"Jemi të gjithë ëngjëj..."

7.

Megjithatë ahu i brendshëm e detyron të dashurin tonë të shpreh dhe një merak.

Nata është shtatzanë, nuk dihet ç’erë fryn nesër,

nuk ma mori mendja të na linte festën,

përvjetorin tënd e qava me lot.

Të doja, më doje më shumë,

pse kështu, o Zot!

Torta ëmbëlsirë, helmin e kish brenda,

dyzetë e një vjetorin unë të përmenda,

Denisës dhe mua për ty na qan zemra…

Po qe se gabuam, falna, fjalën nëmna!

Nexhip! Ty që Zoti të dha durimin dëgjo dhe disa fjalë:

“Jeta është shkallë me dy krahë,

i ngjisim shpejtuar, gëzuar dhe hidhëruar,

i zbresim menduar, rënduar, s’kemi gjë në duar,

sepse Zoti jep riskun e caktuar.

Ti je me mend, intelektual me vlerë,

ti ke shumë, shokë, miq, vetë i ke mbjellë,

Ti s’je i pari i kësaj jete, ka me mijëra që flasin me vete…

Ti përballove sakrifica në ushtri, punove me ndërgjegje

dhe me vështirësi, ti nuk hëngre,

nuk fjete e s’pushove…

Ti u dogje

dhe s’ u ankove.

Zoti të ka dhënë durim edhe forcë,

edhe kur dhimbja të godet në kockë,…

Ti malin e bën fushë, përballon stuhi,

ti po vendose edhe Detin e pi…



8.

8.
Epilog i meditimit





O Ëngjëll, që erdhe e më mësove mua,

Nexhipit ia dhashë porositë e tua…

Tani të kam unë një amanet:

“Qëndro me Nexhipin ditë edhe netë,

qetësoja shpirtin bashkë me Denisën,

ndriçoje rrugën që të dy e nisën,

bashkë me ty edhe ne do të jemi:

Me miqtë e shumtë me ta dhe Hyseni”.



Hormovë, 14.07.2007

* * *


Përkthime



Giorgina Busca Gernetti


Mungesë





Shikon? Asnjë hije

në paqartësinë e qartësisë së ditës.

Diell e majë e thepisur mbi det;

I zhubravitur, një zgjatim pa shkëputje, i paanë

i koloritit natyral -violet,

i pastër, i gjallë, i dridhur nga reagimi,

ajër i palëvizshëm,

degë të palëvizshme të palmës,

të lehtë, të heshtur

në mbasditen e ekspozuar nga dielli…

Dega e gjetheve jeshile hesht,

duke prodhuar

një zhurmë të lehtë të gjetheve;

të heshtura këngët e zogjve këngëtarë,

poshtë nesh qëndron hija.

Shikon? Jemi vetëm.

Mungon dyfishi ynë që na ndjek

në mëngjesin e kulluar,

që ndjek muzgun

në të fundit refleks

të dritës së diellit.

Sandro Alegrini



Urrejtje e dashuri



Vende të Jugut tim të thatë

deri në qafë,

ku vdekja arrin befas

si një turbinë

e erës së nxehtë.

Shokë e shoqe të Jugut tim

te ju vdekja është misterioze…

O shkëmbinj të tmerrshëm prej rëre,

të djegur nga rrëketë,

o mashtrime të mbajtura të fshehta

si një gjarpër jo helmues

në mes të kaçubeve të thata.

O Jug i ëmbël dhe i dashur,

Jugu im,

kjo e keqe tëndja e vdekjes

më mban larg,

helmon dashurinë që të sjell.



PERCORSI DI LITTERATURA PER DOMENICO DEFELICE

Con prefazione di Angelo Manitta Il Convivo





Sandro Angelucci



Nektari i mbrëmjes



Sa më shumë të qartësohet ndërgjegjja,

aq më shumë rritet frika për zemrën.

