Prelud poetik nga poeti Kristaq Th. Gushi

E PUTHJA NGA LARG



Ndjeva aromën dhe pashë dy sytë e saj,

Unë adoleshenti, iu qepa pas.

Ajo rrinte mbi lëndinë, unë bëhesha lulja e saj,

Rehatohej përmbi rërë, unë bëhesha dielli i saj.

Ç’kënaqësi, o o o të jeeesh me ty.

Ajo ulej përmbi valë, unë bëhesha deti i saj,

Ajo më shikonte, unë bëhesha drita e saj.

E puthja nga larg, njëherë s’m’u mërzit,

I lija hijen time, njëherë s’më tha: ”Ik”.

Jo, jo, jo, s’më tha.

U dehëm nga puthja dhe ndjenja jonë e zjarrtë,

Fort na rrihnin zemrat, shijonim çdo çast.

S’kam më nevojẽ, të vjedh një shikim,

Puthjen e gjatë, ma fal vet, ai.

Jo, jo, jo, s’kam nevojë.

S’kam më nevojë, në pritje të rri,

Të gjitha m’i fal ajo, vetëm ajo...



MË 22 MARS 2005 & ORA 12:30’.

♥ DJE NUK E BESOJA BOTẼN ♥



Atẽhere, e shikoja atẽ, ajo me kureshtje mẽ shikonte me sytẽ e bukur,

Ndẽrsa sot e pranoj dẽshtimin tim tẽ padẽshiruar, qẽ kam ngelur vetẽ.

Ajo vajẽzẽ dje, ishte pẽr mua njẽ hẽnẽ syshkruar, ajo, ishte si njẽ flutur.

Sot them dy fjalẽ tẽ gẽzuara: Lum ai zogu. qẽ nuk ka frikẽ kur fluturon.



Atẽhere, dje mẽ sakt, dje. Fjalẽt e botẽs, e botẽs, mẽ dukeshi tẽ kota.

Nuk e di pẽrse, ndersa sot me dhẽmbje, e besoj vetẽmin time tẽ plot.

Sa e vẽrteta ẽshtẽ, po e jetoj nẽ sy, tamam siç e kishte thẽnẽ ajo bota:

Dhe nuk do ta harroj kurrẽ: Mos ore djal, mos u ngatro, ajo e ẽshtẽ kotẽ.



Dhe e ma thoshte bota shpesh: Ajo s’ẽshtẽ pẽr ty, ajo vajzẽ ẽshtẽ bosh

Dhe larg qoftẽ dhe e mallkuar, nese ti sot e pranon, e mendon ndryshe.

Dje, tẽ gjitha kẽto fjalẽ, mua nuk mẽ besoheshin, mẽ dukeshin tẽ kota

Dhe unẽ kurrẽ nuk ju besoja atyre njerẽzẽve, çfarẽ mẽ thoshte ajo bota:



Ajo bota me thoshte “Mos o njeri i mirẽ, mos, ajo vajẽz nuk ẽshtẽ pẽr ty,

Ajo, ty, tẽ do vetẽm pẽr tẽ tẽ marẽ parat, ajo, kurrẽ nuk do tẽ respektoj ty”.

Dhe unẽ si kokẽ mushkẽ qẽ isha, njẽ kokẽ fort, s’i besoja, i quaja tẽ kota,

Jo ore njeri nẽse je I zgjuar, zgjou, kẽtẽ rradhẽ ka tẽ drejtẽ bota.



Se mẽ thoshnin, e mẽ thoshnin dje: Do tẽ na kujtosh o i marrẽ njeri?

Se na vjen keq per ty, qẽ nesẽr, lumẽ, do t’i derdhẽsh lotet Ti, Ti, Ti.

Ku zemra e mirẽ dhe shpirti i dlirẽ, do vuajne nesẽr nga gabimi yt, yt, yt.

Unẽ kokẽ shkẽmbi, prapẽ, e prapẽ, dje, s’i besoja, mẽ dukeshin tẽ kota.



Por tani, sot, nẽ kẽtẽ vetmi, jo ore jo dhe kẽtẽ radhe, ka patur tẽ drejt bota,

Unẽ i sinqerti njeri, nuk i besoj atẽhere, aq sa lotet sot nuk po mẽ ndalen. Nẽ kẽtẽ vetẽmi, çuditem me veten time, pse i besoja gẽnjeshtrat asaj, kota

Dhe s’i pranova njẽhere tẽ vẽrteta, ato fjalẽt, qẽ mẽ thoshte ajo bota, bota.



