MINIATURA POETIKE - FERIT RAMADANI

4.





Për puthjet, ledhatimet, qesënditë,
edhe për xhiron në shesh e për udhëtimet,
Ka mbetur një shteg misteri pa dritë
në zezonë ka flakur vlimet.

5.





Prandaj, në mesnatë, në këtë vetmi
përherë në vargje më del rimë stuhie!
Një vetëtimë oshëtin e fillon shi në sy
Janë lot dashurie...!

I.


Çdo fillim e ka një fund
dhe sërish fillon një fillim i ri!
Kam nis çdo shpresë ta humb
për këndjetën ardhmëri!
Se mbërthehesh kaq shumë me misterin
nuk besoja as dua ta pranoj,
ndaj trishtohem për besën e nderin
në koncepte se si t’i shpjegoj!

Janë doktrina që duhet kuptuar
në binar të jetës të rrezatojnë kuptim,
ashtu siç e kërkojnë dhe ligjet e nevojës
që pa to nuk hyjmë në jetësim!
Atëherë çka nevojë të rrëfehem
të të bind për gjithë ç’ ka ngjarë!
Se të dua me të unë nuk dëfrehem,
siç s’jam i lumtur kur jemi të ndarë!

III.


Unë i kam parimet dhe vendos për fatin
si dhembjen e shpreh dhe dashurinë,
nëse Ti e krahason luginën me shpatin
mos i ngatërro përmasat me njerinë!
Se ai nuk është as lodër lojërash
nuk është krijesë për eksperimentime
ndonjëherë i ngjan balonës
dhe plas befas për takime!

IV.


Por unë nuk plas edhe kur shkoj zjarr
as hi nuk bëhem nga dashuria,
se të dua se kam ndërmend ta marr
gjithë misterin që krijon provincë -verbësia!
E kam luftuar dhe do ta luftoj
të guximshmit në jetë i kam ideal,
sa flijojnë - dhe atë e kuptoj
të madhërishëm i shoh sa një mal!

V.


Po si mali që n’shekuj përballet
edhe në ngricë edhe në blerim,
asnjëherë nga rrita nuk ndalet
asnjëherë s’përkulet në trishtim!
Me të tillë dua të jem pranë
dhe i tillë vetë dua të mbes,
ndaj mos prit më shumë lutje
se pa Ty befas do të vdes!

VI.


Jo! Do të jetoj ashtu i vetmuar
se të dua gjithmon jam krenar!
Por, për misterin tënd të tepruar
nëpër shekuj mund të rrijmë të ndarë...!
Edhe atëherë kur s’do të takohemi
edhe atëherë kur t’jemi në shtegtim,
e di se s’do të largohemi
nga një ndjenjë për një pikëtakim!

VII.


Po! Për atë që do të mbesë pezull
ashtu siç mbesin në qiell yjet
më kanë pushtuar djajt e padukshëm
vërdallë më shkojnë fushat, pyjet!
E ndjejë se në brendi vullkani
më shpërthen si lotët që m’rredhin në sy,
ngado që të nisem ec drejt varrit
se malli më djeg për Ty !

VIII.

Një ditë kur t’më pushojë frymëmarrja
dhe zemra t’më pushojë n’kraharor,
Në rrugën e qiellit mund t’më takosh
tek vezulloj ndër meteor!
Ashtu tek vezullojnë e shuhen befas
për të mbetur dikun në errësirë !
Po deshe mos thuaj kurrë :Mirupafshim!
Unë, s’të them kurrë : Lamtumirë!__________________

NË KËTË KOHË KUR BISEDOJMË

*

E trita ! Përse heshte ! Përse ? !
Ndoshta rri e mediton në vetmi !
Në jetë ka ardhur e praruara Dije
të shpie të fala për dashuri !

https://www.youtube.com/watch?v=cN3r9UL4hMk


Në këtë kohë kur bisedojmë
përse loti t'u përlot,
vallë kështu mërgojnë
ditëtakimet në këtë botë !

Përse s'më thua E trita
ç'është kjo dallgë në qerpik
ashtu derdhet e vërteta
në agim kur lind vërtik !

Çfarë çerpiku i përlotur
çfarë vështrimi në shestim
gjithë ëndërrimi s'ka të sosur
duke pritur një vegim !

https://www.youtube.com/watch?v=G2HpuWjlGqI


Dhe jam në shpirtin që vuan e lëngon,
Rend t'ia sjell me vargje lumturinë,
Çdo çast në vetmi një vrull më mundon
ku ta gjejë ilaqin t'ia kthejë qetësinë !

Prej dritës së syrit i fal rreze pranvere
prej zemrës lëng jete t'i shkoj në damar
dhe shpirtin ia jap po prej kësaj ere
se shëndeti i saj më bëhet nektarë...!