T'i njohim krijuesit tanë.

Adem DEMAÇIT

jeta i ka rasat
e veta të lakimit
gramatikë kabinetesh
hedhur përdorimit

***
ngre karantinë 
për shëmtinë
mbyll para 
hapet prapa
mbyll e çmbyll
mbyll një dy
ose katër gjashtë
në variacione
shtatëqindeshtatë

***
nuk hapet dera
e bukurisë me therra
***
mes vashës Shëmti
e tjetrës Bukuri
urën e ëndrrës gand
ding dang ding dang
  ding dang 
e rrënoi tingëllima  
e lavjerrësit tënd

***
ia lexoj relievin
e përplasjeve 
  të motit
nuk e ngazëlloi
ndërrimi i gëzofit
reuma me saktësi
i parashikoi shi

***
a shpif burri
i mbështetur për muri

***
nuk ia luhat dot 
drejtpeshimin  
ecja lartësive
me kokë në tokë

***
sheh e nuk fiket
shikimi i tij
tej mjegullnajës
  sonë
***
por Ai sheh
edhe pse 
në çdo labirint
i fiket nga një dritë

***
më kot petkat 
  i ndërron
do të të zhvesh
  kameleon

***
gjithandej shkrepa 
gjithkëndej dykëmbësh
zvarranikë qelbanikë
çalamanë helmosur 
  gjembosur
një shteg tjetër 
  i zgjebosur
e sytë shikimbari 
mbanë ia dalin

***
këneta e thepa
edhe kobra 
një vijëze gurre
bie a s’bie 
prush mënie 
mbi kokë saçi 
asaj udhe 
Adem Demaçi 

***
thuaj e mos shuaj 
si të dogj tambli yt
  e po i fryn
  kosit të huaj
***
shkrij e shkrij
gëlqere mllefi
e zbardho mure
të zeza qyteti

***
arkitekt 
trekëmbëshash
për djajtë
e satirës

***
me parë se ti
do ta venë ty
në fyt lakun
  e fatin
nënshkruar
nga djaj
kamufluar
në engjëj
paqësorë

***
Mirko Gashi
e Shefik Shkodra 
ftojnë për dolli
dehuni dehuni
o të mëshiruar
gënjeshtrën
për ta cullakuar

***
gjithsesi peng
  veshjen
atë stoli
  kameleoni
assesi peng
  dehjen
atë vorbull
të dhembjes

GJILAN, shtator 2007

Mëkat



Nuk pipëtin asgjë, s’dëgjohet një hap,
gjithçka ka ngrirë dhe mbrëmja hesht.
Zërat janë mekur, fryn paksa një fllad
një dorë e çrregullt ka shpërndarë retë.

Gishtat e dikujt më mpleksen në flokë,
dy buzë më prekin, më puthin me afsh.
Unë mes dilemash e hutuar vështroj
hënën në qiell, si një sy të stërmadh...

S’dua të mendoj të nesërmen,asgjë
e lumtur pëshpëris në krahët e dikujt.
Është mëkat mos ta shijosh këtë natë
dhe pasionin mos jetosh gjer në fund!

Irma Kurti  
  
 


I lodhur nga yjet



Ti s’i dëshifroje vështrimet e mia,
s’mund të doje askënd veç vetes.
Në unin tënd prej njeriu të bukur
s’kishte vënd për asnjeri tjetër.

Ti synoje pareshtur maja të larta,
vajza të reja, të bukura sa s’ka.
Sigurisht, me veten tënde pyesje
Si ngece tek unë padashur, vallë?

S’di si të ngjaja në tymin e duhanit. 
Me siguri e mjegullt, pa asnjë vlerë.
Fjollat më mbulonin çdo çast fytyrën, 
Për ty e padukshme isha ngaherë.

Ti ishe i forti dhe unë e dobëta,
flisja, emocioni s’më linte të qetë,
pasionin mundohesha ta fshihja 
siç shuhet zjarri që gjithçka djeg. 

Atëherë m’u desh të shkelja veten, 
Mbushur plot me boshllëkun tënd. 
Ika prej teje, ti mbete i dashuruar
me femrat-fantazma në internet.

