Prezantim talentesh te reja

Atje
lart në qiell





Atje lart në qiell


ndodhet një peshore,


neve na peshon,


por ne s’e shikojmë.





Të gjithë na njeh,


peshën tonë e di


dhe jeton me ne,


shkon në çdo shtëpi.

Nga
rruga e Zotit ke dalë





Ti ke dalë nga rruga e Zotit,


je futur në qorrsokak,


Tani lëshon pikën e lotit


dhe kërkon të kthehesh prapë.





Kthehu shpejt sa s’është vonë,


Zoti të tijën të ka.


Njerëzit ndonjëherë gabojnë,


eja
me neve në krah.

Shoqet





Dy vajza shoqe u bënë,


këtu e disa vjet më parë,


sikur i ka bërë një nënë,


zemrat i kanë si behar.





Si dy motra të vërteta,


Njëra - tjetrën respektojnë.


Më e bukur është jeta,


dy shoqet shumë mirë kalojnë.

Disa
njerëz shpesh gabojnë








Disa njerëz shpesh gabojnë,


flasin shpejt dhe nuk mendojnë,


sepse gjerat që i thonë,


nga të tjerët i dëgjojnë.





Dhe të tjerët i trillojnë,


ashtu siç duan ata,


veten e tyre e harrojnë,


për ata gabime s’ka.

Gënjeshtra
shumë të shëmton





Pse urren të vërtetën,


Ti, o njeri
bukurosh,


edhe vdes për gënjeshtrën,


kapardisesh si kokosh?!





Gënjeshtra shumë të shëmton,


e vërteta të zbukuron,


Ato nuk bëhen dot motra,


Janë kundërshtare të forta.

Të
shoh njerëz të qeshur dua!





Të shoh njerëz të qeshur dua,


Të shoh njerëz të vërtetë.


Kështu më gëzon zemra mua,


kështu do të jem i qetë.





Buzëqeshja dhe gëzimi


ato ta shtojnë jetën shumë,


zëmërimi, dëshpërimi


ata të bëjnë të sëmurë.

Duhanxhinjtë





Një kafe në kafene


tani nuk e pi rehat,


tymi
i duhanit s’të le,


rreth
e rrotull vjen vërdallë.





Sa mbarojnë të parin,


Fillojnë një të dytë.


Kush s’e pi duhanin,


të
kuq i bën sytë.





Si njerëz të mirë janë,


por për vesin që kanë,


me ata
nuk rrihet pranë,


të bëhet koka bostan.

Jam
anëtar këshilli





Jam anëtar këshilli


i këshillit
qiellor.


Më
qafë mos më bini,


Zoti
u shikon.





Me Zotin takohem,


me të bisedoj,


unë nuk i ankohem,


vetë Ai kupton.





Sa herë kam nevojë,


Ai
ndodhet pranë,


me sy
s’e shikoj,


por ndihmën e kam.





Jam anëtar këshilli,


i këshillit qiellor,


i atij këshilli


që nga lart shikon.





Prandaj s’pasurohem,


prandaj s’jam i lig


dhe gjithmonë mundohem,


të mos kem armik.





Jam anëtar i këshillit,


anëtar do të mbetem,


Ju, njerëz, ta dini


s’u
dua të keqen.

Pse dhe pse….





Pse ashtu


e pse kështu,



pse atje



e pse këtu,


pse ajo e pse
ai,


pse unë e pse
ti,


pse ne e
pse ju,


pse nuk flet,


pse nuk dëgjon,


pse nuk vjen,


pse nuk shkon,


pse nuk merr,



pse nuk jep,



pse s’ke
futur


gjë në
xhep???





Ah, moj “pse”
që më mundon,


ah, moj :pse” që të shurdhon.


Pse e
pse, pse, mor pse,


ah, moj “pse”,
ah, moj “pse”


t’i hedh zorrët përdhe!


Pse, moj
“pse”,


je shumë
e madhe


edhe pse
tri gërma shoh.


Mos dhe ti s’ngopesh me pare?!


Rro, moj “pse”, rro, moj rro.


Pse i
mbajmë sytë përpjetë


dhe
shikojnë lart në qiell,


pse dhe
pse qenka kjo jetë,


pse
disa s’shikojnë diell?!

Ligësia





Ah, moj ligësi,


që s’ta
di shtëpinë,


një
shkrepse të merrja


edhe pak benzinë,


sepse
je e keqe,


nuk e do njerinë,


ia prish qetësinë


me
nerva e bën


dhe për
aspirinë,


me vëllanë
e ndan


sherr me shoqërinë.


Në vende
të varfëra


ti më shumë përhapesh,


natë e ditë
ushqehesh


dhe prapë nuk
kënaqesh.