Sytë e meitëzuar të kufizuar në ballë,

pothuajse të mbuluar

nga të propozuarit e një dënimi të ri,…

të lodhur, të skuqur përkripen

nga një bimë e panjohur.

Por kënga ,…

si shuhet kënga e mbrëmjes,

për të më bërë të dashurohem,

për të më ëmbëlsuar me mjaltin e jetës

kjo pije e adhuruar për të më mësuar

që të bashkojë të lidh duart,

pa hamëndjen për të lutur…





Ritmi i tamburit



Mund

t’i fsheh në ndonjë vend të fshehtë,

po mund t’i fsheh,

duke shqiptuar në mënyrë të ndarë vargjet,

duke përdorur poezitë si tambur

të të fundmëve luftëtarë të sfilitur.

Do të bëjë zhurmë,

t’i shtie duart në strofkë

duke sfiduar kafshimet

nga të cilat ndokush

mund të ndjehet i humbur dhe i frikuar.

Do t’i kërkoj nëpër cepat më të errët,

ku drita e diellit nuk mbërrin.

Nëse do të duan

të mbahen fort me duar

për të larguar dhimbjen time.

Por ju betohem,

mos më jepni armë të tjera,

dua vetëm ritmin e tamburit

për të mos t’i harruar

dhe për të mos vdekur.



Përkthyer nga italishtja nga vepra e autorit

Sandro Angeluci “IL CERCHIO CHE CIRCONDA L”INFINITO” Book Editore, 2005

Adolf Shvedçikov



Puthmë fort!



1.

Puthmë fort! Më fort!

Puthmë gjersa të dërsitem!

Gjersa afshi të më shuhet,

gjersa mbi ty të pulitem.



2.

Më puth kaq fort, moj e dashur,

sa puthja të më shkojë në deje.

Besomë, askush s’më ndalon,

s’ka forcë të më ndalë drejt teje!



3.

Puthmë më fort! Më fort!

Të më kthehet afshi i zjarrit,…

Besomë tani, s’jam i aftë,

s’e ndal dot vrapin e kalit.



4.

Le të fluturojë me të katra

dhe zemrën të ma ndajë në pjesë,

kjo është lumturia e çmendur

e ditës së lumtur që vdes.



Vrull dashurie



O mall i përvëluar,

pa fund, pa fillim!

O brengë e dëshpëruar,

pa grua s’gjen shërim!



Dhe dukesh se në shekuj,

ty helmi të përpin,

kur thahesh e venitesh,

ku lumi ka burim.



Po hë! Dëgjoj së largu

të zjarrtën vetëtimë,

që ngroh dhe dashurisë

i jep një ëmbëlsim.



Sulmo si vetëtima!

Gjëmo! Me plot gjëmim,…

Si lumë rrjedh dashuria,

qetësia e shpirtit tim.

Përktheu nga rusishtja: Murat Memallaj

ACCADEMI LETTERARIA
ITALO-AUSTRALIANA SCRITTORI


Melburne, AUSTRALIA

La Storia dell’a.l.i.a.s.
Di giovanna Li volti guzzardi, pRESIDENTE

L’A.L.I.A.S. è nata il 7 maggio 1992 alla Biblioteca Comunale di Milleara Mall, East Keilor, dove io ogni sabato mattina dalle 9 a mezzogiorno, insegnavo italiano ai bambini di tutte le nazionalità e facevo fare loro dei piccoli concorsi di poesia. Poesiole che dovevo correggere, ma era una grande gioia vedere tutte quelle poesie in lingua italiana, scritte anche da bambini che non erano figli di italiani. La premiazione avveniva nella stessa biblioteca un sabato mattina, prima della fine dell’anno scolastico; allestivo un piccolo spettacolino e intervenivano parecchie persone. I bambini leggevano le loro poesie, quelli che suonavano degli strumenti musicali si esibivano suonando un pezzo a loro piacere, così per quelli che cantavano e facevano danza sia classica che moderna. Quando ho detto ai dirigenti, che se mi avessero dato la biblioteca a disposizione, avrei creato un Circolo Letterario, e potevo indire concorsi per grandi e piccoli, loro, pieni di entusiasmo, mi hanno risposto: “Giovanna, sei grande, la biblioteca è tua”. Così, da una mia idea e con l’aiuto degli amici è nata l’ASSOCIAZIONE LETTERARIA ITALO AUSTRALIANA SCRITTORI “A.L.I.A.S.” ora ACCADEMIA.

