Antologji Poetike Korsi e Hapur 1 viti 2008

Zëri i tretë







Fytyrë tjetër



Goditi heshtja,

u humb

harmonia e lëvizjes;

me copëtimin e hënave

ndërtoj tani

fytyrën time tjetër.

















ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ











Το άλλο πρόσωπο



Χτύπησε η σιωπή

Χάθηκε η αρμονία της κίνησης

Με θραύσματα φεγγαριών

Χτίζω τώρα

Το άλλο μου πρόσωπο.

Hapa



Hapa trokasin

pa ritëm,

pa masë,…

Përse nuk dinë,

ecin në rrugë të rrethuara

me një hidhërim të gozhduar.

Ndën shputën e këmbës së tyre lakuriqe

dy damarë të kaltër

hemoragjojnë gjak nostalgjik

mbi trotuarë,

shikojnë kaq gjëra,

kaq skema,

kaq diellore

dhe përqafime hënore,

njohin kaq tinguj trotuaret

dhe bëjnë një minutë pushim,

te fjalët.







Βήματα



Βήματα ηχούν

Χωρίς ρυθμό, χωρίς μέτρο

Γιατί δεν ξέρουν

Προχωρούν σε δρόμους κικλικούς

Μ’ένα πένθος καρφιτσωμένο

Κάτω απ’το πέλμα τους το γυμνό

Δυο φλέβες γαλάζιες

Αιμορραγούν νοσταλγία

Πάνω στα πεζοδρόμια

Βλέπουν τόσα πράγματα

Τόσα σχήματα

Τόσα ηλιακά

Και σεληνιακά αγκαλιάσματα

Γνωρίζουν τόσους ήχους τα πεζοδρόμια

Κάνουν ενός λεπτού σιγή στις λέξεις.

Fjalët



Por tani fjalët nuk dëgjohen.

Nuk dinë tani fjalët

lozin me vajtim

si fizarmonikë,

sepse rrugët u palosën në dysh.

Nuk mundën

të mbajnë hapat e mia

dhe u palosën në dysh.



U mbytën tingujt ,



Zëri

Oshëtima

e një kambane të largët,

Fjalët

rrudha në heshtje.















Λέξεις



Αλλά οι λέξεις τώρα δεν ακούνε

Δεν ξέρουν τώρα οι λέξεις

Παίζουν θλιμμένα φυσαρμόνηκα

Γιατί οι δρόμοι

Διπλώθηκαν στα δυο

Δε μπορούν

Να κρατήσουν

Τα βήματά μου

Και διπλώθηκαν στα δυο

Βούρκωσε ο φθόγγος

Η φωνή

Αντίλαλος

Καμπάνας μακρινής

Οι λέξεις

Ρυτίδες στη σιωπή.

Tjetër heshtje



Kjo heshtje

nuk ka fletë peme të kapet,

vend që të bier;

nuk ka kohë,

fusha nuk ka

rreth e rrotull

u bë kristalinë

nëpërmjet resë dhe të stuhisë

dhe pret në mes të ajrit.

Çfarë mund të presë një heshtje,

përveç një tjetër,

heshtje më të thellë

e pakalueshme.

Dhe të gjitha hënat mbyllur.

Në mes të zhurmës

të shkretë

të hapave.









Άλλη σιωπή



Αυτή η σιωπή

Δεν έχει φύλλο να πιαστεί

Χώρο να πέσει

Δεν έχει χρόνο

Τοπία δεν έχει γύρω

Κρυσταλλώθηκε

Ανάμεσα στο σύννεφο και στον άνεμο

Και περιμένει μετέωρη

Τι μπορεί να περιμένει μια σιωπή

Εκτός από μιαν άλλη

Πιο βαθιά σιωπή

Απροσπέλαστη

Και όλα τα φεγγάρια κλειστά

Μέσα στον κρότο

Τον ερημικό των βημάτων.

Copëza



U mbush me vetmi ajri.

Ku të shkëlqejë tani dashuria?

Nuk di.