Ah! Moj ligësi


ke bërë pasuri,


gjithë ato para,


ç’i do, çfarë i
bën?!


Me taksën
e madhe


që ne na
ke vënë?!


Unë
emrin të di,


nuk ta
njoh mamanë,


nuk ta
di babanë,


s’besoj
të kesh motër,


as të
kesh vëlla.


Do jesh pa familje,



që s’ke edukatë,


je dhe pa mëshirë


dhe me jetë të
gjatë,


sepse je hajdute,


merr nga jeta jonë,


sa mbaron një shekull,


tek tjetri kalon.


Ah, moj ligësi


që s’ta shoh surratin,


shokëve edhe miqve,


t’u ndryshoja fatin!


S’ta gjej dot shtëpinë


një shkrepse të merrja


edhe pak benzinë,


këtë s’do ta doje,


sepse po të gjeja


veten do të mallkoje.


Ah, moj ligësi,


sa të duash jeto,


sepse je me fat,


dot unë nuk të shoh.

Çdo fjalë jotja ishte një thikë





Çdo fjalë jotja ishte një thikë.


Një thikë
që shponte dhe linte plagë.


Fjalët
shtoheshin, thikat thelloheshin,


plagët rëndoheshin.


Dy vetë
bashkohen


për ngrohtësi,


për dashuri,


për
lumturinë e familjes.


Dy vetë bashkohen


dhe ngelen për njëri- tjetrin


gjithë jetën,


kjo nuk do shumë mend si teori,


por në praktikë


është e vështirë.


Kush
është më i mirë


nga ai që ke në
krah,


kush është më e
mirë


nga ajo që ke në
gji.


Besoj se asnjë,


kushdo qoftë ai ose ajo,


mjafton t’i hapësh mirë sytë.


Për mua ajo është thjesht


një sëmundje
e trurit,


që gjithsecili me dëshirën e tij


do të shërohej lehtë,


pa harxhuar para për ilaçe,


kësaj pune i thonë


të lësh pjeshkët e tua


në baçe


dhe të vraposh për gorrica të pista,


të rëna në shesh...


Kujt i pëlqen vetja


më shumë nga ç’duhet,


ai bëhet gazi i
botës,


një teatër që shikohet pa biletë.


Njerëz të tillë


ngelen gjithmonë


në fund, më poshtë nga të tjerët.


Le t’i bëjnë qejfin vetes,


por drejt tyre janë drejtuar


shumë gishta.

O njeri, i ziu njeri…





Jetë me vuajtje e mundime,


jetë me strese, varfëri,


me plot halle dhe probleme,


o njeri, i ziu njeri!





Me
rëndesa ditë për ditë


ankesa kudo në botë.


Me pak diell e me pak shi,


o njeri i ziu njeri.


Bam këtu e bum atje,


mendja punë dhe para.


Çdo ditë pret për
një gjë të re,


çdo ditë dhe në
hall të madh.





O njeri, që lodhesh shumë


dhe natën kur je në gjumë,


O njeri, i ziu
njeri,


ty nuk të dashka
njeri.

Ku je, Mëmëdhe?





Çeli ditë e re,


prapë në
dhe të huaj.


Ku je, Mëmëdhe,


sot për ty po vuaj!





Fjalën “Mirëmëngjes”,


rrallë herë e përdor,


vetëm
kur gjej njerëz,


po të racës sonë.





Fjalën “Kalimera”,


çdo ditë e dëgjoj,


po dhe fjalë
të tjera


për në punë, kur shkoj.





Disa
s’na lejojnë


gjuhën tonë të flasim,


mirë nuk
e gjykojnë,


ndonjëherë
bërtasin.





Ne nuk jemi
skllevër,


jemi shërbëtorë,


U shërbejmë atyre


edhe vetes sonë.








Na quajnë pa prindër,


na quajnë jetim.


Ku je, Mëmëdhe!


Ku je, vendi im?

Kur mbetesh askush





Gjuha jote pret


të buta
të forta,


Ti nuk e kupton,


po të
kupton bota.





Shumë kemi dëgjuar,


shumë kemi parë,


në këtë botë të bukur,


do të ketë dhe të
marrë.





Ca
qëllojnë me gurë,


ca
qëllojnë me mollë,


ka dhe të sëmurë,


ka që
nuk kuptojnë…





Kur
mundësia është


të bëhesh dikush,



të
tjerët s’të lënë


dhe mbetesh askush.

Të gjithë e duan paranë





Pushoi shiu, doli dielli,


doli dhe ndriçon,


Meqë sot nuk kemi punë,


për kafe të shkojmë.





Ndonjë cigare të ndezim,


të bëjmë tym duhani.


Të këndojmë me zë
të lartë,


sa të bier tavani.





