Prezantim talentesh te reja

asnjëherë.



I thotë nëna djalit



I thotë nëna djalit, djalë, o djalë të keqen-o.



Djalë po të ikën mosha, jam shumë e mërzitur-o.



Dhe më vjen turp nga bota, kushedi çfarë thonë.



Kush martohet gëzohet, gëzohet përgjithmonë.



Gjej një vajzë dhe merre, të jetë si karamele.



Familjen do ta krijosh, mua shumë do të më gëzosh.

Zoti ua bëftë mbarë



U larguat nga fshati, vajtët në qytet,

çdo gjë që latë prapa, tani është e shkretë.



Kasollët kanë rënë, oborret pa fshirë,

blektoria humbi, muret janë nxirë.



Pemët pa krasitur, toka e pa mbjellë,

të gjithë po ikin, fshati ngelet shkretë.



E duam kurbetin, si dritën e syve,

pa patur mendjen për vendin e tyre.



Disa janë punëtorë, disa ustallarë,

me që u larguat, Zoti ua bëftë mbarë!

Kush për nënën nuk këndoi



Kush për nënën nuk këndoi,

kush s’i bleu një dhuratë?!



Nëna në dritë të nxori,

për ty lodhet ditë e natë.



Fëmijët e tu i mban,

ata i hidhen në qafë.



Mësimet, kur i mbarojnë,

për te gjyshja shkojnë me vrap.



Nëna kurrë të mos sëmurej,

ta kishte jetën të gjatë.



Edhe kur ikën, largohet,

ajo të lë me uratë.

Ballkan, të erdhi radha



Ballkan , Ballkan ty, Ballkan ty të

erdhi radha.



Moj Botë, moj Botë, moj Botë ku ishe

më para.



Ti e çon, ti e çon kufinë te

thana.



Të vej te , të vej te, të vej tek i zoti ara.



Ju lumtë, ju lumtë, ju lumtë ju që luftuat.



Me punë, me punë, me punë, djersë

fituat.

Kush është bandilli?



Çdo ditë e qeshur, çdo ditë e gëzuar,

kush është bandilli që të ka pushtuar.



Shumë bukur ti vishesh, rrobat ngjyra- ngjyra,

ke rënë në dashuri, ta tregon fytyra..



Je një vajzë e vogël plot me ëmbëlsi,

lum ai djalosh që të merr në gji.



Fatin e atij ta kisha dhe unë,

s’do të më bëhej vonë për netët pa gjumë.



Edhe nëna ime e lumtur do të ishte,

një nuse të tillë shumë qejf do ta kishte.

Shkruaj , poet, shkruaj





Shkruaj, poet, shkruaj, shkruaj për Çamërinë,

për vendin e bukur dhe për trimërinë.



Shkruaj, poet, shkruaj vargjet radhë e radhë

Për nënat e mira, për djemtë me famë.



Shkruaj, poet, shkruaj për lulen me erë,

për vëllezërit tanë, për vendin me veklerë.





Shkruaj, poet, shkruaj në vjershë e në këngë,

shkruaj mos pusho, kurrë për atë vend,



Shkruaj, poet, shkruaj për motrën tonë.

Ti do t’i krijosh, ne do t’i këndojmë.

Kur thua fjalën çam



Kur thua fjalën Çamëri,

zemra brenda të gëzon.

Është një fjalë me ëmbëlsi,

është një fjalë që të shëron!





Kur thua fjalën Çamëri,

flet për një vend me kulturë,

e thua me kënaqësi

atë fjalë s’e harron kurrë.



Kur thua fjalën Çamëri,

në vetvete ndihesh mirë,

për vendin me bukuri,

për vendin që ka traditë.



Kur thua fjalën çam,

e ndien veten më të gjallë,

e ndien veten ndër të parë,

sikur ke fituar në garë.



Kur thua fjalën çam,

mendja të shkon diku larg,

për ato që kanë ngjarë

në të gjithë truallin shqiptar.

Dil shiko ti, nëna çame



Doli dielli po ndriçon,

erdhën rrezet në dritare,

Çamëria po gëzon,

dil shiko ti, nëna çame.



Dil shiko moj, shamibardhë,

dil me jelekun si ar

dhe me çitjanen e larë,

të shikojmë që je gjallë.



Të kaluarën ta kujtosh

megjithëse je e hidhëruar,

me të sotmen të jetosh

është dita për të gëzuar.



Sa të ketë bota dritë,

do të ketë dhe Çamëri,

gjallë do të jesh dhe ti,

bashkë me brezin e ri.

Atje dua të jetoj



Nëna ime, moj nëne,

për Çamërinë Ti më the,

Ti më the unë s’e harroj,

atje dua të jetoj.



Atje linde dhe u rrite,

pa dëshirën tënde ike.

Nëna ime, moj nëne,

ike shpejt, ike e re.



Ike shpejt, ike e re

Çamërinë prapë nuk e pe.

