"Valëzimet e Simbiozës" roman nga Mimoza Llavdaniti

- Djalë i shkathët, - vazhdoi bisedën Andrea.
Drejtori sikur kishte rënë në mendime.
- Kam lidhje gjaku me atë djalë, por ti mundohu t’i rrish sa më pranë.
Andrea dyshoi në fjalët e fundit. Ai e shikoi i habitur. U tremb nga kjo, por nuk e dha veten. Si për të ndërruar temën e bisedës, i foli përse kishte ardhur. Drejtori mbajti disa herë shënime në një bllok dhe i premtoi se do ta mbante premtimin.
- Megjithatë dua të di se, prej sa kohësh gruaja juaj është e papunë.
-Jo më shumë se katër vjet, - pohoi Andrea. E vëzhgonte me kujdes pamjen e tij, fytyrën e tij të ashpër, por në shikimin e tij kishte diçka premtuese.
- Faleminderit për kohën që më kushtuat ! - dhe mori frymë i lehtësuar.
Andrea doli jashtë. Qetësia e korridoreve iu duk e frikshme. Ishte mësuar në punën e tij gjithë zhurmë. U largua, duke marrë me vete vështrimin ëmbëlsues të drejtorit.
- Sa do të gëzohet Ana, - mendoi me vete, por edhe e frikësonte ky mendim. Mori rrugën drejt shtëpisë. Mezi priste të jepte lajmin e mirë.

# # #
Takimi me Edën

Ditët e shtatorit sapo kishin ardhur. Në mëngjes dhe në mbrëmje nata ftohej, ndërsa në drekë dielli përvlonte. Eda atë ditë nuk ishte paraqitur në zyrë dhe pse ora shënonte 9. 30. Në dorë mbante një dosje ku kishte përpiluar të gjitha shpenzimet e atij pesëmbëdhjetëditshi. Në anë të trotuarit vështroi një lypës, që shtriu dorën përpara. I hodhi të gjitha të hollat që kishte në xhep. Shikoi rrugën me habi. Njerëzit ecnin të shkujdesur dhe askush ose shumë rrallë i hidhnin sytë nga lypësi. Vështroi edhe një herë orën. I duhej të kthehej në punë, ndërsa mendimet i ngatërroheshin. U gjend përpara ndërtesës. Sapo u afrua te dera rrotulloi çelësin, ndieu se dera ishte e hapur. Donte me gjithë shpirt që ai të priste aty dhe kjo tashmë kishte ndodhur. Ajo u afrua i dha dorën, ndjeu se dora e tij ishte e ngrohtë, miqësore.
- Më fal, por u vonova pak, - u shfaqësua Eda. Vendosi dosjen mbi tavolinë. Lehtas flokët e saj prekën mbi shpatullat e Andreas. Dje nuk kam punuar dhe vendosa të punoj në shtëpi, - u shfaqësua ajo.
Andrea buzëqeshi lehtë. Eda nuk dinte si të vepronte në ato momente të qëndronte apo të zhdukej, ndërsa ai e preku lehtë në bel. Ajo po i dukej më e bukur se kurrë. Flokët i kishte kapur lart

dhe disa fijëza i kishte lënë mbi fytyrë. Ato i jepnin një pamje ëngjëllore. Tek e shikonte ashtu nuk arrinte ta besonte se, a do të ishte në gjendje të jetonte pa praninë e saj. Instikti i dashurisë ishte instikt i fortë. Është instikti bazë. Frymëmarrja e tij e shpeshtuar bëri që ajo të ngrinte sytë e habitur. Në sytë e saj dukeshin sikur ishin mbledhur gjithë pranverat.
- Po ti ç’ke? Më dukesh si zbehtë, - vijoi Eda.
- Nuk kam gjë. Sot jam zgjuar me një dëshirë për të ardhur në punë. – Eda, dalim pimë një kafe. Do të kisha dëshirë të tregja....... për ditët që isha larg teje.
Ndërsa ajo nuk e la të fliste.
- Ditët e mia kanë qenë monotone.
Jo shumë larg ndërtesës së Andreas ishte një lokal i bukur, ku zakonisht rrinin njerëz të shtresave të ndryshme. Ai mbahej për lokal me një sjellje të kulturuar nga ana e personave që shërbenin aty. Duke ngjitur shkallët, Andreas i zuri syri një shoqe të dikurshme të Anës. E përshëndeti dhe u nis për në tavolinën ku ishte ulur Eda. U mundua të ruante qetësinë, por kishte diçka brenda vetes që të mos ndihej lirshëm.
- Është bukur këtu, - tha ai dhe padashur vuri re se Zana ia kishte ngulur sytë dhe nuk po ia shqiste. Iu trëmb shiimit të saj.
- Po ti si ke kaluar këto ditë?- theu më në fund heshtjen Andrea
- Çdo gjë ka qenë monotone në jetën time. Nuk e di pse u ndjeva e lumtur, kur të pashë, por në disa momente më sjell dhe trishtim, që nuk di ta përshkruaj.
- Megjithatë sot vëreja një farë nervozizmi, mos të ka ndodhur gjë ?…- bëri shaka ai, të cilit fjalët e saj ia rënduan gjendjen e saj shpirtërore.
- Sot nuk e di, por nuk kam qenë mirë, rrugës kur vija në anë të trotuarit vështroja një lypës dhe për një moment kaloja nëpër