Ato fjalẽt e botẽs dje, nuk po i kuptoj as sot. Pse mua mẽ dukeshin tẽ kota?

Mẽ fal i them asaj botẽs sot, e i lutem tẽ mẽ jap dorẽn tẽ ngrihem nẽ kembẽ,

Sepse kurrẽ nuk do tẽ gẽnjehem, as do rrẽzohem, nga shikimet gẽnjeshtare

Qẽ nga sot, unẽ do bẽm njeri,se njẽ engjell i vertetẽ, mẽ erdhi pẽr kẽtẽ jetẽ.



Tani e quaj lule, se respek jep dhe ma fal. E quaj shpres, se ẽshtẽ e vẽrteta,

Nga sot s’do tẽ joshem asnjẽherẽ nga sytẽ e bukur, qẽ dje mẽ gẽnjyen keq.

Sot mẽ çeli dielli me ditẽn e bukur dhe unẽ i thash me lumturi: Miremẽngjes

Sot eci i lumtur, mbi lẽndinat e jetẽs, mbi trẽndelinẽ,me kembet e shpreses.





Kristaq Th. Gushi, Gjirikaster. 084 26 21 86

Mirëse erdhe Kristaq, Gushi, dhe urime për temën dhe poezit shumë të mira që e ke krijuar.

Vazhdim të mbarë në të ardhmen.

Z G J O H U



Kush luaně me zjarrině, s’ka sy,

Ai kurrě, s’ka pěr tě dashuruar.

Me ty dhe mua, jetonte lumturia,

Sa u miqěsua, me ne dashuria.



Zgjohu dhe ti, fol me ěndrrat,

Sot po çuditem, e quajně lojě

S’e lotět e shpirtit, mě mbuluaně.

A ka Perěndi, mbi kětě tokě?



Botěn me shikim, dua ta mbuloj,

Se uně vdesě, kur ěndrra s’jetoně.

Flladin e shpirtit, dua t’ju dhuroj,

Me měngjeset, uně dua t’ju shoqěroj.



Ky měngjes, I sěmur u zgjua,

Pa dashuri, pa diellin po vdesě.

A ka drejtěsi, ne kětě botě,

S’e besa s’ěshtě loje, ngelet shpresě?



Botěn do shkri, tres mbi kujtime,

Ně tě dy, kohěn po ndajmě,

Botěn do mbledhě, ně njě grusht.

Njěrěn do japě, tjetrěn po mbajě.



Teksti e Muzika: Kristaq Th. Gushi,

MË 26 NËNTOR 2003 & ORA 07:15’.

Postuar: 8 Janar 2009 = Ora 00:40’.

HIJE DHE MISTER, NGELET





Po harroj minutat, po harroj oret, po harroj dhe ditẽt,

Por kurrẽ fytyrẽn dhe sytẽ e bukur, s’ja bẽjẽ tẽ huajẽ.

Asaj njẽ letẽr po i shkruaj sot, asaj qẽ dje m’u largua,

Se çdo gjẽ e imja, e saj, po ngelet njẽ mirazh nẽ sy.

Asaj po i shkruaj sot, qẽ emrin nuk ja kam harruar,

Se dje çdo gjẽ ishte e bukur, jo si sot, sytẽ pa dritẽ.

Çdo gjẽ e jona dje, kishte njẽ emẽr, tani ẽshtẽ larguar,

E çuditẽshme, çdo gjẽ nga ajo mesnatẽ, hije, e emister.

Sot s’po mẽ egziston asgjẽ, sot, nuk po bẽhet as e gjallẽ

Dhe guri po plas, jo unẽ i ziu njeri, qẽ po vdes nẽ merak.

Unẽ s’do ta harroj kurrẽ, po a ja vlen mẽ pẽr tẽ jetuar?!

Unẽ nga njẽ foto e njoha, ishe e bukur, sytẽ e diellit pashẽ.

Sot s’kam nevoje pẽr tẽ, tẽ mẽ lẽrẽ tẽ qetẽ, nẽ jetẽn pa jetẽ.

E di, ẽshtẽ njẽ çmẽnduri qẽ po bẽjẽ, po ndẽshkoj veten keq,

Por duhet ta pẽrcjell hije e keq dhe misterin, qẽ sot s’mẽ flet.

