E L S A C E N A J LOTI I AKULLT Poezi

për jetën,
për bukurinë,
për dashurinë,
për lumturinë,
për atin e ëndrrës
që kurrë s’u bë realitet.

eh, ç’farë kam...?
shumëçka ka ndodhur nëpër mote
që na bënë kaq të lodhur
kemi humbur gjithë bukurinë e gjërave
mashtrojmë veten, në këtë panair vlerash
duke matë e çmatë dhembjet tona
gabohemi, asgjë nuk do jetë si dikur
as çka ndodhë në vazhdim...!
....eh…dikur…!
Kur dashuria bulonte shpirt e zjarr prush buzët
E kali endëse ngarkuar me shpresa hingëllonte, hingëllonte
Sikur pranvera të zgjat përjetësisht

II

loti është thesari im
...ç’thesar, i vogël, i njomë, i
kripur, i etur, i rendë, i ndritur...!

MBUSHI KUPËN

mbushi kupën
me helmin që më solli jeta
apo raki rrushi, uiski, verë
ti thajë këto rrjedha loti,
që burojnë nga fundi i vullkanit të shpresës

sikur mos ta njoh veten time
sikur mos ta kuptoja injorancën tënde
do e kisha ma lehtë
sonte kur e shtjerrë deri në pikën e fundit
kupën e dhembjes dhe kupën me raki rrushi
as lotin s’do ua fali...

sonte s’dëshiroj ta prishi modestinë
e gjërave që më rrethojnë
e as të ankthit që kam në shpirt
mundohem të them ca fjalë të ëmbla,

për njerëzit
për dashurinë
sa ma larg dhembjes,
sa ma larg tradhtisë

o miq, bashkoni dhe ju dhembjen tuaj me timen
e ju vazhdoni lumturinë
ndoshta në agun e nesërm edhe për mua
do këtë një rreze drite
një ringjallje të jetës
rikthim të dashurisë...!

ndoshta një herë tjetër në jetë
lotin do ia fali diellit
unë shtjerri kupën plot helm
ta vras dhembjen e vetminë e kësaj nate
s’mund u them gëzuar juve që jeni të lumtur
le të mbetet kjo dhembje vetëm e imja
ju shijojeni lumturinë
as lotin s’do ua fali

LOTI
lotin e kam t’vetmin thesar
me të ngushëllohem e dhembjen ndaj
loti im i pastër, i akullt
shoshit me tehun e shpirtit
e tharë në rrezet e diellit
rrjedhë nga pafundësia e ndjenjës
për ta ushqyer lulen e zemrës
e shpesh tharë në rrezet e diellit
loti, miku im i vetmisë
më shtinë në rrugëtim të ndjenjës…
e sërish më rikthen në vetvete
që mos t’i mbylli shtegun shpresës
mos ti mbylli derën dashurisë…

lotin e kam mik të ngushtë
bashkë rrimë
e s’dehem dot.
bashkë kotemi në ëndërr,
bashkë zgjohemi…
bashkë, herë qajmë,
e herë i këndojmë dashurisë
bashkë qajmë,
e bashkë i këndojmë jetës

loti im është shumë i çmuar
kristal që buron nga thellësia e shpirtit
shoqëron udhëtimin e dhembjes
është mik i çmuar
që nuk falet e as shitet

loti i akullt, i kristaltë
dashurinë vajton
që rrjedhë i pastër
si dashuria e bukuria e shpirtit
loti ëndrra e rinise sime e mbetur varë
që zbrazët e godet si rrufe plot dhembje
loti, dashuria ime e përjetshme

LOTI THESARI IM

Loti...
thesar i vogël, i njomë, i kripur,
i etur, i akullt, i rënde, i ndritur, i!
buron nga shpirti
rrjedh e vijëzon rrugën e jetës
zot thuama ç'faj kam bërë
me shpirtin tim kaq e pa bindur,
mallkoj si mëkatare pa faj
mos zot,
në kohë të gabuar më linde

lot i artë, rreze dielli
nëpër faqe vezullon
si ngjyrat e ylberit,
galaktikë i shtohet qiellit!

