Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm.

Visar Zhiti

Kush me ka njohur

Doni te me shihni,
te me takoni prape?
Duart e mia perjetesisht u lidhen me prangat,
doren dot s’ua jap.

Dhe ne u takofshim,
une prape s’kam c’them.
Fjalet e mia kane vdekur si bletet
neper lulet me helm.

Dhe ne thenca ndonje fjale,
une prap s’di te qesh.
Buzet e mia jane dallge
pa asnje breg.

Dhe ne buzeqeshca
(kuptohet, me ndonje femije)…
Po une jam cmendur
dhe ne ardhca perseri.

Dhe ne ardhca perseri,
fantazme do te shfaqem rrugeve.
Ne te vertete do tejem me te vraret
ne burgun tuaj, poshte gureve.

Visar Zhiti

Do te vij perseri, do te vij,
do te vij, do te vij patjeter.
Castet le te behen kopsat e fustanit
Qe ti te dalesh te me presesh.

Do hap nje rruge mespermes harrimit
dhe do te vij.
Do te shtyj lotet me duar
dhe do te futem ne syte e tu.

Edhe dallendyshet vijne
tek ajo pak balte e tek ajo fije bari
qe quhen fole.
Edhe trenat flene ne stacionin e fundit.
Edhe une do te vij te rri ne buzet e tua,
te shetisim bashke neper floket e tua
si nje pyll.
Do ta tremb friken tende
si pasqyrimin tend mbi ujerat qe fergellojne,
do ta gezoj gezimin tend
si nje hene pranvere qe e mbushim me yje anash,
te gjitha dredhite e jetes
me dredhi do t’i bejme te mira si e qeshura,
si dhembja,
si besnikeria.

Do te vij, patjeter do te vij,
jo si ankthi i te trokiturave ne dere,
as si nje leter e futur poshte saj. Do te vij,
i bute si zjarri, i eger si zjarri, i ngrohte si zjarri,
i marre dhe i mencur si zjarri,
tek ty do te vdes si zjarri qe s’vdes.

Luljeta Lleshanaku

KUR DASHURIA JEP NJE SHENJË...

Ajo futet ne rrjedhën e gjërave me arrogancë,
si heshtja që pason trokitjet e çekiçit të gjyqtarit
gjatë seancës.
Gjithe qenia perkundet, nga puhia me e vogel
nje are e ardhur gruri
që pret për t‘u korrur.
Tamam atehere kur ti kujton se je e mbrojtur,
kur kujton se tashmë je vetëm një shpinë
një shpinë e fortë, pa gjoks, pa bark,
pa kërthizë,
(veçanërisht pa kërthizë)
si tavani i qilarit
mbi ushqimet e konservuara për dimër.
Zmbrapsem një moment
e gatshme për t’ia filluar çdo herë nga fillimi
me një paletë te pastër piktori
e një vrimë të errët në mes.
E nis për të disatën herë atë rrugë
fundin e së cilës e njoh mirë,
si prekjen metalike ne xhep të fishekut
të cilin, gjatë rrethimit,
ushtari i mirë
e ruan për vete.

AROME QUMËSHTI
( Ne kujtim te H.Kupit )

Tani,
pas shumë e shumë vjetësh
mbase mund të pyes veten
se ç‘më lidhte me atë burrë shtatëdhjetëvjeçar,
me atë trung të vjetër qershie.
Ndanim shumë kohë bashkë…
Tregonte ëndrrat e një nate më parë
me lëvizje të shkathëta të duarve
si lopatat që pastrojnë rrugën nga dëbora.
Lexonte fletët e reja e ditarit
të shkruara gjatë vapës,
duke i paraprirë me gishtin tregues, çdo presjeje,
çdo fjale, çdo pauze …
si fati u paraprin gjërave nganjëherë..
Flitnim anglisht
një anglishte arkaike, të mësuar në burgje
si i thone “ajrit”, “families”, “urës”
“zërit” si I thonë,
me një “o” të dëshpëruar, që mezi kapej,
si një fije e thinjur floku në krëhër.
Prej tij mesova te pyes “Si je ?”
duke e shikuar tjetrin drejt e në sy.
Mbi oxhak ,
fotografite e grave te familjes
të gjalla e të vdekura, njëlloj të përkulura në skaje,
me duar të kryqezuara ne bark
si shtepi të gozhduara nga epidemitë.
E njëjta gje, çdo ditë,
për orë e orë me radhë
deri kur unë shfaqja shenja padurimi
apo qumështi I deles derdhej mbi zjarr.
Kohë më vonë, kur ditaret do të zhdukeshin,
kur qershia do te pritej, oxhaku do te shembej
e fotografitë do të çgozhdoheshin nga heshtja e tyre,
do të ndjeja therëse në hundë aromën e qumështit të djegur
-afati I leximit kishte skaduar !
Nuk isha më fëmija
qe të mund t‘i besosh testamentin e leximit,
…se ti flasesh një fëmije
eshte njëlloj si të shkelësh mbi gjethe të njoma
pa pritur kurre të të pyesin “pse” dhe “si”.

BERLIN. HOTEL CITADINE.

Eshte mbrëmje. Jashtë dy- tri taksi te vëna ne pritje
të ndonjë kalimtari që ka humbur rrugën.
Dhoma është ashtu siç e lashë në mëngjes. Asnjë ndryshim.
përveç çarçafëve të ndërruar
nga duar që unë nuk i kam njohur kurrë
dhe zhumës së lehtë të shiut që mbi xhama kercet
si një tufë lulesh të thara
kur u ndërrojmë vendin.
Dhe i njejti mesazh në sekretarinë telefonike:
një zë burri,
i regjistruar muaj më parë, për një tjetër grua,
për dikë që është fshirë me të njëjtit peshqirë
të larë dhe parfumuar.
E kthej mesazhin mbrapsht, e dëgjoj disa herë…
Kryqëzohem në kohë me një histori të panjohur
duke shmangur pyetjen:”Ç‘farë mund të ketë ndodhur më pas ?”
Një telefonatë që vjen nga një kabinë telefonike,
në nxitim e sipër, ndoshta i përmallur,
fshin grimin nga fytyra ime
pa shumë përkushtim, shpejt e shpejt,
si atë të një figuranteje pas shfaqjes.
Më në fund do të shtrihem ne atë shtrat
te rregulluar nga duar anonime,
te tendosem midis gjerave te mia te humbura
( pyetjeve që u ngutën të merrnin përgjigje )
si nje fill tregues prej mendafshi
midis fleteve te sapolexuara te librit.

MISTERI I LUTJEVE

Në familjen time
lutjet bëheshin fshehtas
me zë të ulët, me një hundë të skuqur nën jorgan,
gati mërmëritnin,
me një psherëtimë në fillim dhe fund
të hollë, e te paster si nje garze.
Përreth shtëpisë,
kishte vetëm një palë shkallë për t‘u ngjitur
ato të drunjtat, të mbështetura gjithë vitin pas murit,
për riparimin e tjegullave në gusht para shirave.
Në vend të engjejve,
hipnin e zbritnin burra
që vuanin nga shiatiku.
Luteshin duke u shikuar sy më sy me Të,
si në një marrëveshje kryezotësh
duke kërkuar nje shtyrje afati
„Zot, me jep forcë..!”, e asgjë më shumë,
se ishin pasardhësit e Esaut,
të bekuar, me të vetmen gjë që mbeti prej Jakobit,
-bekimin e shpatës
Në shtëpinë time
lutja ishte një dobësi,
që nuk përflitej kurrë,
si të bërit dashuri
dhe njësoj
si të bërit dashuri
pasohej nga nata e frikshme e trupit.

Luljeta Lleshanaku

IKËN ZOGJTË

Ikën zogjtë
ikën dhe si brenga lanë foletë këtu
dimri si kupa i mbushi me shira
i mbushi dhe i piu
i piu dhe u deh
nga vetmia.