Edhe të gjitha nuk dinë përrreth,

një metër kërkoj

në thellësinë time të pamatur,

u mbulova me tërë dritën

dhe tërë errësirën

të të arrij.

Udhëtimet- hi oqeanikë

dhe asnjë pikë dallgë,

brenda në rërë,

o, epoka ime shterpë.

Vende të së tashmes.

Dashuria ku është?







Θραύσματα



Γέμισε μοναξειές ο αγέρας

Πού να λάμπει τώρα η αγάπη

Δεν ξέρω

Και όλα δεν ξέρουν γύρω

Μέτρο ζητώ

Στον άμετρο βυθό μου

Τυλίχτηκα όλο το φως

Και όλο το σκοτάδι

Να σε φτάσω

Ωκεάνεια στάχτη τα ταξίδια

Και ούτε στάλα κύμα

Μέσα στην άμμο

Ω εποχή μου στείρα

Ενεστώτα τοπία

Η αγάπη πού είναι;

Ikje në farën e qiellit











Φυγή στο Σπέρμα τ’ Ουρανου



Φυλλοβολώ λίγο, λίγο

Βγάζω ένα ένα

Τα βαριά μου τα ρούχα

Να τα χαρίσω στο κρύο

Λίγο λίγο βραδιάζω

Μεγαλώνει το κέντρο της φυγής μου

Το σημείο μου ανοίγει

Στην άβυσσο γεννάει άστρα.

Η χλωροφύλλη μου

Εξατμίζεται

Στο σπέρμα τ’ουρανού

Δίσκος ακέραιος

Κοίλος και κυρτός

Εκπέμπει όλο το φως των πραγμάτον

Που μου δόθηκε.

* * *

Skematizimi c



Kërkoj të mësoj

sa

mesdita qiellore

kam kaluar.

Sa

shenja mesditësore

kam arritur,

vjeshtore

dhe dimërore,

sa kthime dielli,

sa!











Σκεδιασμός γ’

* * *

Shtrydha shpirtin tim

brenda meje.



Brenda teje banoj,

brenda teje ekzistoj.

































* * *

Simfonia e orëve



Pjesa e parë





Arka e Kohës



Jami pangopur në kohë

dhe në vite.

Natë dhe ditë të shumta,

nuk banoja në trupin tim.

Banoja

në Vende

me plot diell

edhe erëra të forta.

Vetëm koha viti edhe era

më njeh

rrudhat e mia.

Nuk e dinë

tërë jetën time.





Συμφωνία Ωρών



Ακολουθία Πρώτη



Η Κιβωτός του Χρόνου



Ασωτεύω στον καιρό

Και στο χρόνο

Νύχτες και μέρες πολλές

Δεν κατοικούσα στο σώμα μου

Ηλιοστάσια και θύελλες κατοικούσα

Μόνον ο χρόνος και ο άνεμος

Με γνωρίζει

Οι ρυτίδες μου

Δεν ξέρουν όλη την ζωή μου.

Ikona drite





Direku i të menduarit,

trupi anije;

shpoj vertikalisht kohën

që nga maja më e lartë

Të bërtiturit e mi si anije kozmike.

Po lartësohet flaka,

kalon ERËN…

Ikona drite,

vende të pakufishme.

Një trup është koha dhe vendet.

Baltë, det, njerëz

dhe qiej,

një trup.

Zbraz të gjitha rrezet e mia.

Perëndoj

dhe lind

në një kohë tjetër.





Eικόνες Φωτός



Κατάρτι ο νους

Το σώμα καράβι

Τρυπώ κάθετα τον καιρό

Κατακόρυφα

Διαστημόπλοιο η κραυγή μου

Υψώνεται φλόγα

Διαπερνάει ερέβη

Εικόνες φωτός

Ασύνορα μέρη

Ένα σώμα ο χρόνος και τα τοπία

Χώμα, θάλασσα, άνθρωποι και ουρανοί

Ένα σώμα

Αδειάζω όλες τις αχτίδες μου

Δύω και ανατέλλω

Σε άλλο χρόνο.

