë,
ti, s’ke gurë,
edhe prej lyme të tharë, o pellazgjishqipëri,
Strabonit piedestalin dhe mbi piedestal përmendoren t’i ngresh
se përmendoren tënde ngre atë çast me Hyll, 
me Herkul,
që janë bijtë e tu?! …

Athinë, akropol 2002

Petraq Kote  
  
 


Pa kapak



Kapaku i kokës sime rroklli pa zhurmë tatëpjetën shqiptareske,
një macehistori
tenxheren ku jeta ushqimin më përgatiste
lëpin.
Kush e thirri Pele’ pështymtarin,
po rrënjët e pemëgjuhëve ç’dreq lopate i nxjerr?
Qan fëmija, qan ... 
Afërdita e braktisi,
qan se e la edhe baba Ankizi. 1)
Enea
të ngecurën shqipe në pëlhurë
përse e le?
Ujin e qetë
urren i shëmtuari pse fytyrën bukur ia portretizon.
Tiranasi kohën
pse është gjendur idiot!
Në ç’gjumë sheh ëndrra Muzaka i Angjelinës
shqiptarët pse bredhin kaq gjerë
dhe me këngë në buzë 
për kufij që mbyten?!

Iliri mirazhmadhe
po marr lumenjtë dhe përrenjtë e tu
të punoj xhamadanë dhe takije të ujta …
… pa kapak koka ime.

1) Ankizi - prijësi i Trojës fjeti një natë me hyjneshën Afërditë dhe lindi Enea.

Tiranë, pranverë 2004

ARSHI PIPA, poezi 

KOSOVËS 

Vllazen shqiptare, Kosova s'asht e jona.
Kush me e permende guzon ai ban trathti!
O kob qi s'do t'harrohet kurr tevona!
Kosova e ngrate dergjet e vdes n'robni. 

Prej bastardhesh trathtue qi i zhgulen zemren
e n'pre ua hodhen klyshve qi Moskova
Per gjak ndersen, me parzem shkele nen themren
mizore sllave po jep shpirt Kosova. 

Deri kur, vllezen, do ta ndiejme na veten
fajtore pse vendin ku Shqipnija leu (1)
guxojme ta duem, tue pasun frige fatshkreten
Kosoven tone ta quejme gjymtyre atdheu? 

O toke e bukur ku fjala burrneshe
ilire ushton qysh me mjegull gojdhane!
gjoks i Shqipnis, ku e ndryme si luaneshe
nder hekura gjemon zemra Dardane. 

A mundet ajo, vall, me u-zhgulun dejsh
pa ba kufome llogoren e krahnorin?
Lumnin tande, Kosove, at'here ta rrfejsh
kur gjak i lire t'vadise hullin e plorit. 

Sot tjeterkush ta gzon frytin e punes,
mbi token tande, kosovar, je skllav!
Qi t'la mbi vetulla kamxhiku sllav! 

Qofte e mallkueme fara qi aty hidhet
me djerse e njomun pleqsh, me lote kerthijsh!
Buken e turpit e t'poshtnimit t'idhet,
o vend martyr, der kur ta kaperdijsh? 

Qenka pra faj me lype te drejten tande?
Doren per lmoshe duhet me i shtri kusarit?
O gjuhe, ti bamu rrfe e tmerrin trande!
Do t'vije, do vije nji dite ora e shqiptarit! 

Mbas nesh tjere kane me ardhe. S'fiket Shqipnija
pse disa qinda nesh rrzohen nen plumbin.
Se per cdeo dhjete prej nesh qi amshon lirija
dhjete mije do t'lindin e dhjete mije do t'humbin! 

Do t'humbin shqim ata qi sot na shtypen!
Kulshedra e re me lakminat e vjetra
at'here do t'shembet kur ta shofim shqypen
prej majesh tu'e sulmue me sqeq e kthetra. 

Andej na priret shpirti i forte me hove
t'dalldisuna ngadhnjimi, ushton jehona:
O vllezen, nalt ju ballin! prej Kosove
Der n'Cameri Shqipnija asht e jona. 

