"Jemi të gjithë ëngjëj..."

Pegasi

Nr 2(027) Gusht 2007




Adolf P. Shvedchikov



Anëtar Nderi i Lidhjes së Krijuesve “Pegasi” Albania, me qendër në Gjirokastër



PEGASUS AND A HORSEThere is a difference between pagasus and a horse.
Pegasus , the winged steed, likew to fly.
The horse eats, in a stable, oat and rye.
Pegasus neighs gaily, a hoarse
Sometimes is hoarse.
Pegasus is rapturous, sensitive and keen.
He is so famous, he is too proud
To think about a chattering crowd…
Life for the horse is an endless toil.
Sometimes we try to be as pegasus, of course.
To soar on the wing of glory in the sky.
But very soon we find we cannot fly.
we are, alas, only a working horse….

Petro Dudi W.P.S



Yjësia e shpirtit



…Dy zemra shohin një ëndërr,

Dy ëndrra bëhen një zemër.

Një zemër bwhet një mollë,

Një zemër bëhet një varkë,

Në lumin e rrëmbyer,

udhëton , udhëton ,

s’dihet sa gjatë…

Editorial
Një mënyrë ndryshe për të bërë poezi





Deti im




Flavia Lepre

Në magji statike zërin e detit tim dëgjoj. Dallga, që nga larg mbërrin, pozon jehonën e mijëra tingujve të bregut . Unë e humbas vetveten duke soditur kaltërsinë e qiellit dhe detit. Ky det është babai dhe robi i ujërave të ëmbla. Është gjithashtu nënë edhe për krijesat e ujit, për çerdhet sekrete të smeraldeve, për sirenat e çuditshme, veçanërisht për ato sirena të mrekullueshme që, unë ftoj gjithmonë e për të pauzuar në hapat e mia dhe pastaj për t’i nxitur për të kënduar me mua.


I adhuari dhe i fabulizuari deti im.

Është një univers, tërësi misterioze, që mbart mister dhe i magjishëm edhe pse në të ai mbart shumë mijëra kurthe (gracka) të rrezikshme. Është i biri i ligjshëm i infinitit, përjetësisë dhe unë e adhuroj si të jetë një zot. Vështrimi im zhbiron vellon e hollë, këtë hiç-asgjë, që ndan detin dhe qiellin, për të më përgatitur për të kapur shkëlqimin e verbueshëm papritur të yllit, pastaj për të biseduar me hënat folëse të neteve, të cilat mund të jenë të qeta dhe pa erëra.

Për pak çaste do të hesht, kur do të infiltrohem në arratisjet e “gabianëve”, të pulëbardhave për t’u bërë atyre shoqëri. Për t’u strehuar do të shkoj te sirenat e mia të bukura, duke u pozuar e duke u sistemuar në një qëndrim të caktuar të hapave të mi të dashur do të filloj të rrëfej me zërin fabulor (përmbledhje fantastike për fëmijë ) fabulën e Uliksit humbur midis koraleve dhe nënave perla, të shfaqura në sipërfaqe, midis dallgëve të zhurmshme. Dhe duke dëgjuar historitë e mia do të vijnë krijesa të tjera të detit dhe në fund fare do të këndojmë të gjithë së toku dhe bashkë me ne do të bashkohet edhe tingulli i dallgëve, i modeluar ritmikisht dhe gëzimi vezullues i peshqëve dhe pastaj çdo tingull do të pushojë dhe një qetësi e zorshme do të veprojë, që kuis midis shkumës së bardhë, përpara se të copëzohet në një zhurmë të madhe, të dhunshme, të shkaktuar nga forca dhe nga e qara e detit në furtunën e stuhishme dhe pastaj nga qielli, papritur, mbërrin stuhia.

Përktheu nga italishtja:Aleksandra Shabani

Elefteria I. Kallojeri(Hoxhaj)



We light the hope with a thousand candles…



A confirmation of what we have said before:

1. My definition of life


Married life



so fabulous,

….wonderful,

I feel royal…



1.

My husband and I

know the secret of making

Life longer:

Twice a week

we go to a restaurant and a beautiful environment,

with plenty of flowers and trees;

drink red wine

eat delicious food

we are vivified with our children

Converse with our friends…,

Listen passionately to the great melodies

Of the world and Top Fests…

We get pleasure in the great voices of the music

Marvel with marvels …

Our souls are lightened

Lit by good desires,

We light the hope with a thousand candles…Përktheu nga shqip në anglisht: Dritan Kardhashi

Emblemën e “kujtesës” të gjelbërimit me një emër shprehës natyror ”Denisë”.