Edhe nẽse e kujtoj nẽ njẽ momen, do shikoj foton e njohjes…





MẼ 3 DHJETOR 2008 & ORA 15:20’.

Kristaq Gushi = 0682082067 – Postuar me 11 Janar 2009

HOMAZH SHPIRT



Heshtja e saj sa me vretë,

Më shumë se një plumbë.

Që tẽ mos mẽ thotě: Lammtumirë,

Sot po duroj, plagën e vetmisë.



Kokën, s’e vë dot mbi jashtëk,

Lotët e mi, krejt e kanë mbuluar.

Aq sa sytë, nuk i mbyll dot,

Nga e djeshmja, ajo sa ndryshuar.



S’e unẽ s’e dua njẽ meteor kujtimesh,

Unẽ s’e dua as nẽ imazh tẽ mẽ qẽndroj.

Unẽ dua shumẽ, pẽrherẽ njẽ yll ndriçues,

Unẽ e dua tẽ gjallẽ, zgjuar, dua qẽ ta shoh.



O Zot, pse ky ndëshkim sot, për mua?!

Gjithmonë e kam mbajtur mbi qerpikë.

O Zot, ajo një ditë do ta kuptoj qe ka faj,

Por do të jetë vonë, për tẽ mẽ thẽn: Më fal”...



* * *



Sa larg, nuk më ledhaton me shikimi,

Unẽ zgjas duartë, një meteor më ngelet.

Qielli do tẽ nxiet edhe pse ẽshtẽ ditë,

O Hëna ime, ku je, ku tẽ vajti ajo dritë?



* * *



Do mẽ ndalet shikimi, mẽ s’do tẽ shoh,

Lulet e bukura, do tẽ ulin kokën nën lot,

Kur tek ty, respektin tim nuk do të jetoj.

S’do kesh ngrohtësinẽ e diellt qẽ ty tẽ do.



* * *



Sa dhimbje, sa lot do tẽ mẽ shihni

Tẽ nxjera nga galeria e shpirti tim.

Sa lot, sa dhimbje po derdh edhe sot,

Mbi kẽto vargje, qẽ s’t’i ndẽrpres dot.



Sa larg e afer jemi, kurrẽ s’do tẽ harroj,

Hija jote pranẽ mẽ qẽndron gjithmonẽ.

Tẽ desha, tẽ dua, prandaj s’tẽ mallkoj,

Imazhin tẽnd, gjithmonẽ do ta gjalloj.



S’e ishet mẽ e bukura e yjeve tẽ qiell,

Asnjẽherẽ nga kujtimet s’do tẽ largoj,

Aq sa s’dua tẽ zgjohem nga ky gjumẽ,

Kurrẽ vetmin, s’do ta pranoj nga sot...



* * *



Ka ikur nga dje,

E s’di sa larg ẽshtẽ,

Qielli i rënduar duket,

Ẽshtẽ mbush token,

Ẽshtẽ bẽrẽ plagẽ?



Unë prapẽ do të pres,

S’e unẽ s’i kam faj...

Që buzëqeshja e saj,

Nuk po bëhet e gjallë.

Humba jetën, nga një fjalë.



* * *



Sinqeriteti është vyrtyti i shpirti tim,

Bashkë me respektin me rritet përditë.

Sinqeritetin e manaxhoj mirë në shpirtë,

Për të jetuar gjithmonë njẽ njeri i mirë.



Sinqeriteti ështe frymëmarrje për mua,

Dhe do të më ngeleti tillẽ, kristal në dritë.

Është vesa pẽr mua, përmbi lulet e kopshtit,

Sinqeriteti do të ngelet drita e syrit tim, tim.



Unë eci mbi sinqeritetin e kohës

Dhe ushqehem me ngrohtësinë e diellit.

Tek prehëri i hënës syshkruar, e yjeve,

Sinqeriteti im, do të mbështes vështrimin.



Unë fal dhe do të fal përherë respekt, e mirẽnjohje,

Unẽ pẽrcjedhe mirënjohje dhe sinqeritet njerëzor.

Asnjëherë unẽ, kurrẽ nuk do ta doja pabesin tẽnde,

Tek ato sy që më qeshnin për çdo ditë, e natẽ pa ty.



Se do të ma plagosnin respektin dhe mirënjohjen

Dhe do të ma mbysnin sinqeritetin e palindur mirẽ.

