ROMANI SHQIP "TRENJERËZORI DHE NËNTA..."

Magjikja

Loja e magjiktë e tërhiqte... Ishte i dhënë pas kësaj loje, e cila prodhonte me bukurinë e saj emocione të paimagjinueshme. Ai, paçka nga një defekt i vogël, një damar i paçuar në vend, jo për faj të mjeshtrit ortoped, i cili e realizoi çuarjen

hedhje të pastudiuar, kur "Inxhinieri i parë i rrugëve" u kthye për ta marrë që të kalonte Gjanicën. Një hedhje e beftë në ajër, një rrezik dhe damari u pozicionua në të njëjtin vend. Në këtë kuadër ngeli një proces i vogël çalimi. Shokët, si

hedhje të pastudiuar, kur "Inxhinieri i parë i rrugëve" u kthye për ta marrë që të kalonte Gjanicën. Një hedhje e beftë në ajër, një rrezik dhe damari u pozicionua në të njëjtin vend. Në këtë kuadër ngeli një proces i vogël çalimi. Shokët, si

dhe brohorimat e urratë shpërthejnë tifozllëkun dhe ngandonjëherë edhe euforinë ekstreme. Ekipi simpatik, i formuar nga djem të rinj justifikonte besimin. I sjell ndërmend në kujtesë: Idrizin nga Fieri, të cilit ia ka harruar mbiemrin, Qemal Rrapaj, Namik Hoxhaj; pale Skënder Rrapaj, portjerin e skuadrës, i cili kërkonte që, në hedhjet e tij pritëse të tipit akrobatik, të spektalonte vrullshëm dhe të nxiste pjesëtarët e skuadrës për të sulmuar në drejtim të portës kundërshtare,...Rreshton mandej Faslli Mengrën, Lutfi Ahmetaj, Ajet Bregun

Flamur, Myqerrem dhe Pëllumb Hoxhën, Hamza Llushkën. Në krye të këtij ekipi qëndronte dirigjenti dhe manovratori Bilbil Hoxha, kapiteni i skuadrës.

Eh, ç'bukuri kishte loja, kjo lojë që shpall emocione dhe brohorimat e shpirtrave shpërthejnë në fushë e në turma spektatorësh... "Garinça" rri e mediton për ato vite, për frymën e lartë optimiste për fitoren bindëse, por edhe për disfatat, kur kundërshtari ishte superior, apo për barazimet e pafata dhe tërheqjen e veshit nga spektatorët, që, ndonjëherë, dhe fshikullonin për lojë të dobët dhe për mos dhënë atë, që duhet dhënë në fushë...

Edhe sot kur kujton atë madhështi, atë skuadër djemsh të rinj; ulet dhe mediton, fantazon, por edhe sjell në kujtesë shumë çaste mahnitëse, shumë kulme, shumë gëzime dhe shumë lidhje vëllazërore. "Futbolli është art i bukur, i veçantë! Sot e ndjek shumë këtë sport më se popullor dhe që tërheq me mijëra e miliona vetë në të gjithë botën. Futbolli, arti i luajtjes me këmbë."

Qëndron pranë televizorit dhe ndjek ndeshjet sportive atje në Margëlliç dhe sjell ndërmend e buzëqesh për atë veprimtari sportive domethënëse që kaloi...

* * *
Në mbrëmje rrinë të dy me Rubijen dhe ndjekin televizorin. Mendja gjithmonë e ngritur. Drama njëra pas tjetrës tek sjellin papushin hidhërime jetësore. Zemra u hidhet vërtik nga ngjarje të ndryshme rrëngjethëse. Prindërit gjithmonë mendjen e kanë të ngritur, sidomos ata me fëmijë larg, por sot asgjë nuk dihet, dhe kur i

ke brenda vendit, ndjen kuçedrën përpirëse dhe në fragmente të shpejta jete ndjen gjithashtu lukthin, përdorimin e pasthirrmës. Fëmijët kanë shkuar jashtë vendit për një jetë të mirë.

“Shyqyr, që deri më sot fëmijët i kemi mirë, more burrë!” – i thotë Rubija, teksa ndjek bëmat që ndodhin çdo ditë dhe që hidhërojnë, jo vetëm të afërmit, por gjithë njerëzit…

“Nuk thua vërtet shyqyr….” përsërit Sherifi dhe e shikon drejt në sy Rubijen.
Janë në një lëvizje dinamike. Telefonata pa pushim. Fëmijë, të cilët kërkojnë të dinë shëndetin e prindërve, nipër dhe mbesa që kërkojnë të flasin me gjyshen dhe gjyshin e tyre. Pyesin dhe tregojnë jetën tej në vende të tjera. Emocione mbërthyese, meziçlirime prej tyre, puthje me zë në celularë, përshëndetje dhe urime. Një jetë e mbushur plot me gjera të ndritura qëafrojnë distancat dhe shtojnë dashurinë njerëzore. Mëngjeze, diell, re, shi, netë shqetësuese, hëna të

plota dhe të ngrëna, zbardhje dhe sprintime të reja. Në shpirtin e tij është njehësuar Rubija… Trenjerëzori e ndien veten të fuqishëm si një lis gjigant…