Ditët rodhën,ti u ktheve tek unë
I penduar,konfuz, jo si më parë
Më dërgon ftesa, përgjërohesh
të rinisim çka përgjysëm lamë.

Pasionit tim i ka mbetur veç hiri,
s’kam shtysë të hedh dhe një hap.
Unë jam e forta.Nga kërkimi i yjeve 
je lodhur tashmë, vetmia po të plak.

Irma Kurti  
  
 


Poezi nga libri "Puthja e fundit''



puthja e fundit

 

Ti nuk do që t’na braktisësh,

në sytë e tu rrjedh një lot.

Ke dashuri pafund për jetën,

por midis nesh s’të mbajmë dot!

 

Po ikën, po shuhesh ngadalë,

gjithë lutjet e mia shkuan kot!

Zoti po të rrëmben prej nesh,

nuk kam më kujt t’i besoj.

 

Ky lotth, që ta fshij me dorë

përpara se të mbërrish atje,

mban gjithë dashurinë tënde

për ne të tria, vetëm për ne.

 

“Nënë, shpirt!”, pëshpëritim,

por ti po tretesh ngadalë.

S’çel dot as sytë, s’na dëgjon, 

dhe kjo është hera e parë...

 

Veç buzët e tua në një puthje

i mbledh kur të vijmë pranë.

Sa ndjenjë ke brenda teje,

as vdekja s’mundet ta marrë!

 

Puthja më e ngrohtë, e pafaj,

ndonëse po largohesh nga ne.

E fundit... kujtim i dridhshëm

përpara se të mbërrish atje.

 

Zëra të largët të thërrasin,

vetëm hijet të presin tani...

Po ikën, askush s’të mban dot 

dhe shpirti im bashkë me ty!

 

Irma Kurti  
  
 


Poezi nga libri "Puthja e fundit''Besoja te mrekullitë

 

Dhe kur trupi yt ishte i ftohtë,

kur duart ishin mbledhur kryq,

kur buzëqeshja jote kish ngrirë,

unë ende besoja në mrekullitë.

 

S’të kisha parë kurrë të heshtur,

çliruar nga shqetësimet për ne. 

Pa lëvizur, buzëqeshja e paqtë 

në fytyrën e bukur zinte vend.

 

Të prekja, të puthja mijëra herë,

dilja pak dhe kthehesha sërish.

Ti, rrethuar nga kurorat me lule,

e pavdekshme ngjaje, si perëndi...

 

Ato çaste mendoja se, papritur

do ngriheshe dhe: “E gjitha kjo, -

do t’na thoshe duke buzëqeshur, - 

s’ishte gjë tjetër veç një lojë!”.

 

Dhe kur trupi yt ishte i ftohtë,

kur duart ishin mbledhur kryq,

kur buzëqeshja jote kish ngrirë,

unë ende besoja në mrekullitë.

 

Një fije jete

 

Dallgët e zemëruara përplasen në breg,

shndërrohen në hiç - shkumë të bardhë.

Unë flas me heshtjen. Plot muaj që pres,

asnjë sinjal prej teje jo, nuk kam marrë.

 

Asnjë zë, pëshpërimë, prekje apo puthje,

megjithëse jam vënë e tëra në përgjim. 

Kërkoj gjithandej me sytë nga qielli, ajri 

çdo gjë është një boshllëk pa mbarim...

 

Nëse shpirti yt nga trupi do t’ishte ndarë,

nëse një fije jete do t’kishte atje përtej,

Nënë, ti që na deshe sa e gjithë bota,

një çast të vetëm do t’vije midis nesh!

 

Doja të t’thosha

 

Doja të t’thosha: “Atë ditë ishe

siç të kisha njohur në jetë.

Largimi yt - mbushur dhimbje,

Ti - e bukur, e qeshur e qetë!” 

 

Doja të t’thosha se, tani që s’je,

ma kanë shkëputur forcërisht

dëshirën për të jetuar, për t’prekur

ëndrrat thellë në shpirtit tim.

 

Doja të t’besoja një sekret: 

ndihem xheloze, çuditërisht,

për të gjithë ata që jetojnë

shumë, shumë më tepër se ti!

