T'i njohim krijuesit tanë.

HIJA E NËNËS

 

Botë e mbrapshtë 

Jetoj prapa grilave

Me mungesë shpirti

Hije e bekuar e nënës
Më viziton herë pas here

Në këtë copë vend

Ku bishat e egra lodrojnë

E sorrat cokatin pamëshirshëm

Në kulmet tona 

Në tokën e shkelur

Nëna më lëshoi

Gjiri i saj më dha forcë për mbrojtje

Buzëqeshjet në mall i mbaj

Nuri i saj 

Netëve të errëta 
Bën dritë

Flakadan shprese

S’jam vetëm

Shoqërohem me ofshama

Këshillohem me hijen e nënës

 

STINË E RE

 

Stina e fillimit 

Tokën gjelbëroi

Bimë mbolla

E shqelmova tokën përreth

Të mos rrëzohet 

Nga rrymë e tërbuar 

Fillova belbëzim lirikash

Dielli ia fali nxehtësinë

Unë zërin, poezinë

Për t’më dhuruar 

Pushim syri 

Në erëmirën 

E stinës së re

  KOHA

 

Akrepat e kohës

Mundohem t’i kthej prapa

Të kohës së humbur

 

Përreth thur rrjeta të mykura

Për një çast më pushtoi ëndrra

Në kodër të dreqit më shpie

Ah, kohë e (pa) mëshirshme

Pagëzon e shlyen

Shlyen e pagëzon emra

Në veten e parë

Koha (s)i ruan 

Dëshirat e ngjyrosura

 

 NATËN

 

Pikat e shiut 

Rrëshqasin nëpër fletët 

E drunjve

Ia prishin qetësinë malit

Ditën cicërimat e zogjve

Krijojnë këngën

Përderisa

Mali merr pagjumësi...

ËNDRRA

 

Nuk dukesh më 

Në ëndrrën time

As loti i syrit tim s’të lagë

 

Lumi i madh e i tërbuar

Gjumëndrën shpërlau

 

Rrëshqite prej bregores

Me kalë të bardhë

 

Në lumin e madh e të zi 

Gurgullimë trishtuese ma mori

 

  KROI I MUSTAFALISË

 

Buron kroi 

Nën rrënjët e ahut plak

 

Treta shikimin

Në pasqyrën e tij

 

Lodrojnë kafka njerëzish

Të dy brigjeve në bregore

 

Çmendurisht vallëzojnë

Vallen e kohës së ikur 

 

Brenda puçrrave të enjur 

Të ElezBalisë.

 

PROTESTOVA

 

Në oborrin tim më rrahët

Unë durova

 

Më fyet mua, Perëndinë

Ju lashë n’mëshirë të Zotit

 

Më quajtët i ardhur 

Me lot protestova

 

I mbyllët shkollat

Më varët në degë t’qershisë

 

Ma fyet nderin

Përralla e durimit përfundoi

FITORE TË GJAKOSURA

 

Për gjuhë luftuam me shkronja 

Për tokë luftuam me armë

Për nderë luftuam me shekuj

Dhe kurrë s’u ngopëm me vdekje

Derisa shekulli i ri polli

Shkëndija fitoresh...

ËSHTË NATË

 

Është vonë

Natë është 

Bota përgjumet

Ëndrrat shëtisin

Qetësia e natës 

Mbyllë në dry zhurmën

Bota ngopet

Ngjyrat e ëndrrave

Shpesh ndërrohen

Engjëll, kujdes

Mos e pushto

Pikturën me ëndrrën 

E kohës së ikur

Agu me rrezet e diellit

Nga gjumi i zgjon.

 

AS(SE)SI?

 

tirret e tirret një temë

boshtin mbështjell

me fije në anatemë

 

ngreh andej të mos këputet

ngreh këndej të mos tutet

 

assesi të thuret

 

ngreh e mos këput

kut më kut i hidhet litari

këtij livadhi

 

ai zotëri mëshiroi 

haje barin lërma gardhin

bie a s’bie shi 

bari për ty

 

jona lëkurë kruar

e kruar deri në gjak të zgjebes

së pa rruar

 

hap para mbyllet prapa

mbyll prapa hapet para

 

assesi të shthuret

 

lugati i serisë

vjell vjell vjell

vrer vrer vrer 

vrerit shije jep e merr

dhe mëton t’i hip

kalit mitik të Llazarit Princ

 

