"Edhe kur Ti ke harruar fjalët" NGA ELEFTERIA KALLOJERI

I I I
Mister,
mahnitje,
yje të rinj

41. Më çuditën yjet
dhe më habitën satelitët…

Fluturova me këtë gjigant qielli,
çaja hapësirën,
bisedoja haptas me diellin,
doja të mësoja vendlindjen e hënës
dhe vend ndodhjen e saj;
më çuditën yjet
dhe më habitën satelitët…

Toka nga lartësitë,
çuditërisht, më dukej tepër e vogël ,
tepër e vogël dhe vetja e madhe…
Ah, sikur të të kisha në krahë ty,
gazin e fluturimit do ta shtoja!…
Udhëtoja ekzaltuar
për në Amerikën e dëshiruar.

42.…diku në një cep pylli plot bredha…

Ç’gjera madhështore,
zhytesha në to dhe humbisja ,
më rrëmbente bukuria njerëzore,
më merrte mendtë
për të mirë
dhe ndieja
se në këtë
hapësirë të bukur,
diç isha…
Më dukej vetja
në fluturim të pandalshëm,
mahnitës.
Dëgjoja këngën e bukur
të bilbilave të harruar
diku në një cep pylli plot bredha…

43. Flisja me gjuhë zogjsh,…

Pozoja me liqenin,
me pemët e lartësuara,
me grataçelat,
mençuria njerëzore shndriste
në çdo petale luleje
apo bimë kacavarëse…
Flisja me gjuhë zogjsh,
merresha vesh
me fraza të kodit të sjelljes,
fytyra ime rrezatonte ngjyrim lulesh…
Kisha dalë nga rrethi i ngushtë
në hapësirën e gjerë gjelbëruese…

Pozoja dhe kujtimi fliste
në gjuhën e tij
me një këngë që e pëlqenin
të gjithë ata që dëshironin
të fluturonin si unë
dhe të njihnin të panjohurat e Botës.
Bota shumicën e të panjohurave
e kishte lënë zbuluar,
për të rritur inteligjencën e njerëzve
që e vizitonin
dhe për të hapur vizionin e tyre
rreth të mbyllur.

44.… plot mistere të zbuluara
Madhështia hapte hapësirat
para syve të mi,
Fluturim i këndshëm,
plot mistere të zbuluara
dhe të pazbuluara…
Sa mbërrita në Çikago,
shfletova historinë e kujtesës së brishtë
për ngjarje,
m’u kujtuan ato pak histori që dija…

45. Me të nisa “aventurën” e mahnitjes
dhe të mahniturën…

Kundroj kujtesën e njerëzve
të gdhendur ,
ndjej protestën e hidhur të botës.
Aty u prita këndshëm nga ime motër…
Me të nisa “aventurën” e mahnitjes
dhe të mahniturën…
S’ndjeva vetmi
edhe sikur të isha vetëm me lulet,
me parkun a me një vend historik,
a skulpturë,…
Ç’vizitë ! Çikago një mrekulli!

46. Ç. “Bredharaku” i ëmbël,
i lëndinave lulore…

Natyrshëm e qetazi
me hapat e mia shëtis në park,
më duket sikur
me oksigjenin jap e marr
dhe rend të më kapë
zogu fluturimthi.
Në moment qetësinë e shëtitjes
ma lezaton
“bredharaku” i ëmbël,
i lëndinave lulore…
Më bashkohet
në shoqërinë time
krahëarti…
Jam e lumtur, si kurrë
ndonjëherë
e tillë s’kam qenë.
E si duhet të jetë Parajsa?
Më e bukur?!

47. I. T’i përkas si këtu vetvetes,
E ndjej veten të lirë
në këtë ajrim komod natyre.
Kjo natyrëbukur
i do miqtë të shumtë
dhe zogjtë në trumba.
Shumfishohet ëmbëlsia
në një kuptim tjetër,
kënaqësia e ka ngritur këtu
“strehëzën” e banimit.
Oh, sa më pëlqen të jem e lirë
dhe t’i përkas si këtu vetvetes!

48. K. Jam e lirë,
harkoj me harqe qielli…

Unë s’e dua brengën
dhe të tjerët me brenga s’i dua;
unë s’dua të jem peng
dhe të tjerët të jenë peng si mua.
Nga burojnë këto mendime?
Emrin, natyrë,
ma dhe me të njëjtin kuptim
në të gjitha “gjuhët” e lirë…
Sa mençuri dhe gjetje!…
Kështu nuk u përkas të tjerëve,
veç vetes time, fëmijëve
e bashkëshortit tim të mirë…
Lë keqardhjen time peng
në këtë vend të qetë,
të lulëzuar;
jam e lirë,
harkoj me harqe qielli…

49. Dhe natyra shkrep blicin e lirë

Po ngjitem lart e larg
si balonë e ngjyruar
me rreze jetësore…
Rrah krahët e mia të lira
me mendimin e lirë
dhe natyra shkrep blicin e lirë
për mua,
për ty,
për krijesat.

