Origjina e Skenderbeut

Skenderbeu , një Legjendë e Shenjtë mesjetare që të tjerët popuj nuk e kan !
NUK KISHTE SERBE DHE GREKE SI ETNI, NE KOHEN E SKENDERBEUT !
kishte vetëm kaste feudalo-religjoze sllave te themeluar nga bullgaret dhe ka pasur gjuhe greke qe ishte gjuha e kishes ortodokse romane te lindjes.

Kjo edhe kundër përgjigje për enciklopdein Sllavo Maq.-Serbe që nuk përmenden fare
Zeus10,
Viti 1257
George Acropolites:
An Albanian Uprising
Historian George Acropolites (1217-1282) was the tutor of Emperor Theodore II Lascaris (r. 1254-1258) and later became rector of the university in Constantinople. His 'Chronicle' of the Nicaean Empire, based to a good degree on first-hand information and personal observations, covers the years 1203-1261.

Cito :

When the two promised to carry out our decisions, I left them and hastened to Ohrid with my retinue to find out whether I would be able to put the situation in Albania back in order. I resolved to send the imperial sewer, Isaac Nestongus, to Albania and gave the usual orders for him to assume the supreme command. I was well aware of the fact that I could make such decisions without the slightest danger, i.e. that I could replace any of the regional tax and government officials, military commanders or local authorities at whim. I then decided to set off for Albania myself to bring the situation in that country back under control and to find out what the sewer had actually accomplished. On my departure from Albania, I took the sewer and all the forces with me because the Albanian people had acted in advance and had already carried through with their uprising. They had all defected to the turncoat Despot Michael. Since I could see for myself that everything was in turmoil, I left Dibra, where I had spent more days than necessary and where the enemy had encircled us, and took Ohrid by storm with several members of my retinue. In Ohrid I left the sewer to guard the castle and, marching through Prespa and a place called Siderokastron, reached Prilep. There I had the impression of having arrived in a safe haven.

Viti 1328, 1332, 1336
John Cantacuzene:
Unruly Nomads Pay Homage to the Emperor
Typical of the many short references to the Albanians in Byzantine chronicles is the following text by the Emperor John VI Cantacuzene (r. 1347-1355), whose 'History' covers the years 1320-1356. Here as in other texts, the Albanian tribes are described as wild and unruly nomads living in mountainous regions in the summer months and migrating to the lowlands in the winter months.

Cito :

While the emperor was spending about eight days in Achrida (Ohrid), the Albanian nomads living in the region of Deabolis (Devoll) appeared before him, as well as those from Koloneia (Kolonja) and those from the vicinity of Ohrid (1). They paid homage to the emperor and willingly offered him their services. Those who lived farther away on the borders of the Byzantine Empire were commanded by letters from the emperor to hasten to Thessalonika in order to pay homage, which they did a short time later.
While the emperor was staying in Thessaly (2), the unruly Albanians living in the Thessalian mountains appeared before him who, according to their tribal leaders, are called Malakasians, Buians and Mesarites and whose numbers reach 12,000. They paid homage to the emperor and promised to serve him, for they were afraid of being annihilated by the Byzantines at the onset of winter, living as they do, not in towns, but in the mountains and in inaccessible regions. Since they must abandon these regions in the winter due to the cold and snow, which falls in incredible amounts in such vicinities, they believed that they would easily fall prey to them.

Shqiptaret nuk kane qene analfabete ,
Viti 1332
Anonymous:
Initiative for Making the Passage
The 'Directorium ad passagium faciendum',
One factor, among others, which makes this kingdom easy to conquer, is that it is inhabited by two peoples, i.e. the Albanians and the Latins who, in their beliefs, their rites and their obedience, both abide by the Roman Catholic Church. Accordingly, they have archbishops, bishops and abbots, as well as religious and secular clerics of lower rank and status. The Latins have six towns with bishops: firstly Antibarum (Bar), the seat of the archbishop, then Chatarensis (Kotor), Dulcedinensis (Ulcinj), Suacinensis (Shas) (2), Scutarensis (Shkodra) and Drivascensis (Drisht) (3), which are inhabited by the Latins alone. Outside the town walls, the Albanians make up the population throughout the diocese. There are four Albanian towns: Polatum Maius (Greater Pult) (4), Polatum Minus (Lesser Pult), Sabatensis (Sapa) (5) and Albanensis (Albanopolis) (6) which, together with the towns of the Latins, are all legally subject to the Archbishop of Bar and his church as their metropolitan. The Albanians indeed have a language quite different from Latin. However they use Latin letters in all their books (7). The sway of the Latins is thus confined to the limits of their towns. Outside the towns, they do possess vineyards and fields, but there are no fortifications or villages actually inhabited by the Latins. The Albanians for their part, the larger of the two peoples, could assemble over fifteen thousand horsemen for warfare according to the custom and manner of the country, who would be courageous and industrious warriors. Since the said Latins and Albanians suffer under the unbearable yoke and extremely dire bondage of their odious Slav leaders whom they detest - the people being tormented, the clergy humiliated and oppressed, the bishops and abbots often kept in chains, the nobles disinherited and held hostage, episcopal and other churches disbanded and deprived of their rights, and the monasteries in decay and ruin - they would all to a man believe that they were consecrating their hands in the blood of the aforementioned Slavs if a French prince were to appear before them whom they could make leader of their war against the said evil Slavs, the enemies of our true faith. With the help of the aforementioned Albanians and Latins, one thousand French knights and five or six thousand foot soldiers could without a doubt easily conquer the whole length and breadth of this kingdom.

Viti 1570
A Physical Description of Albania and the Defence of Ulcinj
The name of the author of this report, first published by Sime Ljubic in 1880, is unknown, but he was probably one of the Venetian proveditors of Kotor. He seems, at any rate, to have visited many areas of Albania personally. His report provides much information, including many useful details, on the state of a country firmly now under Turkish rule.

Cito :

The country of Albania is that which ancient authors called Macedonia,( i.e. only a part of Macedonia since the latter contains many lands and regions which are not Albanian). Albania itself is the part which has the Adriatic Sea as its western border. The said land of Albania extends from the north southwards from between the towns of Antivari (Bar) and Dulcigno (Ulcinj), settlements which are a mere fifteen miles apart. As such, Bar constitutes the end of Dalmatia and Ulcinj the beginning of Albania.

"Gjergj Kastrioti Skendebeu - Mbret i Epirit
Ku shkruhet për Skenderbeut në përgjithsi përmendet si Mbret i Epirit , pikërisht aty duhet neve të kapemi , Epir ..
Neve jemi Epirotas !
Mbi 300 libra janë shkruar për Skenderbeun dhe pikërishtë ajo është që fqinjët tanë famëkeq mundohen ta përvetësojnë .