Ky është dhe do ngelet qytetrini i shpirtit tim njeri,

Në këtë amalgam mendimesh dhe sjedhjesh o Zot.



Unë jam dhe do te ngelem një shok i mirẽ, i pẽrjetẽ,

Unë jam një mik, jam vëlla, xhaxha, dajo dhe baba.

Unë jam dhe do të ngelem nẽ përjetëishtë, drejtẽsi

Unë jam: “Aspirat e ndërgjegjes sime në zhvillim”…





* * *



Unë i dua bukuritë e luleve,

Me gjithë aromen që kanë.

I mar me kujdes, në duar i mbaj,

Të gjitha i puthë plotë me mall.



Unë nuk di çfarë ke me mua,

Unë asgjë nuk të kam bërë.

Unë veç të dua shumë o dritë,

Vetëm errësirë sot më ke lënë.



Unë nuk di çfarë kodi keni sot?

Për etikën tẽnde po të pyes ty.

Se je bërë e vogël, e padukshme,

Aq sa në sytë e mi, sot s’po mẽ rri,



Ti ishe gëzimi, më zbukuroje shtëpin,

Prapë do ngelesh jetë në shpirtin tim.

Pa ty, nuk do të kem diell dhe dritë,

Pa ty, nuk do të jetoj kurrë lumturitë.



* * *



Sot më ke vrarë guximin krejt,

Aq sa nuk guxoi të të flas ty,

Kam frikë se s’do të më dëgjosh

Dhe s’i të të them pastaj: “Më fal”.



Sot nuk kam guxim të të afrohem

Edhe pse malli më tret për çdo ditë.

Më mirë të të shikoj nga pak e larg,

Se sa një meteor, nẽ sy të më rrish.



Unë sot, do ta djegë të gjithë trupin tim,

Le ta shpërndajnë, e në fsha dhe male,

Të gjithë hirë do ta shëndroj hije kujtim

Le ta derdhinë deteve, oqeane le ta tresin.



S’e unẽ edhe i vdekur do të gëzoj,

Unẽ sytë do t’i lë përmbi jastëk.

Asnjëherë s’do t’i zgjojë nga aty,

Le të jetojmë, me të kaluarën kohë…



* * *



Fjalët e shpirtit m’i ke vrarë shumẽ,

Unẽ nuk kanë zë, ẽshtë bërë jehon.

S’do të më shikosh ti, si kam ngelur

Dëgjo jehonën për mua, çfarẽ të thotë:

“Jepi vetes, jepi një mundësi të funditë,

Që qilimin fluturues ta zbukuroni të dy.

Harroje kohën, largësinë, harro gjithçka,

Lëre një ëndërr të keqe, lẽre ti o njeriu im”.

Ti o hẽnẽ qẽ tẽ kam dashur shumë, shumẽ,

Qẽ sot mẽ ka humbur nga sytẽ e shpirtit tim...



Nga Kristaq Th. Gushi

“ MË LEJO TË JETOJ “



Tẽ lutem, tẽ lutem, me thuaj,

A mẽ dashuron dhe ti, mua?

Unẽ po çmẽndem, unẽ po vdes,

Sa tẽ pashẽ, ẽndrra njẽ realitet.



Më lejo tẽ tẽ them: mirëmëngjes,

E dua dritë dhe lumturi përjetë.

Më lejo o lule, të bëhem vesë,

Më thuaj edhe ti: tẽ pres. Pres.



Gonxhe që më rritesh në sy,

Lule që më tretesh në shpirt.

Më lejo të qesh, siç qeshja,

Më lejo të jetoj, siç jesha dje.



Që nga dita që të pashë,

Pa ty s’jetoj dot, asnjë çast.

Më lejo t’ju puthë, t’ju dashurojë,

Dashurinë e zjarrtẽ, mos e torturo.



Ti je jeta, ti pẽr mua je e vẽrteta,

Shikom në sy, nẽ sy qẽ ta besosh.

Ti je dashuria, qẽ unẽ gjeta, e vdesẽ.

Nëse kam faj, mos mẽ fol, por mẽ vritẽ…



MË 12 PRILL 2007 = ORA 09:05’.



Postuar nga Kristaq th. Gushi, mẽ 14/1/2009

“ YLL I PASHUAR ”



Tẽ njojta ty, o yll im,

Ty o diell i pranverẽs.

