Antologji Poetike Korsi e Hapur 1 viti 2008

miriadi di stele la esemplificazione delle umane cose. La grandezza storica della patria cui appariene, unita alla conoscenza, rendono ancora piu’ affascinanti I versi che compongono le sue liriche, da ciu affiora un tenue sentimento di solitudine, costituito da “silenti conversazione”. Ad arrichire le immagini della natura indubbiamente, contribuisce, in gran parte, la localita’ in cui l’autrice vive e cio;e heidari che si trova nelle adiacenze di Atene.

Che da dire anche che Leta Koutsochera e’ una poliglota e, oltre alla propia lingua madre, conocse l’inglese, il francese, l’italiano e sopratutto il Tedesco. In Germania, infati, Leta Koutsochera ha frequentato l’Accademia delle Belle arti di Stoccarda e quindi ha avuto modo di entrare in contatto con membri di diverse comunita’ straniere, oltre ai tedeschi. Oltre a conseguire, dungue,un’ottima maturazione poli-culturale, ella ha avuto modo di perfezionare l’arte scultorea e piu’ tardi, nella sua madrepatria quella di disegno e pittura, raggiungendo livelli straordinariamente elevate. I colori vivi e le immagini nitidi delle sue opere pittoriche ne sono una prova alquanto inconfutabile. Il completamento artistico di Leta Koutsochera fa sic he ella si colloca in un contesto di autori conteporanei europei di prima categoria, come Franca Moraglio (Italia) o Carmelina Seoane Diaz (Spagna). Ella sapra’ ancora sbalordirci con le sue opera siano esse scultoree, pittoriche o di qualsiasi opera siano esse scultore, pittoriche o di qualsiasi altro genere.

Renza Agnelli

*

Nota kritike

Nga Renza Agrelli

Poezia e Leta Kucoherës është konstelacionuar me më të freskëtat perla të njoma të ushqyera nga imazhe fushore natyrore që tërheqin vëmendjen e lexuesit. Dhe atyre u renditen imazhet kozmike që përfaqësojnë ngjitje shpirtërore të artistit, duke u kurorëzuar me pafundësi yjesh me ilustrime me shembuj të çështjeve njerëzore. Madhështia historike e atdheut të cilit i përket, e bashkuar me njohjen, i bëjnë akoma edhe më të magjepsur vargjet që krijojnë lirikat e saj, nga të cilat lulëzon në sipërfaqe një ndjenjë zalie vetmie krijuar nga bashkëbisedime të heshtura. Duke u pasuruar me imazhe të natyrës, sigurisht kontribuon në pjesën më të madhe, në sfondin në të cilin autorja jeton dhe gjithashtu Heidari që gjendet në fqinjët e Athinës. Gjithashtu duhet thënë se Leta Kucohera është një poliglote dhe përveç gjuhës së nënës së nënës së saj njeh anglisht, frëngjisht, italisht dhe mbi të gjitha gjermanisht. Në Gjermani në fakt Leta Kucohera ka frekuentuar Akademinë e Arteve të Bukura të Stokardës dhe kështu ka patur mundësi për të hyrë në kontakt me anëtarë të komuniteteve të ndryshme të huaja, përveç atyre gjermane. Përveçse të pasuarit, megjithëse me një pjekuri të shkëlqyer shumëkulturore ajo ka pasur mundësi për të perfeksionuar artin skulpturor e më vonë në vendin e saj mëmë, atë tw dizenjimit dhe pikturës duke iu shtuar niveleve të jashtëzakonshme e të ngritura. Ngjyrat e gjalla dhe imazhet e mprehta të veprave të tyre piktoreske shërbejnë si një provë aspak e pakundërshtueshme. Plotësimi artistik i Leta Kucoherës bëhet që ajo të pozicionohet në një kontekst të autorëve bashkëkohorë europianë të kategorisë së parë si Franca Moraglio (Itali) apo Carmelina Seoane Diaz (Spanjë). Ajo do të dijë tashmë të mahnisë me veprat e saj që munden të jetë skulptore, piktoreske ose të çfarëdo lloj gjinie tjetër.