SKËNDERBEU I FSHEHUR NËPËR ARKIVAT GREKE

Të dhëna të reja për Skënderbeun

Historia e popullit shqiptar është shumë e pasur me shkrime, libra, broshura që
flasin për lavdinë e kombit tonë në luftë për ekzistencë. Ato janë të fshehura nëpër arkivat e ndryshme të botës. Viteve të fundit fal punës së palodhur të disa studiuesve shqiptar dhe të huaj kanë dalë në dritë gjëra të rëndësishme që lidhen me historinë e kombit shqiptar, por ende ka gjëra që nuk janë zbuluar dhe flenë diku nëpër bodrumet e shumë bibliotekave apo Institucionet e ndryshme në Itali, Austri, Francë, Turqi, Greqi etj.
Arkivat greke fshehin shumë dokumente historike që lidhen me shqiptarët. Për mendimin tim nëpër arkivat shtetërore, kishat, manastiret, bibliotekat private mund të gjenden gjëra me vlera të larta për shqiptarët si në fushën e gjuhësisë ashtu edhe atë historike. Por ende asnjë studiues shqiptar nuk ka mundur të futet nëpër arkivat e shtetit grek, sepse Greqia është kujdesur për konservimin e tyre për tu mbuluar nga pluhuri i harresës. Disa studiues kanë kërkuar dokumente historike që i përkasin fillimeve të shek. XX, por revolucioni kulturor i rilindjes së vetëdijes shqiptare ka nisur në fillimet e shek. XIX. Me plot gojë mund të thuhet lirisht se ka shumë dokumente historike, gjuhësore e kulturore që janë botuar në gjuhën shqipe dhe greke në fillimet dhe nga mesi i viteve 1800 në Greqi. Por siç dhamë më lart Greqia është kujdesur që këto gjëra me vlera të larta për kombin shqiptar të mos dalin në dritë.
Figura e Heroit Kombëtar të Shqiptarëve Gjergj Kastrioti duke qenë një figurë madhështore që e kanë zili ende sot. Disa studiues po krijojnë turbullira tek që më shumë do të thosha që janë kopjac të këqij se sa studiues seriozë. Të cilët duke shpikur apo hedhur dyshime mbi origjinën e tij shqiptare kërkojnë tu dëgjohet pak emrin nëpër media të ndryshme. Që Skënderbeu ishte shqiptar nga babai dhe nëna e tij këtë nuk e luan as topi, por ende në shekullin e XXI ka njerëz që duke parë madhështinë, krenarinë dhe trimërinë e këtij njeriu të madh duan ta “përvetësojnë” qoftë edhe për pak çaste. Në të vërtetë asnjë njeri nuk ka faj kur lexon vepra jo të trajtuara mirë, që më shumë i kanë shërbyer politikave ditore se sa historisë së vërtetë. Grekët e shekullit XIX duke mësuar për trimëritë e Skënderbeut frymëzoheshin dhe luftonin kundër Osmanëve për të fituar pavarësisë. Ka shumë shembuj për heronjtë e Kryengritjes grek të 1821 që ishin shqiptar ose siç i thërrasin grekët arvanitas mbanin me krenari shenjën e Bricjapit që dikur e ka mbajtur Leka i Madh, Pirrua i Epirit dhe Skënderbeu.

Gjatë kërkimeve të mia nëpër disa biblioteka private dhe shtetërore gjeta shumë libra në gjuhën greke që flasin për historinë e kombin tonë të botuara në shek. XIX. Disa prej këtyre librave përmenden tek-tek si bibliografi e shfrytëzuar, por që nuk na janë sjellë të plota në botime. Edhe pse kërkimet e mia ka qenë private, të pa deklaruara munda të gjejë dhe të marrë gjëra me vlera të mëdha për kombin tonë. Emocione të forta ndjeva kur gjeta katër libra origjinalë në gjuhën greke që flisnin për trimëritë e Gjergj Kastriotit- Skënderbe. Edhe pse në këto libra bëheshin përpjekje për të faktuar që familja Kastrioti kishte origjinë greke ato kanë vlera sepse shkruhet për atë burrë që mbrojti pushtimin e Europës nga Osmanët. Që botërisht njihet dhe është vërtetuar shkencërisht që ishte shqiptar 24 karat. Grekët pretendimet e tyre për ta “Privatizuar” Skënderbeun më shumë i bazojnë tek emrat dhe mbiemrat e familjes Kastrioti që sipas tyre kanë kuptimësinë në gjuhën greke. Duhet të dimë se në shekujt e mëparshëm njerëzit e kombeve të ndryshëm emrat dhe mbiemrat i kishin fetarë. Në qoftë se do të mendojmë me logjikën e paditurisë që pretendojnë grekët atëherë do të themi se ish-Kryetari i Kubës Fidel Kastro është grek sepse ai mbiemrin e ka grek KASTRO (kala, kështjellë). Po të mendojmë me këtë logjikë të thjeshtë unë do të them se deputetët grek kanë mbiemra të kuptimësisë në gjuhën shqipe, sllavisht, turqisht dhe shumë pak greqisht. Pa folur që qytetet e greke kanë emërtime që zbërthehen në gjuhën shqipe. Edhe shumë emra të fesë ortodokse janë në gjuhën shqipe me disa ditë lutjesh fetare. Por kjo është temë më vete që duhet të shikohet. Në qoftë se për një çast të mendojmë që Skënderbeu ishte grek. Atëherë pse Skënderbeu nuk luftoi për çlirimin e Greqisë? Pse Greqia e djeshme dhe e sotme nuk ka një bust të Skënderbeut për ta lartësuar figurën e tij?
Ish-sekretari në ministrin e jashtme italiane në vitet 1930 De Martiko do të shprehej për grekët: “Grekët janë të aftë, që të marrin një zezak të vërtetë amerikan, të zi si qymyri, dhe pasi ta punojnë gjashtë muaj me të, ta kthejnë përsëri në Amerikë me besimin e plotë tek vetja e tij se ai është pasardhës i drejtpërdrejtë i Themistokliut”. Pra tezat fëminore të studiuesve grek, sllavë dhe të disa studiuesve të djeshëm dhe të sotëm për origjinën greke apo sllave të familjes së Kastriotëve bien poshtë si teza të pavërteta të cilat nuk mbështeten tek shkenca, por tek politikat ditore. Si përfundim Skënderbeu lindi shqiptar dhe vdiq shqiptar. Ai, ishte trashëgimtar i mbajtjes së shenjës së Bricjapit që e kishte mbajtur Leka i Madh dhe Pirrua i Epirit. Skënderbeu lindi ortodoks, u bë me dhunë mysliman, përqafojë me dëshirë fenë katolike dhe vdiq UNIT. Shumë kush do të habitet me këtë përfundimin tim fetar të Skënderbeut UNIT. Por sot e kësaj dite shqiptarët(arbëreshët) që mërguan në Itali mbas vdekjes së tij besojnë ende në besimin fetar UNIT. Unitët janë për bashkimin e dy kishave kristjane, atë katolike dhe ortodokse. Arbëreshët në Itali falen në kishën e ritin ortodoks, por në vartësi të Vatikanit katolik. Në qytetin e Elbasanit, brenda në kalanë e vjetër ka qenë dhe është ende sot një kishë e rriti UNIT. Në fillim të viteve 1990 prifti i parë që shërbente në këtë Kishë ishte arbëresh.

