ROMANI SHQIP "TRENJERËZORI DHE NËNTA..."

Feride,
Më "pëlqen" që po e lexoni dhe po ju le të vijoni leximin, pasi të ndërpritet një roman i tillë do te "ishte keq", prishet edhe arti grafik i tij... Hedhja e tij ka objektivin e vet për lexuesit dhe mendimtarët... Duhet të dini që unë nuk e harxhoj kohën kot!...
Me sinqeritet dhe mirëkuptim





Vazhdim te mbare ne krijimtarin tuaj.

sajonte lloj-lloj ndodhish, të cilat i përfundonin të gjitha mirë. Në kokë, pra, sillte ndër mendje lloj - lloj lidhjesh, të cilat i improvizonte bukur. Kjo ishte si një provë intelektuale dhe zbuluese fëminore, e cila ngrohte shpirtin e tij. Ishte diçka misterioze për këtë çift... Dinte që babanë e tij, gjyshi Karafil e kishte lënë motak, të vogël dhe se e kishte rritur halla. Gjyshen e tij djali s'e kishte njohur. Sa do të dëshironte t'i njihte të dy, të bisedonte me ta. "Gjyshërit dhe gjyshet janë shumë të mirë, - kishte thënë një shoqja e tij e klasës, Marina. - Ata të duan, pothuajse, sa mami dhe babi". Ai kishte heshtur dhe ishte tip që, gjithçka, e cila i bënte përshtypje, e kalonte nëpër mendje disa herë, sa më në fund e linte në një stacion, jo humbës, por për të kaluar prapë në të, për rikujtesë.

Ishte një ditë e paharruar për të, kur sapo kishte përfunduar të gjitha detyrat dhe, në vend që të shkonte të lozte me shokët, nëna iu hap për historinë me babin dhe ai kureshtar qëndronte pranë saj... Ai e pyeti dhe ajo i tha: "Dëgjo, bir... Historia e lidhjes sonë ishte shumë e dhimbshme dhe e papritur martesa me babin tënd, sidomos për mua... Tani u rrite, bir i nënës, dhe duhet t'i dish ca gjëra kryesore edhe të jetës sonë. E pse jo dhe historinë si u lidhëm ne të dy. Do të më falësh, se gjatë tregimit tim, mund edhe të ngushtësohem, të ndaloj, të emocionohem; mundet edhe të derdh lot, ti mos u mërzit dhe s'ke pse të mërzitesh. Duhet ta dish, duhet ta dish historinë tonë,..." - përsëriti ajo disa herë dhe, pasi i tha të ulej afër saj, filloi rrëfimin nga kontakti i parë, kur erdhi 12 vjeçe në shtëpinë e Hazizaj, qëkur Neimi u prezantua si vëllai i saj i madh, por i larguar shumë shpejt nga shtëpia me nënën e tij, gruan e parë të babait të tyre.... sikur ata ishin me dy baballarë dhe me një nënë... Babai i saj ishte martuar për herë të dytë, po

kështu edhe nëna e Neimit... e të tjera thurime të kësaj natyre, të cilat ecnin në rrugë trilli të heshtur dhe përmbajtja tyre nuk ishin mbushamendëse, por për një vogëlushe ishin të besueshme. Neimi, i “vëllai", ishte treguar shumë i edukuar, me ndjenjë të madhe, shpirt të madh dhe e kishte hequr nga thonjtë e njerkës. Njerka, madje e falënderonte për këtë akt "djalin" e gruas së parë të burrit. Tregoi pastaj për shtëpinë e Hazizaj, si e priti kjo shtëpi, për hallën e plakur- nënë të Neimit, për lodrat, për përkëdhelitë, për të gjitha, të gjitha, siç u treguan më lart. Xhemilja tashmë në moshë më të pjekur, tregonte dhe përpara saj kishte djalin e saj, i cili shihte i çuditur fytyrën e nënës së tij, atë fytyrë ëngjëllore për çdo fëmijë dhe që fëmija e ka perëndeshën e tij dhe mbrojtësen më të zjarrtë...

Kur e dëgjoi gjithë këtë histori dhe se babai i tij e kishte shpëtuar jetimen nga krahët e njerkës zemërzezë, e kishte mbajtur si motër, i kishte treguar gjatë dymbëdhjetë vjetëve historinë e Besnikes dhe të djalit të ri - dhëndrit... Një ditë ata martohen, kur babai i tregon të vërtetën.

Eh, moj botë e dashur, sa intriguese je, sa të fshehta ruan në kujtesën tënde; në shekuj i transmeton vargje, këngë, rrëfenja apo legjenda; të ecën jeta nëpër balada dhe epose, te shkëmbinj hedhës dhe në male që rriten, livadhe që prodhojnë lule, në dashuri njerëzore dhe në elemente grindjeje, në kuçedra me nëntë kokë, në tatëpjeta dhe të përpjeta të çmendura, në ikje të trimta dhe vetëvrasëse, në jetimë që këndojnë këngë Jetimi, në zemra që thyhen në divorce dhe në interpretime rolesh nga më të çuditshmit, për të paraqitur gjendjet!...
Ah, moj botë kaçurrele , me sytë që sa herë t'i shikoj, më duket sikur në çast u ndryshon “ngjyrimi" dhe habia më vret në një qiell të murrmë!
Unë sot kam ardhur tek rrudhat e tua të inspektoj vendet me diell...
Shtrij krahët në hapësirën e sinqertë të prindërve të mij, që prodhojnë në kraharorët e tyre veç mirësi të përjetshme...

E kishte kuptuar dyzimin e tij, që tashmë ishte çliruar dhe e kishte zbuluar gjithë shtatin e fshehur.

* * *
Ndërhyrëse pa ëndërr

Atë natë s'fjeti. Gjithë natën sillte ndërmend çka i kishte treguar e ëma. Kthehej sa në një krah, në krahun tjetër. E nesërmja ishte dhe dita e fundit e shkollës fillore në Kuqar. Kaloi njëherë nëpërmend, si në një film gjithë jetën shkollore në këtë fshat. Shpërtheu me një ton zëmirë, pak të beftë që të mos prishte qetësinë: “Të lumtë, moj mësuesja ime Fanije Konomi që më rrite në njohuri dhe më përgatite për të vazhduar shkollën më lart!... Të faleminderit që më dhe role të interpretoj në këtë moshë!...”. Dhe qeshi ëmbël Sherif i vogël, pas kësaj që tha, se iu kujtua roli i sapunit i pëlqyer aq shumë në shkollë, saqë edhe kur vinin për kontroll nga Fieri, aso kohe, ai ishte i pari që luante rolin dhe interpretonte natyrshëm atë rol aq simpatik "SAPUNI".