Përktheu nga italishtja: Aleksandra (Majlinda) Shabani

*

Γράφει η Renza Agneli

Μετάφραση από τα Ιταλικά

Σωτήρη Ν. Κωστόπουλου

Η ποίηση της Λέτα Κουτσοχέρα είναι στολισμένη με φρέσκες μαργαριταρένιες σταγόνες δροσιάς, θρεμμένες με εικόνες της υπαίθρου, που συνκεντρώνουν την προσοχή του αναγνώστη. Σ’αυτές τοποθεντούνται κοσμικές εικόνες που εκφράζουν το πνευματικό μεγαλείο της Καλλιτέχνιδας, στεφανώνοντας με αμέτρητα αστέρια την πραγματική διάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων. Το Ιστορικό μέγεθος της πατρίδας στην οποία ανήκει, μαζί με την γνώση, φέρνουν στην επιφάνεια ένα λεπτό συναίσθημα μοναξιάς, φτιαγμένο από «σιωπηλές συζητήσεις».

Στον εμπλουτισμό των εικόνων της φύσης, δίχως αμφιβολία, παίζει ρόλο σε μεγάλο βαθμό και ο τόπος στον οποίο ζεί, στα περίχωρα της Αθήνας.

Πρέπει να αναφερθεί ότι η Λέτα Κουτσοχέρα έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσες, όπως Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά κ.λπ. Φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Στουγάρδη στην Γερμανία κι επομένως είχε την δυνατότητα να έλθει σε έπαφή με μέλη διαφόρων ξένων κοινοτήτων και πέραν των Γερμανικών. Εκτός του ότι κατάφερε να έχει μια πολυπολιτισμικκή εμπειρία η Λέτα Κουτσοχέρα κατάφερε να τελειοποιήσει τις ικανότητές της στην γλυπτική και στην πατρίδα της, εκείνης του σχεδίου και της ζωγραφικής, φθάνοντας σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Τα ζωντανά χρώματα και οι καθαρές εικόνες των έργων της ζωγραφικής της αποτελούν αναμφισβήτητη απόδειξη. Η καλλιτεχνική ολοκλήρωσή της, τοποθετεί την Λέτα Κουτσοχέρα σε μία οικογένεια σύγχρονων Καλλιτεχνών πρώτης κατηγορίας, όπως αυτή της Franca Moraglio Giungurta (Ιταλία) και της Carmelina Seoane Dias (Ισπανία).

“Oΰτω δη έγωγέ φήμι ‘Ερωτα θεών και πρεσβύτατον καί τιμιώτατον καί κυριώτατον είναι είς άρετňς καί εύδαιμονίας κτήσιν άνθρώποις, καί ζώσι καί τελευτήσασιν».

Πλάτων

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ 180 β

(« Έτσι λοιπόν νομίζω ότι ο Έρωτας είναι ο αρχαιότερος κι ο απουδαιότερος κι ο σημαντικότερος για την απόκτηση αρετής και ευτυχίας από τους ανθρώπους και όσο ζουν και αφού πεθάνουν»).

(“ Kështu pra kujtoj se dashuria është më e vjetër dhe më e rëndësishme për pronësimin të virtytit edhe lumturisë nga njerëzit që dhe sa rrojnë edhe pas vdekjes së tyre”).

Para thënies

Mos më pyet

kur u linda,

ose sa vjeç jam.

Jetova shumë ditë

që kishin mijëra orë.

Orët e thella që kam jetuar

që kishin mijëra ditë.

Dashuria,

nuk matet dashuria.

Pritja,

nuk matet pritja.

E milionave vjetëve

unë mund të jem.

Për këtë

mos e mat vitin

me veprime matematike,

nga rrudhat

dhe datat.

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Μη με ρωτάς

πότε γεννήθηκα
ή πόσων χρονών είμαι.
Έζησα μέρες πολλές
που είχαν χιλιάδες ώρες.
Ώρες βαθύτατες έζησα
που είχαν χιλιάδες μέρες.
Η αγάπη,
δε μετριέται αγάπη.
Η αναμονή,
δε μετριέται η αναμονή.
Εκατομμυρίων χρονών
εγώ μπορεί να είμαι.
Γι’ αυτό μη σταθμίζεις τον χρόνο
με μαθηματικές πράξεις,
ρυτίδες
και ημερομηνίες.

Simfonia e gjërave

Zëri i parë

Rrënjë

Kur unë nuk jam,
kur kam ikur,
nga trupi im
ndodhem në brendësi
të një kishe të lashtë
Apollonit
dhe, herë tjetër, të Dhionisit.