Në errësirë



Në damarë

po rrjedh errësira.

dritën po shtyn pa u ndalur,

e përçan

e hedh në dallgë,

në gremina e gozhdon.

Hëna

nga pjesa e saj e ndritshme

e brumos

sfera - fanari;

po më rriten duart,

shpërndahen

si agime

nëpër kodra,

si një djalë pa mendje

po kthehem në liman.











Το Σκοτάδι



Στη φλέβα

Κυλάει το σκοτάδι

Το φως το σπρώχνει ακατάπαυστα

Το διασχίζει

Το σκορπίζει στο κύμα

Σε κρεμνούς το καρφώνει

Φεγγάρι

Από τον φωτερό πηλό του

Πλάθω σφαίρα – φάρο

Μεγαλώνουν τα χέρια

Σκορπίζομαι

Σαν χαραυγή

Στους λόφους

Σαν ξέμυαλο παιδί

Γυρίζω στα λιμάνια.

Tjetër ndjenjë





Ndriçoi gjaku

brenda në flori

edhe pashë

Dielli fikte errësirën,

erdhi me një shtambë uji në dorë

e mbështeti në gjunjët e mia,

u ul të më lante këmbët

tha:

“Të dashurosh pa pushim”

deri sa të bëhesh i padjallëzuar.

Të duash

me gjithë mendimin tënd,

gjersa të dridhen ndjenjat.

Cepi i rrobës përkëdhelte gishtrinjtë

që kishin skemën greke.

Thonjtë të dukshëm

një dridhje trupore.





Άλλη αίσθηση

Dëshira të tjera











Άλλοι πόθοι



Στο πέτρινο πεζούλι

Κυλούσε ο Έρωτας

Η στάμνα χώρεσε

Όλη τη δύψα

Ήπιε όλη την ηδονή

των πηγαδιών,

Πηγές και πλατάνια

Στα ποτίσμενα δροσιά

τοιχώματα

Τέσσερες πυρήνες ήλιου

Τέσσερα φεγγάρια

Ένας γαλαξίας

Μέσα σε μιά στάλα

Όταν ξεχειλίζουν οι πόθοι

Το σώμα δεν φοβάται πια.

Pjesa e Dytë





Syri i kohës





ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ





Το μάτι του καιρού



Ήσουν από πάντα

Στο κέντρο μου

Γέννησα όλα τα παιδιά σου

Σε χώρο αδιάστατο

Πριν χιλιάδες χρόνια

Γεύτηκα την ωραία ειδή σου

Σε όλους τους καιρούς

Κύματα νοσταλγίας

Φωτίζουν το σκοτάδι μου

Ήπιες μεδούλι της ψυχής μου

Του πνεύματος σου το μεδούλι ήπια

Ανάτειλαν ωραία παιδιά

Σπέρματα θεία

Ήσαν σοφοί η ποιητές

Άλλοτε τρομεροί προφήτες.

Fëmija



Një kohë e pambaruar na ndan,

një nostalgji e pafundme.

Tani thur mite,

për Atë, më të dashurin,

Atë, që tani nuk është,

që do të vijë në një kohë tjetër

që do të ketë zërin tënd,

zërin tim,

do të ketë muzikën në qelizat e tij.

Në “këtë” fëmijë

i them mbrëmjeve përralla.

I këndoj, më këndon

në dhoma

që nuk janë ndërtuar ende.

Bashkë me të shkoj,

sepse tani një lumë është.



Το παιδί



Άπειρος χρόνος μας χωρίζει

Άπειρος νόστος

Τώρα υφαίνω μύθους

Για το πιο αγαπιμένο

Εκείνο που τώρα δεν είναι

Που θάρθει σ’άλλο χρόνο

Που δεν έχει τη φωνή σου

Τη φωνή μου

Θα έχει τη μουσική στα κύτταρά του.

Σε τούτο το παιδί

Λέω τα βράδια παραμύθια

Του τραγουδάω, μου τραγουδάει

Σε κάμαρες που δεν έχουν χτιστεί ακόμη

Μαζί του πηγαίνω

Γιατί τώρα ένα ποτάμι είναι.