KËMBANAT E SË DIELËS

Shpirti im
përplaset si gjuhëza
në faqet metalike të këmbanës.

E dëgjoni
është këmbana e së dielës
është këmbana e meshës së madhe të së dielës
kur njerëzit dëgjojnë predikimet për një jetë
të pamëkat
dhe kujtohen të çojnë lule në varreza.

Gjekë Marinaj

KUAJT

Tërë jetën duke vrapuar rrimë
Shohim veç përpara
Ç'bëhet prapa s'duam t'ia dimë.
Ne nuk kemi emër
Të gjithëve kuaj na thonë.
Nuk qajmë,
Nuk qeshim;
Heshtim,
Dëgjojmë;
Hamë atë ç'na japin,
Ecim nga na thonë,
Asnjë nga ne s'është mendje hollë.
Kush qe kalë mbreti,
Posti qe i lartë
Kush qe kalë princeshe
I bënë shalë të artë
Kush qe kalë fshatari
Pat samarë me kashtë
Kush qe kalë i egër
Tërë jetën fjeti jashtë.
Po qemë dhe mbetem kuaj, para njeriut!

SEPSE NJË DITË TË PASHË ME DETIN

Aherë, për të mbrritë tek dashuria
ishim akoma të pakrahë.
Si zogj të porsalindur prisnim dashuria
të na hidhej vetiu në gojë.
Prekjet janë të dëmshme për fëmijët
me thoje,
puthjet janë të rrezikshme
si loja me zjarrin.
Të bësh dashuri, pa u rritur,
jo, jo shtoje.
Por unë merrja frymë
prej mushkërive tuaja.
Tek flija, ti ishe ëndrra
ku akoma
lumturia dhe ndrojtja ime
lëkundeshin të ekuilibruara.
Tek ecja, ti më mbaje në ajër
rrugëve baltore të Bajzës
të mos njollosja pantallonat
e hekurosur vetëm për ty.
Çdo e rrahur zemre
më qarkullonte në gjak emrin tënd.
Larg teje
isha si njeriu larg syzeve të tij optike -
ngjyrat e universit më ngjanin
po aq të lodhura sa unë.
Imazhi yt ishte shkrirë
në materiet e botës që thirrja në ndihmë.
Pra, unë dhe ti, ishim një trup,
një shpirt, një dashuri;
po të mblidhnim moshën e ne të dyve
do të ishim tamam 32 vjeç.
Megjithatë
je akoma i vogël, akoma, përsëritje.
E prapë më gënjeje se të pëlqente
të ishe e pacikëshme.
Them më gënjeje
sepse një ditë të pashë me detin.
Krahët e tij muskulozë
të tërhiqnin fort rreth thellësisë.
Ai, deti, ti puthte sytë e tu
si të ishin të parët sy që shihte.
Ti madje, për ca sekonda,
harrove frymëmarrjen.
Të mbushëm ajër
harrova edhe unë duke ju parë.
Ti largoheshe në bluhtësinë e gjoksit të tij
si një ëngjëll i bardhë.
Po, po, e pashë atë detin
tek i petëzonte gishtërinjët e ujët
dhe si për inatin tim
t’i preku lëmueshëm flokët, fytyrën.
Madje i shtriu si nëperka tinzare
edhe nën kostumin tënd të banjës.
Ti e di. Këto gjëra
vetëm unë dudet t’i kisha bërë me ty.
Po, po! Atë që ti e bëre me detin
duhet ta kishe bërë vetëm me mua.
E ku ta dija unë
se po ta lëshë dashurinë për më vonë ajo brymoset.

VAJZAT E KALIFORNISË

Ecin majë gishtave mbi krahët muskuloz të tokës
duke endur çudira në lëvizjen e hijeve,
çudira të pasqyrta - kurthe vështrimesh,
prekje që e ndajnë gjithësinë në kube të qelqta.
Vajzat e Kalifornisë
heshtin në gjuhën tamlore.

Me termetet dhe njerëzit u mjafton dialekti i trupit.
Ndërsa me djemtë - syze
përtej të cilëve deti u duket si një trandafil në çelje
ato përdorin gjuhën e mjaltit;
zëri u zgjatet si një ushtimë në të ardhur
diku nga një lëndinë e bardhë dhe e virgjër yjesh.
Kalifornia ka gjelbërim vajzëror të përhershëm.

Ndaj
retë e bardha nderen konfuze midis tyre dhe qiellit.
Ndaj
vullkanet në Majami shpërthejnë gjoksin e zjarrtë
duke i përcëlluar me inat buzët e kripura të ujrave.
Ndaj
pa vajzat e Kalifornisë vet bukuria ndjehet jetime.
Ato, të bukurat, bjondinat, vajzat zëmjaltë
jetën e djemëve e ngrejnë tek orët e zgjatura të ëndrrave,
dhe ëndërrave të tyre u japin sisë të rritem të qashtra.

Lindita Arapi
Ngjyra e sëmurë

Profil
Shenjtërie
Dridhërohet
Nën neon.

E verdhë
Limon.

Kaq e bukur si e sëmurë
Kam frikë
T' ia shoh fytyrën
Mos e vras
Asnjë fije ere. Asnjë fije
ere. Asnjë fije ere
S' ka rozë më të dështuar
Se ajo që hyn të ngroh këtë çast
Ngjyrë e sëmurë
Digjet
Në ethe pa zjarrmi, ethe pa zjarrmi
dhe pa zjarrmi
Është shërimi

Njollë gjaku

Në dhoma te Bardha
Shtruar
Në shilte te Bardha
Hyjnë
Të fisit me qeleshe te Bardha
Ulen.
Fshijnë djersët me shami te Bardha
Pinë
Kafenë të nxehtë me filxhana te Bardha.
Urojnë
Nusen veshur me të Bardha
Të trashëgohen
Në ditë të tjera te Bardha
Ngrihen
Për gosti, therin delet e Bardha.

Nga libri KUFOME LULESH 1992

UNE TE DUA

Une te dua
Qetesisht
Sic marrin fryme te kamurit.
Per ato qe kam humbur
Kaq fort te urrej
Si nje i vdekur vrasesin e vet.
Meqenese kembet do te kalben
Nje dite
Une te dua egersisht -
Kafshe qe shqyen prene e vet.
E di qe s'do te thithim ajer:
Nje dite mes ferrash, Duke mos bere zgurme
Do te ngordhin,
Duke u qelbur ne ate are pa ere
Qe emrin ka Harrim...
Une te dua...
Kur mbi ty peshtyj,
Jam une qe te lepij me gjuhe
Qetesisht.
Te dua!
Sa kohe jemi bashke,
Nuk e di, pasta,
S'e di, te dehurit s'majne mend c'marresi bejne.

KUSHEDI

Dhe varrit tim do t'i vije era
Kasolle e kalbur ne shi...
Pastaj asgje
Gjithcka tokes do t'ia kthej
(gjithsa i mora)
Kaq thjesht
Si nena merr kripe e vaj hua.
Pastaj asgje.
Kushedi pas sa kohesh,
mbase do te jem nje lule e bukur
(ose gjemb)
Ose te jem det
ose buke... buke te hahet
Kushedi...

Zyhdi Morava

Te plepi i deshires

Jam ngjitur si keter,
Te plep i deshires, ne maje,
Shoh udhen nga duhet te vish.

C'muzike degjohet se largu!...

Rrugen e Puthjeve Tona

Rrugen nga puthja ne puthje,
E ka mbuluar pluhuri

Heshtja prej qivuri.

Flutura Kujtimesh

C'feshferin keshtu
Ketij muzgu
Arome jargavani?

Flutura kujtimesh
Ma trazojne shpirtin.

Me shum' nga te tjerat,
Ah, te tuat ndritin...

Fleta e shkundur

Fleta e shkundur nga vjeshta,
Ne renie,
Me aq elegance,
Ma kujton ikjen tende...

Ikje qe zvarre me merr,
O dritez, si ishull ne terr.

