Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm.

Dritero Agolli


Ketu s'do jem

Ketu s'do jem do jem larguar
Ne toke I tretur si te tjeret
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret

Dhe neper udhet ku kam ecur
S'do ndihet kolla ime e thate
Mbi varrin tim do te rrije I heshtur
Nje qipariz si murg I ngrate

Ti do trishtohesh atehere
Se s'do me kesh ne dhome te gjalle
Dhe kur ne xham te fryje ere
Do qash me eren dalengadale

Por kur te jesh merzitur shume
Ne raft te librave kerkome
Aty do jem I fshehur une
Ne ndonje fjale a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe un do te zbres do t'vi prane teje
Ti si dikur me mall do qeshesh
Si nje blerim pas nje rekeje.

Ervin Hatibi


Afrohu

Dua ti harroj sot fjalet
le te flasin vete veshtrimet,
le te flase dora qe dridhet,
ketu mbi kitaren time.

Se kur erret bie nata
nje drite ndizet brenda meje,
njerezit fytyrat fiken,
asgje tjeter s'ndjej vec teje.

Neper jave rrjedh trishtimi
cigaren prape kam filluar
nuk je ndryshe nga te tjerat
vetem une kam nryshuar.

E terhqeh imazhin tend,
dhe veten neper gjume
jemi bashke, por ne agim,
i vetem mbetem une.

Te shoh me qarte kur ti je larg,
afrohu te te dua
dhe nese kjo eshte loje
nuk me pelqen te luaj.

Dicka mire e kam ditur
vajzat vdesin porsi lulet
nje petal qe me solli vjeshta
permbi floke vjen e me ulet.

Te shoh me qarte kur ti je larg...

Vjollca Dibra


E di

E di
do të kthehesh
me jehonën e gjëmës
e me sy të verbër

Vallë
pse sonte kujtimet
ringjallin diçka
të vdekur kaherë

***********

Shirat bien

Ditë e ngrysur
pa diell

janë lot
shirat që bien
e bartin mbeturinat
e kohës
bashkë me të kaluarën tonë

FREDI CARA


NDJENJE E PASHUAR

Nje nate te bukur dimri
Qielli mbuluar nga rete
Nje ndjenje e re lindi
Tek dy adoleshente
**
Per syte qe shkelqenin
Ish nje ndjenje pa emer
Ishte hera e pare
Qe trokiti ne zemer
**
Nje puthje e ngrohte
Largon emocionin
Dhe syte e saj te bukur
Gjithe boten pasqyronin
**
Nen shiun e lehte
Dhe peshperitja jone
<>(i) (e) dashur
Te dua pegjithmone
**
Por kjo bote e eger
Me nje pameshiresi
E ndau kete ndjenje
Na la ne ne vetmi
**
Iku dashuria
Si pa e kuptuar
Por ndjenja e asaj nate
Ngeli e pashuar
**
Ne boten e endrave tona
Jeton si nje shprese
Dhe caste magjepse
Na sjell ne kujtese

Alban Tartari


PRITJA

Dhe e theva kete dege dafine,
per ta vene mbi
varrin e dashurise qe po vdes,
do ikesh...
mes pluhurit te ndonje makine,
e une si gur varri,
ketu do te pres.


dhe do humbasesh tutje mes hijeve,
mes sharjeve te mia,
grusht i pendimit,
do behesh nje yll i vogel mes yjeve,
do tretesh si lot mes trishtimit.


se une e theva ate dege dafine,
qe te nderoj dashurine qe po vdes...
ti ike,
fshehur mbas xhamit te nje makine,
e une,
si gur varri ketu do te pres

Poezi nga Behar Mehmeti


DUA


Ta kem pak bukë dhe një shtëpi,
Ta kem një vëlla të ngrej dolli.
Ta dua një nuse, të rris një djalë,
Ta kem një motër të mos ndjejë mallë.
Të kem shokë, të kem miq
Të ngadhnjejë mbi armiq.
Ta thurr një gardh që quhet kufi,
Të mbroj nderin të kem fuqi.
Dhe t’I qeshë vdekjes për ty Shqipëri!

