Zonja “Vdekje” dhe skica e tregime nga Ardian Dedi

Zonja “Vdekje”
Skicë
Kur lindi ajo, të gjithë thanë: - Sa e bukur që është.
Ishte trashëgimtare e një pasurie të madhe. Ngjyra e preferuar, e cila spikaste në veshjen, këpucët, çantat e saj, ishte e zeza.
Urrejtja që i mbizotëronte karakterin ajo e menaxhonte duke studiuar sa më shumë për vdekjen. Të gjithë e kishin frikë. Kishte tiparet e një bukurie mahnitëse, ku spikaste një shpirt i keq. Rrezëllente e gjitha nga e keqja. Lejoi drogën. Individët që kishin arsye i shihte si armiq të deklaruar të saj dhe i eliminonte.
Arsyeja nuk ka të bëjë me vdekjen. Nëse bota do të ishte e arsyeshme, vdekja nuk do të ekzistonte. Sipërfaqja e planetit tokë është parajsë , ndërsa thelbi është ferr i vërtetë.
Ëndrra e një tirani është: Të zhdukë arsyen, në mënyrë që të kem pushtet absolut, ku të mbizotërojë vdekja.
Ky është dhe kurthi, në të cilin ajo ra.
Kam kohë që më shëmbet toka poshtë këmbëve, në emër të katarsit. Rrënja e fjalës “katarsis”, e cila përkthehet ”mallkim”.
Pasioni është i verbër, ka lidhje me gjakun dhe, nëse dikush nuk i thotë “stop”, kalon në krim.
Vdekja kishte një bukuri sipërfaqësore prej gjarpri, pa thellësi mendimi.
Për ta zbutur, Zoti hapi një shkollë-kuzhine dhe e nxiti të regjistrohej. Kuzhina është art, mjeti për të ndryshuar botën.
Gjithçka rezultoi e kotë, ajo e urrente kuzhinën.
Zoti nuk u tërhoq, hapi një shkollë filozofie.
Nxënësit ishin të zgjuar dhe filluan ta tallnin për karakterin prej vrasëseje; arrogancën, gjithçka të vjetër që e karakterizonte dhe e mbante gjallë.
-Që të gjithë duan të ecin përpara, - mendoi plot qesendi zonja Vdekje, - dhe më tallin, por roli im është i pavendësueshëm. Edhe nëse shoqëria, njerëzimi provon stanjacionin.
Tek legjenda arabe “Hajduti i Bagdatit” thuhet se: “Do të vijë koha të shikoni në qiell një djalë që do t’iu shpëtojë nga zgjedha”.
Është, pikërisht, ky djalë që do të rrëzojë zonjën Vdekje.
Vetëm dashuria mund ta mundë vdekjen. Jeta, pasioni, dashuria dhe krimi janë ëndrra që kthehen në eksperiencë.

Dueli
Skicë

Njeriu udhëhiqet nga ajo që e sheh, të cilën e kupton në bazë të vetëdijes.
Pjesa më e madhe e ndërgjegjes është e padukshme, e cila do të shpaloset në udhëtimin e jetës, duke e kthyer në vetëdije. Atë, të cilën nuk e sheh në rini, e dallon në pleqëri.
Në rini është “inspirim”, ndaj për ta sprovuar fati i solli te dera shkatërrimin vetë.
I pushtuar nga verbëria e së mires, Jezu Krishti jetonte me të motrën, i distancuar haptazi nga jeta, mbështjellë me një neveri të heshtur.
Ishte i plagosur, i rrënuar dhe motra i shërbente.
Një ditë të vranët, gati për shi, në shtëpinë e tyre, buzë detit, erdhi një letër nga Satanai, ku i kërkonte të motrën si konkubinë.
Nuk e duroi dot dhe, ashtu siç ishte, i plagosur, e thirri Satanain në duel.
Në rërën e plazhit me autoambulancat gati dhe shpatat në brez, dueli ishte gati.
Nisi i egër me goditje poshtë brezit të Satanait, të shoqëruara me pabesi, në çdo lëvizje.
Jezu Krishti i kishte humbur instiktet e jetës dhe, në një moment, u gjend bosh dhe Satanai i çarmatosur iu hodh sipër ta mbyste.
Ndërkohë, që Satanai po e mbyste, ai nxori thikën dhe ia nguli në zemër.
Si përfundim, Jezu Krishti vdiq, ndërsa Satanai ra në koma.
Një vit pas vdekjes së Jezu Krishtit, Zoti e bëri varroshin.
Bimët e egra kanë më shumë dëshirë për të jetuar, se sa të butat. Pjeshkët, qershitë, kajsitë lulëzojnë që njeriu t’i hajë, ndërsa bimët e egra nuk lulëzojnë dhe nuk pranojnë që t’i hash.
Pas 2000 vjetësh në koma Satanai u ringjall. I mbetur pa rrugëdalje, Zoti e përkrahu.
- E mori ferra uratën, - foli Zoti me vete dhe vazhdoi:- Fatkeqësia ime është se ishin të dy të bukur. Duhej të kisha bërë diçka për evolucionin e së Mirës. Tani është shumë vonë.
Satanai është parazit, e vërtea ishte Jezu Krishti, - e mbylli mendimin i pikëlluar dhe i zhgënjyer Zoti. – Sidoqoftë Jezu Krishti ka deklaruar se do të rikthehet një ditë.
Jezu Krishti, kur u rikthye, iku në Greqi. Atje dëgjonte radion, se nuk kishte televizor e as kompjuter.
I bëri përshtypje një këngë e Keti Garbit:
“Xaba pigan ola”.
“Ky është një univers që po vete xhaba,” - mendoi.
Pas kësaj kënge, filloi tjetra:
“Ena lepto mono zois
Dhen agorazete me dhis”.
“Jetën xhaba e merr dhe xhaba të ikën,”- mendoi përsëri Jezu Krishti.

Karakteri
Skicë

Një grua bëhet udhëheqëse e vezëve, si galaktika. Një foshnjë, megjithëse ka shpirt, është vrasës gjakftohtë, i pavetdijshëm. Ai është një qenie, e cila nuk e ndjen shpirtin dhe nuk është në varësi të tij. Është i pashpirt.
Kur bën seks njeriu, i ndryshon ngjyra si kameleon. Lëvizja e galaktikës është çmenduri e vërtetë, marrëzi, e cila tregon se ajo nuk ka tru dhe i udhëheq vezët drejt monopoleve.
Antimateria e “ Udhës së Qumështit” është e pashhpresë. Ajo nuk ka burrë dhe, si rezultat, edhe të ardhme.
Dielli ynë një ditë do të ma vrasë me supernovë dhe antimateria e “Andromedës” do të hakmerret për këtë akt “burrëror”. Ky është një vendim pasioni, krim i pashmangshëm, i cili shndërrohet në rrudhë mbi ballë, i pakuptueshëm për momentin.
Ky komplot kuptohet shumë kohë më vonë, kur shndërrohet në thinjë, në kujtesë.
Në anglisht “ truth” i thonë “të vërtetës”. Ka si rrënjë fjalën “tru” në shqip.
Ai që thotë fjalën e fundit, duke kërkuar dhe ai hakmarrjen e tij është Zoti.
Në shqip nuk thonë “do të hamë drake”, por thonë “do të hamë bukë”. Librit në anglisht i thonë “book”që lexohet buk”. Pra, libri është buka e shpirtit.
Vargjet e frymëzuara të Gavril Dara i Riu për Pal Golemin, do t’i shkonin për shtat Zotit:
“Tashti Balë në atë lis,
var kordhën time
shtoi karkallin e zi
Dhe, kur era të fryjë,
të kapur tmeri
do të bien
gjithë sa m’u trembën në jetë.
Pal Golemi dhe i vdekur
i tmerroi armiqtë me sy,
e pasi ikën, Ai ra ”.

Ku shkojmë…
Skicë

Mbaroi shkollën e policisë dhe filloi punë hetues.
Hetimin e parë do ta kujtonte gjithë jetën.
Ishte  i përkushtuar, angazhuar, nuk e zinte gjumi natën, madje, dhe kur hante bukë, mendjen e kishte atje.
Donte të rregullonte botën dhe ëndërronte një botë pa krime.
Pas krimit të parë, ia pasoi i dyti, i treti, i katërti dhe kështu me radhë.
Populli nuk kishte asnjë mundësi apo alternativë bazohej te seksi dhe dashuria dhe, një ditë të bukur, ai u gdhi i gjithi i sëmurë. Ishte një vdekje klinike. Popullit, kur i mbaron dashuria, bëhet vrasës.
Nëse, merr vendimin të bësh karrierë, bën një pakt me vetveten, i cili është: “Të mbysësh ndërgjegjen”.
Në emër të këtij pakti me vetveten kryen një kompromis  seksual.
Edhe universi ka kryer krim, duke dashur ta vrasi ndërgjegjen, por pushtetin e ka ndërgjegja.
Hetuesi shkëmbente përvojë pune me babanë , i cili kishte punuar infermier.
-Më ke kujtuar pacientin e parë tek të vështroja  vlerësimin që kishe bërë për krimin e parë, - i thoshte babai.
Pas 40 vjetësh. babai vdiq dhe hetuesi e kuptoi se me jetën e tij po kryhej një krim i pashkruar, i cili  nuk do të zhdukej kurrë. Ndërkaq, interesi i tij për të zbuluar krimet kishte prekur zeron dhe ai korruptohej lehtë.
Tashmë, në prag të pensionit, ishte i sëmurë dhe, kur vinte në spital, për analiza shikonte se numri i atyre që vdisnin përditë ishte dyshifror.
Infermieret ishin ndarë nga burrat, ishin tepër indiferente për vdekjet dhe korruptoheshin lehtë.
Respekti, angazhimi, përkushtimi, vlerësimi i dikurshëm ishte një relike, fosile e së shkuarës.
Kur doli në pension, të gjithë e harruan dhe  telefonin celular e mbante kot, se nuk e merrte njeri.
Kjo do të thotë se, ky univers është në udhë pa krye.
Mendimet kanë lidhje me të shkuarën që është kujtesa dhe të ardhmen, e cila është vdekja.

Luhatja

Skicë
Trajektorja e jetës së njeriut nga lindja në vdekje është një luftë shpirtërore mes të Mirës dhe të Keqes.
Por, kur e mira me të keqen tronditen në rang botëror, universal?

E Mira me të Keqen janë si magnet, i cili të tërheq gjatë gjithë jetës.
Është e lehtë të biesh në kaos apo të humbasësh pusullën, gjë që pasohet me thyerje të ekuilibrit të brendshëm, deri sa antivlera të mposhtet prej vlerës. Kështu, lufta për ekzistencë, si bazë e së Keqes, nga e ka zanafillën edhe mbijetesa zëvendësohet me kulturën dhe emergjenca seksuale me dashurinë e vërtetë.
Luhatja ndodh për arsye të perspektivës ose për mungesë të saj. Në këtë moment merr status “lemeria”.
Pa eksploruar deri në thellësi të keqen, nuk arrin kurrë tek e Mira.
Njerëzimi po e shfrytëzonte teknologjinë dhe arsyen për t’u martuar…
Presidenca dhe kryeministria e çdo shteti ishte kthyer në teatër.
Pas një periudhë të gjatë urrejtjeje, njerëzimi iu dorëzua fatit të paracaktuar. Krejtësisht i zbrazur, i gjunjëzuar, i vetmuar, i rrënuar, pa ëndrra, njeriu u sëmur duke kërkuar tokën e premtuar.
Potencë, profesionalizëm, krenari, vetbesim, saktificë, thjeshtësi, thellësi, perspektivë, krijim, siguri, dashuri, çlirim, aksion, perfeksion, guxim, largpamësi, ky është karakteri dhe personaliteti i së resë.
Një kalim mbresëlënës nga ekstremi në ekstrem.
E vetmja mundësi që të pajtohen gjakrat është të jesh “inspirim”.

Një arsye tjetër për pajtim është shprehja: “Ra ky mort dhe u pamë ( u bashkuam)”.
Vdekja rrezaton urrejtje, ndaj, kur ajo shkatërrohet, trashëgimtarët i pushton dashuria. Kur kjo trashëgimi burokratizohet, shkatërrohet nga sistemi pasardhës, nëpërmjet vrasjes ose vdekjes.
Del pyetja: “Çfarë do t’u lëmë trashëgim fëmijëve tanë?”
“Seks dhe vrasje” apo “Ndërgjegje”?
Këtë Univers e ka udhëhequr moment sublim “Seks dhe vrasje” duke e nxjerrë jashtë binarëve.

Bing - Beng
skicë
“Pas meje le të shuhet dynjaja, “- tha me vete Materia dhe u sul përpara për të vrarëAntimaterien.
Vetëm 15 % e qenies së tij e pranonte që kishte bërë njëfarë kompromisi seksual me Antimaterien.
Ishte një masakër e vërtetë. Vdiqën të dy. Fjala “masakër” në shqip është e përafërt me “maskara”, e cila zbërthehet “maska ra “.
Materia ra në kaos, u shpërbë. Antimateria, nën varësinë e kësaj goditje, mblodhi veten dhe u organizua n ë galaktika.
Ajo ka kurajë të madhe.
Vetëm galaktika “Udha e Qumështit” ka 400.000 milionë yje, të cilët, në mungesë të Antimateries, do të provonin katastrofëm.
Mashkulli, në shumicën e jetës së tij, është në varësi të një emergjence seksuale, në emër të së cilë përdhunon.
Polici i university është femra, e cila nuk ka bërë një kompromis seksual dhe nuk ka burrë.
Dihet që kompromisi seksual duhet për të mbytur ndërgjegjen.
Përpjekja e “Andromedës” me “Udhën e Qumështit” është një Bing- Beng.
Në fakt, janë dy motra që do të shqyejnë njëra- tjetrën për arsyen se duan fëmijë.
Gjithashtu Zoti, i cili është ndërgjegjia vetë, e mohon me qenien e ekzistencës së vet
“kompromisin seksual”.
Por, fatkeqësisht, instikti vjetër është madhështor: “Vrasja dhe dashuria nuk njohin mëshirën”.
Por, Zoti kishte mëshirë për njeriun, ndaj bëri një fëmijë, të cilin e quajti Jezu Krisht.
Atë e rrihnin, e pështynin, e shanin, e ofendonin pa mëshirë. Derisa përfundimisht edhe e vranë.
Bota kishte humbur identitetin. Të gjithë rendnin pas seksit dhe të qeshurës.
Vajza e parë, të cilën dashuroi Jezu Krishtu, ishte një zeshkane.
Ajo kishte një dyqan dhe e shikonte që ai ndodhej në gjendje të vështirë, ndaj, dhe shpeshherë, e ndihmonte. Vajza e dytë që dashuroi ishte një uloke. Ai kishte dhëmbshuri për të .
Ai nuk bëri kompromis seksual, por lidhi kontratë me vdekjen.
Kohën që njeriu harxhon për dashuri, Jezu Krishti e përdori për të analizuar arsyen me hollësi dhe në thellësi me pikësynimin për ta bërë atë pjellore.
Armiqësia midis dashurisë dhe arsyes, më së fundi, u njehsua.
Këtu nisi zanafilla e projektit Kohë, platforma e Arsyes, ku njeriu do të jetonte më shumë, të kishte cilësi dhe jo sasi të karakterizohej nga Ndërgjegjia dhe të luftonte Antivlerën.
Që fjala, arti, mendimi, dashuria të kenë vlerë, duhet të thuash “stop” veprimit, i cili mbetet në varësi.
Modifikimi i njeriut duhet bërë sipas këtij parimi.
Mëshira nuk është e mjaftueshme për njeriun, duhet “vizion”.
Neutralizimi i dhunës, e cila është e pakuptimtë, i hap derën arsyes.
Nëse fuqinë e merr dhuna, fjala nuk ka kuptim.
Veprimi duhet të marrë në konsideratë fjalën. Në mungesë të së Mirës dhe të Keqes, ai është i verbër.
Në shqip ekziston shprehja: “Ka të mençur pë të marrë!”
Uniteti ideali materies ka të plazmuar mendimin.