Dr. T. Ashok Chakravarthy, D.Litt

Poet-Essayist-Review Writer, INDIA Titull reklame Kështu shkojnë titujtReklamatve të mëngjesit, qëllimet ajrore godasin 15 civilë,duke marrë 20 jetë të pafajshme… Shpërthimet e bombave shkundinnjë treg të rënduar me njerëz…Gjaku njerëzor rrjedh rrëkenë rrugën e vetëshkatërrimit…. Me vdekjen dhe rrënimin gjithkund si flluckat e ajrit jetët zhduken fare thjeshtë, të zënë në humnerat e luftravedhe në batakun e konflikteve të brendshme.Dhimbjete zemrave dhe agonia rrethon në aktet çnjerëzore dhe barbare. Nëse je i fuqishëm, dakort, Nëse je i pasur, dakort,Nëse je influent, dakort Nëse je një politikan, dakort…Po çfarë… rreth të varfërit?Të privuarit dhe jetimin? Çfarë rreth fatit të urisë?Dhe çfarë rreth fatit të varfërisë, riskut të shkuarës? Kush është ai , i cili ka një mendimin?Kush është ai që do të vëjë një dorë?Në luftëne përditshme për mbijetsë, a nuk mund të sigurojmë një rreze drite shkëndijë?N ë skutat e errëta të zemrave të tilla po, titujt e reklamave deri në mendimet e mia,

Të bëj diçka , të kërkoj diçka.

Pegasi Nr. 21

Pse Çajupit nuk i është dhënë ende nderimi i duhur dhe i merituar?



Paksa e çuditshme dhe s’dimë si mund ta shpjegojmë faktin e hidhur të përgjigjes negative të kësaj pyetjeje domethënëse. Në arsenalin e dhënies së titujve “Nderi i Kombit” nuk figuron një titull i tillë për poetin e madh kombëtar, një nga Kryerilindsat e ndritshëm të Rilindjes Kombëtare Shqiptare. Harresë apo sfumim?! Lënie në mënjanim me dëshirë apo spostim vëmendje duke titulluar të tjerë shumë të vegjël në format, pa le në ide dhe konkretizim. Më 27 mars 2005 ne përkujtuam 139 vjetorin e ditëlindjes së Poetit të Madh Andon Zako Çajupit, që shpesh lihet në harresë të mjegulluar. Me shumë sakrifica e mund ne ngritën bustin e tij në qytetin e Gjirokastrës, duke u favorizuar nga pushteti demokratik. Pak lule për lëndinën e luleve, pak nderim për bilbilin e ndjenjës dhe të vjershërimit shqip, pak ditiramb për njeriun që i këndoi dhe i thirrmojë poetikisht shqiptarit për të ruajtur nderin dhe dinjitetin kombëtar, pak ngritje piedestali për njeriun që e pakësoi pulsimin e dhimbjeve dhe tregoi rrugën e progresit dhe përhapi në mendjen e shqiptarëve dashurinë për shqiptarizmën. Është koha të hapim sytë dhe të kthellojmë mendjen që Çajupi ynë dhe i të gjithë shqiptarëve të nderohet me titullimin më të madh të stimulimit: “NDER I KOMBIT”. Kjo është një kërkesë ligjitime e gjithë “pegaistëve” të Jugut si dhe e gjithë komunitetit zagorit në Gjirokastër, dhe e gjithë njerëzve që e duan Andon Zako Çajupin, të nxënësve të shkollave dhe studentëve, e cila duhet të merret në konsideratë. Duhet ditur mirë se çdo shqiptar e ka nder në zemrën e tij Çajupin e madh.