Më 1439 në Sinodin e Florencës u bë bashkimi i Kishave të Romës dhe të Kostandinopojës. Më vonë kjo marrëveshje u nënshkrua edhe nga ortodoksë dhe katolikë të tjerë për bashkim në Romë dhe Brest në vitet 1595-1596. Kështu arbëreshët në Itali mbeten besnikë të besimit UNIT. Këtë na e dëshmon edhe arvanitasi i ndjeri Aristidh Kola. Studiuesi Aristidh Kola në librin e tij “Arvanitasit dhe prejardhja e grekëve”, shkruan: “Ndërkohë që të gjithë europianët shkruanin për Skënderbenë, kronistët bizantinë ose e injoronin krejtësisht ose e përmendin diku dhe me një ftohtësi të madhe. Shkaku nuk është vdekja e tij e palavdishme, as fakti se ishte shqiptar dhe jo grek. Nuk është as lavdia dhe as kombësia kriteri i këtyre kronistëve. Është dallimi i besimit fetar të Skënderbeut, që nuk është i krishterë ortodoks, por katolik apo për të qenë më të saktë, ishte “UNIT”. Unitët ishin për bashkimin e dy kishave”.
Libra të panjohura të autorëve grek të shek.XIX për Skënderbeut
Ndër autorët grek që njihen se kanë shkruar libra për Skënderbeun janë:
Xalkokontili, Francis, Kritovulos, Paparigopulo. Por së fundi bibliografisë së madhe të veprave kushtuar Heroit tonë Kombëtar Skënderbeut do tu shtohen edhe katër libra në gjuhën greke që besoj nuk janë të njohura deri më sot. Këto libra janë botuar në shek. XIX dhe gjenden në një nga Bibliotekat më të pasura të Greqisë.
1.- Libri i parë ka autor K.Velefanti i botuar në Athinë më 1857 dhe ka titullin:
Libri i kushtohet Perandorisë Bizantine nga themelimi i saj. Në të janë përfshirë historitë nga mbreti i parë i Bizantit Kostandini i Madh dhe mbyllet me rënien e princit të fundit Gjergj Kastrioti. Libri përbëhet nga 292 faqe. Nga faqja 102 fillon kapitulli që i kushtohet Skënderbeut me titull:
vazhdon.......

(Historia e Gjergjit të Kastriotëve, i njohur Skënderbe, Princi i Shqipërisë) dhe deri në faqen 238 shkruhet për të. Interesant është fakti se ky libër shoqërohet edhe me grafikë të ndryshme që i përkasin mbretërve të Bizantit, por edhe një grafikë të figurës së Skënderbeut. Pra me këtë zbulim shtohet edhe një grafikë ku na paraqitet me madhështinë e tij Heroi ynë Kombëtar Gjergj Kastrioti. Më shumë në libër siç shihet shkruhet për Princin e Shqiptarëve.

2.- Libri i dytë është botuar më 1876, në Athinë dhe autor është A.Milaraqi. Libri prej 15 faqesh ka titullin:

Pak fjalë mbi prejardhjen e Skënderbeut), dhe flet rreth origjinës së Heroit Kombëtar të Shqiptarëve. Autori përmend studiuesit e ndryshëm duke bërë dhe komentet e tija. Në përfundim të studimit të tij A.Milaraqi shkruan: “Gjergj Kastriotit Skënderbe është shqiptar

3.- Libri i tretë është botuar në vitit 1884 nga N. Mihalopuli me titull: (Historia e Gjergj Kastriotit i quajtur SKËNDERBE Mbret i Shqipërisë). Ky libër ka 184 faqe. Në këtë libër nuk ngrihen pretendimet se Skënderbeu ishte me origjinë greke, por shkruhet qartë se ai ishte shqiptar mbret i Shqipërisë. Botuesi është treguar i kujdesshëm dhe si bazë duhet të ketë shfrytëzuar veprën e Marlin Barletit.
4.- Studiuesit grek duke parë madhështinë e Skënderbeut i kushtuan edhe skenar Drame. Shkrimtari Andoniu Io. Andoniadhu shkruajti Dramën me titull:

(Skënderbeu mbreti i Epiriotëve, Dramë). E cila është botuar në Athinë më 1889 dhe ka fituar çmim në Konkursin e poezisë mbajtur më 25 mars të po atij viti. Ky libër ka 116 faqe. Ngjarja në Dramë zhvillohet në pesë ditë dhe paraqitet në gjashtë akte ku luajnë 18 personazhe:
Historian dhe Publicistë arbenllalla@gmail.com
Botuar në shkurt 2009 në revistën ALBANICA, Prishtinë.

Libri i parë për Skënderbeun. Botim 1857, Athinë.

1. Grafikë, SKËNDERBEU, libri i parë. Botim 1857, Athinë.

2. Kapaku i librit të dytë për Skënderbeun. Botim 1876, Athinë.

3. Kopertina e librit të tretë për Skënderbeun. Botim 1884, Athinë.

4. Kopertina e librit të katërt për Skënderbeun. Drama, 1889, Athinë

Cito :

Libri përbëhet nga 292 faqe. Nga faqja 102 fillon kapitulli që i kushtohet Skënderbeut me titull: ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΟΥ ΜΕΤΩΝΟΜΑΣΘΕΝΤΟΣ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ ΠΡΙΓΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ (Historia e Gjergjit të Kastriotëve, i njohur Skënderbe, Princi i Shqipërisë) dhe deri në faqen 238 shkruhet për të. Interesant është fakti se ky libër shoqërohet edhe me grafikë të ndryshme që i përkasin mbretërve të Bizantit, por edhe një grafikë të figurës së Skënderbeut. Pra me këtë zbulim shtohet edhe një grafikë ku na paraqitet me madhështinë e tij Heroi ynë Kombëtar Gjergj Kastrioti. Më shumë në libër siç shihet shkruhet për Princin e Shqiptarëve.
2.- Libri i dytë është botuar më 1876, në Athinë dhe autor është A.Milaraqi. Libri prej 15 faqesh ka titullin: ΟΛΙΓΑΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ (Pak fjalë mbi prejardhjen e Skënderbeut), dhe flet rreth origjinës së Heroit Kombëtar të Shqiptarëve. Autori përmend studiuesit e ndryshëm duke bërë dhe komentet e tija. Në përfundim të studimit të tij A.Milaraqi shkruan: “Gjergj Kastriotit Skënderbe është shqiptar(Οτι ο Γεωργιοσ Καστριωτησ ο Σκενδερμπεησ ειναι Αλβανος)”.
3.- Libri i tretë është botuar në vitit 1884 nga N. Mihalopuli me titull: ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΩΡΓΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΩΝΟΜΑΣΘΕΝΤΟΣ ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ ΗΓΕΜΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ (Historia e Gjergj Kastriotit i quajtur SKËNDERBE Mbret i Shqipërisë). Ky libër ka 184 faqe. Në këtë libër nuk ngrihen pretendimet se Skënderbeu ishte me origjinë greke, por shkruhet qartë se ai ishte shqiptar mbret i Shqipërisë. Botuesi është treguar i kujdesshëm dhe si bazë duhet të ketë shfrytëzuar veprën e Marlin Barletit.
4.- Studiuesit grek duke parë madhështinë e Skënderbeut i kushtuan edhe skenar Drame. Shkrimtari Andoniu Io. Andoniadhu shkruajti Dramën me titull: ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ, ΔΡΑΜΑ (Skënderbeu mbreti i Epiriotëve, Dramë). E cila është botuar në Athinë më 1889 dhe ka fituar çmim në Konkursin e poezisë mbajtur më 25 mars të po atij viti. Ky libër ka 116 faqe. Ngjarja në Dramë zhvillohet në pesë ditë dhe paraqitet në gjashtë akte ku luajnë 18 personazhe:

Këto zbulime jan nga Arban Llalla duke treguar jo vetem qe Skenderbeu ka qene shqiptar, por dhe ate qe termi "grek" nuk percaktonte nje etni specifike, por mund te perdorej dhe per etnine shqiptare, qe ndoshta u diferencua si race, e para ne Europe.