mendje se sa e çuditshme është jeta, dikush ka para dhe nuk di se çfarë të bëjë me to, dikush tjetër ulet në rrugë dhe pret t’i hedhë ndonjë kalimtar lëmoshë.....................
- Oh, Eda, ti nuk ke përse të mendosh për gjëra që nuk të përkasin ty! - dhe i preku duart.
Eda e dëshironte, e dëshironte më shumë se kurrë sot dhe buzëqeshja iu formua në cepin e buzëve. Kamarierja u solli kafen. Secili filloi të rrufiste kafen. Andra e pa se Zana u çua nga tavolina dhe e përshëndeti nga larg. Ç’donte vallë ajo në këtë qytet? Mos ndoshta do të ketë të afërm?
-Ti u trishtove. Ç’ke, nuk ndihesh mirë? – e pyeti Eda. - Kush ishte ajo grua që përshëndete më parë? Nuk dua të bëj xhelozen, por se si ndryshove menjëherë.
- Dëgjo, Eda, ajo është shoqja e Anës dhe pastaj mendo se, ç’mund të presësh nga ajo!
E shikonte me habi njeriun që kishte përballë dhe nuk besohej në ato që dëgjonte. Ai ishte vërtet njeri i çuditshëm. Ajo nuk arriti ta kuptonte, ose s’donte ta kuptonte, arsyen e kësaj kthese, por ndiente se nuk ishte diçka e mirë.

* * *
N ë sprovë

Në sytë e saj do të shfaqej një ndjenjë krenarie. Mori frymë i lehtësuar. Më në fund ajo do fillonte të rigjente forcat; të dëgjonte tingëllimën e zileve për fillimin dhe mbarimin e orëve të mësimit. Sapo u fut në shtëpi, dëgjoi zërin e Anës që fliste pa pushim. Vuri re se ndodhej Zana. Andrea u përshëndet dhe u largua drejt dhomës. Se si u ndodh në atë çast. Zana nuk vonoi ta pyeste për punimet. Nxitoi t’i thoshte dhe Anës se dikur ishte përshëndetur me Andrean në një lokal, ku ai ishte i shoqëruar. Andrea ndjeu një dridhje, por nuk e dha veten.
-Atëhere të më falni, - tha Zana, - se po largohem.
Të dyja shoqet u puthën lehtë.
- Eja, Ana të të tregoj një lajm fantastik, - foli Andrea me entuziazëm. Ajo shtangu. Mos do të thoshte…
- Ana do të fillosh punë. Ajo u ndie e lumturuar dhe buzëqeshi lehtë. Në atë moment i lindën mijëra fantazi. Nuk do të kishte frikën e së përditshmes, të së nesërmes,që ishte kopja e shëmtuar e së sotmes. Besonte se do të ishte ndryshe.
# # #