Po te mbuloj

Mos u mbulo me carcaf kesaj nate,
Kesaj nate me hene te lare.
Po ta mbuloj me puthje te embla,
Cdo pjese te trupit, ngadale...

Nga Dritarja

Shtrire ne shtrat e te zhveshur,
Hena te pa nga dritarja

Gjithe naten ndejti atje,
qyqarja...

Zili

Kerkend s'e ka patur zili,
Zemra, kjo zemer e ngrate,
Aq sa e ka shtratin tend,
ku shtrihesh e zhveshur, c'do nate...

Mos iu largo

Mos iu largo hijes,
Qe te vjen nga pas,
Prane cas per cas...

Eshte malli im,
Qe te ndjek me gas.

Vajtim i gishtave

-Perse me vajtojne gishtat e duarve,
E dashur, fole perser?

-Pa me prekur, ndihen, e di mire,
Emigrante mbetur pa atdhe...

Trendafili i thare

Mbi trendafil te thare,
Ndejti zog i veres.

Petalet iu flladiten perseri.

Ti s'dukesh gjekundi,
Shpirti im ne zi...

Pas shiut

Piklat mbetur mbi gjethe
Mbi gjethet mbetur pas shiut,
Jane lotet e dashurise sime,
Te dashurise se uritur...

I fshin ylber' i endrres,
I endrres te sfilitur...

Sa e bukur

Sa e bukur kjo dite
Per te qene prane e prane
Si fletet e nje dege
Ku vallezon pranvera...
Te cikemi paksa
Castesh kur fryn era!...

Sa do zgjase

Sa do zgjase kjo rini e dyte,
Per sa kohe, fole pra, per sa?
Pa afrohu te t'i puth dy syte,
Qe nje tjeter grua nuk i ka!...

Pa afrohu te t'i puth dy buzet,
Qe shperndajne jete, miresi,
Per t'u ndiere kadife e bruzet,
Per t'u ndjere ndryshe nga tani...

Ne lendinat e prillit

Hapat e mi te ngathet
Ne lendinat e prillit,
Si kuaj te lodhur...

Sa vjec eshte ai zog
qe kendon ate perralle
Aq te njohur?

Kenga e tij kerkon te me joshe.

E degjoj edhe lutem qe ndarja,
Mos kete ate moshe!...

Poezi nga Nene Tereza
Kur për shkak të moshës
nuk do mundesh të vraposh, ec shpejt.
Kur nuk do mundësh të ecësh shpejt, vetëm ec.
Kur nuk do mundësh më të ecësh, përdor shkopin.
Por kurrë mos u ndal!

Himni i jetës

Jeta është një shans, kape.
Jeta është bukuri, adhuroje.
Jeta është bekim, shijoje.
Jeta është ëndërr, bëje realitet.

Jeta është sfidë, përballoje.
Jeta është detyrë, kryeje.
Jeta është lojë, luaje.
Jeta është e çmuar, kujdesu për të.

Jeta është pasuri, vlerësoje.
Jeta është dashuri, jetoje.
Jeta është mister, zbuloje
Jeta është premtim, mbaje.

Jeta është trishtim, kaloje.
Jeta është himn, këndoje.
Jeta është luftë, pranoje.
Jeta është aventurë, rrezikoje.

Jeta është jetë, mbroje.

Jep çka ke me të mirë...

Njeriu është i paarsyeshëm, i palogjikshëm, egoist
nuk ka rëndësi, duaje.
Po bëre mirë, do të të veshin qëllime dytësore egoiste
s'ka rëndësi, bëj mirë.
Po realizove objektivat e tua, do të gjesh miq të rremë dhe armiq të vërtetë
s'ka rëndësi, realizoji.
E mira që bën do të harrohet nesër
s'ka rëndësi, bëj mirë.
Ndershmëria dhe sinqeriteti të bëjnë të lëndueshëm
s'ka rëndësi, ji i sinqerte dhe i ndershëm.
Ajo që për vite ke ndërtuar mund në një çast të prishet
s'ka rëndësi, ndërto.
Nëse ndihmon njerëzit, do të lodhesh
s'ka rëndesi, ndihmoji.
Jepi botës çka ke më të mirë, e do të zënë me shqelma
s'ka rëndesi, jep... çka ke më të mirë.

Gjej kohë...

Gjej kohë të mendosh
Gjej kohë të lutesh
Gjej kohë të qeshësh
Është burimi i fuqisë
Është fuqia më e madhe mbi tokë
Është muzika e shpirtit.

Gjej kohë për të luajtur
Gjej kohë të duash dhe të duhesh
Gjej kohë të japësh
Është sekreti i rinisë së përjetshme
Është privilegj i dhënë prej Zotit
Dita është shumë e shkurtër për të qenë egoistë.

Gjej kohë të lexosh
Gjej kohë të jesh mik
Gjej kohë të punosh
Është burim mençurie
Është rruga e lumturisë
Është çmimi i suksesit.

Gjej kohë të bësh mirësi
Ështe çelësi i parajsës.

Duaj

Duaj deri në dhembje
e nëse të dhemb,
pikërisht për këtë do të jetë më mirë.
Përse të ankohesh?
Nëse vuajtjen e pranon
e ja ofron Zotit, do të të japë gëzim.
Vuajtja
është dhuratë e madhe e Zotit:
kush e vjel
kush do me gjithe zemër,
kush vetveten ofron
ia njeh vlerën.

***
Ki gjithnjë parasysh se lëkura rrudhet,
flokët thinjen
e ditët bëhen vite.

Megjithatë ajo çka është e rëndësishme nuk ndryshon
forca dhe besimi yt nuk kanë moshë.
Shpirti yt ështe ngjitësi i çdo rrjetëze merimangash.

Pas çdo linje të mbërritjes është një linjë nisjeje.
Pas çdo suksesi është një tjetër zhgënjim.

Përsa kohë je i gjallë, ndjehu i gjallë.
Nëse të mungon ajo që bëje, kthehu ta bësh.
Mos jeto me fotografi të zverdhura,
këmbëngul edhe pse të gjithë presin të braktisësh.

Mos lejo të ndryshket hekuri që është në ty.
Bëj që në vënd të mëshirimit të të respektojnë.

Kur për shkak të moshës
nuk do mundesh të vraposh, ec shpejt.
Kur nuk do mundësh të ecësh shpejt, vetëm ec.
Kur nuk do mundësh më të ecësh, përdor shkopin.
Por kurrë mos u ndal!

***
Sëmundja më e keqe e së sotmes
është të ndjehesh i padëshiruar,
te mos duhesh e të ndjehesh i braktisur.
Ka kaq shumë njerëz në botë
që vdesin prej urisë,
por akoma më shumë njerëz vdesin
nga mungesë e dashurisë.
Gjithkush ka nevojë për dashuri.
Gjithkush duhet të dijë
se dëshirohet, se duhet,
se është i rëndësishëm për Zotin.
Ju është uri dashurie,
e ju është uri për Zotin.

***
Duaje jetën ashtu siç është
duaje plotësisht, pa pretendime;
duaje kur të duan apo kur të urrejnë,
duaje kur askush nuk të kupton,
apo kur të kuptojnë të gjithë.

Duaje kur të gjithë të braktisin,
apo kur në qiell të ngrenë si mbret.
Duaje kur të vjedhin gjithçka,
apo kur të dhurojnë.
Duaje kur ka kuptim
apo kur ngjan se nuk ka një fije.

Duaje në lumturi të plotë
apo në vetmine absolute.
Duaje kur je i fortë,
apo kur ndjehesh i pafuqishëm.
Duaje kur ke frikë,
apo kur ke një mal guximi.
Duaje jo vetëm për kënaqësitë e mëdha
e sukseset e mrekullueshme;
duaje edhe për gëzimet e vogla.

Duaje edhe pse nuk të jep çka mundet,
duaje edhe pse nuk është siç do ta dëshiroje.
Duaje sa herë që lindesh
e sa herë që je duke vdekur.
Por mos duaj kurrë pa dashuri.