Do ishte mirë , por jo
Jam vetëm një anëtar sikurse Fiona e të tjerër që e duam kombin Shqiptar..
Vetëm z.Ilmi Veliu është historian i njoftun këtu në BK që është prezent ..

FLM , por nëse ke kohe dhe interesohesh nuk është rënd në kohën e sot'shme , e sidomos për historin shqiptare që është aq e pasur
Të propozoj lexoj postimet e z.Ilmi Veliut , mësom shum nga aj .

Të propozoj lexoj postimet e z.Ilmi Veliut , mësom shum nga aj



Ju faliminderit do kem parasyshe kete .

Nje shkrim per Fionen


RELIGJIONI TEK ILIRET



Kulti i ilirëve parahistorikë ka qenë Dielli. Këte e vërtetojnë zbukurimet e gjetura të cilat ilirët i kanë bajtur me vete ose i kanë ruajtur në shtëpitë e tyrë. Si edhe tek popujt e tjerë në këtë shkallë të zhvillimit, kulti i diellit është themel në të gjitha manifestimet religjioze, bile edhe për ata që në pamje të parë nuk kanë elemente të përbash këta me atë kult. 58) Kjo ka qenë në pjesët veriore të Iirisë. Në vendet jugore ka dominuar kulti i gjarpërit. Ne përmendëm, kur folëm për emrin ilir, se njëri mendim ishte edhe ai se, emiri ilir vjen nga emri i gjarpërit Ilyrios, për të cilin ilirët kanë besuar se qëndron nën vatër dhe e mbron shtëpinë nga të këqijat. Filozofi Maksim nga Tiri, i cili jetoi në kohën e Antoninit, në librin e tij ”A duhet t´u ngritet perëndive shtatore” përmend se Peonët, fis ilir, në Maqedoninë e sotme, e adhurojnë gjarperin.59)

Gjarpëri si kafshë toteme tek ilirët ka rol qëndror në sistemin mitologjik dhe religjioz të ilirëve të jugut. Folëm më lart për lidhjen e gjarpërit me vetë emrin e ilir, kurse duhet të shtojmë edhe atë se një numër i madh paraqitjesh të kësaj kafshe, që bëhen të shpeshta, veçanërisht prej sh.V, p.e.s. në stolitë e ndryshme. Gjarpëri është paraqitur si roje e vatrës shtëpiake, si simbol i frytshmërisë etj. Gjarpëri si simbol i fiseve ilire të jugut do t`u bëjë ballë të gjitha fortunave dhe do të arrijë deri në ditët tona. Populli thotë se nëse e gjen gjarpërin në themel nuk duhet vrarë sepse është gjarpër themeli,është fati i shtepise dhe e ruan shtëpinë nga ndonje e keqe qe mund tu ndodhe banoreve te shtepise, gje qe eshte besim pagan ilir dhe nuk ka lishje me besimin e tashem qe kane shqiptarët. Kete e pranon edhe Aleksandar Stipçeviq, “Ilirët“ (Historia, jeta, kultura, simbolet e kultit) 1974, Zagreb.)

un kurr nuk dyshoj ne origjinen e KASTRIOTIT si do qe disa te dhéna valviten andej dhe kendej aj esht shqiptar, po te ishte diq tjeter dot kthehej nga stambolli dhe dote shkonte atje ta mbronte e te luftonte ne at vend, dhe per at vend, pra aj u kthy ku ka lind dhe ti ndihmoj ati populli per te cillin esht ndi i till pra si shqiptar dhe ka lufuar per shqiptar.un mendoj qe nuk ka fillozofi aq te madhe.
un nuk kam ndegju ndojher qe nji pris i till si SKENDERBEU se ka shkuar dhe ka luftuar dhe jetuar per nji popull tjeter.

xhema shkruajti:

un kurr nuk dyshoj ne origjinen e KASTRIOTIT si do qe disa te dhéna valviten andej dhe kendej aj esht shqiptar, po te ishte diq tjeter dot kthehej nga stambolli dhe dote shkonte atje ta mbronte e te luftonte ne at vend, dhe per at vend, pra aj u kthy ku ka lind dhe ti ndihmoj ati populli per te cillin esht ndi i till pra si shqiptar dhe ka lufuar per shqiptar.un mendoj qe nuk ka fillozofi aq te madhe.
un nuk kam ndegju ndojher qe nji pris i till si SKENDERBEU se ka shkuar dhe ka luftuar dhe jetuar per nji popull tjeter.

Ne çfar fqinjë kemi o Xhem tepër se si kemi mbijetu , shiko për origjinëen e N.Terezës se sa manipulime i ben edhe atëher kur ishte gjallë u mundonin ne gjitha mënyrat ta bëj gjithçka , vetëm shqiptare JO .


Për origjinen e Skenderbeut ska asnjë dyshim , ka libra , argumente nga e gjithe Bota , si p.sh. Letrat derguar Skernderbeut dhe përgjigjet e tij keëtu e quan vehten Arber dhe vendin Arberi , sikurse ne librat tjera te faqet e kaluara:

Cito :

ÒGiovanni Antonio, Prince of Taranto, to Georgio albanese,
greeting.
(Conveniva a te?), that the luck you had shown in the war with the
enemies of the Christian religion, which sometimes had forced combat,
then leaving that field, you came to Italy to drive your armies against
Christians? What cause do you hold against me? What have I done against
you? What controversies do they make between us? You have spoiled my
territories and are crudely giving vent against my subjects, and first
you have (mosso?) the war that (proposta?). You boast that you are a
great warrior for the Christian religion and (pur?) yet you persecute
this (geate?) which for every reason is called Christianity. You have
turned your iron against the French of the Kingdom of Sicily. Perhaps
you have thought to take the army against the effeminate Turks that you
are accustomed to wounding in the back.
You will find other men who all support your proud appearance (?) and no
one will avoid your face. Our Italian soldiers will challenge you very
well and have no fear of the Albanese. We already know your
generation and respect the Albanese like sheep, and it is an
embarrassment to have such cowardly people for enemies; (neÕ?) would you
have embarked on such a business if you had stayed to dwell in your
house. You have avoided the onslaught of the Turks, and not having the
power to defend your own house, have thought to invade other peopleÕs.
You are deceitful. Instead of a new house you are looking for your
grave.
Goodbye..... .Ó

Letter
from Skanderbeg to the Prince of Taranto:
ÒGiorgio, gentleman of Albania, to Giovanni Antonio, Prince of
Taranto,

