PEGASI Nr 33 organ i LNPSHA "PEGASI" ALBANIA

b. My vernal spring

The waves run fast and beat the pumices

In send they take a winding course, fight angrily

Beat the rocks with furry, striking roughly,

shaking them, hating them

And seek to wreck them with mania.

O sea, do not tear your light – breezed dress,

The wild fog and anger does not suit the beautiful ladies,

If you want to bring winter, in the middle of the beautiful spring,

you try in vain.

No one observes it …

b. Murmurs

You beautiful sea song,

I envy you up to the beach of golden sand

Full of freshness I flatter you;

in innumerous tones I collect the erotic words

Upon the waves,

and the song of the surf as it goes.

The pumices satirical songs a thousand times in love,

The half voiced speech of the mermaids which captivates hearts,

Within my soul with envy I have hidden you

And the mind rises on your wings and begins to fly…

Marches

a. Tree in the shore

Hospitable tree, with golden branches, full of shades,

with the salt of the sea watered,

Your root absorbs “the surf”,

you glitter adorned with sun’s spots.

The stars caress your tender leaves;

the moon rays chase each - other through your branches,

And when the warm breeze kisses you passionately,

it is beguiled by your sweet rustle. .

The birds with movable wings overpass you,

so do the storms, waves, reeds walk and pass you,

But they forget you, bond in the glassy shore,

moulding dreams of escape which delay death.

b. Unacceptable marches

The giant plane tree of the boundary station welcomes

the suns and embraces the skies,

It looks with yearning the trains that pass,

indifferently, striving to win time.

What a dread, they run before him,

and as it cannot move, it grows higher and higher forever.

b. Conscientious marching

The cypress of our noisy road,

Gloryfying words, triumphant in spring,

A wise request in the middle of winter,

for years in my mind I study and admire you.

You deliberately give the infinite boasting of your body,

Never, never to escape from the debt,

where a half – opened bud you are

In the middle of the good – smelling breast of your mother,

you have undertaken, with confidence, to pay.

What a good teacher you are!

Beautiful tree of my unenjoyed vicinity!

And I, what a pity,

That I am such unacceptable as a pupil.

Intervista ad Amerigo Iannacone

«Scrivere è creare dal nulla»

D.: Per lei cosa significa scrivere?

R.: Potrei tentare una definizione del tipo: scrivere è realizzarsi. Ma in realtà normalmente non ci si chiede perché si scrive. Io scrivevo le mie prime poesie già quando frequentavo la scuola elementare né allora pensavo, ovviamente, che avrei pubblicato. Era, ed è, in qualche modo un’esigenza. Potrei anche dire che scrivere è creare dal nulla, cosí come ci dice l’etimologia della parola poesia, che deriva appunto da un verbo greco che significa “creare”.

D.: Quali sono i suoi libri del cuore?

R.: Ne sono molti. Uno – può sembrare banale – è la raccolta dei Canti di Leopardi. Poi metterei i Racconti di Edgar Alla Poe, Delitto e castigo di Dostoevski e molti altri classici dell’Ottocento, soprattutto i russi e i francesi. Piú vicini a noi, molti dei poeti del Novecento: in particolare Sinisgalli, Cardarelli e Quasimodo. Tra i romanzi IlGattopardo di Tomasi di Lampedusa e IlDesertodeiTartari di Dino Buzzati.

D.: Il libro piú bello che ha letto negli ultimi tre anni?

R.: Dovrei ripercorre un po’ le letture che ho fatto e mi è difficile ricordarle e ancor piú fare una graduatoria. Mi viene in mente un libro che mi ha colpito molto: Quattro mele annurche, un romanzo breve di Maria Rosaria Valentini, giovane scrittrice e poetessa originaria di San Biagio Saracinisco e residente in Svizzera. È un nome già abbastanza noto, ma credo che si sentirà molto in futuro negli ambienti letterari.

Tra il libri di poesia un bel libro che ho letto di recente è L’orto del poeta ciociaro Gerardo Vacana.

D.: Qual è il rapporto con la sua regione e con la sua terra?

R.: Credo che ognuno di noi paghi lo scotto, nel bene e nel male, alla propria terra. Ed è inevitabile che per uno come me, che mi sono allontanato piuttosto raramente dalla mia regione, si finisca per instaurare con essa un rapporto di amore-odio. Odio per le cose che vanno male e si vorrebbero cambiare, ma si è impotenti a farlo. L’amore non si spiega perché. Ma forse ci si affeziona alle cose che ogni giorno si vedono, le montagne, le strade, le case, gli alberi, e forse anche certe fisionomie finiscono per radicarsi nella nostra memoria.