kur jam e vetmuar,
atëherë kur peshoj dhembjen
me ty loti im dertohem,
hapi dhe zbrazi portat e mallit
për ta vërshuar botën e mëkatarëve
përmbytjet kane vlerë biblike...
me ty lot,
deri në përjetësi
ne si miq të ngushtë që jemi
nuk ia prishim njëri tjetrit
të dy qeshem,
të dy qajmë...
të dy heshtëm,
ti njeri e unë lot!

pikë e vogël.
e rëndë...e akullt
një Glob!

DHE LOTI

sytë e mi burim lotësh
ylber dhembje në rreze t’diellit
humbur në thellësinë e errtë
të kotësisë së kohës
jetës së pa shijuar..!

vetëm trishtimi
më ka mbetur
në sytë e mi...!
hajdutët e zemrave
mbrëmë i kish var në litar
fytyrë e zbehtë
në të cilën loti ka gravuruar erozion
që moti ka harruar buzëqeshjen
Po të rrëfehemi me shpirt
asgjë i shtrenjti im...!
pos vetmi e rëndë, e ditëve në kalim
ku dhembja e loti i kanë zënë vend dashurisë
vetmia në mua ka ngritë mure
si ta kaloj këtë breg dëshpërimi
dua ti shijoj e preku me ndjenjën e shpirtit sa do pak gjërat
të mos mbetem bosh, e pa vlerë…
ku të marr forcë e të përballëm me të kaluarën e të tashmen
me dhembjen që kalit shpirtin miku im

NDARJA

me lot u ndamë në të dy
përmallshëm u shikuam sy në sy
doja të thosha vetëm një fjalë
nga zëmra; mos ik, ndal, ndal...!

ndarja është e dhembshme
len gjurmët e vetmisë nëpër kohë
janë çaste të vështira
trupi e goja janë mpirë
kurbetit kësaj plagë të vjetër,
nuk iu gjeti kurim
të përpiu shikimi i fëmijëve
dhembja që ata ndjejnë në shpirt
për babin e tyre të dashur kurbetçiu
heshtje e rëndë, ndarje malli
lotët u rrjedhin si shi

i puthe me afshin e zemrës
e mallin e shpirtit
e me dhembje gjysmë vaj u fole,
mirë u pafshim o fëmijët e mi
gruas nga turpi mezi i zgjatë dorën
e akullt ndarja...
si do rrimë larg nga ti...?
e lotët si përmbajnë
nënëlokja plakë ulur në shkallë
qajnë; burri, gruaja, fëmijët
qielli ishte shpazë në shi konop
asnjëri ta ngushëlloj tjetrin s’bën ballë

nënëlokja duarlidhur kryq,
loton e heshtur deri sa qëndron në shkallë
fshanë e përpinë dhembje
e veç djali s’po thërret
se din ç’më thënë kurbet
u nis,...u largua, shkoi
ndarja, siç është vet jeta vaj, lot e mall
se mendoja kurrë se do bëhet pjesë e jetës
vetminë time shoqërojnë

LARGËSI QË SJELL DHEMBJE

larg je,
mungesa jote, sjell dhembje
koha që s’të kam parë,
po topit
ndjenjën e shpirtit,
po vyshkë rininë malli
ka kohë, s’të kam parë,
dhembja po shtegton drejt trishtimit

përzier është dëshira,
ëndrra e dhembja janë bërë një
dëshirat i dashur kanë tjetër ngjyrë
po humb përjetësisht njomësi e rinisë

kotësi,...
e ditëve dhe stinëve të mija
zgjim i rëndë nga gjumi,
me trishtimin e ëndrrës mbyt në lot
kur ti s’je pranë meje,
të frymojmë së bashku mëngjesit
sikur të rrezatoi diellit, humb fuqinë shkëlqimi
pa forcë e dashuri...gjithçka është e rëndë

që ta thyej dhembjen...e vragën e vetmisë
një gote uiski sa t’mi shtjerrojë lotët
qetësisht t’ma vranë shpirtin
ashtu si mungesa jote, e kjo largësi
unë, rob i kujtimit për ty
e i largësisë që sjellë dhembje.