Konkretizimi i këtij akti është shpërblesa e nderimit merituese dhe dalja nga tulatja.

XHEVAT KALLAJXHI, DEKAN I GAZETARISË SHQIPTARE



Në vitin 1978 Avni Resuli “Koha Jonë” në Firencë revista tremujore boton letrën e tij drejtuar kryetarit të Shoqërisë “Vatra” z. Ahmet Dervishi.

“I dashuri z. Ahmet! U gëzova pa masë që JU po zgjidhni në krye të gazetës “DIELLI”, DEKANIN E GAZETARISË SHQIPTARE XHEVAT KALLAJXHI.”




Fotografia “Barkas”



Viti 1959

Në Shqipëri u shpall amnisti e përgjithshme për të gjithë të larguarit me përjashtim të 200 vetëve, të cilët nuk u falën, midis tyre edhe Xhevat Kallajxhi, Ahmet Zogu.

Filloi një propagandë intesive për rikthimin e të falurve në Shqipëri, në vendin amë. Ky kthim ishte dëshirë e brezit të ri 18-35 vjeç. Xhevat Kallajxhiu vjen i sinjalizuar për këtë akt në NEË YORK dhe thërret dy vëllezërit Emin dhe Fatmir Idrizi dhe në prani të 50 djelmoshave të tjerë u thotë: “ E shoh që keni vendosur të ktheheni në Atdhe dhe s´ka gjë më të bukur se kthimi në vendin tënd. Unë kam një mendim për zgjedhjen tuaj. Të dy vëllezërit u kthyen nga Xhevati dhe u përgatitën të dëgjonin vijimin e mendimit të Xhevatit.

“Edhe unë jam dakord që një nga ju të ktheheni në Atdhe. Se kush duhet të kthehet këtë do ta vendosni me short.”

Dhe kështu u bë. U hodh shorti. Fitoi Fatmiri. Edhe nga 50 djemtë që ishin të pranishëm në sallë, kishin shumë dëshirë të ktheheshin në Atdhe. Xhevati, pas hedhjes së shortit, i dha porosi Fatmirit:“Mirë, Fatmir, ti do të nisesh. Kur do të arrish dhe do të shikosh gjendjen atje as do të shkruash, as do të telefonosh, por pas dy muajsh, pasi të bindesh mirë dhe të shikosh gjendjen, do të bësh një fotografi dhe do t’ia dërgosh Eminit. Në rast se gjendja është e mirë ti do të bësh një fotografi në këmbë. Në rast se gjendja nuk është e mirë do të dalësh i ulur në karrige. Në fotografinë, që do të dërgosh nuk do të bësh asnjë shënim. Fotografinë do të dërgosh në adresë të Eminit.”

Dhe një ditë erdhi zarfi me fotografinë. Zarfi do të hapej në prezencë të djelmoshave, që donin të ktheheshin në Shqipëri. U lajmëruan të gjithë dhe, në prezencë të tyre, Xhevati hapi zarfin. Çuditërisht Fatmiri në fotografi kishte dalë barkas.Kjo fotografi e dykuptimtë fliste me kodimin e vet.
Episodi i dytë



Kur ishte Kryetar i Bashkisë së Sarandës Xhevati mbolli me nismën e tij ekualipte nga Qafa e Gjashtës deri në mol.

Në një takim me qytetarë të Sarandës ata i thanë në mënyrë komike: “Zoti Kryetar ekziston një proverbë : “Atje ku hyn dielli nuk hyn mjeku!”

