"Pikturoj në det të bardhë"

Vëllimi

“Gjersa të plaken yjet…”





Gjersa të plaken yjet



Aromatizomë

me aromë të Marsit

të marr frymë, o truri im,

edhe unë krevat prej yjesh do të shtroj,

me jastëkun e natës qetësinë,

për gudulisjen tonë të vijueshme.

Do të na zileps qielli

që do tw mbyllësh në grushtin tënd dorën time,

edhe do të ndërtosh buzët e mia

m’u në faqen buzëqeshjen tënde.

Atje mbaji

gjersa të vjetërohet vera,

gjersa të plaken yjet,

gjersa deti të mos dallgëzohet,

gjersa të ngopemi me dashuri.

Nanuritje

(Këngë)

Të qeshurit tim në të qeshurit tënd

me sheqer i bashkoj.

Mollën tënde të kuqe

ta puth, të shkrihem.



Sytë e mi në sytë e tu

notojnë si varkëzat,

luaj me erërat

qw dhe rreth teje fryjnë.



Shtratin tim në shtratin tënd

me mjaltë do ta ngjis,

të të vë në gjumë pranë meje

dhe të të nanuris.



Fli, o Ëngjëllushi im,

tek gjiri i fatit tënd,

udhëto në ëndërr

mes dëshirws sime.

Pranverë



Fishekzarre shpërthyen në horizont

Më ngrejnë nga “shkëmbi i largimit”.

Një ringjallje shpresëdhënëse e ndjenjave,

duke bërtitur ecën,

Me zëra shumëngjyrëshe të tingëlluar

po na tërheqin të gjitha mërzitjet e jetës,

i shkelnin me këmbë…

në bregëzat rreth meje

me dridhje të turpërta,

mbillen, rriten, hedhin shtat avash- avash

lulet e para të arave.

Rrotullohen (vij rreth e rrotull)

E lehtë ndërmjet tyre në esencën e jetës

Dashurisë.

Dhimbja e vetmisë



Bërtitjet e shpresës çajnë natën

e bëjnë copë- copë. Gjaku është i zi.



Ajo

ka frikë mos i ngjyrosësh mendjen.

Duhet të ikë fshehurazi, të largohet,

të shkojë pranë tij

ta veshë me gëzim, ta lëkundë,

Këngën e dashurisë t’ia këndojë .



Ai

-Ku je? E pyeti.

Si nëna ime të më shikosh,

bashkë me mua të kesh dhimbje.

Më ha nga brenda dhimbja e vetmisë.



Që kur do tw të vish,

lule margarita të më mbash

me petale - buzëqeshjet tuaja.

Do të vemi bashkë te Perëndia,

duke çarë qiellin,

t’ia shuajmë të zezën …

E duam të kaltërtë si det i Egjeut.

AJO

Britmat e shpresës më hapën rrugët.

Vij … Të shikoj si vogëlush

në krahët e Egjeut.

Ndën qiellin e kaltër, do të puth.

POEZI METRIKE ME RIMË

ZHVILLIM TË VARGUT ARKITEKTONIK

KËNGË ME KOMENTIM NGA PANAJOTA ZALLONI







Jetoj dhe shikimpamësi



Me fije komb - komb

edhe gjilpëra që u ça,

jetën time qëndis!

Një kalim gjilpëre dhe qaj.



Me zë të gjakosur

emrin tënd, pëshpëris

fija ime laget (nga lotët)

dhe ngatërrohet më shumë.



Vazhdoj, qëndis,

jetën time për ty,

sepse, do të jetoj.



Gjilpërën heq

dhe kombet i zgjidh

pse jo, mundem.



Në mes të vështirave “RRO”

dhe ëndërroj, mundohem,

në ngrohtësi të drejtimeve

që kombet, më lidhe.



Këndoj , qendis

edhe mbush me copa-copa

kohën e jetës sime.



Çmim i parë në konkursin Ndërkombëtar të Poezisë

Pranimi i flakës olimpike



O ti, Promethe,

ja drita!

Pishtari i shenjtë ndriçon dhe rrezaton.

Ne me Apollonin me lirën

këndojmë ardhjen e FORMËS SË RE.

Ja pra dhe pesërrethimi.

Pesë Epire.

Pesë lutje…

Pesë Çudi.

Perëndeshë e Poezisë.

Perëndi e muzikës.

