ZAGORIA "PERLA PROFIL I BISKUAR" Kristaq

Në kurmin e saj rridhte ngjalshëm
ujët e maleve,
ujët e borës së shkrirë,
loti i mërgimeve!

1. Të falemi

Oh, Luginë e Katër Grykave,
e famëzuar në mijëra vende të shenjta
ku falet njeriu…në Shën Mari,
Shën Kozma, Shën Mëhillë,
Shën Kollë, Shën Triadhë…
Në eterin e mbushur
çaj - trëndelinë – borzilok

shtëpive rrinë zgjuar mendimtarët
tek thurrin ëndrra “zjarri”
për të nesërmen e botës
dhe përcjellin kujtimet e tyre në Botë…
në trajtë diamanti…
Një zog simbol cicëron shpirtrat e ikur…

2. Ikje pa fluturim pëllumbash

U matën me qiejt e bukur,
u thyen ca ura;
ndihmuan qiejt e plagosur ,
dhanë gjak nga kurmi i tyre;
u qëndruan në kokë qiejve të pirë
nga meraqet e gjarpëzuara të sjelljeve,
u nxorën dehjen e “mirë”…

U rrëzuan
në hënën e prerë e të gjakosur thikësisht,
lanë të ritë në një rubrikë të humbur,
në një kartë të zverdhur nga mosnisja sigurisht,
në një rubrikë gazete të pakoleksionuar,
në një celuloid të djegur nga valë lufte…
Ah, lajmi nuk mbërriti, lajmi i vonuar

se nuk kishte pëllumba
dhe dallëndyshe qielli të shëruar!
Vitet e humbura
ngushëlloheshin nga vitet e dëgjuara!

4. Gjeografikja sypërlotur

Kodra e Sinorit,
Kodra e Hyrjes,
Kodra e daljes,
Kodra e pikëpjekjes,
Kodra e makthit dhe e morgut,
Kodra e triumfit...,

Eh, Hije e Mallkuar përsëprapthi
për trimërinë tënde dhe besimin tënd,
kalojmë dhe sytë na ndritin
si petalet e lules së florinjtë…
Kapedani ka lënë
kalërimin e tij të sprovuar
në Përroin e Selës së bukur…

Shënepremtja i mban të ndezura
përherë qirinjtë
për kthimet e bukura
dhe prehjet e tokës…
Në perlën e ndritur
Amanetçuarsit tregojnë
dhimbshëm historitë…

Dehen me ujin e Bratit
që rrëfen natyrshëm
“Këngën e Ujit të Kurimit”
dhe “Këngën e Ujit
më të ftohtë të Jugut”…

Dërmazi kthen kokën
i menduar nga tejikja…,
duke lënë në harresë kurmin
dhe një lajthi kokërmadhe,
që këndon këngë lajthie…
në nisjet e stolisjet e nuseve,…

5. Emrat e bukur në përcjellje kupës së trishtë

Pesëmbëdhjetëvjeçarët
i puthnin Dhespinat, Poliksenet,
Konstandinat,
Thevronitë, Vitoritë,
Vasilikat në ballë;

uronin e përkëdhenin
mishin e mishit të tyre.
Nga buzët e bukura
dilte këshillimi i mirë:
“Kujdes, bir!”
“Kujdes, bijë!”

Sytë u ndritnin nga këshillimi i mirë…
Hëna plotëformohej mbi Dhëmbel…
Prehej ndritshëm mbi Shkemb, …
As që mund ta merrnin me mend
se sytë e krijesës së tyre
nuk do të pikëtakonin të tyret.

Kjo nisje kishte të lidhur
përcjelljen dhe mosgjetjen.
Oh, loti i ndarjes!
Ç’dhimbje jep në shpirt
te Kodra e kthesës.
Sa e dhimbsur është,
kur njeriu yt i dashur

përfundon nën tokë,
bëhet për lule e qirinj
dhe zemrës i rrëzohen petalet e ngjyrta.
Fjala dhe puthja kujtojnë buzët,
ndërsa trishtimi hap siparin e zisë...

Mos, Zot!
Rrofshin
qiparizat, trëndafilat, qershitë
që rriten buzë prehjes sjellëse të lotit
dhe buzëqeshjes në kujtesën e mermerit,
thithin dhimbjen kraharorit…

Eh, njerëz të trevës sime, dhe të”ikur”
s’harruat të buzëqeshni
me buzën tuaj të bukur
që e adhurojnë dhe perënditë…
shtoni “jetën” dhe adhurimin.
Ndizni te të gjithë të ikurit qiritë…

6. Mërgimi i Vogël dhe Mërgimi i Madh

Eh, ti , o mërgimtar i vogël,
në një Mërgatë të Madhe!
Ç’të ëndërrojnë sytë e gështenjtë
në këtë ditë të hirtë?…
Si një anije pa vela,
a barkë me lopata të thyera
nisesh në rrugët e botës,…

Puthjen e nënës në ballë
e ruan të shenjtë!

Dhe nisesh
në rrugë të panjohura, t’i njohësh...
Eh, ç’mund ka gjuha, të folurit,
por përpjekja e mund,
e honëzon memecërinë!

Në “kohën e boshatisur nga prania e trevës”
ngrë trevën e Zagorisë…
Sa Minizagori u ngritën në Kontinetet e botës…
me këngë, melodi, kujtime të saj
që niseshin pëllumbthi tek Nëna…

Frymëmarrin
dhe frymënxjerrin sot thotë 18 mijë…

7. Kthim xixëllonjash në qiellin e Kontinenteve

Kthimi si një kujtesë e pakthyer,
si një portë e shtëpisë
e pavënë në vendin e saj.
Qielli me re postjere dërgonte letra,
formonte në hapësirën e tij
kontinentet e botës

me masive resh
në formë hartografike të tipizuar.
(Qielli ka vend
për të gjitha kontinentet!)