NISJE 

Lamsh na perlane --cka mundem me rrembye
prej teshash vrik --e na stivuen si thase
nder kamjona, me shqelma tue na rrase;
prangat nder duer, per s'mbrapshti, ashtu mberthye 

sa mishi u-nxi mbas pake e u-fry me plase;
mandej per kame e gjoks litarin nye
tri heresh na e pershuen, tue u-derkrye
ma keq mbi ke u-angue a desh t'u flase. 

E mbasi kryen, rrethuen nenkolonelin
qi gjithe at kohe kish ndenjun tue soditun
fetyrat tona t'ajtuna, t'gerdheshna 

nen klithmat e paza... Ishin djersitun
e fshiheshin me nge. E mbante belin
njeni tue qeshe me llanet e perveshna. 

ELEGJIJA VELLAZNORE 

Ma thonte zemra e ngrata
se jeta t'kishte lane,
edhepse miqt e shoket
nuk dojshin me ma thane.
Der sa mbi krye mandata
kur se pritsha me ra (1),
dhe mora vesh cka n'anderr
prej kohe m'ishte gja. 

E pau epileptiku (2)
qi s njifte mue as tye.
Po kapercejshim lumin
kur befas ura u-thye...
Un rashe... m'u-turr vertikut...
humba! uluroi nji za...
Ti u-hodhe, m'kape, m'qite...
por vete nuk dole ma! 

Ti vuejtje, ti rreziqe
durove simbas stines,
nga ishulli i Ventottenes (3)
nder telat e Prishtines (4).
E pse perbuze vdiqe
terrorin bolshevik,
gjithmone anmik i shtypjes,
e bir i atdheut, besnik. 

Sot qi nga dita e mortit
ka rrjedhe ma se nji mot
tue ta nderue kujtimin,
o vlla, nuk derdhi lot.
Pse per vdekjen e t'fortit
i forte duhet me u-bame.
As permendi fajtoret:
nuk kam ma cka me u name. 

Kur ndolta nga mizori
po pergatitet ura,
per mue ket ehre, e kanga
e mbrame asht kjo qi thura,
me gjakun tand deshmori
vulosi sot nji be:
perbuzi komunizmin
e truhemper atdhe. 

SHËNIME (shënimet janë të autorit) 
Kjo elegji u shkruejt ne Nanduer 1948, pak para se te nxirresha ne gjyq per heren e dyte. -- Ky gjyq u ba ne prokurori te Durresit me dyer te mylluna dhe zgjati gjithsejt 15 minuta. Vendimi i gjyqit u dha mbrende ne burgun e Durresit. 
1) Im vella, Muzafer Pipa, avokat, qe arrestue ne Shtatuer 1946, dhe mbasi u torturue der ne vdekje, u nxuer dhe u vra me nji batere automatiku ne Degen e Sigurimit te Shkodres, kinse kishte dashte t'ikte. Vrasjen e tij, te cilin ma kishin mbajte te mshehte, e mora vesh vetem gjate procesit te dyte ne Prokurorinë e Durresit. 
2) Andrren e pau nji i burgosun, kosovari Azir Sula, ne kohen e vrasjes. 
3) 4) Im vella pat qene burgose nga auktoritetet fashiste italjane n'ishullin Ventottene, afer Gaeta-s, me 1940, dhe ma vone internue ne kampin nazist te Prishtines, me 1944.

Sh.A.AROMË LULESH

Në mëngjesin e freskët 
Thitha ajrin tënd,
Dhe sytë i pastrova
Me vesën tënde!
Duke fluturuar 
Në krahët e erës
Lehtë, lehtë ia mora një kënge.
Bilbili lart në degën e lisit
Më mbante ison 
Me zë të hollë
Lulet dukej 
Që bashk me këngën
Qelnin lart në një mollë!
Aroma e tyre
Në hund më vinte
Më joshte shpirtin
Si me pahirë
Dhe loti rridhte
Leht nëpër faqe
Sikur të ishte
Një xhevahir!
Aroma dhe loti
Me lulet në degë
Bëheshin një dhe të pandarë
Kënga dhembjen fort
E luftonte
Luftonte për dashurinë
E vrarë!