Prapë diçka për të kujtuar

E kishte pasur merak përgatitjes ushtarake t’i kushtonte vëmendje të madhe, pasi kishte kaluar sprova të guximshme dhe ndoshta do të ishte nëj officer aktiv i denjë. Kur shkoi në shërbimin ushtarak në Uznovë të Beratit kishte vetëm një fëmijë, Bukuroshen. Vetëm pas një muaji, në shkurt të vitit 1964, lindi Mynyri. I

dhanë dy ditë lejë për të gëzuar familjarisht për krijesën e ardhur në jetë. Kujton me respekt oficerët: Ali Lumanin, Feti Merkën, Stavro Miçin… sat ë mirë ishin dhe sa mirë e trajtonin! Me këto vite është i lidhur edhe aktori Mimi Kumata apo Lakja i dajres. I kujtohet kënga e korit: “Po ngrihet një zë nga fundi i varrit dhe porsi në festë kemi dalë…” Pastaj ka nostalgji për rezultatet e arritura në stërvitje

me forcat vullnetare, ku reparti vullnetar që ai drejtonte kishte arritur rezultate të larta në stërvitje… “Edhe këto janë pjesë e asaj njohje të madhe për mua, krahas punës dhe artit…, “- thotë ai dhe mendimin e hedh larg… “Po sikur, të kisha vdekur në çastin, kur i rashë nënës sime nga dora, kur ishim të strehuar për t’u

mbrojtur nga bombardimet gjermane të rajonit tonë në depon e zbrazët të ujit të fshatit Rusinjë? Po sikur të mos më kishte pritur ajo gjyshja e mirë në duart e saj?... Sot do të më kujtonin vallë si një fëmijë që humbi aksidentalisht jetën… Dhe prindërve të mi do t’u kishte mbetur peng gjithë jetën dhe Pema e Fisit tim do të ishte tharë… “Dëgjoni, ju kronikanë, pema e fisit tim do të ishte tharë… Por ajo vegjetoi…” Iu kujtua në atë çast kënga “ Ja ku jam… Ja tek jam”…

Epilog...

Nga ballkonet kundrohet qielli dhe hapësira... Qiellorja prezente në këtë shpërthim dhe kundrim zemërgjerë...

Arritja deri këtu është meritë apo një shtysë e dilemës për të zgjedhur dhe e vendosmërisë për të vendosur... Ç’kuptim të madh ka vendosmëria, por edhe dilema lot rol...

Një retrospektivë me një ndërtim "arkitektonik" mendor...
Sa vrulle, sa zell, sa meraqe, sa vuajtje të mbarsura që me kalimin e kohës kthehen në "legjenda"... Brezat dritohen dhe pasqyrojnë konturin e ëmbël në hapësirën qiellore "Na ishte një herë një djalë që motak mbeti jetim, të cilin e rriti një hallë, që çuditërisht asaj i erdhi qumështi i gjirit, kur ishte e divorcuar, dhe të

gjithë të tjerët u befasuan, kur panë këtë ngjarje e prodhuar vetëm nga e magjikshmja edhe pastaj rritja shpejtoi dhe thanë se një ditë humbi, u zhduk, pas atij burgimi dhe atij tentimi të tipit ” Edmond Dantes”, për t'u arratisur dhe pastaj djali i varfër e rriti vetë nusen e tij që dymbëdhjetëvjeçare, duke u kujdesur deri te rrëfenjat, u martua nëpërmjet një befasie të madhe dhe një çuditëri vajze, e cila kthehej, papritmas, në një lidhje nuse - dhëndër dhe lot rrëshqitës ujëvare...

Dhe pastaj oh, pastaj një gazmim: Një djalë topolak që në qielin e syve të tij shihnin të ndërtuar ardhmërinë... Mbajtje në pëllëmbë të duarve dhe një ikje, e cila ngazëlleu një tjetër ikje pas një dekade... Dhe nëntë lajmëtarë të brezit shumëfishojnë Pemën e Fisit dhe shpërndaheshin në qiell me një emërtim të jashtëzakonshëm...

"Ku je shpirti i gjyshit?!" "Eja këtu shpirtka e gjyshit" dhe luante me doçkat e vogla të ardhmërisë...Dhe një ditë shpërtheu një syth tjetër: Sythi i stërmbesës dhe stërnipit... Ai, Sherif Hazizi u kthye në një stërgjysh. Zemra e tij mbartte tani peshën e katër dashurive brezive... Ai montonte yllësinë e tij në hapësirën

qiellore. Çuditërisht, krahas Arushës së Vogël dhe të Madhe ishte shtuar dhe një Yllësi tjetër me “Nëntë Yje të Mëdhenj” dhe pastaj yje të vegjël... Ballkoni po tronditej gazmueshëm nga ky gazmim zinxhiror dritues... Hodhi sytë diku dhe u befasua tek u konturua një harmonikë e vogël... I ndriti syri... Dhe arriti të nxjerrë pyetjen: "Si u shfaqe kështu kaq natyrshëm dhe po më lë pa mend"... "Unë erdha, këtu tek ty, se ty e vetëm ty të përkas..." E mori në duart e tij, që tashmë kishin mbushur 65 vjeç... Ishin orët e para të agimit të madh të 3 prillit të vitit 2008.

"Unë erdha tek ty se ty të përkas!" shpërtheu harmonika në nisjen e një kënge... Pas pak shfaqi konturet një kitarë dytelëshe. "Ku i ke telat e tjerë, moj kitarë?"- e pyeti pa e ngjatjetuar.