Poezi - ''Shqipëria e Bashkuar"

Trojet e Arbërit






U nisa dhe shkova anembanë tokës arbnore...
Për t’kujtu të parët që luftuan prore.
I pashë ato vende ku pushka qëllonte.
Edhe ato male ku zëri i trimave jehonte.

Kalova pranë Shkupit aty pari rashë.
Më dha vullnet ajo që aty pashë.
Më ra ndërmend Isa Boletini...
Që çliroi Shkupin dhe aty hyni.

Kumanova na kujton emra madhështorë.
Sulë Hotlën që luftoi me armë në dorë.
Ismet Jashari, “Zemra e Kumanovës”.
Dha jetën e tij për lirinë e Kosovës.

Sllupçani, Mateçi, Hotla heroizëm treguan.
Asnjë pëllëmbë toke shkaut sja lëshuan.
U bënë trimat bashkë nga trojet shipëtare.
Për të vazhduar luftën tonë legjendare...

Ah sa vuajtje ke përjetuar ti o Karadak.
E gjithë toka yte është ujitur me gjak.
Emri yt përmendet deri sa të jetë kjo jetë.
Për trimërinë tënde dhe luftën e vërtetë.

Pa të shohim se ç’na kujton toka e Dardanisë.
Është simbol fitoreje, simbol i lirisë...
Me kryetrimin legjendar, Adem Jasharin.
I cili në dorë mbajti bajraktarin.

Drenica trime, drenica krenare...
Është zemra e Kosovës, kjo tokë legjendare.
I dha grusht të fortë armikut gjithmonë.
Të duam Drenicë ti je zemra jonë.

Na linde Shabana, Shota e Azema.
Na linde Tahira, Hamza, e Adema.
Na linde burra që shkaut ja shtine zinë.
Na linde burra qe na sollën lirinë.

Anembanë Shqiptaria trima ka lindur.
Në ideal e për Atdhe, kanë qenë të bindur.
Nga Shkupi, Prishtina, Drenica, e Tetova.
Tirana, Peja, Deçani e Kumanova...

Tek ti Koshare u drejtuan trimat me gjithë zemër.
Për ta mbrojt farën, fisin, dhe këtë të dashur emër.
Emrin “Shqiptar” që e kemi prej në lashtësi.
Dhe tokën tonë të dashur A R B Ë R I.

Të kujtojmë edhe ty Shkodër, Tropojë, Elbasan.
Edhe ty Dibër, Korçë, e jona Tiranë.
Janë këto vende ku shqipja fluturon.
Aty është Vlora, ku flamuri valon.

Aty u luftua me armë e me penë.
Për këtë gjak, që na vlon në venë.
Në beteja ku trimat sulmonin si murlani.
Në mërgim me rilindas për hirë të këtij vatani.

Aty kishim Samiun, kishim Naima e Abdyla.
Lavdi prindërve të tyre, për këto bylbila.
Ismailin, Hasanin, Bajramin mos ti harrojmë.
Përgjithmonë e jetë ne do ti kujtojmë.

Edhe vepra jote Avni ka qenë shumë me vlerë.
Na lirove prej mercenarëve dhe nuk lejove bejlerë.
Ti ishe ilaç për tuxharë e tradhëtarë.
Me ty është krenar secili shqiptar.

Ka lindur Shqiptaria gjithmonë trima.
Që veten e kanë quajtur jetima.
Se Atdheun e kanë pasë babë e nanë.
E të robëruar, kurrqysh s’ban me lanë.

Ka dhe shumë trima, që nga kujtimet sna janë tretur.
Që luftuan dhe ranë dëshmorë “kurrë për të mos vdekur”.
Ishin pishtarë të popullit, që kurrë nuk u dorëzuan.
Për lirinë e Arbërisë deri ne vdekje luftuan.

Ata na sollën lirinë që sot ne e gëzojmë.
Prandaj amanetin e tyre në vend duhet ta çojmë.
Se ata janë dëshmorë dhe tash janë pa halle.
Po djega e tyre ishte « Shqipëria e Madhe ».

Për ty do të luftojmë toka jonë.
Ti do të jesh e jona përgjithmonë.
Derisa per rreth do të ketë ushtarë kuq e zi.
E atë vend do ta quajmë “kufi”.

Perbrenda do te ketë Shqipërinë e Dardaninë.
Do të zgjatet prej Ulqini e deri ne Janinë.
E jona është ILIRIDA e Kosova Lindore.
Kjo është Shqipëria e Madhe, Toka Arbërore.

Arbëria jonë ti ketu ishe.
Atëhere kur këtu askush nuk ishte.
Nuk kishte shka as sllav, as as... asgja...
Arbëria jonë ti ishe e vetmja kala.


E kush është sot aj biri i shkinës.
Që moti na sulmon prapa shpinës.
Eh po më i ka ardhë fundi.
Se do ta shkatërroj e do ta tundi...

Mjaft më me lot, nëna shqiptare.
Ti je ndër gjithë nënat, më krenare.
Ke lindur burra, ke lindur luftëtarë.
Ke lindur trima, ke lindur atdhetarë.

Sot do ta gezojme lirine qe shume gjate e kemi pritur
Ajo erdhi fale trimerise qe djemt ne shesh e qiten
Gjaku i tyre eshte gjak lirie dhe gjak i ndritur
Perhajr ju qofte liria qe te ne ka arritur...
__________________

I nderuar...
Sa per gabime drejtshkrimore, ka pas ka dhe do kete, eshte forum i hapur dhe si te dojn flasin. Do ishte shume mire po te perdorej me shum drejtshkrimi, por aq sa perdoret le te perdoret te tjerat vin ne kohe.
Edhe me heret e kam cek... po filloj me veten time nuk muj ta shkruj nje koment, analize apo diqka ketu ne faqe me (ë) dhe me (ç) se te humbe shum kohe me kombinim te tasteve Alt+137 ose Alt+135 ose tjera kombinime.... e edhe mendoj se edhe anetart te tjere nuk lodhen shume.

Ali Baba Tepelena ti mirë e ke, ashtu duhet edhe të jetë si ti thua, por në forum nuk mund t'ua ndalojm mendimin e lirë, dhe ka diçka që edhe po të duan forumistët të arrijnë të jetë 100% forum pa gabime drejtshkrimore nuk munden pasi që ka forumistë që janë mërgimtar, ka forumistë që janë të moshave të ndryshme dhe këtu është problemi, problem i cili po i përcjell edhe shumë forume tjera shqiptare.

Me respekt, Sofra


Shqiptar e shkuar Shqiptarit



Une, jam shqiponja e Bjeshkeve te Namuna,
Jam flamuri qe Ismailit i rri te koka e varrit,
jam pisqolla e arte fshehur ne gji te Ises,
Jam gjoksi i gjakosur i Adem Jasharit.


Une, jam topuzi i Gjergj Elez Alise,
Hija e Kostandinit qe sjell naten Doruntinen,
Jam nje fije e mustaqeve te Gjeto Basho Mujit,
Nje hap i tij qe trondit tere krahinen.


Une, jam rreptesia e Leke Dukagjinit,
Nje fjale e rende ne faqet e Kanunit,
Jam nje gur i bardhe ne brigjet e Drinit,
Shpata qe Skenderbeu lart e tundi.


Une, jam nje strofe e bukur e Naimit,
Shkruar mbi malet , fushat e brigjet,
Jam malli i Serembes, Samiut, Jeronimit,
Jam shpirti i tyre, qe ne kurbet vazhdon te digjet.


Une, jam deshmori qe ra ne Mitrovice,
E me gjakun tim u la edhe Cameria,
Se jam ai qe nuk u qa kur vdiq,
Se per deshmoret nuk qan njerezia.


Une, jam nje pushke qe del nga frengjite,
Jam nje kenge labe, nje tel i ciftelise,
Jam Cerciz Topulli qe kurre s'ra ne prite,
Jam e kuqja e flamurit atje lart, ne shtize.


Ja pra, une jam shqiponja e Bjeshkeve te Namuna,
Jam lulja qe i ka mbire Ismailit te koka e varrit,
jam pisqolla e arte e dinakut Ise,
jam gjoksi i copetuar i Adem Jasharit.


Une jam Shqiptar e shkuar Shqiptarit...

Ky version eshte i ri i Forumit, ende nuk ka dal nje perkthim perfundimtar per kete.

Une pak u nguta ne postim, ndersa Sofra ta tregoi aresyen.

Rinija e sodit!

Nga ju pritet
Qe zakonin
Nderen
Bujarin
Trimerin
Ta ruani
Brez pas brezi.

Nga ju kërkohet
Shembulle sot
Qe botës
Ti tregoni
Se nderin
Se kemi harruar
E kemi me vete
Ne vetë
Dhe do ta kemi.

Ju , jeni fjala
Jeni sjellja
Dhe miresia
Për të ardhmën
E këtij vendi
Ne botën
E civilizuar.

Librin
Durimin dhe nderen
Ta keni çdo here
E me këto
Kombit shqiptar
Ti bëni ndere.




Nuk na larguan

Bashke ishim
Na ndan
Nuk na larguan
Edhe pse
Murin
Ne mesin tonë
E vendosen
Por ishte e kot
Se nuk na ndan.

Na coptuan
E ne
Çdo here
Murin e bashkuam
Me shpirt
Zemer
E gjake
Por ai nuk u pa
Po jetoj
Se nuk na larguan.

E jona
Ishte
Do te bëhet
Se aty
Sdo te këtë mure
Se e kemi ne zemër
E do të shifet
Madhesia
Bukuria
Si ishte dikur
E jona
E jona
Se shpejti
Do te bëhet
Se nuk na larguan.



Gjuha shqipe

Ne flakë
Ne ujë
Ne zingjir
Ne gjake
Ti
U shkrove
Ne çdo bajrak.

Me mundime
Sakrific
Trimeri
Ti u ngjalle
Dhe u bërë
Thesar me flori.


Nga dora
Ne dorë u percolle
Nga zemra
Ne zemër
U kendove
Nga fleta
Ne flet u shkrove
Rruget e mundimshme
I kalove.


Me nder u mbajte
Trijumfove
Edhe në vend
Edhe ne mergim
Ti u rrite
U bërë nder
Për vatanin tim
E pastër si debora
E ëmbël
Ne shqiptim.




Ukshin Hotit

Të mbyllen
Të dryjuan
U friguan
Nga forca e jote
Trimeria e jote
Dhe gjuhën
Deshiruan ta kepusin
Por nuk munden.

Ne erresir
Qe hodhen
Driten nga syt
Ta moren
Vetëm se u friguan
Nga rrezet e tua.

Të shtrenguan
Maltretuan
Por s'të friguan
Këtë e bene
Nga friga e jote.

Të humben
S´dihet
As ku je
As ku mbete
E bene nga friga
Qe emrin tënd
Ta zhdukin
Dhe harruan
Se emri i yt
Është çdo kund
Dhe do të jetë
Shembull i trimeris
Qendreses
Dituris
Trimeris
Dhe friga me e madhe
E armikut
Ti
Zemra e qelikut.





Dijetaret

Kaloresit
Ne fushën e betejave
I thyen shpatat
qe te bëhen
pend e madhe.


Me pend
Luftuan ne fushbetej
Edhe me shumë
Se shpata
Ishte tash
Ne doren e tyre
E shendrruar
Ne dituri.

Me sy të hapur
Ne errësirë
E nxorren dritën
Kur syt
Akoma nuk shifnin
Dhe kishin nevojë
Për vleren e drites.

Ne shumë fushbeteja
Me pend
Ata prapë
Shpaten e bene
Qe te luftoj
Edhe kur gjaku
Nuk shifej
Se këta ishin
Luftetare
Me durim te madhe.



Dituria

Atje ne brendesi
Të asaj botë
Gjindet çdo gjë
Qe ne nuk e dijm
Se ku perfundon
Dhe si perfundon.

Sa kemi marrur
Sa kemi dhënë
Por fundit si dihet
Edhe sa do të jep
Ne horizontet
E jetës tonë.

Dikush e shfrytëzoj
Shumë e me shumë
Dikush pak
E te tjerët fare
Sepse nuk u futen
Ne botën e pa njohur
Për te kërkuar.

