"Jetari" vepër e shkrimtarit Kristaq F. Shabani

në Durrës, në Kavalishencë, në analizën vjetore të
Ushtrisë, ku unë merrja pjesë si shef stërvitje i Brigatës së Tropojës së toku
me Filip Meksin dhe Asaf Hajdinin…

Lidhësia
e ndritshme





nga Prof.Dr.
Lavdi HASANI



Departamenti i Biologji - Kimisë


Fak.
Shken. Natyrore



Universiteti “Eqrem Çabej” Gjirokastër

Një shok më i madh për ne nga mosha nga këndvështrimi i
djeshëm. Një mik e koleg që të gjendej në krah në çdo kohë, nga këndvështrimi i
sotëm.


Një specialist i pakrahasueshëm nga këndvështrimi i
djeshëm.


Një profesionist i ri e i zoti në hapat e tij të para,
nga këndvështrimi i sotëm.


Një mesues i ri e i shkathët, nga këndveshtrimi i
djeshëm. Një aktivist i palodhur e nje organizator i kompletuar, nga
këndveshtrimi i sotëm.


Një njeri që të do e të këshillon, nga këndvështrimi i
djeshëm. Një mik e koleg, që të rrinte afër e të mbështeste në çdo kohë për të ecur përpara, nga këndvështrimi i
sotëm.

Një djalosh me një trup si të prerë për t’u marrë me
sportin e volejbollit, nga këndvështrimi i djeshëm. Një njeri i arsimuar e i
armatosur me arsim politeknik, që e admironte shumë sportin e sidomos atë të
volejbollit, nga këndvështrimi i sotëm.

Një specialist i mirëfilltë i fushës së linguistikës
përherë me librin “Drejtshkrim i Gjuhës Shqipe” në dorë, nga këndvështrimi i
djeshëm.


Një mësues i apasionuar pas letërsisë së bukur shqipe dhe
pasurisë e harmonisë tingëllore të gjuhës nëpërmjet së cilës ajo është
skalitur, nga këndveshtrimi i sotëm.

Drejt shoqërisë së bukur





Duke mos pretenduar se vërtetë e skalita apo e dhashë të
plotë në mënyrë të përmbledhur kompleksitetin e figurës në fjalë, mendoj se
sadopak në këto radhë kujtimesh e mbresash silueta e tij tashmë mund të quhet
plotësisht e formuar. Kujtimet e shtjelluara më poshtë nëpërmjet pasazheve të
dhëna për ngjarje konkrete, duke na falur ndonjë pasaktësi të vogël, përsa i
përket vendosjes në kohë të ndonjë situate, do ta bëjnë edhe më të plotë
karakterin dhe personalitetin e këtij njeriu.

Blic me me syzet e profesorit.





Ishte një nga ditët më të bukura të pranverës së vitit
1972. Ia vlente të bëjë një pozë në gjirin e natyrës plot gjelbërim të
hasdisur. Unë isha në klasën e shtatë. Dal në oborrin e shkollës. Hipur paksa
mbi trungun e një bajameje të moçme e të gjelbëruar, që kishim në kopshtin e
shkollës, si një lastar hardhie pozonte, pranë e pranë saj, ashtu thjesht, me
një palë pandofla plastike, profesor Vasili ( fotografi që me siguri do ta ketë
familja e tij).

Pasi bëri foton e tij të rastit, me intuitën e një
psikologu, kapi kërshërinë që më kishte mbërthyer mua të tërin për të patur
edhe unë një foto në atë moshë dhe në atë peizazh ( duhet thënë se në atë kohë
për ne fëmijët e provincës, një aparat fotografik, apo edhe thjesht një foto
nuk ishte një gjë e zakonshme). Me bujarinë që e karakterizonte më fton ashtu
thjesht, si të me kishte shok e më thotë: “Ladi, eja, eja bëj edhe ti një
fotografi”. U shtanga për një
moment!! Si?! Kaq papritur e kaq thjesht
unë do të kisha një foto?!! Sytë i mbaja gjysmë të mbyllur ngaqë isha shumë i
ndjeshëm ndaj atij ndriçimi të fortë diellor në ate qiell të kaltër si deti.
Menjeherë e mblodha veten dhe jo nga dëshira, përkundrazi, vetëm nga ndrojtja i
thashë si me gjysmë zëri: “ Nuk dal, profesor, se po më vret sytë dielli. Ai
është shumë i fortë. Nuk mund të dal me sy të mbyllur...”.

Oh ç’mrekulli !! Dashamirësisë profesori im kishte
vendosur t’i shkonte deri në fund.


“Eja, eja ,se e rregulloj unë atë punë, - më foli Ai. -
Na merri e vendosi në sy”.


Me dorën e tij më zgjati një palë syze të errëta dielli
që jo vetëm m’u dukën, por për mua edhe
ishin paksa si të stërmëdha. Profesor Vasili vazhdonte me dashamirësi dhe
entuziazëm:


“Bravo të shkokan shumë! Hë, ku do rrish?”

M’u duk vetja më i
madh… Më krenoi ky njeri me gjestin e tij. Pozova pranë gjetheve të një hardhie
dhe në celuloid u fiksova me gjithë
dritë - hijet e nevojshme e të kushtëzuara nga depertimi i dritës së diellit të
këtij njeriu nëpër skutat e labirintet e hapura të krijuara nga gjelbërimi i
hardhisë.