Ty tẽ njojta o shpres,

O lumturi, o, e vẽrtetẽ.



Tẽ njojta o frymẽmarrje,

Ty, qẽ i jep, chatit jetẽ,

Ty tẽ njohjta o sy blu,

Ti je qielli dhe deti krejt.



Pẽr ty o Pamela po flas,

Shumẽ respekt tẽ vẽrtet.

Se ti je goca prej Tirane,

Se me ty, chatoj shpesh.



Ty Pamela, ty po tẽ shkruaj,

Si poet, e piktor i moderuar.

Se je e bukur, ti, je e zgjuar.

Chati, ẽshtẽ streha e gẽzuar…



MẼ 21 DHJETOR 2008 = ORA 01:53’.



Postuar nga Kristaq Th. Gushi

Mẽ 14 janar 2009 = Ora 20:30’.

Kristaq ! Gezuar Vitin e Ri!

Pẽrshẽndetje tẽ gjithẽve dhe me shumẽ dashamirẽsi ju them nga shpirti: Shumẽ famleminderit dhe shumẽ e shumẽ mirẽnjohje

pẽr lexuesin qẽ mẽ ka nderuar, pẽr vargun tim,

duke klikuar tek unẽ.

Respekt pẽr tẽ gjithẽ dhe atyre qẽ nuk e kanẽ klikojnẽ poezinẽ time.

Nẽ shẽnjẽ respekti po lẽ kẽtẽ poezi, qẽ ẽshtẽ

eskluzive pẽr lexuesin e www.Bashkimikombẽtar.

com.

Nuk po komentoj vargun e shkruar tani, sepse

ju do jeni vlerẽsues i kẽsaj poezi tẽ shkruar tani dhe nẽ vazhdim.

Me respekt Kristaq Th. Gushi = 068 20 82 067



DUHET T’JU HARROJ ?



Ty nuk tẽ kam dashuruar,

Unẽ nuk do tẽ dashuroj ty,

Prandaj nuk tẽ kam harruar,

Ne kemi qẽnẽ miq, ne, tẽ dy.



Sot ty, nuk tẽ kam larguar

Dhe me harresnẽ qẽ krijove.

S’e unẽ nuk jam i marruar

Dhe me humnerẽn qẽ krijove.



Lutesha tẽ pranoja çdo tẽ keqe,

Jo me ty dhe nga ty o njeri sot.

Prapẽ, nga kujtimi nuk tẽ largoj,

Sepse tẽ dua, jo si tẽ duhan ty…



Ty tẽ dua, qẽ sot nuk mẽ flet nẽ sy.

Lutesha tẽ pranoja, e siqeritetin fars.

Sepse tẽ doja, jo si tẽ duhan ty...

Unẽ jam i dashuruar, kurrẽ me ty, ty, ty.



Ty tẽ doja pranẽ, jo siç mendon ti,

Drita s’mẽ mungonte, o thesari im.

Mendoja: ti kishe respekt jo interes,

Kurre s’tẽ mendoj ndryshe, si je tani.



MẼ 15 JANAR 2009 = ORA 00:45'.

MOS GUXO TẼ IKẼSH



Mẽ lẽrẽ tẽ tẽ them dy fjalẽ, dy, vetẽm me kẽngẽn e bilbilit,

Por mẽ parẽ ma sillẽ tẽ lutem, atẽ melodin e kẽngẽs respekt.

Se vẽrtetẽ nẽ kẽto momente, dy zogjẽ, bẽinẽ njẽ shpirt tẽ lirẽ

Dhe lutem: Hape qiellin pẽr mua, s’e nuk mẽ zẽ gjumi prapẽ.





Njẽ fjalẽ, njẽ buqet lulesh, vetẽm ti ngelesh prapẽ yll,

Kẽtu jam dhe po pres, jam pas shpinẽs tẽnde, tẽ flasẽ:

“Lerẽm tẽ tẽ prek pak flokẽt, se unẽ nuk t’i kam prekur,

Vetẽm pak dua tẽ lozẽ unẽ, me kaçurelat qẽ ti mban.



Dhe mos guxo tẽ ikesh larg, unẽ do ngelem miku yt,

Qẽ as vet nuk po e kuptoje, pse kẽrkoj shoqẽri me ty?

As jam i denjẽ, unẽ kam shumẽ besim tek ty o vajzẽ,

Me kujtohet dita e chatimit, t’i mẽ shruajte, e para.