Disa u binden
Se aty
Lejohet çdo gjë
Simbas deshires
Por atje
Ne brendesi
Duhet te shtirret
Qe gota e zbrazet
Të mbushet
Me pika
Qe duken te vogla
Por janë te mëdha
Sepse
Me vonë
Behen deti
Për lundrimet tona.


Drejtesia

Me gjen plotë
Flasin
Se drejtësia
Është pjesë e jetës
Por a është
A nuk është.

Me shkrime
Shkruajn
Se çdo gjë
Ne rregull është
Por a është
A nuk është.

Me dituri
Mendojn se arriten
Qe faktin ta humbin
Por a u humb
A nuk u humb
Apo fakt
Akoma është.

Me durim
U bene te deshmuar
Se drejtësia vjen
Por a erdhi
A nuk erdhi
Apo durimi
Akoma si hije
Sillet rrethe botës
Ku është
Apo nuk është.

Me doren e shtrengaur
U pershendeten
Qe te tjerët
Të mendojn
Se drejtësia
Dashuria
Të ata është
Po a është
Apo nuk është.

A do të jetë
Apo sdo te jetë kurrë
E shendrruar
Nga fjala ne vepër
Qe ti besohet
Qe është.


Voglushet

Përse nuk e dijm
Se edhe voglushet
Vlejn aq shumë
Aq sa i madhi
Se njejt ne këtë botë
Marrin fryme
Dhe e duan jetën.

Të gjithë voglushet
Kan endrra dhe dëshira
Për jetën
Për të ardhmën
Dhe jetojn me shpresa
Të gezuar ne këtë botë
Se dikur edhe këta
Do te bëhen si te tjerët
Ndoshta edhe me te medhenj
Ne të ardhmën e tyre.

Ne vende të ndryshme
Shpesh i quajne te rritur
Sepse u ngarkojne
Peshen qe su takon
Ndërsa i madhi
Tash bëhet i vogël
E i vogli i madhe
Ne botën e ulet
Të njerezis.

Lereni te rriten
Të gëzohen
Me femijerin e tyre
E dikur me vonë
Të bëhen te mëdhenjë
Me gezimin ne fytyre
Për jetën e tyre
Nga dita ne ditë.



Ne dashuri

Duane atë
Qe ju respekton
Jo vetëm fjale
Qe ju dhuron

Duane atë
Qe vepren ua dëshmon
Se me thenje te kota
Dashuria nuk jeton.


Duane atë
Qe e din çka është jeta
Dashuria nuk do fjale
Por sjellje te vërteta.

Duane atë
Qe ne jetë ta keni edhe shokë
Se vetëm me fjale
Nuk bëhet asgjë dot.


Deshmorve

Kenget e mia
Fjalët e mia
I kam për ju
Dhe do ti kem
Ne shpirtin tim
Deri ne mbarim.

Nderin për ju
Respektet e mia
I mabje çdo here
Si dhurate
Me te madhe për ju.


Shkrimet për ju
Do ti lexoj
Ti shkruaj
Të ua kushtoj
Se ju jeni
Dhe do të jeni
Shembelltyre
E dashuris
Për tokën nene.

Shoqeria e vjetër

Një ditë
Kaloja rrugës
Ku jam lindur
Ku jam rritur
Dhe me shoqeri
Kujtime kam thurur.

Atë ditë
Ne zemren time
Ndjeva një zbrazeti
Qe ma kaploje shpirtin
Ne munges te se kaluares.


Ne atë vend
Kemi kaluar qaste
Bisedat me te mira
Me shoqerin
Ne orët e vona
Kur koha na dukej e shkurt.

Rruges atje
E ndjeva mungesen e tyre
Dhe mungesen e asaj kohe
Qe nuk do të kthehet kurrë
Por për mua
Ishte koha me e mirë
Qe jeta ma dhuroje
Ne ditet e rinise.



Ne akulle

Neper akulle
Rreshqiten shumë
Ata te cilët
Kerkonin
Të arrinin ne vendin e pare
E harruan
Se janë ne akulle.


Rreshqiten
Kur ishin te sigurtë
Se nuk rrezohen
Por
Mbeten vetëm ne akulle
Pa arritur
Atje ku deshiruan
Dhe ku e kishin qëllimin.

Disa
Akoma aty janë
Duke u munduar
Qe te ecin drejt
Por ne akulle
Nuk mund te ecin
Sepse
Nuk janë mësuar
Të qendrojn ne këmbë
Dhe harrojnë
Se janë ne akulle
Duke menduar
Se po ecin ne toke.

Fjala

Fole fjalën
Por mendohu
Para se atë
Ta nxjerresh nga goja.

Mbaje fjalën
Kur ta folesh
Se ne atë
Bazohet njeriu.

Ruaje fjalën
Qe të mos bëhet arm
Se ajo plagos
Me shumë se çdo arm.


Fjala afron
Edhe largon
Edhe pse gjuha
Eshtra nuk ka
Dhe shkon
Andej nga ti themi
Me ose pa qëllim.


Fjala sheron
Edhe plagon
Se njeriu
Lidhet
Dhe ndegjohet
Nga fjala.


Nga fjalët e kota

Kur mendojn se kan një dije
Ose zgjuarsi filozofije
Behen fjalët sikur ujë
Ne rend te par derti i huj.

Kush ma shumë din
E kush kuj ja kalon
Atë çka ka ndegjuar
Nga goja e lëshon.

Nuk e kan shumë qelsin
Qe gojen ta frenojn
Atë çka sot e thanë
Nëse e harrojnë.


Njeriu kur genjen
Edhe mendon se po din
Ndoshta me fjale te kota
E kërkon diturin.

Nga goja e njerzve dalin
Thash e më tha pa ndal
Kur nxinen ne gënjeshtër
Deshirojn te jenë fal.

Edhe nuset janë leshuar
Për fjalët me thash e i tha
Rrejshem duke pshtjellur
Me sy kurrë gjë s'ka pa.

Mos besoni fjalve
Qe dalin nga këto biseda
Sepse largë te tillve
Qëndron çdo here e vërteta.

Nëse te tregon dikush
Mos u intereso ta ndegjosh
Sepse me këto vepra
Veten do ta nencmosh.

Dikund nga xhelozia
Edhe nga inati i pa fund
Me thash e i tha ne fjale
Kurrë sperfundojn askund.

Kush flet fjale te kota
Nuk ka aspak njerezi
Çdo here thotë qe din
Se shpifjen e ka “ dituri”



Kot se kot

Nga mëngjesi der ne mbrëmje
Rrine disa ulur dhe bisedojne
Fjale pas fjale ne bisede
Punet e huaja i vlersojne.

Dikur me vonë i rrok urija
Nuk kan bërë asnjë pune te shtëpia
Edhe pse pa nderpre fare
Buke men gran kerkojn femija.

Se këtë e kan një dituri
Të fituar nga diku nga errësira
Nuk shef veten ne pasqyrë
I duket vetja me i/e mira.

Çdo kush keq e ka simbas tyre
Asgje kush me shumë nuk din
Ne sy të tyre është çdo kush
I pa moralshem , se ka njerzin.


Por me kohën çdo gjë dihet
Se pa fol gojes si rrihet
E ka mësuar këtë profesion
Deshti e sdeshti goja ja shqipton.

Se njeriu edhe kur mësohet
Smundet veten ta përmban
Kesi te tillesh sjan asgjë tjetër
Shoke i afert me budallane.

Balozet

Balozet dolen nga deti
Qe te bëjn gerdi
Nuk e llogariten aq shumë
Se nuk kan fuqi.

Me endrren e tyre te mjerë
Qe su ndalet turri
Harruan fjalt se shqiptari
Është me i fortë se guri.


Dolen balozat ne skene
Me bindje te gabuar
Se prej emrit të tyre
Do te jemi te frigsuar.


Ne ballë të tyre dolen
Djem e vajza trimeresha
Balozet i lan kokat aty
E as su gjinden eshtrat.


Ne gjakune tyre te keq
Notuan dhe u mbyten
Se do të mbesin aty
Këtë kurrë se ditën.

Se bijt e shqipes krenare
Nuk i frigon kurrë balozi
Se me kohe nder shekuj
Sna frigoj ,shpata , pushka as topi.


Anton Cetta

Burre drangu si shkemb
Qe furtunave ju bërë ballë
Qajte kur kendove me kenge
Shumë lotin e ke ndal.

Një dhimbje , një plage
U ndal , nga ti u sheru
Burre e trim si shkemb
I pa vdekur o drangu.

Ti nuk quhesh i vdekur
Jeton ne zemren e çdo shqiptari
Plak i kullave te Kosoves
Si bajrak çdo kund i pari.

Ti do të jetosh ne kenge
Do te lexohesh ne histori
Se Kosova me nderin tënd
Mburret dhe do të mburret gjithenji.



Kosoves

Oj Kosovë Ty te kam ne zemër
Dhe për ty dij te kendoj
Edhe vargjet qe ti shkruaj
Vetëm ty do ti kushtoj.

Tek ti fusha ku lulzon
Edhe bari din te rritur
Bukurin tënde qe e ke
Zemer gjerë edhe mikpritur.

Tek ti balta është e ëmbël
Atje guri e ka vleren
Edhe lisi ne maje te malit
Aq te ëmbël e lëshon eren.

Atje lumi është i pastër
Dhe bilbili ligjeron
Ne maje te deges se zbukuruar
Të tërë vendit i këndon.

Ku fishellon bariu krenar
Me atë fyll te blegtoris
E ne mbrëmje pa nderpre
Bjen ai tel i qiftelis.

Tek ti dheu është aq i vlefshem
Sikur ari me shumë peshon
Jam krenare qe jam e jotja
Se aq shumë zemra ty te don.

Valo

Valo lart
Ne çdo kohe
Ne çdo vend
Me koken dy krenare
Me i dashuri shpend.

Valo lart
Ne shtize
Ne shtepi
E koken dy krenare
Për nënën Shqipëri.


Valo lart
Qendro
Ne çdo kohe
Ne çdo stin
Me koken dy krenare
E shkruam historin.

Valo lart
Mos u ndal
Mos pusho
Si çdo here me e para
Atje lart qëndro.


Valo lart
Fluturo
E lirë
E gezuar
Me gjakun e kuq
Ty të kemi liruar
Të lirë të kemi
Duke fluturuar.

Skenderbeu

Ne sheshin e madhe
Ti qëndron
Me shpaten ngritur
Si atëherë
Kur ishe ne jetë.

Ne maje te atit
Je tash aty
Sikur atëherë
Kur ishe gjallë
Ne fushbetejat
Qe si harron bota.

Ne sheshin tënd
Aty je
Mbrojtes i madhe
Nga shekujt ne shekuj
Dhe akoma tash
Fuqia e jote
Mbron sheshin prapë.


Kenget shqiptare

Ne këngët tona
Kendohet
Ne këngët tona
Dashurohet
Ne këngët tona
Gjallerohet
Ne këngët tona’
Vajtohet
Ne këngët tona
Inspirohet
Ne këngët tona
Trimerohet
Ne këngët tona
Flitet
Ne këngët tona
Porositet
Ne këngët tona
Jetohet
Ne këngët tona
Zbukurohet
Ne këngët tona
Ka aq shumë
Ne këngët tona
Folklori i pa fund.

Ne këngët tona
Thesar
Ne këngët tona
Shqipetar
Ne këngët tona
Ti ruajm
Ne këngët tona
Të mos i gjuajm
Ne këngët tona
Të kemi kufi
Ne këngët tona
Mos te zgjarravisim
Folklorin ta ruajm
E me shumë ta ngrisim.


Mos harroni

Mos harroni nderen
As bujarin
Dheun e shtrenjet
As besnikerin.

Mos harroni gjuhën
As shkrimin
Vleren e saj
As begatimin.


Mos harroni vendin
As livadhin
Ngado qe te shkoni
Nderone shqiptarin.

Mos e thuani kot
Se jeni Ilir
Ishim çdo here
Dhe jemi me te mirë.


Mos e tolerancen
As respektin
As qe nderon atdheun
Nderon aq shumë veten.


Ne qerdhen e shqiponjës

Ne qerdhen e shqiponjës
Shumë here
U versulen gjarperinjet
Qe zogun te ja helmojn.