Ëndrra e thyer
(Besa)
Skicë
Jeta është ëndërr. Kur kjo ëndërr thyhet, humbet vetkontrollin.
Që “besa” të ngrihet si Monument Kulture duhet, njëherë, ta shkelësh atë. Gjithashtu, që të shkojë mirë një martesë duhet ta poshtërosh atë, duke e shkelur.
Kompromisi seksual përfundon me vrasje.
Jam ky që jam sot, sepse besoj në Zot.
Nëse do të isha martuar në rini, tani do të isha në krizë.
Një vdekje nga covid-19, apo nga ndonjë sëmundje tjetër e gruas ose e një anëtari tjetër të familjes do të më kishte shtyrë në prehrin e fatkeqësisë.
Një fatkeqësi në këtë moshë do ta kishte zënë gafil.
Ky fakt nuk pengoi njeri, sepse të gjithë gjetën rastin dhe ia ngopën.
Shpresa, E Vërteta, Ekuilibri është Zoti.
Cili është modeli, sindroma daun, autiku (që të gjithë jemi të sëmurë) apo politikani i pangopur?
Për të bërë të mirën , njeriu është dembel. Ndaj duhet bërë keq.
Në shqip ekziston shprehja: ”Ik qërohu!”. Një qepë, para se ta hash, e qëron. Ky është kuptimi i vjetër. Kuptimi i ri është katarsi, çlirimi nga e keqja.
Njeriu është “ordiner”. Që të ndihet i plotësuar dhe i sigurt, ai duhet të jetë i suksesshëm seksualisht, proces, i cili nuk nuk merr fund kurrë.
Ai është një dështim i arsyes dhe gjithë mjerimin e jetës e përmbush me aktivitet seksual.
Vetëm pas një seksualiteti të shfrenuar, kërkohet arsyeja.
Martesa është tragjedi – komedi dhe e justifikon vetëm prekja njerzore.
Lumturia është ëndërr dhe mbetet e gënjeshtërt. E vërteta e jetës është
është mundimi.
Meqënëse e reja, e vërteta, e bukura janë stanjacion, duhen kryqëzuar me jetën e egër. Pa njohur jetën e egër, nuk lufton dot antivlerën.
Seksualiteti është shumë i rëndësishëm në jetë. Burri prodhon materie nga poshtë dhe “zë” nga lart, nëpërmjet gojës. Më potente është materia. Kur zëri të delegojë fuqinë te virtyti, besa, e mira për brezat, vetëm atëherë, ai do të fitojë mbi potencën e materies.

AKSIDENTI
Tregim

Sot kishte ditëlindjen. Mbushte 44 vjeç dhe hynte për 45. Mblodhi gjithë farefisin, shokët dhe e festoi.
Ishte i emocionuar se i sollën dhuratë një makinë të re. Nuk e fshehte dot gëzimin. Kishte kaluar një periudhë të gjatë stresi dhe gjithçka i dukej e pakuptimtë.
“Ndoshta, ky gëzim më vjen prej wiskit, “ – mendoi.
Duke ditur që paraja të shkatërronte, gjendjen financiare s’e kishte te keqe. Jeta vazhdonte e qetë me lindje, dasma, vdekje, burgosje.
Mori makinën ta përuronte, krejt i dehur prej gëzimit. Shkeli gazin deri në fund. Ngriti kokën drejt qiellit dhe u trondit nga ajo që pa.
“I njëjti qiell, pohoi, si para 20-30 vjetësh, gjithashtu dhe gjithçka në qytet”.
Në këtë momet u kryqëzua me nje maunë; u hutua nuk reagoi, si duket dhe përfundoi në kanal.
Ra në pavetëdije. Padashur, gjatë rrotullimeve, kishte aktivizuar celularin dhe heshtja e tij shqetësoi familjen.
Erdhi autoambulanca dhe, si fillim, përpara operacionit, e futën në terapi intensive. Gjithë familja ndodhej në spital, tejet e shqetësuar.
Nuk po dilte dot nga kllapia dhe, kur i vunë narkozën, ishte, si një vdekje e dytë, për të.
“Këtu je në parajsë, “- iu bë prezente Vdekja.
“Jam mirë këtu. Nuk dua të iki, ”- iu përgjigj.
Në atë moment, iu kujtua, përpara syve, gjithë jeta. Vdekja e shikoi në mënyrë tinzare dhe i komunkoi: “Edhe po u shërove, zilia, urrejtja, pesha e armiqësisë, pleqëria kanë për të sjellë tek unë. Dorëzohu! S’ke perspektive…”.
Vazhduan për një kohë të gjatë bisedën me këtë temë, në mënyrë të çrregullt dhe kaotike, ai duke u dridhur, kurse ajo krejt e ftohtë.
Ju kujtua fëmijëria. Në këtë pragvdekje, iu ndezën mendimet flakë. S’ e kuptonte këtë arsye, pikërisht tani, që e kishte punën pisk.
“Po vdiqa, nuk do të shoh më, dhe, si rezultat, nuk do të kuptoj asgjë. Që të kuptosh do frymë dashurie, e cila është e vetmja vlerë për ta jetuar jetën. Vdekja e kësaj ëndrre është fundi i gjithçkaje. Gjithmonë kam luftuar për të drejtën, ndaj kjo kauzë duhet çuar deri në fund, ndërkohë që të vëzhgosh diçka që është gjithmonë në ndryshim, është një art thelbësor. Megjithëse , gjithçka është kotësi, nuk e kuptojmë, nuk jepemi dhe luftojmë deri në fund. Kjo do të thotë të mbijetosh, pavarësisht se, pas përjetëmit të kotësisë, çlirohet vdekja. Jeta ime, që nga dita, kur linda e deri sa të vdes, nuk është në kontrollin tim. Mbreti “Instikt” shpalos me kryelartësi flamurin e tij fitimtar. Pas dhimbjeve, dashurisë së shndërruar në lot, shfaqet një fytyrë e pandjeshme, mospërfillëse, shkatërruese dhe pa shprehje, që të trondit , kur e sheh, sepse idealet nuk janë gjë tjetër, veçse brazda mbi lëkurë të rreshkur, ku kujtesa është fshirë, duke kryer biznes, i cili edhe e ka deformuar. Mund i shkuar dëm, nëse këto ideale nuk materializohen, ashtu sikundërse u materializua femra.
Vetëm kështu ka kuptim e ardhmja.
Kishte qenë i prapë. Atëherë zotëronte një trup dhe shokë dhe shkonte në shkollë. Më shumë luante, sesa mësonte. Po ç’lidhje kishte ajo kohë me të tanishmen, sidomos me trupin që zotëronte tani? Më vonë kishte rënë në dashuri. Po bashkë me shokët, me trupin e tij, kishte ndryshuar gjithçka edhe shoqëria. U bë njësh me mendimet. Sa keq që s’kishte pasë kurrë kaq kohë për t’u menduar. Donte vetëm të mendonte me shpresën e ndryshimit, qoftë edhe të shërimit.
“Po sa mund ta ndryshojnë mendimet, librat botën?... Por, edhe nëse dal nga reanimacioni, ç’gëzim më pret me këtë trup, këtë shoqëri, këtë botë? Gjysma e jetës ka kaluar dhe si mund të jem vetvetja në të ardhmen?”- pyeti veten.
“Ç’fitim do të ketë vdekja me vdekjen time? Ndoshta, më nxit për të jetuar, ndoshta është çështje instiktive që s’ka të bëjë me mendimin. Vdekja është një pasion i fuqishëm që, pasi të shkatërrojë gjithçka, tashmë, e kuptonte se nuk kishte një ide të qartë për veten, se çfarë do të bëhej me të”.
Universi nuk është veçse një praktikë e thjeshtësi puna e Revolucionit që ha bijtë e vet. Po nëse revolucioni kërkon të shpëtojë Krijuesin e vet?
Kështu nuk digjet e ardhmja dhe shpëtohet trashëgimia e vyer e ndërgjegjes. Njeriu sakrifikon në emër të shpresës dhe, nëse lufton deri në fund, pa shitur kënd, kjo është një vlerë, e cila e bën jetën më të qetë dhe fundin e bukur.
Që ëndrrat të mbijetojnë duhet që gjithmonë dikush të vdesë për to.
*
Nuk u mor vesh sa kohë kaloi, kur kuptoi se po bënte banjë me ujë të ngrohtë. Poret
thithnin oksigjenin me gulshe. Një frymëmarrje, si mesazh dashurie, i shpërndante në të gjithë trupin. Oksigjeni që thithte i jepte përshtypjen e një mëngjesi pranveror.
Ndjeu një pranverë të përgjithshme në trup, lumturi transparente, magjike. Donte të ikte andej. Kaloi vrulltazi pranë njerëzve të familjes, rrëmbeu një aparat fotografik dhe u nis.
“Unë nuk mund të humbas shansin e dytë, - mendoi, - jetën e re”.
Kjo deklaratë ishte një akt lufte. Mjekët e kuptuan që nuk po dorëzohej dhe, ashtu të djersitur, dhanë maksimumin. Më së fundi, këta mjekë heronj e sollën përsëri në jetë. Ia komunikuan familjes suksesin e operacionit.
Ky aksident e mësoi si të jetojë jetën, sepse ajo ishte e shenjtë.
Ia kushtoi jetën familjes dhe ishte vazhdimisht i shqetësuar për një të ardhme më të mirë. Megjithëse, këto përpjekje ishin tepër modeste, sepse dihet që lumturia e familjes ka emocione të shumfishta, kjo jetë, tepër tradicionale, ishte shumë e vështirë në kohët moderne.
Nuk kishte më arsye pse të pinte duhan , sepse jeta e re është : Ndërgjegje. Kjo tendencë shpreh statusin e një udhëheqje shpirtërore, sjellje, e cila të nderon dhe që ka përbrenda një durim stoik. Familja është sakrificë, një ndjeshmëri kjo, pa të cilën, nuk ka të ardhme. Kjo dashuri ka besën dhe është e shoqëruar me paqe të përjetshme, çlirim energjie positive, plot vetëdije dhe art.
Kjo është gjuha e së ardhmes e shkruar tërësisht me gjak në një libër hyjnor.
Para dashurisë dorëzohesh pa kushte , sidomos , kur ke njohur vdekjen.
Por kjo dashuri e vonë që ka për ilaç sinqeritetin, s’është veçse një ngushëllim, të cilin s’ka mjekësi që e shëron.

Alternativa

Skicë
Ndoshta, në ndjenjë solidariteti, njerëzit, që janë në zi, ndalojnë para tabelës së lajmërimit të vdekjeve.
Me sa duket e Vërteta, Arsyeja dhe e Drejta janë thjesht demagogji dhe, pavarësisht, se koha i ka thirrur në skenë, mund të mbeten përjetësisht të vdekura.
- Jeta është një asgjë, - mendoi një mëngjes të trishtë dhe të vetmuar,- ashtu, sikundër është dhe Energjia e Errët.
Ky univers është pasuri, por ai është i kërcënuar të kthehet thjesht në skrap.
Jeta është diçka qesharake dhe kjo duket nga tallja që bëjmë, kur dikush vuan. Nëse, s’ka evolucion të Arsyes, atëherë është e logjikshme që gjithçka të kthehet në skrap.
Edhe vetë shprehja: “Të bërit skrap” është diçka qesharake, ndërkohë që, alternativa tjetër është mbresëlënëse.
Megjithëse jeta s’është gjë, përsëri lufton deri në fund, por kjo s’do të thotë që e shmang fundin.
Shpresa merr kuptim, kur ka Evolucion të Arsyes.
Jeta është qesharake, sepse s’ka të ardhme, si mund të jetë atëherë përjetësia?
Sigurisht qesharakja duhet kryqëzuar. Një fitore e dritës mbi errësirën dhe vendosja e Universit në funksion të njeriut. Lumturia është paqe, thjesht menaxhim i dashurisë.

PALLATI I DREJTËSISË

Teksa ngjiste shkallët e Pallatit të Drejtësisë, mendoi:
“ Të mos e kisha pirë këtë kupë, kupë e hidhur!”
Iu kujtua, tekstualisht, çfarë i kishin komunikuar dikur këtu:
“ Dy herë në ditë do të paraqitesh, s’ke të drejtë të martohesh dhe të ikësh prej këtej!”.
“Këtej duhet të isha larguar, para shumë kohe, …” – një mendim i vjetër ky.
Në krah të Pallatit të Drejtësisë ishte Bashkia me zyrat e Gjendjes Civile.
Një shok i porsamartuar i kishte thënë: “ Martesa është si puna e asaj kështjellës, ku ata që janë jashtë duan të hyjnë brenda dhe ata që janë brenda duan të dalin”.
Misioni im është luftë kundër errësirës.
Historia e krijimit të Universit dhe njerëzimit është një sukses i kërcënuar nga tragjedia.
“Nëse do të isha martuar, do të isha një ingranazh i thjeshtë i sistemit,- mendoi- një anonim”. Megjithatë, pa dashur të bëhem pensimist, unë s’i ndryshoj dot ligjet e Universit. Egoja, protagonizmi, m’u mohua dhe ngela vetëm. Sigurisht, nuk i njihja ligjet, prandaj dëshiroja ndryshimin. Ideja ishte që drita të fitojë mbi errësirën, një ide së cilës ia vlen t’ia kushtosh jetën.
Qytetërimi solli projektimin e Pallatit të Drejtësisë.
Isha energji pozitive, por në vend të ndryshoja unë jetën, më ndryshoi ajo mua.
Pallati i Drejtësisë ishte ndërtuar mbi vendin, ku ishte kryqëzuar Jezu Krishti.
“A duhej vallë protagonizmi im për të hedhur themelet e së resë?”
Si krijimi i Universit apo i njerëzimit janë udhëhequr nga e Mira, një pohim i vlefshëm ky.
Ditën, që vdekja e preu në pabesi, ishte caktuar dhe dasma e vajzës që dashuronte.
Në fund të fundit, unë isha i arsyeshëm në një botë , ku mbizotëronte instikti, shkak i mjaftueshëm ky që të hapen dyert e katastrofës.

