Prezantim talentesh te reja

Na ishte një hajdut


1.


Na ishte se ç’na ishte


një hajdut shumë vidhte.


Zanati i
kish pëlqyer


si hajdut i shkëlqyer;


nëpër bahçe bridhte,


nëpër
pemë hipte,


çfarë
gjente e vidhte.


2.


Një ditë
mori dy thasë


dhe u nis për Plasë.


Atje s’bëri
dot punë,


se e panë
dhe e zunë.


Menjëherë,
kur e çuan,


Rexhepi
duke menduar


mori udhën e Zëmblakut


dhe i
vajti Banush plakut.


Banush
plaku mirë e priti,


e ngrohu
dhe e gostiti,


po
Rexhepi u ngrit natën,


mori pluar dhe sopatën


edhe ca
plaçka të tjera,


me vrap
dhe doli te dera…


Kur
arriti në një shesh


pa një
arë plot me presh.


Të dy
thasët plot i mbushi,


kur e
sheh që vjen Banushi.


“Ç‘bën këtu, o more derr,


pse i shkul preshët pa bërë?”


“Unë preshët nuk t’i vodha,


për të ndihmuar ty i mblodha”.


“Paske
qenë njeri i lig,


merri preshët
dhe ik!”


Rexhepi
i thotë një fjalë:


“Mos ke të më japësh një kalë,


se kam mbushur dy
thasë plot


dhe në krah s’i ngre dot”.





“ Kalë s’kam , - tha Banushi,-


kush të tha, merri dhe
mbushi…”.


Kur do të ikte për nga shtëpia,


Banushi pa plaçkat e tija;


më nuk
ndenji, por bërtiti,


doli
fshati dhe e priti.


Edhe Rexhepin e zunë,


thasët në kurriz ia vunë,


te sheshi
i Xhamisë e shpunë,


me preshë
kokës e zunë,


pa bukë
e pa ujë e lanë,


vetëm presh të hash,
i thanë.


Dhe e ëma
vjedharake,


si një dhelpër dinake,


kur ia çonte i pëlqente,


nuk i thoshte ku i gjente.





(Tregimi
marrë nga xhaxhi im, Gani Salihaj).

Dhelpra bukuroshe





Një dhelpër bukuroshe


natën dilte nëpër qoshe,


me një xhuxh ishin bërë shokë,


ndonjëherë flinin dhe tok.





Xhuxhi
ishte i shëmtuar,


ngjante
si një rrjepacak,


asnjë
s’e pati duruar,


ngaqë e vriste shumë lart.





Dhelpra
donte shoqëri,


njohu një
zhapik të zi,…


Disa herë
rrinin për drekë,


bashkë të
dy hanin byrekë.





Shokë të
tjerë ajo kërkonte,


gjeti një
maçok të verdhë,


afër saj
ai banonte,


të gjithë ishin racë e “mjerë”.





Ra një
zjarr u dogj vendi,


kafshët
morën arratinë,


një nga një
ato u bënë,


nuk e ngritën prapë shtëpinë.





Dhelpra
tani është plakur,


nuk i
duhet shoqëria,


është e mbytur
në halle,


i ka ikur
lumturia.

Balada e mallit të zhuritur


Malli i zhuritur





Si mund ta largoj
dhimbjen,


kur s’e shoh dot
vendlindjen?!...





Porsi ujët shkojnë vjetët,


si gjethet ndërrohen jetët.





Kam një
mall të zhuritur,


kam shumë
vite duke pritur.





Kam një
mall që më mundon,


kam një
brengë që më lëndon.





Kam një mall, që djeg nga brenda,


kam një mall që del
nga zemra.





Kam një mall që përvëlon,


se edhe
vendlindja rënkon.





Kam një
mall për mallë e gjënë,


kam një
mall për vatanë tënë.


Kam
shumë mall për Çamërinë,


dua t’i shoh bukurinë.





Do të
shkoj në Filat.


se prindërit nuk patën fat.





O vendlindje, o Filat!!


Të jepet urdhri, vij me vrap.





S’kam nevojë për makinë,


se më shpejt unë arrij.





Porsi
zog fluturoj,


mbi ullinj do të qëndroj.





Rreth e qark
do të shikoj,


zemrën time do ta gëzoj.





Si mund
ta largoj dhimbjen,


kur s’e shoh dot vendlindjen?!...





Si
mund ta harroj vatanë,


ku lindën të parët tanë?

Atje, ku
linda dhe unë,


të
tjerët na hapën punë.








Feja
punën e saj bëri,


populli
iku i tëri.