Poezi nga Behar Mehmeti


Për ty Nanë

Po bredh rrugëve të botës
Me kokë e shpinë kërrusur
Kerkoj atë moj nanë

Që dikur ke humbur.
Trupi më është tharë
Këmbët më janë gjakosur
Endem kancelarive të hueja

Tim emër për t’vulosur.
Jo se nuk më njohin
Jo se nuk I njoh
Por çerrja e thyer

Më shtyen kah ajo
Më shtyen mielli i pakët
Në magjen tone të moçme
Më shtyen hija jote
Ëndërr e kahmotshme.

Por jo nuk u lodha
Dhe s’do lodhem kurr
Për Zot e Shqipëri
Për nderë e flamur.

Pra duro moj nanë
Pak, edhe ca ditë
Mos u ndiej e shkretë
Se gjallë i ke bijtë.

Poezi nga Behar Mehmeti


Perpjekje

Ecë,…nxitoj, papritmas mbërthehem ,
shterngohem, tkurrem,
mbledhë të tëra fuqitë,
zbërthehem, frymoj
frymoj erërat e reja,
një klithmë jete shpërthen nga dejet e Apollonisë
S’epem jo.
Më vënë një lak dhe rrëzohem,
ngrihem,
rrëzohem, dhe prap ngrihem,
ecë,
takoj henen; e zbehët si gjithmonë,
e lë prapa shpatullave dhe vrapoj,
vrapoj kah e nesërmja,
vrapoj kah dielli ,që ti them edhe atije
se unë akoma RROJ.

Poezi nga Behar Mehmeti


Prehje në shkrepat e Ilirisë

Tek të vërej Ty
shoh një pjesë të jetës sime
shoh triumfin e së vërtetës
shoh jetën e pasjetës.

Tek jam me Ty
ndjej gjakun të më endet
ndjej shpirtin ta shtypë plogështinë
ndjej vullnetin ta mund pleqërinë.

Vetëm prej këtu shoh
se atë që prita agoi
dhe vetëm tani e ndiej
se unë vërtetë rroj.

Poezi nga Vin Zefiri


Rrugetimi Pergjakur

Nese do ti thyesh ne ty
gjitha mbjelljet e mashtrimeve te jetes
dhe te perballosh vuajtjen mundimin
duke braktisur dhe shkatrruar
hamendjet e kembeve te semuara
qe dergojne ne prehrin e satanes

dhe ashtu i pergjunjur
ta gjesh udhen e lirise
udhen e rrezeve te drites se vertete
ne yllin trokites....

do sundosh nje zemer
do sundosh nje dhe
do ta duash nje det njerzish
do ta mposhtesh lakmine

apo do mbetesh
ulurues terri e tmerri
ne levozhgen egos
per te dalur ne Driten
per ta mbytur mesin
ta akuzosh zbritjen ikjen

dhe te deshmoshe ne emrin e Lire

do deshmosh per trupin e vdekur
qe ecen mbi qiellin e kalter
mbi koka njerzish
qe atehere kur u kendua riti yt
i emrimit dhe shkarkimit

dhe do te çmendesh
nga kryengritjet tua ndaj urdherit Tim

po gravurat e zemres te mungojne
per ritmin e tokes dhe Pastertise

derisa gjoksi yt mos te behet plore
nga deshira e djegur e njerzve per pak drite

zjarri i shkalleve te lartesise
do ta djeg medaljen e mburrjes
dhe ateher nuk do ta perballosh
fyrjen e zemeres se plagosur

kur turmat me flamurin e mllefit
do te deshmojne paudhesit tuaja
ne kabinete ne thellsi te tokes

shpaten e helmuar
mbi koke e ke vuar
nga syri keq
nga pakti me dreq

dhe ne goten e zeze
ke mbledhur djersen e helmeve
te njeriut te vrare
per pak dhe per nje lule per nje femije

dhe trupi eshte i mundur
denim akt i fundit gijotine

dhe shkelqimi i rejshem
behet humbje e vertete
te ndriçon nga nje hap drejt humbjes

dhe kjo eshte ecja jote
me e meshirshme e vuajtjes
kjo eshte padrejtesia
me e drejte qe i bere vetes

per gjakun e mbeshtellur ne flamurin
e Lindjes se Madhe te njeriut
Lindjes se madhe te gjakut
mosnenshtrimi ndaj Korbave
denimi yt per token e djegur
nen kembet e femijeve te posalindur
per pak drite per pak qiell
ketij agu te kalter ....

e ti kendellesh nen hijet
e emblemave
ndriçimeve te flasheve
buzqeshjet e shemtuara te vajit
te tokes
te vajit te femiut sy zi sykalter
ti udheheqes mumje
i tokes se plasaritu nga zjarri nga vaji nga çmendia....