Një njeri që iku, por që mbeti… E prejardhur nga lëndinat lulebukura dhe aromëshumë… të së bukurës dhe shpirtërores nuk i shkon të vajtuarit. Bukuria mbetet e bukur, bukuria shumëplanshe këndon dhe në çaste elegjimi me një shpirt të pasur… Pra, bukuria këndohet dhe s’qahet! Dhe kjo këngë ngrë peshë në hapësira qiellore dhe krenimi nxjerr flatra duke treguar origjinimin… Dhe shpirti perëndor dhe perandor lutet dhe për të luten. Lutja nuk është mëkatare dhe trupi mbetet po lastar shpërthyes, që vijon shpërthimin, duke ruajtur dhe transmetuar emblemën e “kujtesës” së gjelbërimit me një emër shprehës natyror”Denisë”, produkt i dashurisë së madhe Nexhip - Vito. Kujtesa ka përmasa gjigante, në rast se ndizen dritë me qirinj yjesh dhe ylberesh. Kësisoj gjithçka ndriçohet dhe dy të quajturit figurativisht “yje” pasojnë natyrshëm dhe bindshëm njëri - tjetrin…

Le të hedhin tufa lulesh në shtëpinë e re princërore dhe të ndezim pra “qirinj” kujtese të rinuar për Vito Bellon (Onjenë)….

Kristaq F. Shabani



Gjirokastër, qershor 2007

Forca e madhe e meditimit dhe e arsyes


Analiza e një vepre e parë me një sy profetik dhe me një këndvështrim meditues


“A mjafton loti?!…”




Një telefonatë e gëzuar, që brenda mban fshehur hidhërimin dhe etjen për të jetuar






nga Hysen Ali Hormova, publicist, anëtar i Kryesisë së Lidhjes së Krijuesve “PEGASI” Albania1.


Atë ditë kisha një ankth të shkaktuar nga pjesëmarrja në një mort. Makina, që udhëtonim bashkë me bashkëshorten, ishte ndezur flakë nga vapa. Bashkëshortja më mbante me bisedë për të më hequr mërzitjen, që më kishte mbërthyer, por edhe për të më larguar gjumin. Për çudinë e të dyve një gjendje e tillë nuk më kishte ndodhur kurrë. Në një moment, ku mbizotëronte heshtja, sinjali i celularit tim i prishi këto sekuenca qetësie, në të cilat kishim filluar të “zhyteshim”, pasi unë isha i përqëndruar tërësisht në guidimin e makinës. U dëgjua një zë i njohur: “Alo! S’po më njeh? Jam ….! Ndodhem në Tiranë, në një ambient të këndshëm me një shok dhe ish koleg, por njëkohësisht edhe studenti juaj… Është pikërisht ai që biseduam, kur Çano Nora më përshëndeti për 65 vjetorin tuaj. Është nga Fushë - Bardha…, Nexhip Onjea, i cili të sjell në kujtesë shumë qartë dhe të portretizon mjaft bukur… Je protagonisti i bisedës sonë. Unë po e dëgjoj me vëmendje të përqëndruar Nexhipin”.Në atë moment m’u freskua kujtesa… M’u kujtua se dikur, shumë dekada më parë, kisha “nxjerrë” një artilier, por nuk më kujtohej emri. Çanua ma freskoi kujtesën duke më thënë: “Ai, studenti juaj, oficeri artilier, quhet Nexhip Onjea!”… Shpesh herë ndodh shumë shpejt përshpejtimi im i kujtesës dhe sjellja aq shpejt ndërmend e atij djali të shkathËt dhe inteligjent, por me pamje të qetë e sfiduese, duke shpalosur disa karakteristika, që ndoshta të tjerët e atyre anëve nuk i kishin… “…Po vazhdojmë të drekohemi, pas një pune të lodhshme, intesive, mendore…… Nëse dëshiron t’i flasësh në këtë moment, foli…, “ – vijoi tË mË thoshte miku im POET dhe e kuptoi që unë kisha shumë dëshirë t’i flisja ish studentit dhe kolegut tim.


