"Valëzimet e Simbiozës" roman nga Mimoza Llavdaniti

- Fola, fola, - tha mjeke Flora, por nuk shohim ndonjë ndryshim të madh.
- Shefe, shyqyr që fole, - i tha mjek Dritani. -Vërtet ti je demokrate, - vazhdoi Ai.

Në fakt mjekja ishte munduar të krijonte një ekuilibër midis mjekëve të tjerë, q ë kur ishte bërë shefe reparti.
- Shefe, si paraqitet gjendja e Marsidës, se sonte jam dhe roje, - vazhdoi bisedën mjeku.
-Duket diçka më mirë, por të lutem duhet të jesh i kujdesshëm, - vazhdoi bisedën shefja.

- Si i erdhi që veproi në këtë mënyrë? – pyeti Mjeku.
- Nuk është rasti i parë që veprojnë në këtë mënyrë femrat. Ne duhet t’i ndihmojmë,... Jemi a s’jemi mjekë.
- Kur i ka pirë?

– Nuk dihet me saktësi, sepse prindërit i kanë ikur në Greqi dhe jeton vetëm. O Zot, ta shihje, kur erdhi! M’u dhimbs shumë. Dhëmbët të shtrënguara, tkurrje, cianozë; zemra kishte tone të çrregullta, pulsi mezi i kapej për të mos thënë që nuk dëgjohej fare. Në këto biseda e sipër u dëgjua ulërima e një gruaje. Ajo kërkonte ndihmë për një të sëmurë tjetër. Shefja iu afrua me hapa të shpejta. E sëmura ishte rreth të dyzetave. E shtrirë në krevat, trupin e kishte të

mbuluar me djersë, dridhej herë pas herë. Kishte humbur dhe vetëdijen, sepse nuk reagoi nga ngacmimet e mjeke Florës. Pulsi i shpejtë, ekstrasistola.
- Si erdhi? – pyeti Flora gruan që ndodhej aty pranë.
– Ishte krejt mirë, kur papritur filloi një dridhej e duarve dhe pak nga pak arriti në këtë gjendje. Doktoreshë vuan nga diabeti…, - shtoi gruaja, ecila qëndronte te koka e të sëmurës.
-Sheqer! Më sillni sheqer, - tha mjekja.

Mbasi i sollën sheqerin e sëmura nuk e hapte gojën.
– Më ndihmo t’i hapim gojën. Dhëmbët e shtrënguar, tkurrje. I hodhi dhe lugën e dytë të sheqerit në gojë. Shtrëngimi i dhëmbëve iu pakësua dhe nisën të rralloheshin të dridhurat. Kjo mund të ishte një shenjë e mirë, por mund të ishte dhe e kundërta. Mori

stetoskopin me të shpejtë dhe i gëzoi zemrën. Edhe ekstarsistolat ndiheshin më rrallë. Ato i ngjanin galopit të një kali që kapërcen pengesa të vëna për herë e më larg njëra tjetrës. Zemra kishte tone të qarta.

- Kjo është një gjendje e ekipoglicemisë.
Mjekja dukej e lodhur, e kapitur.
“Ditë e poshtër!…,”- i foli në atë çast infermieres së turnit:
“Vendosi glukozë!”..

Mjek Dritani mendoi me vete: “Kjo ishte me të vërtetë një ditë e tmerrshme. Gjithmonë ky pavijon i sillte probleme dhe nuk kishte pasur raste që njëherë të vetme ta bënte rojën i qetë.
- Këtu ndodh një prishje enzimatike që ka të bëjë me oksidimin e etanolit, - vazhdonte të fliste mjekja. Megjithatë duhet lajmëruar mjeke Mira dhe urgjentisht të bëhet analiza e glicemisë, - porosii ajo infermieren. Koka i zinte. Me cigaren e ndezur u nis për te dhoma e Marsidës. Dukej që gjendja e saj po përmirësohej. Vetëm se kjo ditë po zgjatej apk si shumë.
Ajo iu afrua shtratit siç dnte të afrohej ajo miqësisht dhe pa ngjallur dyshim.

- A je e fortë, Marsida, - pyeti mjekja.
Vajza lëvizi pak qepallat dhe u mundua të vinte buzën në gaz. Shtrirë ajo dukej e tkurur. Rrinte me buzët gjysmë të hapura dhe me vështrimin nga dritarja, ku përplaseshin majat e pishave. Nga dhoma e mjekëve dëgjoheshin zëra. Mjekja, kur dëgjoi zërat e tjerë, u fut dhe vetë në atë debat. Në rininë tonë kishte vetëm aksione, hekurudha dhe kurrë nuk na kishte shkuar mendja të vetësakrifikoheshim jetën, - foli Zana dhe i rrahu shpatullat shefes.