Poezi nga Vin Zefiri


Ylli Trokites

Ku do te jete valle ylli trokites
ne kete nate plot yje

po ku mund ta dije une
ate e di vetem Ai qe i vuri atje....

i humburi a mund te dije me shume
se sa qe i ka dhene "ndertuesi"

çdo nate nga terri i skutes sime
shikoj qiellin dhe e therras Ate
asnje yll nuk leviz....

ne mes ketyre milona yjeve
jo...kaq i verber jam....
i shurdher jam....

Meshire meshire thirri i denuari
uragani i syve te perveluar ra ne sketerre

dikur i pafrike
kishte ecur ne balten e perveluar

dhe Driten e Bardhe
nuk e kishte pare ne syte e shqiponjes

e gjykuan per Driten e Bardhe
kur nuk dinte ku ishte Ylli trokites....

flaka e dashurise e ka mposhtur
nenshtrimi per pak Drite e ka gjunezuar
o Udherrefyes a do ti pergjigjesh....

ai atebote me tha:
"nga ti e mesova Emrin e Drites Tende
Mbreti im do te te quaj

doli e pyeti njerez te thjesht
shkrimtar e astrolog
filozof dhe lypsar

ku gjindet ylli trokites....

ne diten e tridhjet e trete
mori nje fjale nje lajm...

olimpi olimpi
udherrefyesi i tha dhe terri mbretroj

dhe deri sa po shikoja Heren
Tokes iu ndalua ti haje Trupat etyre
dhe u shnderruam
ne te ultin e me te ulteve
dhe shikoj ardhjen e tyre
ne kete mengjez te krijimit te njeriut te pare

dhe zgjati doren
muarr çelsat e thesarit
dora per te humburit
dora per ata qe rrine ne prehrin e satanes
shpetimi njeriut
i Pari yne
Shpetim
nje det nje dore nje Pirane


dhe ngadale tani po levizi
koken djathtas-majtas
nen tam-tamin e ritmit
dhe nisem nga ti
drejt horizonteve te purpurta
dhe mbeshtillem ne flamurin tend
te kuq si ky perendim
me porosine e shqiponjes
dhe takohemi
diku para katermbedhjete shekujsh
ne shpellen e mesazhit
kur lindi YLLI trokites...

Poezi nga Vin Zefiri


NE ISHULLIN E AMSHIMIT


ne zemren tende
zgjodhe humbjen me te thjeshte
zgjodhe
tundimin e zemres se mposhtur
syte mjergullohen
nga denesja e frikeshme e vetmise

vuajtja sonte shnderrohet
ne vetflijim mbi bajoneta
e syte
shikojne dhembshem rreze takimi

prapa perdes se zeze
te nates pa hene
shikimet mbi liqe takohen


syte e zene ne dashuri
djers te ftohta nxoren
nga sarkofagu i te helmuarve

paguri i porosise
udhetoj tridhjete e tri vjet
mbi detin e terbuar
prapa gjurmeve te ketij vargu


e mbi zallin e boshatisur
unaza e keputur nga urrejtja

mendja e turbuluar
nga sy te shemtuar

britma dhe klithma
shigjeta helmi shpuan
trupin e vrimuan
fatin e lumturise-fatzise
qe bie mbi liqenin e syve akull

cili eshte simboli triumfit

nga dere e hapur e qiellit
vijne sybukurat e ketij shekulli
me trupat e tyre te kalter
te zgjojne ne ishullin e shtate

sy me sy te shikojne
sy me sy zemren ta coptojne

dhe me krahet e mendafshet
ballin ta freskojne

ne mes territ e mllefit
kam pi djersen blu
te kupes se harreses

kur hapa syte e kesaj bote
o mbeshtolla rreth territ e ferrit

ne cilen nate po hyj
me kete zjarr te pashuar
me tha udherrefyesi i dashurise
dhe iku ne fronin e amshimit...