Me dashuri te madhe
Shqiponja mbrojti
Zogjet e vete
Duke e coptuar gjarperin
cope –cope
Se shqiponja
I kishte thonjet e medhenj
Dhe i kishte dy kokë.

Atje ne qerdhe te shqiponjës
U rriten zogjet
Qe krihet i moren
Se bashku me nënën
Tash fluturojn
Ne lartesi te qiellit te lirë.

Zogu

Zogu
Nuk këndon ne kafaz
Se kenga e tij
Quhet mallengjim.

Zogu
Nuk fluturon ne kafaz
Se fluturimi i tij
Quhet dështim.


Zogu
Nuk gjalleron ne kafaz
Se shpirti i tij
ESHte nën roberim.


Zogu
Nuk ka drite aty
Se çdo drita e tij
Është errësirë.

Zogu
Nuk dallon ditë as nate
Se ne kafaz
Çdo here është e njëjtë.


Zogu
Ka dëshirë te dal
Të fluturoj
Të gjalleron
Por është ne kafaz
Duke vajtuar këndon.


Çdo kund

Ne atë bore
Malsore
Ne atë shi
Shqiptari
Ne atë ere
Bese e nder
Ne atë stuhi
Për liri
Ne atë mal
Për ideal
Ne atë ditë
Si celik
Ne atë akulle
Zbathur
Ne atë lageshti
Trimeri
Ne çdo vend
Me pushk
Me pend
Neper shekuj
Për te dashurin vend.

Kush

Kush e don erresiren
Askush
Përse e adhuron
Dikush
Kush e cungon lirin
Shoqerin
Përse ndalet integrimi
Për gjinin
Kush te keqes i jep emere
Ajo është femër
Kush mendon se vlen me shumë
Se është grua
Nuk ka aspak respket nga unë
Dhe se dua
Kush e perdor atë
Se çdo here
Si femra jemi gabim
E pa drejt
Pse kështu e bindin njerzin
Se ka faj te dyfisht dhe gabim
Burri burrë
Mashkulli mashkull
Qe e bind shoqerin.

Ne udhekryq

Rruget na takuan
Aty
Ne udhekryq
Ku prisnim
Unë dhe ti.

Aty ishim
Dhe nuk folëm
Por rrugën
E kishim
Ne te njetin drejtim.

E atë udhekryq
Ti ke pritur
Edhe unë
Pa ditur
Qe dikur
Do te bëhemi udhetar
Të te njejtes rrugë
Të drejt.

Fjale filozofije

Mos e shani erresiren
Përse
Ndizeni një qiri
Të bëhet drite
Erresira si ka fajet
Po ata qe se luftojne
E ju;
Ndizeni një qiri.


Mos rrini ne ëndërr
Përse
Zgjohuni nga ajo
Të shifni realitetin
Mos rrini ne ëndërr
Duke kërkuar kot
Realizimin.


Mos kerkoni shumë
Përse
Por jepni nga vetja
Me shumë
Se kufiri i kësaj
Akoma nuk është zbuluar.


Mos e mundoni veten
Nga një e kaluar
Përse
Shendrrone ne gezim
Se ai qe s'ka një te kaluar te hidhur
Sdo te këtë
As te ardhme te gezuar
Kështu thotë ;
Filozofija.

Koha

Nuk mudem te theme
Se
Koha është vetëm kohe
Qe me veti merre ditet tona.

Ajo është kohe
Qe
Me veti sjelle shumë
Qe ne nuk e kuptojm.


Nuk mundem te theme
Se
Çdo gjë vjen dhe shkon
Nga koha ne kohe
Duke marrur
Dhe duke dhanur
Koha për kohën.

PARAJSA

O vëllezrë shqiptarë!
Pa të zëm' udhën e mbarë,
T'i bijem pas urtësisë
Dhe dritës e diturisë,
Të mos rrimë n'errësirë,
Se nuk është pun' e mirë.
Neve që qemë njëherë
Në gjithë botët të ndjerë,
Dhe të par' e të lëvduar,
E të rënd' e të dëgjuar,
Trima të fort e të mirë,
Të rrimë sot n'errësirë.
. . . . . . . . . . . . .
Ishin trima prindit tanë,
Pa emrë përjetë lanë.
Aleksandr'i Math i ndjerë
Dhe shumë shokë të tjerë,
Q'ishinë me të të parë,
Qenë gjithë shqiptarë.
Muntnë së pari Greqinë,
Pasdaj muntnë dhe Persinë.
Zunë dhe Hind e Afrikë
Burratë trima pa frikë.
Faqen e dheut e fituan,
Më çdo anë mbretëruan.
Selefqinjtë(1), Ptolemenjtë(2),
Gjithë ç'qenë të mbëdhenjtë,
S'qen' as grekrë as bullgarë,
Ishin burra shqiptarë.
Kombinë tën e nderuan
Dhe Evropën e shpëtuan
Nga kurt' i zi i Persisë,
Dh'i dhanë nder Shqipërisë.

Pirrua romanët mundi
E gjithë jetën e tundi.
Kostandin'i Math, q'i thonë,
Dh'ajy ish nga fara jonë.
Gjithë njerëzit e mbarë,
Thua, qenë shqiptarë.
Shqipëtari ka lëftuar,
Dhe ajy ka mbretëruar.
Aleksandr' i Math Greqinë
E kishte bërë të tinë,
Me luft' e kishin marë
Prindit tanë kordhëtarë,
Pa në Thivë njerës lanë,
Thivasit u ngren' i vranë,
I vranë me të pabesë,
Pas zakonit të Moresë.
Shqipëtarët kordhëtarë
Thivësë i vunë zjarrë!
S'i kursyenë gjë zjarit,
Vetëm shtëpin' e Pindarit,
Se ish vjershëtor i ndjerë
Dhe i parë mi të tjerë.
Shqipëtarët pas Greqisë
Iu lëshuanë Asisë,
Njeri kurrë nuk i mundi,
As u qëndroi dot gjëkundi,
Gjithë përpara i vunë,
Faqen e dheut gjith' e zunë.
Burr' i math i Shqipërisë
Ndënji në fron të Persisë,
E arratisnë Daranë, { Darai III }
Njerëzi e ti e vranë!
Aleksandri dha lirinë,
E shpëtoi nga xgjedh' Asinë,
I dha nder dhe Shqipërisë,
Mëmës së ti, q'i dha sisë,
Përkujdesi njerëzinë
Dhe pruri qytetërinë,
Bëri udhë e qytetë,
Pru gëzim në gjithë jetë
Edhe sot Aleksandria
Na rrëfen punët e tija.
Evropën e ka shpëtuar
Nga njëxgjedh e mallëkuar.
Këto punë shqiptarët
I bënë, ata të parët,
Ata të parëtë tanë,
Edhe emërë na lanë.
Edhe Pirroja ish burrë,
Që s'ka pasur shokë kurrë.
Ay romasit i mundi,
Italinë tër' e tundi;
Tekdo që kishte lëftuar,
Botën e kish tëmerruar.
Kshhu edhe shumë të tjerë
Shqipëtar' ishin të ndjerë.
Ishte mëm' e trimërisë
Edh' e zonj' e urtësisë
Shqipëria kurdoherë,
Që nxirte burra të vlerë.
Trima burra të vërtetë
Sa kanë qënë në jetë
Të gjithë ajo i polli,
Trimëria soje dolli.
Qe dhe një koh' e një ditë,
Që polli dhe përënditë,
I pat pjellë Shqipëria,
Pa u falej njerëzia,
Dhe besoninë qëmoti
Që në Shqipëri rrij zoti,
Vij rremet i njerëzisë,
E i falej Shqipërisë.
Tomori nuk ësht' i pakë,
Që nxjer dhe sot zë pa flakë,
Se rrininë përënditë
Ndë atë natë e ditë!
Prindit tanë i besonin
Përëndit' e s'i mërgonin.
Përëndi e trimërisë
Ishte mëm' e Shqipërisë.
Shqipëtari trim më fletë
Rronte gjithënjë në jetë,
Shigjet' e ti vrëngëllinte,
Vdekjenë me vet' e shpinte!
Përëndi e bukurisë
Me shijët të gjithësisë,
Q'ësht' e bardhë si dëborë
Nuk e lij kurrë Tomorë,
Flinte në shtratthit të artë
Shtat' i bardhë posi kartë.
Leshërat i kish të arta
Edhe faqezët të zjarta,
Ballë, gushë, krahëruar,
Llërë, pulpë, këmbë, duar,
Pej drite ishinë bërë,
Sikundër dhe trup' i tërë.
Si dëbor' e kishte gjinë,
Pa sill nër mënt bukurinë!
Kur kthehej e të shikonte,
Zëmrënë ta përvëlonte.
Zën' e kishte si bilbili,
Faqetë si trëndafili,
Diellin e urdhëronte,
Në gjit të saj përëndonte,
Në shtratthit të saj e vinte,
Edh' e mbant' e nuk e linte,
Tërë natën e pushtonte,
Pa në mëngjest e lëshonte.
Hëna këto duke parë,
Dhe duke tretur e tharë,
Ligej fort shum' e drobitej,
Kahënitej e venitej,
Se i haj zëmrën nakari,
Që djek i shkreti si zjarri.
Përëndi e bukurisë,
Q'i ip dritë njerëzisë,
Nga gjir' i saj dritë qitte,
Hënënë e përsëritte,
I ip pjesë bukurie
Edhe shij' e drit' e hije.
. . . . . . . . . . . . . . .
Dhe fqinjët e Shqipërisë,
Armikët e përëndisë,
Kshu treteshin nga nakari,
se ish burrë shqipëtari.
Sa mbretërë të dëgjuar,
Në Shqipëri të uruar,
Sa burra të fort' e trima,
Me vështrim si vetëtima,
Kan' ardhur e kanë shkuar,
Dh' emri s'u është haruar!
Me ta bashk' ish trimëria,
Dhe me ta ish urtësia,
Të dyj' ato mbretëronin,
Mëmëdhen' e lulëzonin,
Ish parrajsë Shqipëria,
Se ishte gjall mirësia.
Bukuri e përëndisë,
Përëndi e bukurisë,
Këmbergjëntë, leshflorinjtë,
Duke mbledhurë pëqinjtë,
Në Shqipëri tekdo shkelte,
Bari mbint' e gjethi çelte,
Dhe luletë lulëzonin,
E bilbilëtë këndonin.
Ajo dhe në re qëndronte,
Edhe nd'erë fluturonte,
Tekdo vij, ip bukurinë,
E përndante mirësinë.
Bëheshin mollëtë ftonjtë,
Portokaletë, lemonjtë,
Manatë, rrushtë, qershitë,
Fiqtë, arratë, lajthitë,
Pjeshka, thana, vadhja, shega,
Ulliri me shumë dega,
Gruri, misëri, peceli,
Elbi, tërshëra e meli.
Ish i veshur vëndi gjithë,
Dhe pill shumë pem' e drithë,
Drur'i dardhësë me dardhë
Ish si zonja sisëbardhë.
Nër fushatë luleshumë
Lumënj vrapmëdhenj pa gjumë
Shkoninë duke kënduar
Me kanisk të math nër duar.
Ata mëmë kanë renë,
E ajo ka atë denë.
Dheu, kafshëtë, bagëtia,
Shpestë, gjithë njerëzia,
Pin' ujët e tyr' e prëhen,
Dhe bimërat pa të s'bëhen.
Tek shkonte lum' i uruar,
Q'ishte si ar i kulluar,
Kafshëtë dhe bagëtia,
Lëçinin si mizëria.
Edhe grat' e Shqipërisë
Gjithë me foshnjë në sisë,
Sicila ish mbretëreshë
Dh'e bukur si pëllumbeshë
S'shihnje një gjë të shëmtuar
Dhe pa gas e të helmuar.
Edhe vashëzë mes'hollë
I kuqte faqja si mollë,
Dorën q'e kish pej ergjëndi,
S'e hiqte nga avlëmëndi,
Gjithë ç'i duhej në jetë,
I bënte të tëra vetë.
Në viset të Shqipërisë
S'kish gjë përveç mirësisë,
Moskamja dhe varfëria
E të tjera të këqija?
Kurrë në Shqipëri s'ishin,
Mase dhe emërë s'kishin.
S'kish as kurva as kurvarë,
as të liq kish as kusarë,
Gjithëkush vetë punonte,
E njeri nukë përtonte;
Sicili fort mirë shkonte,
Haj, pij dhe tepëronte;
Këto me djers' i fitonin,
Më shumë nukë kërkonin,
Se kish duk nga përëndia
Dhe uratë Shqipëria.
Ish shumë trim shqipëtari
Dhe i bukur si fill ari,
Si burratë edhe gratë
Ishinë trime me shpate,
Ish ligë vëllazëria,
Edhe besë miqësia.
Shqipëria gjithë nderë
Kisht' e ishte shum' e ndjerë.
Shqipëtari ish i mirë,
Dhe kish emër të pavdirë.
Shqipëria shum' e vlerë
Ish e madh' e gjat' e gjerë,
Se ahere s'ishin shqehtë,
As maxharëtë, as vllehtë,
Ishin gjithë shqiptarë
Në atë kohët të parë,
Qeltëtë kishinë fqinjë,
Q'ishinë brinjë për brinjë.
Ishte një tjatrë jetë,
Shi t'artë shtininë retë,
Ish një ver' e gjithënjëshme
E një kohë shum' e bëshme,
Dhe në dimërë vërritë,
Që mbaninë bagëtitë,
Ishinë plot manushaqe,
Dheu kish bukuri mi faqe.
. . . . . . . . . . . . . .
Shqipëtar' ish i vërtetë,
Trim i bukur e i qetë,
Fjalënë që ip, s'e kthente
E s'doj kurrë të gënjente.
Të miratë gjithë ç'janë
I kishin prinditë tanë.
Bima pillte kallinj tetë,
Nëntë, dhetë, dymbëdhetë.
Të tërë dhenë ta rrihnje,
Plak të kërrusurë s'shihnje,
Veç kalliri unjte kokë,
Nukë dilte përmi shokë.
. . . . . . . . . . . . . . .
Vasha fill e vetëm shkonte,
Njeri kurrë s'e shikonte,
Në flori ngarkuar shkonje,
Gjësendi nukë pësonje.
Kish ahere Shqipëria
Gjithë ç'kërkon njerëzia,
Zot'i math e kish uruar,
Pa ishte fatbardhësuar,
Kishtej njerës të vërtetë,
Trima burra pa të metë,
Kish kamjen' e dashurinë,
Mirësin' e urtësinë,
Ish e tërë një fëmijë,
At' e mëm' e bir e bijë,
Kish bulmet e pem' e drithë,
Edhe të miratë gjithë.
Mijëra vjet kështu shkuan,
Shqipëtarëtë s'u ndryshuan,
Patnë gjith' ato që duhen,
Kishinë nder' e lirinë,
Pa dhe gjithë mirësinë,
Se njeriu e njerëzia
Ushqehenë nga liria.
Njeriu lindi i liruar,
Pasdaj e kanë penguar.