SHTJERRA GOTËN

shtjerr gotën me uiski, deri në pikë
mbushi tjetrën me lot që të ngre dolli
të shprehim lirshëm, si asnjëherë më parë
më përqafo i dashur, më përqafo fort.
edhe nëse toka qahet, nga përplasja me kometë
peshën e trupit tënd unë e mbaj
më puth i dashur me mall rinie
të tërbohen vitet që kemi mbi supe
Gjaku im po rrjedh ndër vena për ty
më ngroh, e akullin ma shkrijë në shpirt
t’i verbojmë...ato sy gaforreje gjithandej
pse të dua kaq shumë pse
se di...pse rrezatojnë lotët dhe këtë natë
kjo hënë sikur është ndarë në gjysmë,
lëmsh janë bërë, e po kacafyten dëshirat
të imituara nga vetvetja, si bombë do shpërthejnë

para se të ndodhin gjërat që si presim
pse dëshira më ik, e buzët më puthin
lotin e akullt...!?
të vetmin uiskin po e shijoj e ndjejë
në vend të epshit tënd...!
që i heshtur rrinë në ketë orë.

dua të jam me ty
agimin bashkë ta ndajmë
gjerë në pafundësi, në përqafimin tënd
mos të ndjehem.

E VETMUAR

në shtëpi e vetmuar,
pa dorë burri e veç kalama
grua, që duhet të përballesh
me përgjegjësi t’burrit
s’ke kohë të ankohesh kurrë
e as lotin ta fshish nga faqja
ditët kalonin
vitet u bënë si numra
iknin pa pas kuptim
fëmija rriten të tharë nga malli për babin
e unë si qyqja në degë
thava lulet me lot....!

në festa...në ditëlindje
në sëmundje e gëzim
i njëjti refren i dhembjes përsëritej
nga mungesa e të zotit të shtëpisë

refren i përhershëm i dhembjes
mami, kur babi do të vij
ndjen dhe ai mall për ne
e zorshme si vetmia
përgjigjem t’u jap

fshehurazi i fshij lotët
babin malli për ju po e kallë
për moment u riktheje buzagazin,
mungesën kjo që nuk plotësohet me fjalë
buzëqeshjen malli e përcëllon
kurbeti, plagë që pikon
ky vaj,
lot e mall që gjithkënd
e treti.

E BUKURA NË ËNDËRR

e bukur, ëndërr shpesh dinë të zgjojë
lëviz thotë, se jeta vazhdon
mos vajto,...s’erdhe, erdha
si valë-valë fillon të fryjë era
qetë, qetë, anës së lumit,
që t’mos ua prishin nimfave muzën
mos t’i zgjoj kujtimet që sjellin dhembje,

çfarë do ndodh po ti grumbullosh të gjitha
do kacafytej e mira me të keqën
e mendja të kërkoj vendstrehim
që ta shpëtoj kokën pa aspirinë

shpesh në horizonte ke synuar ta kapesh Ylberin
të ia thithesh ngjyrat e të ia sosesh burimet
të mbaje në vete...e ta kërkosh përjetësinë
që ëndrrat t’i ngjyrosësh sipas shijes e dëshirës
jeta dinë të befasoi,
këndshëm të sjell çudira.