Poezi nga Vin Zefiri


MBRETRESHA E HORIZONTEVE TE PURPURTA

Riti mbaroi
rreze diamanti
rane mbi fytyren tende

Syri kete bote me nuk e pa
imazhet e amshimit
mberthyen zarathustren

tridhjete e tri vite
ne nje sekonde u mbyllen

as muzat
nuk e pane
takimin tone
ne rrethin e drites se henes

vetetima
iu perkul petkut tend
e une rashe ne gjunje
para kaltersise sate

mbi valet e syrit tend det
nen ritmin e zemres
lekundesha djathtas-majtas
deri sa dielli skuqi perendimin
e ti perendesha
horizontezve te purpurta
hodhe petkun e ngrohtesise
mbi peisazh
qe te flinja
i qete prane teje

njerezit u çmenden
kur degjuan ndodhine

ne shikim tend
pashe detin e dashurise
ku te dashuruarit
terhiqnin skajeve te botes
anijet e shpetimit
te verbuar nga mashtrimi

mbi shkelqimin e mbuleses tende
bota nuk mi ngjante botes
kur ma zbulove shenjen e perjetesise
mbi trupin tend

mbi kindin e krahut tende
legjenda jone rrinte pezull
mbi rrezen e syrit tend

ja behen vjedhesit e rrezeve
ma ndaluan
qe t'a zbuloj bukurine

jo thashe

po fjalet ishin te vogala
per madheshtine

mbulova koken
me nje cope shkretetire
dhe hena shendriti
fytyren e engjullit
qe lotonte
per mekatin e ndarjes sone
ne naten e tridhjete e tete
te muzgut te syve


dhe froni i zemres u dridh
e mbi lule te bardha
rane ca pika gjaku

kjo katrahure
nuk do mbaroj kurre

hapa porten e kethines
mora shishen e zeze
e shikimi me mbeti peng
mbi horizontin e ardhjes tende

jehu i egersise
ndau shpirtin nga trupi

u lekund lisi i te çmendurve
nga dashuria e fjales

me zgjoi furtuna
e zemres
prane lumit qe mbante zi


shikoj nga lindja
shikoj ne perendim
mbremje mengjez ty te pres....

Poezi nga Vin Zefiri


Mashtrimi

Dola nga harku
bashke me shigjeten
fjalen time peng e lashe
thesarin tim e dogja

nuk jam zotriu i vetevetes thashe
nxora nga zemra gurin e zi

diku ne mes perendimit te diellit
dhe lindjes se henes

syte e satanes
shikonin mbi teh shpate

e njeriu ate bote
u nise pas shkelqimit te arit...

Poezi nga Vin Zefiri


Troku i Zemres

Pyetje pyetje per shkuarje
arritja askund
pegjigje askund

E une qendroj ne luginen e nemur
duke degjuar gjuhen e shtrigave
mesoj gjuhen e amshuar

nje trok zemre
shkreptine ne syte dashuruar

çdo nate
kaltersia jote me viziton
nga nje lajm ma sjell
per takimin tone
çdo fillim e fund shekulli

hyj ne lisin
ku te dashuruarit
vetveten e denojne

dhe fillojne e me pyesin e me pyesin
e une e kam harruar veten

Une nuk jam
me ne mes tyre...

Poezi nga Vin Zefiri


Udhetimi

U nisa drejt yllit trokites
qafmalit i rashe
kopshtin e mbretrise e kalova
kenge zogjesh degjova
mbi petalet
e Trendafilave Mbreterore
ty te pashe

E une ju nenshtrova
madheshtise kaltersise
urdherat tua zbatova

Dhe i dhashe Fjales
i dhashe Shkendise
dhe lindi Dielli
me emrin tend te Madh
ne Yllin Trokites

Atehere
ia behen inkuizitoret

ti je i enderrave
me akuzuan
me larguan

dhe djeje qijeje krijuan
yje e kenge thuren

dhe para syve mi leshuan
trurin ma operuan
per kafshe ligjeruan

ate bote
nje drite e pashe ne zemer
yllin trokites e takova
nuk u verbova

sonte kur vuajtja per TY
po shemb çdo gje...

trokitje ne porte
trokitje ne zemer....

o shtroje e humbjes
e rrethuar me grila

o kohe e humbur
ne lartesine e lakmise

o prove e dashurise
te nje dashurie te humbur

trokitje...trokitje...trokitje
Ylli im Trokites...

dhe krijova kutine e zeze
per syte e mashtruar
duhet riperseritur
shekull i gabuar

dhe prap trokitje
derisa po rrotulloja guret
neper gishtat e mi
dhe shkelqimi i rrejshem u fik....