Dhe mos guxo tẽ ikesh larg, unẽ do ngelem miku yt,

Qẽ as vet nuk po e kuptoje, pse kẽrkoj shoqẽri me ty?

As jam i denjẽ, unẽ kam shumẽ besim tek ty o vajzẽ,

Me kujtohet dita e chatimit, t’i mẽ shruajte, e para.

MẼ 18 NẼNTOR 2008 & ORA 02:10’.

Postuar sot mẽ 16 Janar 2009 = Kristaq Th. Gushi. Fml dhe shumẽ mirẽnjoje pẽr lexuesin e vargut tim…

E po fort e paske lylis me lule, puthje e zemra ishalla po pshtojm.

DO DEHJMË BUZËT



Ne të lumturitë e dashurisë, ne,

Do të caktojmë ditën e lumturisë.

Diell, hënë, yjet, do të ftojmë,

Le të jenë, dëshimarët e përjetësisë.


DO DEHJMË BUZËT



Ne të lumturitë e dashurisë, ne,

Do të caktojmë ditën e lumturisë.

Diell, hënë, yjet, do të ftojmë,

Le të jenë, dëshimarët e përjetësisë.




I rrëmbeva ato buzë të nxehta,

I ula mbi petalet lumturi.

O jeta, o adrelin e shpirtit,

Ti do ngelesh, e vetëmia dashuri.



S’po rri vetë, me ty fluturoi,

Dy ëngjëj, kanë strehëz Perëndinë.

Unë të puth, të dua marrëzisht,

S’jam në ëndërr, me ty rri.




R E F :



Je zjarr, prushi do ngelem unë,

Përmbi buzë, jeta bëhet e pafundě.

Mbi valët e detit, do këndojmë,

Do pimë shampanjë, do dehjmë buzët...









Je zjarr, prushi do ngelem unë,

Përmbi buzë, jeta bëhet e pafundě.

Mbi valët e detit, do këndojmë,

Do pimë shampanjë, do dehjmë buzët...




Poatuar mẽ 16 Janar 2009

NUK DI PSE IKE







Sa mẽ mugon ti, nẽ sy e shpirt,

Sa shumẽ mẽ mungon ti tani.

Ty s’tẽ heqẽ dot nga sytẽ e mi,

Sot nuk di, s’di ku je fshehur?!







Asgjẽ nuk di unẽ, asgjẽ pẽr ty,

Oh, sa keq ẽshtẽ pẽr ne tẽ dy.

S’di pse ike, pse rri larg o dritẽ,

S’di ku rri, s’tẽ largoj nga sytẽ?





S’di ku je, s’di tani, o sytẽ e bukur,

Asgjẽ nuk di pẽr ty, pẽr ty o flutur.

Sot nuk di ku jam, vetẽ, kam frikẽ,

S’mẽ mungoje, ne dje rrinim tẽ dy.









Sot nuk di ku tẽ mbytem, ku, ku?

Lumenjtẽ, unẽ i kam kthyer det,

Detet janẽ shẽndruar si oqeane,

Nẽ oqean loti, po mbytem nga ty…







Athinẽ,Mẽ 7 Qershor 2008 = Ora 18:05’.







[b]Postuar nga Kristq th. Gushi,

Mẽ 17 janar 09 = ora 02:05’.



[/b]

1} MBETET E PAHARRUAR



E bukur e hijshme, ajo mẽ ka mbetur,

Nẽ shpirt mẽ rritet, ajo, nuk mẽ ka vdekur.

Ajo koha e djeshme, do mbetet e paharruar,

Dy kohe po jetojme, te sotmen, i vetmuar.

Sa e pashe bukurinẽ, shpirti mua m’u zgjua.

Dje, shikimi m’u gezua, sythet, rriten afẽr mua,

S’e sot ẽshtẽ larguar, ka ikur pa menduar.

S’di pse behet pluhur, s’di, ku ẽshtẽ strehuar,

S’e heq nga shpirti, kurre s’kam per ta harruar.

S’e njẽ ditẽ do t’me vije, ajo, qẽ mẽ ka zgjuar…



31 TETOR 2008 dhe postuar me 17/1/09

“ DI DHE S’DI TË QAJË “



Nuk kam fjalë, s’më ka mbetur asgjë. Unë kam ngelur vetëm, fillikat, me lot në sy.

Dhembja është një tragjedi në trupin e plagosur

dhe dhembja të merr jetën, o njeri, të merr shpirtin.

