MINIATURA POETIKE - FERIT RAMADANI

1. ( prelud)




Në damarët e jetës më rrjedh verdhësi
Muzgu më mbulon me ngujim!
Në heshtje përbijë të Rrufesë shëmti
Dhe mbjell n’ugarin e jetës - Blerim!

2. (sirenat e pikëllimit)





Sirenat e pikëllimit kandila dhembjesh ndozën
Cilën këngë ta nis në konak?
Dritëhije takimesh në peng dashurie mbesin
Akullnajë që më shprish e më vë në lak!

3. (fjala qëndresë )




Rruga e gëzimit tim nuk ka adresë
Lotët ujisin lulet e vetmisë
Ç’domethënie paska fjala qëndresë
Kur flet për Kujtimet e Dashurisë!


(Tri miniaturave në Takimet Poetike të Karadakut “97,
u takoi shpërblimi i dytë .
U botuan në Flaka, 8 maj 1997).

4.(Baladë për takimet )




Në pikën e goditjeve priten e vriten takimet
Muza e gjakosur varet në hark!
Në zemër të pranverës zjarr për blerimet
Baladë për kujtimet që hyjnë në varg!

5. (meditim)





Në këngët e mia statuja e territ
Gurra vreri derdh klithma e vetmi
Mërgojnë gëzimet nga tufani i ferrit
Si kandila zjarri në stuhi!

6. (në sfond )






Në sfond rrëzoma mbërthen gjymtyrët
Përmasa e rrëfimit gulon në damar
Vaj e lot për Sirenat e pikëllimit
Për dashuri - Kosovën time të vrarë!

7.(shfrim )






Unë det vetmie nga jeta në jetë rropatem
Një botë kujtimesh më hap vrragë!
Ju - ortekë që më sillni rrëmbime
Dhe mbeteni plagë mbi plagë !

8. (soditje)






Përplasje si dallgët e detit ndjejë
Bullar’ i shpirtit tim shpërthen!
Çaste që ikën ndër biseda kohe
Vala e mallit me lot i rrëmben!

9. (në pritje)






Në thellësi vargjesh lexova universin
Damarët e jetës kam vënë në pritë!
Statujë që frymon - terri i robërisë!
Dhe ti ! Shpresa ime Lindditë !

1.




Heshtje e vetmi në net pa gjumë
Me zjarr e flakë më pushton errësira!
Ti endesh diku larg si vullkan pa fund
dhe derdhesh si drita - se je më e mira!

2.





Si Nimfë të shpërthejnë buzëqeshjet
amfora dashurie sytë të derdhin zjarr,
Në vargjet e jetës i kthen përleshjet
shigjeta goditjesh që më shpiejnë në varr!

3.





Dhe s’mundem t’i duroj këto fushëbeteja
Ti në zemër më krijon vetmi,
Në net pa gjumë si Leonardo Davinçi
për Monalizën e vargjeve rri!

4.





Përshkruaj portretin tënd dhe zërin
që befas më hy nëpër detin e vetmisë,
E di se prangat më kanë kurthuar
E di se jam udhëtar i stuhisë!

5.






Nëpër ngricën që m’i ngrin damarët
bëj rrugën në mister e skëterrë,
ç’dehje më fal buzëqeshja jote
që më sjell blerim e pranverë!

1.





Si t’i shpreh gjithë frymëzimet
që më shkojnë vërdallë në mendime
sa herë përpiqem t’i mbarshtroj si dua
më thua : Ngele në provime!

2.





Unë s’kam rënë ndonjëherë n’filozofi,
në matematikë dhe kërkime operacionale,
Unë ngatrrohem gjithmon në metrikë
kur të shoh ty se je ideale!

Të të thosha shenjtore, siç ishe
m’u bë se është pak se sa të dua,
të të them se të kam dritë për jetën
kam frigë tufanin se e shuan!

4.





Ndaj e di se je gjithçka nga pak
krijesë që frymon në qenien time
më bëhesh vrull i ngrohtë në gjak
dhe më deh me buzëqeshje në zgjime!

5.





Megjithatë, me një ngrysje vetullash më ngrin
si acari që sjell ortekët e akullnasë,
në brendinë e zemrës sime atë çast
ngrijnë shpresat e sevdasë!

1.





Mesnatë! Errësira shtrihet në pafundësi
gjithçka ka rënë në gjumë për pushim e rritë!
Unë tretem për vargun poetik në vetmi
Për Ty që më vë zjarrin në pritë!

2.





Edhe zërin, edhe buzëqeshjen, haprimet
i dëgjoj se si më mbesin peng pushtimi!
Sërish ndjejë në shpirt shamatë
Më ndizen ndjenjat si rreze zgjimi!

3.





Përballem pa gjumë në shtrat
në pafundësi më enden vargjet e frymëzimit,
Ti shndërrohesh në dashuri të gjatë
të mbushish përmasat e rrëfimit!