"Mirëmëngjes i rilindur" poezi nga Lefteri Sema

Ëndrrat e mia

Në ëndërr, moj, me ty vrapoja,

lozja , qeshja dhe këndoja,

Kur u zgjova, moj, për ty lotova

s’të kisha pranë dhe të doja.

Më doje, moj vajzë, më doje,

po me tjetër, moj, u martove,...

Shkuan dëm ëndrrat e mia,

më marrtë hak Perëndia!

Gjynahet, moj, nuk lahen kurrë,

ma bëre, moj, jetën për lumë,

Po luftoj, moj, për shpirtin tim,

pse më ike më le jetim?!

Deti dhe vapori humbën Yjet

Për shoqet e mia

Shpirti më rënkon

në vendin e huaj

për shoqet e mia

qaj,

vajtoj

e vuaj.

Valët seç

i morën,

i përpinë

një natë,

vapori

me plot yje,

humbi

në shtrëngatë.

Foshnjat fort

shtrëngonin,

det’ i egër

ulërinte,

Nata sterrë e zezë...

i fryrë bregu

psherëtinte.

Ku shkuan

ato nëna,

ata fëmijë

– xixillonjat?

I përplasën

krahët me kujë

mbi Kaninë

shqiponjat.

Lahutën
mori rapsodi,
hapi kujën
brinjë më brinjë,
Thirrën
nënat shamizeza...
Në çdo derë
ulërimë.

Rrezet e mëngjesit

Lulet e limonit

lëshuar aromë,

për ty, moj syzezë,

do t’i bëj kurorë,

gajtan do të të hedh

ngjyrat e ylberit...

Në bregun e detit

do të kërcejmë të dy,

Fjalët që do thuash

i lexoj në sy.

Rrezet e mëngjesit

fluturat i zgjojnë,

Përmbi supet tona

shkojnë dhe qëndrojnë.

Zhgënjimi

Trotuaret e Selanikut

me zhurmë,

më bëjnë

edhe më të çorientuar,

dua të thërras

të qortoj, të qaj unë.

M’u kujtua një çast

ç’kisha lexuar,...

Përpara më del një djalë

me disa shkresa në duar...

“Lexoi, - më thotë, -

idetë komuniste,

ato janë jeta“.

“Fatkeqësisht, o djalë,

ato na mbajtën me shpresa“…

Rrugë e vështirë e lidhjes

Në gjurmët e shokëve

ecim të lodhur,

Astriti filloi ironitë

e holla:

Ku të ka nëna,

o drer i malit,

të kam gjetur vajzën

si molla.

Kurbeti do

që të zësh ca para,

se ndryshe

nuk martohesh dot,

Ndërmjetësit

do t’i shkoj fjala dëm,

po ngele beqar nëna derdh lot.

Pa mbaruar mirë shakatë

dëgjuam të qarat e një vajze,...

“Kthehuni prapa, - thërriste,

gjarpërinjtë nëpër këmbë

na kafshuan..

Ky vit - dimër

Të mbjellat e tua
i vrau një breshër,
këpucët ngelën
në baltën e kuqe,
në zgjedhë mbetën
qetë e mallkuar
dhe drutë në vatër,
t’u bënë me huqe.

Shpesh mjegulla
të përzihet me frymën,
Hënës i kërkon
diçka nga fati,
në mendime
rrugëzgjidhje kërkon,...
Ky vit dimrin të egër e pati….

Përpara ikonës falem,

Në kishë

Ngjitem shkallëve
në Shën Dhimitri,
pashë një lypse,
e quanin Kristinë.
Më dridhej trupi
teksa e shikoja.
E ç’mund të flasin
pastaj për drejtësinë...

Të drejtat e Njeriut –
degë të thyera,
kur vetëtin
ato lëshojnë flakë,
E kërkova kudo drejtësinë
e ku se kërkova
dhe në libra s’e gjeta,
deri sa u bëra plakë.

Përpara ikonës falem,
si zënë në faj,
portretin e Shënjtorit
vështroj plot lot,…
Ç’kam bërë, o Zot?
Ç’kam bërë o Zot?
Më thuaj?
Por përgjigje s’marr dot...

Më vështron Shënjtori
me vështrim perëndie,
“Do të vijë drita një ditë
dhe ti s’do të jesh më hije…”.