Mos jeto kurrë pa jetë!

Dita më e bukur? Sot.
Pengesa më e madhe? Frika.
Gjëja më e lehtë? Të gabosh.
Gabimi më i madh? Të heqësh dorë.
Rrënja e çdo të keqeje? Egoizmi.
Mëndjeheqja më e mirë? Puna.
Humbja më e madhe? Mospasja e kurajës.
Profesionistët më të mirë? Fëmijët.
Nevoja e parë? Komunikimi.
Lumturia më e madhe? Të jesh i dobishëm për të tjerët.
Misteri më i madh? Vdekja.
E meta më e keqe? Të qenit pa humor.
Personi më i rrezikshëm? Ai që gënjen.
Ndjenja më e shëmtuar? Mëria.
Dhurata më e bukur? Falja.
Ajo më e paçmuara? Familja.
Drejtimi më i mirë? Rruga e duhur.
Sensacioni më i kënaqshëm? Paqja e brendshme.
Pritja më e mirë? Buzëqeshja.
Ilaçi më i mirë? Optimizmi.
Kënaqësia më e madhe? Detyra e kryer.
Forca më e madhe? Besimi.
Personat më të nevojshëm? Shërbyesit e Zotit (priftërinjtë etj).
Gjëja më e bukur në botë? Dashuria.

***
Veprat e dashurisë
janë vepra të paqes.
Sa herë që do të ndash
dashurinë tënde me të tjerët.
do vësh re paqen
që arrin mes teje dhe tyre.
Ku është paqja është Zoti,
e kështu Zoti derdh paqe e gëzim
në zemrat tona.

***
Jemi veçse gurë të vegjël të hedhur në det
që krespojnë(lekundin) ujin.

***
Gjej një minutë për të menduar, gjej një minutë për t'u lutur,
gjej një minutë për të qeshur.

Mbi gëzimin

Një zemër e gëzuar është pasoja normale
e një zemre që digjet dashurie.
Gëzimi nuk është thjesht çështje personaliteti
është gjithnjë e vështirë të shfaqesh i gëzuar:
Një arsye më tepër për të kërkuar arritjen e gazit
e për ta rritur në zemrat tona.

Gëzimi është lutja; gëzimi është forca, gëzimi është dashuria.
E më shumë jep ai që jep me gëzim.

Fëmijëve dhe të varfërve, të gjithë atyre që vuajnë dhe janë vetëm,
jepini gjithnjë një buzëqeshje të ëmbël;
Jepuni atyre jo vetëm kujdesjet, por dhe zemrën tuaj.
Ka të ngjarë të mos kemi mundësi për të dhënë shumë,
por mundemi gjithnjë të japim gëzim
që nxit nga një zemër valë dashurie.
Nëse në punën tuaj hasni vështirësi dhe e pranoni me gëzim,
me një buzëqeshje, në këtë, krahasuar me shumë gjëra të tjera,
do të shihni veprat tuaja të mira.
Dhe mënyra më e mirë për të treguar mirënjohjen tuaj
qëndron në të pranuarit e çdo gjëje me gëzim.

Po qetë të mbuluar me gëzim, gëzimi do të shkëlqejë në sytë tuaj
e në pamjen tuaj, në të folurit tuaj dhe në shpagimin tuaj.
Nuk do të arrini ta fshihni dot pasi gëzimi shpërthen.

Gëzimi është shumë ngjitës.
Kërkoni pra, të rrethoheni gjithnjë prej gëzimit
kudo që të shkoni.
...

Gëzimi duhet të jetë një nga engjëjt e jetës sonë.
është virtyt i një personaliteti zemërgjërë
Ndonjëherë është manteli që mbulon
një jetë sakrificash dhe vetëdhëniesh.
Një njeri që këtë dhunti posedon, shpesh arrin maja të larta
Shkëlqen si diell në gji të shoqërisë.
...

E Zoti ua ktheftë në dashuri gjithë dashurinë që keni dhënë
o gjithë gëzimin e paqen që keni mbjellur rreth jush,
nga njëra anë e botës në tjetrën.

Trebeshina

Dy botët

Dy botë
një mrekulli…
Një jet' më vete tirret ditën
dhe nata ngre një tjetër mbretëri.

Te jet' e ditës
nxitojmë të harruar,
të ndjekur nga një frikë e paformë
te jet' e natës kthejmë
për t'ëndërruar.

1963

Pa Titull

Mes territ ngjitem kodrës fill i vetëm,
mundimin shtyj më kot dhe me përtim.
Po lehin rrotull qentë… U lehin yjeve.
Unë territ çaj e ngjitem me nxitim.
Pse të nxitohem kur do kthehem prapë?
Një yll u dogj diku në gjithësi…
E ftoht' kjo mbrëmje vjeshte… Në të ngjitur
Unë po mendoj atë që s'di njeri.

Po kthehem… prush janë yjt' te qiell i lartë,
si vatër e madhe Durrsi tej po ndrin.
Kam ftohtë… te qielli nuk i ngroh dot duartë.
Të ngrohtët e qytetit s'më arrin.

1964

Qentë

Te bosht' i natës kthehen yjet,
te gjum' i natës zgjohet gjumi,
te heshtj' e natës shkon mendimi
te hap' i rëndë!
Nga larg dëgjohet një rrëmujë;
po lehin qentë!
Te pyll' i natës së qytetit
po lehin qentë!

Dhe hap' i rënd' përplaset nëpër shkallë,
dhe hap' i rënd' përplaset nëpër rrugë,
përmes pallatesh një buçimë.
Po lehin qent' te frik' e natës
dhe griset befas errësira
nga nj' ulërimë.

Po kthehen yjt' ngadal te bosht' i natës,
te gjumi po kërkon të fshihet gjumi,
Sa ndihen qent' në largësi. Ushtojnë hapat.
Përmes pallatesh frik' e heshtjes shkon si lumi.

1972

Trebeshina

MELANKOLI

Në dritare të dy rrimë
dhe nga hëna po shikojmë
s'jemi parë dhe të mërguar
njëri-tjetrin po kërkojmë.

Jemi fare pran'në jetë
dor' për dore gati zënë:
Diku rrugët na takojnë,
po kalojnë nëpër Hënë!

1954

MENDIMI

Bie mendimi në mendjet e njerëzve dhe duket nuk ndalet,
s'e merr dot era s'e lag shiu që bie rrëmbimthi.
N'er' dhe në shi, as në mendjet e njerëzve nuk mbetet mendimi¦
Ne nuk do vemi më pas , kur vdekja vdekje të bëhet?!

1954

Ju lutem lexone kete vjerrshe te shkruar nga Hydajet Hyseni, eshte shum shum e mire.

Dashkan ta varrosin draprin!
E nuk e dine,
Se ai qe varros buken,
Do te korre nje dite urine.

Dashkan ta varrosin cekanin!
E nuk e dine,
Se ai qe varros punen,
Do te korre varferine.

Dashkan te varrosin yll e diell,
E nuk e dine,
Se ai qe varros driten,
E ndjell naten, terrin, zine...

Dashkan t'i varrosin draper, cekan e yll;
E cudi si nuk e dine?
Si nuk e shohin te shkreten?
Se ashtu varrosin njeri'ne
Nerezimin, jeten vetveten...

Madhore, me domethenje shum te fort, besoj qe e kuptoni Very Happy

Titulli: DHEMBJE KRENARE Sun Jun 15, 2008 5:02 am

Fadil SHYTI

Ka kohë që gjendem në kujtime-pikëllime,
Udhëtoj e udhëtoj rruzullit tokësor,
Për ngushëllime, për gjakun e derdhur arbëror;
Në çdo vatër shqiptare.

Ta ndajë:

Me të gjithë, e për të gjithë,
Dhembjen krenare!

Dhembjen ta kthejmë në forcë!
Forcën në Unitet Gjithëkombëtar!
E ta ribashkojmë, lulëzojmë Shqipërinë Etnike,
Për të cilën ranë zemrat heroike!