Të them qartas kjo telefonatë impresionuese, që nga shkëmbimi i përshëndetjeve me Nexhipin dhe vazhdimi i dialogimit më gëzoi shumë, por edhe më bëri të dyshoj pse bashkëbiseduesi ma përmblodhi shumë shpejt këtë njohje, me një ngutje, që brenda saj kishte një gëzim të dyfishtë, por me pak rezerva. Poetët dhe shkrimtarët bëjnë pjesë në atë kategori njerëzish, që dallohen për humanizëm, zemërgjërësi, por edhe për nota të theksuara të prezencës melankonike. Ata preken, i ndiejnë shumë gjendjet emocionale, sidomos fatkeqësinë e tjetrit dhe me çdo mënyrë e mjet bëjnë detyrën e “mjakiznjakut”

shpirtëror. Kjo u vërtetua, kur takova Poetin, pasi u kthye nga Tirana. Ai më shpjegoi se Nexhipi ishte përballuar me një humbje të përmasave të madha, nga më të rëndat.

“Dashuria e madhe e Nexhipit për ty, - më pohoi natyrshëm, - i dha një shkëlqim dhe një forcë të madhe syve të tij që, shpesh herë gjatë bisedës, përloteshin… Ato lot dilnin shpirtërisht nga një shpirt i blertë dhe shumë njerëzor, që dukej se kishte humbur pjesë të klorofilës jetësore… Sapo mbaroi së foluri Nexhipi me ty, biseda u zjarrmua më shumë, pasi protagonist i bisedës ishe vetëm ti… Nexhipi filloi të tregoi “bëmat” e tua të bukura… Kjo nuk është në sensin negativ, por gjithmonë pozicionale e pozitive… Figura jote ishte fiksuar apo montuar bukur në shumë ngjarje… Kjo më bëri dhe mua përshtypje, ndaj e dëgjoja mirë që të t’i përcillja të gjitha “të ngrohta”… Marrëdhënie të ngushta vëllazërore dhe raporte kuadro- student, një prezentim korrekt epror - vartës… Si përfundim , - më tha Poeti, - ti për Nexhip Onjenë ishe një njeri idhullor e reference…” Unë, në këtë rast, ndjeva një sadisfaksion të madh shpirtëror dhe s’kisha s’i të mos ndieja, pasi puna ime fliste, jeta ime aktive fliste, gjithçka fliste dhe kujtohej për të mirë me nuancat e saj të bukura, të ndritshme, ku flamurizohej shpirti im i pastër, vullneti, etja për dije dhe ndjenja e lartë e përkushtimit.

4.Bisedë me Engjëllin “Mikail”



Nga ky gjumë me syhapur, një zë i fortë dhe tronditës u dëgjua:

“Unë jam Engjëlli “MIKAIL”…

Unë i fryjta syrit të Vitos!

Ajo iku me urdhër të Zotit,

për të mbetur e gjallë në këtë botë

shëmbëlltyrë për gruan

dhe provë për Nexhipin

që ai të bëhet i fortë

dhe ashtu, si deri tani,

të çajë me kurajë

që edhe ai të meritojë lëvdatën time.

“Po shko, bir,

tek ai ,shoku yt, Nexhipi, dhe thuaj:

“Kjo botë në një gjendje,

kurrë e kurrë nuk qëndron,

ndarja dhe takimi bashkë rrinë,…

Ikën takimi dhe çdo kulm ka të tatëpjetën,

në një gjendje nuk vazhdon.

Në çdo brengë, dashuruesi,

burrë duhet të tregohet.

Nuk ka hije të tronditet

nga e keqja që i afrohet.

Pa durim për mundimet,

nuk arrihet qëllimi.

Mjet i vetëm për suksesin,

në çdo punë, është durimi!

Qysh prej kohësh është vendosur:

Çdo bashkim, ndarje do të ketë.

Asgjë në këtë botë nuk ekziston përjetë!”

“Ke të drejtë, o Engjëll i Perëndisë!”

Dhe m’u kujtua një vërset i Kur’anit që thotë:

“Kush kujton dhimbjet, hidhërimin e belatë

të atij, që fati i keq e goditi,

shëron zemrën e atij fukarasë,

shkollë i bëhet atij që nuk e diti… “

Ngjarjet njëra pas tjetrër, kurrë nuk ngjajnë…

Disa në fillim qeshin e në fund qajnë;

ka të tjerë që qajnë në fillim

e mbyllin keq të shkretën, pleqërinë”.