Συμφωνία Πραγμάτων

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ

Ρίζες
Όταν εγώ δεν είμαι
Όταν έχω φύγει
Από το σώμα μου
Βρίσκομαι στα σπλάχνα
Ενός αρχαίου ναού
Του Απόλλωνα
Και άλλοτε του Διονύσου.

*Rrënjë

Zero bëhem,

nuk ekzistojnë dimensione,

Unë nuk ekzistoj

Pa emër

po futem

në një zero të madhe

dhe kujtohem

brenda në mijëra ekzistenca

mijëra emra

dhe marr frymë

me rrënjët e fjalëve

duke dhënë thimjama

në ëndërr

me dy hënëza të plota

edhe dritësimin e yjeve.

Ρίζες

Εκμηδενίζομαι
Δεν υπάρχουν διαστάσεις
Δεν υπάρχω εγώ
Χωρίς όνομα
Εισχωρώ σ’ένα τεράστιο μηδέν
Και αναμιμνήσκομαι
Μεσ’ από χιλιάδες υπάρξεις
Χιλιάδες ονόματα
Και αναπνέω
Με τις ρίζες των λέξεων
Προσφέροντας θυμιάματα
Στ’ όνειρο
Με τις δυο πανσέληνους
Και τις φωταύγειες των άστρων.

Rrënjë

Dhe rritje
nëpërmjet burimeve
të flakës të sakrificave
dhe po jetoj
dhe dal në rrugë
dhe u tregoj kalimtarëve
si lartësoheshin dikur qiparizët
dhe si ngjiteshin me kryelartësi
nëpërmjet
pllajave të kodrave
dhe nga kalimet e epokave
dhe si lulëzonin,
pa frikë
çdo shtator lule bukurie
Në kënaqësi s’i i lejoja
Mbi pllakën e gurtë
që e ndriçonte plotësisht dielli
që pëllëmba ime të ngrohet.

Ρίζες

Και αναθρώσκω

Μεσ’από εστίες θυσιαστηρίων

Και αναζώ

Και βγαίνω στο δρόμο

Και αναδιηγούμαι στους περαστικούς

Πώς ψήλωναν κάποτε τα κυπαρίσσια

Και πώς ανέβαιναν υπερήφανα

Μες’ από τις πλαγιές των λόφων

Κι από των εποχών τα περάσματα

Και πώς άνθιζαν

Χωρίς φόβο

Κάθε Σεμπτέβρη τα κυκλάμινα

Ηδονικά πώς άφηνα

Πάνω στην προσήλια πέτρα

Την παλάμη μου να ζεσταθεί.

Heshtje

Fjalë e vështirë,

Fjalë e së vërtetës.

Heshtja e madhe që fsheh,

hapet heshtja

dhe vjen si stuhi,

si shi,

si diell, si hënë,

si të gjitha të tjerat të mëdhaja,

si një lisishte e gjatë

ose si sytë e tu,

si poezia,

guximi i shpirtit tim,

ose si det i madh

me burimet e fshehta,

dhe shkretëtirat e tij.

Σιωπή

Δύσκολος λόγος
Ο λόγος της αλήθειας
Μεγάλη η σιωπή που κρύβει
Ανοίγεται η σιωπή
Έρχεται σα μπόρα
Σα βροχή
Σαν ήλιος , σαν φεγγάρι
Σαν όλα τ’αλλα τα μεγάλα
Όπως ένας πευκώνας μακρύς
Ή όπως τα μάτια σου
Όπως η ποίηση
Ή τόλμη της ψυχής μου
Ή όπως η μεγάλη θάλασσα
Με τις κρυφές πηγές
Και τις ερήμους της.

Deti

Deti

mitër e lashtë

që mbyllet

e spostohet,

dhuratë e parë e jetës sime

të rrudhuar.

Deti im i agimtë

brenda në dallgën e tij të vrullshme

jam.

Në dallgën e tij verore

ekzistoj,

në vendet plotujore

zëri im dhe zëri yt.

Θάλασσα

Η θάλασσα
Η αρχέγονη μήτρα
Η συγκλίνουσα
Η αποκλίνουσα μήτρα
Το πρώτο δώρο της ζωής μου
Η ρυτιδωμένη
Αυγινή μου θάλασσα
Μέσα στο χειμέριο κύμα της
Είμαι
Στο εαρινό της κύμα
Υπάρχω
Στο πέρας των υδάτων
Σε νερένια τοπία
Η φωνή μου
Και η φωνή σου.