MALLËNGJIM

Ku ka respekt dhe edukim, ka forcë dhe bashkim!

...Është natë von, më merr mallëngjimi,

Për odat tona dikur ; aty ku bëhej bashkimi,

Mblidheshin burra me vepra heroike,

Këndoheshin këngë të lashta epike!

Motrat dhe gratë tona krenare,

I mbanin odat me bujarinë shqiptare,

Si Zanat e malit, nderonin pa pushim…

Me pritjen bujare plot edukim!...

Dëftoheshin -trajtoheshin, ide të larta !

Përballë armiqve si të qëndrojmë,

Me besëlidhjen e madhe shqiptare!

Trojet tona si t´i ribashkojmë!

E fillonte fjalën plaku,

E përfundonte i riu…

Logu i burrave, e hapte fjalë-valën…'

Të hiqej qafet, okupatori shkja- ziu!...

Odat tona, dikur kështjella,

Rrënonin shtete armike,

Me ide të thella…

Krijoheshin Komitete!…

Komitete Shpëtimi,

Përhapnin rreze lirie,

Nga kullat tona…

Të hiqeshin ato re të zeza,

R o b ë o r i e!

Kudo në trojet shqiptare,

E patën qëndresën e kishin folenë,

Shqiptarëve ua rritën shpresën,

Armiqve ua bënë benë!

Kanë kaluar vite, shekuj do vinë,

Histori jona me rrebeshe,

Nga këto baza popullore,

E mbajti të fortë Shqipërinë!

Suedi, Më 30. .05. 2008

E TMERRSHME!...

...Për 5 muaj, vetëm në rrethin e Fierit, zbulohen 30 vrasje, janë kapur 97 persona, kurse 15 persona janë në kërkim ndërkombëtar!!!

( Marrë nga gazeta Korrieri , Më 6.06.2008)

Nga kjo sfidë e rëndë që ka goditur kombin tonë; i shkrova këto vargje elegjiake- të nderuar lexues/e, mos kërkoni art -poetët po qajnë nga "gëzimi"!

...Kjo, që po ngjanë sot në Shqipërinë "demo (n ) kratike, ua kalon kohërave më të errëta të krajlëve dhe të mbretërisë fashiste!

Jo, nuk habitem aspak, që Shqipëria kështu po lahet në gjak!

Sepse, shtetin shqiptar, po e drejtojnë , besëprerët, neofashistë e torollakë; të tipave e vipave që u ka marrë koka erë!...Berisha - Mehdiu!..
KRIME NË VËLLAVRASJE !
Krimi në vëllavrasje ,
Po bënë kërdinë!

Sepse, tani nuk udhëheq,

"Si mos më keq" !

Enver Shqiptari, me Partinë!

Tani, shqiptarët e kanë bërë,

Krejt të natyrshme,

Si tymin -tragjedinë!

Janë të "lumtur" se:

Që si faculetën të shkretën:

E kanë futur këta fatzi- në gji- "demokracinë"!

Hiq, "mos të ndalen"!

Veç ta hedhin "vallen"!

Veç, le ta votojnë e ri-zezojnë;

Deri në amshim, në vetshkatrrim;

Salo Zinë!
Katunde , qytete e dete:
Si Bajlozi po i lanë në gjak...

...Dhe, nga froni mavi -zi;

Nuk po tundet aspak!...

Suedi, Më 6.06.2008

Fadil SHYTI

Titulli: PA TË KEQEN TËNDE SHQIPËRI Sun Jun 15, 2008 5:08 am

TAFIL DURAKU,
Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm. - Faqe 6 Tafil_10

PA TË KEQEN TËNDE

janë çuar peshë

kobtarët e mësuar

në skenë

njerëz orë ndërrohen

enden të parapaguar

hiena të mbrojtura

kopshi

si kokërr kripe

sytë u plaçin

thefshi qafën

mbi fatin popull

kokën ngrënëshi

pa të keqen tënde

ATDHE

Burojë, dhjetor 1991

(Marrë nga përmbledhja e poezive “Kohë njerkë”, Rilindja, Prishtinë, 1992)

NA VRASIN ZILE TË BARDHA

hapësirës pa skaj

rrugëve pa anë Shqipëri

horizontit pa fund

në qafë të ogiçëve

të huaj varur

zile prej letre

në qafë të deleve rudina

tringëllojnë zi kuku

këto pela troje me zile

kudo këtij horizonti

mrizojnë hilet e huaja e tonat

na vrasin zile të bardha

unë thërras pranverë

me Açarevë me Burojë

me Prekaz

po na vrasin

zile të bardha kudo

në Prishtinë në Shkup e në Tiranë

po na vrasin katrash

zile të bardha

në qafë

Burojë, më 28. 8. 1999

KORRSHIN KULMIN E TYRE

e mbollën kohët

zi e më zi për këtë shtëpi

e mbajnë në kulm

të zezën e mbjellur

korrshin përherë

kulmit të kurdisur

tavanin me bërllok

ngrënshin për mëngjes

drekë e darkë

u dalshin sytë e zverdhur duç

kobtarëve të huaj

kryeshtëpisë sime

kulmi dhe koka endin hile

të zezën tonë gatuajnë

korrshin kulmin e tyre zi

atë që mbjellin nën sqetull të huaj

mos i shpëtoftë sherrit

brezni e tyre

dritë mos paftë

as mos pastë kurrë

kohëve të liga që mbjellë

Maldelenë

e kujtimeve të mia

Iliri je

korrshin kulmin e tyre të zi

këto bisha të egra

shtëpie

moti i kanë shitur drutë

edhe pas luftës së lavdishme të UÇK-së

pikturojnë me ngjyrën e tyre të zezë

korrshin kulmin e tyre të zi

fajësisë së qëllimshme u mungojnë ngjyrat

as dinë të pikturojnë ndryshe

e unë të bëj Ty

SHQIPËRI

korrshin kulmin e tyre të zi

Titulli: POEMË: ADEM JASHARI Sun Jun 15, 2008 5:10 am

Fejzulla Duraku
Kjo Kosovë fortë po qanë,
Po vajton e mjera nanë!
Një burrë trim me pas kanë,
Zot ksaj toke sot me i dalë.
Me i dalë zot mëmëdheut
Si në kohën e Skëndërbeut
Si në at' kohë dikur moti
Kur ishte gjallë Kastrioti;
Që Sulltanat si la kurrë
Në Arbri me vendos flamurë!
A esht' afrue dit' e bardhë?
Si në Krujë kur patë ardhë!
Me ardhë prapë e mej pa me sy
Si e kanë nda ket Shqiptari!
Shum po vu'n Kosova nën Sërbi!
Si nën kthetrat e korbit të zi!
Kjo Drenica po fol vetë;
Ende trimat nuk më kanë vdekë!
Ende trimat i kamë gjallë
N' ball Serbies për me i dalë!
Sllobodanin për me e ndalë.

Pushkë e fortë ku paska kris?
Pyet Kosova, djepi Shqipnis?
N' Prekazin e Ahmet Delisë,
Lufton Ademi kunder Sërbisë!
Si Tahir Meha qe luftoj dikur,
Per të gjallë s'u dorzue kurrë!
Njëmijnëntqind e nëntdhjet e tetë
Në Mars ngritet legjenda vet!
N' kamë po çohet Legjendari,
Komandantë Adem Jashari.

