Prezantim talentesh te reja

II.


S’i
harroj kodrat e tua,


s’i harroj kodrat me grurë.


Ato më stërvitën mua,


si
lojë më duket çdo punë.





KËNGËT





Pa ju bosh është shtëpia





Nënë,
ti më linde mua,


më rrite
më bëre burrë.





Më mësove, më edukove,


unë s’do
të të harroj kurrë.





Të dy
bashkë me babanë,


ju ishit
prindër të rrallë.





Tërë
jetën keni punuar


në
shtëpi dhe në arë.





Me
djersën tuaj të ballit,


Ju ishit
ndër të parë.





Një nga
një ju u larguat,


siç ikën gjithë njerëzia.





Ajo
është punë e Zotit,


por, pa
ju është bosh shtëpia.

Se ç’na mbyti varfëria





Shqipëri ke bukuri, por ç’na duhet
bukuria.





Por ç’na
duhet bukuria , kur na mbyti varfëria.





Varfëria,
seç na mbyti, na ka mbërthyer prej fyti.





Na ka
mbërthyer prej fyti, s’të do bota, s’të do yti.





Shqipëri,
ke bukuri, çdo dylym e një parti.





Çdo
dylym e një parti, bëj durim, o popull zi.





Bëj durim se s’ke çfarë bën, qenka shkruar,



qenka thënë.

Sa jini munduar?



Sa rrugë kini bërë, sa male kaptuat,

natë e ditë me këmbë në kurbet, kur shkuat.



Shikonit ushtarët, rrugën e ndërronit,

kur ata u kapnin, në atdhe u çonin.



Prapë e merrnit rrugën nëpër male prapë,

në dimër të ftohtë, në behar me vapë.



Me vuajtje, mundime arritët ku deshët,

me halle, probleme, prapë aty u ndeshët.



Puna s’është e lehtë as dhe ditë për ditë,

Disa ju paguajnë, disa s’duan të dinë.



Sa jini munduar, o djem, o vëllezër,

sa kohë do të punoni ju për të tjerët?!

Një ditë desha petulla



Piva një ditë çaj, hëngra dhe biskota,

por goja më donte petulla të ngrohta.



S’i doja në sobë, i desha me zjarr

dhe vajta në pyll shkarpa për të marrë.



Fillova të mblidhja dhe t’i bëja stivë,

ku afër më erdhi një djalosh i mirë.



Ai më ndihmoi, drutë vetë i mori,

duke biseduar në shtëpi më çoi.



Petulla gatova, bëra dhe për djalin,

dolën të mëdhaja me pjatë të filxhanit.



Petullat e ngrohta, tani nuk i dua,

dua vetëm djalin, që erdhi tek mua.

Ku janë burrat e parë?



Ku janë burrat e parë

me mustaqe të mëdha?



Ç‘u bënë burrat e parë,

që mbanin qylaf të bardhë?



Ku vanë burrat e parë,

burra dhe trima të rrallë?



Ku janë burrat e parë,

që fjalën e kishin fjalë?



Ç‘u bënë burrat e parë,

burrat që ishin me besë?



Ata burra më nuk vijnë,

Bota sot është interes.

Kur bashkohen dy vetë



E ëmbël është dashuria

për ata, që dashurohen.



Por është si gjella pa kripë,

për ata që nuk martohen.



Se kur vetë bashkohen,

nga vetmia ata largohen.



Dy zemrat e tyre ngrohen,

ato dy jetë lumturohen.



Kur dy vetë shumë duhen,

shikohen në dritë të syve.



Nga asnjëri nuk druhen

dhe rrinë në punë të tyre.

Hidhërimi i një nëne



Të rrita me shumë mundime, bir, o biri im,

por ç’e dua jetën time, kur kam hidhërim.



More rrugën e mërgimit, ike për më mirë.

Shkove në mes të Greqisë, vajte për fitim.



U nise për shtëpi, ishe i malluar,

fat i keq të la në rrugë, mbetëm pa u takuar.



Malli ne na kishte marrë, ishe i larguar.

Loti i nënës kullon, s’ka për të pushuar.



Nusja dhe fëmijët nga dera shikojnë,

ty ata të presin, s’duan të besojnë.



Jeta qenka gënjeshtare, nuk qenka asgjë.

Zot i madh, djalin ma more, mua pse më lë?

O ju vajza shqiptare



O ju vajza shqiptare, mbaheni mendjen ta kini,

mos t’ju çakordohet fare, se nesër zonja do të jini.



Mos kërkoni “Mercedes”, as dhe vila me pishinë,

T’i lutemi çdo mëngjes Zotit t’ju japë lumturinë.



Shëndeti është gjë e parë, fati do t’ju gjejë vetë,

të gjithë nuk bëhen pronarë edhe të varfër do të ketë.



Fukarai me fukaranë, pasoja shkon te pasoja.

Të parët kështu e lanë dhe kështu do të jetë dynjaja.



Për një vajzë dhe një djalë duhet të kenë dashuri,

për pasuri s’bëhet fjalë, duhet të punojmë të dy.

Botë, moj botë



Botë, moj botë, moj e mira botë,

ca jetojnë mirë, ca jetojnë kot.