Gjithë botënë romanët
E vunë poshtëë, veç tanët
U pren' udhën' e s'i lanë,
Pa shumë lufëtra ngjanë.
U mbyt në gjak Shqipëria,
Po rop s'u bë njerëzia,
Nuk' u bë rop shqipëtari,
Po qëndroi si ish së pari!
Dha shpirtin e gjakn' e derdhi,
Në zgjedhë si kau s'erdhi,
Mburoi nderr' e Shqipërisë
Dhe sendrën' e njerëzisë!
Mbajti lirin' e ra vetë,
Trimërinë s'e la shkretë.
Pa kur erdhë egërsirat
Me të gjitha të pahirat,
Si hynë, shqeh e të tjerë,
Duke vrar' e duke prerë,
Të gjithë kombet' i zunë
Dhe në kurt të keq i shtunë,
Njeri përpara s'u dilte,
Gjithëkush udhën' u çilte.
Vetëm prindit trima tanë
"Gjer aty, barbar'!" u thanë.
Dhe kur erdhë nga Asia
Të shumë si mizëria
Tyrqitë, q'ishinë trima
Dhe binin si vetëtima,
Pa më thoni kush lëftonte
Edhe gjësendi s'pësonte?
Vall' elinët a bullgarët!
Apo neve shqiptarët?
Njeri tjatërë s'kuxonte,
Veç shqipëtari lëftonte!
Ajy prap' e ka shpëtuar
Evropënë e verbuar.
Kush nuk e di Skënderbenë,
Që nderojti mëmëdhenë?
"Lum ti, moj Shqipëri!" thashë,
Armët e ti' kur i pashë
Ndë Belvedere në Vjenë,
Sikur pashë Skënderbenë.
Dhe sot nga armët e tija
Kullon fjeshtë trimëria!
E di njerëzi e tërë
Atë zot ç'punë ka bërë
Kur hiqte Skënderbeu shpatë,
Trimavet u ipte date!
Burra të veshur në hekur
Dhe luftëtarë të pjekur,
Q'ishin në luftë kaluar
Përmi kuaj të harbuar,
Kur hiq me kordhët të prehtë,
Q'ishte si pëndëz e lehtë,
Posi pjepërin i priste,
Në vdekje pa ndjer' i klliste,
Njerin' e kalën e çante,
Të dy më katër i ndante.
Mirësin' e trimërinë,
Dhe mëndjen, e urtësinë
T'ati zoti njeri kurrë
S'e ka pasur nonjë burrë.
Vet' ajy burr' e trim ishte,
Edhe shokëtë që kishte,
Si Tanushi me Uranë,
E Moisiu me Hamzanë,
Si Maneshi e Muzaka,
Që hidheshin posi flaka,
E si Lekë Dukagjini,
Si Perllati, si Mardini,
Zënëbisha, Araniti,
Gjon Koka, q'ish si hastriti,
Kont, prens, mbretër e të tjerë,
Burra të vler' e të ndjerë.
Qenë trima të vërtetë,
Nuk u bënë rop në jetë.
Opopo! ç'kanë lëftuar,
E ç'punë kanë punuar!
Sa mbretër e prensër qenë,
Njohnë të math Skënderbenë,
Zun' udhën e urtësisë,
Ishinë lark marrëzisë,
Për Shqipërinë lëftonin,
Madhëritë nuk' i donin,
Po kishin vëllazërinë,
S'e qasninë djallëzinë,
Pa lan'emërë përjetë,
Zotërinjtë e vërtetë,
Veç Shqipërinë mejtonin,
Të tjeratë i harronin,
S'kishin ata thashetheme,
Të këqija e të rreme,
Donin gjithë mëmëdhenë
Dhe kombin' e Skënderbenë,
Kush i rrij kundrejt Tyrqisë,
Veç burrat' e Shqipërisë,
As Sërbij' as Bullgaria,
As Elladha as Vllahia,
As Venetia qëndronte,
As tjatërë komp kuxonte.
Evropa ishte e shuar,
Njerëzit të mallëkuar,
Kishin vdekurë nga frika,
Nga Tyrqit' u binte pika,
U trëmpnë gjithë me radhë,
Dhe Vlladisla me Uniadhë,
Si gjithë këta të rinjtë,
Dhe papa e vyzandinjtë
Më një ditë Konstandinë
Tyrqit' e zunë dh'e pshinë,
Kostandinopoj' e ndjerë
S'u mbajt, po ra menjëherë.
Grekërit' ishin të vdekur,
S'hanin dot barut e hekur,
Le të mbahen me lëvdatë
Grekërëtë posi gratë,
Me fjal' e me thashetheme,
Janë të gjitha të rreme.
Kishte vdekur njerëzia,
Rronte vetëm Shqipëria,
Veç shqiptari lëftonte,
Njeri tjatërë s'kuxonte.
Kordhëtar tjatërë s'gjenë,
Tyrqitë, veç Skënderbenë.
Skënderbeu me të parët,
Me të gjithë shqiptarët,
I qëndruanë Tyrqisë,
I dhanë nder Shqipërisë,
Ata duall' e lëftuan,
Gjith' Evropën' e shpëtuan.
Të Skënderbeu kishte shpresë
Aher' Evrop' e pabesë.
Rrëfe, o mal' i Sopotit!
Edhe ti, Tomor'i zotit!
Me oshëtimë tregoni,
E me vetëtimë thoni,
Dhe ti, fortes' e Beratit!
E ju, bregoret' e Matit!
Folë, fol' o Drin'i shkretë!
Q'i ke parë me sy vetë
Të tër' ato ligjërime
I mer vesh zëmëra ime.
Këto gjithë po i dimë,
Më tëhu tani të vimë.
Pas Skënderbeut Shqipëria
Nukë ra në të këqija,
Se në kurt' kurrë s'ka rënë,
Poshtë njeri s'e ka vënë,
Se shqipëtari ish burrë,
Nënë zgjedhë s'hyri kurrë.

Nder' e vjeftënë e mbajti,
Dhe sedrënë nuk e ndajti,
Nuk e harroi mëmëdhenë
Dhe lirin' e Skënderbenë,
I huaj në vëndit tënë
S'shkelte dot, se nuk ish thënë
Retë muntte të përpinte,
Në Shqipëri s'munt të vinte;
Fill e vetëm shqipëtari
Udhëtonte si m'i pari,
Me mbledhët të pleqësisë
Shihej pun' e Shqipërisë
Ligë kishin të vërtetën,
Që sbukuron gjithë jetën,
Kishin udhë urtësinë,
Besë kishin njerëzinë,
Udhërëfenjës e dritë
Kishin gjithë mirësitë.
Gjithë sa qenë të parë
Dhe me mënt e kordhëtarë,
Q'i dhanë jetë Tyrqisë
E nder të math Shqipërisë,
Të tër' ishin shqiptarë
Sa bënë punë të mbarë,
Si Qyprilit' e të tjerë
Burra me emr' e të ndjerë.
Shqipëtari mbretëronte,
Ajy lëftont' e gjykonte.
. . . . . . . . . . . . . .
Shqipëria ishte zonjë
E kishte të madhe pronjë,
Shqipëria kurdoherë
Ka nxjerrë trima të vlerë,
Mehmet Alin', Ibrahimnë,
Gjikënë, Gjolekë trimnë,
Rrapon e Ali Pashanë,
Silahdarë e Shkodranë
E shumë njerës të tjerë,
Si këta dhe më të ndjerë.
Ishte vash' e Shqipërisë
Ajo zonj' e urtësisë,
Dora Distra nga Përmeti,
Q'ish në diturit si deti.
Gjithë gravet u ka dhënë
Nder dhe mëmëdheut tënë.
E kush e bëri Morenë?
Gjithë shqiptarë qenë.
S'ish shqiptar Marko Suli?
Xhavella e Miauli?
Bubulina e Kanari?
Shqipëtar bir shqipëtari.
Me armët të Shqipërisë
Iu hoth themeli Greqisë,
Po grekërët e pabesë,
Që iu bënë zot Moresë,
S'e duanë shqiptarë,
Kërkojnë t'i bëjnë varrë!
Po kush bën në këtë jetë
Varr' e shokut, bije vetë.
Nukë trëmbet shqipëtari
Nga greku e nga bullgari,
Nga Mal'i Zi, nga Sërbia
Nukë trëmbet Shqipëria.
S'trëmbet kurrë shqipëtari,
Dhe sot ësht' ajy i pari,
Bota gjith' e kanë parë
Në luftëra shqiptarë,
Plevna, Shipka s'u harua,
Koha shumë s'u mërgua.
Neve muntmë venetjanët
Dhe barbarët e romanët,
Turqinë edhe Persinë,
Afrikënë e Hindinë.
. . . . . . . . . . . . .
Gjithë njerëzit e dinë
Kush e bashkoi Italinë.
Cilët për vdekj' e për kokë
Garibaldi kishte shokë?
Shqipëtar ishin të tërë,
Ata punë kanë bërë.
Edhe sot lul' e Tyrqisë
Janë djemt' e Shqipërisë,
Njerës t'urt' e të vërtetë,
Të ditur e pa të metë.
Edhe sot është i zoti
Shqipëtari si qëmoti,
Çdo punë që ka punuar,
Kurdo e ka trashëguar.
Këto të vërteta janë,
E të rrema brënda s'kanë
Njeriu po të mësonjë,
Këto do t'i kupëtonjë.
Eshtë fjalëz e vërtetë,
Që tjatërë komp në jetë
S'i arrin dot shqipëtarit,
Burrit trim e punëmbarit.
Ka nxjerrë e do të nxjerrë
Shqipëria kurdoherë
Burra t'urt'e të vërtetë,
Ka pasur dhe do të ketë.
I ka dhënë përëndia
Gjithë ç'donte Shqipëria,
Se e ka ngrehur përjetë
Zot i math e i vërtetë.
Shqipëria s'copëtohet,
Kurrë nukëvarfërohet,
Posi hëna përsëritet,
Kurrë nukë kahënitet