Nga Kraleva, Nishi e Piroti,
Nga Prokupla vijn oj vraft Zoti!
Si re e zeza' kur prishet moti!
Ushtritë serbe kolonë po shkojnë
Ushtar, polic nga Belgradi çojnë,
Pesmij trupa po parakalojnë!
Tetëdhjet tanke po i dërgojnë!
N' Mitrovicë ushtria kalojnë,
Drejt Skenderajt ata po shkojnë!
Forca t' mëdha nga Skenderaj vijnë,
Pa çelë drita n'Prekaz po hyjnë.
N'Polac n'Llaush stacionohen,
Tre katunde keç po rrethohen!
Nga Llausha e kanë lajmrue,
Ademit i kanë tregue;
Veç Prekazi është rrethue!
Ademi djemve u paska thanë;
Çojnu trima gjithë në kam,
Mitraloz e bume mej marrë
Gjith n'pozicjone për me dalë,
Shkau Prekazin don me kallë!
Shkau neve na paska mësy,
Në Prekaz ushtria don me hi!
Qoftë përhajr Ademi po thot,
Njëqind vjet kemi pritë si sot.

Te Jashart boll janë mundue,
Dajt nga Llausha per me shkue.
Askush s'mundet me u afrue!
Ndihm Ademit s'po mujn mej çue!
Shum keç shkiet e kan' rrethue!
Si me lisa me e gardhue!
Rrethimin t'gjall mos me kalue,
Askush i gjall' mos me shpëtue!
Topat e shkaut po kërsasin,
Kullen Ademit ja godasin!
Tanksi, minahedhsi s'po pushojnë,
Barot e hekur ngado gjëmojnë!

Jashart kanë nis me kendue
Edhe me kangë tuj luftue!
Pushkë e kangë s'po i ndalin!
Zakon u kishte lën i pari,
Tuj këndue lufton Shqiptari.

Çou nipash, daja po m'ja ban
Ishte plak besa daja Osman
Edhe Ademit çka i ka than;
O Adem ti je si djal i ri
Krejt prapa nuk mujë të t' rri
Gjith ka lufton pas s'muj të t'vi,
Nje besë të Zotit po t'a jap
Për Ty një pushk se la pa e zbraz.

Britë Ademi, lëshon një za;
Ku të kam Hamëz more vlla?
Mbahu fortë, qëndro o burrë,
Pushken shkaut mos ja ndal kurrë,
Kurrë at' pushkë mos me ja nda
Kem me u djegë me shka ka!
Jem në luftë qe njëqind vjet,
Sot ësht' koha me tregu vetë
Me hek qafe serbin përjetë.
Adem Jashari keshtu po flet,
Po u thotë aj familjes vet:
Se ket punë kur e kem nisë
S'kena ba mend me lan përgjisë,
Amanetin në vend do ta çojmë
I madh' e i vogël dot luftojmë,
Jashart krejt me u farue!
Po na fund kena me fitue.

Plot tre ditë e plot dy net,
Pushka në Prekaz po kërsetë!
N'ditën e parë shpëtojkan krejt
Asnjë i vrarë te Jashart s'po jetë.

Dit' e dytë para se po zbardhon,
Komandir Ilija shka po bon?
Nja tridhjet milic po i urdhron,
Të tridhjet t' Arkanit janë kanë!
Prej Ushtrisë largue janë,
Kullës s' Shabanit i shkojn pranë!
E kcejn murin janë hi n'oborr!
O Ademi edhe poj heton
Një za djemve po jau lishon,
Fort Ademi edhe po bërtet!
Djem e nipa po mi thërret,
Po i leshon zë vëllaut vet;
Priti Hamëz të gjallë mos i le.
A dhe Hamza të gjall s'po i le!
Sa po mujn shkijet po i palojnë,
Jashart pushkën nuk po e ndalojnë
S'po i lan shkijet të gjall me hi
Në prak me ju shkelë në shtëpi,
Kishin brenda rob e fëmi!
K'shtu Ademi besën e kish ba;
Në dorë të shkaut mos me ra
Me ka krejt kam me u vra!
Kurrë Kosovën vet' nuk e la!
Me ka krejt pa u farue!
Kurrë Kosovën s'kam me l'shue,
S'kam me l'shu, shkijet me pushtue!
Brez pas brezi e kem trash'gue,
Iliret kët tok' kanë sundue,
Dardan-kosovar kanë luftue!
Kurr Kosovën se kanë dorzue.
Amanet t'parët lanë naj kanë;
Kurrë Kosovën mos me e dhanë
Kurr Serbies mos me ia lanë.
Sa po mundë shkije po vret
I kanë vrarë njëzet e tetë!
Nja dy t'gjallë i kanë zanë!
Ademit shka na i paskan thanë;
Fort po e lusin, bej po i bajnë
T'gjallë me na l'shue a nuk ban?
Edhe Ademi po m’ i ngon;
S'kena ardh ketu me luftue,
Po me zorë na kanë çue!
Çaj Ilija na ka urdhnue.
Atëher Ademi po menon?
Shqiptari e ka pas zakon
Me liru aj që vetin dorzon.
Adem Jashari burrë azgan
Të dy serbet po i liron!
Njërit shka çka i paska thonë?
Shko Ilijes fjalë i çonë;
Baca Shaban ty a t'ka thanë,
Besë në ju nuk ban me nxanë!
S'kemi pas kurrë besë me shka,
Gjithë n' tradhti na kanë vra.

Plot dy ditë e plot dy netë,
Po na zbardhë dita e tretë!
Në Prekaz pushka po kersetë!
Jashart me Serbi tuj luftue!
Se kan nder mend me u dorzue!
Me u dorzu kurrë të gjallë!
Shkaut pushken s'ja kanë ndalë,
Nuk po ia ndalin pushkën hiç,
Farun shumë ushtar e milic!
Shum' ushtar e milic të vrarë!
Nëpër oborr e nëpër arë,
Nja treqind të vramë i lanë!
Si duaj kashte me u kanë
Permbi trupat e shkive t'vramë
Shokët e tyre po kalojnë!
Drejt Jasharve ushtria shkojnë!
Sikur drapri n'arë tu korrë,
Si me drapër mej pre mu konë!
Si kall'zi gruri nëpër tokë.
Pa shpirt sllavt bien si borë!
Ademi n' mitraloz tuj korrë!

Ushtria e Serbisë u farue!
Jashart nuk dojn me u dorzue.
Komandira edhe Gjeneral,
Thojn Ademi nuk jepet i gjallë!
Krejt Serbia k'tu me u kanë!

Gjeneralat po urdhnojnë;
Granatimet po i shpeshtojnë!
Shumë predha kullën qëllojnë!
Barot e hekur po lëshojnë!
Gjylet ishin kanë mallkue,
Rob e fmi i paska farue!
Rob e fmi granata i vret!
Edhe Hamzën me daj'n e vetë,
Bacën Shaban me nipa krejt!
Jet Ademi veç me djal t' vetë!
Babë e bir po bajn gajret
Po qëndrojn si me u kanë tridhjet!

Ushtria kull's iu afrue
Dham n'dham me çetnikët tuj shkue!
Një plumb ishte kanë mallkue,
Adem Jasharin ka qillue!
Ademin keq e paska marrë
Edhe Ademi jet' po ndrronë!

Djalë i vetëm po më lufton!
I gjallë kullën s'po e dorzon!
Brenda ushtrinë s'po e lejon,
Të gjallë shkiet si len me hi
Si lenë gjallë mej hi në shpi.
Të mramtën pushkë zbraz Kushtrimi
Edhe djalin e merrë timi!
E merr flaka, era barotit
Në gjoks i bjenë gjylja topit!
Gjylja topit veç po ma vretë
Dhe Kushtrimi një fjal e fletë
Sa për plumba se kishim dertë!
Familja ime me një shtetë
Ke tu luftue treqind vjetë!

Autor: Fejzulla Duraku
Bruksel,05.03.2008

Titulli: Për Shqipëri Sun Jun 15, 2008 5:11 am

Mehmet BISLIMI,
Eh, sa e sa trima
Ikën me sy hapur
E sa e sa trimëresha
Nuk i mbyllën sytë!

Eh, sa e sa heronj
Nuk i prehu qetësia
E sa e sa gjenerata
Prehja nuk i qetësoi

E prapë nuk u bë
Shqipëria
As sot

Kur do të arrijmë që
Dinjitetshëm ta themi
Ne
Bijtë e Shqipërisë
Jemi!