Disa bëjnë pushime, pa punuar fare,

të tjerët punojnë, të tjerë me halle.



Disa kanë fabrika, disa kanë uzina,

të tjerët me vila, xhiro me makina.



Ushqimet, ushqime, të ngrënët të ngrënë,

nuk duan të dinë, koka nuk u dhëmb.



Sot njerëzit e varfër, për bukën mendojnë,

të mëdhenjtë hanë, të vegjëlit shikojnë.

Vashëz, moj lule!



Vashëz, ke dalë në ballkon, vashëz-o, moj lule,

moj vajzë, vajzë e re.



Bën sikur librin lexon, vashëz-o, moj lule,

moj vajzë, vajzë e re.



Vetmia të shqetëson, vashëz-o, moj lule,

moj vajzë, vajzë e re.



Syrit tim nuk i shpëton, vashëz-o, moj lule,

moj vajzë, vajzë e re.



Vashëz trëndafil i bardhë, vashëz-o, moj lule

moj vajzë, vajzë e re.



Zbriti shkallët të të marrë, vashëz-o, moj lule

moj vajzë, vajzë e re.

Ju që nuk jeni të zotë



Ju që nuk jeni të zotë, familjen pse e krijoni?



Ajo nuk është një top, që ta merrni ta shkelmoni.



Për atë ka disa ligje, ju duhet t’i respektoni.



Shtëpia ka shumë harxhime, prandaj duhet të punoni.



Dhe nëqoftëse nuk dini, nga të tjerët të mësoni.



Fëmijët duhen ushqyer dhe në shkollë ato t’i çoni.



Nesër të bëhen të mirë, më të mirë sesa mendoni.



Atdheu të eci para, të gjithë bashkë të gëzoni.

E diela ditë pushimi



E diela është ditë pushimi,

ditë dasme, ditë dëfrimi.



Veshur bukur, kollarisur,

me kostume kapardisur.



Njerëzit atë ditë shlodhen,

me miq e me shokë bashkohen.



Kush ka dasma e gëzime,

në shtëpi pret urime.



Çiftet të gjitha të rrojnë

edhe jetën ta gëzojnë.



Të dielën mirë e kalojnë,

halle probleme harrojnë.

Ballkanit



Në fund ty, Ballkan, të lanë

dhe ngele në varfëri.



Bashkohu me shokët matanë,

rregullohu një herë dhe ti.



Europa të la mënjanë

dhe s’po kujtohet njeri.



Sikur s’është motra jonë

dhe na ka vënë kufi.



Qenka keq të thonë i lig,

qenka keq të kesh armik.



Të jesh i varfër qenka keq,

mjerë ti, Ballkan, ç’po heq!

Ta dish pse të dua



U vyshka si lule nga nazet e tua,

fol, o moj bardhule, bisedo me mua.



Me fustan të bukur rrugës kur kalon,

më ngjan porsi flutur, trurin ma freskon.



Ke lindur për mua, kam lindur për ty.

Ta dish pse të dua, se shkojmë ne të dy.



Tani erdhi ora, bashkë ne të jemi,

s’të lëshoj nga dora në shtëpi do vemi.



Ata që s’na duan janë ziliqarë,

tani u martuam dhe na vaftë mbarë!

Do bëj naze me lezet



Pse më rri me hundë dhe vetull

apo do të të ha si petull.



Me mundime të kam gjetur,

në mes shoqesh të kam zgjedhur.



Që tani keq po fillojmë,

tërë jetën si do ta shkojmë.



Orë e keqe do të kalojë,

prapë nga nazet do të fillojë.



Obobo, ç’më gjeti prapë,

nazet unë i kam inat!



Do bëj naze me lezet,

do habitesh dhe ti vet’.



Kam besim, moj lanete,

se ti do më bësh për vete!

Po më zien mendja e kokës



Do marr gur t’i bie kokës,

se më duan femrat e botës,

kë të marr e kë të lë

ato janë njëzet’ e një.



Mirë vajzat kanë të drejtë,

mendojnë për një shok në jetë,

Po gratë çfarë dreqi kanë,

kur në krah me burra janë?!



O moj nënë, e mira nënë,

të bukur pse më ke bërë?

S’më ndahen femrat e botës,

po më zien mendja e kokës.



Sa s’është vonë të nxitoj,

një të mirë të dashuroj

dhe të tjerat të shpëtojnë,

pas meje të mos vrapojnë.

Dielli perëndoi, kënga jonë filloi



Iku dielli iku, në qiell doli hëna,

një grup shokësh u mblodhën dhe filloi kënga.



Bukur ia mori një djalë, një këngë për trimërinë,

ndërsa një tjetër ia mori me merak për dashurinë.



S’mund të rrija pa kënduar, ia mora për Shqipërinë.

Me një këngë tjetër vazhdova, bukur për demokracinë.



Këngët buçisnin si zile, sa u habitën gjitonët.

Ata u afruan te ne, na thanë: “Shumë bukur këndoni!”



Dhe për hatrin e tyre filluam prapë nga e para.

Këngët nuk kishin mbarim, sa na u ngatërrua radha.



Si mund të ketë mbarim, kur këndon për dashurinë,

për Shqipërinëe bukur dhe për demokracinë.