D.: Il suo rapporto con la città?

R.: Se intende la città in cui abito, devo dire che in realtà il posto è un piccolo paese e il rapporto è lo stesso che ho con la mia minuscola regione: dovrei dire le stesse cose che ho detto per la mia terra.

Se intende invece parlare della città in generale, devo dire che non mi dispiace frequentare di tanto in tanto la città per tutto quello che può offrire, e non solo come servizi e come commercio, ma anche per la vita culturale e per gli incontri proficui che si possono fare.

Ma non credo mi piacerebbe vivere stabilmente in una grande città: troppo dispersiva, troppo confusa, troppo distratta, troppo anonima.

D.: Come è arrivato alla pubblicazione del suo lavoro?

R.: Ci sarebbe da fare un discorso molto lungo sull’editoria e sulle scelte editoriali degli editori grandi o medio-grandi, che puntano esclusivamente alla prospettive di vendita e non alla qualità.

Ma io, come Lei credo sappia, gestisco una piccola casa editrice e i libri li pubblico da me.

D’altra parte per pubblicare il mio primo libro, una raccolta di poesie intitolata Pensieri della sera, uscita nel 1980, ho semplicemente preso un manoscritto e l’ho portato in tipografia.

D.: Ha frequentato corsi di scrittura creativa?

R.: No, non li ho frequentati, ma insieme a qualche collega, in un paio di occasioni abbiamo tenuto un corso con gli alunni e i risultati sono stati incoraggianti. Alcuni ragazzi hanno cominciato a scrivere in quell’occasione e poi hanno continuato. Di un seminario fatto a Caiazzo, in provincia di Caserta, è stato pubblicato un interessante volume, La scrittura creativa, con gli interventi nostri e con gli elaborati degli studenti.

D.: Ritiene siano utili?

R.: Premetto che se non c’è il talento innato, non c’è corso di scrittura che tenga. Tuttavia direi che i corsi possono essere senz’altro utili, perché hanno una funzione maieutica. Possono cioè aiutare a prendere coscienza delle proprie capacità.

D.: Quale ritiene sia l’aspetto piú complesso della scrittura narrativa?

R.: Non parlerei di aspetti complessi, piuttosto della ricerca delle idee e della loro realizzazione in una scrittura che risulti stilisticamente accattivante.

D.: Come scrive: a penna o al computer? Di giorno o di notte? Segue “riti” particolari?

R.: Del computer, volenti o nolenti, non si può fare a meno. Quando sono a casa, scrivo – già da alcuni anni – direttamente al computer, perché è comodo: si può cancellare, riscrivere, riprendere, ecc., e poi si ha già il testo pronto per la tipografia, per il giornale o per inviarlo per posta elettronica. Comunque non disdegno la penna, soprattutto quando sono fuori casa, in viaggio o altrove. Ho sempre con me piú di una penna e spesso mi ritrovo le tasche piene di biglietti con appunti.

Niente riti, ma in genere di notte lavoro meglio, perché non ci sono distrazioni: non c’è il telefono che suona, non c’è chi bussa alla porta, non c’è la tentazione di interrompere per uscire o dedicarsi ad altro.

D.: Come è nata l’idea di scrivere il suo ultimo libro?

R.: Il mio ultimo libro, Il Paese a rovescio e altre fiabe, è nato come un divertissement, o meglio, come dei divertissement, visto che i testi sono stati scritti nel corso di diversi anni e solo ora raccolti in volume. È stato comunque preso sul serio e apprezzato dai critici, non solo, o non tanto, per la vena umoristica, ma anche per l’ironia, per la garbata satira e per un intento didascalico che si può spesso trovare fra le righe e che non appesantisce. Forse non è bello che parli io in questi termini del mio libro, ma in realtà sto riportando il senso di alcuni interventi di critici e di lettori.

D.: Preferisce cimentarsi col racconto o nelle poesie?

R.: “Preferire” forse non è il verbo giusto. Dipende dai momenti. Diciamo che alterno. Comunque la scrittura poetica, indipendentemente dal valore che la mia poesia può avere, mi gratifica di piú. Dopo avere scritto una poesia mi sento come appagato e sereno. Devo dire però che una mia lettrice ebbe a dire una volta che i miei racconti sono come delle “poesie espanse” (si riferiva al mio libro Microracconti del 1991), cosa che mi fece piacere, e che mi fece pensare. E in realtà non c’è una cesura netta tra i racconti e le poesie, come invece ci potrebbe essere tra una poesia e un articolo di cronaca (perché io ho fatto anche il cronista).