50. Mbi krahë zogu…
Eci qetazi,
zogu fluturon
në krahët e mi
dhe unë mbi krahë zogu…
Sa ngjajmë!… E çuditur ndihem.

51. Plot ëndrra…
Asnjë nuk na shënjestron
në këtë qetësi të ëmbël,
plot ëndrra…
E ç’ gjenjde ka më shumë Parajsa?!…

52. Sykthyer nga Oqeani
Franklin

a. Thënie
Nis bisedën shoqja e motrës sime:
Këtu pushoj
dhe mendimi më endet
në vrapim kurioziteti…
Hedh vështrimin larg:
pafundësi e qilimit jeshil,
apartamente që flasin,
mes tyre një pishinë.
Fëmija më grindet
me vetveten
dhe me mua,
qante, qante,
si një ansambël qarjesh…..
E pse?
Kishte babanë
në “mërgim”, në Atdhe…

b. Në përsëritje kërkimi
Babi i vogëlushit
kishte ikur
dhe kishte lënë
vetëm sytë e vogëlushit
në Franklin,
që vazhdimisht e vazhdimisht
përsëriste: “ba - ba- bi….’”

c. Fundi i rrëfimit të Najadës

Këto më thoshte Najada
dhe priste me sykthyer nga oqeani
se mos ndoshta
një ditë bebit të saj
do t’i vinte babi,
ndaj e nxiste
të t’i fliste : “Babi…”

53. Ngjajnë si diej të pashuar…

Kam dy fëmijë të bukur
dhe të zgjuar,
( Lum si unë dhe bashkëshorti im!)
si i përkufizon një nënë
më ngjajnë si diej të pashuar…
Mençuria është ulur tek i madhi
që sa rritej s’lë gjë pa mësuar;
i dyti, i vogël, i shpejtë,
urgjencë e shtëpisë….

54. Më të kripur bëhen

Duke menduar,
ndërsa perëndimi merr ditën,
dalin guackat, kërmijtë,
gjithçka që deti
nuk mund t’i mbajë…
Dallgë dhe vetëm dallgë…
E, ç’ndodh kështu me detin Jon
dhe detin Adriatik?
Më të kripur bëhen,
kur shoqëria jonë mbi tokë
problematizohet,
pra ata kripen, kripen…

55. Mesazhi i detit

Vjen një dallgë e fortë,
jep mesazh deti çiltërsisht:
“Rini e bukur, thur ëndrra
për jetën e ndritur,…”
por befas mesazhi i mbetet në grykë…
Në det hidhen lule
për ata që trupat e sakrifikuara,
s’u gjetën kurrë,…
Mesazhi i detit vazhdon,
por ngec në vese si një anije
që s’del dot në mol,
pasi zbatica fshin dallgët,
ujin dhe shfaqet
një platformë rrëshqitëse
plot me rërë.

56. Lum si unë dhe bashkëshorti im!

Fëmijët e mi të bukur
rriten dhe kanë
mësuar përmendësh:
“Sa herë lëvizin me kurajë,
kthejnë një herë
dhe marrin pëlqesën
e babit dhe të nënës…

57. S’i ndahem detit

Në buzë deti…
valët sjellin qetësinë e Botës,
pastaj imitojnë
mos qetësinë tonë…,
përkëdhelin lehtas bregun
dhe në ardhjen e dytë ofshajnë,
duke na ngjasuar ne,
tek zihemi dhe si zihemi…
Valët me kërshëri më ngacmojnë,
refleksi shfaqet në horizont….
Më kanë thënë,
se kur dielli del i zbehtë,
vjen dita lajme plot,
e ndryshueshme jeta mbi tokë.

58. “Mos prekni butësinë
dhe buzëqeshjen…”
fjalë zemre
Mendime një nga një:
e pastër bota,
mrekullia sundon në të,
më e pastër bëhet,
kur në letrën e ditës
hedh fjalën “fëmijë”…
Fjala më e lirë për mua
është fjala “fëmijë”,
e cila ka nevojë
për “përkujdesje nëne”…
Ju lutem, ngrë lart zërin e nënës:
“Mos prekni butësinë

dhe buzëqeshjen,
që fal lumturinë e botës…”.
E kush e përkund
këtë botë të çuditshme?!
Një dorë nëne…
Ëngjëllorët i thonë stop
“negatives” së Botës.

IV.
Poemthi i ndarjes së madhe edhe i afrimit të madh



Kam mall
Babait tim, Ilia Kallojeri
1.
Kam kaq mall,
dua të shpërthej.
Shpirti im i vrarë,
këtë shumë e ndien…

2.
Zemrën ma copëtoi
ndarja me babanë…
A mund ta mendoja
kaq shpejt kalimtar?
Rriti nëntë fëmijë,
të gjithë lastarë…
U përpoq shumë
u dha edukatë…
Sa mora lajmin
Loti ngriu në faqe,
Si më iku babai?…
“Pse, baba, u viase?…”