Shtatori nuk ishte i nxehtë. Frynte një erë e lehtë. Qielli ishte i mbushur me disa re, tëcilat nuk i linin rrezet e diellit të shfaqeshin. I dukej sikur dhe natyra mundohej të imitonte gjendjen e saj shpirtërore. Herë e vrejtur dhe herë e qeshur. U vesh ngadalë. Tashmë kishte mësuar të zgjohej shpejt. Shkolla nuk ndodhej shumë larg, por në shumicën e rasteve, Andrea i shmangej për ta shoqëruar. Ngandonjëherë vinte një dëshirë e marrë. E shfrynte gjithë dufin që mbante përbrenda, por përsëri tërhiqej me një shpresë se, gjërat në jetën e saj do të ndreqeshin. Shpesh herë mundohehin të mënjanonin çdo bisedë, të shmangnin çdo shikim, çdo prekje. Në disa raste të dy donin të mos ekzistonin në një realitet. Sapo u fut në dyert e shkollës u shkëput nga mendimet. Zhurmat që vinin gjithandej, fëmijë të shkujdesur që rendnin pas njëri - tjetrit, prindër që shoqëronin fëmijët ishin pjesë e një dite. Papritur Ana dëgjoi zërin e Zanës që po i fliste dhe i pëlqente të rrinte me të dhe ngandonjëherë preferonte të shmangej. Ana u përshëndet me disa mësuese dhe ndjeu që shoqja i shtrëngoi lehtë krahun.
-Si të duket puna, pas një pushimi të gjatë? - pyeti Zana.
- Njësoj si të gjitha vitet e tjera, por tani lodhja është e dyfishtë, sepse fëmijët kërkojnë kohën e tyre.
- Ah, dëgjo këtu, Ana, kur do të pimë ndonjë kafe.
- Kur të duash ti, -iu përgjigj shpejt e shpejt tjetra, - dhe secila u fut në klasën e vet.
Nxënësit u ulën secili në bangën e vet dhe në klasë mbizotëroi qetësia.
Në çdo moment Ana jetonte me gëzimin dhe shqetësimin e nxënësve të saj. Endiente mungesën, kur largohej prej tyre, por e nesërmja i bashkonte përsëri. Në fund të korridorit pa Zanën që e priste dhe të dyja u futën në kafene, e cila ndodhej përballë shkollës.

- Eja , Ana, ulu, - e ftoi të ulej Zana dhe i afroi karrigen, duke buzëqeshur.
- Më thuaj, ç’ka ndodhur? Ti diçka ke, - u ankua Ana.
- Dëgjo, Ana, ne jemi mike të vjetra. E di që Andrea ka filluar të merret me ndërtime dhe që ka punësuar shumë punëtorë, ndërmjet tyre dhe vajza.
Qetësia, që zotëronte deri në atë çast, u prish. Muskujt i lëvizën, buzët iu drodhën.
– Fol të lutem ! Ç’lidhje ka Andrea ?-foli ajo me padurim.
- Po ja, mbase janë vetëm fjalë. Ekonomistja që ka punësuar Andrea quhet Eda dhe shumë herë i kam parë bashkë, madje dhe kafeneve.
Në këto momente në mendje i erdhi Andrea, sjellja e tij kohët e fundit, mesazhi i ngrohtë. Të ishte evërtetë?!
- Mbase bëra gabim, por mendova.
-Dëgjo, Zana, të vlerësoj si mike, por nuk ke të drejtë të përzihesh me jetën time, -shfryu gjithë inat dhe koka po i buçiste.
-Ana, të lutem, mbase nuk duhej ta kisha thënë, por mendova se ishte e drejta jote ta dije dhe unë jam një ndër miket e tua më të vjetra.

Ana dridhej e tëra. Mori rrugën drejt shtëpisë. I ishin errur sytë. I kujtohej mesazhi, largimet e tij, parfumi i ri që i shpoi hundët, e pranonte se kishin pasur disa probleme, por nuk mund të mendonte se ai do t’i përkiste një tjetre. Këtë nuk do ta lejonte. Mos vallë faji ishte i saj që ishte treguar e pavëmendshme?

Sapo u nda nga Zana nuk dinte ku të shkonte. Eci kot, duke hedhur vështrimin nga vitrinat e dyqaneve. I dukej sikur dhe manikianët e dinin që ajo ishte një grua e tradhëtuar. La çantën në korridor dhe hyri brenda. U mbështet e gjitha në kolltuk ndiente një boshllëk në shpirt. Edhe pse ai kishte ndërruar parfumin edhe pse ai mesazh e torturonte dhe pse Zana i kishte thënë fjalë të frikshme, ajo përsëri e