D.: Ci dà una definizione dell’uno e dell’altro?

R.: Questo è davvero difficile. Se prova a leggere la definizione della parola “poesia” in dieci diversi vocabolari, troverà dieci definizioni diverse, a volte tra loro contraddittorie, e si accorgerà che nessuna la soddisferà. Vogliamo provare a dire quello che la poesia non è? Non è un passatempo della domenica, non è un gioco solipsistico, non è uno svago fine a sé stesso, non è un hobby. La poesia è nella natura stessa del poeta. E c’è poesia quando il lettore, leggendo un testo, vi trova un po’ di sé.

Il racconto è una narrazione che abbia un contenuto valido e che sia stilisticamente piacevole.

D.: Come ha scelto il titolo del suo libro piú recente?

R.: È il titolo di una fiaba poi esteso a tutto il libro. Ma il titolo è Il Paese a rovescio, perché nei racconti c’è spesso un rovesciamento della realtà o comunque della visione della realtà, quasi sempre sul filo dell’ironia e anche dell’autoironia.

D.: Ha altri progetti in cantiere?

R.: Sí, ci sono parecchie cose in cantiere, anche se purtroppo, nella frenetica vita che viviamo e che quotidianamente ci costringe a fare cose di cui faremmo volentieri a meno (la coda all’ufficio postale, la seduta dal dentista, le incombenze familiari...) e ci costringe ad essere in posti dove eviteremmo di andare, non sempre si riesce a trovare il tempo e la serenità per dedicarsi alla scrittura.

Tra i lavori che ho avviati, una rassegna dei poeti della mia provincia, un dizionario dei personaggi illustri di Venafro di tutti i tempi, un’antologia della poesia esperanto con traduzione italiana. Cosa che attualmente non c’è: chi non conosce la lingua non ha modo di avvicinarsi alla la produzione poetica in esperanto che pure è rilevante. Ed ho anche diverse altre cose avviate o in programma, che conto di realizzare se avrò vita e forza.

Nadia Turriziani

Poezia turke bashkëkohore

Betül Dünder ka lindur në vitin 1975 në Stamboll. Ajo është diplomuar në Universitetin e Anadollit dhe ka punuar si aktore dhe drejtore teatri për shumë vite. Poezia e saj e parë është publikuar në revistën letrare “Varlik” dhe përmbledhja e saj e parë “Ayna Yougunlugu” ( Pasqyrë Lodhje” u publikua në vitin 2006.

Korija e mjerë

Vetmia e natyrshme

më bëri të them atë çka thashë,

unë i lashë shumicën e të dashurve të mi

të ikin larg,

derisa duke u bërë mërzi e përjetshme,

zemra ime !

vend shkëmbor i gurtë i gjuhës sime,

çfarë gëzimi ka për të nisur ditën,

me duart e nënës sime në fotografi

ajo sjell në mend shumë njëherëshi:

“Mos harro të këndosh këngë!”

Këtë unë e di mirë,

për mua, detet janë për t’i vizatuar .

Unë isha gjithmonë e rrezikuar,

falë vetmisë së natyrshme .

Unë di kaq kam shumë emra për t’i fyer fëmijët.

Zemra ime ! edhe sikur

ambulancat të përpiqen

t’i japin fund për ty .

2. Emel İrtem lindi në Eskişehir – Seyitgazi në vitin 1969. Ajo është diplomuar në Universitetin e Stambollit, Departamenti i Gjuhëve Latine dhe Letërsisë. Në vitin 1999 libri i saj i parë “Divaneliğe Dönen Pergel” është vlerësuar me çmimin poetik …..Murat Ariburnu. Poemat, historitë janë publikuar në shumë revista turke. Përmbledhja e dytë e poezisë “Zehirli Rüya” u publikua në vitin 2007. “Marcus ‘ un Lisan -i Kalbi” është libri i fundit i poetes, i publikuar në vitin 2008.

Kohë që po vjetrohet

Kohë të vjetra,

në të cilat ti mendon i lodhshëm,

kanë fund brenda meje,

derisa digjen me dritën e diellit të verës,

ndërsa ti rritesh në një cak të zbehtë,

zogjtë janë bërë të verbër.

