Prezantim talentesh te reja

Rrugën e tyre vazhdojnë





Zot i madh si i duron


gjithë
ata, që s’të dëgjojnë,


gjithë
ata që s’të besojnë


me kokën e tyre shkojnë.





Se janë
më të mirët mendojnë,


se janë më punëtorë kujtojnë.


Çdo ditë me gafa punojnë,


rrugën e
tyre vazhdojnë.





Disa nga
ata s’shikojnë,


shumë të
tjerë nuk kuptojnë,


sepse nga Ti nuk shpëtojnë,


se ka
Zot, ata harrojnë.

Erdhi prapë Bajrami





Erdhi prapë Bajrami,


prapë do
të festojmë,


tek ne bektashianët,


të gjithë sot gëzojnë.





Nga të
gjithë anët,


vijmë e të shikojmë,


se rrugën
e Zotit


duam të vazhdojmë.





O
dervish Bajrami,


më i madhi ynë,


Bashkë
kemi jetuar,


bashkë do të jetojmë.

Serenata





Them të vij poshtë ballkonit,


me
kitarë të këndoj,


s’di ç’të bëj unë i gjori,


kam frikë mos të shqetësoj.





Se mos
gjitonët ju flasin,


se mos
prindërit të bërtasin.


Kam
frikë se mos mërzitesh


dhe nga
vendimi tërhiqesh.





Vendimin
e kemi dhënë,


me
fjalët që kemi thënë.


Leri
gjitonët të flasin


dhe
prindërit le të bërtasin.

Ty, Kosovë s’të kam parë…





Çamërinë e kam parë,


Ty Kosovë
akoma jo.


Nga inati
dhe kam qarë,


nuk e di,
kur do të kem kohë.





Si
Çamëria nuk ka,


po
kështu dhe si Kosova.


Mua më
keni vëlla,


se nga
nëna juaj dola.





Të dyja
një fat keni


me kufij me nënën jeni.


Nuk
besoj të vononi,


Nënën tuaj ta gëzoni.

Shqiptarët ngelën shqiptarë





Shqiptarët ngelën shqiptarë,


në çdo gjë të parët janë.


Gjithë
ditën qëndrojnë në këmbë,


çdo punë
e shqyejnë me dhëmbë.





Shoqëri
të mirë zënë,


gjejnë shokë për të qenë,


me të
mirët afrohen


nga të liqtë shpejt largohen.





Shqiptarët ngelën shqiptarë,


kudo
që shkojnë janë të parë.


Ata që na
nxorën namin,


ata flenë bashkë më djallin.

Djali dhe vajza





Kur bën djalë zemra gëzon,


“Bëri
djalë!”- filani
thonë.


Shtëpisë
i shtohet një kolonë,


mbiemri
në vend qëndron,


me armë vendin e mbron,


prindërit
i pleqëron,


nipër
dhe mbesa u dhuron.


Por edhe vajza ka shumë vlerë,


në këmbë qëndron përherë,


porsi flutur fluturon,


asnjëherë
nuk përton,


“Si urdhëron!”- thotë gjithmonë,


ujë të
gjithë shtëpisë i çon


dhe për punë shumë ndihmon.


Te shtëpia e saj, kur shkon,


njerëzit pas s’i harron,


hera – herës i takon,


shoku i
saj e shoqëron.


Familjen
e saj ndërton


me
fëmijë e zmadhon,


respekt
nga të gjithë gëzon


dhe ajo bëhet kolonë.

Merre shokun, xhaje, dil…





Sot qenka kohë e mirë,


merre shokun, xhaje, dil.


Shokun
tënd, shokun bastun,


merre dil, kohën mos humb.





Merre ik
në kafene,


dëgjo
dhe bën bisedë,


na sill
ndonjë gjë të re,


ato që dëgjon atje.





Me kujdes
mos prish shumë lekë,


se nuk jemi përrallinj,


Kur të kthehesh ti për drekë,


mos harro të blesh rakinë.

Ta lëmë mënjanë ligësinë





Ju, o njerëz të Zotit,


pse jeni me ligësi?


Veten
tuaj torturoni,


nuk jeni
me qetësi.





Ligësia është e keqe


të bluan të ha brenda,


nuk e di
si ju pëlqen


çfarë ju
thonë ato nëna.





Çdo
njeri shikon shtëpinë,


shtëpinë
dhe njerëzit e tij.


Të gjithë bashkë për Shqipërinë,


ta lëmë bashkë ligësinë.