Kriza
- Ngelëm nëpër kësolle, – i foli gruaja, – tek i sillte kafenë në mëngjes.
- Epo ç’ti bësh, kur vinë të 50 –tat fillojnë dhe vdesin kushërinjtë e afërt dhe të largët dhe do, apo s’do, je i detyruar të vesh, – iu përgjigj.
Ditët po çmendeshin, muajt u tërbuan prej lajthitjes, ndërsa festat e fundvitit s’po u bënin më përshtypje.
Martesa ishte në krizë, e kishte humbur kuptimin. Ndërkohë larg prej këtej, nga kryeqyteti gjithnjë e më shumë po vinin lajme. Pushtetin e kishin marrë të rinjtë dhe dukej se testosteronin e kishin të lartë se kudo po ndodhnin vrasje, të cilat justifikoheshin me arsye.
Është e natyrshme që të rinjtë të mos jenë dakort me teoritë e baballarëve. Pa e kuptuar po përcanin kombin. Pas detyrimit, që kishin, për të martuar fëmijët, ata, tani kishin ngelur vetëm dhe, jo pak here, edhe grindeshin.
Kishte si detyrim të psoniste.
Një gjiton i tij, gati – gati moshatar, kishte vrarë gruan dhe, kur kishte mbetur, krejtësisht vetëm, sepse fëmijët janë për vete, ishte hedhur edhe vetë nga ballkoni. Pa mbërritur në spital, kishte vdekur. Filloi të pinte, por në mëngjes, kur bëhej esëll, ndihej shumë keq.
Mjerimi është mizerje, fatkeqësi. Nuk hante dot vetëm dhe humbi pusullën.
“Në kohë krize, duhet ndërtuar,” – mendoi, duke i dhënë kurajë vetes.
Njihet në shumë popuj legjenda e lashtë e flijimit të vëllait të vogël, që u shit nga vëllezërit, të cilët vuanin zinë e bukës, apo edhe nuses së vëllait të vogël në mënyrë që ura ose kështjella të ndërtohet që të mos ketë urrejtje, e cila të shkatërron. Ndoshta “urë – urrej” kanë rrënjë të njëjtë. “Urra”, formë brohoritje, gëzimi, pasi ndërtohet ura.
Mori kredi nga banka dhe hapi një fermë kafshësh. Në fermë hapi edhe një kishë, për të flijuar ndonjë kafshë, për të ushqyet të varfërit, ndërkohë, që vetë vendosi të ishte vegjetarian që të mos zëmëronte Zotin.
Ushtronte dhunë mbi kafshët, që kthehej në energji për qytetarët, të cilët i mbante me ushqim. Pa e kuptuar, që kishte rënë në kurth, donte t’i njihej me doemosdo statusi, si rregullator në natyrë. Ai i shikonte që kafshët ishin grabiqare të rrezikshme, që cënonin ekulibrin e natyrës. Ra sëmundje në fermë dhe s’e shmangu dot ndienjën e tiranisë, e kultivuar në gjithë këto vite, krejt pa u kuptuar. Këto grabiqare me oreks të shfrenuar, tani nuk janë më dhe natyra mund të zhvillohet lirisht, derisa të lindi një grabiqar i ri. Në këtë kohë midis, priste se çdo të bëhej më të.
-“Kjo fermë, – mendoi - duhej të vazhdonte, por sa keq që kërkonin të shkatërronin gjithcka. Aty kisha kuaj që pranonin zgjedhën time, në emër të dashurisë, sesa të harboheshin nëpër lëndina, duke u riprodhuar në kaos dhe liri, ashtu sikurse dielli që pranon një trajektore të pavetëdijshme në galaktikë, gjë që e bën të dobishëm. Po, për mua vallë, ç’mendon Zoti? Po, sigurisht, ai që është i drejtë është edhe në kurth dhe mua më pëlqen që të vëzhgoj. Të vëzhgoj dhe, njëkohësisht, të shkatërroj.
A ka një ekulibër mes dhunës e dashurisë?
Pa dyshim, mbijetesa në kushte rreziku, përbën evolucion”.
Kur kishte fermën gjithë komuniteti e respektonte. Tani vinte re se, të gjithë ata tipa të dashuruar me momentin, ishin të suksesshëm, si diktatorë të vegjël. Nuk e pranonte realitetin dhe jetonte në një botë iluzionesh të humbura. Ngeli vetëm. Vetëm edhe atëherë, si dikur në kohërat që s’mbahen mend, por edhe tani.
Megjithatë, kjo vetmi i jepte fuqi. Një lumturi konfuze e bëri të përlotej. Ndodhej në udhëkryq, mes jetës dhe vdekjes.

MBIJETESA E ËNDRRËS

Kaloi nga tregu. Bleu një kalendar dhe, kur vajti në shtëpi i lodhur nga pesha e viteve, bashkë me ato që kishte psonisur, mendoi se ky vit, që po vinte ishte edhe i fundit për të.
Kishte mbi 20 vjet që errësira, dalngadalë, me një sulm sistematik po sulmonte jetën e tij. Me sa dukej, e kishte të humbur luftën. Mbështetem tek instikti i jetës, i cili më bën edhe të verbër. Mbështetem te dashuria dhe jo urrejtja. Jam i arsyeshëm. Por, nga ana tjetër, vdekja ime është një gjë e mirë: sigurisht për të tjerët. Sado të luftoj, fundi dihet: është një për të gjithë. Bota po jetonte kohën e demokracisë me një shtet teknokratësh, ku idealizmi ishte demode dhe i dalë mode. Shekuj me radhë demokracia ka qenë një ëndërr. Zoti e kishte bekuar me fëmijë, të cilët ia zbardhnin pleqërinë.
- Familja është e shenjtë, - mendoi.
Kudo të planetin tokë, si trashëgimtare e university, mbizotëron seksi. Njeriu, si projekt, është edhe mbetet materie. Çfarë ka pas erës njerëzore në univers? Arinjtë, tigrat, peshkaqenët i sulmojnë të vegjlit, duke i nxitur femrat nëna, të çiftohen sërisht. Por, këto të fundit, i shmangen dhe, njëkohësisht, i mbrojnë të vegjëlit, i mësojnë. Në planetin tokë, në univers, ka lindur jeta dhe dihet se jeta ka të bëjë me femrën. Ndërkohë, që universi është një botë mashkullore. Megjithëse midis së resë dhe së vjetrës ka vazhdimisht luftë, përpiqem të jem i dobishëm. Në fund të fundit, në një martesë midis këtij instikti të çmendur seksual dhe ndërgjegjes, ka llogjikë e vullnet. E gjitha kjo në emër të jetës. Kur mendimi fillon dhe lulëzon instikti, duhet të bëjë një hap pas. Ky është i vetmi kusht që mendimi të përparojë. Pa eksperiencë, s’ka mendim. Që të gjithë njerëzit e mëdhenj kanë pasur, si ëndërr fillestare, një lumturi borgjeze. Vetëm, në sajë të katarsisit, kanë arritur ëndrrat e synuara. Vetëm, duke u ndeshur mendimi shndërrohet në ndërgjegje. Kjo aspiratë është njëkohësisht mbijetesa e ndërgjegjes. Dalja nga ky plan i dytë në plan të parë është realizimi i objektivave për një botë më të mirë. Orjentimi drejt këtij ideali, do të thotë të luftosh për të ndërtuar të pashkatërrueshmen. Kjo akt –marrëveshje deklamon se në horizont do të lindi gjithmonë një mëngjes i ri.

MONOLOG

Natë. Kaos. Boshllëk. Më duhet të pohoj se, megjithëse, kam vendosur të shpik universin, ligjet e tij të fizikës janë jashtë kontrollit tim. Nëna ime është Asgjëja. Në këtë univers, i cili është i destinuar të shkatërrohet, fatkeqësisht lindi një planet, në të cilin ka jetë. Aty po zhvillohet dija, janë hapur universitete, është zhvilluar teknologjia, bujqësia, blektoria dhe po bëhen përpjekje titanike për kujtesën. Po luftohet koha, pavetëdija, krimi, kriza dhe kotësia. E gjitha kjo, në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të shenjtë. Por është djali që ka në dorë gjithçka. Nga boshllëku, zbrazëtia, lindi pasioni, i cili nuk është gjë tjetër, vecse pasioni seksual dhe më vonë kotësia. Rreth vicioz, ku gjithçka është e rrethuar prej gënjeshtrës. Ky univers është i destinuar të plaket dhe kur të shkatërrohet, se kam ende të qartë, nëse do të jem i aftë të shpik një të ri. Por kjo varet prej moshës sime. Fati i këtij universi është shkruar shumë kohë para se të lindte. Ndoshta Asgjëja do të lindi një univers të ri. Ndoshta fatin e tij mund ta shpëtojë dashuria dhe e vërteta, dija. Sigurisht, në këtë mes fitoj edhe unë. Kjo luftë, ashtu, si dera e varrezave, ngelet e hapur. A ka një shans të dytë për Asgjënë. A do të përfitohet përsëri energji nga Asgjëja? Po ç’mund të presësh përsëri prej saj po nuk evoloi. Por edhe njeriu ç’mund të bëjë pa ndihmë. Në njërën anë të peshores, kemi boshllëkun, seksin që shndërohet në kotësi dhe, nga ana tjetër, dashurinë e përjetshme, të vërtetën, absoluten, dijen. Nga ana tjetër, pa njohur gënjeshtrën, s’arrin kurrë tek e vërteta. Ndaj të luftosh për të drejtën është e vetmja vlerë që i jep kuptim ekzistencës, pavarësisht sakrificave të panumërta. Superprodhimi i së mirës lind automatikisht të keqen. Ky është një rrugëtim që të mirën ta trashëgojnë brezat. Forcimi i vetëdijes sjell mos përsëritjen e së keqes, pra ndërtimin e një materie të re dhe funksionimin e një demokracie të vërtetë, ku dashuria shijohet deri në kockë. Shpresa është naive, ndaj duhet të njohë rrezikun, nëse do të lulëzojë.
“Kështu jeta ime i shpëton komedisë dhe merr një kuptim të madh”
Në luftën midis së mirës dhe të keqes, dikush duhet të jetë protagonist.
Ky evoluim shënon shpresën e Asgjësë, sepse, pas shkatërrimit të Universit, pashmangërisht dhe përfundimisht do të shkatërrohet dhe Asgjëja. Që të lindi një Univers i ri, vezë kozmike e re, gravitet, pak të ngjarë ka. Pas bashkimit me Andromedën, i cili është dhe pasioni i dytë, vjen menopauza, epokë , që s’ka të bëjë me ëndrrat. Që pas një Universi gjithmonë të ndërtohet një i ri, kjo është e çuditshme dhe s’ka kuptim. Të bësh një fëmijë me njeriun që dashuron është gjëja më e bukur.


I etur për dritë

Sot u gdhiva 44 vjeç. Mëngjesi i bukur me diell. Ajër i freskët pranveror. Megjithatë, çdo gjë ishte në ndryshim dhe, aty nga ora 06.00 e mbasdites, ra nata.
“Është e çuditshme, - mendoi, - por edhe, kur të mbyllet ky vit dhe të gdhihem 45 vjeç, përsëri do të erret. Megjithatë, pas 25 dhjetorit, deri më 21 qershor, në luftë me errësirën, fuqinë e merr drita. Por, çdo gjë, barazpeshohet prej 21 qershorit deri më 21 dhjetor. Përballë vuajtjeve të mëdha, të moshuarit pohojnë: “Vdekja mjaltë!”
E thonë këtë, pas zhgënjimeve të shumta, jetës monotone dhe mungesës së arsyes.
E neglizhova pragmatizmin; pata nostalagji për arsyen, e cila është barazpesha e vetme e vdekjes.
Zhdukja e ndjenjës, kulturës, kujtesës, në emër të së resë, lirisë bëhet, kur numri i popullsisë kalon tej çdo limiti, njëkohësisht, duke u udhëhequr edhe nga etja për shkatërrim. Patjetër, që duhet kurajë e madhe, e cila përbën vlerë, në mënyrë që dikush të bëhej shembull për të shmangur negativen. Në këtë moment, ky kompleks konsiderohet i kuruar.
Kjo do të thotë të jetosh për ndjenjën, për arsyen, kulturën dhe kujtesën, jetë kjo që përbën evolucion.

Besa

skicë
Pas dhjetë vjetësh martese, ata u bënë me fëmijë dhe, kur u lindi një vajzë, e kuptuan që ky ishte vullneti i Zotit.
E quajtën Besa.
Dihet që njerëzimi është në besë të Perëndisë, i cili është dhe përgjegjës për të .
Teksa rritej, prindërit e futën në rrugë të fesë me dëshirën për ta shpëtuar.Kishte afeksion për babanë. Asaj i pëlqente ta quante veten një Jezu Krishte të vogël.
Prindi i suksesshëm ka autoritet te fëmija dhe familja ka harmoni.
Ndërsa prindin dështak nuk e dëgjon akush dhe fëmija duhet t’ia dalë vetë mbanë.
Kur u rrit disi, studioi për juridik dhe u bë prokurore.
Erdhi dita e martesës dhe si rezultat i seksit, ishte e kuptueshme ta donte shumë burrin. Ishte prokurore e talentuar dhe nuk e kishte harruar besën e Zotit.
Por kjo nuk e pengoi që besën që kishte me burrin ta shkelte.
Martesa është diktaturë që femra do ta rrëzojë.
Dashuroi një burrë tjetër, të cilit, si pa kuptuar, filloi t’ia shante burrin e parë.
Besa, tashmë ishte transferuar te burri i dytë.
Por edhe martesa e dytë nuk zgjati shumë dhe u detyrua të braktiste Atdheun.
Si dashuria dhe urrejtja janë të verbëra.
Zoti e mashtroi që të arrinte tek e vërteta, fakti ky që e pohon se e vërteta dhe perspektiva janë të gënjeshtërta dhe duhen modifikuar për të shkatërruar errësirën.
U rebelua ndaj mashtrimit, nxori në pak egon dhe u sëmur për t’u përballur me sukses me vdekjen dhe mos u trembur nga ajo.
Filloi të merrej me bamirësi, të ndihmonte të varfërit.
Në atdheun e dytë ngriti dhe një kishë, zhvilloi edhe programe arsimore, hapi shkollë, librari, biblioteka, universitete.
Besa, ndërkaq ishte transferuar në një komb tjetër.
Donte të ndërtonte një kushtetutë të re, të ngrinte një sistem të ri drejtësie, në të gjithë botën.
Në atdheun e dytë gjeti dhe burrin e tretë, i cili ishte i arsyeshëm, i pjekur dhe shoku i jetës.
E arsyeshme edhe ajo e shoqëronte burrin në gëzime dhe hidhërime.
Kur u bënë me fëmijë, e kuptuan që besa do të trashëgohej.
Besa është një farë “shprese” dhe nuk ka fjalë më të bukur se “esperanca”.
Pas kryqëzimit të Jezu Krishtit, në vitin 33 të erës sonë, kombi i Izraelit e humbi besën. Atë e fitoi gjithë njerëzimi.