E mësuar të qesh

me etiketat e manekinëve,

çfarë mendon ti mërzitje,

që më lëndon kaq shumë,

derisa duke menduar për gjëra të vjetra,

unë kuptoj që vera,

është hija e shallit

ti e njihje erën e braktisur

të pozicionuar vendeve të shkretuara

babai yt ishte atje,

ai të kishte dhënë ty

menjëherë briskun e rojes të drejtë të tij,

dhe ti kishe prerë grykën time me të,

çfarë mendon ti lodhje ,

ishte verë absurde .

Unë gjithashtu, u maturova

në kohë të vjetra,

tani vera është me myshk,

dhe shpirti im,

derisa duke u ndezur,

dritat e diellit,

e dinw

sa e dhimbshme

është të bëhesh i ngadaltë,

kush e di që, njëherë në kohë,

verërat ishin det me lule,

unë duroj

që të mund të heq dorë

prej dashurisë sime ,

por shpirti im është rritur kaq i lodhur.

3. Tozan Alkan

Lindi në vitin 1963.

Tozan Alkan është diplomuar në kolegjin e Gallatasarait dhe Universitetin e Boğaziçi. Ai ka punuar si pedagog ( lektor ) në Universitetin e Stambollit, Departamenti i shkollës së Gjuhëve të Huaja. Është botuesi, drejtues në Ç. N. ; revista përkthimesh letrare e vetme, e rrallë turke. Ai është anëtar i PEN Turk, i Sindikatës së Shkrimtarëve të Turqisë, (TYS), i Shoqatës së autorëve ( krijuesve turq ( ED ) dhe i Organizatës sw Përkthyesve turq ( ÇEVBIR )

Libra e tij poetikë: “Koha dhe Maska” ( Publikime Don Kishot, 2002), “Mbrëmjeve të hershme të zemrës” ( Publikime, Don Kishot, 2005 ) dhe “Era” (Publikime Dyqan Arti, 2007 ).

Përralla djalit tim

Ti ke ardhur për t’u bërë djalë,

kështu që ti përqafo shiun.

Për t’u bërë djalë

do të duhet të presësh shumë gjatë.

Kujto mamanë tënde.

Kur lapsi yt të preki letrën,

ti do të rritesh në pak fjalë.

Era do të bëhet vëllai yt,

stepa do të jetë mjerimi tend.

Jeta është e lagët.

Kuptimi fillon në këtë rrugë.

Deti nuk ka qenë kurrë blu.

Bluja nuk ka qenë kurrë blu.

Qielli nuk ka qenë kurrë,

kaq larg.

Unë dëshiroj të të shikoj ty

duke kafshuar mollën,

unë dëshiroj të shikoj ty

duke menduar,

duart e tua në fytyrën tënde.

Unë dëshiroj të të shikoj ty

duke bërë dashuri,

poshtë pemëve

emrat e të cilave ti nuk i di .

Unë gjithmonë dëshiroj të shikoj ty,

Si këtë mos e harro;

çdo prekje lë gjurmë,

në duart e tua

era trashëguar

nga gjyshi yt ,

balona e trashëguar

nga babai yt.

Koha dhe Maska

Koha është maskë gjithashtu

si bojë shkrimi e humbur ngjyrë pendimi.

Është prejardhja e mëkatit në faqe të bardha.

*

Dyert nuk mund të mbyllen

nga pjesa e përparme

dhe pjesa e pasme,

çdo gjë është e ngjashme në kopshtin e kujtimeve:

pemë pa gjethe,

vite të harxhuar në mashtrime.

Helm dredhkë kacavirret te trupi im,

veshja jote në këmishën e hekurosur dhe ik larg.

Dhe unë koleksionoj shumë gjëra,

kryesisht të vdekura.

Unë nuk mund t’i besoj vdekjes sime,

sidoqoftë.

*

Koha është maskë po ashtu,

si bojë shkrimi e humbur njollë keqardhje.

Është lindja e fatkeqësisë në faqe të bardha.

*

Unë depërtoj në gjakun tënd

si një çnderim i bardhë, për më tepër.

Detet plasariten, zbrazëti ngjiten tek mua,

unë jam anije e fundosur

dhe që nuk ka udhëtarë në kuvertë.

Oh, tetëkëmbësh pa duar!

Sa fort ti më zë frymënmua.

Dhe sa egërsisht ti bren

ndërgjegjen e trurit tim!

*

Unë ndalova tw shkruajturin,

kjo poezi e kuqe që nxitet frymëzuar nga dashuri,

qysh kur trenat nuk kanë platforma për t’u qasur, drejtuar ,

fenerat u qetësuan dhe qetësia ishte e shurdhët.