DALAN LUZAJ


Cikël

DO TË PRES

Do të pres the, maji i shkrepur,
E para vjen zemra, pak do vonoj,
Sytë nëpër flakë, prushi do ju ket’ngelur,
Përshëndetja; buzëve do rremojë.
Koha do të ik, ngelur s’kemi ne,
Do kujtosh Majin, mos s’tu besua?
Nën një krah pulebardhe deti u fsheh,
Shqep një luleshqere, se s’beson tek mua!

JETA JONË

Kështu është jeta, miku im,
Sa pak na qeshi aq na rreu.
Cdo humbje brenda lë trashëgim,
Trashëgimi thellë, ngadalë na breu.
Syrit dritën na i morën,
Ndëshkimi binte mbi ndëshkim,
Në të gjelbër si halorët,
Jetuam, në cilën stinë?

KTHIM

Nga larg me zërin diç më nise,
Kthen sërish ditë e re,
Ndarjes mjegullën ia grise,
Nga shpirti diell kur më dhe.
Të përshëndes, diç më tepër,
U thanë me det e oqean,
Pa mundur kurrë, të hedh në letër,
Ç’ndjej…
Kur ti afron e më rri pranë.

ZEMRAT

Kthej zemrën atje, ku je,
Të ndjej, si rreh zemra juaj!
Në pastë zjarr e s’më dhe,
Te unë do thahet pjesa juaj.

TË KUJTOJ

Të kujtoj të brishtë të njomë,
Ndaj s’mund faji mbi ty,
Lënduar, heshtur të uron,
Muzg e mbrëmje ardhtë plot qetësi.
Ju kujtoj afër dhe larg,
Kur rrëshqite, brenda diç ndjeve,
Unë si fajtor zënë në çark,
Jashtë s’u vrave,
Brenda, zemrën time theve.
Ju kujtoj të dridhur, jo fajtore,
Vjen një çast e nderon dy jetë,
Për ty, heshtjen mbaj për dore,
Për çdo natë flas e më flet,
Gjithësesi ngrica aq e fortë.
Delikate, pranë të ndjej sërish,
Kur largojmë, ftohtë e më ftohtë,
Si ikon në ndritsh mes qirish!

GANI SADIKU

DO TË PRES

Do të pres the, maji i shkrepur,
E para vjen zemra, pak do vonoj,
Sytë nëpër flakë, prushi do ju ket’ngelur,
Përshëndetja; buzëve do rremojë.
Koha do të ik, ngelur s’kemi ne,
Do kujtosh Majin, mos s’tu besua?
Nën një krah pulebardhe deti u fsheh,
Shqep një luleshqere, se s’beson tek mua!

JETA JONË

Kështu është jeta, miku im,
Sa pak na qeshi aq na rreu.
Cdo humbje brenda lë trashëgim,
Trashëgimi thellë, ngadalë na breu.
Syrit dritën na i morën,
Ndëshkimi binte mbi ndëshkim,
Në të gjelbër si halorët,
Jetuam, në cilën stinë?

KTHIM

Nga larg me zërin diç më nise,
Kthen sërish ditë e re,
Ndarjes mjegullën ia grise,
Nga shpirti diell kur më dhe.
Të përshëndes, diç më tepër,
U thanë me det e oqean,
Pa mundur kurrë, të hedh në letër,
Ç’ndjej…
Kur ti afron e më rri pranë.

ZEMRAT

Kthej zemrën atje, ku je,
Të ndjej, si rreh zemra juaj!
Në pastë zjarr e s’më dhe,
Te unë do thahet pjesa juaj.

ENDERRIM

u mbylla ne vetvete
dhe qelesin e hodha ne pus
diqka qelqore
si nja fanar i amshimit
rrugen ma ndriqon
deri te ti

zana Piraj


BUZEQESHJA

ne syte e tu enderrimtare
dridhej nje mjegull e purpurt
afrohesha si e dehur
me fluturimin e mjellmes
dhe ngjyeja puplat e endrres
me purpurin e shikimit tend
zgjoheha pastaj
nga kjo enderr kaq e embel
dhe shikoja fotografine tende
varur ne mur
si aq me embelsi me veshtron