Xhevati i zgjuar u përgjigj:” Kjo mbjellje nuk është bërë për të sjellë errësirën, apo hijen, por duhet të keni parasysh se pas dimrit vjen behari…”

Të gjithë u shtangën nga përgjigja e zgjuar e Kryetarit.
GOSTIVAR



Xhevati ishte njeri i aksionit edhe në fushën kulturore. Kur e caktuan në Gostivar N/Prefekt ngriti skena teatrore si dhe krijoi orkestrën frymore të qytetit. I thanë që të mbante me vete një bodigard, por ai në fillim nuk pranoi. Më vonë ai e mori bodigardin. Djali quhej Xhem Gostivari. Xhevati gjeti gjuhë të përbashkët me Xhemën, icili ishte mjaft trim dhe bëhet copë për Xhevatin. U lidh me një miqësi të madhe me të. Pas ikjes së Xhevatit nga Gostivari, Xhema krijoi një çetë nacionaliste, e cila hapi shumë punë. Kështu që Xhema u bë një njeri shumë i dëgjuar. Pushtetarët kërkuan me insistim ta eliminonin Xhemën. Kjo u arrit falë kunatit të tij, i cili e mbyti Xhemën. Pastaj serbët i prenë kokën si Ali Pashait dhe e shëtitën trupin e tij nëpër Maqedoni, për të kallur frikën. Kështu përfundoi trimi Xhemë. Por ai la dy fëmijë, të cilët nuk e harruan Xhevatin dhe fëmijët e tij, nuk e harruan atë lidhësi të mrekullueshme.Një djalë i tij ishte në Gistivar dhe tjetri në SHBA. Në ditë të marsit 1992 Galip Kallajnxhiu u ftua për një javë në Gostivar, duke kaluar këndshëm tek miku i babait të tij. Lidhësitë transmetohen në kohëra.

Koleksioni i gazetës “DEMOKRATIA”





Galipi rrëfen: ”Në vitin 1958 kisha ardhur në Gjirokastër nga Tirana për të kontrolluar hajatin e shtëpisë të hallës… Filluam gërmimin se mos gjenin ndonjë gjë… Për çudi, duke gërmuar, ndeshën në një gjë të fortë. Gërmuam me kujdes dhe nën këtë mbrojtje të fortë ishte një thes, i cili nuk lejonte lagështinë të futej në të. Kur e hapëm thesin, u befasuam. Koleksioni i gazetës “Demokratia”. U trëmbën. Ç’të bënim me të? T’i digjnim? Jo, vendosëm t’i rigroposnim. Kuptuam që ishte diçka e vyer, por edhe e rrezikshme për kohën. U nisëm në Tiranë. U konsultuam se ç’duhet të bënim me koleksionin e gazetave që nga viti 1925 – 1939. Fillimisht biseduam me Irfan Çoçolin, mandej me Kadri Boboçin dhe me Kadri Boboçin , deri sa çështja vajti te Shemzi Totozani, i cili, pasi dëgjoi se çfarë kishim zbuluar, na tha: “Do t’u jap unë makinë dhe koleksionin ta sillni në Tiranë…” Kështu që koleksioni ekziston sot në Bibliotekën Kombëtare të Tiranës dhe është pasuri kombëtare.

&

Në gazetën “Demokratia”, krahas gjërave madhore, që janë publikuar dhe botuar, e rëndësishme e thelbësore është edhe substanca e jashtëzakonshme e Dekartit, një nga krijuesit e Enciklopesisë franceze. Kjo gazetë nuk mund të dilte pa firmën e korrektorit të saj Halil Tuqit. Në prill të viti 1939, më 5 prill u ndërpre kjo veprimtari e madhe publicistike.

&

Një kontribut të rëndësishëm për gazetën “Demokratia” kanë dhënë të njohurit Jorgji Meksi, Vangjel Meksi, Branko Merxhani, Nebil Çika, Lasgush Poradeci dhe më vonë Vedat Kokona, Nonda Bulka, Nexhat Hakiu.