donte dhe nuk donte ta besonte. Një shtrëngim në kraharor po i bllokonte frymëmarrjen. U ngrit dhe mbushi një gotë. Nëse ishte një ëndërr e keqe lutej të mbaronte shpejt, sepse nuk po duronte dot dhimbjen, e cila po e godiste në çdo pjesë të trupit. Sapo kishte mbaruar punën dhe nuk i bëhej të kthehej në htëpi. Orët e mësimit sot i ishin dukur nga më të gjatat. Nuk kishte dalë për asnjë moment nga klasa. As zërin e Zanës nuk e kishte dëgjuar. Nga brenda kishte një dëshirë (një zë i fliste) të mësonte më shumë për lidhjet e Andreas, por nga ana tjetër e kundërshtonte. Tashmë i dukeshin qesharake, lojëra, idiotësi. Mundohej e stërmundohej të kuptonte, se kur ajo i kishte dhënë shenjat e indiferencës, por ishte e kotë. Në këtë histori të mjegullt kishte diçka që nuk e linte, diçka që e frikësonte. Por ajo që e shqetësonte ishte se, ndihej e tradhëtuar, e poshtëruar. E kishte pritur shumë gjatë natën e kaluar, por ai kishte ardhur shumë vonë. Ajo kishte ndier erën e parfumit dhe kishte heshtur. Kishte parapëlqyer heshtjen në atë natë tetori, ku edhe gjethet e pemëve bien me dhimbje dhe njerëzit i shkelin, ashtu sikundër po shkelej edhe dashuria e Anës. Ajo qe nata më e gjatë që kishte kaluar. Mëngjesi zbardhi dhe nuk i gjeti në krahët e njëri – tjetrit.

Shqetësimi i një nëne

Ishte vonë. Zilja e telefonit e zgjoi nga mendimet. Dielli kishte kohë që kishte perënduar dhe muzgu kishte mbështjellë qytetin helen. Drita vështroi nga ballkoni i vilës dykatëshe pafundësinë e një rruge të gjatë. Kishte kaluar dimri dhe kishte ardhur pranvera. Ishte maj. Kur ishte në moshën e rinisë i pëlqenin shumë gjërat, por tani i shikonte ato në mënyrë indiferente, sikur nuk kishin të bënin fare me atë. Agjë nuk i bënte më përshtypje, ndoshta, sepse jeta kishte rrjedhur vrullshëm dhe nuk kishte lënë të mendohej gjatë. Zilja e telefonit e zgjoi nga mendimet. Nuk e kuptoi pse pati një frikë ta prekte telefonin, por zilja vazhdonte të binte dhe nuk kishte më kohë për mendime. E kapi receptorin. U dëgjua zëri i Danës:
– Drita, bëhu gati se do të vij të të marr, se përsëri aty do të punosh dhe një javë, ndaj mos e vrit shumë mendjen t’i mbarosh për një ditë punët.
Drita shtangu vetëm sa dëgjonte zërin e së motrës dhe nuk fliste asnjë fjalë, se ç’kishte sot. Shumë kujtime i afroheshin dhe largoheshin njëkohësisht. U qetësua disi. Mori frymë e lehtësuar. Kishte jo më shumë se dy ditë që nuk kishte folur me Marsidën. “Ndoshta tani është me sezon të provimeve,“ - mendoi ajo. Zonja Dhespina kishte ndezur televizorin dhe vazhdonte të ndiqte

programin e qetë, lajmet, pa prishur kënaqësinë e të qenit pensioniste. “Nuk u tregua e keqe Dhespina. Madje, aty nga ora dhjetë, më bëri dhe kafe. Nuk janë të gjitha të këqia ,”-mendoi Drita me vete. Herë pas herë sytë i hidhte nga ajo, kur u dëgjua përsëri zilja e derës. Drita vrapoi ta hapte. Ishte e motra. Ajo gjithmonë kishte qenë e qeshur. Dona iu afrua të zonjës. Dhespina e përshëndeti dhe të dyja u larguan për të nisur një të nesërme tjetër. Qëndruan një copë herë të heshtura. Pritën sa erdhi autobuzi. Në autobuz kishte shumë njerëz dhe pse me koncicioner, asaj po i merrej fryma. Dy shqiptarë po flisnin me zë të lartë, ndërsa ata, që ishin aty përreth, dëgjonin të heshtur. Zbritën nga autobuzi dhe morën frymë të lehtësuara.

