Prezantim talentesh te reja

93. Një ditë Gumenicën
pashë…





Një ditë
Gumenicën pashë


edhe gjithë Çamërinë,


në
fund në mendime rashë


ngjaka
shumë me Shqipërinë.





Flisnin
shqip, unë i dëgjova,


të vegjël e të mëdhenj,


por
më shumë u befasova


që nuk kish
as fukarenj.





Fukarenj
si mund të ketë,


kur morën toka
të tjerë,

As
ata se dinin vetë,


ç’e
mirë i priste tek dera.





Nesër
më e bukur do të jesh


Çamëri
e përvëluar,





Bijtë
e tu pranë do t’i kesh


që aq shumë janë të mallkuar.

Mjerë
ata që nuk të panë


ikën me kokëm mënjanë.





Lum
ata që do të vijnë


qëllimit
do t’ia arrijnë.

94. Ti ishe një perëndi





Bilal
Xhaferit





Ti linde për
Shqipërinë


shumë
të donin shqiptarët,


por
ne kishim një rregjim


që
na sundonin barbarët.





Babanë
ti nuk e kishe,


se
ta kishte vrarë pushteti,


një
shkrimtar i madh ti ishe,


një
shkrimtar prej vërteti.





Rregjimi në atë kohë
s’i donte


ata që ishin të mirë.


Menjëherë
në burg i çonte,


jetën shkonin në errësirë.





Për
të shpëtuar nga rregjimi


ike shkove në Amerikë.


Ti
ishe nga sua trimi


këtu ty bënë armik.

Me
trup ishe në Amerikë,


me mendje në Shqipëri.


Nga
asnjë nuk kishe frikë


Ti ishe një perëndi.





Ishe
djalë nga Çamëria .


Ishe djalë, e djalë çapkën,


s’të
harron Shqipëria


për veprën që i ke dhënë.





Fat
i keq fati yt


dhe
për ne po ashtu,


Që pranë s’të kemi sot,


të
ishe dhe Ti këtu.





Se Shqipëria ndryshoi,



ëndrrat do të realizohen,


Demokracia
fitoi,


vëllezërit
do të bashkohen.

95. Koka gur , barku
dërrasë





Çudi si
hynim në klasë.


koka
gur, barku dërrasë.


Detyrat
me çfarë t’i bënim.


bojë e penë ku t’i gjenim.





Bojë
e penë dyqanet kishin,


xhepat
tanë të shpuar ishin.


Në
këmbë nuk kishin këpucë


gjer
në gju ishim me llucë.





Shumë
të mirë mësuesit ishin,


po
ne mendjen ku ta kishim,


tek
buka apo mësimi,


se
i tillë ishte rregjimi.

96. Kështu qenka fati
ynë





Pushime për
ne nuk ka,


se
pushime bëjnë gjithmonë,


kur
njeriu nuk ka çfarë ha,


për pushime nuk mendon.





Kështu
qenka fati ynë


kush
punon për vendin tonë


armikun
gjumi s’e zë


mjerë kush bashkëpunon me të.

97. E pashoqe bukuria





Çamërisë





Çamëri do të
thotë


të kesh virtyte të mira.


Asnjë
nuk ka në botë


të ketë kaq mrekullira.





Moj
e lumtur Çamëri,


koha tek ti bën behar.


Bijtë
e tu ç’i bëre ti,


nëpër botë i ke shpërndarë?





E
pashoqe bukuria,


ndaj
ishe nuse me tela,


u
tërbuan nga zilia,


ata
që ishin dembela.





S’të
shikonin dot të pasur ,


s’të
shikonin dot të mirë.


Në
vështirësi kanë hasur,


ndaj
u bënë si egërsirë.

Se
kur je fëmijë pa prind,


kundërshtari bëhet trim,


prindi
yt ka prerë gojë


e kanë bërë katran me bojë.





Tani
numri është shtuar,


të
tjerë presin padurim,


një
ditë mbase bëhet mbarë,


të
bëhesh dhe vendi im.





Bijtë
e tu, Çamëri,


së
shpejti do të jenë tek ti.


Kush për ty do të
zemërohet


me
uthull të ngushëllohet.

98. Të varfërin se do
njeri





Mendohem,
mendohem, mendohem.


Ëndërroj,
ëndërroj, ëndërroj.


Mundohem,
mundohem, mundohem,


që
jeta të ndryshojë.





Fukarallëk,
fukarallëk, fukarallëk.


Të varfërin s’e do njeri .


Maskarallëk,
maskarallëk, maskarallëk.


Në këtë botë nuk ka
drejtësi.

99. Të çmendurit





Të çmendurit
rrugën hapi


me atë mos harxho kohë,


se
ashtu i erdhi fati


punën
tënde ti shiko.





Merru
me gjëra të tjera,


ke
plot punë që të bësh,


nëse
s’ke, kërko të gjesh


dhe
të qetë atë ta lësh.

100. Dhe ne ju kemi në zemër





Ju,
sportistë të Shqipërisë,


të
luani nëpër botë.