Unë vështrova për pushkët në pazare të padobishme,

dhe duke gjurmuar anëve të rrugëve më kot.

Koha është maskë gjithashtu

Si bojë shkrimi e humbur njollë pikëllimi,

Është lindja e sëmundjes në faqe të bardha

Şeref Bilsel

Ai ka lindur ( lindi ) në Rize në vitin 1972. Ai u diplomua ( ka mbaruar shkollën ) në Departamentin e Gjuhës Turke dhe Letërsisë. Vjershat e tij dhe skicat e tij ishin publikuar në revista të shumëllojshme. Librat e tij poetike: “Dar Zaman Rivayetleri “ ( 1996 ), “Magmada Kiş Mevsimi” ( 2003 ) ve “Mecnun Dali” ( 2007 ). Antologji: “Şiiir Yilliği 2006” ( Almanaku poetik, 2007 ). Ai gjithashtu publikon letërsi përmbledhje të quajtur “Sonva Edebiyat”. Ai ka jetuar në Stamboll.

Zbathur

Kur deti thërret

me zë të lartë burrat e tyre,

secila grua kërcen malin,

për të shfaqur shqetësimet e saj

poshtë kreshtës së malit

askush nuk mund

t’i flasë zemrës së saj,

pa matur me hapa në tokë në dhe por zbathur,

pa u përpjekur në memecëri dhe në pritje,

gratë mësojnë të ndeshen për të jetuar,

ato “zbaviten” ujë më ujë

dhe dhimbje më dhimbje,

ecin poshtë për të parë dallgët e egra,

Deti i Zi nxjerr gjalp nga mallkimi dhe kripë,

ishte vend ankorimi bosh,

gratë zbuluan një shtrat lumi

për të ecur përgjatë,

kundër rrugës dhe varfërisë,

tetë gratë në të kuqe

me rroba të ngushta në mes,

duke ecur përmes qytetit zbathur,

qëndruan te shatërvani “Tatoğlu”,

për të larë këmbët e tyre,

pastaj ato morën,

çorapet e bardha të leshta

i nxorën jashtë nga shporta prej xunkthi,

veshën mokasinet e tyre mbi to,

kundër varfërisë dhe rrugës,

shkuan në drejtim të pazarit të femrave,

gratë e merituan bukën e tyre atje,

ato shitën gjalp dhe lakër të zezë,

blenë shishe kripe dhe vajguri,

të tetë femrat, nga i njëjti burim,

në të kuqe me rroba me bel në mes,

zhveshën mokasinet e tyre dhe çorapet,

i vendosën mënjanë ato nëpër shporta,

pa murmuritur

rreth mënyrës së tyre të jetës,

ato qëndruan memece,

derisa bijtë e tyre

dhe burrat u mbaruan,

këto male dhe dhimbje konstante

të mbetura pas,

ishin vetëm për ato

dhe sëpatat me bishtat të vjetruara,

përkulen kundër derës

që i përkasin duarve të tyre

të tetë femrat u zhdukën

në drejtim të maleve,

femrat e gjetën veten e tyre në injorancë.

Shpata të bardha

Nuk kanë sy në fytyrat e tyre,

ata flasin në rrugë të gjerë,

të guximshme gjakftohtë,

zërat e tyre vrapojnë pas,

kaq shumë shpata të bardha

ata qëndrojnë në këmbë përballë letrave,

pasqyrave dhe tryezave

së pari, ata vrasin qentë e tyre

për të grumbulluar diçka,

të lotosh për këtë,

pastaj,

me lehjen flokëverdhë në gojët e tyre,

ata hetojnë kafazeve të shkallës,

për bashkëshortët e tyre,

të cilët qëndrojnë në spitale,

në pavijone spitali kanceri

pastaj, me degë lander në gojën e tyre,

ata shkojnë në krevat me djallin

dhe zgjohen me Zotin,

ijet e tyre janë të mbuluar me djersë

dhe ballet e tyre të ftohta.

Nuk kanë sy në fytyrat e tyre.