Ti je gjithçka për mua





Sikur të bëhej toka letër


dhe
qielli penë e bojë,


s’do të
shkruaja gjë tjetër,


veçse: “Të dashuroj!”





Të dashuroj
se je Ti,


siç më do ashtu të dua,


kësaj i
thonë lumturi,


se Ti je gjithçka për mua.





Kush kupton nga dashuria,


shokun kurrë nuk e plagos.


Aty duket mençuria,


se dhe deti s’bëhet kos.

Nuk do lapsi i të madhit








Nuk do lapsi i të madhit


që ne të
jetojmë mirë.


Ai nuk na e qan hallin,


për vete bën llogarinë.





Nuk do
të ndreqen të tjerët,


nuk do të jemi njëlloj,


ka frikë
se e humbet vlerën,


ka frikë
se fjala s’i shkon,





Eh, ti, o lapsi i të Madhit,


u
thefsh, u bëfsh copë- copë!


Perëndia
na qaftë hallin,


ty mos të lëntë më zot!

Tek oborri do të arrij





Ti, je lule përmbi lule,


Ti je si molla në degë,


me diellin je përqafuar,


për ty
shumë këngë do kënduar.





Ti
je si lule në degë,


Ti je si pjeshkë në pemë, …


Them të
vij, them të mos vij,


se kam frikë mos të s’të arrij.





Nëse nuk
më, do të vij,


mbylle portën mos e hap,


tek
oborri do të arrij


mbrapsht do të kthehem prapë.

Nëna ime, Shqipëri





Të dua Shqipëri !


Jam biri yt.


Nëna ime
je ti,


larg
teje jam sot.





Larg
teje nuk doja,


kurse ti
pranë më doje.


Këtë nuk
e meritoja,


je nënë
dhe dhimbjen duroje.





Ishe dhe je Nëna ime,


për ty përgjërohem, dergjem,


Zemrën do ta kem copë e thërrime,


deri
sa tek Ti të kthehem.

Kudo të jem do të kërkoj





Çfarë të bëj unë fukarai,


një zemër
të vetme kam,


Ty ta
dhashë, dreqi ta hajë


dhe me
dhimbje tani jam.





Të mirë
e ke menduar


të jesh
larg meje,


por unë
s’kam harruar,


të jem afër teje.





Kudo të
shkoj, s’do të harroj,


kudo të
jem, do të të kërkoj,


e drejta
jote të më kundërshtosh,


por do të të bëj të më dashurosh.

Ty, Ksamil, të zbukuruam





U mblodhëm nga gjithë Shqipëria,


Ty, Ksamil, të zbukuruam.


E mirë ishte shoqëria,


por tani
ne u larguam.





Njeriu
shkon, ku gjen punë,


ku t’i
bëhet më e mira,


si të
tjerët edhe unë,


nuk
besoj të bëjmë çudira.





Për ne
ti je vendbanimi.


Ti je
mrekullia vetë,


s’ka vend më të mirë pushimi,


aty do të na kesh për jetë.

Të gjithë njerëzit janë
njëlloj





Të gjithë njerëzit janë njëlloj,


lakuriq kanë dalë nga nëna,


por
njeriu që të fitojë,


ka
shpikur gjithë ato gjëra.





Që të
shtojë ekonominë,


nxori fenë, nxori partinë,


për të
prerë e për të vrarë,


nxori
luftë e propagandë.





Që
përpara ne të shkojmë,


mos të bëjmë me kokën tonë.


Si thotë Zoti të veprojmë,


botën më para ta çojmë.

Të keqen mos ta mendojmë





Kur njeriu është i ri,


si zog i bukur fluturon,


nëpër borë e nëpër shi,


ai
asnjëherë ai s’përton.





Punon
dhe lodhet shumë


për fëmijët, për shtëpinë,


djersa i kullon si ujë,


por në
fund ndien lumturinë.





Për fat
të mirë njerëzit e mjerë


të keqen kurrë nuk e mendojnë,


ashtu si
brezat e tjerë,


në botën tjetër do të shkojnë.

Malli për ty





Si uji i pastër i burimit


qoftë dhe dashuria
jonë,


më beson, moj lule e prillit,


vetëm ti po më mungon.





I
kujdesshëm do të jem,


vetëm ty do të të kem,


si Ti nuk ka femër,


prandaj
më ke hyrë në zemër.





Tri ditë
kam, që s’të kam parë,


por më
duken si tre vjet,


dëshiroj
këtë behar,


ëndrra të
bëhet realitet.