Një
popull me pastërti,


një
popull me dituri,





një racë
me fisnikëri,


një racë
me shumë trimëri,…





Ai vend ka nxjerrë burra,


atje nuk humbet kultura.





Edhe ne njerëz
jemi,


të drejtat njëlloj i kemi.





Ata që s’e panë vendlindjen,


me vete e morën
dhimbjen.





Ne dhe brezat që do vijnë


qëllimit do t’ia arrijmë.





Do ta
shohim vendlindjen,


do ta shërojmë dhe dhimbjen.

Si ti s’ka në tokë








Te dritë e pasqyrës


veten e
shikon,


se je me
binjakë,


në atë çast mendon.





Fytyra
të ndrin,


sytë të
xixëllojnë,


buzët si
kuti,


mua më verbojnë.





Floku yt
i gjatë


për dimër
jorgan.


Bukuri e
rrallë


të bën si të marrë.





Të
shikoj e gjë s’të them,


kam frikë se nuk pranon;


dua
afër të të kem,


të
jesh e imja përgjithmonë.





Si ti s’ka
në tokë,


mos ke
rënë nga qielli?


Po të mora dot,


Unë do të jem Dielli.

Eja e nesërme





E ja, e nesërme,


të pres me padurim,


të pres për veten
time


dhe për vendin tim.





Eja shumë më e
mirë,


nga e pardjeshmja,



gjithashtu
nga e sotmja,


eja, unë po të pres.





Eja, plot dritë,


plot
kaltërsi.


Eja dhe qëndro behar,


si për mua dhe çdo shqiptar.





Eja, siç
të duam ne


dhe ne
do të të mbajmë mirë,


jemi vend me traditë,


dimë të
mbajmë mysafirë.

Varfëri, nuk dua





Jashtë fryn e bie shi,


si më
gjete varfëri,


mos të
dërgoi njeri,


apo më kanë bërë magji?





Varfëri,
je kriminele,


se
paguan dot avokatin.


Me ty
s’blen një karamele,


shumë
të keq ta jep ti fatin.





Nuk ke
lekë për doktor,


as për fëmijët në shkollë.


Ti ta
boshatisë shtëpinë


dhe të largon
njerëzinë.





Se
kuptoj si më do mua,


kur unë
ty nuk të dua?


Të lutem
ndërro adresë,


ditë të
mira unë të pres.

Lajmëroni një doktor





Një vajze të fikët i ra


dhe u
shtri në përdhe,


nuk e dimë se çfarë ka,


tani, si të bëjmë ne.





Lajmëroni
një doktor,


të vijë
sa më shpejt,…


Dilni të
gjithë në oborr


dhe
vajzën ta lëmë të qetë.





Kur
befas erdhi një djalë,


vajzën
në krah seç e mori,


në vesh
i tha nja dy fjalë,


qenka më
i mirë se doktori.





Doktor’
i saj personal


tani ai
le të le të jetë,


si ai
nuk paska djalë,


përgjithmonë
shok le ta ketë.

“ Kur nuk do të do vatani”





Kur nuk do të do vatani,


nuk të do e nuk të mban,


të
mërzitet e “urren”,


vetë “shkon”
diku matanë.





Atje rri
me kokë të ulur,


atje rri
me kokë mënjanë,


sepse gurët e shpërngulur,


peshën që kishin s’e kanë.





Kur nuk
të do vatani,


plagoset
zemra e shkretë.


Edhe Zotit i ankohesh:


“Pse,
Zot, më solle në jetë?!”

Paç gjithmonë shëndet!





Urimore Vangjushit





E gëzofsh festën,


për
shumë vjet me radhë!


E
bëfsh dhe jetën,


tamam si në përrallë!





Gjithmonë
zemër djali


dhe
zemër të mirë,


je lule behari,


që në Vlorë ke mbirë.





Djalë i
mirë vlonjat,


që nuk ke
shok tjetër,


je si çokollatë,


që hahet me gjithë letër.





U mbush
plot shtëpia,


emrin
tënd festojmë,


gëzon nënë Maria,


të gjithë urojnë.





“Edhe njëqind vjet,
-


ty ata të thonë, -


paç gjithmonë shëndet,


i fortë si kolonë!”

Nëna ime ka dy motra





Tezet e mia






Jam një djalë,


një
djalë i ri,


djalë i
nënës Shqipëri,


jam
dhe nip


se kam dy teze


me dy
emra të mëdhenj,


të dyja
me shumë djem,


me shumë
djem të rinj,


të
gjithë i kam kushërinj.