Të ketë punë për ustallarë


dhe për bojaxhinj,


të gjithë e duan paranë,


të mbajnë shtëpinë.

Dashuria s’është mëkat





Dashuria është ngrohtësi,


ajo është
lumturi.


Dy zemra
ajo bashkon


dhe
botën para e çon.





Dashuria
s’është mëkat,


ajo
shkon tek çdo njeri.


Nuk pyet për ditë e natë,


as për
borë e as për shi.





Por ajo
ka dhe mundime,


të lodh, të djersit shumë,


ajo të
sjell shumë gëzime,


disa herë,
të lë pa gjumë.

Çdo jetë Zoti na e jep





Ti, or djalë, me pistoletë


qëllon
dhe ke shumë shenjë,


tjetrin
ti e lë pa jetë,


me atë vendimin tënd.





Çdo jetë Zoti e jep


dhe ai vjen e merr,


kurse ti me
pistoletë,


asnjëherë nuk ke të
drejtë.





Sepse lë një nënë
pa djalë


dhe një vajzë pa
martuar,


Një familje pa
krijuar,


vendin tënd të
pakësuar.

Mblidhuni, o njerëz





Mblidhuni, o njerëz,


o njerëz të mirë,


mblidhuni
një ditë


dhe
merrni vendim.





Të mos ketë më luftë,


të mos ketë kufij,


të ketë vetëm punë


dhe jo varfëri.





Të
mbajmë familjet tona,


të
kemi plot dritë.


Bota është e jona,


ta gëzojmë të gjithë.

O, moj vajza bukuroshe





- O moj vajza bukuroshe,


që bie
erë manushaqe,


po të pashë në ndonjë qoshe,


do të lë pa gushë e faqe.





Kështu do apo nuk do,


nga turpi tek unë do të vish.


Mendohu mirë dhe gjyko,


gjer këtu të mos arrish.





- Si të
duash, more djalë,


kaq i rrezikshëm nuk je,


nga mua
nuk ke shumë fjalë,


por me vete ti më ke.

Çfarë t’i thuash martesës


Bota zbukurohet


çdo ditë me
njerinë.





Çfarë t’i thuash martesës,


je si ëmbëlsirë,


je si frut behari,


apo
gjellë e mirë…





Disa shkojnë shumë


dhe jetojnë gjatë,


të tjerët venë për lumë,


zihen ditë e natë.





Njeriu
martohet


dhe e ngre
shtëpinë.


Bota zbukurohet


çdo ditë me njerinë.

Harram bukën e vendit





Harram qumështin e nënës,


harram bukën e vendit.


Çdo gjë
të qoftë harram,


ti që je antishqiptar.





Vëllai nuk shitet,


vendi nuk jepet,


armiku rreth
vërtitet


për pesë lekë tjetri
shitet.





Atdheu mbetet atdhe



dhe vëllai mbetet
vëlla.


Çdo gjë
për ty është atje,


më mirë se atje nuk ka.

Me traditën e shqiptarit








Jo me grushte,


jo me dru,


as me plumb


e as me zjarr.


Jo me sharje,


ofendime


as gënjeshtra,



as mashtrime, …


Buzëqeshje dhe punë,


dashuri
me përqafime;


në festa e në urime,


me
gëzimin e beharit,


me traditën
e shqiptarit.

Kur në sytë e tu shikohem





Në det notoj,


në Diell ngrohem,


me Hënë këndoj,


në sytë
e tu shikohem.





Në sytë
e mi


shikohesh
Ti,


Yjet shikoj,


ty të përqafoj.





Kur në sytë e tu shikohem,


për shumë
gjëra mendohem,


mendohem
për jetën tonë,


do të
jetë kështu gjithmonë?!

Ka dhe njerëz mëndjelehtë





Mendja shumë nuk do vrarë,


përsa
shohim e dëgjojmë,


sepse ka edhe të marrë,


që nuk dinë e nuk kuptojnë.





Disa s’kanë kulturë fare,


vetëm mish duan të hanë,


në xhepa u ranë pare,


si ujqër, si derra janë.





Kështu gjetën,
kështu bëjnë,


kështu do të bëjnë gjithmonë.


Mendjen ata ku ta
gjejnë


në dyqane ajo mungon!

Ti e imja do të jesh








Dil moj në dritare,


të bëhet nata ditë,


dil, o
moj sorkadhe,


ti lëshon shumë dritë.





Dil të të shoh dy
sytë e tu,


se ato shumë
shkëlqejnë,


dil moj, se më le
këtu,


sytë e mi nuk të
gënjejnë.





Poshtë
dritares do të më kesh,


gjersa nata
të mbarojë.


Ti e
imja do të jesh, …


Pse më
mundon? S’të kuptoj…