 

Doja të t’tregoja biseda të vogla,

pasiguri që fshihen ende tek unë.

Që kur ike, asgjë s’ka ndryshuar,

zhgënjimet e mia s’kanë fund!

 

Por ti je larg, je shumë thellë,

zëri im nuk mbërrin dot tek ti.

Në botën e paqtë ku tani jeton,

thërrmohen tingull, zë e dritë.

 

Doja të t’thosha...

Irma Kurti  
  
 


Pa dashur


Ne xhamin e dritares, qielli
pikat e shiut i perplas me force
ato rrjedhin me trishtim: qetesine
e dhomes s'e perzene dot

Me kot pres qe telefoni
ta thyej heshtjen e tij
i afrohem prane, ngre receptorin
asgje s'merr fryme, ka ngrire

Kot beme fjale, them me vete
sa kohe kemi larg, se mbaj mend...
Mbi xham s'po degjoj me trokitje
shiu vertet pushoi, apo une...
Pa dashur formova numrin tend!

rma Kurti  
  
 


Pendimi


Matem te flas e para
po s'prapsem serish
Ne buze me rri heshtja
ne mendje nje pendim

Kush faj ka nga te dy
kete tani se di
veç ndjej se kokeulur
ecim une edhe ti!

 Irma Kurti  
  
 


Ik larg


Kujtimet tona do ti ruaj
si gje te cmuar me vlere
neteve te gjata me dike tjeter
ato askush nuk do ti preke

Kam endrrat qe thurem bashke
Data, si harroj tere jeten
se ti me deshe aq shume
dhe me trajtove si femer

Ik larg mos mendo kthimin
asgje nuk humb je ketu me mua
derisa ne paqe te mbyll syte
vetem ty do te te dua!!!

 Irma Kurti  
  
 


Nen flaken e zbehte te qiririt


Nen flaken e zbehte te qiririt
e heshtur qendroj e trishtuar
ne mure hija e trupit tim
leviz e shumfishuar

Me shfaqet fytyra jote
e qeshur mbushur miresi
dhoma ime ku te merret fryma
merr drite celet tani

Trupi im nuk eshte me nje hije
zgjohet theret emrin tend
digjem nen prekjen tende
dhe flas blebezoj pa mend

Nen driten e zbehte te qiririt
sa ore do te shtyj se di
ne kete dimer te merzitshem
E VETMJA DRITE JE TI.

 Irma Kurti  
  
 


Ate dite shpresoj te mos jem!!!


Nje dite ti s'do te jesh me xheloz
s'do me pyesesh pse u vonova aq shume
kur te vij rrotull neper shtepi
s'do me ndjekesh me veshtrim si dikur

Nuk do te zeri gjumi me emrin tim
nuk do te zgjohesh nga endrra per mua
s;do te jem me pjese e jotja
s'do shqiptosh me fjalen "TE DUA"

S'do te me mbash me brenda teje
do te grindesh shpesh oh sa shpesh
dhe un do lodhem, do thyhem, tretem
e per veten time do te me vije keq

Ate dite shpresoj te mos jem me
te pakten do te kete mbetur emri im
dhe ti do te me sjellesh ne mendje
si nje copez endrre, si kujtim.

Irma Kurti  
  
 


Dua te jetoj, Te vdes me ty


Dua te jetoj, qe te vdes me ty
e mbeshtjelle me dashurine tende
te veshtrohemi gjersa te fiket drita
dhe njeri-tjetrin te kemi ne mendje

Te largohemi nga kjo bote pa u ndjere
te munduar prej jetes, te lodhur
me pak trishtim: nga ndjenja
per njeri-tjetrin, ende te pangopur

Te betohemi se do te jemi bashke
ne naten e erret dhe pa drite
ku s'do flasim, s'do te ndjejme me
ne gjithesine qe te ngjall vec frike

Dua te jetoj qe te vdes me ty
mbeshtjelle me dashurine tende.

 Irma Kurti  
  
 


S'mundem te them: "mjaft"


Ti kerkon te me vrasesh me kujtime
dhe e ben natyrshem, pa meshire
perdor te shkuaren tone
si kurth per t'me patur perseri.