vojo lubia del nga seria

mbi kalin mitik të çeliktë

të Llazarit

 

mes katër drapërinjve

do të m’i korrte

pamjet e syve

e ta vringëllonte

flakën apokaliptike

 

edhe një e vjellë

për “efekt serrë”

një thirrgjëmë e gurëzimit

të vajit të ajrit

 

luleëndjet brenda lulehelmesh

mjalti mëkues a helmues

luledijet shqiptojnë shijet

 

një çelës i stërndryshkur

as merret as jepet

dorë më dorë kuqëluar

dorë më dorë zbardhuar

 

lëkura ime regjur

e tëholluar 

shkallëve të evro-dinakërisë

 

assesi të thuret

assesi të shthuret

 

në dorë ende mbaj 

lëkurën time të rrjepur

çfarë t’i bëj për t’ia qepur

për t’ia veshur pastaj

anatomisë

 

tirret e çirret një temë

boshti i mbështillet

me nyje në anatemë

  Tetor 2007

FERDONJA
  - Ne kujtim te motres sime –

Lindjet
jane te aferta 
me vdekjet

Motra ime
vdiq
qe kur ishte femije

Ne femijeri
e quanin 
Done

Semundje e rende 
e goditi
semundje e pasherueshme

Pastaj
re e zeze pikellimi
mbeshtolli shtepine tone

Mbaj mend
kur nena
prane dritares

e therriste

Done 
mjaft luajte
kthehu 
ne shtepi

Varshave, vjeshte 2008

VDES PER TY

Vdes per ty 
i tha skamnori njeriut
qe gjithashtu ishte skamnor

Qendronin perballe njeri-tjetrit
me sy lutes te kryqezuar

Ndodhi ajo qe u desh
fillimi i praruar dhe fundi i tunxhit

Kam femije – peshperiti skamnori
dhe une kam vetem Zotin
Kete nuk arriti dot ta thote

E shtyne me force ne qeli te vdekjes
Maksimilian Kolbin
dhe krimbi e pyeti per mekatet
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

O shenjteri 
te cuditshme jane viset e lindjes tende

RUSIA

Ah Rusi – je psheretime e Evropes

Territoret tua te gjera te goditura per Ural
Sa shume ajer te braktisur

Me askend nuk deshiron 
te ndash Zotin tend

Prapa mjegulles te lumejve tu te medhenj
fsheh syte mizor

Nuk mban fjalen 

Valle, sa shume torturon
popullin tend

E tille eshte jeta
- thote skllavi

Me trishtim veshtron Perendimi
se si e bren shpirtin tend

Shekujt kalojne e kalojne
Ti nuk di te krijosh njeriun

Projektet tua te ndryshueshme
me pasoja te paparashikueshme

Shpirti yt tani dhe gjithnje
nje shpirt i vrare

Kelthet Vorkuta
dhe zjarri i Kaukazit

Ndaj, zgjohu Rusi
shporru nga endrrat e llahtarshme

Varshave, fundi i gushtit 2008

GJERA TE MALLKUARA TE SHKEPUTURA

Vetem Zoti
mund te kuptoje
sketerren e mendimeve

Derisa une 
i derrmuar
provova

Tani lus me ngulm
kokrren e reres
fije barin
trendafilin
dhe manaferren

per ndjese

Varshave, fundi i prillit 2008

AI NE FOTOGRAFI

Ai ne fotografi
djaloshi gjashtembedhjete vjec
nuk jam une

Ai qe vete rruges me mund
nuk jam une

Megjithate
ai ne fotografi
dhe ai ne rruge
megjithate jam une

Dhe ai qe tani dyshon
pikerisht ai nuk jam une

Varshave, qershor 2008

NJEREZORJA
  - Ewa Smietanskes -

Femija
ne perqafimin
e nenes

Ne stacionin e trenit
pashe
skamnoret e pastrehe
dore me dore te pandare

Gjate 
acarit te ashper
ushtaret
ne llogore

Dhe refugjatet
ne kampe
te shtrenguar mes vete

Pellembet e duarve te infermieres
ne spitalin e te semureve rende
me semundje te pasherueshme