Fjala dhe guri

Edhe fjala vjen
si drita e mesditës,
si rreze e fortë e diellit,
flet me formula tingëllimi,
fton pemët,
zogjtë,
yjet,
malet,
gurin…..
Guri i parë dëgjoi
u ça më dysh,
u bë pasqyrë e diellit,
pasqyrë e epokave
dhe guri i viteve.

Λόγος και Πέτρα

Κι έρχεται ο λόγος

Σαν ισημέριο φως

Σαν έναρθρη αχτίδα του ήλιου

Μιλάει με σχήματα με ήχους

Καλεί τα δέντρα

Τα πουλιά

Τ’αστέρια

Τα βουνά

Την πέτρα

Η πέτρα πρώτη άκουσε

Σκίστηκε στα δυο

Έγινε κάτοπτρο του ήλιου

Κάτοπτρο των χρόνων η πέτρα.

Zogj dhe yje

Edhe zogjtë pushuan
të dëgjojnë,
të mësojnë nga jambet
dhe nga rënia e fletëve,
yjet ngelen të palëvizura.
Harmoninë e një rrotullimi tjetër kërkojnë,
nga një lindje tjetër të ndriçojnë.
Yllëzime të ORIONIT,
të SIROS
Tufa Plejade të Yjeve
ndryshojnë vendin;
nuk është përrrallë
edhe më e vërteta e madhe
ajo, që nuk është bërë kurrë,
që gjithmonë lufton të bëhet.

Πουλιά και άστρα

Και τα πουλιά σιώπησαν

Ν’ακούσουν

Να μάθουν από τους ιάμβους

Και τους ανάπαιστους των φυλλωμάτων

Τ’στέρια έμειναν ακίνητα

Την αρμονία μιας άλλης τροχιάς ζητούν

Από άλλη ανατολή ν’αστράψουν

Αστερισμοί του Ωρίωνα

του Σείριου

Σμήνη Πλειάδων άστρων

Αλλάζουν θέση

Δεν είναι παραμύθι

Η πιο μεγάλη αλήθεια

Εκείνο που δεν έγινε ποτέ

Που πάντα πολεμάει να γίνει.

Qielli brenda në fushë

Fjala e paqëndrueshme
burim pa fund në hapësirë.
Erdhi në burimin e Kastalisë
të pagëzohet brenda plagës së saj,
të fitojë qartësinë mendore.
Të gjitha fushat u bënë pluhur,
mbajnë erë thëngjill,
u nxinë gjokset e tyre të njoma.
Mëngjesi na erdhi i ftohtë
u shpërnda i rëndë.
Qielli i hidhëruar po përkundet,
një dhimbje dëgjohet
i kaltërsisë së pamatur
që është plagosur
nga metani dhe dioksidi i prushtë.
Si të nxjerr mirisje të rëndë
kaq lule të bukura si lemoni nuk kam.

Ουρανός μέσα σε κάμπο

Ο λόγος αδιάστατος

Πηγή απύθμενη στο σύμπαν

Ήρθε στιν Κασταλία την πηγή

Να βαφτιστεί μέσα στην πληγή της

Ν’ΑΝΑΝΗΨΕΙ

Οι κάμποι όλοι σκονιστήκανε

Μυρίζουν κάρβουνο

Μαύρισαν τα χλωρά τους στήθη

Το πρωινό ήρθε κρύο απλώθηκε βαρύ

Ο ουρανός πικρός αιωρείται

Πόνος ακούγεται απέραντου γαλάζιου

Που έχει πληγωθεί

Από μεθάνιο και διοξείδιο του άνθρακα

Πώς να ξεβγάλω τη βαριά οσμή

Τόσους ανθούς λεμονανθών δεν έχω.

Jeta në varr

Vendi i erës së fortë ku është,
ku është vendi im?
Vesha gjithë dashurinë time,
gjithë hidhërimin,
futem në epokat,
që nuk harrojnë kurrë.
Në shikimin tim të epokave
përqëndrohem ,
futem thellë
vdes vazhdimisht.
Varret – rikrijime të zjarrta...
E bardha ku është?
Ku janë varret e mia?
Vendet e mia më të sigurta
që andej më qartë
mund të vë re.

