Prezantim talentesh te reja

Vijon hiri syve…



Errësirë.

Nuk është natë…

Gdhihet me diell,

s’bie shi,

perëndimi është kaq i gjatë,

ngrysej me zi,

rropatje ,

uri.

Vrasja e ndërgjegjes



Klithmë e thekshme

me përmasa “Demi”

rrëmbyshëm nervat tendos

me vikamë pleqërie.

U tret mermeri njëtrajtshëm

si sheqeri,

me gjunjë të shtypur mërzi nusërie.



Kurrë s’e dija se ndërgjegja

do të venitej,

Tutje arishteve,

ku fjalët i zgjodha,

Erë borziloku

çdo ditë fashitej,

Një sfidë regëtinë

në rrugë e gjeta…

Dy kohë:



ndërtesa ballë për ballë:

njëra ka njerëz,

tjera vetëm djall,

Njëra ka mermer në shkallë,

tjetra s’ka bukë të hajë…









Refreni

Njëra i shkel paratë me këmbë,

Tjetra zë gjuhën me dhëmbë…





Një ka karakter të fortë,

tjetra burrat i ka kot,

Në shtëpinë që u rrit fama,

hyjnë gango dhe madama…

Vdekja po më kërcënon,

kanceri më helmon çdo ditë,

Ndoshta Zoti s’më dënon,

në Parajsë më toleron…

Nuk kam shpresë për jetesë,

pres momentin që të vdesë,

Miq dhe njerëz do thërras,

t’i takoj përherë të fundit,

t’ju tregoj vlerën e mundit

Një sekret kam për t’ju thenë:

Shokë e shoqe mos t’i lëmë…

Ndanë kodrinës si patkua,

jashtë dëshirës së poetit,

pashë dritën që u shua,

Ajo me ngjyrë të detit.



Merrmë atje ku do të shkosh,

të bëjë lutje mos t ë ndalësh,

Shpirtin tonë të pastrosh

dhe të mira të na falësh…

Të të nderojnë pas varrosjes



Tym,

vetëm shprehje pushkësh,

zhurmë legjendash të vjetra

pa kuptim,

njerëz të çoroditur

si bagëti të kanosura…

Ç’motiv i shtyn

të vrapojnë me rrëmbim

Lloj, lloj fytyra të pismosura…

Ah, Lenin, Lenin…..

a e mendon ç’dënim?!





Pse u prishe mendjen të Mjerëzve,

Fukarenjve

që folën një jetë përçart,

menduan vetëm për një send,

nukë, ujë…

Ah, Lenin, Lenin!.... Ç’dënim?!



Nga u fute magjinë për pushtet,

ku në vendin tim

s’njihet pluralizmi politik (real)

por vetëgjyqësia paguhet

me lëkurën e mendjelehtit…

Mjafton kasta politike

të ndriçojë.

se ai që vdes,

shpërblehet me medalje pas varrosjes….

Ah, Lenin, Lenin! Ç’dënim?!

Zhgënjimi



Hyre në një rreth

si pa pandehur

dhe mendja fluturimthi

në mos bindje,

Papritur, mes kthetrimeve,

u ule,

Ç’armatosje kishe?!

Mbete në dehje…

Në grabitqarinë i etur u sule…



Vargonjtë e hidhërimit

ta prangosën sinqeritetin,

me ngashërim -breng

të zhytën në magji,

Pasthirrmat dhe bota e qarjes

në pafundësi,

Me ravijëzime të përlotura,

zhgënjime

a mund ta rigjeje dot Qetësinë?!





Era s ‘përfillte lutjet drejt :

“Kodrës” së Shpresës,…

Oh, ç’lëngime,

o njerkë e mjerimeve,

Përmes lëngimesh

prangat mezi zgjidhe

Dhe vure në shpirt kurën

e përjetimit të gjaksimeve.

Fjalë …



Portretin e së vërtetës

s’arrij të përshkruaj,

Segmente dhe kënde

do të mund të ngjyros,

Sekretin e jetës të bashkoj me vija,

“Ndërgjegjen tënde, - lutësisht të them,

- Mos e ngjollos…”

Ndjenjëzat e varfëra

shtëpizë nuk kanë,

kur dalin në arenë zbutin mjerisht.

Dënojë surprizën

e thajnë afshin atdhetar

të më gërryejë çuditësisht…

Kur maja e gurit gëlqeror,

nën fuqinë tronditëse të mallit tënd

Here- herë humbet (ta quajmë )

Oqean paqësor,

Herën tjetër gdhendet në shkëmb…

Argument edhe fakte



Nga nevoja lind përvoja,

Nga sundimi lind guximi,

Nga zilia dashuria,

Nga mërzia lind mëria,

Nga mendimi lind veprimi...

Se uji del burimi,

nëpër beteja del urimi,

dhe nga vdekja ngushëllimi

Se nga shkrimi del kujtimi…





T’i këndoni po të doni…

Kur të vdes, mos më vajtoni.. .

