Gjithë ç'jemi shqiptarë,
Jemi një fis e një farë,
Kemi të tërë një shpresë,
Një gjak, një gjuhë, një besë,
Besë kemi përëndinë
Dhe ligë vëllazërinë,
Jemi gjithë shqiptarë,
S'jemi të çar' e të ndarë,
Jemi shtëpi e fëmijë,
At' e mëm' e bir e bijë.
Mëmë kemi Shqipërinë
Edhe motër urtësinë,
Kemi ndihmës trimërinë,
Mëm' e atë përëndinë,
Se asaj i prumë besë,
Të gjith' atje kemi pjesë.
. . . . . . . . . . . . . .
S'jemi as turq as kaurë,
Mos e thoni këtë kurrë,
S'jemi grekër as bullgarë,
Jemi vetëm shqiptarë
Ky emërë na ep nderë,
Pa s'na duhenë të tjerë,
Kemi gjuhëzënë tënë,
Zot'i math na e ka dhënë,
Dhe komp e mëmëdhe kemi,
Të humbur në jetë s'jemi.
Ajy që s'do mëmëdhenë
Dhe kombin e vetëhenë,
Dhe gjuhënë që flet vetë,
S'është njeri i vërtetë.
Ata quhen tradhëtorë,
Janë të mjer' e të gjorë,
Faqezes e gënjeshtarë
Dhe të paqën' e të marrë,
E lenë mënjanë nderë
E lipin derë më derë
Ata janë posi berri
Edhe të ndyrë si derri.
Nder e vjeftë s'munt të ketë
Njeriu i tillë në jetë.
Gjithë ç'jemi shqiptarë,
Jemi një s'jemi të ndarë,
Kët' emërë mjaft e kemi
Dhe na ep nder kur e themi,
Eshtë emr'i Skënderbeut,
Emr'i gjithë mëmëdheut,
Me kët' emrë të bekuar
Tanëtë janë lëvduar.
Selenik e tatëpjetë
Ka qënë dhe do të jetë
Vënd'i tër' i Shqipërisë
Me ndihmët të përëndisë.
O ju fqinjtë e pabesë!
Mos bini me atë shpresë,
Shqipëria s'copëtohet,
Shqipëtari nukë ndrohet.
Ju e njihni shqiptarë,
E kini parë më parë,
Po mos delni nga kufitë
Edhe lini marrëzitë.
Që të kemi miqësinë
Të gjithë dhe dashurinë,
S'ka njeri të marrë pjesë,
Për të zonë do të mbesë
I zoti 'shtë shqipëtari,
Ajy që ka qën' i pari,
S'ka njeri tjatërë pjesë,
Pa nukë ka besa-besë.
Shqipëria ka të zonë,
Q'e ka pasur gjithëmonë,
Me qënë gjall shqipëtari,
Ç'kërkon greku dhe bullgari?
Dhe Mal'i Zi e Sërbia
Ç'kërkojnë nga Shqipëria!
Hiquni, o të pabesë!
Se e zeza do t'u presë!
Djemt' e Skënderbeut përjetë
Janë burra të vërtetë,
Ç'e pandehtë shqiptarë?
Të vdekur, q'i bëni varrë?
S'e dini ç'u ka punuar?
S'më ngjan t'i kini haruar.
Kush ia ka me të pabesë
Shqipërisë, do të vdesë,
Do të vdes' e të humbasë,
Nga nakari të pëlcasë,
Shqipëria do të rronjë,
Paskëtaj të mbretëronjë.
. . . . . . . . . . . . .
Në pastë nër shqiptarë
Pakë grekër e bullgarë,
Pakë shqiptarë janë
Vallë nëpër fqinjtë tanë?
Ne duam vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë,
. . . . . . . . . . . . .
Pa luftës s'i trëmbet kurrë,
Shqipëtari është burrë.
Edhe Evropa e tërë
Sonte me ne është bërë,
Se të drejtën ne e kemi,
Ne të zott' e vëndit jemi.
. . . . . . . . . . . . . .
Sot për sot Maqedhonia,
Thesprotia, Mollosia,
Dhardhania, Iliria,
Paravea, Haonia
Që u thoshinë qëmoti
Bota, po s'u thosh i zoti,
Bëjnë gjithë Shqipërinë,
Edhe fqinjtë ton' e dinë.
Tani, djemt' e mëmëdheut!
O të bijt' e Skënderbeut!
Ju, o vëllezër e shokë!
Pa mblithni mënttë në kokë,
Xgjuhuni, o shqiptarë,
Se afëroi dit' e mbarë!
Mos vini veshnë në botë,
Si të dojë le të thotë.
Gjithë ç'jemi shqiptarë,
Jemi një komp e një farë,
Edh' e tërë Shqipëria
Eshtë një si përëndia.
Lereni mënjanë fenë,
Të shikojmë mëmëdhenë,
Të jemi miq në mest tënë
Dhe shokë, si kemi qënë,
Ta shtojmë vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë.
. . . . . . . . . . . . .
Jemi djemt' e mëmëdheut
Gjithë dhe të Skënderbeut,
Sicili le të besonjë
Sikundër të kupëtonjë,
Po feja të mos na ndanjë,
Në xgjedhë të mos na mbanjë.
Përpiqi për vethet tuaj,
Mos për bot' e për të huaj.
Eshtë dit' e diturisë
Sot e koh' e urtësisë
S'bën dot punë marrëzia,
Padija e foshnjëria,
Poshtë ndarja e nakari,
Qoftë lark nga shqipëtari,
Rroftë bashkimi përjetë,
Q'e fali zot'i vërtetë!
Ta kemi vëllazërinë,
Miqësin' e urtësinë,
Një fjalë gjithë të themi
E një dëshirë të kemi:
Të nderojmë mëmëdhenë,
Gjuhënë e vetëhenë,
Shqipërinë ta shpëtojmë,
Së gjithash ta lartësojmë
Atë kemi gjithë mëmë,
Në të huaj nuk' e lëmë
Pa njeri të mos kuxonjë
Ta pres' e ta copëtonjë.
Shqipëri, o jetëgjatë!
Ty të kemi mëm' e atë
Dhe për ty do të lëftojmë,
Gjersa të të trashëgojmë!
Për ty gjithë, dit' e natë,
Mejtohemi gjer' e gjatë.
Ti kurrë s'prishesh, s'shkretohesh,
7 As drobitesh, as pengohesh.
Më ke gjithë bukuritë
E të tëra mirësitë:
Ke fusha me lule shumë,
Lumënj të mbëdhenj pa gjumë,
Male të lart' e të veshur,
Buzën' e detit të qeshur;
Gjithë gazë ta dha zoti,
Ta ka falur që qëmoti;
Më je dritëzë në dritë,
Me të gjitha mirësitë.
Për ty shumë do të thoshe,
O Nuseja bukuroshe!
Ti s'plake kurrë në jetë,
Posi përëndia vetë!
Vdekja edhe pleqëria,
Shëmëtimi, dobëtia,
Ty s'ta zënë dot pëqinë,
Mësa zënë përëndinë!
Ke pjell' aqë të vërtetë,
Sa s'nëmërohen në jetë,
Pa ke pjellë Skënderbenë
E gjithë trimat sa qenë.
Ke sot djem t'urt' e të mirë,
Trima me shumë dë shirë.
Nukë vdesin shqiptarët,
Janë vet'ata të parët.
Dardha nënë dardhët bije,
Dit' e sotme qe dhe dije,
Nukë shuhet njerëzia,
Vdes e ëma, rron e bija,
Rron i biri, q'është vetë
I ati që qe ndë jetë.
Trëndafili, që ep er1%,
Çeletë sërish në verë.
Ju priftërë mjekër gjatë,
Q'u quan kombi uratë,
Uratë e përëndisë,
Q'është drit' e gjithësisë,
Munt të bëhi të pabesë
Për të mirët të Moresë?

Hrroni dot mëmëdhenë?
E pse? Ç'e kemi Morenë?
Krishti grek nukë ka qënë,
Dhe besën ata s'e bënë.
Dhe ju hoxh' e ju dervishë
Mos shihni xhami e kishë,
Si kisha 'shtë dhe xhamia,
Tekdo është përëndia,
Pa të tërë njerëzinë
Zot' i math e ka të tinë,
Se përpara përëndisë
Nj'është tuf' e njerëzisë
Kush ka zëmrë të qëruar,
Munt të jet' ajy m'i çquar,
Se po vetëm urtësia
N'afëron te përëndia.
Ta doni keq përëndinë,
Po bashkë me Shqipërinë.
Shqipëri, të qofsha falë!
Të kam mëm' e më ke djalë,
Në gjit tënt ngrihem e bije,
Ti ke fuqi përëndie,
E mer në gjit bukurinë
Dh'e nxjer prapë kur hap gjinë.
Trëndafil' i kuq me palë,
Që nga gjiri yt ka dalë,
Është gjaku i një mbreti,
Që prëhje ndë gjit tënt gjeti.
Nga të mos nxjerç lule m'erë
Ti, që këllet kurdoherë
Ndë gji vetë bukurinë?
Gjithë tek ti ven' e vinë.
Parrajs' e vërtetë vetë
Është Mëmëdheu në jetë.

NAIMI

Shqiponja

Ti me dy krena
Me mijëra zemra
E pa plakur kurrë
Mbreteresh e lartesis.

Ne çdo kend
Fluturove ,
Jetove
Si me e para
Nder te parat.

Ne çdo zemër
Aty hyrë
Dhe jetove
Edhe pse emri i yt¨
Pengnte
Krahet e tu¨
Donin ti shkurtonin
E te lenin pa fluturim.

Ti prapë fluturove
Ne qiellin e lart
Ne çdo kohe
Dhe nuk te lodhen kurrë
Stinet e motet
Dhe as ftohtesia.

Ti jeton e jetove
Ne pragun e çdo kuj
Ne zemren e re
Ne zemren e vjetër
Perpos teje
Ska
As sdo te këtë
Mbreteresh tjetër.
Gjurmet e mia!
Ne

Kur menduan se heshtem
Ne folëm
E fjala e jonë
U be barot
U be krisme
Qe malet u tronditen
Dhe ujqit u friguan.


Krismat tona
E ngriten ne këmbë
Edhe te vdekurin
Dhe i treguan
Se fjalën sja kemi harruar.


Emri i ynë
I tha botës prapë
Se jemi akoma
Ata qe kemi qenë
Krenaret e shekujve
Dhe ballin hapur
Ne çdo hap.

Ideali


Qetesi
Jo ftohje
Jo dyshime
Jo mendime te prishura
Jo fanatizëm
Egoizem jo
Skandalizem jo
Jo lot
Jo avantura
Nuk dalin këto nga unë
As nuk dolen
Se me mbane gjallë
Ideali i im
Qe e kam dhurate
Dhe trashegim.

Guri

Behuni si guri
Qe mos te ju lekund
As era
As stuhija
Qendroni aty
Dhe mos levizni.

Mos ligeshtohi
Ne rrugët e huja
Se ato janë
Vetëm mashtrim
Qe dikur hapin plage.


Kur guri leviz
Nuk mundet prapë
Të fitoj vendin e njet
Atë qe e kishte
Para levizjes.

Nuk mundet me
Qe guri
Të jet si me par
Sepse ka levizur nga aty
E vendi ka mbetur si shenjë
Qe toka se harron.


Shumë

Sa baroti
Sa buka
Sa kripa
Sa besa
U dha ne këtë vend
Dhe ia rriti nderin
Tokes time.

Sa kenga
Sa vallja
Sa fjala
Sa dija
U linden këtu
Dhe ia rriten nderin
Atdheut tim.

Sa varri
Sa permendorja
Sa historia
Sa vujtja
Por se mposhti kurrë
Vendlindjen time.