- Eh, Zana, janë kohë të tjera, nuk janë kohët e aksioneve, ndaj duhet të tregohemi të kujdesshëm në veprimet tona, të mundohemi të mundohemi të kuptojmë botën e tyre.

-Ashtu është, - pohoi doktoreshë Zana.
Në korridor u dëgjuan disa të qara. Mjekja hapi derën dhe pa një grua të moshuar, që nuk e mbante dot të qarën dhe dhe ndali hapin kur pa doktoreshën.

- Hë,moj doktoreshë! Dotë na thuash se duhet të vëmë lertrat e zeza?- dhe gruaja filloi përsëri të qante. Dr. Flora iu afrua dhe i lëmoi fytyrën me duar.
- Vajza besoj se shpëtoi, dhe nuk duhet të mendosh për letra të zeza.
- Ej, të lutem, doktoreshë, mos u tall…,- dhe u shkreh në vaj; pastaj mori duart dhe ia puthi fort, si e çmendur , pastaj filloi në faqe. Ku nuk ranë të puthurat e saj!

U largua drejt dhomës në të cilën ndodhej vajza, një dritë shprese ia gufonte zemrën. Doktoresha ndezi dhe një cigare në dhomën e mjekëve tymi shpërndahej i ngatërruar së bashku me mendimet e saj.
- Shefe, do të rrish apo do të qëndrosh akoma dëgjoi zërin e doktoreshë Zanës.
- Ah, po, - u kthye në kujtesë. – Zana, ik se do të rri dhe pak.
Në mendje i erdhën fjalët e gruas për vendosjen e letrave të zeza.
-Jo, kjo nuk duhet të ndodhte.
-Asnjeri nuk e do vdekjen. Çdo të thotë të vdesësh?
Të vdesësh do të thotë të mos shohësh si lind dhe perëndon dielli; do të thotë të mos e dëgjosh Bethovenin, të mos shohësh si ecën njerëzimi. Prandaj duhet luftuar vdekja! Duhet luftuar vdekja,- tha shefja me një notë të fortë optimizmi, ndërsa cigarja në duar ishte fikur dhe kishte ngelur vetëm tymi i shpërndarë në ajër, si retë që humbasin mbas një dite me mjegull.

Krisja, fillimi i ndarjes

Vjeshta dalngadalë po largohej dhe po afronte dimri. Ana ndiente se ky dimër do të ishte i ashpër. Hodhi vështrimin nga dhoma e fëmijëve. Ata flinin. Nuk donte t’ua prishte gjumin. Nuk vonoi shumë dhe u dëgjua zilja e telefonit. Receptorit i trëmbej. E kapi dhe dëgjoi zërine e Andreas.
-Ana,...
-Urdhëro,- iu përgjigj ajo dhe lot i ranë në faqe.
- Isha shumë i zënë me punë dhe sonte mund të vij vonë. Mos më prit.
Ajo nuk foli, por gjithë trupi iu drodh. Nisi të pyeste veten se ç’duhej të bënte. Ecejaket ishin rëndesë. Nuk e kuptonte se çfarë po ndodhte me jetën e saj, megjithatë vazhdonte të jetonte në turbullirë, duke menduar se do të ishte fati ai që do të vendoste për të dhe jo ajo për fatin. Për çdo moment mendja i rrinte te Andrea. Nuk e kuptonte pse e donte ashtu. Tani ai i mungonte. I mungonte njeriu për të cilin ishte e bindur se e kishte krejtësisht të sajin; i mungonte ideja se ai do të ishte përherë i gatshëm për të. Ndihej e zhgënjyer nga vetja dhe nga ai. Anës nuk po i rrihej më në shtëpi. Doli. Zhurma e qytetit i solli kujtimet. Mori në telefon në godinën e hotelit dhe përtej dëgjoi zërin e një burri.
- Mirëdita, - ndonëse ora kishte kaluar nga pesa. - Jam një mike e Andreas. Mos ndoshta dini se ku është ?-pyeti si e trëmbur.