Çamërinë prapë nuk e pe,

tani për mua e le.



Unë vajta dhe e pashë

dhe do ta shoh prapë,

por Ti, nënë e dashur,

ike nënë e pa fat.



Edhe toka ka një bosht,

pas tij ajo rrotullohet.

Njeriu në vend të tij shkon,

shkon dhe plaga i shërohet.

Çamëri, moj Çamëri



Eh,Çamëri, moj Çamëri

sa do të rrimë pa të parë?

Ku jam unë e ku je i,

të dy malli na ka marrë.



Malet e tua po rënkojnë,

fushat nuk japin prodhime,

kodrat dhe brigjet lotojnë,

ashtu si dhe zemra ime.



Të kujtoj e nuk pushoj

dhe natën gjumi s’më zë,

aty du atë jetoj,

Çamëri e dashur-ë.



Siç i dua të dy sytë,

të dua ty, Çamëri,

dhe të gjitha bukuritë

që ndodhen aty tek ti.



Prit e prit, sa do të presim,

jeta nuk është e gjatë,

po ata që ikin, vdesin,

ty nuk të shikojnë prapë.





Refreni:

Gjithë ditën me vete flas

dhe natën për ty mendoj,

po nuk erdha do pëlcas,

pa ty nuk mund të rroj!

Në Varfaj nusen e mora



Në Varfaj, në anë të lumit, në anë

më zuri gjumi, më zuri, më zuri.



Pashë një ëndërr të madhe, të madhe,

sikur lozja me sorkadhe, sorkadhe.



Kur u zgjova, u largova, u largova,

mbas ca kohësh, u martova, u martova.



Në Varfaj nusen e mora, e mora,

nga zona e fisnikërisë, fisnikërisë.



Nga pellgu i mençurisë, mençurisë,

nga krahina e trimëriisë, trimërisë.

Si të zë gjumi Filat?



Si të zë gjumi Filat?

Për ata që u larguan

dhe vajti një kohë e gjatë,

por ata ty s’të harruan.



E lanë vendin e tyre

dhe ikën pa dëshirë,

të kishin dritën e syve,

por disa s’kishin mëshirë.



Vërtet ikën nga vatani,

por ata janë të zot.

Nuk trembet kurrë i gjalli,

në çdo kohë ai jeton.



Ngrihu lart, më lart se mali

të dukesh nga ana tjetër,

të shikojnë t’u ikë malli,

për ta je vatan i vjetër.

Vështrimin përtej e hodha





Fundi i vitit 90 më ka ngelur në kujtesë.



Rrugën për në Greqi e mora, nga Konispoli kalova.



Kur në majë të malit dola, vështrimin përtej e hodha.



Nga Filati gjer në Artë kish një bukuri të rrallë.



Kush e di, kush e ka parë, e kujton gjithmonë me mall.



Kush ka ikur është larguar, atë vend s’e ka harruar.



Gjithë jetën i kanë kënduar, fëmijëve ua kanë mësuar.

Ato vite nuk vijnë



Jetuam në errësirë, ishim një popull i mjerë.

Ata që na komandonin thoshin si ne s’ka të tjerë.



Ne s’besonim po ç’të bënim, të drejtën si do ta gjenim.



Ulnim kokën dhe punonim hallet, problemet shkonin.



Kishim frikë nuk flisnim dot e paguaje me kokë.



Në dyqane çdo të merrje, kur nuk kish as karamele.



Ato vite më nuk vijnë, se kemi demokracinë.

Vetëm dy minuta dil





Dil t’i shoh dy sytë e tu,

dil, moj, se më le këtu.



Se po pres i varfëri,

nuk duroj dot më në shi.



Vetëm të të shoh në sy,

më vjen keq që s’jam si ty.



Dhe e di që s’je për mua, të respektoj

dhe të dua.



Me ty çuditet mileti,

je vajzë për djalë mbreti.



Lum ai që do të të marrë, jetën do t’ia bësh

behar!



Refreni:

Bjonde me sy të jeshil,

vetëm dy minuta dil.

Në krahë kush të mori?



Kush të afroi moj,

kush të propozoi,

kush të përqafoi

dhe të puthi moj.



Flokun kush ta ledhatoi,

kush të përkëdheli moj,

në krah kush të mori

dhe nga vetmia të nxori?



Djali që është me mustaqe,

që bie erë manushaqe.

Djali me sy bojë qielli,

që të ngroh më mirë nga dielli.

Merrmë në oborrin tënd



Një natë të bukur me hënë

kam dalë në xhiro me këmbë.



Hënë, moj e bukur hënë, ke dalë

ke ndriçuar vend-ë.



Yjet që ke rreth e rrotull janë

të oborrit tënd.



Të gjithë shokët më thonë, se jam

një djalë çapkën.



Por jam gjithmonë i vetmuar, se jam

çoban me dhën.