Sa kurora
Sa burgu
Sa tortura
Sa rrahja
Por nuk e perkuli kurrë
Kombin tim shqiptar.

Sa toka
Sa mali
Sa fusha
Sa deti
Jetoft çdo here
Vendi i im i dashur
Kombi im i dashur
I Iliredes se vjetër.

Bota

Me thanë
Se bota mbahet
Vetëm nga ajo
Qe shifet
Por jo nga ajo
Qe ndegjohet.

Syri shef
Ndërsa veshi ndegjon
Por nuk besohet
Pa e pa me sy.

Njeriu është i vogël
Ne këtë rruzull
E nganjëherë
Behet
Sikur te ishte Guliveri
Por kot
Prapë mbetet
Njeri i vogël
E këtij planeti
Toke.

Nganjeher
Mendja gjykon
Ashtu si ajo don vete
Si ka dëshirë
Si ka nevojë
Por syri se ka pa
Edhe pse veshi
E ka ndegju.

Por kjo
Nuk është asgjë me shumë
Është vetëm
Ilizion i joni
Iluzion i huaj
Me sy te mbyllur
E asgjë me shumë.



Përse

Përse
Bota
E urren botën
E njeriu
E urren njeriun
Sikur te ishin
Gjakpires
Të njeri-tjetrit.

Përse fëmijët
Lotojne
Për fajesi
Të te moshuarve
Qe u bene prapë femij.


Përse dashuria
Është vetëm fjale
E kjo
Nuk deshmohet
Me vepër

E kjo fjale
Shpesh e humb
Vleren e saj
Të bekuar.

Deshira e saj

Asaj i falen të gjitha
Pasuri
Flori
Por ajo
Nuk deshti
Dhe iku
Pas deshires se saj.


Asaj i dhanë çdo gjë
Veshje
Mbathje
Po ajo
Nuk deshti
Dhe iku
Ne endrren e saj.


Asaj i falen ylberin
Henen
Diellin
Por ajo iku
Dhe shkoj
Aty ku zemra dhe mendja
I pushojne.

FJALA

I thanë fjalës: tani je e lirë
Po fjala s’ kish fuqi t’u thosh: nuk më duhet
E c’ më duhet
kur s’ u thashë atëherë kur duhet?
Kam mbetur pa krahe,
Kam mbetur pa qiell,
Jam jetë pa ëndërr,
Jam ëndërr pa jetë.
I thanë fjalës: je e lirë
Veshtire, tha fjala, sa vështirë
Të besosh se je e lirë;
Pasi ke ngrënë rrokjet e tua,
Pasi ke mbetur cung
Dhe liria bëhet burg .
I thanë fjalës: liria jeton.
Fjala ua ktheu :
S’jam si Kostandini qe pas vdekjes udheton
I thanë fjalës: ti je liria
Për ta kuptuar këtë duhet fare pak
Ajo e besoi,
Ajo hapi gojen,
Por në vend te tingujve
Prej saj doli gjak

POEZI NGA KRISTINA RASI


PSE HESHTJE, S´JEMI NË ËNDËRRA?!


Kur të gjithë flasin, kundër liridonëve,
Ne, përqafohemi me heshtjen makabre...
Edhe kur të huajt, flasin në emrin tonë:
Me gjuhë të ndryshme dhelparake,
Ne, prap rrim në heshtje!
Edhe kur bota "demokratike",
Po na qorton në kupë të qiellit:
Pse ne duam "Vetëvendosje",
Pse, ne i duam aq shumë rrezet e diellit!
Ne, marrëzisht, veç e dëgjojmë!...
...Dhe, heshtim!
Sa keq!...
Dëgjojmë në heshtje marroqe,
Edhe kur Evropa " e re" na i shurdhoj veshët,
Me kujdesin e saj...
Që ne të integrohemi ...
Me ata të largtit, por jo nuk lejon:
Të ribashkohemi,
Me të dashurit, të afërmit!
Vëllau me vëlla e motra me motër!
Edhe atëherë, ne si të mjerë:
Bëhemi se nuk kemi dëgjuar asgjë!!!
Rrimë , kalirojmë të qetë!
Mjafton që bukën s´po na e marrin nga sofra,
Mjafton se nuk po na shqlmojnë,
Por, po i nxisin ta bëjnë këtë milicë, mjeranët tanë...
Për një kafshatë buke të thatë...
Ata, nuk po reagojnë edhe kur ju na vratë!
Aferim u qoftë zotëri evropianë -demo (n) kratë!
Ndërsa ne:
Heshtim edhe pas ditës së përgjakur të 10 shkurtit!
Heshtim edhe pas në natën vrastare,
Vallë, deri kur bota do të ngopet,
Me varre të reja shqiptare!
Zgjohuni ore shqiptarë!
Jo!
S´ jemi në ëndërr të keqe!
Po realiteti na sakatosi, përballë
Kësaj errësire kryeneqe!
A po i dëgjoni kasnecët e lirisë:
Ademin, Albinin, me rininë:
Po kush si ata ore, ia don Kosovës lirinë?!
A po i shihni se ende po dergjen heronjt e ri,
Burgjeve të "demokracisë"!
Mos pritni!
Shkoni, pas kushtrimit të tyre,
Nëse doni të fitojmë,
Kundër kolonializmit, e tradhtisë,
E cila po krekoset, po parfymoset
Me gënjeshtra politike si lavire!
Ne, po e shohim të gjitha:
Krimet, tradhtitë, mashtrimet!
Si në dritën e diellit,
Ata, po duan të na i verbojnë sytë,
Të na e marrin edhe kaltërsinë e qiellit!
Sa tmerr!
As kjo nuk na shqetëson!!!
As këto nuk e prishin fuqishëm,
Heshtjen vrastare, heshtjen tonë!

MALËSIA E MADHE

Oj Malësi . e bukura Malësi,
Ty të gjithë të kanë lakmi!
Të gjithë, u munduan të bëjnë për vete,
Por, Ty, gjhithmonë Shqiponjë Krenare mbete!

Kurrë nuk ndjeve frikë, moj Malesia jonë,
Djemë e cuca për ty luftuan!
dhe deri në fitore do të luftojnë,
Armiqtë nga trojet tona do t´largojmë!

Zgjohu vrik, moj Shqiponjë sulmuese,
Kundër hordhive pushtuese!

Ftoi në log heroizmash:

Manastirin dhe Gostivarin,
Presheven ,Bujanovcin,
Drenicën , Mitrovicën,
Çamërin, Topelicën
Plaven dhe Gusinë,
...Dhe të qëndrojmë si Shqiponjat,
Të RIBASHKOHEMI në folenë tonë shekullore.
Me Nënë Shqipërinë!

Betohemi në Flamur e Nderë!
Me Armaten Kombëtare Shqiptare,
Do ti mbrojme si kurdoherë;
Trojet tona etnike shqiptare!

Asnjë çast s´kemi harruar:
FBKSH -ja , është betuar:
Kombin tonë, me djersë e e gjak,
Prap ka për ta RIBASHKUAR!

SHQIPËRIA ETNIKE: Shefki Ollomani

SHQIPËRIA ETNIKE

Gurthemeli i Pellazgjisë,
është krijesë e Përëndisë,
Panteoni i përëndive,
është vullneti i hyjnive,
embrion për shqiptarinë,
këtu Zeusi kish selinë.

Është legjendë mitologjike,
është baladë e lashtë kreshnike,
është etni pellazgjike,
është hyjneshë ilirike.

Është tempulli i Dodonës,
piedestali i Shqiponjës,
është altari i lirisë,
sot është zemra e Ilirisë,
është rilindja e Arbërisë.

Është si Dielli kur rrezon,
porsi Hëna kur ndriçon,
është kështjellë gur mbi gur,
është Shqiponjë e Flamur,
është Feniks që nuk vdes kurrë.

Është burim e gurrë lirie,
është betim e gjoks rinie,
është ylber e yll gjithësie,
është kala - themel Shqipërie.

Është prush që përvëlon,
është këmbanë që ushton,
është rrebesh që shkatërron,
ortek bore që mbulon,
është tërmet që tmerron.

Është si lulja plotë me erë,
dallëndyshe në pranverë,
është kullë brezash me bajrak fisi,
vatër arbërore me bardhësi plisi.

Është zjarr e vullkan,
është stuhi e uragan,
është furtunë e bubullimë,
është rrufé e vetëtimë,
është top e jatagan,
është princ e kapedan,…
që luftojnë për vatan.

Është gjaku ynë që nuk falet,
zemra jonë që nuk ndalet,
është si buka në çerep
dhe si uji nën një kep,
është si ajri n'atmosferë,
është si drita në humnerë,
pa të cilat s'ka jetë as nderë.

Shqipëria Etnike është e gjallë,
si baroti e guri strallë,
është një rrënjë që s'shkulet fare,
ëndrra jonë mijëravjeçare,
është si nuse me kurorë lavdie,
zanë e bukur Ilirie.

Kjo Shqipëria jonë Etnike,
është trimëreshë heroike,
që nuk njeh asnjë pushtet,
derisa të bëhet Shtet.

Një nate nga netet pa gjume



Zgjohu Kosovë!Zgjohu nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
zgjohu,oj!A po e ndien vajin tim?
A po sheh si ti kam ngulur sytë
mu në zemër,mu në shpirt,
si t`i kam hedhur duart rreth belit
për të përqafuar unë, ashti yt?
Zgjohu,Kosovë!

Nga degët e mia të thyera kush po dahet,
këtë cater kush po e le?
Ç`janë këto gjurmë gjaku që po shtohen
nëpër fytyren tënde,
këto varre e murana qe po sillen vërdallë
rrethë shtëpisë sime?...
Zgjohu, Kosovë!Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
Zgjohu, Kosovë!...

Sonte vëtem mbeta e
në derë të oborrit askush s`po me troket,
askush më, thua vdekur jam e harruar
Në këto troje e suka gjaku.

Thua më është shkrimbur hisja
e mbyllur dera e konakut.....
Zgjohu, Kosovë, flakë e hershme e ashtit tim
t`pelcitur.
Bota në ty le të kallet!


Poeme

Kosovë!
(ripunim)

A më ndigjon o malli im i zhuritur!
Me dhimbje sërish te therras nga thellesia,
O Toke e vaditun shekullit te gjatë,
Me gjak e me eshtra që kërkoj Liria!

Unë një vocrrak i yti, i tretun kësaj botë,
Pa shtëpi, pa strehe, pa liri ne Atdhe…
Nëpër gjamë e gjëmime të vajit të shpirtit,
Po të thërras unë sot e të them: Ku je ?!

E dij se si Truall qëndron në mes t’ballkanit,
Ti zëmer e Atdheut e tokve të Ilirisë!
Po ku më je ti o popull, o tokë e përgjakur
Që thirre nëpër flakë emrin e Lirisë?!

Çtë gjeti ty o Kosovë martire, bijt e bijat ku janë ?!
Kur sot ty sërish po të qesin në treg…
E bixhoz po luajnë me ty si atëhëre…
Kur gjymtyret ti prenë e të ndanë me Nanë !

Çpo bëjnë politikanët e tu, doktorët, profesorët…
Analiste, Gazetarë, Biznesmene e të tjerë çfarë janë…?!
Çpo bëjnë ata që mi ke vënë në kyre ?!
Për pamvarsinë tënde, vallë çfarë thonë?!

Çfarë thonë pra bijtë e tu që mi ke mbi krye…
Kur Europa i lëshon fjalët si në mejhanë...:
“Që Kosova të jetë prap nën Serbi…”
Për ato deklarata turpi, bijtë e tu, çfarë bëjnë ?!

Ay kryeparlamentari, vetë Presidenti,
Kryeministër-pari, dhe Parlamenti,
Intelektuale e të tjerë, të graduarit doktora…
Pse heshtin e nuk flasin, por rrijnë si kodosha!

***
Oh, asgjë nuk thanë, asgjë nuk bënë,
As nuk do të bëjnë, këtë mirë e dij!
Veç ofshame e popullit për njerzit e vrarë,
Do të ndigjohet shekujve të veshur në të zi!

Kosovë, Kosovë, unë ta shoh prap lotin...
Gjamën e vajtimin ta shoh në sy si atëhere…
Fabrikat e sllavise po e terin barotin...
Racizmat po i stërvisin që të të vijnë në derë...!