Dhe fjala jote
bukuri prekese
Mikja ime

Se gjeja me rendesishme 
e njeriut
eshte ngrohtesia 
e njeriut tjeter

Varshave, korrik 2008

METAFORA

  -Ne kujtim te vellaut tim, Fadilit-

Aq thelle Ti besove
ne metafore

Mendove se pikerisht me te
eshte fillimi dhe fundi

Dhe ajo fshehtesi e madhe
e kohes pa kohe

Dhe shpresa
ne shpjegimin perfundimtar

Dhe ne fund
ajo tundi dhembjen tone

Dhe shtrati i spitalit
e kopshti yt i buzeqeshur

Dhe te gjitha pikturat
qe i la te pambaruara
deshmi e gjalle

Aq shkurt jetojme

Dhe gjithnje 
ne bote i leme
ceshtjet tona te pazgjidhura

Ndaj pate te drejte
se metafora

Ajo
gjithcka hap
qe mbetet e mbyllur

Madje edhe vdekjen

Varshave, fundi i shtatorit 2006

TE USHQESH KORBAT

Pleqeri
tashme nuk shkelqen
me force gjalleruese

I kredhur ne mendime
e ndjen veten te vetmuar

Dhe etja e madhe
qe Dikush
t’i pelqej mendimet tua

Me shallin e trashe
mbulon
rinine tend
te shkujdesur

Prapa dritares
dimer

Duhet edhe ca 
te ushqesh korbat

FOTOGRAFIA E NENES SIME

Ka vite e vite
qe vdiq 
nena

Dhe fotografine e nenes
veshur me fustan te mendafshte
e ruaj ne kujtese

Ne qytetin e huaj
ne mes te sheshit
qendron nje grua e bukur

Ca njerez 
vijne e shkojne

Grate me kapela
dhe burrat me bastune fildishi

Ajo grua e bukur si hyri
ne mes te sheshit
ma kujton nenen time te bukur

Rreth e perqark pellumbat
cukisin therrime buke

Ne fotografi
Mbreteron 
Nje qetesi e thelle

Sepse askush nuk di
Dhe nuk parandjen

Se cfare do te ndodhe 
neser

Varshave, vere 2008

DHUNTI E MADHE

Dhunti e madhe
se ekziston
Drita natyrore

Dhe
qe kemi sy

Dhe nata 
e degezuar
ne shkaperderdhje

Varshave, fundi i tetorit 2007

BORE E IMET NE ALPE

Sot ne mengjes degjova permes radios
se bore e imet po bie ne Alpe

Kurre
nuk kam qene ne Alpe

Dhe zemra
me theri

Zoti im
bore e imet po bie ne Alpe

Varshave, gusht 2008

ESHTE VESHTIRE TE JESH NJERI I MIRE

  Stefan Melakut

Deshiroj te jem njeri i mire
i shkroi nenes poeti Jul Sllovacki

Eshte veshtire te jesh njeri i mire

Mbreme 
fsheshtas hengra mollen

Gruaja solli me vete ankesen
Dhe une
befas ika ne gjysme te fjales

Nuk i buzeqesha 
femijes

Madje
neperkemba vetveten

Dhe verejtja e refuzuar
Braktisja
E tradhetia

Eshte veshtire te jesh njeri i mire

Varshave, fundi i korrikut 2008

ESHTE VESHTIRE TE JESH NJERI I MIRE

  Stefan Melakut

Deshiroj te jem njeri i mire
i shkroi nenes poeti Jul Sllovacki

Eshte veshtire te jesh njeri i mire

Mbreme 
fsheshtas hengra mollen

Gruaja solli me vete ankesen
Dhe une
befas ika ne gjysme te fjales

Nuk i buzeqesha 
femijes

Madje
neperkemba vetveten

Dhe verejtja e refuzuar
Braktisja
E tradhetia

Eshte veshtire te jesh njeri i mire

Varshave, fundi i korrikut 2008


* * *

Gjithcmos bejme
qe te mbijetojme

Mijera here
tradhtojme

Shpirtrat tane 
veshtrojne
me sy dinake

Ne nje ishull te vetmuar
braktisem Zotin
dhe njeriun e mire
harruam

Ah
pervojat tona
te pasigurta

Ne te vertete
vetem femija
vlen te ekzistoje

Varshave, fillimi i marsit 2008

T'i njohim krijuesit tanë. - ky titull nuk po me pelqen, sepse ka vetem nje Krijues, njerezit nuk krijojne, por vetem manipulojne me dicka qe ekziston.