Ζωή εν τάφω

Ο τόπος των ανέμων πού είναι

Πού είναι ο τόπος μου

Ντύθηκα όλη την αγάπη

Όλη τη θλίψη

Βυθίζομαι στις εποχές

Που δε λησμονούν ποτέ

Στην προσήλωση των εποχών

Βυθιζομαι

Διηνεκώς πεθαίνω

Πυρύνες αναδημιουργίας οι τάφοι

Το λευκό που είναι

Πού είναι οι τάφοι μου

Τα πιο ασφαλή τοπία μου

Από εκεί πιο καθαρά

Μπορώ να βλέπω.

Burimi
Burimi i Kastalisë
hapet
që të përmbledhë hidhërimin e pemëve.
Male të kuq të rinj, bojë hiri,
po tunden,
mbi damarin
shekull të thellë në errësirë;
ngjiten,
xixëllojnë në dallgë.
Burimi mbushet
që nga çdo anë.
Një bajame e hidhur, e njomë
gonxhe të gjelbra hap,
përulen
të pagëzohen
ekualiptet dhe qiparizët.

Πηγή

Η Κασταλία πηγή

Ανοίγει

Να χωρέσει την πίκρα των δέντρων

Βουνά κόκκινα μαύρα και σταχτιά

Σαλεύουν

Πάνω στη φλέβα

Βυθοί αιώνες στο σκοτάδι

Ανεβαίνουν

Σπιθίζουν στο κύμα

Η πηγή γεμίζει

Από παντού

Ένα πικραμύγδαλο χλωρό

Πράσινο φλούδι ανοίγει

Σκύβουν να βαφτιστούν

Οι ευκάλυπτοι και τα κυπαρίσσια.

*

Brenda enës me aromë për të vdekurit

në këto shtamba të pathyera

gjunjëulur

do të futem në stacionin

e embrionit.

Hiri i asaj Hëne

që gjithmonë jeton

gjithmonë i djegur

do të mbulojë

trupin tim.

* * *
Μέσα σε αρχαίες ληκύθους
Μέσα σε άθραυστους αμφορείς
Γονατιστά
Θα εισχωρήσω σε στάση εμβρύου
Η στάχτη εκείνης της Σελήνης
Ζώσα πάντα
Πάντα καιομένη
Θα σκεπάζει το σώμα μου.

Skematizim a1

U bë akull rrezja,
po e rrufis dritën e saj
në peshën
e humbje së fundit.
Të kthejë prapa
xixa
në ciklimin
e fillimit të saj të errët.
E kaluara e panjohur ,
dallgë e shkretë,
e vetme,
o i afërt,
e ardhmja ime e njohur,
vdekja ime,
njësoj ju dua.
Njësoj ju kërkoj.

Σκεδιασμός α’

Πάγωσε η αχτίδα

Καταπίνει το φως της

στο βάρος

του τελευταίου

χαμού.

Να το γυρίσει πίσω

σπίθα

στον κυκλώνα

της σκοτεινής αρχής της.

Άγνωστο παρελθόν

αβύσσου κύμα

Ω κοντινό

γνωστό μου μέλλον,

θάνατέ μου.

Το ίδιο σας αγαπώ.

Το ίδιο σας ψάχνω.

*

Kaq çrrënjosje
në pemët e shpirtit tim .
Por ato ngulmojnë
dhe mbahen akoma.

*

Τόσος ξεριζωμός

Στα δέντρα τις ψυχής μου,

Όμως αυτά επιμένουν

Και κρατούν ακόμα.

Zëri i dytë

Dallga e shkretëtirës

E holloj,

në rruazat e shkretëtirës,

fuqi e merakut

është fuqi e vetmia ime.

Hedh ujë

në fshehtësinë e detit të madh

po paraqitem

në shtetin e pafundësisë.

në djegësinë e fjalës futem,

në bashkësinë e gërmave

po dorëzohem si embrioni.

ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Το κύμα της Ερήμου

Μεταγγίζομαι

Στις πτυχές της ερήμου

Δύναμης νόστου η μοναξιά μου

Νοτίζω

Στου πελάγου την κρύπτη

Εκτίθεμαι

Στης αβύσσου το κράτος

Στον πυρήνα της λέξης εισχωρώ

Στην αλληλουχία των γραμμάτων

Παραδίδομαι έμβρυο.

Nostalgji

Dëgjohet pulsi

i pemëveujore edhe luleve gurore,

që kanë mbetur

shumë kohë në errësirë,

duke pritur.