Poezi nga Vin Zefiri


LINDJA E NJERIUT

Kur lindi njeriu
ai lindjen nuk e pa
e mesoi lindjen

vrapues u be
pastaj kalores mendjen e vet e shaloi
zbuloi gurin qe flet

e mbi krevatin perandorak
rera e syve te djegur
nga valsi mortor
i princave te dashuruar

ate bote
u degjuan disa copeza fjalesh
fjale te prera mbi copeza gjuhesh te dehura
mbi shtretrit e çfrenimit...

e une shikoja
diellin qe perendonte ne mua...

Poezi nga Vin Zefiri


Nëpër Gjurmët e Vdekjes
(ikje nga vdekja n.1999)

Uragani i vdekjes vjen
vdekja shpon si heshta
mendimet hyjne
ne rrjeten e tarantules
dhe rruge nuk gjejne
mbyllem ne vetvete
gjej formulen e pajtimit me vdekjen

heshtje....qetesi.....ne veshet e mij.....
rrethon vdekja me litarin e hekurt
jeta hyne ne thellesine e zjarrit...
hyne ne hirin e feniksit...
takimi me vdekjen behet ligj
deshte s'deshte duhet ta besh mik...
duhet kaluar mbi uren ferrit
mbi uren e mekateve .....

atbote
xhveshesh nga frika
mekatet bien ne lumin e zjarret
dhe mbetem ai qe duhet te isha
udhetari i botes tejeter.....

ecja si i vdekuri mbi boten e gjalle
mik e kisha vdekjen...
mendimet me kishin mbaruar
kur ajri i perjetesise rrahte qepallat....

atje degjoja jehonat
mbi varreza e monstrumesh
hyra neper hijet e vrasjes
dola neper vrimen e gjilperes
se ketij mengjezi te percelluar nga flaka
e dites se katerdhjete....
te ores se lige qe ishte vjerrur
mbi ballin tim....

kam harruar lindjen dhe historine time
ne pasqyren e trurit tim...
shenjetoret m'a sjellin burimin shpirtit...

atehere
cikloni i shkatrrimit
hyn ne zemren time
nuke dija as fillimin e fundit

lumenjte vershuan amen
pyjet levizen
kur dielli lindi ne syte e mij
qe i kisha ngulitur mbi shkretiren e djegur
ku njerzit po luanin vallen e fundit
nene hipnozen e satanes

pastaj erdhen e na vizituan te vdekurit
na ftuan ne diten e madhe
te krijimit
te zbritjes
dhe te kthimit....

pastaj u takova
me mbretin e horizonteve te purpurta...
ne pllaken e profecise
ne ritin e lindjes se diellit
shpirtin tim e dorzova
shpirtin tim e kerkova...

mallkova veten ne mengjezin e lutjeve te mia
dhe nje dore nga thellsia
mbi siperfaqe deti dual
ne mengjezin e katerdhjete e nje
ne mengjezin e lindjes se gjakut.....

njerzite atebote
u ngujuan ne vrimen e çelsit...
duke pyetur per diellin e zi...

kur qyteti u zbrazune flinja
mbi fjalet e ardhura nga dielli
dhe zgjohesha
ne krahet e mpire te kondorit...
kur qielli ishte mbuluar me pluhurin
e dalur nga kellefi i shpates....

atehere
shiu i kuq kishte ra tridhjete e tri dite
ne lisin e djegur nga rrufeja
malet u perkulen
femijte e posalindur kishin folur
per token time
e te tjeret kishin ecur
mbi siperfaqen e ngrire
te ketij shekulli te pa shpirt...

mbi siperfaqen e shkretetires
ja beri predikuesi i apokalipses
diku prapa diellit...