-Ah, më falni !Pse sa shoqe ka shefi ynë se ne vetëm për Edën e dimë ? Por, megjithatë, po ju them se kanë dalë. Ndoshta mund t’igjesh në ndonjë kafe aty.
Anës iu drodh trupi. « Pra edhe punëtorët e dinë shoqërinë e tij ?! » Atëherë ajo nuk duroi dot. E kishte mësuar kohët e fundit se ku e pinte kafen Andrea dhe nxitoi këmbët, por nuk po i besonte akoma syve, kur ai u afrua dhe e puthi lehtë në faqe vajzën që shoqëronte... Befas shikimi i Andreas u ndesh me sytë e Anës dhe fjalët i ngelën në gojë.
E la Edën aty dhe doli me të shpejtë, por ajo ishte zhdukur. Gjithçka ishte shkatërruar vetëm nga një ”puthje” në faqe.

I mërzitur vrapoi drejt Edës, por ajo kishte futur kokën në mes të duarve dhe nuk dinte se çfarë të thioshte. Ajo ndihej si mbi gjëmba. « Megjithatë më mirë kështu..., » - mendoi me vete.
Ajo i kapi lehtë dorën dhe mundohej të shkëputej nga realiteti dhe shkonte atje ku donte të ishte, në një botë që kishte vetëm liri dhe dëshira.
...Ana vraponte sa nuk dëgjonte as zhurmat e kalimtarëve që ecnin të shkujdesur, saqë, për një moment, u përplas me një të panjohur.
- Po ç’bën, moj shoqe, ku i keni sytë ?- pyeti burri dhe vërejti se gruaja ishte shumë e përhumbur.

I kërkoi falje dhe vijoi rrugën me ritëm të shpejtë. Nuk po e duronte dot këtë gjendje. Ndihej si e mbytur. I dukej se nuk kishte më një jetë të vetën, por një rreth të gjatë, ku duhet të priste pafundësisht që t’i vinte fundi dhe sillej vërdallë duke mos gjetur dot fillimin apo fundin e tij. Hapi derën. Fëmijët vazhdonin të luanin në kompjuter dhe nuk e dëgjuan, kur ajo u fut në shtëpi. Po i merrej fryma. Hapi derën. Fryjti një erë e lehtë, por edhe kjo nuk ia qetësoi frymëmarrjen. Pema që ndodhej përballë pallatit kishte mbetur fare e zhveshur, si një shtrigë e vjetër, e zhveshur nga hiret dhe e mbetur si një dëshmitare e heshtur e shumë historive. E shikonte me mëdyshje, sikur donte ta pyeste atë se

sa të lumtur kishin qenë më parë dhe sikur i thoshte ta vështronte tani në ballkon, fare e vetme, duke pritur se çfarë do të ndodhte në jetët e tyre.
Si ndryshuan gjërat kaq shpejt! Ky ndryshim i ra menjëherë në kokë. Jashtë nuk ishte askush. As zëra , asgjë. Jehonat e zërave që vinin nga larg dëgjoheshin si një thirrje lufte. Në një ditë shëmbet gjithë ajo që ke krijuar në vite! Një dashuri, një të ardhme! Të përlyesh, të baltosesh, aq sa mos kesh më besim, se mund të ngrihesh në këmbë. Nuk e besonte kurrë se mund të ndodhnin gjëra të tilla mes tyre. Ishte kaq e dhimbshme. Një tragjedi e kohëve moderne e shkruar me nota pervese në një botë, e cila po rrokullisej drejt një fundi të paparashikueshëm imoraliteti human. Ndoshta shumë njerëz janë vërtet të pafat, por nuk dinëtë qahen, ose e kanë humbur këtë veti me kalimin e shpejtë të jetës së tyre nëpër rropatje, pa u qetësuar një moment, pa mundur të marrin frymë. U mendua me mendje t’i kalonte të gjitha pengesat dhe të shkonte në atë vend ku ishte ai, por as imagjinata nuk e ndihmonte dot. Mbylli derën e mërzitur. Ai nuk kishte për të ardhur, kurse ajo duhet të kalonte natën duke menduar se çfarë do t’i sillte e nesërmja. E nesërmja dukej e zhytur në një mjegull, të cilën nuk mundta zbulonte dot. Megjithatë duhet të luftonte për të mbetur e qetë, kur qetësia nuk dukej.