Fluturim me magjiken

Në rininë time

Hapeshin vallet

si valët e detit

në mbrëmjet e bukura

në fshatin tim…

Recitoja vargjet,

të gjithë duartrokisnin,

fluturoja me magjiken

në hapësirat pambarim…

Vargjet e mia

sot janë të pakët,

thinjat e mia

kanë për të thënë shumë,

por të gjitha gëzimet

u përmbysën

për shpresat

që u hodhën në lumë....

Gabime shekulli

Shekulli që na vrau,

iku apo erdhi?

Ngriti flamurin e dhimbjes

dorëgjati,

eshtrat e të rënëve

i shpërndau

dhe në varr

s’gjeti derman

i pafati.

Gabimet që solli,

s’ngelën përgjysmë,

guna e çobanit

u vjetërua më shumë,

mbaroi thesi i fundit

i bereqetit...

I ziu njeri

që i vajti fati

për lumë…

Komike

Jam, as jam politikan,

kam marrë të ftohur

në çdo anë,

në të djathtë

e në të majtë,

hop këtu

e hop matanë.

Është vështirë

të lësh karrige,

se ndryshe

nga mendja ike,

të ngelën xhepat shpuar,

të thotë gruaja:

“Je tërbuar!”

Të këndoj,

apo të qaj,

po edhe iso

kush do të mbaj,

se u bënë shumë parti

të vesh dorë e Perëndi!

Njerëzia merr të tatëpjetën

e kupton të vërtetën,

çfarë të thotë njerëzia

që u ndave nga fëmija…

Mos trishtim

Nënës sime

Zogjtë e nënës

krahë lëshuan,

kënduan

se vëllanë martuan;

lotët më rridhnin

në faqe,

kur këndoja

për nënën time

që nuk mund

ta harroja.

“Sot, mos qaj, - më thonë, -

është gjynah,...

Sot ke vëllanë

me nuse në krahë,

nëna që u la

i rriti për ju motra

dhe vëllezër

të mblidheni këtu.

Babai i mjerë
përqark shikon,
mbas dasme
i egër dimri fillon,
dimri i keq
sinoret i çau,
vëlla e motër,
kurbeu i ndau...
Disa përtej malit,
disa përtej detit,
ngeli shtëpia
për ditë të qametit.
Fotografinë e nënës
ngadalë ledhatoj:
“ Mos u trishto, - i them, -
se do të duroj…”.

Peshkatari

Fryn era
dhe rrjetën
e çon poshtë
dhe përpjetë,
duket sikur lot
peshkatari i mërzitur
kërkon gjoksin t’i tregojë,
një gjuhë të përbashkët
me peshqit të gjejë,
por vala e fryrë
s’pranon ta dëgjojë.
2.
Orët kalojnë
dhe rrjeta mbetet bosh.
“E di, - thotë i gjori,-
fatin e kam parë,...”.
Lodhur e mërzitur
në shtëpi u kthye,
Gruaja i hap derën
dhe i thotë:
“Ç’u bëre, ore i vrarë?!”

Sytë më vishen nga lotët për historinë

Në librat që shkoja
nëpër duar,
doja të lexoja
më tepër historinë.
Të dija gjithçka
për të kaluarën doja
ç’e ka munduar
më tepër njerëzinë.

Kush vrau më shumë

moti i egër, apo regjimi?

Ndalem shpesh

dhe nënvizoj me të kuqe,

sytë më vishen nga lotët

dhe ngashërimi,

pastaj më pengon

dhe macja ime me huqe.

(Ku të dijë ajo kush janë problemet?)
Shpesh mendoj
se është më e lumtur nga unë,...
Mua më torturuan hallet,
s’fle, nuk gjej dot zgjidhjen,
qaj nën gunë.

Me shpirt të vrarë

Nuk jam e lajthitur

që s’më zë gjumi,

e kam më të lehtë

të ngrihem në këmbë.

Nuk thërras, nuk shaj,

s’bëj rrëmujë,

shtrëngoj gjuhën nën dhëmbë.

Më pëlqen që fluturat

t’i pikturoj;

nuk dal të pi kafe

në mëhallë,

jam një zonjë

që braktisa shtëpinë,

në vendin e huaj

mendja më vjen vërdallë.

Dal në shi e veshur

paksa si hollë;

Thonë të ftohtit

mendje ta freskon,

jam mësuar

me vështirësitë e jetës,

teksa historia

vjen .. . e shkon…

Nuk jam e lajthitur

që qaj me ngashërim,

jam një zonjë
me shpirt të vrarë,
për motrën
që i la fëmijët jetimë,...
Për vendin tim
malli më ka marrë.

Dimër

Papritur hapet dera

nga furtuna,

zhurmën e lisit shekullor

që ra dëgjova.