Cito :

greeting.
Having made a truce with the enemy of my religion I have not wanted that
my friend remain (fraudato) of my aid. (Spesse?) times, Alfonso, his
father, invited my help while I waged war against the Turks. Therefore I
would be very ungrateful if I had not resisted (lÕistesso?) service to
his son. I remember what your king did because now (non deve vedere
succedergli? ) this who is his son? You adored his father, and why now
do you try to throw out his son? Where did this power come from? Who has
the power to set up the King of Sicily, you or the Roman Pontiff?
I came to aid Ferrante, son of the king and seat of the Apostolica. I
came opposing your unfaithfulness and innumerable great betrayals in
this kingdom. (NeÕ?) will you ever be unpunished for your perjury. This
is the reason for my war against you. I merit this no less than I
merited making war against the Turks, nor are you less Turk than them.
(ImperoccheÕ vi sono alcuni?) that guide you in a straight line not to
be of some sect. You my opponents the French and the names of those
people, and those for the religion wage grand war.
I do not want to dispute ancient matters with you, matters that perhaps
were much less than what was told about them. Certainly in our times the
Aragonese armadas have often coursed the Aegean Sea, have plundered the
Turkish coasts, have (riportata?) the prey of the enemies; and even
today the Aragonese armies defend Troja from the jaws of the enemy. Why
do I remember the old things and leave the new parts? If they change the
family costumes and the plowmen of the kingdom, and the kings of the
plowmen return? (NeÕ troverai nobilitaÕ piuÕ antica della virtuÕ.)
Nor can I deny that you are not with the obnoxious French nation,
(imperoccheÕ) you being mainly in aid of King Alfonso, you hunted the
French of this kingdom. I do not know now what new virtue shines in
this. Perhaps it is some new star that you have now seen among the
French?
Moreover, you scorned our people, and compared the Albanese to
sheep, and according to your custom think of us with insults. Nor have
you shown yourself to have any knowledge of my race. My elders were from
Epirus, where this Pirro came from, whose force could scarcely support
the Romans. This Pirro, who Taranto and many other places of Italy held
back with armies.
I do not have to speak for the Epiroti. They are very much stronger men
than your Tarantini, a species of wet men who are born only to fish. If
you want to say that Albania is part of Macedonia I would concede that a
lot more of our ancestors were nobles who went as far as India under
Alexander the Great and defeated all those peoples with incredible
difficulty. From those men come these who you called sheep. But the
nature of things is not changed. Why do your men run away in the faces
of sheep? In the past the Albanese have (fatto?) experience if
the Pugilese were armed; (neÕ) I would again find some who would have
been able to aspired to my nature. I have well noted from the back how
many of your soldiers are well armed but have never been able to see
their helmets or (tanpoco?) the face except those that have become
prisoners. (NeÕ?) I seek your house (Bastandomi? ) my own. Besides, it
is well known that you often would have shot your neighbors for their
possessions, as now you would force out the king of your house and your
kingdom.
(Che se?) If I fall in the difficult task I have embarked on I will be
buried as (mi vai?) wishing in your letter, will bring back my
soul as a reward from the Chancellor of the universe, of God. Not only
will I have perfected my intention, but also I will have planned and
attempted some distinguished deed.
Good bye....Ó "

Pastaj arbreshet ken e kendonin ne Itali , dhe ne çfarë gjuhe ?
origjinali ,

Nje shkrim per Fionen


RELIGJIONI TEK ILIRET



Kulti i ilirëve parahistorikë ka qenë Dielli. Këte e vërtetojnë zbukurimet e gjetura të cilat ilirët i kanë bajtur me vete ose i kanë ruajtur në shtëpitë e tyrë. Si edhe tek popujt e tjerë në këtë shkallë të zhvillimit, kulti i diellit është themel në të gjitha manifestimet religjioze, bile edhe për ata që në pamje të parë nuk kanë elemente të përbash këta me atë kult. 58) Kjo ka qenë në pjesët veriore të Iirisë. Në vendet jugore ka dominuar kulti i gjarpërit. Ne përmendëm, kur folëm për emrin ilir, se njëri mendim ishte edhe ai se, emiri ilir vjen nga emri i gjarpërit Ilyrios, për të cilin ilirët kanë besuar se qëndron nën vatër dhe e mbron shtëpinë nga të këqijat. Filozofi Maksim nga Tiri, i cili jetoi në kohën e Antoninit, në librin e tij ”A duhet t´u ngritet perëndive shtatore” përmend se Peonët, fis ilir, në Maqedoninë e sotme, e adhurojnë gjarperin.59)

Gjarpëri si kafshë toteme tek ilirët ka rol qëndror në sistemin mitologjik dhe religjioz të ilirëve të jugut. Folëm më lart për lidhjen e gjarpërit me vetë emrin e ilir, kurse duhet të shtojmë edhe atë se një numër i madh paraqitjesh të kësaj kafshe, që bëhen të shpeshta, veçanërisht prej sh.V, p.e.s. në stolitë e ndryshme. Gjarpëri është paraqitur si roje e vatrës shtëpiake, si simbol i frytshmërisë etj. Gjarpëri si simbol i fiseve ilire të jugut do t`u bëjë ballë të gjitha fortunave dhe do të arrijë deri në ditët tona. Populli thotë se nëse e gjen gjarpërin në themel nuk duhet vrarë sepse është gjarpër themeli,është fati i shtepise dhe e ruan shtëpinë nga ndonje e keqe qe mund tu ndodhe banoreve te shtepise, gje qe eshte besim pagan ilir dhe nuk ka lishje me besimin e tashem qe kane shqiptarët. Kete e pranon edhe Aleksandar Stipçeviq, “Ilirët“ (Historia, jeta, kultura, simbolet e kultit) 1974, Zagreb.)



TE Faliminderit per kete nder qe ma ben me kete shkrim.Sa e vrejt vertet. shkrim interesant.kam lexu edhe un per paganizmin shum.shum mir e ceket se edhe sote e kesaj dite shum kush mendon se gjarpri qe gjen ne muret e shtepsi nuk ben ta mbytim. dhe kete si e vogel e mbaj mend kur shkoj ke daj , shum here flisnin rreth kesaj ngjarje.
a'teher isha femij dhe besoj.por tani si e rriture cuditem si ka mundesi je gjarper tet sjell.dobi apo fate!!
-Shum mire se sillete kete shkrim ..se shum kushe keqkuptohen e thon se feja e te parv ka qen (krishtezim).pRA e vertea eshte se iliret kishin fe pagan e jo krishtere...

SKENDERBEU, SHQIPERIA, EPIRI DHE ILIRIA NE
NJE KRONIKE GJERMANE TE VITIT 1493

Faqe e kronikës nga viti 1493, botimi
gjermanisht


Një ndër veprat më të famshme në shekullin XV
është e ashtuquajtura Schedelsche Weltchronik" (Liber Chronicarum, opus
de temporibus mundi), që është edhe vepra e parë historike e një
intelektuali gjerman. Kjo kronikë shqyrton lindjen e qyteteve më të
rëndësishme gjermane, botës perëndimore etj. Rëndësia e kësaj kronike
për popullin shqiptar është se Hartmann Schedel në "Kronikën" e tij jep
disa të dhëna historikogjeografike për disa qytete shqiptare, pastaj
informacione për Ilirinë, Epirin dhe Arbërinë, të mbështetura kryesisht
tek autorët antikë, si dhe disa njoftime për prejardhjen e shqiptarëve
etj. Në libër gjejmë po ashtu të dhëna edhe për Gjon Kastriotin, të atin
e Skënderbeut, që Schedel e quan Kamusa, pastaj informacione për
luftërat dhe fitoret e Gjergj Kastriot Skënderbeut kundër turqve;
marrëdhëniet e tij me Vatikanin - Papën Kalistin III, për të cilin
autori shkruan se nuk e ka ndihmuar fare materialisht, si dhe disa
shënime për tradhtinë e nipit të Skënderbeut, Hamza Kastrioti, të cilin
ky e zë rob dhe e dërgoi në burg te mbreti i Napolit, Alfonsi V, etj.
Është për t‘u lakmuar se si Schedel ka arritur të shtjellojë një lëndë
jashtëzakonisht voluminoze, duke na paraqitur gjithçka kishte mundur të
mblidhte, sistemonte, përgatiste nga literatura e botuar, dorëshkrimet,
dokumentet, kronikat e shumta dhe burimet e tj era që disponoheshin në
atë kohë.

