ROMANI SHQIP "TRENJERËZORI DHE NËNTA..."

* * *
Lozni aktorë, Komedinë e zezë të Botës, sfilitur nga Filantropoia,"Sfilatën" tuaj e pronësojnë kamerat e fshehta; dhe çmimi për lojën tuaj. Juria do t'jua var,
ndoshta, me duar të nxehta...Aktorët vetëm lozin!

*
Turpi e prek, e djeg turpi...,Turpi: "Shtatore lakuriq".

* * *
E hedh në tokë, a në shtrat e hedh, Djalli krihet brenda në qelq...
Engjëll sa mirë po bën tek ndez Temjanë… Përse qeshin në breg dhëmbët e rrallë?

* * *
Opinioni çorientohet si një braktisje e plotë, ironia gjykatsen pendestare shëmton,… Oktapodhët nur kapërcejnë veshjet,… Dielli i vuajtur perëndon pa humor. Në vend të tij Spinoza ndrit! Faniten "ishuj të rinj resh" në Gjeografinë

qiellore; Galileu ripërsërit dalje inkuzicionare. Pa emër mbeten Detet, njerëzit me ëndrra ndërtuar... Detet me valë shkumë shkaktojnë të qeshura të papritura. (Si u çmendkan Detet? Si u çmendkan kështu Detet? Në kokën e moshuar të Natës si karficë karfosen të "qeshurat". Ti+ Unë + Ne në qiell të hapët!...

NDRYSHE KREJT

Oh, sa po më zmadhohet ëndrra

Kape ëndrrën dhe e shtrëngoje fort. Kujdes se po të iku ëndrra nuk e kap dot në këtë hapësirë të madhe qiellore se të futet në errësirë.....
Filloi ta ndiejë veten të rritur edhe në role interpretuese.

- Ç'të pëlqen zemër, ç’të pëlqen shpirt?
- Të interpretoj zemër, të interpretoj shpirt...
- Sa shpirt butësor paske dhe ç'rol humanitar luan...
- Dëgjo, meqenëse e ke qejf rolin, e ke qejf shfaqjen, eja ngjitu këtu tek prova e madhe, podiumi i aktrimit ... Mos u ndruaj,... E di që këtu janë të mëdhenjtë, por edhe të mëdhenjtë nuk bëjnë dot pa të vegjëlit... Hiqu të vegjëlit dhe ata mbeten

duke i treguar njëri - tjetrit se ne jemi të mëdhenjtë... Shtrëngoi dorën ëndrrës, mos e ler të të ikë, se po fluturoi, atëhere ik po deshe dhe kape në qiell! E di si të duket qielli pastaj, sikur të kap ai ty dhe jo ti atë që dëshiron të kapësh... E di se ç'bënin të parët? E kuptoj që unë duhet të vazhdoj, pasi ti më shkele syrin sesi një pa talent do të interpretojë dhe i thotë regjisorit t'ia mësoi artin e aktrimit në moment... Çuditëri me këmbë kthyer kokëlart!...

Të vjetrit e shtrëngonin fort ëndrrën, edhe kur gëzonin edhe kur vraponin mërgimeve me ëndrrën për t'u kthyer... Po të fluturoi ëndrra, ik kape pastaj... Ej, mos më ngacmo... Jam me ëndrra ..... Të jesh me ëndrra do të thotë të jesh i barrëzuar dhe ky barrëzim nunëzohet "rol". Dua të loz rol.
Një vetëtimë shkrepëtiti. Shkrepëtiti dhe ndriçoi qiellin. Qielli u hutua me ndriçimin e shkallës së lartë. Thanë se do të vinin pas tyre nëntë bubullima... Vuri veshin koha. S'dëgjoi gjë... Vuri veshin njeriu u trëmb nga bubullima e parë dhe priste të dytën.

"Eja, Sherif... ti i njeh më mirë se çdokush "Gurët e shtëpisë sime", ndaj kam ardhur këtu unë, Dhimitër Anagnosti... (Mos u tremb me emrin tim). Jam së toku me Alisenko Malajn...

- Mirë se erdhet "burra" tek shtëpia "rol" e Sherif Harizit.... – i uroi me një shkëlqim të madh fytyre.
Dhe filloi dialogimi i pastër midis tyre; midis atyre që sjellin në celuloid jetën, jetimin, realitetin dhe ëndrrën. Është një mjeshtëri e veçantë të ndjekësh këtë udhë magjike dhe mbi ekranet e shumllojshhme sot të ngrësh në art veprimet e skenuara me autoritet të lartë regjisorial, por edhe më kryesorja intepretim niveli.
- E di se ç'të kemi besuar?