O Apollon i Shenjtë,

le të bëhet fjala ime këtë orë,

një me dritën,

tërë Botën të ndriçojë,

tutje e tutje.

Mesazhe paqësore të shpërndahen

në të gjithë Globin e Tokës.

Kufijtë botërorë të shuhen,

të bëhen të gjithë NJËSH, vëllezër,

Një festë ndërnjerëzore!…



Çmimi II në Siqeli, 2004

Këngë Erotike



Engjëjt më kanë hapur

portën e argjendtë…

u përula te Perëndesha,

ia ndeza kandilin të të ruaj,

o dashuria ime nga buzët e huaja.



Stoli të jesh e Qiellit,

Unazë e tokës

edhe e zemrës time

flakë e gjatë e fitilit.

Fustan ngjyrë deti



Pres me padurim orën e mirë,

të vesh zorzetën (jelekun) bojëdeti.

Pres me padurim dritën festive,

natën e zbardhur, të ngrohtë, erotike.



Më vjen rëndë për qiellin bojë gri,

të zbres kam dëshirë në breg të detit,

me fustanin bojë deti të mëndafshtë.



Pres me padurim çastin e dashurisë,

të vesh zemrën time ngjyrë rubini

Medalioni i shenjtë

nga prapa të mbërthyer

nga të dy duart e tua që i dashuroj.

Tradhti



Deti u trëmb,

Erërat u trembën.

liqenet u mërzitën.

Shkëmbinjtë u rrokullisën.

kaq forcë e grindje.

Forcën e të padrejtit

e fshiva , e zhduka.





Sa kushton vlera e tradhëtisë?

Në kohën e luftës



Qan “Paqja”,

Moskokëçarja,

“gëzimi” dhe i fëmijëve...

Pranvera në të errët,

u mbyt në mjegull

dhe bletët e majit

u “skuqën” dhe u nxinë

në të zezë.



Hidhni gurë në vdekje ,

goditni

këmbët e saj.

Dhimbjet

Bëje këngë tronditjen e tërmetit











1. *

U kthye…

E dëgjon?

U kthye.

Të kanë nevojë:

Perëndia, perëndimi i diellit…

Deti, lisat e Orthrit…

Të kanë nevojë,

kukullat që i ke lënë me nxitim

pa përshëndetje,

të ndenjuravetmuarat

në shtëpinë e ngrictë.
Të gjithë të kanë nevojën.

[anta jote me pirueta

dhe unë.

Nga vëllimi “Letra e Gjyshes”

• Një mijë hënëza
  

Hënëz ime bojëargjendi

po të shikoj këtë mbrwmje,

shkëlqen për të gjithë fëmijët

vogëlushë gjermanët, kinezët,

rusopondët dhe shqiptarët.



Oh, hënëz ngjyrë argjendi

atje lart në qiell,

që prek Perëndinë,

jepi një mesazh tonin

të mbrojë gëzimin tonë.

Drita jote , hënëz



Kanë pushuar të gjitha…

Fjetën të gjithë dhe të gjitha

edhe lëngjet e luleve.

Pushim.

Pushim absolut.

Vetëm drita jote, o hënë, ecën…

Duhet të ndriçojë mendjen

dhe shpirtin atyre

që rrinë pa gjumë gjithë natën

dhe marrin vendime

për paqen e Botës.



Nga vëllimi poetik

“1001 hënëza” poezi për fëmijë

1. * * *



Fjalët e mia,

dhurata të humbjes

së mendjes.



Foljet e mia

gjakësojnë ashpër.

2. Një lypës i çmendur



Një lypës i çmendur, i vetëm

fort këndoj, “të dua”,

me forcë zemrat tuaja i godas.

Një lypje për të çmendurin

në kërkim për një të puthur.

Në mënyrë të pashpresë

kërkoj të gjej ilaçin

për mendjen time

të sakatepsur.

Por, ti… nuk më thua

“Të dua!”, ma mohon.

Të varfërin, të çmendurin

prindin, të vetmin,

sa keq,

“Të dua!”

Vëtëm këtë përshpërit

i çmenduri,

të dua, të dua, të dua.

Thellë në mendjen time

sa dhimbje ndiej.

Ti mban ilaçin për të çmendurin,

për lypësin

për një të puthur.



Nga libri “

“Lotët e gjakut të kujtesës”