&

Ndodhej në Detroit në një ceremonial. Një plakë nga Kolonja e Korçës, kur mori vesh se zotëria, që kishte ardhur i ftuar në festë quhej Xhevat Kallajxhi, i tha: “Ore, zotrote, mora vesh se je kallajxhi. Unë kam nja dy bakëre të Shiqpërisë dhe dua t’i kallajis. A do të m’i kallajisni ju?”

Xhevati iu përgjigj:” Posi jo, vetëm që do të t’i kallajis, por edhe do të mbetesh e kënaqur ”.

Dua nuse vajzën e Mbretit

përrallë

nga Çajup Shehu

Na ishte një qytet i gurtë me një histori të trimtë dhe me njerëz të mençur. Madje dhe emrin e kishte të një princeshe trime… Në afërsi të qytetit na ishte një fshat i vogël me karakteristika fushore dhe me disa bregore të bukura. Edhe ky fshat shquhej për histori. Emri i fshatit ndryshonte nga emri i qytetit. Njerëzit e kishin pagëzuar me një emër pune, por njerëzit në këtë fshat punonin pak dhe hanin shumë. Fshati ishte i bekuar pasi ishte krijuar nga një familje me tradita fetare dhe patriotike. Fshati ishte mbrojtur me çdo kusht, madje dhe me armë. Meqënëse ishte afër qytetit lakmia për ta robëruar ishte e planit të parë.. N ëkëtë fdhat banonin dy pleq: një plak që quhej Shabë dhe një plakë, e shoqja e tij e quajtur Rubi. Kalonin n ëharmoni të madhe njëri me tjetrin, që këtë harmoni e kishte zili gjithë fshati dhe thoshnin: “T’I ngjajmë Shabës dhe Rubit!” Banonin në një shtëpi të vjetër dh epasuri kishin: Një pulë dhe një kokosh. Pula ishte racëe çuditshme dhe çdo ditë bënte bënte nga dy vezë. Kështu që një vezë ditën e hante plaku dhe një plaka. Një ditë plaka shkon për shkarpa nga bregu, ndërsa plaku shkon tek foleja e vezëve I pulës. Mori të dyja vezët,I zjeu dhe pastaj gjeti dhenjë shishe raki te sënduqi I plakës, e cila e ruante për ndonjë mik që vinte në shtëpinë e tyre. Hapi shishen me raki dhe filloi të pinte. Drodhi mustaqet spic, uli kapelen mbi sy dhe tha me vete: “Kapedane kjo plaka ime”. Kur u kthye plaka plaku ishte bërë çakërqejf dhe filloi ta mburrte plakën. Plaka,pasi shkarkoi shkarpat e kuptoi se plaku kishte bërë një marrëzi të pazakontë. Vajti te foleja e pulës,por vezë nuk gjeti. E mërzitur iu drejtua të shoqit: “ Ti I hëngre të dyja vezët?… Po unë çfarë do të ha? Pale ke pirë dhe raki që të piftë barku!…”

“T’u thaftë goja, plakë matufe!”

“Po jam matufe se të gjitha punët I bëj vetë dhe ti më bën llogje dhe mëpi raki, që mos pifsh më!”

“Mos më mallko, moj plakë e shëmtuar”.

“Unë kam qenë Mis Bukuria,more mustaqe pa larë…”