Në një bodrum të shekullit njëzet


Diku në katin e mesëm fqinji im sa më sheh e hap
derën dhe nis ta pastrojë armën e ftohtë E fshin
dhe buzëqesh me një zë të veçantë që më së paku i
ngjan gazit të njeriut Kështu vepron gati çdo ditë
por unë e di kush ja ka dhënë atë armë
vdekjepruese
dhe në cilën çetë vrasësh do të rreshtohet
Vetëm nuk e di a e di i gjori se unë nuk kam të dre-
jtë të jetoj Shkruaj këtë tekst të dëshmoj se unë
rroj në një vend me emrin Kosova ku fëmijët as të
rriturit nuk dinë kur janë Kërshëndellat Viti i ri
apo ndonjë festë kombëtare
Në kokërr të shpinës shkruaj dhe lexoj yjet para
se të fiken në një bodrum të shekullit ẗnjëzet kur
po merr fund edhe bashkimi i Evropës së dresuar
Ndoshta më mirë është të veproj kështu se sa të
zbres në mes të gogolëve të cilët na kanë zënë t'ia
djegin bishtin vropës
Oh Evropë
si po dukesh
pa bisht

Ali Podrima

RELIKE TË FUNDSHEKULLIT


e zbardhen në veti
në hijen e krahëve të korbave
sheshelët e arkanët e gogolët
argëtojnë kopilat e mëhallës
klounët kukulla në thasë najloni
kyçin duartrokitje buzëqeshje në kafaz
dhe i bartin tej vezullimave

Ali Podrima

Poezi nga Ismail Xhaferi


Shqiponja


Fluturonte nje shqiponje
Shkrep me shkrep e skaj me skaj
Kush e shihtre thosh per te
Keto jane vendet e saj

Por nje dite tek kish qendruar
Maje malit mbi nje gur
E qelluan pabesisht
S ra ne toke por ne flamuru

Poezi nga Ismail Xhaferi


E parakoheshme


Te putha nje mbremje te kalter
Te shkau nje lot i bukur si vese
Po lne tende te zbehte,te mekure
Me buzet e mia te lashe ne mes.

Nga puthja ime e lumturuar
Ca fjale dehese me thoshje
Po ti atehere nuk e kuptoje
Se puthja ishte e parakoheshme

Nje Don Zhuan doja te isha
Ndaj te braktisa pa merak
Ne zemren tende te pafajeshme
Nje zjarr u shua pak nga pak.

Pa kete puthje flake rinie
Do kishte mbetur kryenece
Dhe eshte kjo puthje e parakohershme
Filli qe na lidh ne heshtje

E di prej meje je zhgenjyer
Se s jam ai qe te jam shtirur
Tani ne zemren e plagosur
Kujdes kur vine per te te thirrur!

Poezi nga Ismail Xhaferi


Lirike


Debora ra si petale lulesh
Dhe krejt te bardha u bene udhet
Sonte s mund ti afrohem portes sate
Se me duken gjurmetu

Poezi nga Ismail Xhaferi


Dashuria e shurdhmemeceve

Nje shurdhmemec nje floke geshtenje
Me nje shurdhmemece ne dashuri pat rene
E ndiqte si i marre neper qytet
Po perballe dridhej si gjethe ne vjeshte.

Kaluan dite e muaj qe siu nda kudo
I bente asaj shenja ome do a po s me do
Pergjigjej shurdhmemecja me mermerine te embel
Te dua ja sa kjo me dore permbi zemer.

Ne mes te bulevardit me shenja c thone valle
Prej askujt su kuptua kjo dashuri pa fjale
Ne mbremjet e vona takohen me gezim
Me gishtat e dores lene ore per takim

Nuk u tremben thashethemeve te botes per rreth
Se fjalet e tyre askush si merr vesh
C´ju kam zili o shurdhmemec!

Poezi nga Ismail Xhaferi


Debora e shpirtit


Nate
Qetesi

Njerezit kane humbur neper enderra
Mua mbi letren e bardhe
E pambaruar me ka mbetur kenga
Ne furren e shpirtit gatuaj ca vargje
T ua hedh njerezve si prush ne kraharor
Degjoj te qarat e gruas se komshiut ikur kurbetit

Dhe u papritur
Ne shpirtin tim te ndezur bie debore.