Fjala e Madhe

Tregim
Drita është e verbër e pavetëdijshme dhe përfaqësohet me egon,instiktin, dhunën.
Po, kur drita shprehet me tiparet e së bukurës, duke mbartur një vëllim idesh, ëndrrash, që projektojnë të ardhmen?
Kjo botë hijesh rrezaton melankoli, deri sa arrin fazën e ndërgjegjësimit.
Në mitologjinë shqiptare dihet që Muji piu qumësht nga zana e malit dhe u forcua. Deri atëherë atë e tallnin të gjithë.
Kur arriti plotësisht pjekurinë e nevojshme, iu shfaq Zoti.
-Deri ku e ke në plan të arrish, të ecësh kundër rrymës. Duke e ditur se e mira e ka një fund do të thuash: “Mbaroi, po tani me çfarë të merrem?”
Dihet qe tek ylli pas vdekjes graviteti, fiton mbi masën.
Pavarësisht, se nganjëherë mendoj se jetën ia kushtova një ideali të rremë, vetëm ndërgjegjia është rrugëdalja, shpëtimi, i cili mund të të udhëheqi.
Shkatërrimi i egos, ndërton dijen, mendimin.
Aksion ky, që vazhdon me idenë fikse : Luftën për një femër.
Kështu dija, mendimi do të jenë në varësi të suksesit, por edhe krizës, që pason një lidhje deri në shkatërrim të plotë të saj.
Ndryshimi i kohës, që ka si rezultante edhe ndryshimin e idealeve, sjell njohjen, eksplorimin e thellë të dijes.
Premtimi për metoda, ligje të reja vjen atëherë, kur për hir të një romance kalimtare nuk braktis dashurinë e jetës, duke nënshkruar ndërgjegjen.
Krijimi i një raporti të gjallë mes dashurisë së zjarrtë dhe dijes së vdekur, mendimit, është perspektivë.
Dashuria dhe vuajtja të alternuara me pushtetin sjellin kurbën e arsyes, nëpërmjet uljes, ringritjes dhe kalimit nga materializmi në idealizëm.
Mënyra më e mirë për të eksploruar të mirën është të nxitësh në rrugën e gabuar të gjithë. Një koncept ky që të mirës i jep statusin e domosdoshmërisë.
Rruga e pajisjes së dritës me mendim, dije.
Është, pikërisht, ëndrra e jetës që të shtyn ta jetosh atë, të martohesh të bësh fëmijë dhe që e shtyn rrotën e historisë përpara, duke ndërtuar me sakrificë. Liturgjia që mbahet në kishë ditën më të rëndësishme të kalendarit të krishterë, ku përcaktohet ringjallja e Jezu Krishtit me rastin e Pashkëve quhet “Fjala e Madhe”.
Koha të shkatërron në mënyrë të pavetëdijshme, por ai vendosi ta sfidojë duke vështruar përpara.
Nuk donte që ta vuante me ikjen e kohës. Tashmë ajo ishte materializuar.
Vetëm diktatura e shëron çrregullimin, lufton kaosin, shkrehjen, duke stimuluar disiplinën.
Që të durosh një diktaturë tepër të gjatë, nevojitet një jetë e pasur seksuale, e cila të jep aromën e kujtimeve të paharrueshme të lirisë.
Pa besim të verbër te Zoti, si i vetmi karakter ekuilibrues nuk ka shpresë.
Mesa duket, ata janë katër: Zoti, Dielli, Hëna dhe Toka.
Vrima e Zezë është strukturë e Energjisë së Errët.
Galaktikat i udhëheqin vrimat e zeza që do të thotë se Energjia e Errët e ka shqyer Materien e bardhë, fakt ky që vërtetohet nga vrimat e zeza, të cilat ushqehen me materie.
Yjet e prodhuara nga Galaktika janë të gjinisë asnjanëse, fakt ky që vërtetohet edhe me punëtoret e bletëve. Atëherë, cili është seksi i vrimës së zezë, apo edhe më thellë i Energjisë së Errët.
Sipas greqishtes “andro” është emër gruaje, ndërsa “medët” populli, i cili kishte lindur Darin mbret. Alienët i kanë të dy sekset dhe në antikitet dashuria ishte burrë me burrë. Komenti pra, është i tepërt…
Në kohën e “Big- bengut” ishte e pamundur që të ekzistonte një vizion për fëmijët.
Historia botërore njeh shumë raste, kur prindi kryen seks anal me fëmijën, pra në një farë mënyre e ha atë.
Mashkulli, para aktit seksual nuk arrin të mendohet fare. Udhëheq organi seksual. Gjithashtu, dhe kur është i uritur, moment ky që qëndron një freksion, përpara aktit seksual.
Pra ishte e pamundur që të kishte univers, pa vdekur ata të dy, ndërkohë që të bësh fëmijë është një procedurë e pavetëdijshme.
S’është ndonjë gjë e madhe të bësh fëmijë.
Përplasja e “Andromedës” me “Udhën e Qumështit” është arsye gravitacionale, specie e re, borxh i vjetër, i trashëguar, si spermatozoidi që sulmon vezën.
Saktësia e mbarimit të jetës në planetin tokë, përkon me një fillim të ri: përplasjen me “Andromedën”. Transferimi, nga një “quezar” “blazer” në një vrimë të zezë, dëshmon për rënien e fuqisë dhe kalimin nga Materia e bardhë te fuqizimi i përkohshëm i Energjisë së Errët.
Që vrasjen ta kthesh në sistem të ligjshëm nevojitet karakter shumë i egër.
Mesa duket dielli dhe tetë planetet bashkë me satelitët janë krijuar nga një nebul.
Sa për hënën, ajo ka goditur planetin tokë, sipas urdhrit të pakthyeshëm të ngjizjes së jetës, por edhe me pikësynimin për të ndriçuar natën.
Dhe, sigurisht, evolucioni në tokë është një përsëritje e atij në univers, ndërsa thelbi i Zotit është karakteri shkatërrues i së vjetrës.
Nëse shkatërroni, i hapet rruga të ndërtuarit, moment ky, mëse i natyrshëm dhe i pavetëdijshëm.
Dalja e një produkti të ri bujqësor, të vëzhguarit e një specie më të përparuar, seksi, lindja, përvoja, përbëjnë evolucion.
Kur bie nata gjithë ngjyrat e materies bien në errësirë, ashtu sikundërse organet e trupit të njeriut, të cilat janë në terr.
Nata është dhe prelud i dashurisë, nga e cila lind jeta.
Prishja e ekuilibrit, mosgjetja e një rrugëdaleje, të udhëheqin drejt asgjëkundit.
Intelektuali dashuron lirinë, e cila afron rrugëzgjidhje, por që përballet me dhunën dhe gjithçka daravitet.
Kontibuti i intelektualit në diktaturën shërben si zanafilla e një ndërmarrjeje të madhe: Drejtimin e energjisë drejt dijes, mendimit…

BIJTË E LIRISË
Tregim
Pasi gatoi, ai hëngri bukë dhe duke pasur diabet, yndyrna, kolesterol, tension, u ndie keq. I ra apo iu ngrit diabeti, nuk e kuptoi, por gjuha iu bllokua nga një rrjetë e padukshme; u shkreh krejtësisht, u zbërthye dhe e kuptoi se kishte gatuar shumë dhe, si rezultat i faktit, që ishte i sëmurë, ushqimi i kishte bërë dëm.
E humbi toruan dhe, në një çast të ndërmjetëm ndërgjegjësimi, pa vetëdije, fitoi aftësinë e një mendimi të kthjellët, duke dale mbi vetveten.
Qoftë, si rezultat i sëmundjes apo të ngrënit, mendoi se i kushtonte shumë vëmendje të ushqyerit. Pavarësisht, gjellës së shijshme, e cila i jepte një rezistencë estetike ndaj së keqes, e kuptoi se kishte rënë në boshllëk; humbi kontaktin me realitetin dhe ra në varësi nga sëmundja. Peshorja e brendshme ishte prishur dhe anonte nga grykësia. Ndoshta, ndaj dhe u sëmur.
Kam 45 vjet që ushqehem, mëngjes, drekë e darkë pa ndërprerje. Ushqimi që është shndërruar në dashuri, urrejtje, energji, me të cilën kam punuar, kam blerë rroba të mira që i kam veshur, jam larë, jam qethur, jam ndier estetikisht mire dhe tani ndjehem i konsumuar në të gjitha rrafshet. Isha energji e verbër që rendte drejt lumturisë. Në moshën 28 vjeçare i hyra studimit të Biblës, që më mësoi të vërtetën, e cila si një filiz i njomë tani ka hedhur shtat.
Duhet një vizioni paimagjinueshëm, i thellë që, pikërisht, në kohën e vrasjeve në masë të jetë i frymëzuar nga demokracia dhe atëherë, kur kjo e fundit është në prag të dështimit të profetizosh, projektosh, të ndërtosh themelet e së vërtetës.
Ndërgjegjja është boshllëk, mungesë peshe.
Vrima e zezë trashëgon zakonin e mbretëreshës te bletët që pasohet nga supernova e yllit, i cili pasi vdes, kërkon t’i shkatërrojë të gjithë.
Asgjë nuk duhet pare në planin e fitores apo humbjes personale. Ky operacion i përket universit.
Atëherë, kur luftën me të egrit ta fitojë civilizimi, do të jetë arritje. Nëse, të egrit nuk i braktisin idealet e tyre, ata s’kanë për t’u civilizuar kurrë.
A mund ta zhduki dhuna, terrori, të keqen duke ekuilibruar kështu kohën?
Kështu, pushtetin e merr një brez i dhunshëm të persekutuarish me instikte të shtypura.
Dhunën, terrorin duhet ta provojë edhe idealja, në mënyrë që të jetë e aftë për të luftuar.
Me bashkëshorten marrëdhënia po përjetonte krizë, por ai e kishte vendosur, nuk ndahej.
Do të vendoste maskën false të idealit, të së mires, si kundërpeshë dhe do ta kapërdinte këtë moment të vështirë. Që kjo maskë të mundi këtë realitet, duhet mbështetje, por, me sa duket, e tillë qenka jeta, ku derisa ekzistojnë sëmundjet, s’ka as burrëri.
Sëmundja shmang falsitetin e komedisë, të cilën e shpëton heroi.
Gjithçka është ëndërr, derisa prek një femër, prekja e së cilës të bën burrë dhe materializohet në fëmijë. Burrat e planetit tokë janë krijuar nga ajka e universit. Ata janë bërë baballarë dhe karakteri i tyre janë mustaqet, mjekrat dhe hormonet. Ata mbajnë në këmbë klanin e diktaturës, në univers.
Dihet që, pas diktaturës, vjen liria dhe për këtë u kryqëzua në kryq edhe Jezu Krishti. Gojët e liga thonë se kryqi është ndërtuar, sipas pyllëzimit të leshit në trupin e njeriut.
Fëmijët, shpeshherë, s’janë dakort me baballarët dhe ata i dëbojnë nga familja duke i lënë jetim, në krahët e absurdes.
A do të shkatërrohet egoja e fuqishme prej flladit të lirisë, ndërkohë që kjo e fundit është eksperiment?
Sidoqoftë, është kjo diktaturë që ka krijuar pranverën, verën , vjeshtën dhe dimrin.
“Unë shkrova kushtetutën, – mendoi Jezu Krishti. –Kam kujt t’ia lë stafetën. U ngrita për drejtësi dhe kujtesë”.
Liria është pjellë e sforcuar e diktaturës, e cila është një çmenduri. Futja e baballarëve të kombit në burg prej të rinjve, nuk e ndryshon fatin e këtyre të fundit, kur të bëhen baballarë.
Është e rëndësishme që njeriu të jetë i bukur, se në fund të fundit, vrimë e zezë është.

Botë ilaçesh
Tregim
Të jesh i pavetëdijshëm, atëherë do të jetosh ëndrrën, do të merresh me vogëlsirat dhe ky realitet është diktaturë. Këtu kemi të bëjmë me një pritje për të fituar lirinë.
Të jesh i vetëdijshëm do të dashurosh lirinë e vërtetë, e cila nuk ka kufij dhe me praninë e librave, muzikës, Tv-së, dijes së vërtetë, që nxitet nga ilaçet. Paqe shpirtërore.
Nga prangat e diktaturës dhe demokracisë, të shpëton një fëmijë, i cili, e cila, të jetë energji pozitive.
Ngritja e popullit në rol udhëheqës, duke prekur standartet e borgjezisë dhe krijuar shtresën e mesme, e ngrë atë shtet në pozitat e kapitalistit.
Kështu ngrihet mirëqenia e popullit dhe sigurohet sovraniteti. Populli, nga ana e tij, duhet të pranojë demokracinë, ndërsa kjo kastë, shtresë e krijuar e konsideron si të kaluar këtë fazë.
Populli, në ditën më të madhe, atë të lirisë, i duhet një udhëheqës, një ideologji, ose më saktë një shkatërrues i sistemit të vjetër dhe trashëgimisë së tij, një garanci se ky shkatërrim do të vazhdojë deri në vetëshkatërrimin e udhëheqësve të rinj me një vazhdimësi përsëritëse, dublim deri në mërzi.
Këta udhëheqës e mbajnë popullin e bashkuar, i cili njeh kështu edhe forcën e shumicës, ndonëse me detyrim.
Të jesh bosh, do të jesh dhe hiperaktiv, fakt ky që tregon edhe egon seksuale.
Ndryshe populli do të jetë i çorganizuar, do të bëjë luftë guerrile dhe do të shkojë drejt absurdit.
Megjithatë , populli është zemërgjerë.
Jezu Krishtin e vrau populli, ndoshta për t’u hakmarrë ndaj Zotit, i cili e kishte parathënë këtë me anë të profetëve, shumë kohë përpara.
Por Zoti është dhe kumbari i paqes. Ditën e Pashkës së Madhe në kishë prifti thotë: “ Krishti u ngjall së vdekurish, me vdekjen e shkeli dhe të varrosurve jetën ua fali”.
Kur shpikjet mbarojnë, rrëzohen monopolet dhe në piedestal ngjitet monumenti i popullit.
Atëherë, kur, si në diktaturë dhe në demokraci, rritet një brez pa ideale, ka rënë kambana e alarmit.
Që të çash në jetë, nevojitet karakteri i matrapazit dhe jo idealet.
Në filmin shqiptar “Ata ishin katër” këndohen këto vargje:
“Dhe e gjitha po të digjet
dhe të zhurritet fare,
ndoshta bimë kjo tokë,
s’do lindë,
por do të rrisi partizanë
dhe pa bukë dhe pa ujë,
do luftojmë edhe me gurë” .
Janë vargje të tmerrshme.
Kur futesh në rrugë të gabuar, armiqtë përdorin të drejtën për të goditur. Alternativë kjo, që nuk ekziston.
I përmbysur dhe i terrorizuar, i tronditur, i ngurtësuar, gjithë frikë, i trembur, i pafjalë dhe plot shqetësim për të ardhmen. Kërkon të hakmerresh, sytë të erren, logjika është e verbër dhe, nëpërmjet nervozizmit futesh, në rrugë pa krye, sepse arsyeja nuk ekziston. Ndërkaq, gjen vetveten, fiton sigurinë e humbur, do ta nisësh gjithçka nga e para, duke u përpjekur të vendosësh të drejtën.
Kur bëjnë seks, burri dhe gruaja shpërthejnë, rritet temperatura.
E tepërt të përsëris se diçka e ngjashme është një supernovë, përplasje galaktikash “Big- Beng”.
Një burrë dhe një grua bëjnë seks, gjatë gjithë jetës së tyre, ndërsa fëmijë bëjnë dy ose tre.
Një tjetër ndarje e fjalës “fëmijë” është edhe “i- e jetës”, e cila vjen nga fjala “ijët”.
Plus tradhtitë bashkëshortore apo masturbimet, sasia e spermës dhe e vezëve, që humbet, arrin përmasat e universit.
Pavarësisht faktit që prindërit duan t’i lënë fëmijët pas, në një farë mënyre, ata janë edhe vrasësit më të mëdhenj të tyre.
Ç‘janë prindërit vallë, burrë e grua, dashnorë apo maskarenj dhe vrasës?…
Duhet ndrequr dashuria, ndërkohë që, masakrën e kryen maskarai. Këtu lind e drejta për të vrarë.
Bukuria e njeriut mbulon “turpin” me “trupin”.
Doli nga shtëpia dhe vajti në Virua për të pirë një kafe te parku i qytetit, ku i kishin ngritur edhe monumentin. Për tri orë rresht nuk ia shqiti sytë.
- Unë një ditë do të vdes, po monumenti?- pyeti veten.
Humbi mendjen dhe filloi të fliste përçart:
- “Ç’do isha bërë po të mos isha martuar? Ç‘do isha bërë pa trashëgiminë e babait? Ç‘do bëhem unë, kur të më vdesë mamaja?
Ky monument shpreh pasionin, përsa kohë luftova, ndërsa tani jam shndërruar në karantinë.
Më kanë pështyrë të gjithë, po sikur t’i pështyja unë të gjithë? Atëherë, do të isha mbret, do të kërkoja të ushqehesha me trashëgimtarin tim, njëlloj si mbretëresha te bletët, për të qëndruar në pushtet pafundësisht, duke u përpjekur të shmang vdekjen. Që të mos vdesë “Andromeda”, do të ushqehet me me “Udhën e Qumështit”, një farë seksi anal ky, me synimin për ta shtypur me dhunë, diçka e ngjashme me zakonin e Mbretëreshës.
Midis harkut të kësaj urrejtje dhe segmentit të kësaj dashurie, u rrita.
Sekuenca e kësaj vuajtje më ktheu në energji pozitive.
- Kush do të sillte më dobi të isha bërë snajper dhe vrasës apo ky libër do t’i shërbejë më shumë të ardhmes?- pyeti veten.
- Vendimin le ta marrë Zoti, - u përgjigj po vetë.
Nëse ndonjë herë do të ndreqet diçka, me të vërtetë ky është rasti ideal. Ruajtja e kësaj shtrese ndërgjegje, si formë vazhdimësie e papërsëritshme. Ky është shansi i jetës, mundësia që vjen vetëm njëherë.
Përsa kohë orientimi është drejt asgjëkundit, ky absurd, është në luftë me trimërinë.
E rëndësishme është të fitojë e Mira.
Nëse do të vijë ndreqja, do të vijë nga ky brez, krejt i vetëm Jezu K. s’ka se çfarë të bëjë. Sfinksin e rrëzoi Edipi dhe sebepi ishte njeriu. Mesa duket, arsyeja e vërtetë është “njeriu i mirë”, “heroi”, “humanizmi”.
Ndoshta këtë luftë do të duhej ta bënte Zoti, por, fatkeqësisht, ajo i mbeti njeriut, i cili kërkon udhëheqje. Që të gjithë ata që kanë dashur të rregullojnë botën dhe të bëjnë mirë gjatë gjithë jetës së tyre, kanë vdekur të rinj.
Çfarë mund t’i bëjë Zoti Andromedës, veçse t’i bindet, përpos faktit që e paraqet si moment perspektive këtë realitet.
Koha është materie. Koha nuk ekziston , derisa stomaku e bluan atë.
Kush do të fitojë “burrëria” apo “inspirimi”?
Jo gjithmonë fiton e reja.
Ora që tregon kohën është një përllogaritje perfekte e trurit të njeriut. Ora është një materie e koordinuar që çuditërisht, me sakteësi jep faturën e kohës. Ora është një koordinatë mes materies shpirtërore dhe trurit.
Fjala “kurdis” zbërthehet “kurrë” dhe “vdis”, së cilës, nëse i heq gërmën “v” merr kuptimin “kurrë mos vdis”.
Orën mund ta krahasosh me tik- takun e zemrës.
Universi po shkon drejt asgjëkundit, ndërkohë që “Andromeda” dhe “Udha e Qumështit” do të përplasen dhe , mesa duket, sebepi është “ora”, e cila është materie me tiparet e shprehjes gjeografike, por, për fat e gjallë dhe fatkeqësisht, e pavetdijshme. Një koicidencë. Kur ëndrra materializohet, shndërrohet në shprehje gjeografike dhe vetëm , kur shartohet me arsyen prodhohet “inspirimi”.
Që të gjitha materialet, që shohim ne, janë të vdekura, sepse energjia e Errët dhe Materia kanë pasur një fat të tillë.
Ndoshta dhe ky është shkaku i pavetëdijes sonë.
Prapë se prapë nuk mund të thuash se ata kanë qenë të vetdijshëm. Fillimi dhe fundi janë Kaosi dhe Bibla thotë se e para dhe e fundit ka qenë dhe do të jetë “fjala”, ndërsa e mesmja e artë, e cila është e vërteta mbetet “veprimi”. Ndoshta shkaku i shpikjes së testoteronit është urrejtja ndaj alienëve.
Atë që në këndvështrimin afatshkurtër e arrin me dhunë, në këndvështrimin afatgjatë e arrin me diplomaci.
Si dhuna dhe diplomacia janë kurth.
Dhunën e përdor burri, ashtu sikundërse diplomacinë. Kur burri rrëzohet, stafetën e merr inspirimi. Që të dyja këto pole shkojnë drejt asgjëkundit.
Kujt i shërben kjo vdekje? Kush mëson prej saj?
Mesa duket, vdekja i shërben, është në funksion të dashurisë. E vjetra është më e fuqishme se e reja. Ditën, kur e reja do të kërkojë të mësojë, e vjetra të gjejë vrimë, ku të futet… Nëse e keqja, e vjetra zhduket , atëherë do të kemi dy pole të së mirës, të cilat do të rrëzojnë njëra - tjetrën deri në vetshkatërrim. Faktikisht, diçka e tillë po ndodh me të vjetrën, të keqen.