TË MOS QANI

kur të vdes
ju lutem të mos qani
se loti jam unë
s’më nevojitet loti juaj,
s’dua të u përmbyti e as tu mundoi
se dhembjen gjithnjë e kam të freskët
që ma shkaktuat për së gjalli

kur të vdes,…dua
që të tretëm në dhe,
por të mos më humb varri
epitafi im në pllakën e mermerit
të shkruhet; Loti

në këtë horizont dhembje e loti
më lejoni t’u tregoj një sekret
që askush nuk e dinë
shpirti im tërë jetën ishte në kërkim
shtegtim i lehtë a i vështirë, që kurrë s’ka ndalim
në portin tim t’harrimit e t’dëshirës
lidhi plagët e sërish një fillon udhëtim.

në kërkim të dashurisë
do shëtisë qiell e yje
do gjejë atë, dashurinë e vërtetë
qoftë nevoja,
dhe në ferr më u tretë

mos qani për mua u lutem kur të vdes
se mjaft në këtë jetë qava,…
lotët asnjëherë s’ditën me u shtjerr

QANË FËMIJA

qanë fëmija,
ngase i duket se ka lindur pa dëshirë
në kohë dhembje, në kohë mjerimi

qanë fëmija, ngase nuk e pyetën
a do të lind...në ketë kohë?

qanë fëmija,
u nguten,...ia ngjiten emrin, që se deshi
s’ka si të përgjigjet...në gjuhën e urrejtjes
atë se urren..

qau fëmija,
për ta vazhduar grevën
që e kishte filluar në embrionin e nënës
gjithë jetën do jetë në grevë e protesta
e përfundon në arkivol

qau fëmija,
shumë qau...!
në këtë jetë erdhi me vaj...

për të mos u ndalur së qari...
dhe zemra s’ju rrit ma shumë, se qau...!

I LASH

të gjitha, i lash për ty
i lash...!
ish vegime adoleshence
u kënaqa me aq sa kisha
të pranova ashtu siç ishe
si desha frutat e pemës
u kënaqa vetëm me hijen e saj
e skllavërova trupin

për ty, i lash të gjitha
i lash...!
zhgënjimi po sjell kokë dhembje
pendimin do e bëjë shok
se e dua qiellin pa re
e tokën pa shtregatë
urrej hipokrizinë e pabesinë
kisha dëgjuar....!

se botë e tërë sakrifikohet për dashurinë
e sakrificë u bëra,
kur nëpër sprovat e jetës e kuptova.
ishte vonë, shumë vonë për të gjitha
në pafundësinë e pritjes së lotit
mbytur janë dëshirat
dhembja hedhë vallen e vet

ju rini adoleshente, a e pjekur
sa do të dashuruar që të jeni
atë që e humbeni një herë
kurrë me s’do e gjeni
s'do u kthehet.

dashuria s’është leku
që mos të rrinë gjatë në xhep
dashuria është jeta që ia vlen
me sakrifikua, flijua për të

KOMPOZIM I DHEMBJES

me bukurinë e shpirtit
mbledhë tingujt që më trishtojnë
ta kompozojmë himnin e jetës
gurgullimeve të pafundme të lotit

me gotën e mbushur me verë të zezë
shëtisë peizazhin e ngjyrave të jetës
fshehur secilën ditë e natë
lotin tim pi, që ta thaj dhembjen...

sa herë i putha lotët
putha dhimbjen e trishtimin
edhe pse buzët mu plasariten

e çuditshme është jeta
si sillet rreth ëndrrave
si fundi i gotës se zbrazët.
që ta zgjon dëshirën.

reprizë e lotit
trishtim
e dhembje
durim
pritje
reprizë pa dashje

me verë dhembjen dua ta qetësoj
kur stinë melankolie më pushton
lulet prore më xhelozojnë
një zë sikur nga retë më shfaqet
s’ke dhembje që pinë verë pa mua
oh, me fal...eja, eja

ndalo dhembjen, kthema gëzimin, shpirt
e shkëlqimin e humbur ngaherë në sytë e mi
dhuratë do ta jap dhe një gotë ty
ndihmomë ta kompozoj trishtimin e vetmisë
me gjethet e butësinë e erës...
mundohem që këtë copëz re, ta zë mik
por mashtrimi sërish ka vendosur barrikada
pengon komunikimin.

III

krah kërkoj...
...asgjë s’më ke lënë
pos dhembjes