R I L I N D J E
Rend Shqipëri rend
Rend Shpirt I kombit
Rend Shqipëri rend
Rend e mos pusho

Rend Shqipëri rend
Është ditë e flamurit
Rend Shqipëri rend
Me zemrën e burrit

Rend Shqipëri rend
Mijëvjeçarëve të ri
Rend Shqipëri rend
Shqipërisë Kuq e Zi

Rend Shqipëri rend
Tokës tënde rend
Rend Shqipëri rend
Me flamurin tënd

U R I M I

A duhej të vdiste Troja
Për një grabitje gruaje
E sotmja s´ka përgjigje
Nga Troja del ende tym
A duhej të vdiste Troja
Për dy të dashuruar
Apo,..nga një dashuri
e nxehtë e një mëkati,
...ajo kohë më s´ flet.
E sotmja s´ka përgjigje
Me vdekjen e Trojës
U shuan dhe pellazgët

VITI 2 MIJË E 7

Kjo krenari për të vdekur
Nëpër fushat e betejave
Nga djemtë tanë të rinj
Eshte kod i atdhedashurisë
Kjo krenari për të vdekur
Nëpër fushat e betejave
Me idenë e ndryshimeve
Është armike për armikun

O i çmendur i vetëtimave
Zbrit poshtë të shihemi
Kosova veten nuk e vret
Po shkreh në ballin tënd

MOLLA E KUQE
Në Konferencën e Berlinit
evropat Toplicën e ndanë
evropat Toplicën e vranë
evropat Toplicën e thanë
se, ajo pjesë e Shqipërisë
as emrin më s' e flet!...

K L E S T A

Çastet dhe instinktin
unë s´mund t´i ndali
prej aty nis frymëzimi
pavetëdija dhe guximi
* * *
Çdo kohë e mbrapshtë
prapa lë prapësitë, të
gërryerat e t h e l l a
një kujtesë të gjymtuar
* * *
Njeriu është njerëzimi
që përkund mendimin
të qeshurën hyjnore
të dhimbjes dhe qenies

T O M O R R I

Ky diell I vluar n´ largësi
Vjen drejt nga gjithësia
Vjen me rreze stinësh, të
Ndritë ku është Shqipëria

Ky diell i vluar n´ largësi
Ulet i kthjellët n´Shqipëri
Takon y j e t këtejpari
Dhe ngjitet vetë n´qershi

Ky diell i vluar n´l argësi
Që derdhet mbi Shqipëri
Nuk është i zgjedhuri ynë
Po i dashuruari i tokës

D Y R R A H U
--------------------------
Sa vjeç je Shqipëri
lexojeni barin, gurin
ajrin, pemët, vreshtat
ujin e bardhë të lumit

Sa vjeç je Shqipëri
putheni të bukurën
putheni të bukurin
jasemini e lulevalëve

Sa vjeç je Shqipëri
5 mijë vjet s´janë pak
Po s´ janë dhe shumë
pyeteni valët e detit

A U L O N A
Krejt Brenda kraharorit
Kam fuqinë e këngëve
Frymën e plot betejave
Dhe pasionin për artin

Krejt brenda kraharorit
Kam librin më të ri
Një poezi më ndryshe
Nga poezia a k t u a l e

Krejt brenda kraharori
Në brendinë e zemrës
Fjala kullon dhimbjen
Dhimbja kullon fjalën

K O R A B I
Ata që shtijnë në tanët
Janë krisma të armikut
Fantazma të mbetura
Të vrasëve të eposeve

E L B A S A N I
Unë e mbrojë vetveten
sa herë ajo do të mbytet
ose të bie e të rrëzohet
nëpër rrotat e fatit të saj

Unë e mbrojë vetveten
Me tingujt më me ngjyra
Me ndërrime ndjenjash
Të instinkteve të mëdha

Unë e mbrojë vetveten
Me Janinë e Preshevë
Me shqipëritë e mia
me Kosovë e Tetovë

S H Q I P Ë R I
Ji vend i qëmotshëm
Popull që do vetveten
Ji një gjak me Kosovën
Ji një gjak me Iliridën

Ky dhe a t d h e i yni
I bërë prej k o h ë s h
Me pemë dhe me det
Është një pasuri e jona

Kujtesë s´kam për asgjë
Po jetën e lexoj brenda
Plot ishin Itakat tona
Që ne vetë i humbëm

T I R A N A
Në një kohë pa kohë
kur çdo gjë ishte zero
Tirana e qante Tiranën
Dhe shtetin në s h t e t

Në atdhé atë mbrëmje
hotelet kudo ishin bosh
prej shtëpive prunë kafe
hoteli s´kishte as bukë!

Tirana vërtet q a n t e
me një diell pa dritare
n´ atë varfëri ekstreme
secili shante si dinte!...

D U R R Ë S I
Mos qaj lulen që mbeti vet
Por qaje djalin që iku në det
Durrësi e Dyrrahu një etni
Denbabaden q y t e t i ri
Në tokën e pasur të Dyrrahut
Deti i shqipeve vetë ligjëron
Një tërmet që i ra Durrësit
Nisë një dramë me sa vijon;

Më tragjikët i mbyti dheu
Kripa e Durrësit kripë flori
Nga të gjallët e atij tërmeti
Mbeti r ë r a e një lot në sy

Deti i Durrësit det me plazh
Ylli i Durrësit yll me gjirmë
e r a rërën e dredh e tund
dallga detin e do me fund

Dashnori Durrësit puth thellë
Me të puthura fëmijën nxjerr
I gjithë qyteti puth me zjarr
puthja Durrësin e mban gjall

KRUJË E LIRISË

Ç´është ky ajër me aq verë
nis prej fushave e maleve merr
Ç´është kjo pemë argjendt e ar
gjitha këngëve m´i bie mbarë!

Mijëra v j e t janë stinët tona
Mijëra v j e t Shqipëri mbi dhé
Krujë e gjakut të Skënderbeut
Flamur-madhja e gjithë atdheut!

Krujën e bukur,Krujë e ashpër
Piqet s h e g a,... kuq nën fletë
Që nga k o h a e Kastriotit
K r u j a ka...h i m n i n e vet!...
Qysh kur t o k a ishte fëmijë
Gjuha shqipe ish gjuhë e parë
Ndal o bir,..që të jap ca mana
Një pikë lot kujtim nga nëna!

Plotë,... argjende ka Shqipëria
Ullinjtë e Krujës janë me ar
Rrofsh o Krujë e Skënderbeut
Flamur-madhja e a t d h e u t !

KOMBI I QEJFEVE

Të gjithë miqtë e festave
të dasmave e përvjetorëve
shprehin emocionin e tyre
identitetin e kombit krijues
shpirtin e ashpër të këngës
dehjen e kombit shpërthys
Studius të ditur të Evropës
Jo rastësisht na quajtën
Komb i madh i f e s t a v e
komb krijues i k ë n g ë s
komb i fortë i humorit
komb i seksit dhe poezisë

N D R Y S H I M E T
Ikëm ta mundim të k e q e n
Ikëm t´i k ë p u s i m prangat
Ikëm se s´ pamë rrugë tjetër
Ikëm se p l a s i dhe kënga!

Vrasës të mbetur të regjimit
Na rrahën, na fyen e na shanë
Me ato anije si vuajtja jonë
E dimë ... si prekëm matanë !

N´atë k o h ë të mundimshme
Babilonë të babilonisë së madhe
Shqipërinë gati e ç m e n d ën
Me varfëri e të t a l l u r a

Ikëm ta mbyesim të keqen
Që e keqja të ikë, të mos godasë
D o s j a jonë prej refugjati
Shpirtin ma b ë n të më plasë!

Për atdhé shpirti më dhemb
po për largësi kishim nevojë
Ikëm se s´ patëm rrugë tjetër
e ç´ ferr kemi ngrënë matanë! ...