Unë e ruaj
me shumë kujdes këtë foto, që më shumë se vlera artistike mban në vetvete vlera
njerëzore. Ja pra, kush ishte Vasili.

Forcimi
i lidhjes?






Klasa
e volejbollit





Klasa jonë e vogël (klasa e 8 -të me 12 nxënës) ndahej
nga dhoma e mësuesve tanë të dashur nga
një dritare me xhama të lyera me bojë vaji të bardhë.


Mosdepertimi i pamjes nga kjo “portë komunikimi”
s’pengonte aspak depertimet vokale. Një gjë e tillë, ne nxënësve të klasës së
tetë, aq sa na mundonte po aq na ndihmonte.

Çdo mbasdite studim
në klasë pavarësisht se nga vinin nxënësit. Kjo qe mënyra më e mirë për të na
qëndruar afër, për të na ndihmuar e për të përparuar masivisht në mësime. Për
drekën bukën me vete në çantën e librave. Disa prej nesh shtëpitë i kanë një
orë larg, në fshatin fqinj (Arrëz e Vogël). Qetësi, studim, heshtje... sepse
nga “porta e komunikimit” zërat tanë mund të përfundonin në dhomën e mësuesve.

- Ladi , rrini urtë ju aty... !!? Përsëri heshtje. Përsëri punë. Përsëri
studim. Gërvishtjet e penës mbi fletoret e detyrave e çirrnin disi ëmbël atë
qetësi. Vetëm shushuritja e fletëve të librave që shpalosen hera – herës, e
thyen më prerë atë. Papritur, një zë baritoni vjen nga dhoma e mësuesve.

- Do lozim sot,
more Vaso ?!!...


- Do lozim, do
lozim, - dëgjohet zëri i hollë i Vasilit.


- E po de fryje
këtë top të shfryrë, more djalë, – dëgjohet prapë zëri bariton i mësuesit të
fillores Arif Ahmeti, nga fshati Lazarat i Rrethit të Gjirokastrës.


- Po, po Arif, ja
tani, – dëgjohej të fliste djaloshi.

Pas pak përsëri bie një heshtje e thellë. Befas, trembemi
nga një kërcitje e papritur kanate dritareje. Tashmë shquajmë pa ndrojë
siluetën e profesor Vasilit që pa munguar foli:


- Ladi ( Lavdi Hasani ), Xhevair ( Xhevair Kikaj ),
Astrit ( Astrit Ajazi ), e di që i keni mbaruar detyrat, dilni në fushë se
presin profesorat për të vazhduar “kampionatin” e volejbollit. Fillonim lojën
në treshe e nxënësve, që së bashku me mesuesit tanë te dashur kompletonim të dy
ekipet me të paktën nga katër lojtarë.

Unë, Vasua ( Vasil Bici ), Petrua ( Petro Vasili ), Arifi
( Arif Ahmeti ) në njerën skuadër dhe
Jorgua ( Jorgo Stamuli ), Spirua ( Spiro Cinga ), Astriti dhe Xhevairi
në skuadrën tjetër. Kështu loja përsëritej përditë e bëhej gjithnjë e më emocionante.

Me ngjarje të tilla plot hare rridhnin ditët një nga një
e ne ishim lidhur diçka më shumë se
nxënësi me mësuesin. Ne tashmë, pse mos ta themi pa frikë, pa i kaluar kufijtë,
se veç të tjerash me Vason jemi bërë edhe shokë. Një djalë i ri plot pasion, i
palodhur e gojëmbël, arsimdashës e njerëzor, ja kush ishte Vasili.

Ora e Gjuhës Shqipe





Viti shkollor 1972 – 1973 në klasën e 8-të. Në një orë
mësimi të Gjuhës shqipe. Një shok i yni “shquhej” veçanërisht për shumë gabime
drejtshkrimore. Një ditë, pa pandehur, ai i drejtohet profesor Vasilit:


- Profesor ! Unë
nuk i mësoj dot gjithë këto rregulla. A nuk ka një libër më të përmbledhur për
këtë punë?


Mendoni se ç’libër
mund të kishte me pak rregulla e me të
shkurtuara se libri i Gjuhës Shqipe të klasës së 8-të?!! Profesor Vasili, me
shkathtësinë dhe intuitën që e karakterizonte, nuk u çudit aspak, heshti për
pak sekonda dhe, me sa duket, e kuptoi se ky nxënës e kishte humbur betejën
thjesht nga ana psikologjike.

Ritakimi





Pas studimeve të larta unë emërohem pedagog në ish -
Institutin e Lartë Pedagogjik të Gjirokastrës. Vasili, atë kohë, punonte më së
fundi në Kabinetin Pedagogjik të Rrethit të Tepelenës. Nuk kalon shumë kohë dhe
në vitet ’90 ai transferohet në Gjirokastër. U ritakuam me të qetë, më të
rritur, më të matur, më të afërt, më të kuptimtë. Si një specialist i aftë ai
fillon punë në Kabinetin Pedagogjik të këtij rrethi ku dhe u bë i njohur e i
dashur për shumë mësues, që nuk e njihnin më parë.