Sfidimi dhe pozita fituese

Dhoma e motelit ishte si një nofkull e fshehur në mes pishave. Ajo mund të ishte nata e fundit ose nata e bashkimit të tyre.
“Kjo do të ndërvarej nga rrethanat që do të vijnë, - mendoi Andrea.
Eda ishte shtrirë si një princeshë e fjetur. Ajo dëshironte të mos i hapte sytë, por një nga dëshirat esaj më të mëdha ishte që pranë vetes të ishte njeriu, të cilin ëndërronte në çdo pjesë të ditës. Për herë të parë e vuri veten në rol të gruas së zhgënjyer, gruas që e dinte se burri po i shkiste nga duart, por thellë donte të mos kuptonte asgjë. Ajo nuk kishte ndërmend të hiqte dorë kaq shpejt nga ai. Tani kishte një arsye madhore për luftuar për të. Priti sa Andrea doli nga dushi dhe menjëherë iu vërsul si ato macet joshëse. Shishja me verë qëndronte mbi tavolinë.
- Tanido të pimë një gotë verë që të nxehemi.
Andrea ndihej i turbulluar. I ktheu gotat me fund, derisa këmbët nuk i mbain më. Eda i përkëdheli lehtë flokët. Ai ia largoi dorën me kujdes, por përkëdhelja e saj i pëlqeu aq shumë sa donte ta ndiente sërish dorën e saj në flokë, në trup, gjithandej. Afroi fytyrën e saj dhe e puthi lehtë në buzë. Ajo pa se ai nuk e kundërshtoi, e puthi sërish. Gjatë këtyre muajve atij i kishte munguar pak dashuri, pak mirëkuptim. Brenda disa muajve jeta e tij ishte kthyer në një kaos, në të cilin kishte humbur sigurinë e fituar për shumë vjet. Eda e kishte marrë mes

duarve, sikur donte ta shkëpuste përgjithmonë ng aky realitet i dhimbshëm, ku ndihej i vetmuar.
- Më duket se kam gabuar rëndë?- foli turbull Andrea.
Ajo digjej nga një pasion i zjarrtë, mes flakëve të mëdha shkreptuese, sa që nuk u vuri veshin fjalëve.
- Kush e përcakton atë që është gabim, apo jo? Askush! Neriu duhet të bëjë atë që ndien. Nëse i krijon vetes shumë kufij, atëhere është e pamundur që ta jetojë jetën.
Të dëshiroj, ashtu si nuk kam dashur njeri tjetër, - shpërtheu sërish Eda.
Ajo nuk i mbaroi dot fjalët, sepse ai i hapi këmishën prej mëndafshi, duke lënë hapësirën e mjaftueshme për të ndezur ëndrrat e një burri. Nuk u mendua gjatë, por e përfshiu mes krahëve.
Gjatë kohës që po bënin dashuri asaj iu kujtua silueta e gruas që vrapoi drejt shkallëve të lokalit dheAndrea që i foli, por sonte ai ishte tërësisht i saj. Si ndodh kështu në këto lidhjet dashurore?Një herë të duket se je fituese, apo sfiduese dhe herë tjetër humbëse, por sot ajo kishte triumfuar. Ëndrra e saj ishte pranë saj.
Rrinin të shtrirë pa thënë asnjë fjalë pas një akti të fortë dashuror. Secili mendonte për gjëra të ndryshme që nuk kryqëzoheshin në asnjë vend. Ai kishte arritur diçka, por kishte humbur shumë në aventurën e tij dashurore...
#
Sapo gdhiu dita, Andrea bëri ritualin e përditshëm të mëngjesit, ndezi një cigare dhe pyeste veten në se kishte gabuar që e la Edën të futej në botën e tij.S’po gjente përgjigje. Sikukej edhe cigari nuk po e ndihmonte. U turbullua. U ngrit dhe u vesh me shpejtësi, sikur dikush e priste pas erës. Qëndroi për një çast në ballkonin e atij moteli. Freskia e mëngjesit e

çoi diku larg. Ai kishte frikë nga largimi se ata që do të lëndoheshin. Ishin pjesë e jëtës së tij, për të cilët ai kishte investuar aq shumë. Ai kishte nevojë për ato kujdesjet e Anës, për zërat që e rrethonin në këto momente. Kuptoi se kishte nevojë për rrëmujën në dhomën e fëmijëve. Do të jepte ditë nga ditët e tij vetëm për të qenë edhe një herë atje në viset e largëta të një jete të gjatë.