Pavarësisht nga të gjithë këto, si dhe nga njohuritë e
jashtëzakonshme prej dijetari, kronika e Schedel-it është e tejkaluar në
shumë pjesë, informacione dhe të dhëna, për shkak të zbulimeve të reja e
arritjeve shkencore. Megjithatë, është befasues fakti që ai dispononte
gjithë ato të dhëna e informacione në atë kohë. Bie në sy skrupuloziteti
dhe gjenialiteti i tij te paraqitja e pemëve gjenealogjike të familjeve
fisnike dhe listave të papëve, portretet e të cilëve janë të ilustruara
me ngjyra, duke përdorur kronologjitë e njohura të kohës për vende të
ndryshme, krahina e rajone të ndryshme, si dhe renditjen e përshkrimin e
figurave të rëndësishme historike jo vetëm gjermane, por edhe botërore,
duke i shoqëruar me një regjistër alfabetik. Në kronikat e njohura
botërore të gjermanëve të viteve të fundit të Mesjetës, [kur jetoi dhe
veproi Schedel- i] gjithashtu, ngjarjet historike janë të gërshetuara me
digresione me temë nga katastrofat natyrore, luftërat, njoftimet për
themelimet e qyteteve etj., duke mos përjashtuar edhe ngjarjet që kanë
ndodhur në pjesët e tjera të botës, duke i paraqitur dhe shtjelluar ato
në mënyrë paralele me rrëfimet biblike etj.

Kronika e Schedel
ndryshon nga shumë botime të tjera të ngjashme, si dhe kopje
dorëshkrimesh të kronikave në qarkullim, si për nga trajtimi i saj
humanist, rrethi akademik që e përgatiti, trajtimi i veçantë i shkencave
natyrore dhe filozofisë edhe nga ana tjetër përmes marrëdhënies së re
dhe të përshtatshme të tekstit e imazhit që i japin mundësi lexuesit jo
vetëm të lexojë ngjarjet dhe ndodhitë historike, por edhe të shikojë në
to përmes ilustrimeve dhe gravurave të shkëlqyera. Ilustrimet paraqesin
vazhdimësinë e epokave në mënyrë të pandërprerë dhe të përshtatshme.
Përgatitja intelektuale dhe diapazoni i gjerë i diturive shkencore dhe
akademike për të cilin termi "enciklopedi" i sajuar në antikitetin
klasik është adoptuar në punë madhështore, sepse përmban gjithçka që
vihet në dukje nga shkenca natyrore, shoqërore, teologjike, filozofia
dhe letërsia. Koncepti i kombinuar i diturisë, i përhapur nga humanizmi,
gjen një pasqyrim shprehës në këtë botim.


PËR TREVËN E EPIRIT

Treva
e Epirit gjendet në perëndim, në malësinë veriperëndimore të Greqisë
dhe shtrihet në lindje deri në luginën e Ambrakisë në stadin 1300, në
veri [kufizohet] me Maqedoninë dhe në lindje përplaset me Akaiën deri në
lumin e Akelum. Në perëndim arrin deri në detin Jon. Në këtë trevë,
shkruan Teopompus, kanë qenë 24 popuj. Historianët raportojnë që kjo
pjesë e tokës buzë detit ka qenë e lumtur e prodhimtare dhe që dikur në
të kanë qenë shumë qytete e kështjella të forta. Por, nga kryeneçësia e
popullit [të Epirit] kundër romakëve, kjo provincë u shkatërrua. Dhe
Polibius raporton 70 qytete epirote u shkatërruan nga perandori Paulo
Emili pas mposhtjes së maqedonasve dhe të mbretit të Persëve. Në këtë
trevë epirote ka ndodhur beteja e paharrueshme e Aktikës, në të cilën
perandori August në një betejë me shigjeta luftoi me zemërim dhe mposhti
Mark Antonin e Kleopatrën, mbretëreshën e Egjiptit. Për këtë shkak,
Augusti ka sheshuar në luginën e Ambrokisë një qytet, Nikopolin, si
shenjë fitoreje.

Dorëshkrimi është i përfunduar më 29 shkurt të vitit 1752 i autorit kroat Át Mate Zoriçiçit. Këtë të dhënë na e ofron vetë autori, në faqen e fundit, /f. 92/. Kjo datë, na bën të pohojmë, se ky është, njëri ndër krijimet më të vjetra, deri sot të njohura, të një autori kroat për Gjergj Kastriotin Skënderbeun. Ky dorëshkrim, është edhe më i vjetër se libri i Andrija Kaçiq-Mioshiqit për Skënderbeun.