Ah, çasti i ndarjes,

hidhërimi i Nostalgjisë,

kanë ushqyer me kohën rrënjën

me dhimbjen

të frutave dhe gjetheve

edhe dashuria vetë

brenda nga shkëlqimi i kaq vdekjeve

ngulon shkëndijën.

Ngjitet

nga dridhja në dridhje,

nga përmbytja në përmbytje.

Νόστος

Ακούγεται σφυγμός
Νερόδεντρων και πετρολούλουδων
Που μείναν καιρό πολύ
Στο σκοτάδι προσμένοντας
Α, η στιγμή του αποχωρισμού
Η θλίψη του νόστου
Έθρεψαν με το χρόνο τη ρίζα
Με τον πόνο
Τους καρπούς και τα φύλλα
Και η αγάπη μόνη
Μεσ’ από την λάμψη τόσων θανάτων
Στερεώνει τη σπίθα
Ανεβαίνει
Από σπάραγμα σε σπάραγμα
Από ναυάγιο σε ναυάγιο.

Dashuri

Tallandisje nga dallga në dallgë
dashuria,
nga bregdeti në bregdet
e kurorëzuar,
fiq të njomë dhe të kriptë.
Në fytyrën e saj gjithmonë
gjysmëmbaruar
lidhja e mistereve të Orfeut
dhe netëve të hapura,
vijnë zërat dhe buzëqeshjet
të atyre që kanë ikur,
duke kërkuar pjesën e tyre,
por si t’u japësh të vdekurve
një ngarkesë të tillë.
Nuk di
dhe gjithmonë rëndohesh
nga një dashuri e paharxhueshme.

Αγάπη

Ανεμίζει από κύμα σε κύμα

Η αγάπη

Από ακρογιάλι σε ακρογιάλι

Στεφανωμένη φύκια χλωρά κι αρμύρα

Στο μισοτελειωμένο της πάντα πρόσωπο.

Πλέγμα Ορφικών μυστηρίων

Και τις ανοιχτές νύχτες

Έρχονται οι φωνές και τα χαμόγελα

Αυτών που φύγαν

Ζητώντας το δικό τους μερίδιο,

Όμως πώς να δώσεις στους πεθαμένους

Ένα τέτοιο φορτίο.

Δεν ξέρεις

Και όλο βαραίνεις

Από αγάπη αξόδευτη.

Shpimi

Hapet fruti

burime ujëzon

po çahet fara

në ftohtësinë e gurit.

Çahet guri

në mençurinë e materies.

Çahet materia

në fjalën e pambaruar.

Çahet fjala

në të menduari jo të njëllojtë.

E tashmja

e paralinduar,

E ardhmja,

po çahet

të menduarit.

Një zë shkretëtire

edukon

pulsin e frutit tim.

Διάσπαση
Ανοίγει ο καρπός
Πηγές αναβλύζει
Διασπάται ο σπόρος
Στην ψύχα της πέτρας
Διασπάται η πέτρα
Στην σοφία της ύλης
Διασπάται η ύλη
Στον ατέρμονο λόγο
Διασπάται ο λόγος
Στο αϊδιο πνεύμα
Το παρόν
Το προγενέστερο
Το μελλούμενο
Διασπάται το πνεύμα
Φωνή ερήμου
Μορφώνει τον σφυγμό του καρπού μου.

Fara që ngjitet

Shfletova tërë jetën time

dhe pashë

që asgjë nuk kam,

asgjë timen.

Përveç vetëm këtë çast të vogël

që shkëlqen,

çast që ikën .

I vetëm Pulsi i saktë,

pulsi i vdekjes

pulsi i filizave të gjinive,

që vijnë dhe ikin.

Si humbet fara

në mes të filizave që rriten,

Si humbet filizi

në farën që po rritet.

Ανερχόμενος σπόρος

Ξεφύλλισα όλη τη ζωή μου
Και είδα πως τίποτα δεν έχω
Τίποτα δικό μου
Παρά μόνο τούτη τη μικρή στιγμή
Την απαστράπτουσα
Την φευγαλέα
Ο μόνος ακριβής σφυγμός
Ο σφυγμός του θανάτου
Σφυγμός φύτρων γενεών
Ερχόμενων και απερχόμενων
Πώς χάνεται ο σπόρος
Μέσα στο ανερχόμενο φύτρο
Πώς χάνεται το φύτρο
Στον ανερχόμενο σπόρο.

