"INTELEKT 2001..." Nr. 10

Përsiatje



La parola albanese “Gur” si ritrova nei testi biblici sin dai tempi più remoti, a partire da 29 secoli fa. (di Elton Varfi)



Filologi e studiosi vari hanno dimostrato che nei testi più antichi dell’umanità puoi trovare briciole di parole di origine albanese. Sono state rinvenute alcune tabelle di bronzo risalenti a trentasette secoli fa nelle quali si trovano anche nomi illiri che corrispondono antoponomicamente a nomi illiri come “Dasi” e “Gent”, ecc. Questistate rinvenute alcune tabelle di bronzo risalenti a trentasette secoli fa nelle quali si trovano anche nomi illiri che corrispondono antoponomicamente a nomi illiri come “Dasi” e “Gent”, ecc. Questi nomi illiri si ritrovano anche in tempi più recenti, però la loro etimologia è rimasta ignota. Nelle opere grandiose di Omero, soprattutto nell’Odissea (versi 500, 501, 507), si legge anche un’espressione come “Gyraien Petren”, che si traduce come “Gurin e gurte:” (la pietra di pietra). Nell’epopea di Omero si racconta che l’eroe Aiace d’Oileo dopo la caduta di Troia, navigando per mare, giunse in un’isola chiamata Guras Petras. Poseidone, il dio dei mari, colpì con il tridente Aiace e una parte dell’isola sprofondò assieme al malaugurato navigatore. Secondo il filologo e patriarca Spiro Konda, il nome della suddetta isola era Gur, un nome che ebbe origine molto prima dei navigatori greci. In tempi più recenti, i navigatori greci hanno chiamato l’isola con il nome Guras Petras, facendo così una tautologia; così questo nome ellenico antichissimo contiene il nome illiro ancora più antico Gur, riconducibile ad un periodo storico anteriore rispetto alle epopee di Omero. Se accettiamo che Omero sia vissuto nel VII secolo a.C., allora dobbiamo dire

Retrospektivëe bukur



Rubrikë kujtimore





TAKIM I MADH NË RRUGËN “SINA 31”



(Kujtime 02.02.1998 )

1 .



Atë ditë nga Ambasada jonë në Athinë na lajmëruan se në Athinë kishte mbërritur shkrimtari i madh, i cili do të merrte pjesë në një ceremoni promovimi të librit të tij “Spiritues”të botuar në greqisht , përkthyer nga Thomas Sterjopulos . Ceremoniali do të ishte një bashkëpunim midis shtëpisë botuese “EIKOSTOY PPOTOY”dhe Ambasadës Franceze në Athinë . Do të zhvillohej në autoditoret e Institutit francez të Athinës në rrugën Sina. Interesi ynë u rrit mjaft. Dëshironim që të ishim të gjithë në atë ceremonial. Kishim shumë vjet që ishim në Athinë dhe përveç punëve të shumta që zhvillonim, mbasditeve nuk reshtnim të kontaktonim njëri me tjetrin për të diskutuar për letërsinë, mbasi për ne që kishim talent në këtë fushë, mbas punës së lodhshme, kjo ishte një çlodhje, rigjenerim. Unë asaj kohe nxirrja një revistë “SHKRIME BASHKËKOHORE GREKO –SHQIPTARE”me botues shkrimtarin e dëgjuar arvanitasin Dinos Kubatis. Ishte një përpjekje imja dhe e

Tregime

Pandeli Suli

Miqësia

Për shkak të turbullirës në qytet për një kohë të pacaktuar rreth viteve 42-43 e në operacionin e dimrit familjet e intelektualëve të Siri dhe Kadri Shapllos vendosen përkohësisht në fshatin Ndëran te familja e Dhimosten Konomit. Për të larguar çdo lloj dyshimi dhe sigurie për ta, me që vetëm gratë e tyre dhe fëmijët u sistemuan në fshatin Ndëran, sepse burrat ishin në male, femrat e këtyre familjeve me qëllim që të mos diktoheshin u veshën me rrobat karakteristike të krahinës. Kjo ishte më se e domosdoshme edhe për konspiracion. Fustanet e errëta me futa, shamitë karakteristike me thekë dhe lidhjen me komb në njërën anë të kokës, i gëzonin gratë apo anetë e Shapllove, por ato njiheshin nga kundërshtarët, që në rast bastisje do t’i evidentonin. I thoshnin shpesh të zonjës së shtëpisë Fotinisë: “U mi, zonja Fotini, po ne na njohim se i kemi bashkëlagjas. Dhe të zonjat e shtëpisë i qetësonin anetë, duke u thënë: “Ju jeni në besë te ne dhe shpella dhe guva ka plot këtu në fshat, prandaj rrini rehat!” Kishte ndodhur shumë herë që i kishin shpurë te shpellat mbi fshat dhe e njihnin mjedisin. Ato ishin mësuar me jetën e qytetit, por u bënë si të zonjat e shtëpisë, kryenin punët e stinës. Kur futeshin në dhomat që mbahej zahireja e dimrit, që në Zagori u thonë “qilare” dhe që dimri i egër të detyronte që të mbushje plot qilarët me zahire dimrit duke filluar nga më të rëndomtat si: qepë, patat, fasule, misër e tjerë e duke përfunduar te arra, lajthia, mjalti, vadheza që në behar. Dhe me të folurën e tyre karakteristike thoshnin: “Ua, moj zonja Fotini, të gjitha këto i