BURGU
Mora kredi nga banka, për të ndërtuar një shtëpi buzë detit, ku mendoja të martohesha, të lija trashëgimtarë dhe të dilja i vdekur. Gjithë ëndrrat e mia do të materializoheshin aty.
Buzë bulevardit ndaloi makina e policisë, e cila më arrestoi. Pas një muaji, dola në gjyq dhe gjykata më komunikoi burgim të përjetshëm. Në burg s’më hyn gjë në sy, veç vrasjes.
Qorrsokak nga i cili mund të të shpëtojë dashuria.
Universi s’është gjë tjetër, veçse shtëpia e Zotit, i cili donte fëmijë. Çasti më i bukur, më i rëndësishëm dhe madhështor, në jetën e mashkullit dhe të femrës është, kur ata qëndrojnë përballë njëri – tjetrit, në një moment sinqeriteti, që meriton përjetësinë.
Planeti “Tokë” është një ndërthurje e dashurisë, burgut, vrasjes.
Gjithçka arrihet me kulturën e shfrytëzimit, e cila pjell diktatorë. E keqja është inspirim, ndërsa e mira boshllëk.
Vetëm një egoizëm i fuqishëm është ekuacioni i një jete të gjatë. Njeriu tregohet tamaqar me jetën, bëhet baltë, dhe, në asnjë mënyrë, nuk do të vdesë. Por, vjen një moment që ndeshet me arsyen.
Çfarë do të ketë midis tyre? Paqe po luftë? Jeta është luftë. Paqja e zotëron njeriun, kur vdes, ndërkohë që, kur martohet, ai është tepër optimist.
E urren negativen dhe e lufton. Luftë kjo që s’bëhet me mjete demokratike. Por, ndërkaq, je infektuar nga ajo. Ky kurth është dhe fundi.
Lëbyrja e syve të fton për krim, krim ky i shëmtuar që mund të japi pushtet, i cili nuk zgjat.
Ligji i së drejtës ekziston si normë për të justifkuar rrënimin, shkatërrimin, akt, i cili të jep kënaqësi. Kështu koha thërret në pushtet negativen.
Kur pret vdekjen edhe do të kërkosh arsyen, jetën, pavarësisht se të ka pllakosur paniku.
Arsyeja është një farë lloj absurdi i mirëfilltë, që, pak a shumë, si e njëjta gjë sjell fatkeqësi, ndërsa ana tjetër e medaljes, egoizmi, ka një fund të tmerrshëm.
Nëse marrim si simbol një peshore, ku jeta dhe vdekja janë dy anë të kundërta, jeta e re, superjeta është në kontrast të fuqishëm me jetën, gri, negativen.
Ky çast tepër serioz është fitorja e dashurisë, evolucioni i arsyes.
Nëse ia zë rrugën brezit të ri, ke hak eliminimin, ndërsa, nëse i udhëheq ata, nevojitet ekuilibër, rol i moderuar.
Gjithë dija, përvoja shkarkohet kështu te brezi i ri.
Është shpikur pranvera, vjeshta, ndërkohë që, edhe dimri, vera kanë bukurinë e tyre.
Në burg e takonte i vëllai, i cili kishte bërë një studim biblik dhe ishte veshur prift.
“Vdekja është ligj, - i komunikoi ai njëherë, - dhe, më duhet, t’u jem pranë, por dëshira për jetën shprehet me lindjen, pagëzimin, martesën.
Jeta me vdekjen janë në luftë të përhershme.
“ Ti je dëshmitar i shumë vdekjeve dhe përditë përcjell të vdekur në varreza. Je më i vogël se unë që të dy harrojmë se dalngadalë po na vjen radha, - përfundova unë, - megjithatë ëndrra vazhdon. Le të shpresojmë se do të shmangim hiçin e përjetshëm, i cili është kërcënim”.
“E gjithë kjo histori, sepse doja të martohesha në kohë krize, - i pohoi vetes. - Nëse zoti e njeh djalin duke i kushtuar jetën, do të ketë mirënjohje dhe adhurim të përjetshëm, një pozitë e privilegjuar kjo”.

DIALOG NË PARAJSË
- Do ta pimë një kafe, - foli Zoti.
- Kafja më jep ndjesinë e superiorit etik, dehjes, - shtoi Jezu K.
Dikush shërbeu kafen, ndërkohë që Jezu K. ishte, si mbi gjemba.
- U bazova mbi arsyen, intuitën dhe, megjithëse, si fillim, doja të martohesha, u martova me mësimet e Perëndisë.
- Po, sigurisht, lind instikti, i cili është pjellor dhe jo arsyeja, - foli Zoti, - Megjithatë, instikti mund të përkufizohet si pavetëdija e mendimit.
- Pavarësisht, se më njeh apo nuk më njeh, si djalin tënd, unë s’e bëra këtë për ndonjë përfitim personal, - shtoi Jezu K.
- Mos kërko të bësh mirë se, po bëre mirë, në prag ke të keqen, tha Zoti. - Kjo do të thotë se nëse vjen në fuqi platforma e së Mirës, ajo do të rrëzohet, por kjo s’e prish marrëveshjen tonë…
- A ka një ekuilibër mes të Mirës dhe të keqes?- foli Jezu K.
- Jeta tënde flet për një fitore të së Mirës mbi të keqen, për një evolucion të së drejtës, - tha Zoti.
- Kjo më qetëson dhe tregon atë që jeta ime s’ka shkuar kot, - shtoi Jezu K.
- Nëse të njoh ty, këtë do ta bëj për bamirësi , por nuk është bamirësia që e shtyn universin të ecë përpara, - foli Zoti. - Është lufta dhe pas luftës vjen bamirësia.
- Mua nuk më rritet mendja, por po më njohe, po më dhe fuqi do të ketë ndryshime dhe lufta për drejtësi me bekimin tënd do të shndërrohet në evolucion, - shtoi Jezu K. – Dimensioni largpamës dhe hyjnor shpresoj të më udhëheqin.
- Nuk e mohoj që më duket një rregullator aty poshtë, si ndihmës, - foli Zoti, - edhe unë, në këtë mes, kam fitimet e mia.
- Unë me këtë kontratë mbetem, përjetësisht skllav dhe ju padroni im, - tha Jezus K. - Ndërkohë që të gjithë njerëzit jetonin jetën e tyre , unë isha ushtar.
- Çdo pardon e ka një fund, - foli Zoti, - dhe ti u përpoqe të më ndihmoje.
- Duke më njohur ke një shtysë për të jetuar, - foli Jezu K. dhe shtoi: “Ligjet e reja të bamirësisë janë inspirim dhe një mundësi për të qenë i lumtur”.
- Lufta ime është të bëj fëmijë dhe, duke ditur që fëmija i fundit del më i mirë; dihet se edhe për mua ekziston një fund. Unë po të njoh ty, - foli Zoti
- Nuk e shoh, si mëshirë, këtë fakt, por si evolucion, - tha Jezu K. dhe shtoi: “Ky bashkëbisedim është logjik, por jeta, jo pak herë, nuk i bindet logjikës”.
- Kjo bamirësi në thelb është kujtimi i jetës, shkaku për të cilin kam evoluar, - foli Zoti dhe shtoi: “Kjo rrugë shtrohet për fëmijët. Ata janë e ardhmja…”.

DJALI PLANGPRISHËS skicë
- Do iki jashtë shtetit, të bëj jetë, ta shijoj atë, - i tha djali mamasë.
- Ik, por këtu do të kthehesh një ditë përsëri, s’ke se ku të vesh, - ia ktheu mamaja.
Prishi gjithë pasurinë me femra, pije alkolike, në klube nate, restorante të shtrenjta dhe, kur u konsumua mjaftueshëm, u kthye. Mamanë e gjeti të drobitur, shtëpinë të rrënuar. Mamaja kurrë s’kishte vajtur në një klub apo kafene, kinema apo plazh dhe tanimë ishte mbyllur brenda; s’dilte më nga shtëpia, kishte dhënë dorëheqjen nga zakonet, hatëret.
Nuk ka gaz më të madh për prindin se kur marton fëmijët, por ajo zemrën e kishte të vrarë, fëmijët të pamartuar e të sëmurë. Kjo e bënte më të dhimbsur e më të vuajtuar. Merakosej, pa shkak, për ta, se e shikonte se asgjë s’po i vinte mbarë, duke e bërë veten me faj të pakuptimtë. Pavarësisht, se shumë herë vulgare ajo kishte bërë një jetë të pasur shpirtërore, që kishte lënë mbresa të fuqishme në karakter.
Një bluzë, fustan apo fund të shtrenjtë nuk e kishte pasur kurrë, por kishte qenë familja e madhe me pritje e përcjellje dhe e lumtur.
Djali plangprishës nuk e kishte ngjarë, por përsëri e falte. Vallë, cila ishte lumturia e vërtetë të konsumohesh pa mëshirë për botën apo t’ia kushtosh jetën mirëqënies familjare. Fiton vetveten, sigurinë, bëhesh egoist, por humbet perspektivën. Jetonte me shpresën e rimëkëmbjes, por një zë i brendshëm i thoshte se atë ditë s’kishte për ta parë kurrë. Paraja bëhet në kohë kaosi dhe ata, që e zotërojnë atë, kërkojnë rregull, ligj për të pasur të ardhme për pasurinë e tyre. Si familje e padëgjuar që ishin, mbetën të rrënuar dhe pa përkrahje.
Sfida e jetës është të mbash derën hapur, një kryqëzim ky midis materiales dhe shpirtërores. Me sa duket, ky është edhe shansi i fundit.
Këtu duhet theksuar se babanë ia kishin vrarë, por ai trashëgonte fatkeqësinë më të madhe, genet e tij.

Dritarja
skicë

Teksa dëgjonte në radio këngët polifonike, e kaploi një mjerim i përgjithshëm, të cilin nuk e mori vesh nga i erdhi. Kënga ishte e thellë, me karakter shumë të fuqishëm dhe me katër zëra. Një perlë e vertetë.
“Mos vallë burrëria ishte një mjerim?”- mendoi.
Ndërkohë, jashtë shtëpisë, kaloi një BMV x 6 dhe shoferi ishte një burrë i fuqishëm leshtor, me mustaqe.
“Ja, - mendoi sërish,- një mashkull në krye të zinxhirit ushqimor, i cili ka tiparet e një vrasësi të lindur”.
“Sigurisht, - iu përgjigj po vetë, - njeriu është energji negative dhe ai që ështe në krye të Universit apo Njerëzimit, është futur dorëzanë duke qenë se e urren negativen.
Sa për burrërinë, për sa kohë që pasioni dytë, arsyeja, do të mbetet në letër, do të vazhdojë të jetë një mjerim.
Kur evolucioni të ngrejë në krye arsyen, atëherë burrëria do të jetë lumturi”.
Mori dylbitë, që kishte në tavolinë, dhe i drejtoi për nga pallati përkarshi. I pëlqente të vëzhgonte një çift të sapomartuarish që kishte komshinj.
- Tregoje udhëheqësin e vërtetë të Botës, - iu drejtua gruaja burrit.
Burri, i cili po bëhej gati për seks, në shënjë kuptimplotë, pas pyetjes hoqi mbathjet.
Njerëzimi, Universi është më i mirë se hiçi.
“A është një përpjekje e mjerueshme, kjo kërkesë e vazhdueshme për arsye? – provokoi ai vetveten. -
Jeta më anoi nga vdekja, së cilës s’kam ç’t’i trëmbem më.
Është e pashmangshme, në këtë moshë, një bilanc: Dështim apo sukses?
Në planin personal ishte një dështim, ndërsa më gjërë, ndoshta sukses.
Moment ky që shënon një plus.
Nëse eksplorimi bëhet lufta e gjithkujt, atëherë ky është një sukses.
Mesa duket, e vetmja e vërtetë që ekziston, nuk është gjë tjetër veçse kjo letër, e cila ka lindur, si pjellë e trurit, në kontakt me realitetin.
Librat më prishën mendjen, ndërkohë që paraja është inspirimi kryesor në jetë. Lufta e arsyes me abstrakten për një realitet të ri është ideologjia e kësaj egoje që përbën një univers vlerash.
Ky shfrytëzim i arsyes sjell zhvillim, përparim.
Odiseja e përballjes me vdekjen të bënte të vlefshëm për të ardhmen,” - mendoi.
Ndërkaq ditët rrokulliseshin, pa u ndalur, dhe, s’bënte gjë tjetër, veçse i numëronte, duke pritur më kot të hipte në fuqi ekuacioni i dashurisë në mbijetesë.