Kam nevojë për ndihmën tënde,

për halllin që më ka zënë.



Merrmë në oborrin tënd, të bëj një jetë

për të qenë.

Sot jemi, nesër s’jemi...



Dua të pi një natë,

të pi të bëhem tapë.



Të kërcej dhe të këndoj

dhe problemet të harroj.



Kjo jetë shpejt fluturon

dhe në fund asgjë s’kupton,



Punon njeriu, punon

se pa punë nuk jeton.



Do të pi të bëhem tapë,

Botën s’e shikojmë prapë.



Sot jemi, nesër s’jemi,

fatin s’dimë si e kemi.

Provimin do ta marrë në vjeshtë





Në ëndërr të pashë mbrëmë,

sikur më the: “Puthëm mua”.



Në atë kohë erdhi jot ëmë,

pranë teje u afrua.



Me të shpejt unë u largova,

në shtëpinë time shkova.



Nëna ime më kuptoi

dhe nga pyetjet ia filloi.



“Ç‘ke mor djalë, ç’të pickoi...

Djali im, kush të ngacmoi?”



S’dija ç’t’i thoshja mamasë,

ky provim më la në klasë.



Do mundohem për në vjeshtë,

mbase marr një copë pesë.

Kur jemi në kafene



Kur jemi në kafene, kafen e shijojmë.

Pijet na vijnë me meze, rrojmë, mor, rrojmë.



Qerasim dhe na qerasin ditë për ditë.

Mendjen shumë nuk e vrasim, lumë shtëpitë.



Fillon dhe s’pushon duhani, djem, more djem.

Zverdhen muret dhe tavani, zverdhen more zverdhen.



Me vëllezër, kushërinj, të gjithë tok.

Kemi edhe shokë të rinj, shokë, more shokë.



Djem, kujdes shëndenë, djem, more djem,

se e duam për atdhenë, djem more djem!

Lumja ti, moj Greqi!



Lumja ti, moj Greqi,

lumja ti për djemtë tanë.

Ne na ke lënë pa rini,

rregullohesh anë e mbanë.



Kafja turke çdo mëngjes,

bërxollë e derrit për drekë,

ndonjëherë dy kokërra vezë,

një sallatë dhe pak byrek.



Bam e bum bën sqepari,

trak e truk çekanët bëjnë,

për punë nuk të fal shqiptari,...

Atë fuqi ku e gjejnë?!



Kanë pirë në ato nëna,

në ato nëna shqiptare,

ju punon shumë mirë mendja,

lodhjen nuk e ndjejnë fare.



Pesë lekë dërgojnë në shtëpi,

pesë lekë i mbajnë në xhep.

Lumja ti, moj Greqi,

lumja ti që ke kurbet!

Vërtet jam i varfër, por jetën e dua



Vërtet jam i varfër, por jetën e dua

dhe botën e bukur që jeton me mua.



Kam ajrin e pastër dhe diellin e ngrohtë,

kam njerëz të afërm edhe miq e shokë.



Kam pyjet e gjelbër dhe ujin e ftohtë,

shumë gjëra të tjera më pëlqejnë në botë.



Zoti është i madh dhe i do të gjithë,

E ndërtoi botën, e mbushi me dritë.



Vërtet jam i varfër, por jam patriot,

Vëndin tim e dua, për të unë derdh lot.

Cigane jam, cigan do të marr...





Ciganes

Anës lumit një ditë shkova,

një vajzë cigane takova.



Pëpara asaj i dola,

e përshëndeta dhe i fola.



Me të bisedën fillova,

por në fund asgjë s’fitova.



Më tha : “Ç‘do këtej, more djalë?

Anës lumti pse ke dalë?”



I thashë: “Jam peshkatar,

dhe afër kam një ngjalë”.



“Mos humb kohën peshkatar,

cigane jam, cigan do marr”.





Refreni

Cigane e vogël cigane,

je e bukur, moj shejtane!

Zemra që nuk dashuron



Është si çezma pa ujë zemra, që nuk dashuron.



Mirë behari është i ngrohtë, po dimrin si e duron.



Me këmbë e mbledh jorganin, jastëkun e rrotullon.



Kështu jeta nuk kalohet, sepse është një jetë e tërë.



Zemrat duhet të na shkohen, të bashkohen se nuk bën.



Ju që delni dhe kërkoni, gjeni zemër për të qenë,



Se ajo nuk është kostum, e hedh poshtë po nuk të bën.

Si të vajzës dhe të djalit...





Nëna të rrit, të bën burrë

dhe s’ta do të keqen kurrë.



Të mëson, të edukon,

me ëmbëlsi të qorton.



Kur mosshën e plotëson,

martesën tënde e mendon.



Për fëmijët të ndihmon,

i lan dhe i ndërron.



Me ato kohën kalon,

këngë dhe bejte u këndon.





Si të vajzës dhe të djalit

për të janë mjaltë i mjaltit.