Orët

Dhimbja e dashurisë

si humbet

brenda në dhimbjen tjetër

të vdekjes që vjen,

Kur poezia hapet,

nuk dëgjohet,

o fanitet si çudi

në orë të papritura,

dëgjova me kujdes orët

nëpërmes sekondave.

Notojnë brenda në kohë shekujsh

dhe shekujt brenda çasteve notojnë.

Kur shega hapet

nuk dëgjohet,

por në mënyrë të veçantë,

shkëlqen

përpara syve të mi të çuditur

duke vetëtitur ngjyra.

Ώρες

Η οδύνη του έρωτα

Πώς χάνεται

Μέσα στην επερχόμενη

Την άλλη οδύνη του θανάτου

Όταν η ποίηση ανοίγει δεν ακούγεται

Φανερώνεται σα θαύμα

Σε απρόσμενες ώρες

Άκουσα προσεχτικά τις ώρες

Διαστήματα δευτερολέπτων

Πλέουν μέσα σε διαστήματα αιώνων

Και οι αιώνες μέσα στις στιγμές πλέουν

Όταν το ρόδι ανοίγει δεν ακούγεται

Μόνον εξαίσια λάμπει

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου

Αστράπτοντας χρώματα.

Ngjyra

Dëgjova me kujdes ngjyrat,
disa netë me xixillonja
linin pas tyre përgjithmonë
një ikonë magjike.
Gjithë hëna dhe lodra.
Binte erë të mirë
nektari i trupit tënd
brenda qelibar.
Ylbere qiellore
po çregjistroheshin
në fshehtësitë e maleve.
Dhemb errësira,
dhemb drita,
dhemb dhe vdekja
për pak nga sytë e tu.

Χρώματα

Άκουσα προσεχτικά τα χρώματα

Κάτι νύχτες με πυγολαμπίδες

Άφηναν πίσω τους για πάντα

Μια μαγική εικόνα

Όλο φεγγάρια και παιχνίδια

Μοσχοβολούσε

Η γύρις του σώματός σου

Μέσα στο κεχριμπάρι

Ουράνια τόξα

Διαγράφονταν

Στις κρύπτες των βουνών

Πονάει στο σκοτάδι

Πονάει το φως

Πονάει ο θάνατος

Για λίγο από τα μάτια σου.

Hidhërimi

Tani nuk kam tjetër fushë pamje,

tjetër dhimbje nuk kam,

Dhomën tënde të errët,

vatrën tënde kërkoj

dhe këndoj;

duke pirë lotët

pikturoj pikë dhe pikëpyetje

me grafit të minierave

ku banoj.

Kush mund ta dijë

sa hidhërim fshehin,

pushimet dhe pikat.

Ngjiz gjithnjë hidhërimin

dhe nuk ndryshoj plagën time,

sepse dhimbjen e thellë

një bukuri e lartë e ushqen.

Θλίψη

Τώρα δεν έχω άλλο τοπίο
Άλλο πόνο δεν έχω
Το σκοτεινό σου δώμα
Την εστία σου ψάχνω
Και τραγουδάω
Δάκρυα πίνοντας
Ζωγραφίζω τελείες κι ερωτηματικά
Με γραφίτες ορυχείων που κατοικώ
Ποιος μπορεί να ξέρει
Πόση θλίψη κρύβουν
Οι παύσεις και οι τελείες
Πλάθω την ίδια πάντα πίκρα
Και δεν αλλάζω την πληγή μου
Γιατί τον πόνο τον βαθή
Υψηλή ομορφιά τον τρέφει.

Dielli im
i vetëm,
nuk më nxë
jeta ime.

Ήλιε μου μόνε

Δε με χωράει

Η ζωή μου.

Skematizimi b’

Po lind orët,
e mëpastajme
dhe të tanishme,
të zbrazet pak
mendja,
të lehtësohet
e pushtuar
nga një barrë kaq e rëndë
që të zbardhet
koha.

Σκεδιασμός β’

Γεννάω τις ώρες
τις πριν,
τις μετά
και τις τώρα
Ν’αδειάσει λίγο
η σκέψη
Να ελαφρύνει,
κυριευμένη
από τόσο βάρος
Να εξαγνιστεί
ο χρόνος.

» Anthology poetical “KORSI E HAPUR” (OPEN LANE” 3
» MINIATURA POETIKE - FERIT RAMADANI
» ANTOLOGjI E POEZISË ARVANITASE
» Antologji me poezi shqipe: "Lotët e Virgjër"
» Drejt, hapur, qartë!