Si shefa e drejtues te autonomisë,
Do të vijnë ata me maska të reja…
Të gjoja integrimit të shtetit të Serbisë,
Në Europën kurvë, he’ këtë e vraftë Rrufeja!

E pastaj Kosovë, shikoj kreret që ke sot,
Se si në Beograd kafen do ta pinë…
Biles në darkë të madhe te fitores sllave,
Vallën gisht për gisht doktorat do ta shtrijnë…

E vashat Kosovare, nanat që qëndrojnë
Krenare për bijtë e vrarë në emër të lirisë...
Rrobën e përjetshme të zise do ta harrnojnë,
Dhe vorreve të Heronjëve vajtimi do të nisë...!

Ehhh rinia jonë, jetimët, bijtë e luftëtarve...,
Udhëve të botës do të tresin sërish mërgimtarë…
Sepse shpirti i tyre nuk do të mundet ta durojë,
Atë shkelje të gjakut të Etërve të vrarë !

Kosovë, Kosovë, të shoh të tradhëtuar si mos më zi!
Nga klyshet e tradhetisë të etur për tituj e lavdi
Që pas premtimesh tinzare nga shok e miqasi,…
Po nenshkruajne ne heshtje, që ty të lënë nën Serbi!

Ehhh, atyre po mu raftë një pikë përmbi sy!
E kurr, as vorret mbrënda mos i laçin !
Politikanëve e të gjithëve çfarë sot mi ke në kyre!
Nëse ata pamvarsinë për ty urgjent nuk e thërrasin!

E nëse Europa pamvarsine nuk ka me ta ligjërue,
Si shtet më vehte, Si popull Kosovar në përgjithsi,
As vetë Europa nuk do të jetë kurrë e bashkueme
As nuk do të ketë kurrë paqe, as drejtësi !

E t`gjithë të ligat ballkanit dhe Europës mbarë,
Ja sjellin racizmat e sllavit e të grekofilisë,
Të cilët i kanë miqt deri dhe ndër Shqiptarë
Që Tiranës e Prishtinës më rrijnë tuj u kapërdisë !

Kosovë, mos qoftë e thënë që të heshtë e drejta!
E bota aq mizore mos më u kallzue,
Për gjakun që shkoj krojeve si lume pa u ndalë,
Për atë pamvarsi që po shkon tuj u largue!

Dhashtë zoti që krenë në Europë dhe në Shqiptari
U bashkofshin bashkë në vepra e mëndime…
Dhe ta dhaçin ty të lumën pamvarsi,
Si shënjë qytetrimi edhe për Europën në lindje!



Migjeni - Recital i Malësorit



0, si nuk kam një grusht të fortë
t'i bij mu në zemër malit që s'bëzanë,
ta dij dhe ai se ç'domethanë i dobët -
n'agoni të përdihet si vigan i vramë.

Unë lugat si hij' e trazueme,
trashigimtar i vuejtjes dhe i durimit,
endem mbi bark të malit me ujën e zgjueme
dhe me klithma të pakënaqura t'instinktit.

Mali hesht. Edhe pse përditë
mbi lëkurë të tij, në lojë varrimtare,
kërkoj me gjetë një kafshatë ma të mirë...
Por më rren shaka, shpresa gënjeshtare.

Mali hesht, dhe në heshtje qesh.
E unë vuej, dhe në vuejtje vdes.
Po unë, kur? heu! kur kam për t'u qesh?
Apo ndoshta duhet ma parë të vdes?

0, si nuk kam një grusht të fuqishëm!
Malit, që hesht, mu në zemër me ia njesh!
Ta shoh si dridhet nga grusht' i paligjshëm...
E unë të kënaqem, të kënaqem tu' u qesh.

ËNDËRR E KEQE

Një natë pashë në ëndërr
Më erdhi një “shkencëtar”, si lugat,
Nuk më frikësoi fare,
Por më përrallosi gjatë!...

Herë më dukej plak satanik,
Herë më dukej i ri,
Fytyrën e tij e dalloja,
Si një kusar, apo gomar faqezi!

Erdhi më pyeti, çfarë je moj?
Hiqej se është mik, deshi t´më mashtrojë!
I tregova se jam:
Bijë nga Shqipëria…
Papritur u egërsua fytyrë e poshtëër e tija!
Jo, s´je nga Shqipëria ma ktheu;
Por,je nga Kosova, je nga kombi kosovar,
A se paske dëgjuar,
A s´ju kemi thënë më parë?!
Filloi të fliste me një serbishte të marrë.
Ia ktheva me vrull, ik nga këtej sa më parë!
Filloi të më fliste me një gjuhë të trashë,
Kinse e bukur kosovare...
I mbetej në grykë fjala ime,
Fjala e bukur shqiptare!

E mallkova me hidhërim:
Ty, t´u thaftë goja,
Pse po na nxirrni konflikte,
Pa u ndier për këto fare nevoja!...

Kush ju pagoi,
Kush ju mashtroi,
Kush ju mundi,
Kush ju frikësoi?!

Ai më tha përsëri:
Ti s´do jesh shqiptare.
Do ta keni një identitet të ri!
Mos më keqkuptoni, s´ jam armik,
Por vula ime, gjendet në sirtarët
Me firmat Serbi-Unmik.


E keni gabim ore faqezi...
Kurrë s´do t´mundeni ta ndani,
Gjuhën tonë në copa, me barbarizma, të huaja…
Ne, e kemi një Shqipëri...

Mundimin kot e keni përcaktuar,
Kurrë identitetin tonë se ndani:
Ne, një ditë me diell shqiptari,
Kemi për t´u ribashkuar!

Ma ktheu me dinakëri,
Dhe dukej fort i zemëruar:
E kërkon Evropa dhe bota;
Identitetin tuaj për ta ndryshuar!

Ndryshe, kurrë s´do t´ju ndihmojmë...
Ndryshe, s´ do t´ju duam,
Ndërrojeni gjuhën tuaj dhe flamurin,
E pastaj të shikojmë!

Hiqni dorë nga lashtësia shqiptare,
Bëjeni mish-mash, bëjeni kolgomerat,
Sa e lumtur jam vërtetë,
Që s´u çmenda atë natë!

Lugetërit -thonë, vrasin,
Lugetërit –thonë, çmendin,
Por, kurë s´ do ta arrijnë
Të na e ndërrojnë gjuhën.
Ani, se përkohësisht,
Munden me dhunë t´ na e kolonizojnë vendin!
Jo, kurrë! As në ëndrra, s´na duhen lajkat!
As në ëndrra s´ na duhet ”ndihma” e tyre!
Larg duart nga trojet tona ,
Me politikën tuaj djallëzore -lavire!

STRALLIT TË SHQIPËRISË ETNIKE

(Kushtuar, Dedë Gjon Lulit)

Pas shumë vitesh të errëta robërie,
Rrezatoi një hije shprese...
Vringëlloi një ditë gëzimi:
Në Malësi u dha kushtrim bese!


Dedë Gjon Lulit birit të Hotit,
Pa iu tremb syri aspak!
Ay, nip i Kastriotit,
Në Deçiç ngriti bajrak!

Ngriti Flamurin e vegjëlisë,
Hapi krahë shqiponja krenare,
Në ato male të Shqipërisë,
Si kudo në trojet shqiptare!

Ah! U frikësuan sulltanë e krajlitë,
Qe tronditur Evropa plakë,
Nga Stambolli në Mal të Zi!
Planet e tyre morën flakë!...

Shpejt, Evropa thikën gjeti,
Trojet tona t´i copëtoi,
Por, shqiponja kurrë nuk fjeti,
Folenë e vet në Vlorë e dërgoi!

Ballkani u ndez në flakë,
Shqipërinë, keq e copëtuan,
Kryengritjet tona partizane,
Kurrë deri sot s´u shuan!...

Kryengritjet nuk do të shuhen,
Deri sa të ekzistojë jeta!..
Shqiponja krenare, se pranon gjymtimin,
Do t´i ribashkoj trojet e veta!