V Ë S H T R I M
Ç ´ m o s h ë ka Shqipëria
Lexo gjëmimin e dallgëve
shndrrimin e shiut në ujë
shndrrimin e ajrit në frymë

R O Z A F Ë S
E murosur por vdekjen shkeli
Lotin tënd v ë l l a i ta mbaj
Dhimbja e madhe s´ lë as lot
Ah, Rozafë, ç´ u deshëm sot!

Asnjë kohë nuk është pa diell
Asnjë kohë nuk është pa qiell
Në ditët më të mira të murosën
U s t a l l a r ë t,...të deshën ty!...

Në fund të l i q e n i t uji qante
Pse murosën në mur atë grua
Ah, Rozafë, Rozafë, moj motër
Plot murtaja ranë në Shkodër!

E murosur,.por vdekjen shkele
Shkodra, ty Rozafë të deshi
Në vend të bukur të murosën
Me një mall e me një dhimbje

Qytete të bukura ka Shqipëria
Në këtë botë një është Shkodra
(Ah, Rozafë,.Rozafë, oj motër)
Plot rrufe na ranë në Shkodër!

G J I R O K A S T R A

S´ dua të a r g j e n d o j asgjë
I kërkoj humbësit, shokët e mi
Këmbë u ngjita deri tek ju
të pi një kafe e një gotë raki;

Mbi atë kozmos të v o c k ë l
Gjirokastrën e g j e t a të tërë
Një qytet me shumë të veçanta
Një kodër e shtypur, e bërë!

Asgjë s´ dua të a r g j e n d o j
kërkoj Librin e këngëve të Artës
...në luftën për “Termopilet”,
kërkoj p o e t ë t e Gjirokastrës!

Në Gjirokastër s´kërkoja Trojën
As shtëpinë e Zeusit që s´ flet
i kërcënuar rëndë nga Greqia
Homeri këtu ishte n´Ekzil, vet!

“d i e l l i fryrë”, ”hënë e vrarë”,
ia dogjën emrin H o m e r i t;
Një Greqi thuaja e pazakontë,
ia mori sytë , po ia la nderin!...

S A R A N D A
A j r i e J o n i në Sarandë
I puthin l u l e t në verandë
Fryma e Jonit, frymë e lirë
është e butë e pa mynxyrë

Sarandjotët burra të dheut
burra trima të mëmëdheut
M´ atanë detit qan një çam
një poezi me lot e gjëmë!

Jonë e bukur, Jonë prej deti
bukur t´shkoka sot gërsheti
ai bilbil që këndon n´ Ksamil
do që Çami të jetë i l i r ë!

Mes S a r a n d ë s e Korfuzit
Shqipëria shqipërisht lulëzon
Qeshu Sarandë, rritu Sarandë
Gjithëshqiptare në detin Jon!

Bëhu o grek, thoshte Homeri
Mos vër gisht në Ilirik, do të
të vrasë uji, do të bjerë mal
s´ vritet Troja më me Kalë!...

B U T R I N T I
Në amfiteatrin tonë antik
Pyeta ajrin,...ç´ po thëthitë
Po bëjë hije, e mbjell pemë
Në Butrint po bëjë poemë

Nga Butrinti,..në K o r f u z
Pashë të vrarën tonë në buzë
Në t e a t r i n tonë a n t i k;
Drama e madhe s´ishte frikë
Kaonë, Molosë, Thesporotë
Burra trima e me f l o t ë
Mjeshtrit e artit në Butrint
Lanë pas veprat, edhe sytë!...
Na ishte Eskili këtu njëherë
Vjershëtor e burrë me nder
Në Iliri kishte një motër
Ilirishten e fliste në sofër!

Hënë e verës, hënë me zjarr
Dorën diellit do t´ ia marrë
Në Butrintin tonë a n t i k
Drama e madhe s´ishte frikë!

T H I R R J E
Në ligjet e të jetuarit
nuk ka drejtësi për të gjithë
as dashuri të mjaftueshme
një dhuratë e tillë mungon
po unë u bëj thirrje lexuesve
të ngritën kundër padrejtësisë
dhe diellin ta ngrejmë me duar
me sa më pak dhimbje
me sa më pak vuajtje
Poezi nga libri „Sa vjeç je Shqipëri“, libër i vlerësuar shumë nga kritika letrare
Rrustem Geci – Dortmund/ 2007

ARVANITËT
Unë flas gjuhën e madhe
shqipe, i tha mikut të tij
Aristidh Kola - Arvaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë ende s´ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer m b a r ë
të kaluarën e shprishur

Në këtë bukuri mesdheu
Të të vërtetave përmbys
Unë mezi arrita të preki
Gjuhën e parë të Homerit

Homeri shkruante shqip
Në shqipen e pellazgëve
Unë vet tash e lexova
Në pellazgjisht,Odisenë

Dortmund , 2008

Titulli: Anabel Li Sun Jun 22, 2008 5:11 am

Edgar Poe

Shumë vite kanë kaluar,
Në një mbretëri të bukur plot magji.
Afër detit jetonte një vajzë e dashuruar
Me emrin e shtrenjtë, Anabel Li.
Jetonte ajo vetëm duke menduar,
Të më deshte dhe t'i shfaqja dashuri.
Ishte e freskët, e brishtë, e dashur,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dhe unë isha i ri
Dashuria jonë, kalonte çdo dashuri.
Sa e desha vajzën time Anabel Li!
Engjëjt që rrinin në qiellin e kaltër,
Na shihnin të vrenjtur me zili.
Kaluan vite, ata që na kishin zili,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dërguan një të zezë stuhi,
Që e ngriu, vajzën time, Anabel li.
U sulën engjëjt dhe zbritën në tokë,
E morën atë nga kjo jetë.
E varrosën, më mbytën në lotë,
Në këtë vend afër në det.
Engjëjt që nuk janë krejt të lumtur,
Na shihnin me smirë ne të dy
Oh! Kjo ishte arsyeja (çdokush e di)
Që në këtë mbretëri plot magji
Afër detit, tufani erdhi për ta shkulur
Për ta vrarë, vajzën e bukur, Anabel Li.
Dashuria jonë, qe më e fortë se çdo dashuri,
Që kanë ata që janë mbi ne
Që janë mtë ditur se ç'jemi ne. Prandaj dhe engjëlli që në qiell rri,
Dhe djalli që vështron me zili,
Shpirtin tim nuk e shkulin dot krejt
Nga e bukura ime, Anabel Li.
Hëna kur del, më mbush me ëndrra
Për engjëllin e bukur Anabel Li
Kur yjet janë në qiell më rreh zemra,
Ata flasin, për vajzën time, Anabel li.
Kur valët përplasen me furi, unë rri aty,
Mendoj për atë bukuri
Që e desha me aq dashuri.
Për nusen time, të varrosur te bregu në det,
Në varrin që dallgët e rrahin përjetë.

Autor: Edgar Poe

Shpesh për zbavitje, detarët në lundrim,
Marrin albatrosë, ca zogj të mëdhenj deti
Që ndjekin anijen me përtim në rrugëtim
Kur kjo rrëshqet mbi zgavra tmerri.
Sapo mbi dërrasa, ata i lëshojnë,
Këta mbretër të hapësirës së kaltër
Ulin me dhimbje flatrat që bardhojnë,
Si lopata lundrimi në rërën e lagësht.
Ky udhëtar me krahë bëhet i plogët
Shformohet dhe shëmtohet, s'ka më bukuri,
Dikush i prek me llullë sqepin e dobët,
Tjetri e përtall, çalon përbri tij.
Poeti ngjason, me këtë princ kaltërsish,
Që sfidon shigjetarin, përqesh stuhinë
Po kur në tokë ai ulet sërish
Krahët gjigandë si pengesa i rrinë.
Autor: Bodler

» Përmbledhje nga krijues të ndryshëm
» Lutfi coka/Cikel poezishe
» PROZE- nga autore te ndryshem.
» poet të mëdhenj shqiptarë
» Nga poet Aleks J. Zhapaa