Mëdyshje kujtimesh

Ana
Jashtë frynte erë e ftohtë. Dimri kishte ardhur i ashpër. Qielli ishte mbushur me re të zeza. Pemët kishin mbetur thuajse të zhveshura. Natën vonë ngjanin me demonë të frikshëm që zgjasin krahët për të trembur kalimtarët. Një grup fëmijësh të mbështjellë me shall dhe kapuça në kokë luanin të shkujdesur. Ajo donte t’u thoshte me zë të lartë të shijonin këto vite se do të vinte një ditë që do të gjendeshin të rrethuar nga një vetmi, nga një pasiguri, e cila do t’u hante shpirtin; do t’i kthente ne të rritur që duhet të ishin të përgjegjshëm. Edhe ajo kishte qenë si ata, të shkujdesur,të harruar në botën e tyre; kishte fluturuar në ëndrra pa patur krahë. Tani ishte zgjuar. Përplasja me realitetin ishte fatale. Puthjet në buzët e saj nuk qenë si ato të dikurshmet,... Përkëdheljet ishin sipërfaqësore. Era që fryn fshikullon gjthë trupin me inat. Mos do të tregojë se jeta është e vështirë. Është shumë ndryshe nga ç’e kishte imagjinuar më parë. Fillimet kishin qenë të lumtura. Ku kishin shkuar gjithë ato premtime? Diku në një çast të përcaktuar mirë e kishin ndier veten të larguar nga njëri –tjetri.
Duke qëndruar e zhytur në atë vetminë që e mbyste, Ana kujtonte shumë kujtime, që e kishin bërë të lumtur, por tani zemra ishte lënduar. “Ngandonjëherë nuk e di se çfarë më lëndon; më shumë fjalët e ashpra që i kemi thënë njëri –tjetrit, apo ato që nuk i këmi thënë? Megjithëse nuk dua të mendoj më për atë kohë. Zgjidhja ishte e vështirë…

Andrea
Andrea shikonte gjethet e pemëve që lëkundeshin nën erën e Marsit. Ato i ngjanin me fëmijë të vegjël që i gëzoheshin gjërave të para që u afronte natyra. E kishte marrë malli për të qenë pranë fëmijëve. I mungonin trësisht portretet e tyre fizike, paçka se i sillte në mendje shpesh, sa që ia fashitnin gjithë hapësirën trunore. Shëtitit atë paradite, kaloi nëpër rrugë që nuk i kishte shkelur më parë. Shijoi vetminë, ku mund të mendonte për jetën e tij. Hidhte vështrimin pas dhe kujtonte, nuk ndihej krenar për atë që kishte bërë. Ditët e këtij miti kishin qenë si dallgë të fuqishme. Shpesh mendonte se jeta kishte dashur t’i jepte një mësim të mirë egoizmit të tij. Kishte momente, kur asgjë nuk e tundonte të gërmonte në të shkuarën. Zemra e tij kishte mbetur e tretur në lutësinë e syve të Anës dhe do të bënte gjithçka për ta marrë sërish. Kaloi rrugë duke menduar për fjalët që do t’i thoshte Anës, por të gjitha i dukeshintë kota. Kishte gabuar aq shumë dhe i trëmbej idesë se nuk do ta merrte kurrë faljen për të cilën kishte nevojë. Teksa i afrohej shtëpisë ndiente se dashuria do të rilindte më e fuqishme se dikur. Sa më shumë që afrohej, aq më shumë ndiente se trupi po i dobësohej. I dukej se po binte në një humnerë bashkë me gabimet etij… Zuri të dridhej. Për herë parë kishte kaq shumë frikë. Ishte një frikë e ëmbël që edhe e drithëronte dhe e fshikullonte me inat. Njeriu, kur është i vetmuar, ndihet i dobët. I dukej se çdo gjë do ta godiste pa mëshirën më të vogël.

Pikëtakimet

Dielli i pakët që futej përmes asaj dritareje të vogël i kujtonte Fredit se nuk ndodhej në shtëpi. Dera e birrucës ishte e rëndë dhe kërciste si brinjët e thyera të një plaku. Si mundën vallë ta zbulonin se në ato dreq thasë me çimento ishte futur edhe drogë?! Kishte bërë aq para, sa kishte vendosur që kjo do të ishte hera e fundit. E kishin harruar të gjithë shokët dhe miqtë. As Andrea nuki kishte shkuar. Mos ndoshta nuk dinte gjë? I braktisur në mëshirën e një fati që, dashje pa dashje, e kishte zgjedhur vetë, u ndie i dëshpëruar. Nuk vonoi shumë dhe roja e burgut e lajmëroi sei kishte ardhur gruaja. Selda ishte futur si një kukull e vjetër në atë xhup që ia kishte blerë vetë dhe fytyra i kishte marrë një pamje prej kufome. Ajo nxori nga çanta paketat e cigareve. Ai ia mori duart, ia shtrëngoi me të tijat.Kështu dnte të lehtësonte dhimbjen e saj të madhe.