Dy motrat

skicë
Ishin familje e gëzuar. Befas pllakosi fatkeqësia dhe babai asaj i vdiq… Familja s’kishte me se ta ushqente dhe vendosi ta bënte murgeshë. U mbyll në manastir, ku ushqehej mirë dhe nuk i shmangte dot mendimet për princin e kaltër.
Një djalë e rrëmbeu andej dhe nuk vonoi martesa me të. Por, me sa dukej, pas vdekjes së babait, në një moshë të re, i vdiq dhe burri.
Nëna e mori veçmas, pas varrimit, dhe i tha:
“ Mblidh mendjen e kokës, se bota atë do që të tallet”.
E mbetur vetëm, ua kushtoi jetën rritjes së fëmijëve, të cilët, në një moment të caktuar, edhe u martuan.
Ndërkaq motra i kthehet nga emigracioni dhe bleu një shtëpi afër saj.
Motra organizonte festa familjare, piknike në natyrë dhe e ftonte edhe këtë. Me dyshim, ajo vërente afrimin herë të mirëstudiuar, si rezultat i pranisë së saj dhe herë të verbër të së motrës. Meqënëse, burri i motrës ishte mjek, shpiku një sëmundje gjinekologjike, por edhe motra nuk i shqitej, tashmë kishte kuptuar gjithçka. Kur bisedonin i bënin lojë njëra – tjetrës. Ndodhi e pashmangshmja: Ia mori burrin motrës.
Ishte e turpshme, qesharake, ajo që ndodhi, por kjo s’i pengonte meshkujt ta ftonin motrën e ndarë për seks. Motra e ndarë ulte kokën e turpëruar, përpara këtyre propozimeve dhe nuk ua varte .
E dinte që, asnjë prej tyre, nuk ishte i prokopisë dhe e quante veten femër të mbyllur. Bënte një jetë të thjeshtë, pa shumë pretendime. Nuk shikonte rrugëdalje në jetën e saj.
Ndërkohë motra, e cila i kishte marrë burrin, u sëmur me kancer.
Ajo e kuptoi që Zoti për të shuar energjitë seksuale, ia hodhi këtë sëmundje.
“Plumbi e do me plumb!” një shprehje e vjetër kjo. Por çështja nuk u mbyll me kaq. Iu sëmur dhe burri rëndë nga zemra. Që të dy u katandisën invalidë. Kishin para, shërbëtorë, ishin të sëmurë, pa fëmijë, pinin ilaçe, por, sigurisht, u mungonte dashuria dhe kujtimet po zverdheshin. Që të dy ishin bërë pishman, por ishte vonë për të ndrequr diçka.
Një lidhje interesi për të kaluar pleqërinë. S’kishin asgjë të përbashkët. U vinte mendja të ndaheshin përsëri, por ishin të sëmurë.
Shihte plot admirim motrën që ishte veshur me të zeza dhe gëzonte shëndet të plotë, ndërkohë që ajo duronte rromuzet e botës dhe kushërinjve.
Humbi interesin për jetën, për seksin; u shëndosh dhe u bë llupëse e madhe. Turpërohej dhe vetja po i dilte jashtë kontrollit.
Në një çast kthjellimi, teksa vështronte burrin e sëmurë, pyeti veten:
”Ç‘më lidh me të? Çfarë dua unë këtu?”- mbylli mendimin.
Teksa e shihte ashtu të përhumbur, në një moment thellësisht të sinqertë, burri e kuptoi domethënien e çehresë së saj.
“Vallë, kaq i huaj jam për të?”- mendoi.
Kontaktet e vendosura ishin false.
“Kjo që na ndodhi ishte komedi, e cila përfshin vuajtjen me perspektivë: komedinë e zezë,” - i tha burri.
“A mund të përfitojmë gjë nga kjo vuajtje?”- ia ktheu gruaja, e cila më kot priti përgjigje.
Shkatërroi motrën, por edhe veten.
E pashpresë, motra e ndarë, një ditë vrau veten dhe u hapi plagë në zemër të gjithëve.
Kur ishte në prag të vdekjes, motra invalide mblodhi të dy vajzat dhe thellësisht e ndërgjegjshme i porositi:
“Atë gabim që bëra unë, mos e bëni kurrë. Vendin e vërtetë e kam afër fëmijëve”.
Deklaratat e mëdha, proza me ironi nuk e mbajnë të shëndetshme një marrëdhënie, përkundrazi këto shprehje të tërthoreta, të largojnë nga thjeshtësia. Vetëm sinqeriteti bën të lotojë si teknologjia dhe statujat, duke dhënë versionin e ri të dashurisë.

Rikonstruksioni i dijes

tregim
“Leri frymëzimet, - thotë Zoti, Jezu K. , se nuk të vlejnë; idealizmi ndaj ekziston për të mbuluar dhunën. Kërkon t’i tregosh arrat babait. S’ka rrugëdalje”.
“Në një botë të qytetëruar, dhuna ndjell neveri, -ia ktheu Jezu K. -E vetmja mënyrë për ta justifikuar këtë marrëzi është dalja në sipërfaqe e brezit të ri, moment ky që mund ta shfrytëzosh.
-Që të dalësh mbi vetveten duhet pranuar verdikti i vdekjes, - foli Zoti. -E shoh që s’po ta ha dot kokën me dhunë.
- Do të përdorësh diplomacinë. Gjithë jetën lojë përpara syve, në fund godet. S’di nga të vjen goditja, - shtoi Jezu K.
- Pa diktaturën dhe demokracinë është errësirë, frikë. Kur nuk ke mjete komunikimi e vetmja dritë është libri. Mesa duket, dhuna kurrë nuk është e pakuptimtë, vetëm atëherë Zoti i nënshtrohet asaj.
Balanca midis diktaturës dhe demokracisë, kokës dhe testosteronit shmang greminën. I trembem një shumimi të pafre të racës njerëzore, e cila është e prirur të ndjekë modelin e universit, - ia ktheu Zoti. – Universi po provon lirinë e udhëhequr nga Energjia e Errët dhe, në harkun e 8-10 miliardavë vjetëve, çdo gjë do të jetë një kujtim i hidhur, ëndërr e keqe. Ky është një udhëtim drejt absurdit! Fjala greke “Astronomos” që përkthehet “ ligjet e Yjeve” dhe fjala “Astinomos” që do të thotë “polici”, kanë funksion të njëjtë: njëra në Univers dhe tjetra në qytet. Qenke fare naiv, - vazhdoi Zoti, ke qenë djalë me edukatë dhe silleshe mirë. Duhet që të ndeshesh që të kuptosh. Do të të injektoj vuajtjen, si të vetmen mundësi për të ecur përpara. Por, mos kujto se do ta harroj këshillën.
- Ndaj më godite pareshtur dhe pa mëshirë, duke ditur se isha i drejtë me synim për të më rafinuar… M’u sulën kundër të gjithë. Kam të drejtë për një hakmarrje, por personazhet, pas çlirimit të urrejtjes, i kanë kuptuar gabimet dhe kanë ndryshuar. Nuk e përballoj dot këtë mynxyrë. Urrejtja të deformon. Por sidoqoftë, misioni ka evoluar, - dhe shtoi Jezu K. - Të gjithë sillen me mua, si me një të kapitulluar. Duan të më vendosin stërkëmbësha dhe të më rrëzojnë; duhet të vras mendjen, sepse të vërtetën nuk e shoh asgjëkund, ndërkohë që dua t’ia dal mbanë.
Kur dhuna përqafon idealin e Lirisë, Ndërgjegjes, Arsyes dhe Dashurisë së Vërtetë, ndjenjave më të bukura të jetës, rezultantja, ndoshta është pozitive.
Këtu të shtrëngoj dorën, - foli Zoti, i cili, sigurisht, nuk pranonte kundërshtim. - E kam një plan. Ligji i të Kundërtave është origjina e dhunës. Dhuna që ushtroj unë kërkon ta neutralizojë këtë ligj, në mënyrë që asgjë të mos dalë jashtë kontrollit në një kohë, kur të gjithë duan paqe. Kur je në rrezik, unë të ruaj; kur bie në plogështi, të përmend, duke thënë të vërtetën çdo moment, në një kohë kur dihet se në çfarë bote jetojmë, konsumohesh, ndaj përdor gënjeshtrën, e cila është edhe një alternativë pragmatiste dhe duhet mbrojtur në majë të gjuhës. S’ke pse jep shumë llogari.
- Frymëzim i vërtetë është brezi i ri, - foli, si me me vete, Jezu K. , – dhe kjo përvojë e transmetuar në gene përbën arritje.
Mbi këtë qëllim të madh u betuan të dy për të luftuar deri në fund.
Pasioni është një ndjenjë thellësisht egoiste, e verbër, ku e ka zanafillën edhe urrejtja, sepse është tërësisht seksual.
Kur fëmijët, gruaja janë të pavetdijshëm dhe nuk të kuptojnë, sepse arti, teknologjia, dashuria nuk funksionojnë si duhet, duke qenë se shoqëria është primitive, do t’ia kushtosh jetën seksit, vrasjes, urrejtjes dhe e ardhmja është qorrsokaku.
U shpall diktatura, u sulën të gjithë pas idealit, u shpall Liria, ndërruan padron u dhanë pas parasë, por koha e arsyes është, mesa duket, për naivët.
Të luftosh nën emrin e Jezu Krishtit dihet që do të jesh fitimtar, ndërkohë që unë jam humbësi i madh, i cili iluzionin e fitores e njohu vetëm në fund.
Nëse idealeve të rinisë nuk u qëndron besnik deri në fund, nis mpirja, shtrëmbërimi, çmenduria me pasoja të pakthyeshme, krizë kjo që të çon në degradim. Ekuilibri i vërtetë në jetë vjen nga peshorja mes jetës dhe vdekjes. Nëse do të prodhosh diktatorë të vegjël, njerëz pa ideale, pa karakter, që duan luftë, vrasës profesionistë, hajdutë me fiksime dhe të deformuar, shpik një sistem të drejtë, të ndërgjegjshëm, ku e vërteta është në piedestal duke predikuar të Mirën dhe e gjitha kjo në një botë me varfëri të tejskajshme, tek e cila thashethemet janë tema kryesore dhe kronika e një fundi të paralajmëruar.
Kur përdor dashurinë për të zbatuar urdhërin, fare mirë, mund të injektohesh të keqen.
Derisa evolucion të së drejtës nuk ka, duhet që të ndodhesh para vështirësive të vazhdueshme që të luftosh për të, duke kërkuar rrugëzgjidhje.
“Është e çuditshme, - mendoi Jezu K., - për gruan e kam zemrën gur, ndërsa për dashnoren ndiej keqardhje pakufi. Vetëm njerëzore kjo ndjenjë nuk është, kjo është antinjerëzore, - vazhdoi mendimin.
Nëse do të ishte martuar, do të ishte një parazit i sistemit, madje, në sy të parë, do të ngjante edhe i dobishëm, por edhe gënjeshtar i rëndomtë.
Zoti, si babai i popullit dhe, ashtu sikurse populli shfaq karakter dhe nuk është protagonist. Kur populli ka mirëqenie ka edhe ideale të mëdha, të cilat, kur rrëzohen, gradualisht mbetet fatkeqësisht vetëm seksi. Populli është i thjeshtë dhe nuk ka ndonjë pretendim të madh. Këto kërkesa modeste i justifikojnë mustaqet.
“Mesa duket, unë nuk luftoj as për vete, as për Zotin, por për popullin, - mendoi Jezu K., - dhe ditën që fëmija do të jetë ndërgjegje është një arritje, në terma afatshkurtër, afatmesëm, afatgjatë.
Nëse je largpamës nuk duhen mbështetur përkrahësit e flaktë.
Termat afatshkurtër, afatmesëm janë krejt të ndryshëm me ata afatgjatë. Kur të tria këto terma përputhen, arrin gjithçka.
Përditë furnizohesh me turlinë e pakuptimtë, çorientuese dhe shpëlarëse të kujtimeve, një çorbë kjo midis të shkuarës, të sotmes dhe të ardhmes. Nga kohët që nuk mbahen mend e sotmja gremiset në honin e së shkuarës, ndërkohë që e ardhmja është hiçi i së sotmes.
Duke qenë se ligjet janë të vjetra, ngritja e një modeli të së mirës është një sistem lehtësisht i shkatërrueshëm. Universi është diçka absurd, ku orientimi është i verbër dhe udhëhiqet nga dhuna, por edhe nga liria.
Kujtoja se po ndërtoja një botë të re, por ajo po më shëmbet, përpara syve, - mendoi Jezu K.
- Fatkeqësia është se të gjitha gënjeshtrat që sheh syri i mora të vërteta, ndërkohë që gjithçka është ndjenjë kalimtare.
“Kur digjesh nga qulli i fryn edhe kosit, “ një shprehje e vjetër dhe e lashtë sa vetë bota që pasohet: “Kush s’ka kokë , ka këmbë”.
Të jesh vetëm pa fëmijë, bashkëshort apo bashkëshorte për një periudhë tmerrësisht afatgjatë është çmenduri. Ku ta gjesh forcën për të jetuar. Sa më shumë diskutohet për të mirën, aq më keq bëhet, sepse sistemi është ngritur mbi të vjetrën dhe mesa duket duhet përgjigje me të njëjtën monedhë.
Udhëtimi i njeriut në kohë nxit zhvillimin e së mirës. Ç‘bëhet me këtë trajektore, kur fundi është gremina, hiçi?
Këtë greminë nuk e projekton e mira. Fundi është i natyrshëm dhe i njëjtë.
Kujtimeve të fëmijërisë, rinisë janë të vetmet që mund t’u zësh besë, por, megjithatë, edhe burri mbahet nga fjala e dhënë, e cila ka vlerë, si e vërteta e vetme që mat veprën e tij në jetë.