Shaj plaku e shaj plaka. Mallko plaku e mallko plaku. Sherri vazhdoi goxha. Plaku, megjithëqë ishte fajtor, rakia që kishte pirë s’e linte të kërkonte falje dhe ngriti shkopin dhe goditi plakën nga vithet… Plaka bërtiti: “O, o….” dhe vuri dorën mbi vithe duke mallkuar: “Të vraftë zoti, o plak! Isha t’I biesh këmbës!”Plaka nuk duroi dhe shpërtheu sa kurrë asnjëherë në jetën e saj. Kjo zënkë krijoi të çarën e madhe dhe vëndosën të ndaheshin. Dhe ashtu bënë. Plaku mori pulën dhe një dhomë. Plaka mori kokoshin dhe dhomën tjetër. Kështu filluan një jetë të re të ndarë, pa I folur njëri tjetrit. Plaku ushqente pulën dhe kur merrte vezët në fole këndonte me mburrje: ‘Pula ime bën kokove, Kokoshi yt bën gaxule!” Plaka e shkretë e dëgjonte këngën ngacmuese të plakut, por s’kishte ç’t’I bënte plakut dhe s’fliste. Ky sherr e preku shumë kokoshin dhe I detyruar nga kjo I tha plakës: ‘Më bëj gati bukën se do të iki në kurbet, pasi nuk jetohet më kështu.” Plaku nguroi, por kokoshi kishte vendosur. Plaka I bëri bukën gati në një shamitë nusërisë së saj. Kokoshi mori boçën, përqafoli plakën, me një shkop e hodhi boçën në sup dhe u nis për në kurbet. Plaka s’u përmbajt dhe në atë çast shprtheu: “E zeza unë, do të ma gjejë gjë kokoshin!” Kokoshi u prek pak, por serioz vijoi rrugën. Papritur para I del një dhelpër. Zgjati kokën përpara, hapi gojën dhe e kollofiti të gjallë. Ishte herë e parë që një kokosh kollofiste një dhelpër. Përsëri vazhdoi rrugën serbes. Te pylli I del një ujk I madh. Çuditërisht edhe ujku pësoi fatin e dhelprës. Nuk mund të vazhdonte të udhëtonte me , pasi Ia preu rrugën një lumë I rrëmbyeshëm. Ç’të bënte? Ishte në një dilemë. Ç’të bënte me lumin? Iu vërsul dhe e kollofiti dhe lumin… Kur papritmas I del një fushë e bukur. Duke ecur nëpër të I shfaqet një pallat mjaft I bukur, I cili siç dukej duhej të ishte I Mbretit, siç I kishte thënë plaka. U afrua deri te oborri I I pallatit dhe hipi në një pemë dhe ia nisi këngës: ‘Ki,ki, ki, dua vajzën eMbretit për nuse!” e dëgjoi vajza e Mbretit këngën ekëtij kokoshi dhe ia shkrepi të qarit: “Pse, kokoshin do të marr unë burrë?…” E dëgjoi dhe Mbreti, Mbretëresha. Kjo e fundit u dha urdhër rojave të saj që ta kapnin kokoshin të gjallë,se pastaj dinte ajo se ç’do të bënte. “Do t’ia përdredh kokën atij nursëzi!” – tha e xhindosur. Rojat u vërsulën dhe e kapën kokoshin dhe e çuan te mbreti. Mbreti tha : “Qenka I bukur. Pa futeni në kotec me pulat se mos I ndërrohet mendja!” Dhe kështu u bë. Kokoshi natën volli dhelprën nga barku dhe ajo e uritur I mbyti të gjitha pulat e Mbretit. Ushtarët, të nesërmen lajmëruan Mbretin se ç’ kishte ngjarë. Të gjithë u mërzitën për pulat e sidomos Mbretëresha. Kokoshi hipi prapë në pemë dhe filloi të ripërsëriste këngën për nusen. Vajza e dëgjoi prapë kokoshin dhe shtoi të qarat, duke u dhënë urdhër rojave të saj ta kapnin dhe t’ia këputnin kokën. Mbreti u tha: “Mos e vritni, po futeni në katuan e kafshëve ta shtypin ato natën. Kokoshi në mesin e natës volli ujkun nga barku dhe ky I fundit I hëngri të gjithë kuajt e mbretit. Në mengjes Mbretit I dhanë lajmin ekeq e shumë të hidhur që kuajt I kishte ngrënë ujku.