Kënaqni
njerëzit e shtëpisë,


se
Shqipja nuk u mban dot.





Lojëra
të mira të zhvilloni,


për vete të bëni emër.


Atdheun
mos e harroni


dhe ne ju kemi në zemër.

101. I dobët dielli i
Shqipërisë





I dobët
dielli i Shqipërisë,


Rrezet
e tij ngrohin pak.


Si
mund të jetojmë të gjithë


kush
i madh u bë merak?





Ndonjë
mënyrë a do të ketë,


që dielli të ngrohë më shumë.


I
mençur kush do të jetë


që
ta rregullojë këtë punë?

102. Dy dimra nuk i
duam


Varfërinë ne
po e shtojmë


me
dy dimërat që po jetojmë.


Le
të mbajmë natyralin,


ta përzëmë artificialin.





Se
dimri artificial


për të këqija ka dalë,


kurse
dimri i vërtetë


na
jep ujë, na jep shëndet.

103. Bëhu shpresë “karamele”






Bëhu shpresë
“karamele”


të
ketë plot në dyqan,


që
ta shes tufën me dele


të
“blej” disa kilogram.





I
pasuri s’do t’i hajë,


tek
të varfëri t’i shpërndajë.


Bëhu
shpresë “karamele”


që
ta shes tufën me dele.

104. Thuaj nënës





Njerëzit të
gjithë janë mbledhur,


sepse ty do të fejojnë.


Mua
të zinë ç’më ka gjetur


plagën kush do të ma shërojë.





Thuaj
nënës mos u druaj,


thuaj
se e njeh një djalë.


Pse
të marrësh një të huaj


kur
tjetër deshe më parë?

105. Që ai ta marrë
vesh….





Rroba të mira
unë do të vesh,


para
tij gjithmonë do shkoj,


që
ai ta marri vesh


se
unë shumë e dashuroj.





Sa
herë që andej të shkoj


dua
të më shikojë,


Pa
atë s’dua të rroj


veç
për mua të mendojë.

106. Po
më pret shpirti im…





Qethëm mirë,
o berber,


se
do shkoj për takim,


që
të dal dhe unë një herë,


se
po më pret shpirti im.





Letra
shumë më ka dërguar


dhe
unë i kam lexuar.


Besim
tek ajo unë kam,


prandaj
shumë i lumtur jam.

107. Ëndrra ime





Vadis pemët
e ëndërroj


nga
rruga shpesh shikoj,


Ndonjë
e bukur mos do të shkojë


që dhe unë ta dashuroj.





Po ta dija se ku je,


si zog do fluturoja,


do të ulesha përdhe


edhe
të të përqafoja.

108. Nuk shkoj dot në
Gjermani





Dua të shkoj
në Gjermani,


pasuri atje të bëj


nuk
rri dot në Shqipëri,


lumturi s’di ku të gjej.





Them
të shkoj, por si të shkoj,


Vizën* unë ku ta marr?


Mua
kush do më lejojë?


Thonë se ka shumë kusar’.





*Në
atë kohë dolën fjalë se jepeshin viza shumë të shtrenjta .

109. Të vish poshtë në
gjitoni





Të vish
poshtë në gjitoni,


unë
atje do të pres,


shoqja
ime ti të jesh,


sa
të jem, sa të vdes.





Të
dëgjoj çfarë do më thuash,


atë
që dëshiroj unë,


ndonjë
gjë të mirë do të ruash


që
të shkoj i qetë në punë.

110. Një shokun tim me
zemër





Në një pyll tek po shëtiste,


një
shoku im i sëmurë.


Mendjen
për diçka e vriste,


kur
afër i ra një gur.





Atë
e hodhi një sorkadhe


pranë
i vajti me nxitim.


E
pa që ishte me halle



me
të shpejtë i dha shërim.





Dhe
ai kimenë ja diti


kurrë
s’ka për t’ia harruar.


Gjëra
të mira porositi


nga
dora s’e ka lëshuar.

110. Zogu ndërton vetë
folenë





Zogu ndërton
vetë folenë,


Ai
s’pret nga asnjeri.


Askujt
nuk ka ngenë,


prandaj
vetë folenë e bëri.





Dhe
tani do flejë rehat,


Të vegjëlit do t’i ndihmojë.


Sa
të rriten edhe pak


të kenë guxim të fluturojnë.





Edhe
ata kohë do të kenë,


të
veprojnë si i pari,


Folenë
e tyre të ngrenë


gjithashtu
me fije bari.

110. Mos u çmend pas
dashurisë





Shumë e vogël
je, moj vajzë,


të
mos duket jeta parajsë,


por
në shkollë të shkosh gjithmonë


gjersa të bëhesh me diplomë.





Mos
shiko shoqet e tjera


që
shkojnë nga fryn era.


Je
vajzë e demokracisë


mos
u çmend pas dashurisë.





Mbasi
shkollën të mbarosh


një
jetë tjetër do të fillosh.


Do
ta gjesh dhe dashurinë,


do
ta largosh dhe vetminë.