Faqe tjetër e kohës



Bari gjelbëron, fusha plot me grurë,

bilbili këndon, më bukur se dikur…



Dallëndyshja nisi rrugën në vendet e ngrohta,

ku pjek dielli bukën me rrezet e forta…

Fëmijët lozin , hidhen nëpër ara me nxitim,

nga vise të ndryshme mblidhen

Si vëllezër gjithë punim…







Kohës i kujtoj “Kalimin”

Plot dhimbje, mallëngjim,

Nis e qaj e nuk vendosem,

Dita më ikën me vajtim…

Nga sa kam vajtur e kam shkuar,

I vuajtur i rraskapitur,

Pamjen e jetës për ta ndërruar,

I lodhur, e i uritur…

Unë jam një, por jam me shpirt,

s’kërkonj në botë lëmoshë,

tani i hap vetes dritë…





Tentim për këngë



Çelësi i Enigmës



Thellësisht shpirtit

varrosur

e padukshmja,

Më poshtë

se fundi i tokës

ku u linda…,

U ndala një çast,

më përqafoi

e pamundshmja,

në terrin e natës

mes ëndrrash u grinda,



U përpoqa para

turmës të ndalem,

mes heshtave shumëpresash

po goditem,

nga tronditja e zhurmës

të përkrahem,

me “ikje- vajtuesen”

e parakohëshme

kacafytem..



Një makinë e bukur

“mëkatare”,

Në shtratin e vdekjes

pa kuptim,

si nepërkë me dy koka

gjakatare,

përshkoi llahtarshëm

trupin tim.





Pas krimit makabër ambulanca

s’vonoi,

me çarçafin e bardhë

të vdekjes gabim

më mbuluan,

se Perëndori i lartëm jetën

ma shpëtoi,

Njeriut besnik lutësinë

ia pranuan…

Ramadan Çulla













ZGJOJ





(Lidhur ma nbajnë diellin)




Poezi













Shtëpia Botuese “Marin Barleti”



Tiranë, 2004

Çulla Ramadan


“Zgjoj” poezi





Redaktor letrar: Kristaq Shabani


Ideoi kopertinën: Ing. Albert Lenja


Art grafik: Elton Galanxhi


Ribotim


Botimi i parë Lidhja e Krijuesve “Pegasi” Gjirokastër, Albania,viti 1999





Copyright Ramadan Çulla, 2004


ISBN


Shtypur në Shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese “Marin Barleti”,
2004

Një shpirt i lirë ndjenjësor





Është paksa e çuditshme, po
ja që ndodh, njerëz të specializuar në fusha të tjera ndërmarrin veprimtari e
lëvrojnë dhe në fushë të tillë të ndjenjës, ku pronarët nuk lënë afrim, duke
bërë “mbrojtje” të pronësisë letrare. Por, ndoshta, mund të duket paksa jo
normale, kur këta pronarë “bien” nga goditjet e shkathta letrare e të ndërtuara
me një taktikë krejt të re e me
pikësynime normale. Dalja e Çullës “dallgë” në vargëzim, të konceptuar me një
thjeshtësi në pamje, por, me një ndërthurje disi të veçantë dhe tepër
origjinale, mund të befasojë dhe të shtrojë pyetje edhe normale… Poeti Ramadan
Çulla nuk ka heshtur, që krahas ushtrimit të profesionit të tij në treva
dinjitoze, të hedhë të letër vargje të ndjeshëm, të cilët të bëjnë të
buzëqeshësh ëmbël. Ai flet me shpirtin e tij ndjenjësor siç është ajo e
lirikës, ku padyshim thotë një fjalë të tij
me identitetin e vet. Ai shfaqet çiltër, natyror, njeri plot zemër dhe
kërkon të lërë gjurmën e tij. Poeti njehson në simbol veten e tij me njeriun e
sotëm që ngulmon, harron, mërzitet, gjen shpresë dhe gjen prehje në një dashuri
të tejbukur, në një bisedë me detin, me pjeshkën me tokën, me të mirën “Nënë”.
Merr erë “Dafinë”, kërkon manushaqet… Do që toka e tij të qetësohet, pemët të
mos zhvishen kurrë. Gëzimi Botën ta pushtojë siç di gëzimi. Kërkon që në vendin
e tij të ketë vetëm prill të çelur. Kërkon më shumë ditë dhe më pak natë,…


Kërkon më pak re dhe më
shumë rreze! Parapëlqen Diellin të
ngrohë shpirtrat e trazuara; nervozohet natyrshëm për padrejtësitë. Ramadani
thotë shumë në këtë pentagram notash poetik. I lindur në një mjedis të këndshëm
dhe përrallor, i krenuar për lashtësinë e Rrëzës dhe të Nepravishtës, duke
përvijuar fytyrën e tij, pas të parëve që përdorën penën, Rrëza në Altarin e
saj të shkrimeve shton edhe poetin Ramadan Çulla.







Kristaq F. Shabani


Gjirokastër, 04.01.1999

Guri







Gurin e çava me çekan,


e tingull lëshoi, kur rashë,


çudi: Edhe guri, që është gur…


Qan… Më dysh po ta ndash!


11.06.1998

Vëllai im







Ca zogj hapën krahët dhe ikën…


ikën dhe s’kthehen më.


Shtëpia e vjetër po ajo,


pa top, pa letra, pa domino.


Vetëm tërmeti i lëkund tani,


Çokanet…


Ata zogj që ikën…,


ikën dhe s’kthehen më !


Vëlla…, vëlla…, vëllai im!