Një pyetje që në moment mbetet pa përgjigje të shpejtuar. Sherifi habitet dhe në mendjen e tij vërtit shpejt e shpejt frazën çlodhëse dhe ëndërruese në formë tipike pyetje -çudi: "Paskan menduar edhe për mua?!" - dhe shpërthen në një pyetje me nota entuziazte: "Mund të ma thoni?"
- Rolin e një pasagjeri vlonjat, - i tha Anagnosti.

Dhe një rol të dytë episodik, - vijoi Alisenkua. - Atë të një gjermani, pasi ti je dhe i mbushur, por edhe bjond.

Dhe një rol të dytë episodik, - vijoi Alisenkua. - Atë të një gjermani, pasi ti je dhe i mbushur, por edhe bjond.

- Ne kështu menduam. Do të njihesh me rolet dhe kur të fillojnë provat edhe xhirimet do të jesh gati...

- Si thoni do t'i godit dot?!

Ishte një pyetje që të dy regjisorët ia kthyen me një buzëqeshje dashamirësie, e cila zbërthehej: "Ne këtu s'kemi ardhur kot... Kemi qëlluar në shenjë!".

S'dinte si t'i falënderonte këta artistë e regjisorë të talentuar. Shtëpia e tij shquhej për mikpritje, ndaj e “përmbysi” si gjithmonë. Dhe fjala e mirë, urimi e gjithçka u bë e bukur dhe u fiksua.

Që sa u shkëput prej tyre filloi të mendohej sesi duhet t'i interpretonte të dy rolet. Dëshironte që në këtë sprovë të parë "të hidhte lumin me mjetet e veta”, të krijuara gjer tashti... Iu kujtua në atë çast roli i sapunit... "Bravo i qoftë sapunit, që po inkurajon edhe në këtë moment!..." Iu kujtuan të qeshurat e shokëve dhe shoqeve të tij të shkollës fillore. Ishte pipiricka, ajo e bangës së parë, Mariana, që gjithmonë kthente kokën dhe e vështronte me shikim tinzar "aktorin" e Sapunit.

Pa le atë ditë që, pasi korri sukses, gjithë fillorja thërriste fort me brohorimë... Nuk i thërrisnin më "Sherif", por "SAPUN, SAPUNI".. "Ah, ç'inkurajim, për të ardhur gjer këtu?...”

"Mos i nënvleftëso rolet se pastaj,.... - i kishte thënë Dhimitri...Ai e nënkuptonte domethënien. Ndiente në brendësinë e tij se do të arrinte suksesin...

* * *
"Mirë, të lumtë, doli mirë pasagjeri vlonjat... E formove plotësisht figurën e tij !" - i kujtohen si sot këto fjalë regjisoriale... Vuajti pak me gjermanin, por edhe këtë e interpretoi cilësisht... Hasan Bregu aktori, që interpretonte rolin e shoferit mbeti i mahnitur nga pasagjeri i realizuar nga aktori episodik.

“Ej, shiheni atë, ai është gjermani!... Ej, shiheni atë, ai luan rolin e pasagjerit te filmi “Muri i shtëpisë sime".

"Shyqyr shpëtova nga Sapuni, - tha me vete. - Ama dhe ajo historia e sapunit. Sa vinin në shkollë për të kontrolluar procesin mësimor, dëgjonte veç frazën: "Sherif, pa eja këtu dhe na interpreto bashkë me shokun dhe shoqen tënde pjesën “Sapuni, Krehëri dhe Pasqyra”... Dhe ata, që vinin nga Fieri çuditeshin me rolin që interpretonte Sherifi i vogël dhe shkolla e Kuqarit ishte me fat, merrte lavdërime. Mësuese Fatnije ishte kryefjala e këtij fati.

Ah, moj mësuese e fillores sime! Si sot të kam në mendje. Sa shumë preokupoheshe për ne. Si na shikoje në dritë të syrit. Sa entuziazmoheshe, kur ne vinin të përgatitur në mësim. Sa merakoseshe, kur ne s'kishim mësuar si duhet. Sa të ndriçohej shikimi, kur unë vija gjithmonë i përgatitur dhe ta merrja mësimin nga goja... Si moj, nuk më qortove njëherë, por gjithmonë më lavdëroje...