Që të ketë evolucion të seksit, dashurisë, ndoshta duhet një frutikulturë e re.
Është pikërisht kjo frutikulturë, e cila ka si zanafillë trashëgiminë dhe ndërtimin e brezit të ri.
Mjafton të vëzhgosh një plak dhe kupton, se si ai s’ka as mprehtësi seksuale, as arsye. Mprehtësia seksuale është e lidhur me arsyen, idealin dhe manifeston shërimin.
Sy me siguri të lëkundur, por ironikë dhe të sigurt se epoka e lëndimit të pashpirt është kalimtare. Perspektiva e këtyre syve të qeshur është sinqeriteti, i cili, me vetsakrificë, ndjenjë dhe dashuri, nuk është konsumuar dhe nuk blihet kollaj. Që të ndryshojë këndvështrimi duhet të mbetesh vetëm.
Spermatozoidet vriten prej vetë trupit të femrës, luftë e trashëguar dhe e njëjtë me rreziqet e jetës në tokë dhe Univers.
Paradoksi qëndron në faktin se dielli vërtet na ngroh, por ne nuk jemi fëmijët e tij.
Nëse vëzhgon dallandyshet, çifti prindëror i ushqen fëmijët, deri sa t’i dalin zot vetes.
Po ne kush na ushqen? Mos vallë Energjia e Errët me Materien e Errët ndodhen këtu?
Ligji i ruajtjes dhe shndërrimit të energjisë, përfaqësohet te njeriu me trashëgiminë, nëpërmjet seksit, në moshë të re dhe pasohet nga ligji i dytë i termodinamikës, i cili thotë se gjithnjë e më shumë kjo energji pakësohet.
Kjo energji e pajisur me temperamentin e arsyes ka se çfarë të eksplorojë. Perspektiva e unitetit ideal të materies është e vërteta absolute.
Nëse do të shkatërrosh, duhet të kujdesesh që paraardhësit, pasardhësit dhe trashëgimia të zhduken njëherë e mire.
“ Si mund të merret në konsideratë ky art, teknologji, diskutim, debat, ndjenjë, - mendoi Jezu K. - Vetëm nëpërmjet investimit tek operacioni i martesës, - vazhdoi po vetë.
Si mund të braktisësh gruan e jetës, kënqësinë seksuale, egon e burrit për hir të së drejtës, të mirës që nuk ekziston, duke ecur në verbëri, terr dhe, ç’është më kryesorja, pa e ditur se çfarë të pret. A mund të quhet e vërteta interes?
Kjo diktaturë polli lirinë dhe pa frikë mund të thuhet që bijtë e lirisë kanë për nënë diktaturën.
Kjo supernovë ylli që pasohet me përplasjen e dy galaktikave, një moment pararendës dhe në thelb i njëjtë, u shmang. Përplasja e galaktikave është një farë Big- Bengu.
Është po kjo liri që mund të quhet si nëna, e cila polli arsyen.
“Kam një pyetje të fundit, - iu drejtua Jezu K. Perëndisë: - Pse do ta drejtosh energjinë e njerëzimit, universit drejt së Mirës, vërtet nga dëshira për të ndrequr, apo do të shmangësh vdekjen?
- Do të preferoja që kësaj pyetjeje të mos i përgjigjem, por, megjithatë, Jeta është një tejzgjatje vdekjeprurëse e momentit. Nuk kam frikë nga vdekja. Nëse jetoj 1000-2000- 3000, maksimumi 4000 vjet, jeta zhvlerësohet, kur busulla e orientimit nuk hedh spirancë. Kot sa bëhesh tamahqar dhe rezil, sepse nuk ka rëndësi se sa jeton, kur një ditë do të vdesësh.
- Mendoj se ndodhem përpara një legjende, - foli Jezu K. dhe vazhdoi: “Edhe një kuriozitet: Midis gruas së jetës dhe vetmisë, kë do të zgjidhje?”
- Nëse je i vetmuar, do të zgjedhësh të drejtën, të vërtetën, lirinë, arsyen, ndërgjegjen. Seksi vjen një kohë që e humbet kuptimin ndaj dhe e braktis.
- Ndaj ia kushtova jetën idealit të martesës familjes, - foli Jezu K.- Dashuria është perspektiva më e bukur dhe më e vërtetë.
- Kryesorja është të mposhtësh vujatjen, sepse edhe dhuna e ka një fund të hidhur, - foli Perëndia. Sebepi për të ndërtuar, përfshin martesën, fëmijët, artin , teknologjinë.
Femra , tradhtia, gjaku i ndezur, sillen rrotull këtij rrethi vicioz, duke shkruar historinë e Botës.
Që të arrish te ndërgjegjia duhet të gabosh, madje shumë, të njohësh të keqen dhëmbë dhe dhëmballë.
Kuptimi i parë i fjalës “parajsë” është “përpara gjithçkaje”, një farë “njëshi”. Dihet që njëshi është numër aritmetik.
Kuptimi i dytë i fjalës “parajsë” në shqip, ka si rrënjë fjalën “para” është ashtu si thonë shqiptarët “lekut”.
Kur popullin e trajton si copë mishi me dy sy, ai mbetet pa ëndrra dhe të ardhme.
Lidershipi i dalë nga tabani popullor lufton me inteligjencë, vendosmëri, karakter për të nesërmen, pa u lodhur.
Atë që dikur e kishte konsideruar për katastrofë, tani e merrte si bekim, duke çelur dyert e virtytit, mikpritjes , thjeshtësisë.
Vazhdimësia ndaj është komike. Sepse nuk ka arsye dhe, në këtë komedi, bën pjesë dhe gruaja ,e cila nuk të braktis.
Por, në tragjedinë e jetës, vetëm gruaja të ngelet, të gjithë të braktisin.
Nga kjo tragjedi - komedi a mund të lindë arsyeja?
Ne jemi të përkohshëm, ndërsa besa është e përjetshme, pra ka thyerje.
Populli ynë ka legjendën e Konstandinit dhe të Doruntinës, vëllait të vdekur, i cili ngrihet nga varri për hir të fjalës së dhënë që t’i sjellë motrën, nënës së vuajtur nga plaga e vëllezërve të vrarë në luftë.
Pushteti, dinastitë, mafiozët dhe gjithë ç’funksionon mbi krushqitë dhe seksin ngrihet mbi kanunin dhe institucionin e besës. Direkt prej besës varen turpi dhe nderi.
A mund të shkatërrohet kjo biologji nga një jetim?
Kur martesa bëhet me mblesëri, vajzën e kërkon te virgjëria, si kusht kryesor që ajo të të dojë.
Kur e merr me dashuri dhe njihesh me të, e fal faktin që s’është e virgjër. Në këtë kontekst, çifti ka përparësi, përvojë që përkthehet në besë.
Njeriu, gjatë gjithë jetës, merr mallkime dhe bekime , sepse shkatërron dhe ndërton.
Por, bekimet të konsumojnë, pak nga pak, duke ta helmuar jetën, ashtu sikundërse shkatërrimi. E vërteta artistike, fatkeqësisht, është tjetër gjë dhe jeta reale po tjetër gjë.
Rininë, nëse e skllavëron dhe ia mohon të drejtën e martesës, ajo ngrihet, sepse është dhe e shkolluar.
Sa për xhelatët bën mirë t’i futësh në rrugë të gabuar, sepse ata duan t’i hanë kokën njëri – tjetrit. Futesh në një sherr plot vetbesim, i sigurt në vetvete për fitoren madhështore, i bindur se s’ka njeri që të mund të të sfidojë, por gabon rëndë. Është e kotë, sepse gjithçka ka ndryshuar.
Prej boshllëkut të krijuar gëlon lufta për pushtet dhe fundi është i afërt, një ripërsëritje instikte, që të çon drejt vrasjes. Në mes të kësaj, me sy dhe kujtime të lëbyrura , statuja e një “Burrhani” pa ideale, i vonuar, sepse edhe historia e shpikjeve që sjellin zhvillimin e ka një fund.
Në një farë mënyre, kjo do të thotë të tregosh burrërinë.
E majta dhe e djathta, në vendin tënd, është e dhunshme, sespe nuk ka zhvillim. Populizmin e redukton zhvillimi, i cili, pasi arrin pikën kulminate, njeh rënien. Përëndrimi i parasë, pushtetit në pak duar, prodhon populizëm dhe shpëtimi vjen nga shtresa e mesme, e cila sjell ringritjen. Shoh në rrugë fytyra të njohura të panjohura, të gjatë, të shkurtër, mesatarë, veshur në gjithfarë mënyrash. Disa punojnë, disa pjellin, disa janë të sëmurë, disa vdesin të rinj, disa bëhen pleq.
“Vallë ç’kuptim ka e gjithë kjo?- pyeti veten. -A ka doza euforie në këtë histori?”
- Sigurisht, -u përgjigj po vetë. Qëllimi im, si dhe i tyre është mbijetesa.
Vallë ç’kuptim ka të lexosh libra, gazeta, të shohësh filma, të bësh fotografi, të martohesh, të ndërtosh në kohë me shi, apo me diell? Edhe kur je i lumtur, je i pavetdijshëm dhe ngjall zili. Kur s’ke lekë, kërkon punë, je i mërzitur nga pensioni i ulët, ikën jashtë atdheut, bën fëmijë, kënaqesh me pak, jeton në kasolle, jeton në pallat, zbaton ligjin, e thyen atë. Të jesh i kënaqur, je dhe dritëshkurtër, arsye kjo edhe sepse vuajmë.
Ky është është edhe revolucioni më i madh në univers, bashkuar me paaftësinë për ta ndryshuar, por që kufizohet thjesht me shkrimin e historisë.
Ky planet mund të digjet, universi do të shkatërrohet dhe i njëjti fat i pret, librat, filmat, fotografitë, teknologjinë.
“Ky ishte botkuptimi i universit, sipas syrit të një skllavi punëtor, - mendoi Jezu K. – Këtë thesar do ta ruaj me fanatizëm. Nëse do të ketë ndonjëherë të ardhme, ky është testamenti, boshti, bërthama. Kjo trashëgimi është identitet”.
Një shprehje për moment të vështira është: ” “Ka Perëndia. Kësmet”.
Kur të ardhme s’ka, në emër të saj përdor dhunë të skajshme. Këtu hyn në punë përvoja.
Rrugëdalja e këtij ekuacioni është arsyetimi. Vazhdimësi në dy plane.
Nëse humbet komunikimin me orën e kohës, bën mirë ta raportosh atë.
Në thellësinë e syve të shoqes së jetës mund të lexosh testamentin e kohës.
Atmosferë e kaltër sysh, ku shikon se se si digjet koha, e cila shndërrohet në dashuri. Pas fitores, pas humbjes vazhdimësia bie në boshllëk, shkak ky për të provuar goditjen, e cila të përmend. Nuk i përballon dot këto goditje, pa pasur një dashuri pranë, kusht ky për të shkuar thellë e më thellë.
Është diçka e pavetëdijshme te njeriu që ka lidhje me subkoshiencën dhe praninë e një njeriu të dashur, të cilin, kur e humbet, humb dhe rendin e ditës.
Si ta ruash virtytin, besën në një trajektore përherë në ndryshim. Evolucioni vë përballë tiparet kafshërore, dinake, egon, përballë të ardhmes. Që të ketë të ardhme duhet neutralizuar forca negative, e cila është e programuar të shkatërrojë perspektivën.
E vjetra s’ka për ta kuptuar këtë modul eliminimi të shkolluar, sepse nuk ka kapacitet. Koha e ka lënë pas. Gjatë këtij udhëtimi ka vrasje, lodhje, pabesi, gjak, por edhe fitore. Nëse pranon sfidën e jetës, ky flamur duhet çuar përpara, nëpërmjet gjuhës dhe kulturës.
Që të pezullohet përplasja mes “Udhës së Qumështit” dhe “Andromedës” është e pamundur. Këtë betejë të predispozuar ta fitojë ”Andromeda”, nisur nga strategjia e arsyes është mirë ta fitojë “Udha e Qumështit”.
Vrima e zezë ka lidhje të drejtpërdrejtë dhe strukturë të njëjtë me Materien dhe Energjinë e Errët.
Emigrantët që kanë familje, punë, fëmijë, e lënë hapur gjithmonë një shteg rikthimi në atdhe.
Por ata, që s’kanë atdhe si ia bëjnë vallë?
Për këta të fundit mbetet fëmija si mundësia e vetme.
Kur largohesh nga atdheu nuk kupton se çfarë humbet. Një varg i madh shkrimtarësh, artistësh, shkencëtarësh janë hebrenj, komb emigrantësh ky, që tregon se Zoti nuk i ka braktisur.
Vetëm duke pranuar, njohur ligjin e Luftës së të Kundërtave arrin tek Arsyeja.
Arti , teknologjia, me sa duket, do të vendosin një rend të ri botëror dhe kjo përsa i përket botës virtuale.
Sa për botën reale, këto virtyte ndërthuren me guximin, vuajtjen të qenit një hap përpara, besën, shoqërinë, sakrificën dhe vetmohimin.
Cila do të jetë tema? Me siguri Lufta.
Kur zotëron energji dhe menaxhon dashurinë je i qetë. Kur dashuria vdes, rrotullohesh kot, duke harxhuar energji në zbrastësirë. Derisa gjen zgjidhjen, nuk e di që ajo ekziston dhe rrugëdalja mund të dalë rrugës e provokuar prej rrezikut.
Fjala “Atdhe” zbërthehet “Toka e Atit”. Arsyeja është një farë fundi, pas së cilës do të ketë një fillim të ri dhe vazhdimësi, e ardhme kjo që nuk dihet. Fjala shqipe “Mëmëdhe” zbërthehet “Dheu i Mëmës”. Lidhësja “dhe”, ashtu, sikundërse përdoret si lidhëse në fjali, përdoret për të perifrazuar “Mëmën”.
Mesa duket lidhësja “ dhe” që, padyshim është planeti “Tokë”, mbetet simbol si në kuptimin fillestar dhe të mirëfilltë për Materien dhe Energjinë e Errët. Fjalët “Univers” dhe “Universitet” kanë rrënjë të njëjtë.
Skulptura e shpresës lind nga truri i universit.
Si mund ta përballojë me arsye fuqinë e shkatërrimit.
“Ç‘kuptova nga gjithë kjo vetmi?- mendoi Jezu K. – Dëgjoj muzikë klasike. A mund të qajë një robot nga kjo muzikë? Në fund të fundit, ç’kuptim ka ta jetosh jetën pa ndjenja?”
Kur frymëzohesh nga e keqja, përfiton diçka, ndërsa kur dhuron e bën për interes. Mesa duket Materia e Errët është shumë e konsumuar dhe universi duhet t’i dorëzohet Energjisë së Errët.
Ky Univers është përplot me ëndrra erotike, fantazi seksuale, të cilat janë të barazvlefshme me “masturbimin”. Fjala “masturbim” zbërthehet “masë kundër tërbimit”.
Të mos njohësh njeri, të mos kesh akses në botën virtuale, të mos të të flasë njeri me gojë, të vish vërdallë kot, fsheh një forcë egoiste shumë të fuqishme, e cila të udhëheq drejt vrasjes. Sigurisht që, pas kësaj, do të tentosh ringritjen, duke u shndërruar në një forcë arsyeje, po kaq të fuqishme.
Si Materia e Errët dhe Energjia e Errët nuk bëjnë më seks, të cilin ia kanë trashëguar galaktikave dhe këto të fundit neve.
Për to është i njohur fakti që “Andromeda” do të jetë komedi, megjithatë nuk heqin dorë nga kjo goditje.
Duke pasur të mirën si inspirim jeta merr kuptim. Mungesa e këtij inspirimi bën që të të harrojnë të gjithë. Por për këtë duhet rikonceptim, ridimensionim.
Kur dashuria mbaron kthehesh në një “idiot” dhe kërkon Lirinë. Mund të kesh vajtur me 100 ose 1000 femra, por përsëri gjumit të harresës dhe vdekjes nuk i shpëton dot.
Me dritën e diellit lindin dhe hallet. I zgjidh apo nuk i zgjidh, në darkë je i detyruar të flesh. Nuk bën dot asgjë, kundër këtyre ligjeve.
Fjala shqipe” inat” zbërthet “ i- e netëve”.
Energjia e verbër shërben për t’i bërë punë femrës. Thithja e këtij nektari të jetës të jep hir, potencë, dashuri, pushtet.
Fjalët greke “ilios” – diell “ dhe “iliaka” – “material”, kanë rrënjë të njëjtë. Flet qartë fakti se nga materialet, që rrjedhin nga zemra e yllit, varet përbërja e produkteve bujqësore.
Fjala ”synet” shpjegohet në shqip ”syri i netëve”.
Nëse këtë “atdhe”, “univers” arrin ta transmetosh në një disk, flesh, ta pasqyrosh në televizor, ta zbërthesh nëpër universitete, të rikonstrukturosh dijet, ndoshta Materia dhe Energjia e Errët do të ndërgjegjësohen prej kësaj luleje të kujtimit, e cila materializon thelbin e kohës në ëndrra të fuqishme.
Shkatërrimi i të tashmes shteron kujtimet dhe mungesa e së ardhmes të shtyn në një vendimarrje të gabuar.
Që të mësosh, të shkollohesh, duhet ta braktisësh atdheun, si e vetmja mundësi për t’u rafinuar, ecur përpara dhe për t’i parë ngjarjet nga lart, nga larg.
Do të kërkosh ringritjen atje ku je, apo qoftë me kthimin në Atdhe, por ngelesh përjetë i huaj. Të njëtën gjë mund të thuash si për Materien e Errët dhe për Energjinë e Errët.