Me sheh sesi vuaj brenda vetes
syte me mbushen ngadale me lot
mundohem te fsheh duart qe dridhen
por nuk ja dal dot

Ti me njef mire, jam e trishtuar
thyhem, mbyllem brenda vetes
por vazhdon, vazhdon t'me lodhesh
me veshtrimin e ftohte e theres

Me permend data e udhetime
un s'mundem te te them: "MJAFT"
se thjesht me pelqen t'i degjoj
dhe pse te veshtire e kam

Kerkon te me vrasesh me kujtim

 Irma Kurti  
  
 


S’te kam dashur kaq shume!


Sonte ti fle prane meje
Kurre s’te kam dashur kaq shume
Ne endrren time te trazuar 
A thua jam dhe une?

Shpesh te kam merzitur
Me ty jam grindur kot se koti
Por me ke dashur, njohja me ty
Si nje dhurate e Zotit

Pyes veten kete nate
Tek veshtroj tiparet e tua:
“pa prekjen, puthjen tende
c’kuptim do kish jeta per mua”?

Sa veshtire per te te gjetur
Ne kete bote te eger pafund
Tani qe te kam prane
Ndjej frike, s’dua te te humb

Sonte ti fle prane meje
S’te kam dashur kurre kaq shume!

 Aferdita Isufi  
  
 


Casti


Brenga ka zene shtratin ne nje gjume letargjik
trishtimi ka hedhur pluhurin mbi ne,
Heshtja eshte futur deri ne skutat pa fryme
Gezimi ne fijet e shkrepseve luahatet
para
fytyrave tona te pluhurosura,
Lumturia ka mbetur mbi lule,
peme,
zogj,
ajo fluturon mbi koka.
Pa u ndotur nder ne

Aferdita Isufi  
  
 


Rrefim


Une jam nata e zeze
me drita te vogla shumengjyreshe.
Jam qenia e shperndare
ne miliona, pa percaktim
Jam kaosi ne kopeshtin tend.
Jam perbindeshi i kohes shpirtcjerre.
Une jam vjedhesi i diellit tend
Jam kurora me ferra,
jam litari,
injoranca ne kamxhik.
Jam faji i ikjes,
jam djalli me shtate brire
jam klithja e cmendur
ne qenien tende.
Jam varrmihesi i lindjeve te tua.
Une jam gabimi.
UNE jam dhimbja jote,
ZOT

Qerim Zogaj  
  
 


Toka ime



Toka ime më ikën
Si balon shumë ngjyrësh në erë

Pas e ndjekin fëmijët
Pas e ndjekin fluturat

E merr edhe një ngjyrë tjetër
Nga buzët e etjes fashatare.

Mbi kokë e ka kurorën
Diellin e coptuar në krahrorë
Këmbët të mbetura në ajër

Toka ime që ikën e vjen
Si baloni në erë.

Qerim Zogaj  
  
 


Unë vij



Unë vij prej hije malesh
Nga ëndërra bjeshkësh
Unë vij prej thellësishë pa emër

Më ka rënë të pushoj në buzëqeshje
Më ka rënë të pushoj ndonjëherë në shikim

Unë vij prej heshtje motesh
Nga perëndim stinësh
Unë vij thjeshtë
Krejt thjeshtë

Më bëhet
Sikur ti më thoshe 
Eja

 Qerim Zogaj  
  
 


S’ është ndryshe



Kohëra të ndryshme kam kaluar
Përjetime vitesh pa fund
Të lumtura apo të hidhura
Ashtu si ishin, të gjitha 
Me shami të kuqe 
I kam lidhur kurorë

Aty diku në një qoshe i ke të gjitha
Kur të duash shpalosi
Do ta gjesh vetëveten tënde

Pastaj do të kuptosh
Se njeriu njeriun
Nuk mund ta ketë më shumë

znj.biligoa,më duhet të ju përgëzoi për punën që po bëni.Njohëja me krijuesit tanë është një thesar në veti që sillni ju në këtë forum,ndryshe shkathësia e juaj në punë është shumë e lakmueshme,ju lumtë për këtë që bëni.