Kokoshi filloi të këndonte prapë këngën e tij. Kësaj here filluan të qanin të gjithë dhe u lëshuan të gjithë bashkë me ushatrët kush të kapte më shpejt kokoshin. Kokoshi fluturoi drejt në duart e Mbretit. Mbreti I tha: “Nuk ta këput kokën, por do të mbyll në depon eflorinjve, që të ngordhësh pa bukë.” Dhe kështu u bë. Natënm kokoshi filloi të hajë florinj sa si nxinte më barku. Vuri një flori në gojë dhe bëri sikur kishte ngordhur. Në mëngjes, kur e pa Mbreti tha: “Paska ngordhur I shkreti!” dhe dha urdhër ta hidhnin poshtë. Mirëpo kokoshi menjëherë dhe filloi të vraponte, duke kënduar: “Mirupafshim, o Mbret budallai!” Dhe pas disa ditësh u kthye te plaka, e cila u gëzua shumë që kokoshi I saj iu kthye shëndosh e mirë.

“O nënë, thirri kokoshi, shpejt bjer bishtin e fshesës dhe bjermë në kurriz se jam plot me florinj. Plaka bam me fshesë dhe kokoshi nxirr e nxirr florinj nga goja deri sa u bë një tog I madh. Plaku me pulën shikonin të habitur dhe në moment morën vendimqë edhe Pula të shkonte n ëkurbet. Plaka mori florinj I rregulloi dhe mejeherë vajti në qytet për të psonisur. Bëri flokët permanent te parukerja më e mirë e qytetit si mis që kishte qenë,, buzët I leu me të kuq, bleu një palë rroba të modës, një palë çizme të bukura, vuri kapelen mbi sy, mori dhe një karrocë me ushqime dhe u kthye në shtëpi. Plaku dhe Pula nuk enjohën fare Plakën, e cila kishte ndryshuar totalisht.. Plaka me mburrje u tha: “Nuk merrem me një mustaqe pa larë! Ashtu të pafsha se vetë e ke fajin. “ Plaku I habitur nuk foli dhe u fut në dhomën etij.

Të nesërmen pula u nis për në kurbet e përcjellur nga plaku për t’I buzëqeshur fati si kokoshit të plakës. Mori rrugën dhe vajti në kënetë. Gjej karkalecë e ha, gjej zhaba dhe ha, gjej zhapikë e gjarpërinj dhe ha deri sa e mbushi barkun plot. Kështue gëzuar mori rrugën për në shtëpi te plaku. “O baba, erdha unë, po merre shkopin dhe bjermë në kurriz, se mezi po marr frymë…” Plaku u gëzua. Shpejtoi të marrë shkopin. Tha me vete: “I lumtë kësaj e bëri kurbetin brenda ditës e jo si kokoshi që u vonua disa ditë!” plaku qëllo me shkop në kurriz dhe Pula nxirr nga goja zhapikë e gjarpërinj, zhaba e hardhuca e lloj krimbash, të cilët filluan t’I ngjiteshin nëpr këmbë. Plaku u torturua dhe filloi të bërtiste nga frika dhe hipi mbi tavolinë e mbi dollap. Plaka me kokoshin u shqyen së qeshuri. “Ashtu të pafsha, o plaku I lik!”

Në mëngjes plaka bëri tualetin e mëngjesit dhe u ul të pinte kafen. Plaku I penduar I vete te dera:

“Të vij një çikë, moj plakë?”.

“Tyt gomar, kacidhjar, bashkë ishim, pse u ndamë?…”

“Aman, o plakë nuk bëj më! Më fal,o plakë,jam fanatik, por nuk do të bëj më!” e të tjera fraza pendimi si këto.

Plaka, duke parë reflektimin e plakut të penduar, I tha: “Mirë. O plak matuf, na pesë florinj, shko në qytet dhe bëhu modern si unë, qethu, rregullohu, vur parruke…” plaku e pranoi kushtin dhe u bë modern.

Plaka e fali dhe rifilluan jetën si më parë , por me një kuptim të ri, të pasur. Plaku Shaba, Plaka Rubi , kokoshi trim dhe pula budallaqe filluan një jetë të lumtur.