-Drita, ndihesh mirë? Më dukesh si zbehtë, - foli Dona.
- Gjithë ditën kam menduar dhe e vetmja torturë është se Marsida nuk është pranë nesh.
- Kujtova se nuk ndihesh mirë, ndërsa për Marsidën ishit vetë ju që e latë. Pastaj ajo nuk është më fëmijë.Lere të eci me këmbët e veta... Po më thuaj si ia kalove sot ?
Koka po i buçiste, por e motra vazhdonte të këmbëngulte. Atëherë Drita u dorëzua.
-E zonja e shtëpisë m’u duk e mirë dhe më bëri kafe. E dëshiroja atë kafe aq shumë.
- Megjithatë atje do të punosh dhe disa ditë të tjera, ndoshta për shumë kohë, - e sqaroi Dona. – Kam biseduar me fëmijët e saj dhe janë dakort.
Aty u përshëndetën. Dona priste autobuzin tjetër, se ishte pak më larg, ndërsa Drita u fut në shtëpi. Ndieu se ishte lodhur. Zëmërimi dhe mërzia ishin ulur këmbëkryq në shpirtin e saj dhe në ato momente donte të bërtiste me të madhe. E dëshironte një njeri të

shfrynte atë ankth që po e torturonte, së paku të kishte ardhur i shoqi. Filloi të vinte nëpër shtëpi kot, pa patur asnjë shkak. Nuk vonoidhe dera u hap. Ishte Stefi. Dukej që ishte i lodhur. Dritës i erdhi keq, por akoma më keq i erdhi për veten e saj. Nuk kishte ku të shfrynte atë mërziti. U ngrit nga vendi dhe vendosi bukën.
-Nuk më hahet. Të lutem, një kafe ! - i tha Stefi. Drita filloi të përplaste enët që ndodheshin në kuzhinë. Kjo i dukej një ide e mirë për të shpërthyer.
-Që kur erdha dukesh vetëm e mërzitur, - foli Stefi.
-Më mirë që e kuptove vetë, - dhe padashur lot zëmërimi ranë mbi faqen e saj.
-Ne erdhëm këtu për një jetë më të mirë, - i tha Stefi, pastaj ti vetë ke kërkuar që duhet patjetër të lësh një jetë më të mirë Marsidës.
- E kam kërkuar. Po e pranoj, por dua që edhe ajo të ishte pranë nesh.

Stefi heshti papritur.
Pse nuk më përgjigjesh?- foli Drita.
- Nuk di se çfarë të them.
- Përse të bisedojmë?
- Duhet të të them që t’i heqësh ato mendime të këqia që të janë krijuar.
Drita iu afrua më pranë dhe psherëtiu thellë.
- Të lutem, për diçka! -i tha.
- Përse duhet të më lutesh?
- Kam frikë se ti do të kundërshtosh.
-Të lutem, fol. Thuaji të vijë dhe Marsida, mbase ty do të të dëgjojë. Nuk ka ç’i duhet shkolla. Ajo e dinte, pavarësisht se sa shumë ishte munduar që të kishte një pushtet mbi vajzën, por fjala e Stefit, sikur zinte më shumë vend.

- Të lutem, Drita, këtë mos e kërko. Lere të rritet vetë. Atij i kaloi një dridhje e lehtë mbi shpatull, ndërsa ajo ishte me ankth. Ai nuk kishte një ankth të zakonshëm. Ishte si një peshë e rëndë, pas së cilës fillon një dramë.

Tabletat helmuese
* * *
Mbi komodinë ndodheshin gjithfarë tabletash: të bardha, të kuqe, të verdha. Marsida nuk dinte kë të zgjidhte nga këto lloj lloj tabletash shumëngjyrshe, por duart i shkuan në fund tek ato me ngjyrë të verdhë.
- Sa duhet të pi? – pyeti vetveten.

Dhe përgjigjja e pyetje i erdhi krejt natyrshëm, pa u menduar gjatë : – Të pi që të mos kthehem më në këtë jetë, - dhe në atë gjendje thellësisht të shokuar që ishte, nuk mendoi më për nismën e marrë, por i gëlltiti aq sa ishin në kuti. U shtri. Gjunjët po i dridheshin… E ndjeu se tabletat e verdha po vepronin aktivisht në një kohë shumë të shkurtër. Nga goja filluan të dilnin……………Në atë çast,për fat të Marsidës futet në shtëpi shoqja engushtë e saj Ela , ecila kishte ardhur të konsutohej me shoqene saj si zakonisht. Hapi derën. Shtangu dhe pastaj vuri duart në kokë. Çfarë i kishte ndodhur shoqes së saj të ngushtë? Ajo dinte gjithçka për të. Mos ndoshta Fredi, apo ndonjë ngacmim tjetër”! Dhe kur ndodhte kjo? Kur nuk kishte prindërit këtu. Nuk priti më. Mori me shpejtësi urgjencën e spitalit. U

tha për gjendjen. Ata ju përgjigjën se për pak minuta do të ishin aty. Ela provoi disa herë t’i fliste Marsidës, t’i hapte sytë, por më kot. Vajza ishte tërësisht pa ndjenja. Autoambulanca e spitalit arriti shumë shpejt dhe Marsidën e çuan në urgjencë. Mbi tavolinë ishin fajtoret e këtij akti : tabletat, të cilat tregonin qartësisht se çfarë kishte ndodhur.