Përktheu nga anglishtja dhe shqipëroi Majlinda (Aleksandra) Shabani “PEGASI” ALBANIA, W.P.S, U.P.L.I

ENRIETA SINA

if (typeof YAHOO == "undefined") {
YAHOO = {};
}
YAHOO.Shortcuts = YAHOO.Shortcuts || {};
YAHOO.Shortcuts.hasSensitiveText = false;
YAHOO.Shortcuts.sensitivityType = [];
YAHOO.Shortcuts.doUlt = false;
YAHOO.Shortcuts.location = "us";
YAHOO.Shortcuts.document_id = 0;
YAHOO.Shortcuts.document_type = "";
YAHOO.Shortcuts.document_title = "POEZI NGA E. SINA";
YAHOO.Shortcuts.document_publish_date = "";
YAHOO.Shortcuts.document_author = "enzalb@yahoo.com";
YAHOO.Shortcuts.document_url = "";
YAHOO.Shortcuts.document_tags = "";
YAHOO.Shortcuts.document_language = "english";
YAHOO.Shortcuts.annotationSet = {

};
YAHOO.Shortcuts.headerID = "f37769d79f7b6e1913297a85f046d117";

I broke the seven mirrors

In seven days I lived with my feeling for you

I had to break the seven mirrors to pieces

Because they were making me look ugly

The beauty was taken by you and left underground in the darkness

There you were finding your maturity

While I was feeding your maturity tree

Searching for my light...

To my children

If I have gathered the dream forgoten years ago

It wakes me up and hunts only the voices that offer tranquility

If I could not reach the white mountain top

There are thousands of ideas resting within you

If I happen to wake up with swallen and dried up eyes from tears

It is because the night for me brings just that longing for you

If one day I happen to depart this life

The eyes of my soul in the threads of your hearts will remain....

You do not know

My fingers becave cold reaching for your jacket

Up to your hair with profume

You stared me differently as if a black cloud was over me

My heart wanted to know how yours was beating

While that beating was not normal that evening

Everything was no longer important for you

My soul was migrating but could not find peace anywhere

Was gathered into a golden circle within the beauty of your eyes

But I do not know, there it could not find its place

You do not know if you'd be able to fly in my blue sky

It is something that I have not experienced myself

In the magic moment you create and make it grow

Translator: Enton Zykaj

Poezi te botuara ne SHBA nga International Poets Society

Enton Zykaj

Freedom

Let me be the wind that brushes your hair
Let me be a lantern and light up your way
Let me be your fountain for which you much care
FREEDOM!- So easy to say!

And I see your face in every man's eyes
and I hear your voice sounding loud and clear
and I hear your steps breaking through the lies
FREEDOM has arrived! Yes,FREEDOM is here!...

The dark sky is gone and you embrace me...
There are no more judgements,there are no more bars...
As I look above I can clearly see
the heaven above full of stripes and stars...

It Is Time To Say Good Bye

Last Fall leaf drops on the ground
The lightning strikes right through my heart
The rain drops fall against my window
Just as my tears on the whiskey glass...

I'm trying to lose those nights sweet feeling
I'm trying to get you out of my mind
Trying to find a new begining, my eyes can't see...
I must be blind!...

Can't stand this scenery no more
Can't feel,can't see, can't touch, can't kiss
Not hearing your knock on my door
Can't even tell if I exist...

Last Fall leaf drops on the ground
A rainbow appears up in the sky
Now a new sun shines in my heart
and it is time to say : "Good bye"...

It Is Time to Say Goodbye

Last fall leaf drops on the ground
The lightning strikes right through my heart
The raindrops fall against my window
Just as my tears on the whiskey glass . . .

I'm trying to lose those nights' sweet feeling
I'm trying to get you out of my mind
Trying to find a new beginning, my eyes can't see . . .
I must be blind!

Can't stand this scenery no more
Can't feel, can't see, can't touch, can't kiss
Not hearing your knock on my door
Can't even tell if I exist . . .

Last fall leaf drops on the ground
A rainbow appears up in the sky
Now a new sun shines in my heart
And it is time to say goodbye . . .

Locked promise

There is something missing inside of me
I don't feel right without you
There, is gone my hapiness...
The feeling of a love so true.
I'll stay by you until the death
a promise that we both made
What went wrong I can't recall
Were the kisses until late ?!
The house still remains the same
nothing has changed, everything's fine
Is just the memorie of you
at night burns this heart of mine...
I still have you inside my mind
Want to erase it and hard I try
The locked promise is still there
I'll stay with you until I die...

» LNPSHA "PEGASI" ALBANIA DHE LNPSHA "PEGASI" KOSOVA
» LNPSHA "PEGASI" ALBANIA Johann Wolfgang von Goethe
» LNPSHA “Pegasi” Albania
» INFORMIM I LNPSHA "PEGASI" ALBANIA
» Konferenca e jashtëzakonshme e LNPSHA “PEGASI” ALBANIA