Në Shibenik, në famullinë e Shën Lovrit, në fondin e pasur me dorëshkrime të kësaj famullie, ruhet një dorëshkrim i át Mate Zoriçiqit, me titull: Ogledalo prisvitloga i ponosnoga vojevagna vlastelina Jure Castriochianina, recenoga Scanderbeg /Pasqyrim i të përndritshmit dhe të nderuarit fisnik Gjergj Kastriotit të quajtur Skanderbeg/. Ky dorëshkrim ruhet me signaturën: R. K - 17/I. II.
Përkundër vlerës burimore dhe rëndësisë kohore kur u shkrua, ky dorëshkrim nuk është botuar kurrë deri me sot. E kanë përmendur deri me sot vetëm kalimthi, pa dhënë informacione të sakta, përshkrim të përmbajtjes apo fizik vetëm dy studiues Ivan Kukuljeviq Sakcinski dhe Zeqeria Neziri.
Gjatë qëndrimit tonë në Shibenik, patëm fatin që ta studiojmë në vend origjinalin e këtij dorëshkrimi mjaft voluminoz dhe shumë të vlefshëm: arritëm të bëjmë edhe transkriptimin e tij dhe njëkohësisht të nxjerrim edhe një riprodhim të tërësishëm fotografik dhe një tjetër të skanuar me rezolucion shumë cilësor.
Dorëshkrimi ka 92 fletë, format të madh, (in foglio) me dimensione: 26.3 x 49.5 cm dhe ndahet në dy pjesë. Pjesa e parë përbëhet nga nëntë kapituj; ndërsa pjesë e dytë ka trembëdhjetë kapituj, dhe gjithsej përbëjnë njëzetë e dy kapituj.
Çdo kapitulli i paraprinë një nëntitull i shkurtër, i cili në mënyrë përmbledhëse tregon se për çfarë bëhet fjalë në tekstin në vazhdim! I tërë teksti është i mbushur me data dhe vite të sakta, gjë që e rrit vlerën dhe rëndësinë e dorëshkrimit. Përveç kësaj, emrat e bashkë-luftëtarëve të Skënderbeut dhe të kundërshtarëve të tij janë shënuar me një korrektësi të jashtëzakonshme.
Në disa raste, vërehet një njëanshmëri e lehtë në favor të Venedikut, qëndrim ky të cilin autori e arsyeton me mjeshtëri të veçantë, duke treguar madhështinë, forcën dhe diplomacinë e përkryer që kishte Republika e Shën Markut, në atë kohë. Megjithatë, autori nuk lë pa përmendur as rolin e paçmuar që luan në këtë kohë (mesjetë) Republika e Shën Vlashit – Raguza (Dubrovniku i sotëm) për Gjergj Kastriotin Skënderbeun. Ai rikujton figura dhe autoritete të shquara shqiptare që jetuan e vepruan në Dubrovnik në këtë kohë ose vite më vonë si vëllezërit Gazuli (Gjoni, Pali e Ndreu), pastaj Marin Biçikemin, disa nga pinjollët e Topiasve, Muzakajve etj. Një vëmendje të veçantë i kushton dhënies së titullit të “qytetarisë së nderit” Gj. K. Skënderbeut, por edhe djalit të tij Gjonit, si dhe ndihmës që Republika i ofroi Donikës (bashkëshortes së Skënderbeut) dhe djalit të saj Gjonit pas vdekjes së prijësit shqiptar etj. Shënimet janë të sakta dhe fitohet përshtypja se át Mate Zoriçiqi ka shfrytëzuar burimet arkivore raguzane të kohës.
Dorëshkrimi është shumë i dëmtuar, sidomos faqet e para dhe ato të fundit. Edhe në brendësi, në disa vende lexohet me vështirësi. Lagështira, e në disa vende edhe ngjyra, e kanë gërryer letrën, e cila ishte e cilësisë së dobët. I tërë dorëshkrimi është shkruar në të ashtuquajturën “bobinë letre”. Teksti lexohet lehtë. Ai është i shkruar në gjuhën kroate, në dialektin e ikavicës, nga një dorë e vetme fillim e fund, pa ndërhyrje redaktoriale, që lenë të kuptohet se ishte përgatitur për botim.
Për studimin e tij Át Mate Zoriçiqi ka përdorur burime të shumta, veçanërisht literaturë të botuar, të kohës të cilën ai ka pasur mundësi ta shfrytëzonte duke qenë se jo vetëm udhëtonte shpesh në Venedik, Romë, Milano, Paris, Vjenë, Budapest etj, por edhe sepse një gjë të tillë ia mundësonte edhe qyteti i Shibenikut dhe qytetet e tjera përreth ku kishte biblioteka mjaft të pasura. Sipas informacioneve të tërthorta kemi arritur në përfundim se át Zoriçiqi ka shfrytëzuar edhe burime të dorës së parë, d.m.th. lëndën arkivore të Raguzës (Dubrovnikut të sotëm), Venedikut dhe Romës.