* * *
… Shpejt dëgjoheshin zërat e mjekëve…….ufuzion nga të dyja anët e duarve. Ishin orë tmerri. Gjendja e saj sa po vinte dhe po rëndohej më keq. Bukuria, ëndrrat sa vinin dhe veniteshin përpara syve, si një imazh i largët. Atje larg dukeshin shumë silueta njerëzish që flisnin me zë të ftohtë, të ashpër, gati me zë të çjerrë dhe mbytës. Djersa mbuloi krejt trupin. Sytë i urdhëruan qepallat të uleshin. Përpëlitjet ishin sfilitëse.

Vetësakrifikimi i penduar

* * *
- Çfarë brezi?!- mendoi mjeku me vete. – Vrasës !
Kishte pasur raste të tjera të rënda te të sëmurit kardiakë, por kjo vrasje ishte makabre, e kishte tensionuar së tepërmi.
- Doktor! Ju respektojmë së tepërmi, - dëgjoi një zë nga pas. – Na thoni diçka për gjendjen.
- Mjeku s’kishte çfarë të fshehte më. Gjendja ishte mjaft kritike. Brenda vetes ishte ngritur një dyluftim i fortë: Njëra kundërshton vdekjen dhe tjetra kërkon ta bindë të parën !!

Ai mendoi me vete: “Keq t’i thuash dhe keq t’ia fshehësh të vertetën, - tha mjeku.
Nga njëra anë luante njeriun e qetë, por nga ana tjetër luftonte me mendimet e tij. Me këtë mendim përshkoi gjysmën e korridorit. Nga fundi i korridorit dëgjoi zërin e Kryeinfermieres që debatonte me dikë. U mat t’i fliste, por ndërroi mendim. Dhe ajo dukej e shqetësuar. Ndodhte që spitali të humbiste krejt papritur qetësinë. Zakonisht ishte një vend, që përjetonte gjithfarë zhurmas

Mjaftonte që edhe karroca e pastrimit të fshikullonte me atë melodinë e saj e ngritur mbi dy rrota. Shiu ishte tmerr për doktorin dhe jo me këto ngjarje kaq të rënda. Ora nuk dihej se sa po shkonte. Të sëmurët e tjerë kishin mbaruar drekën dhe ishin të shtrirë, secili nëpër krevatet e tyre. Doktori u fut përsëri në dhomën, ku ndodhej e sëmura. Fytyra e saj qe zverdhur. Të gjithë e trajtonin këtë dhe me dhimbje, por thellë në shpirt ndienin shqetësimin që kishte arritur në një pikë midis vdekjes dhe jetës.

Ç’mund të bëhej me një rast të tillë, kur edhe mjetet më të nevojshme mugojnë? - i foli Doktori shefes së pavijonit. Ajo tundi kokën në shenjë pohimi. Për dhjetra vjet me radhë ata të dy kishin marrë dhe dhënë mendime nga njëri - tjetri. Mjeke Flora lëvizi nga vendi dhe u fut në dhomën e infermiereve. Filloi të kërkonte kartelat e të sëmurëve të saj.

- Ku është kartela e Vitos? – pyeti një nga infermieret që ndodhesh aty. Përshkoi me stilolaps gjithë terapinë e ditëve të mëpërparshme. Mjek Dritani i vendosi një cigare ndër gishta. Zakonisht ndizte 2 - 3 cigare në ditë, kur ishte e kënaqur ose kur ishte e mërzitur.
- Të lutem analizën e urinës, - iu drejtua infermieres. – Kam gati 3 ditë që e kërkoj dhe këta të laboratorit duhet të jenë më shumëm seriozë dhe të vëmendshëm. E thithi cigaren. Infermierja i zgjati analizën e fundit. Njëra nga veshkat e pacientes paraqiste probleme serioze, megjithatë duhej ta mbante edhe nja tre ditë të tjera me këto mjekime. Mjeke Flora mbylli kartelën. Sot kishte folur në mbledhjen e mëngjesit duke u ankuar se, mungonin disa prej medikamenteve që ishin të nevojshme.