Kur ndodh një fatkeqësi populli thotë: “ Ç‘e sjell minuti, nuk e sjell gjithë koha!”
Rugëdalja përfshin suksesin, i cili nis si tragjedi. Ai, që është në krye, klasifikohet si shkatërrues që kërkon të ndërtojë.
Kur Ligji i Shndërrimit dhe Ruajtjes së Energjisë të shkarkojë dije, mendim, do të ngrihet skulptura e “Evës”.
Duke vëzhguar Evën, ai e dallonte qartë se ajo ishte, pak ose pothuajse aspak, e sëmurë nga entropia.
Të kesh energji dhe sigurisht të jesh pa perspektivë është kolaps.
Nëse kjo energji manipulohet, duke plasur lufta mes të mirës dhe të keqes dhe ta orientosh drejt arsyes, kjo e fundit ka shans.
Brenga e një të verbëri që kërkon ta harrojë, është energjia negative, e cila kalbet, shkakton krizë, përzihet me vrer dhe ka të ardhme prej manjaku paranoik duke përfshirë dhe realitetin e zymtë.
Koordinimi i punës së trurit me atë fizike, shëron brengën e pavetëdijshme të dashurisë që shkakton të qeshurën duke e shndërruar në lot të hidhur.
Sa më i pashkollë të jesh, aq më i keq, negativ bëhesh dhe kërkon vullnet, forcë për ta mposhtur.
Vetëm pas vuajtjeve të mëdha, një shtypje instiktesh deri në ekstrem, mund të pasojë ringjalljen me ndërgjegjësimin. Një luftë kjo me vetveten, shoqërinë, e cila, duhet fituar, për të shijuar dashurinë e vërtetë dhe preludin e një fundi të lumtur. Në momentin, kur kjo energji bie në kontakt me dashurinë krijon revoltë, rrugëdalje duke gjetur vetveten te arti, teknologjia dhe i hap dyert e perspektivës që e shndërron këtë energji në pozitive.
Akti final i shndërrimit të energjisë së verbër në qetësi absolute
Dalja nga furrnalta i veshur me kostumin e ndërgjegjes.
Aleksandri i Maqedonisë, nëse do të jetonte në kohën e sotme nuk do të ishte pushtues dhe nuk do të luftonte me shpatë. Do të kishte evoluar sipas këtyre kushteve dhe këtyre situatave dhe ndoshta do të ishte një nobelist.
Sistemi materialist, nga i cili lind idealja prodhon jetë shpirtërore dhe njerëz të mëdhenj, korifej.
Kur veten e konsideron rastësi dhe nëpërmjet botës virtuale sheh të pasqyruar domosdoshmërinë, mësim ky që plus përvojës të ndryshon jetën.
Kur jeta bëhet e pavlerë dhe atë që mungon e deklaron televizori, të bëhet fiksim ndërrimi i sistemit si rrugëzgjidhje dhe pastaj anasjelltas. Nëse historia ndryshon rrjedhën dhe këtë fakt e merr si të mirëqenë, pa i hyrë thellë - thellë analizës, atëherë gabimi i shmangur mund të përsëritet dhe asgjë s’ke kuptuar.
Ky proces edukues lufton sistemin e vjetër, të cilit, nëse nuk i shkatërron vetbesimin, do të kërkojë ringritjen.
Ngrohtësia të jep vetbesim dhe, nëse këtë vetbesim, ta jep e vërteta, ndoshta ke të ardhme.
Lindja e Materies së Errët, Energjisë së Errët dhe Universit është e krahasueshme me mëngjesin e bardhë.
A mund të deshifrohet: karakteri i errësirës domethënë i Materies dhe Energjisë së Errët në këtë çast?
A është e barazvlefshme kjo energji me plasjen e ujërave të femrave shtatzana, simbol ky i lindjes së dritës?
Jeta e oqeanit në thellësi, aty ku nuk arrin dritë e diellit, flet për këtë jetë kyçe të energjisë. Mos vallë sistemi ynë diellor është ngritur mbi truallin e Big- Bengut?
Dihet që galaktika “Udha e Qumështit” është nga më të vjetrat në univers.
Lindja e diellit në mëngjes sjell kthjelltësi, freski, pastaj bëhet përvëlues, vrasës, por edhe perëndon, cikle këto të njëjta të Universit, me lindjen, ngritjen, por edhe me vdekjen e një perandorie.
Shkatërrimi i egos+ talent=Vërtetësi.
Midis Evës dhe Shpresës mbetet një betejë e hapur, një luftë që kërkon vizion.
Problem është se unë jam skllav, ndërsa Zoti padron dhe balanca midis kokës dhe testoteronit është një vijë të drejtë. Por, nga gremina vetëm arsyeja mund të të shpëtojë dhe ky libër është një farë ilaçi për zemrën dhe trurin. Ilaç për trurin dhe zemrën është dashuria e vërtetë.
Ndërkohë Materia e Errët dhe Energjia e Errët përpara hapësirës boshe, boshllëkut mbetet skllavër.
Në shqip gruas së priftit i thonë “Pesha”, pra pesha nga anon prifti.
Po në univers ka një kuptim simbolik, se balanca po prishet.
Kush nuke zotëron aftësinë e lirisë së mendimit dhe kryen punë krahu e gjen zgjidhjen duke iu lutur Perëndisë, gjë që e cila e çliron. Liri të jep vetëm puna e trurit, e cila kërkon energji dhe vizion.
Poli i gëzimit dhe poli i urrejtjes prodhojnë atë të arsyes që gjithmonë mbetet poli i shkencës.
Duke shprehur aspiratën për të jetuar, unë u përpoqa për të çuar përpara evolucionin e arsyes.
Mbreti Kohë është televizori. Por edhe atë ka për ta mbytur verbëria.
Mbi shpatulla kam peshën e varrit, një mision ky për të mundur kohën.
Liria e vërtetë e mendimit nuk ekziston, atë e përmbys vrasja, dhuna, kaosi.
Lirinë e vërtetë e zotëron ai individ, i cili ka pushtet të pakufishëm politik, seksual, që bën jetë të shfrenuar, duke abuzuar me jetët e të tjerëve, duke i çuar të gjithë drejt greminës. Në momentin, që kjo liri provon burgun, shndërrohet në arsye të vërtetë.
Përditë, media raporton lajme që të tronditin dhe njerëzve u prishet gjaku, por jeta të argas.

Energji
skicë
Donte të ikte nga provinca dhe, gjeti rastin, vajti ushtar.
Mbaroi ushtrinë, u regjistrua në universitet, në shkollën e lartë, për regjisurë.
Nuk gjeti punë në kryeqytet, u kthye përsëri në provincë. Mjeti aristik i regjisorit është aktori, por në mungesë të procudentëve, vendosi të bëhej shkrimtar.
Ishte vetëm 22 vjeç dhe idealist. Që të jetosh vetëm, duhet të jesh energji e verbër. Vetmi kjo, që ngjall urrejtje, e cila e shkatërron energjinë e verbër, duke nxitur lindjen e dashurisë ose të luftës, si goditje përfundimtare, ndaj të keqes.
Gjithçka që shohim me sy, përpara shumë kohe, dikur, ka qenë e hedhur në letër, fakt ky, që i jepte kurajë për të shkruar.
Kam kohë që e vëzhgoj jetën dhe kam dalë në përfundimin se, ajo nuk është gjë.
“Kush është inspirim: seksi apo fëmija?”- pyeti veten.
Në moshën 45 vjeçare, atëherë, kur energjia e verbër i ishte kthyer në pjekuri, vendosi të largohej përfundimisht nga provinca, duke hyrë në botën e veprave të arsyes.
Fjalët dhe veprat vendosi t’i koordinonte, si reaksion ndërveprues, ndaj urrejtjes. Liria pa karakter është sëmundje. Po a është e drejtë, vallë, që, për hir të moralit, të shkatërrohet njeriu?
Nëse për hir të moralit, apo qoftë edhe të teknologjisë, njeriu nuk shkatërrohet, ai do të kërkojë ripërtëritjen e ligjit të xhunglës; zbritja me parashutë nga mbretëria e fjalës në botën e pushtetit të veprave.
Si në diktaturë dhe në demokraci, duhet të bjerë maska e egos, të cilën e zëvendëson e drejta. Dhe, nëse e drejta nuk ekziston, mohimi i së cilës më vetdeklaron si lanet. E furnizova jetën me diktaturën dhe me demokracinë që, në vetvete, përbën ligjin e kohës.
Arrin në përfundimin që, nga gabimet mëson në jetë, duke bërë një sy qorr e një vesh shurdh.
A mund ta mundësh fatalitetin me këtë optimizëm për realitetin?!
Si kusht për të ndrequr është rezultantja midis të “mesmes së artë” me “fundin lumtur”.
Problemet e jetës i zgjidhte me arsye, ndërkohë që të gjithë i zgjidhnin me dhunë dhe preku fundin e shoqërisë nga goditjet e vazhdueshme.
Duke i dhënë të drejtë vullnetit të Zotit, mendoi se jeta e tij i shërbeu mbajtes ndezur të dritës.
Një dritë e sinqertë, serioze që do të shkërmoqet.
Kur arriti në fund të jetës, pyeti veten:
“ Vallë, në ç’etapë të jetës isha i lumtur? Vetëm atëherë, kur shijova dashurinë e tri motrave. Më donin, më bindeshin, më shërbenin dhe më dashuronin në heshtje. Të urta, të padëgjuara, në një dashuri pa kushte, që qendiste sendet, muret, tapetet e shtëpisë me ndjenjë”.
Sa ekziston vdekja, s’ka për të pasur kurrë arsye. Por, edhe pa vdekje, do të hajë njeriu njerinë. Nëse gjendet një rrugëdalje, rrugëzgjidhje, në këtë moment, vlen edhe për universin.
Sidoqoftë, si parapritë përpara çdo lloj fundi, ky aksion ishte një farë sfide.
Njeriu lufton në dy plane: idealin dhe martesën, të cilat suksesi i bashkon.
Po sikur të jesh paracaktuar prej fatit të rrëzosh fatalitetin e historisë dhe nëse del jashtë kufijve asaj çka përfaqëson dhe dështon.
Atëherë, për hir të këtij ideali, do të humbasësh ditën më të bukur të jetës, martesën.
Megjithëse, me një këmbë në varr, u martua dhe u bë me fëmijë.
“Energjia seksuale e kësaj fëmije, - mendoi, - do të shndërrohet në dritë që do të ndryshojë botën”.
Populli ishte sëmurur që të mos ngrihej, por heronjtë vdesin të rinj dhe vdekja natyrale duhet shmangur.
Një moment tensioni, i cili trashëgon një përvojë të skalitur në rrezik, që është në gjendje të zgjidhë nën trysni të ardhmen me një veprim të thjeshtë dhe praktik, duke akumuluar energji dinamike, është firma e madhështisë.
A duhet të ulesh, kur ke të drejtë dhe armiku është shumë herë më i fuqishëm?
Nëse je udhëheqës kokëfortë, pasojat janë katastrofike edhe për pasuesit. Kjo armiqësi, urrejtje, dëshirë për luftë të pakuptimtë dhe shkatërrim total, merr kuptim vetëm, kur lind arsyeja. Siç shihet, është një qorrsokak dhe mungesë rrugëdalje. Ai, që nuk ka rrugëdalje, kërkon të ngrihet me dhunë. Kjo është një tragjedi e burrave.
Nëse babai merr turpin e dështimit përsipër, fëmijët, gruaja do të të shesin, po ditën shumë dhe do të bëjnë kompromis, se nuk duan t’i marrin për të çmendur. Fëmijët duan të fitojnë betejën e jetës, nuk duan të mendohen shumë, sepse është qorrsokak dhe s’ka rrugëdalje.
Ishte i rrezikuar nga vdekja atëherë që ishte i ri dhe idealist, por, po vdiste tani plak i rrënuar dhe i prerë në besë.
“Fëmijët mësuan udhën e jetës thjesht për t’u martuar, po unë përse luftova?” -pyeti veten. - Fatkeqësisht apo fatmirësisht, ai grisi maskën e ekuacionit të fatit që është i barazvlefshëm me zeron”.
Kam kohë që pres vdekjen dhe, aq më shumë sa jetoj, aq më shumë ndryshojnë dhe interest e mia mbi jetën.
Nuk mendoja kështu atëherë.
Kjo pritje, duke qenë në varësi totale, ndaj vdekjes më ndryshoi.
Ndoshta, kjo është e Vërteta, Ndërgjegja…
Ky është edhe një motiv për të jetuar.
I pashpresë gjithë jetën, u përpoq t’i ngrinte një skulpturë “Shpresës”.
Kjo shpresë molloisur pllakës së varrit, duhet trashëguar, një farë amaneti ky.
Me anë të dashurisë injektohet edhe e keqja, egoja, dhuna, që e shndërruar në energji, e cila duhet të gërmojë, zbulojë, reformojë, duke trashëguar shpresën, ëndrrën.
Kjo ëndërr, shpresë, mbetet traditë shpirtërore, e cila , nëse ndonjëherë do të materializohet me nostalgji, do të jetë: Arsye.

E papërsëritshmja

tregim
Ishte plak dhe kishte një urrejtje patologjike për brezin e ri, arsye kjo, për të manifestuar ligësi.
Ndau gruan e jetës, shkak ky edhe për t’u armiqësuar me fëmijët.
U kthye në një gjarpër të vërtetë, për faktin se nuk donte të vdiste.
U fut aq keq në qorrsokak, saqë donte të varroste të gjithë, në emër të egos së sëmurë. Pa interes, pa fituar diçka, nuk mundohej të bënte asgjë…
U shndërrua në një njeri shumë të rrezikshëm. I shikonte të rinjtë dhe i bënte përshtypje ngjyra e lëkurës trëndafili e ndezur, kur putheshin. Kishte pasur një jetë të shfrenuar seksuale dhe tani që s’bënte dot seks, kishte vetëm urrejtje, e cila vinte, si rezultat i mosnjohjes së dashurisë së vërtetë. Tek krahasonte lëkurën e tij me të të rinjve, kishte cmirë, por nuk e thoshte.
Humbi qetësinë. Bleu shtëpi të re, mësoi të gatuante dhe hapi restorant, por s’e shmangu dot mërzinë.
Donte të arratisej… Po ku të vinte? U sëmur, tërësisht i konsumuar, i rrënuar krejtësisht, iu dorëzua vdekjes, duke pasur zili dhe urrejtje për jetën.
*
U mundova shumë për një rrugëdalje, rrugëzgjidhje, por nuk e gjeti. Me sa duket rrugëdalja e vetme ishte martesa. I deklaroi një djalë të dashurës së vet.
Shumë e prekur, pa e mbledhur dot veten, asaj iu shkrep të qarët, nuk foli fare, por askush nuk e pengoi të mendonte:
“ Kjo përvojë vlen për të përballuar vdekjen. Kur vdekjen e ke afër bëhesh gjakprishur, gjumëprishur”.
Deri kur do të tregohej kaq kokëforë, sa që edhe vdekja të shmangej?
Mundësia e dytë përbën zhgënjim. Një temperament i fuqishëm, që ka për karakter keqardhjen, është modeli i shndërrimit të urrejtjes në dashuri, mbi bazën e katarsisit. Nëse ke sy dhe vëzhgon do të depërtosh shumë thellë. Vetëm atëherë do të kuptosh, se ajo që ndodh përpara syve, është e jashtëzakonshme, e papërsëritshme.
Fjala shqipe “i dytë” ka kuptimin të mbetesh përjetësisht i dyti dhe fiksimi për të qenë i pari, për t’u plotësuar, mbetet përgjithmonë i parealizuar. Fiksim ky që të çon në çmenduri.
Në rast se e realizon këtë fiksim, zhgënjehesh dhe bëhesh pishman për metodat e përdorura për ta arritur.
Njeriu ka zakone të shfrenuara, sepse përballet me një vdekje të ngadaltë. Kur jeta që të pret e humbet kuptimin, kërkon ta sfidosh, duke ndërtuar të ardhmen.
- Unë gjithmonë ia arrij qëllimit, - foli plaku. – Duro se do të martohesh dhe s’do kesh se çfarë të bësh.
-Jeta tënde është zhvlerësuar, moment ky, që nëpërkëmb dhe jetët tona. Më terrorizon me presion psikik. E ndjen këtë dhe hiqesh si i mëshirshëm. E shoh që nuk nxitohesh. Do të tregosh sa i fuqishëm je, por faktet tregojnë të kundërtën.
- Si guxon të arrish deri këtu?- kërcënoi plaku. - S’ke për t’ia dalë mbanë.
-Kur s’bën përpjekje femra që një lidhje të funksionojë, ç’duhet bërë?
Duhet që t’i ulesh. Kur iu vjen vdekja të vjetërve, thonë:
“ Do vete në të drejtë!”
Por, sidoqoftë, përpara vdekjes, duhet të jesh një hap para, sepse nga dhembëshuria për jetën, frikën nga vdekja, fillon dhe i lutesh xhelatit, me shpresën e marrë se, do të të mëshirojë, ndërkohë që ai ka marrë vendimin e ekzekutimit ndaj dhe duhet pështyrë.
Loja e vërtetë fillon atëherë, kur mendon se je më i madhi, më i forti, më i fuqishmi. Që të gjithë të japin informacione të gabuara, lehtësisht të besueshme. Pavarësisht kësaj, askush s’merr mundimin të të rrëzojë, duke lënë gjithçka në dorë të kohës. E dinë të gjithë që do të biesh nga froni.
Kur rrugëzgjidhje, rrugëdalje nuk ka, duhet që të ulesh. Si mund të ketë perspektivë, ai që është i destinuar të bier dëshmor?
Derisa të ardhme s’ka, je i detyruar të kthehesh pas. Pas shkatërrimit, do të kërkojë rimëkëmbjen, por s’do t’ia dalë mbanë.
- Ti , - i pohoi vajzës, që dashuronte, - je një mrekulli e evolucionit, por, fatkeqësisht, ky evolucion ka prodhuar dhe gjarpërin. Lënia e femrës së jetës në dorën e rastësisë është gafa më e madhe.