Pse kjan


Pse e kjan kokrrra e zallines
uj e krue q e rrjedh ledines
pse thon shekujt gjak kan qit
pse esht shue e bardha drit
edhe verbt e,plast ka ra
se n shqipni ran grek e shkja
ran n Kosovë ran n qamri
vasha e djepa për me gri
me dhunu me marr at nder
për me shkel çdo gja me vler
pse ran yjet copa copa
pse ne mshir su prek europa
a thue treg këtu ish për mish
loj e maska njiqind fish
ngerh mos kput ne shkuj t,motit
po ku ehst pra feja e,zotit
ku esht besa e e dheut t globit
n qiell,po siilen koh ,t, e kobit
pse kalue kan normat ,n horre
pse jan shtrue nder ligje qorre
nuk ka dheu ma ideal
nuk ka kush krimin me e ndal
nuk ka t bardha t gzueme mote
nuk don hana me u sjell toke
e ka humb ,çdo gja kuptimin
se n çdo pllmamb e,kan mbjell krimin
ne për mod nëpër saksija
mish për loj esht ba shqipnija
për arena e gladiator
shum jan gjet kryqtar sherbtor
me lue loj me thik ne dor
her me thik e her me shpat
jan tue therr shqipnin ngrat
tu i therr vashat tru i ther grat
mbasi i her ti ken dhunue
mbasi epshet t,ken qetsue
foshnje t n gjak kur t jen skurrrue
kur t ken dal diellit t dy syt
hanes shpresen i kan mbyt
yjzve e shpresen ju kan pre
thon se kurr ma s kan me nxe
as për grek po as për shkje
as për ata q e lujten loj
qe mbas perdje than me goj
për me e shndrrue shqipnin ne ploj
vasha t bukra brum pre ylli
për me i gjvesh nder fjera pylli
me u coptue zemrate nanes
t fikt me i ra diellit e hanes
sa her qel mi kan dy syt
kur shkjau foshnjet n thik tu i mbyt
kush e shkrou ke t loj te ndyt
me ja pre shpresat e stines
me i humb këngën kanarines
me vra tokën për gjith jet
bes a s shpres ma mos më mbet
veç me mbet shekujt n bela
ne sherr me mbet me grek e shkja
me e hum dielli at vullnet
më me u ndje toka me det
s e lumnojn nder shekuj n jet
se n për gjaqe mbesin n dhe
n jet te jetve komb e fe
ka humb nder ka humb kanu
vasha a gra jan tu u dhunu
kod as norm pa u rrepektu
as nji ligj n konvent as n leter
luhet n thik tash loj e,vjetër
ka mbet prona nën lugeter
prona e zotit tok me dor
qe me shi me lule e bor
e mbaroj zoti ma dhor
por ne norma e pat shkrue
kush po i shkel mor zot a thue
kush po ngopet tue shujue
dhun e gjak e lot pa nda
kush po shkel etik me gra
si gjithmon veç grek e shkja
si gjithmon ai rus shergjija
qe lshon cubat kah shqipnija
kur europa plak me thija
nëpër lozhe dredh do flok
nuk na u gjet njiher si shok
as si mik po as si vlla
me e ndal turrin n grekk e shkja
vashat tona s jan striptiz
ndigjo mosk ndigjo pariz
ndigjo rom ndigjo berlin
nuk perlyhet kombi trim
qe pat erz e qe pat nder
kod ka pas shqipnija e,mjer
buk as uj ah mos më pas
drit as diell as miell,n për thas
as n për magje buk as kore
esht ushqye me nder arbnore
pse europ nuk ja besove
grek e shkja mbi shpin ja lshove
un për ty n flak isha mbyt
t kisha fal po vesh e syt
t kisha fal s ete kam vlla
pse pa mshir me ke lan nën shkja
keq moralin ma ke tha
vasha e cuca m jan dhunue
diell e han pse me i verbue
pse me shti urrjetjen n guri
n kob mbi glob tash rrin qivuri
se urrejtja vlon ne gji
m jan prek drit m jan prek inngji
m jan perlye vashat ne gji
nderi jon ah kushton shtrejt
pse sllavianit si ndal frejt
epshet te egra e turr barbari
s esht për dhun gjithmon shqiptari
shpi publike me u shkarkue
grek e sllav me kalirue
n shpin te grues e qiks shqiptare
tue pas norma nderkombtare
qe pa hjeshem ti po i shkel
mi ke lidh udhet me tel
norm as bes ma s ka kah del
as nuk dalin norma e besa
as urtsija as pajtesa
drue s en morte rrin ngatrresa
flaka e zharit ndezun n mni
ka me djeg gjith qytetni
ka me djeg n civilizim
se sot shkollat jan ba krim
norma e letra mos më vle
hilet lir po jan tu u ble
thue pazare shkurt me u pre
paskan dal për qytetni
n institute paskan mbi
paskan nis n banka shkollore
kso etike nde roborre
mem marr rrrug nder kryqe qorre
jo europ se ne s jem le
as me u shit e as me u ble
për dy pare mos më vle
se un jam e gjall shqipnija
n geg e tosk ku m rrin etnija
m kan rrethue me norma t kqija
edhe me sillen si qakalli
me m marr dhe ekokrra zalli
me mi prish po djem e vasha
e ti m luen me lojn t trasha
her me turk qe ish dikur
he rme grek me sllav si ur
tue lidh prore nji miqsi
ma ke vesh shqipnin me t, zi
mike vesh me gjam këto troje
jepi fund pra ti ksaj loje
ma lidh besën me fjal goje
edhe me bes qe ta dha zoti
me ket tok qe kastrioti
amanet ta la me shkrepa
me mi kqyr si fmijt tu n djepa
mos mi le ti ato bolla
me mi mbshtjell vashat belholla
me i helmue për t gjall ne zemër
se ai zot ty tlen pa emër
t len pa tok e pa dy sy
t len ,nder shekuj mbyll me dry
dit as nat tii mos më pa
n dhun me mbet nën grek e shkja
ti permbys djepat nder prroje
#te lshon gjam e gjak për goje
shum gjarpij ti lshon n për hoje
sot europ ti mendja e motit
mbaje fort beesen e zotit
me këta djem te kastriotit
me këto vasha gjeraqina
s e nuk jan po ruse e shkina
për me u zan gjall si robina
por se dije n mot qe vijn
me duar kryq jo ma nuk rrijn
kan me u djeg siç u djeg osa
bash me vvllazen djem fatosa
e ty flaka do t perpin
do tmerr shkja do t merr latin
grek e,shkja po rus e shkin
se kur ne t lshohem kah turri
ke me pa ti qendres burri
grueje e vashe e sokoleshe
kur te dla flaka mbi sheshe
as nder mend ma mos te shkon
se nder ne gjaku s at vlon
ka me mbet ma vash e grue
nder kamb t shkjjaut e nën dhun shtrue
se këto jan do zana t sukes
jan stermbesa te oso kukes
do t e shihsh flak s e,jo mahi
permrbi qiell e dheun,e zi
sot ma mir ma shkruaj at leter
lënë hilen lojn e vjjeter
por ku bjen ne det tivari
kah presheva e gostivari
deri n prevez ne ato grigje
n suk t gusis ne pllaja e brigje
n tuz n malsi en n fush dardane
fort mi lidh me at gjuh nane
nji shqipni t,rrin nën drit hane
fort etnike nën drit dielli
t ket liri kah toka e qielli
sa ma par me hy n europ
mos ja luej lojnat me cop
tash ku r t vjen sivjet janari
n tok dardani rend ma i pari
pamvarsija me u lulzu
n kushtetut europ me e shkru
mandej nisu n troje tjera
kah preshev medvegj e mjera
kumanov e manstiri
n strug e ohe rn dhe iliri
n mal te zi ku ka shqiptar
m liro rrugg e m len te par
se n europ jam hisedar
jam ma mi pari me perrija
kah çdo ligj e qyttetnija
kam pas fatin bloz e,hi
ma kthe shpresen ne saksi
ma kthe fleten n ftue e n bli
ma lulzo tokën me pun
mi largo varfri e dhun
m vesh n qelik e m vesh n ushtri
ball ti bëj ah malit t zi
shkjaut e tjetrit rus shergji
mos më kqyr n durbi me fe
jam shqipnij a n nji fole
n tosk e,geg un kshtu jam le
un jam lind s e em ka lind nana
me tri fe me shum nishana
por për dhe për gur e hise
bashk i kam po far e fise
sia ajo flaka me shperthye
nuk ka turr q emund me i thye
se shqipnin bashke kan nan
si kryqtar e musliman
din shqipnin e kan iman
ekan shpirt e,kan mbeshteje
si për uj për te kan etje
si për shi qe etja n bari
pervlon n flet siç pervlon zjari
si për gjak q e vyshk damari
ahstu vyshken pa shqipni
geg e tosk e dardani
ilirid edhe malsi
follorin e qameri
pra ta dijsh ´ ti n mot e vjet
kqyr shqipnin ne fush e det
n lidhje kombesh zonj le të jet
me ato troje me ato ara
n pun e drit me ken ma e para
e tmos m sillen ktej balkanit
ujq e tigra t car dushanit
peretj larg andej karpati
larg mi qo mos i ndjek t fati
se klta dhun m kan dhan m e,pi
trembdhjet shekuj mi kan nxi


vargu i lotit

Vargu im shkon deg me deg
pik mbi tosk e pik mbi geg
kahdo n,lot si curril ari
prek,n,për gjak,te,çdo,damari,
thrret,,n,për,krena,e,n,për,ndërgjegje,
rrokllis,lotin,,gur,prej,megje,
kërkon,drit,e,kërkon,shtegje,
ju kërkon,bijve ,t,shqipnis,
n,gjuh,amtare,te lashtsis,
nji themeel,të ri,me,e,nis
me bes hane,e,rreze,dielli
me currila,qe,i,lshon,qielli,
me,er,t,freskt,prej,karajfili,
me,dy,krih,e,me,dy,kokë
te mbeisn vllezer miq e shokë
,e,t,mos,kputet,gaku,e,fija,
as,,aort,qe,lidh,shqipnija,
rrug,e,zemrës,n,fise,t,mija,
lidhnu,prore n,fjal t,qelikut,
n,bes,e,shend,t,adriatikut,
si ai diell qe lidh ,bregore
n,rreze,e,drit,qe,i,mban,për,dorë
edhe,yberi,si,qafore
qe lidh,qiellin e bjen me pi,
tu i,shendrit,currilat,n,shi
edhe ju me gjakun sheg
lidhni pipat deg me deg
jo shqipnin për t gjall, me e djeg
veç pse don kshtu i far padroni
me u nda copash dhe i joni
mbledhni geg,lidhjet për vlla
t gjith damart,gjaku ku i ka,
lidhni bashk,siç,lidhet,ari,
me kullim e gjuh shqiptari,
mos u shponi,n,fjal,e,zhgjet
sa,nji,gogel,për,,me,mbet,
n,hart,shqipnija,mos,,me,u,gjet,
lidhni,kokrrat,n,për,çdo,pip,
n,yj,largpams,,e,gjuhën shqip,
me ngjyr shege sa nji det
ti mbajm bashk tri fe,n,nji,shtet
,s,ka,q,na,ban,as,krajl,as,mbret,
shkrueni n qiell,këto vargje t,mija,
ti,lexoj,kur,t,lindet,fmija,
ti,mbaj,syt,për,kah,shqipnija,
jo kah greku e kah armiku,
se,me,u,thye,mundet,qeliku
se,na,kjan,adriatiku,
na,kjan,dheu,,e,na,kjan,shkolla
na,shkretohen,sheg e,mollla,
na,lidh,hasmi,n,pranga,,e,bolla
na,i,nxinë,ditet,qe,ika,moti,
na,largon,prej,jetë,,,e,zoti,
e na djeg,me,flak,,baroti,
kur,njiher,n,cop,t,na,ket,nda,
n,tre,gishtrij,me,grek,e,shkja,
kur ne zemër ,trinitrinë
te na e ngul,,e,t,hterr,shqipninë,
me shtiz,hasmi,n,.dy,,barkusha,
kan me kja po mali e fusha,
myzeqeja e dardanija
fusha e Shkodrës e qamerija
mosni ,mosni,tosk,e,geg
gjaku juaj qe vlon n,dy deg
prej nji nane e nji rrem,mishi
besën tuaj vall,kush e prishi
e ka prish thon trinitrija
mos më mbet nji brum vllazrija
lot me ra nëpër saksija
e jo uj qe lshon curili
e jo shqip me kndue bilbili
me e gzue fleten karajfili
me lidh ,n,gjuh ,e, n,komb,krahinen
dialektin e mot e stinen
bashk me e mbajt shqiptart kaptinen
at kaptin me dy kok,nane
te shqiponjës iliriane
vargu im qe pik ne vrri
majes t pendes,n,ftue ,e,bli
shkon tue pik po flet më flet
tue mbledh ngjyr nder hoje e blet
don shqipnin me e,kthye ne jet
geg e tosk me i ëmbëlsue
shkon tue marrr currila n krue
tue thirr vash e tue thirr grue
tu marr,ari gurr me gurrë
tu prek, gjakut djal,e burrë
kah rrijn moshat i ri e plak
vargu im tue pikue n gjak
tue rrshqit ngjyra porsi shegë
sharton ëmbël tosk e gegë
pajton fmijt,t nji nane djegë
edhe moshat,lidh n ylbera
vargun tim qe e mban era
era e shqipes ne krih ere
qe thrret diell e yll pranvere
qe thrret shqipet,ne cak,ndere
n,lidhje e pun,e ne është t skeletit
n,për,kallij te bereqetit
bardh me qesh si vala e detit
nan shqipnis me i mbajt at diin
kryq e fe edhe krahinë
mbaj karrshi sllav e latin
tosk e geg se jeni vlla
mos ndegjoni grek as shkja
as gjarpij qe,u,flasin n,vesh
tok e dhe qe u bëjn pershesh
sa për din e për krahinë
leni pllumba e kanarinë
le të kndojn ne gjuh te vet
leni valet bardh mbi det
lidhni gjuh lidhni adet
lidhni gjuhën shekujt n,cak
shqipja jon e ka nji gjak
lidhni shpresat,nxet si flak
e mos ndigjoni fjal turrece
kah shperdajn shtrigat kasnece
an e mban me kryq t ballkanit
akingji te car dushanit
jeniqer te helenis
rus e vlleh te trinitris
mbani,n cak krent e shqipnis
mbani thumbin mirë ne sy
hasmi n,tokë,kur don me msy
me tri fe,qe i keni n ,kry
me dy krena e me dy,krah
mos u bëni mish për gjah
se për gjah e mni u kan nda
mish t nji nane për më tha
behuni djem te urt për nanen
për shqipnin qe e,mahnit,hanen
qe din bashk me ndejt n,tri fe
qe i gzon tokes gur e dhe
por qe gjakut ia njeh eren
se e kan nan shqipni pranveren
prandaj kryqi kurr si ndan
sa t ket lulja qel mbi than
ngjyren t bardh,e gjaku i ftonit
forc e shqipes krih t drangonit
kurr shqipnija s bëhet dy
se nji zmer e ka n sy
se e,ka t nanes veç nji mish
nuk esht tym qe del n kamish
por esht gjak qe,vlon.n.nji vlla.
kot e,keni grek e shkja
geg e tosk kurr s kan me u tha
sa te jet gjall,moti me dhe
gur e zalle e diell me nxe
as n, tri fe s, mban mni etnija
se at gji ju dha shqipnija
ata vrap bien n prehen t nanes
kur ti thrret shkelqimi i hanes
ashti i vjetër i ilrianes
kur ti thrret nji grup i gjakut
vargu im e shkeujt t,cakut
turr e vrap po kan me vlue
geg e tosk kan me verrshue
n dashuri,shqipnin me shtrue
deri n dardan e n mollë,te kuqe
kan me i lidh moza e burbuqe
kan me lidh ara e ledina
flet nder sheg lisa e qetina
kn me lidh po mote e,stina
me gjak t kuq qe ju dha nana
me at ball,qe u shndrit si hana
fara e lasht ah pellazgiana
kah ka fis e kah ka far
geg e tosk qe jan shqiptar
qam dardan edhe malsorë
kan me i lidh n damar arbnorë
siç lidh besa gjak e dorë
ka me u lidh e fortë etnija
n det e tok ku rrin shqipnija