Bashkë me të ranë

dhe foletë e zogjve,

të vegjlit që mblodha,

i shpëtova.

Një skicë

doja të bëja në letër

për zogjtë fatkeqë

që krahë s’lëshuan;

faji qëndron

mbi dimrin e egër

që folen e ndërtuar

e la të shkatërruar.

Ç’faj kanë

të vegjëlit e nënës,

dritën e diellit

kërkuan të shikonin,

por fati i zi

u trokiti në fole,

retë e zeza

qiellin mbulonin.

Lulet në det

Mendimet

më bëjnë të nxitoj

në të ftohtë,

përpara më del

limani i ngrirë,

Nënat shamizeza

hedhin lule mbi det,...

A meriton lule

ky det i pamëshirë?

“Jo, - përgjigjet me zë,
duke qarë.
- Lulet janë për ata
të paharruar,
për yjet,
që na dhanë
kafenë e hidhëruar,...
I mblodhën dallgët
duke udhëtuar.

Ftohtësia e erës

Më çahen buzët

nga era e ftohtë,

gishtat e dorës

s’mundem t’i mbledh.

Dua të arrij shokët,

teksa nxitojnë...

Ah, as vijat e ujit

përpara s’mund t’i hedh.

“U plake, bre burrë,

u plake!...”-

fillojnë shokët

nga shakatë,

kërkojnë

të më japin forcë,

por unë

pak nga pak

ngela sakat.

E ndiej, s’bëj dot më

gjë në këtë botë...,

kam mbetur keq ulok..

Shiu më pengon

gjithçka që ëndërroj,

Fjala pleqëri

Zërin e vogëlushëve

më duket

sikur në mëngjeset e freskëta

e kam pranë,

( më mbushin me gjallëri).

Në flokët e zbardhura

mbaj sekretin (kodin ) e viteve.

Shpesh nuk dua

të dëgjoj fjalën “pleqëri”.

Kërkoj të shkund pluhurin,

që më lanë vitet.

Gjethet e rëna

kërkoj t’i mbledh,

t’i djeg diku...

Shiu më pengon

gjithçka që ëndërroj,

dhimbjet e eshtravemë godasin aty – këtu.

Bredhi krenar

Ti, o bredh,

me krahët e hapur

dëborën që bie,

sa shumë e ke mbajtur.

U bëre ombrellë

për djemtë refugjatë,

Nën trungun tënd

e shkuam një natë.

Mos vallë i numërove,

sa vijnë, sa shkojnë,

Për ata që humbën

nënat po vajtojnë.

Përmbi kryet tënd,

Shqiponja qëndron,

u thërret bijve,

sofrën ju ofron.

Sofrën të bekuar

e ka çdo shqiptar,

Ndaj, o bredh i bukur,

të qëndrosh krenar.

Rruga e vështirë

Rrobat e lagura
më pengojnë të eci,
më duket vetja
si deve e hutuar,
lashë shtëpinë stolisur,
punova vite
për ta ndërtuar.

“Ku shkoj –
pyes veten
për të lypur,-
në shtëpi të gjitonit?”-
dhe mendja më shkon
te lulet e ballkonit.

“Ah, - thoshim, -
jemi baçe me lule!”-
flas me vete si papagalli.
Nxitoj këmbët,
më bërtet vëllai,
se po na zuri nata,
na mori Djalli!

Peizazh vape

Tokë e nxehtë

vithisur

e etur për ujë,

në të çara

zvarranikët vendin

kanë ndërruar,

kafshojnë njëri - tjetrin

nën dhe’

se kush ka qenë,

kanë harruar.

Gjinkallat ligjërojnë
degë më degë,
dielli djeg ullinjtë
e etur për shi,
sorkadhet grisin lëkurën;
nën hije pëllumbat
struken nën çati.

Zogjtë e nënave’

Ëngjëj në ëndërr shikoj,

gjë e rrallë e bukur shumë,

Kur zgjohem s’jam pranë tyre,

Perëndisë i bie në gjunjë.

Falem e falem tek ikona,

të na ruajë zogjtë Perëndia,

Secili e ka një nënë,

që e ka mendjen tek fëmija.

Të larguar të shpërndarë,

në darkë nëna s’i ka pranë,

Ah, Ëngjëjt ku janë,

zogjtë e nënave pa vatanë!…

» Poezi - Eva Sotiri
» POEZI
» Hajk
» Krijime nga Jorgo S. TELO
» Poezi e vendlindjes