Gjysmën e dhembjes po e marr unë, oh, më falni,

bëra një gabim, të gjithë dhembjen do ta mbajë unë.

Unë jam i mësuar, unë jam i plagosur, unë di edhe të

qajë edhe të bërtas, se kurrë s’kam qeshur.

Unë jam hadhi i madhë, që njerëzit në shpirt më mbajnë.

Ju njerëzë, vetëm qeshni, ju mos qani, se vdekje nuk ka.

Ngelet një gabim a një fajë, ajo që mund të bëni ju, që me një falje, me një pendim dhe lot, koha e lahën, atë e largon.

Faji lahet tek burimi i pendimit, aty ku falemi shpesh,

aty ku Zoti na mban dhe drejton. Aty, në krahët e tij, si bijë të

dënjë dhe mekatar të tokës...

Si mundeni sot, të luftojmë vesin, që shoqëria e ult e mbanë. Vesi i keq, shtrin tentakulat dhe e keqja mbi valën e lumturisë jeton. Si dhe kur do ta largojmë?

Si dhe me se, këtë duhet të dim të gjithë. Mos qani o njerëzë të mirë, pranë rri unë, hadhe madhi.

Fenomenin të zhdukim, që drita të jetoj gjatë, gjatë,

errësira kurrë të mos ketë frymëmarrje dhe të rrijë pranë,

sa herë gaboni padashje që nuk është fajë.

Vetëm diell shikoni dhe qeshni sa të doni.

Unë i vuajturi, unë hadhe madhi, do të futem mes

Vorbullës dhe para syve tuaja, asnjëherë s’do të dalë.

Paçit fat, paçit vetëm lumturi, lumturi, lumturi...

F U N D

Më 15 nëntor 2007 = Ora 11:25’.

“ JO VYRTUALE … “



Me kujtimet e mia, rri në sy,

Mbase një ditë do të zgjohesh.

Dhe besoi, ti, do të më vishë,

Jo vyrtyale, por e gjallë siç ishe.



Në tunelin e pritjes, ka lëvizje, ka,

Pika e dritës, më afrohet ngadalẽ.

Pa shpresen, s’e vẽ kokë në jastëk,

Agimin e lumturisë, unẽ do të pres.



Nuk të them: “Do rri larg nga ty”,

Mbi këtë shtrat kujtimesh, do rri.

Le të vuaj unẽ në diell dhe me shi,

Unẽ do tẽ pres, sa ti, të më vishë.



Kurrë s’do të them: “Lamtumirë”,

Ti, nuk do të gjeshë si shpirti im.

Sa ngrohtësi ka në krahët e mi,

Unë s’do iki, unẽ do pres agimin…





Sa t’më vishë, hënën e yje, kam miq

Edhe pse nata, ngelet plot errësirë.

Unë do pres, nuk do të mbyllë sytë,

Në pritjen e dritës, nuk lodhet njeri…



[b]MË 17 NËNTOR 2007 = ORA 02:25’.

:twisted:Postuar me 17/1/09 = Ora 22:50'. K R S T A Q I [/b]

“ KOHA NUK NA FAL “



Për mua, nuk do të ngelesh e huaj,

Një pendim, këtë ditë po ta kërkoj.

A mundesh, ma kthesh të kaluarën?

Respekti yt, unë do ngelem përjetë.



Nuk të lutem, premtim tëndë s’ta kujtoj,

Ndoshta sot, ndoshta është tepër vonë.

Dhe pse harresën, nuk ta largoj dot, dot,

Në një karosel, kujtimi mbetet nẽ ëndërr.



Kur ike dje, s’di për tẽ mos u kthyer,

Por një fajë i yti, s’t’u kujtua atë cast,

Nuk di pse ke ike, pse rri dhe ku larg?!

Ti pẽr muaa ishe hëna, ditë dhe natë.



Sot nuk të njoh fare, je bërë e huaj,

Sa kohë ke, ke ti pa më parë mua?

Besoj më ke harruar, koha nuk fal,

Në këtë qytet, ne kemi lindur bashkë.



Unë prapë e prapẽ, do fal pandrprer,

S’e tẽ kam nẽ shpirt, ëngjëll të vërtetë.

Kur do kuptosh njẽ ditẽ, unë s’kam fajë,

Kurrë nga jetë, ty nuk do të mbajë larg…