Papunësia ...





Papunësia ka gallatë.


Bëjnë burrat më keq se gratë.


Gjithë ditën
tregojnë përralla,


gënjejnë kush u del përpara.





Disa mburren,
disa shajnë,


të tjerë nga hallet po qajnë.


Ditë për
ditë me thashetheme


ca të drejta, ca të rreme.





Filxhanët
e kafesë kthehen


njerëzit
besojnë, gënjehen.


Papunësia
ka gallatë


si për burrat dhe për gratë.

Ku ta gjej bukën e gojës





Ku ta gjej koromanen,


ta gjej
ta vendos në çantë.


Në shtëpi
të shkoj me vrap,


ta marr e ta hedh në bark.





E gjora se
ku është fshehur,


si pëlqejnë
dhëmbët e mi,


ndaj jam
bërë si i dehur,


ku ta
gjej unë nuk e di.





Do të
shkoj në kryeqytet,


afër furrës të jetoj,


Atje,
mbase, është më lehtë,


koromanen
ta kërkoj.

Gënjeshtër u bëre sallatë





Gënjeshtër, kush të ka nxjerrë


dhe je bërë
si sallatë?


Me pirun
ty kush të merr


dhe të
ha për drekë e darkë?





Si
sallatë ti je bërë


me qepë
dhe vaj ulliri,


po të ha
një botë e tërë,


nuk
dallohet dot i miri.





Disa ty
të mirëmbajnë,


sepse ti
jetën u shton.


Një ditë
t’u mungosh qajnë,


me ty shumë halle mbarojnë.

Shan i shari , flet i ligu





Shan i shari dhe çfarë s’thotë,


se aq mend ka në kokë.


Majtas
dhe djathtas shikon,


mos
ndonjë që shan kalon


dhe i
kthehet e qorton,


mos me pëllëmbë
e qëllon,


se dhe këto i mendon


atëherë, kur është vonë.


Flet i ligu pa
pushim


dhe i duket vetja
trim.


Ai flet dhe nuk pushon


me orë të tëra duron,


por një gjë nuk kupton,


se të tjerët s’e dëgjojnë,


vetëm në sy
e shikojnë.


Çdo gjë ia pohojnë me kokë,


se kështu duhet në botë.


Shumë gjëra do të shohin,


shumë gjëra do të dëgjojmë.

Shkoj në fshat





Shkoj në fshat dhe mendoj


për nënën
që s’e takoj.


Fjalët e
saj s’i dëgjoj,


sytë e
saj nuk i shikoj.





Gojë e
saj nuk bisedon,


duart
nuk më përqafojnë.


As më
pret, as më përcjell,


dal e
rri jashtë në diell.





Shkoj në
fshat dhe rri në shkallë,


atje
s’kam as babanë,


s’e
takoj, s’e përqafoj,


me të dot nuk bisedoj.





Atje shkoj dhe gjej
të tjerë


dhe ata të mitë
janë,


me ata mërzitjen
nxjerr,


si prindër ata kam.

O moj botë, mirë se të
gjeta!





Sa e bukur është jeta


për të gjithë brezat me radhë.


O moj botë, mirë se të gjeta,


s’di çfarë të shohësh më parë.





Vajzat që
janë si sorkadhe,


apo ata
djem luanë,


kur
futen të gjithë në valle,


tundet
vendi anë e mbanë.





Malet që
janë me dëborë,


fushat që
japin prodhime,


në dete
kalojnë vaporë,


në ajër
bëhen fluturime.





Bukuritë që ka kjo
botë


të mbushin zemrën
me gëzim.


Ah, të pikturoja
dot,


bashkë me ty dhe
vendin tim!

Në ëndërr të pashë





Në gjumë kisha rënë,


ishte mesnatë,


në
ëndërr të pashë,


sikur vallëzonim bashkë.





Dhe më dukeshe si hënë,


gjithë salla ndrinte


nga bukuria jote


isha i gëzuar, i lumtur;


shumë sy
na shikonin,


por ne
vazhdonim,


vetëm
bashkë vallëzonim.


Kur befas u zgjova


dhe u mërzita,


që s’ishe afër,


si u zhduke kaq
shpejt,


ku shkove, ku vajte…


Dola në ballkon,


por më kot.





S’të
pashë gjëkundi,


vështroja
yjet në qiell,


duke
shpresuar tek ty,


mos vjen e më gjen përsëri.