Át Mate Zoriçiqi i shtjellon me kujdes të veçantë të dhënat burimore historike, ngjarjet, personalitetet e kohës, datat dhe informacionet e tjera, duke sjellë mjaft gjëra të reja jo vetëm për kohën kur u shkrua teksti, por edhe për ditët e sotme. Ai i qasej në mënyrë krejt të veçantë figurës së Gj. K. Skënderbeut. Pasi flet për dorëzimin e tij si peng në moshën tetë-vjeçare, përshkruan lidhjet e tij me të atin Gjon Kastriotin, ndërsa kur flet për Gjergj Kastriotin si intelektual át Mate Zoriçiqi në f. 14 të studimit të tij në dorëshkrim shkruan: “Skënderbeu lexonte dhe shkruante arabisht, turqisht, greqisht dhe kroatisht.” Fare qarte e ka shënuar “kroatisht” (Hervatski), që nënkupton se Skënderbeu ka shkruar edhe kroatisht, nëse me këtë át Zoriçiqi nuk ka menduar për sllavishten – çirilicën, sepse mesa duket ai ka pasur në dorë edhe dokumentet origjinale në shkruara në çirilicë nga kancelaria e Gj. K. Skënderbeut, dokumente këto që ruhen edhe sot e kësaj dite në Arkivin Historik të Dubrovnikut (si ilustrim ne po botojmë njërin nga këto dokumente). Në vijim të dorëshkrimin nuk gjejmë shënim tjetër për gjuhët e tjera që fliste ose shkruante Gj. K. Skënderbeu siç ishin gjuhët: shqip, latinisht e italisht.
Tërheq vëmendjen edhe pohimi i át Mate Zoriçiqit se e ëma e Gjergj Kastritotit, Vojsava, ishte nga një derë fisnike e njohur e fisit të shquar të Tribalëve shqiptarë të Pollogut (Maqedoni e sotme). Këtë pohim, át Zoriçiqi nuk e mbështet në ndonjë burim ose literaturë, por sidoqoftë për ne është mjaft interesant qëndrimi i tij. Po ashtu, ndoshta është ndër biografët e parë të Gj. K. Skënderbeut, që pohon se tre vëllezërit e Skënderbeut nuk i mbyti Sulltani, por ata vdiqën nga vdekje natyrale, pra as të helmuar dhe as në robëri, siç jemi mësuar të lexojmë në ditët e sotme.
Dorëshkrimi është i përfunduar më 29 shkurt të vitit 1752. Këtë të dhënë na e ofron vetë autori, në faqen e fundit, /f. 92/. Kjo datë, na bën të pohojmë, se ky është, njëri ndër krijimet më të vjetra, deri sot të njohura, të një autori kroat për Gjergj Kastriotin Skënderbeun. Ky dorëshkrim, është edhe më i vjetër se libri i Andrija Kaçiq-Mioshiqit për Skënderbeun.
Meqenëse as vepra e át Andrija Kaçiq-Mioshiqit, nuk është shumë e njohur për studiuesin dhe lexuesin shqiptar, ngase ajo është përkthyer vetëm fragmentarisht, (siç do shohim më poshtë) po sjellim disa nga të dhënat kryesore edhe për të.
Është e njohur se vepra e botuar e át Andrija Kaçiq-Mioshiqit i takon zhanrit të përmbledhjeve të studimeve, është e punuar nga këngë epike dhe shënime në formë kronikash. Lëndën për këtë vepër át Kaçiq-Mioshiqi filloi ta mblidhte aty nga viti 1730 nga burime të shkruara dhe ato tregimtare gojore popullore, me qëllimin kryesor që të ndihmonte vetëdijesimin etnik dhe politik popullit kroat. Për herë të parë vepra e át Andrija Kaçiq-Mioshiqit “Razgovor ugodni naroda slovinskoga” [Biseda të këndshme të popullit sllav] është botuar në Venedik në vitin 1756 duke u pasuar nga një botim i dytë në vitin 1759, i plotësuar dhe i ripërpunuar. Botimi i dytë deri me sot është botuar më shumë se shtatëdhjetë herë në gjuhë të ndryshme të botës.
Disa nga këngët e át Andrija Kaçiq-Mioshiqit janë botuar të përkthyera edhe në gjuhën shqipe. Për herë të parë këngën e parë për Gjergj Kastriotin Skënderbeun “Skenderbegovi mejdani” [Dyluftimet e Skënderbeut] e ka përkthyer shqip át Pashk Bardhi duke e botuar në gazetën “Shqipëria” të Bukureshtit, në vitin 1897, nr. 18, f. 4. I njëjti përkthyes, boton këngën e parë dhe gjashtë këngë të tjera të përkthyera në shqip në revistën e Faik Konicës “Albania” në vitet 1899 – 1901 dhe pas Luftës së Dytë Botërore, poeti Esat Mekuli (Sat Nokshiqi) boton tri këngët e para të përkthyera shqip në revistën e Prishtinës “Jeta e re”, 1967, nr. 6, f. 1181-1196 dhe 1968, nr. 1, f. 21-24.
Nuk është rastësi që për Gjergj Kastriotin Skënderbeun shkruajnë dy françeskanë kroatë, mendimtarë dhe ideatorë të Rilindjes kroate ose të njohur në historiografi si “Hrvastki ilirizam” [Ilirizmi kroat], sepse jo vetëm këta të dy, por edhe kleri tjetër kroat, kishte një bashkëpunim shumë të ngushtë me klerikët shqiptarë. Kjo gjë mund të dokumentohet që nga shekulli XIV e këndej, [kur në Dubrovnik, shërbenin 28 priftërinj vetëm nga Drishtiti (shek. XIV)], sepse përveç afërsisë territoriale ekzistonte edhe faktori tjetër ai i shkollimit të përbashkët të klerikëve të rinj shqiptarë e kroatë dhe studimit të përbashkët tyre në kolegje të ndryshme në Itali, Romë e gjetiu.
Këto lidhje, duhet të shikohen edhe nga aspekti kohor-historik. Nëse kemi parasysh (sipas legjendës) se françeskanët për herë të parë në Shqipëri i gjejmë që në fillim të Urdhrit të tyre, përkatësisht që në kohën e vetë Shën Françeskut, i cili duke u kthyer nga Siria në vitin 1220, ndalet në Lezhë, dhe vë themelet e Urdhrit të tij në Shqipëri, te Kuvendi i Zojës Shën Mëri. Por, nëse nuk duam të bazohemi në legjendën e sipërpërmendur, po në burime dokumentare, atëherë mund të themi që françeskanët e filluan veprimtarinë e tyre në Shqipëri të paktën në fillimin e vitit 1236. Këtë e vërteton bula e papës Gregori IX (1227-1241) e lëshuar më 22 maj 1236 (viti i dhjetë i pontifikatit të tij), në të cilën shkruhet se atje ka “disa rregulltarë të cilët tani vonë kanë shkuar në atë krahinë, me dëshirën e tyre”. Megjithatë, të gjithë studiuesit dhe historianët që merren me historinë e këtij Urdhri janë të një qëndrimi se, së paku që nga viti 1240 Urdhri i Françeskanëve ishte aktiv dhe vepronte në territoret shqiptare. Pra, siç vërehet lidhjet e françeskanëve shqiptarë dhe kroatë kanë ekzistuar që nga themelimi i këtij Urdhri, për të vazhduar deri në ditët e sotme.
Duke e konsideruar si heroin më popullor të popujve të Ballkanit, i cili luftoi jo vetëm për të drejtat dhe lirinë e popullit shqiptar, por edhe të popujve të tjerë të Ballkanit dhe Evropës në përgjithësi, pjesa më e madhe e rilindasve kroat, ndër të tjerë edhe: át Mate Zoriçiqi e át Andrija Kaçiq-Mioshiqi, do ta e lartësojnë figurën e Skënderbeut dhe luftën e tij, në veprat e tyre letrare, por edhe në tekste historike, studime të veçanta, artikuj të shumët gazetash, etj, sepse në të, ata shohin rebelimin, qëndresën, luftën e drejtë dhe të pakompromis kundër zgjerimit Osman në Ballkan si mënyrën të vetme të kundërvënies së këtij pushtuesi, për një bashkim kombëtar, për një qëllim të përbashkët, lirinë dhe ruajtjen e identitetit kombëtar kroat, për të cilin ata luftuan me shekuj të tërë duke e pasqyruar atë në shumicën e veprave të tyre! Mund të pohojmë, se figura e Skënderbeut, ka luajtur një rol shumë pozitiv, në rrjedhat historike romantike, të zgjimit të vetëdijes dhe ndërgjegjësimit kombëtar të popullit kroat, posaçërisht në kohën e rilindjes kroate, sepse nga kjo kohë pos ribotimit të veprës së Marin Barletit “Histori e Skënderbeut” në latinisht në Zagreb më 1743, kemi edhe botime të shumta krijime origjinale të autorëve të tjerë kroatë.

Ne ate kohe kane qene gjithe shqiptaret te krishtere jo vetem babai i Skenderbeut .

Nuk eshte e vertet se te gjithe shqiptaret kan qen te krishtere
vete bashkimi i disa shqiptareve musliman skenderbeut tregon se ka pas shume musliman .
Prejardhja e skenderbeut eshte katolike ja ortodokse siq thote Fiona se edhe miqt e babait kane qen malazez ortodox
Dje ka dal diqka e re
se historin e skenderbeut se ka shkrue marlin barleti po nje tjeter.
Ende po punohet per te verteten e Skenderbeut
Sepse Arhivat jane ne Turqi dhe Itali.
Ska diqka te vertet ende nuk dihet saktesishte per shume gjera
Kryesorja eshte se shqiptaret skane qene kurre te gjithe katolik.
Po eshte propagand antimuslimane nga disa shqiptare miq te serbise dhe armiqeve te shqiptareve musliman.

Skenderbeu ka pas vetem tri vilajete te cliruara e jo te gjithe Shqiperine
Po njerezit po i zmadhojne gjerat.

se historianet ja kan fut koturu
Dje lexova se ende ska te verteta per Historin e Skenderbeut
do zbulohen arkiva qe ne ende si kemi dijtur,

Nejse , propagande anti muslimane behet panderpre dhe tentojne gjithsesi ta bejne si "shpetimtare i (gjoja) Krishtit" , por :
A lufoti Skendebeu edhe kunder te Krishtereve ?

Cito :

Skëndërbeu ka luftuar edhe kundër ushtrive të krishtera, si në vitet 1447-1448 -kundër ushtrive veneciane dhe më 1460-146
-kundër trupave të princit të Tarantit në Italinë e Jugut.
-Edhe Kunder Brankovicit .

Nuk di ku duan te dalin me kete historine e re tani , keto libra jane shkruar atehere kur ishte gjalle Skenderbeu :)

Po ate e kishin Konvertue ne Musliman qyshe te vogel.
Po dreqi spo dihet se qka kushe po shkruan
Thashe se histori te mirefillte nuk kemi te paster.
Sepse ishim te okupuar dhe jemi .
atehere kure te kemi shtet kombetare te mirefillte ne qoftese bemi ndonjehere apo do jesim pa komb nuk dihet
ne qoftese keshtu siq shkojne punet edhe historine tone do te naj nderrojne se shpejti
do te na shkruajne se jemi kemi qen kosovare dhe ku me dijte qka ..
Mvaret nga ne nga populli qfare trullana jemi .
a do te durojme kete perbuzje apo jo.
siq po shifte populli po fle
e historin e shkruajne ata qe jane ne pushtet
ne qoftese tradhtaret te udheheqin ata ta shkruajn historin.