Dy teze me bukuri


të
pastra dhe mençuri,


një Kosovë, një Çamëri.


Prandaj
mburrem dhe gëzohem,


gjithë
jetën do krenohem.


Për të
dyja tezet e mia,


sepse janë nga më të mirat.


Sepse e di gjithë Bota,


Nëna ime ka dy motra.

Çdo shqiptar është një
Mbret





E ka thënë Ahmet Zogu,


çdo shqiptar është një mbret!


E gjithë bota e njohu,


ndaj dhe ndihej kryembret.





I gjithë
rruzulli ta dijë,


shqiptarët kanë qenë e janë


teknikë e zanatçinj,


më të
vjetrit në Ballkan.





Në Shqipëri
ka tradita,


asgjëkundi
nuk e gjen,


Botën e
shikojmë përdita


njeriu
mbetet si qen.





Prindërit një fëmijë i mban


dhe
vëllezërit e ndihmojnë,


dashuri
të madhe kanë,


njëri –
tjetrin respektojnë.

Vjehërr e nuse në mëri





Vjehërr pse nuk e do nusen,


apo se të bëri djalë?!


Shkon dy vjet të dhuron vajzë.


Djali
bëhet sokol mali,


kurse
vajza zog behari.


Vjehërr
dhe nuse bëjnë fjalë,


djali
ngjitet shpejt në mal,


kthehet
me një thes çaj,





Vjehërr
e nuse bëhen bujë,


ndërsa
vajza u sjell ujë.


Kur
nusja merret në fis,


le të mos jetë shumë e mirë,


me atë
nuk bëhet fjalë,


se ajo të bën me djalë,


por kur
të dhuron dhe vajzë,


shtëpia kthehet parajsë.


Vjehërr dhe
nuse në mëri,


nuk
mendojnë për fëmijë.


Në kafaz
dy pëllumba,


s’duan
të dinë si është puna.


Vjehërr e nuse në mëri,


ç’faj kanë ata fëmijë?

Kur e keqja gjen shtëpinë





S’duron gruaja dot një fjalë,


s’pranon
burri një këshillë,


të dy bëjnë si të marrë,


sikur i
mbytën gjemitë.





Gruaja
mërzitet, s’dëgjon,


burri nxehet e qëllon,


por ajo
nuk pushon,


flet shpejt dhe mallkon.





Nxihet
dhe shteron shtëpia,


fillon e
qesh njerëzia,


Të dy bëhen gaz i botës…


Dhe
përse? Për mend të kokës.





Të dy do
të të kenë gabime,


por
njëri gabon më shumë.


Nuk shkohet jeta me grindje,


ato nuk të çojnë gjëkund.





Prandaj
nisen për në zyrë,


nisen
për të marrë divorc.


Kur e
keqja gjen shtëpinë,


burrë e grua më nuk duhe,


E
humbasin lumturinë!

Shkurtima





Zogu i vetmuar





Jam si zog i vetmuar,


si zogu
që s’ka fole.


Vendi im, më ke harruar,


harron
që tëndin më ke.

I ligu le të flasë





I ligu lë të flasë,


le të
thotë çfarë të dojë,


por
natën


gjumi s’e
zë,


aspirina
do të kërkojë.





Njerëzit
mund t’ia falin,


por Zotit


s’do t’i shpëtojë.

Botë me djallëzi





Bota është e bukur,


por me
djallëzi,


Të
gjitha gabimet


i bën ti,
njeri.

Kur i shoh dy sytë e saj…





Mali me lule, me çaj,


fusha plot me bereqet,


kur i
shoh dy sytë e saj,


në
zemrën time bie tërmet.

Nuk më lë nëna të dal





Nëna ime është e “keqe”,


nuk më lë të dal,…


Po nuk dola me shoqe,


si do
të lidhem me djalë?!

Me gëzof të mbuloj





Të shikoj që ke ftohtë,


eja, rri me mua,


me gëzof
të mbuloj,


të sëmurë nuk të dua.

Bëmë, zonjushë, lulishtar…





I
gjithë trupi
yt,


si lulishte ngjan,


pse s’më merr, zonjushë,


të më bësh
lulishtar…

Vjersha shumë të mira dini





Ju që filxhanët shikoni,


vjersha
shumë të mira dini.


Kohën
kot e kaloni


dhe njerëzit pa punë i lini.

Ti, ore djalë shiko punën





Ti, ore djalë shiko orën,


sepse
ajo po punon.


Vetëm ti
nxitoje dorën,


ustallarët po pengon.