GOTA E THYER

mu shkrine ngjyrat e syrit
ne nje gote te thyer ne enigme
nje lot ma dogji qepallen
pikat e shiut rigojne
udhekryqeve pa fund
e mua me pret nje lindje
ose nje vdekje e papersosur

MJEGULL E PURPURT

me majen e lapsit ta gervisha fytyren
qafen ta putha me gjelozi
ti vizatova kembet ne peizazhin e ngurt
ti shndrrova mornicat e shtatit ne statuj

neper shkallet e pasqyres
kalova neper mjegullen e purpurt
qe te ma kthesh buzeqeshjen e syrit pa xhelozi
idashuri HAMLET

ti asgje nuk sheh pos hijes se shtriges
qe perkedheljet e vjedhura ti vizaton
zbrit me mua edhe per nje shkalle te pasqyres

i dashur qe te ze gjumi ne shuplaken time

ne skajin e kornizes u ndeshem
me fytyrat hipokrite te nostalgjise
me ben magji ne kafazin e feniksit
me pupla shiu shtati na u mbush

SIPER TRYEZES

flejne e enderrojne
takimet per neser


aq lehte arrijne ngrohtesine
e trupit ne kepucen e shqyer


sipas deshirave shperngulen njerezit
neper qytet e botes

percjellin koncerte muzikore
i vdekuri ekzekuton simfonine
e BETOVENIT

lozin ballo konteshat me barinj
adhuruesit e simfonise
thurrin proqka anekdota
homazhe per ti bere
kompozitorit te ndjere

keshtu fatet arnohen
neper relacione boterore

siper tryezes drite me ben
llamba me vaj guri

DIBRAN DEMAKU


Dibran Demaku


Dibran Demaku u lind me 18 Prill 1956 ne fshatin Abri e Epërme te Drenasit. Shkollimin fillor e mbaroi ne fshatin e lindjes,ndërkaq te mesmin dhe ate universitar ne Prishtine. Mbaroi studimet ne Degën e letërsisë dhe te gjuhës shqipe ne Fakultetin e Filolologjisë te Universitetit te Prishtinës. Pas studimeve shtate vite me radhe punoi gazetar ne Programin për fëmije te Radiotelevizionit te Prishtinës. Qe nga viti 1993 jeton ne Gjermani. Me shkrime filloi te merret qe nga bankat e shkollës se mesme. Shkruan poezi e proze për te rritur e për fëmije. Deri me tash i ka botuar dy përmbledhje me poezi për fëmije: 1. Vogëlushe dhe shtatore
2. Rrëfimet e kalasë se vjetër

3.GJEOGRAFIA E KLASES SIME

PORTRET LUFTETARI
(Babait)


Gjate jetës se vet beri vetëm dy fotografi
një për letërnjoftim e nje kur shkoi n`ushtri

Gjate gjashtëdhjetë vjetëve te ti
kishte vetëm një dashuri
për te gjithë:diell-liri.

Ne te dy luftërat botërore
ishte luftëtar i lirisë
mbronte gjeografinë e atdheut.

Hone:Si ai askush nuk e përdorte maliherin
ne jetën e vet te vogël
ne shpirt ujiste nderin.

Para se te vdiste fëmijëve u la porosinë
ne jete-mbi te gjitha te çmoj

EMRI YT-DRITE NE TEMPUJ
(Vëllait tim Behramit i rene
për liri ne luftën e fundit)


Si babai ynë dikur
Ti u bere,vëlla,Flamur.

Me armikun dhemb per dhemb
vertikal,gjithmone ne kembe.

Vecse ca plumba te zi
te pershkuan bri per bri

Per kete vend,per kete Toke
ti e le,vella,nje koke.

Per kete Toke,per nje liri
Emei yt-ne perjetesi.

Neper vite,neper shekuj
Emri yt-drite ne Tempuj.

KOHE E LIGE DHE LEHONE

Ne dhome zagushi
poci ta djeg ballin
perjashta furtune
kohe e lige dhe lehone

Sonte mos del nkorzo
mos fol asnje fjale
fjalet i bart era
kohe e lige dhe lehone

Sa e gjate kjo nate
femija pyet prindin:
-Babi kur agon?!
kohe e lige dhe lehone