Poezi të krijuara nga forumistët

Gafurr Bytyçi:



GJAKU I KEQ



O,Ereb,i biri i Kaosit,e

Vëllai i Natës

Që ishe, si yte mbesë Erida,

Si nip Aresi…



O,Natë,bijë e Kaosit,e

Motër e Erebit,

Që në tënden e mësove bijë Eriden

Sikur djalë Aresin,

O,Natë…



O,Kaos,që polle Natën,

E vëlla i dhe Erebin,

A ti ia dhe mollën Eridës,a

O,ti,gjyshi i Aresit

O ,Kaos…



O,Vdekje,gjak i Natës

E motër e Ëndrrës

Që vëlla ke Hidhërimin,si Gjumin

O,Vdekje…

O,të përdreqtit ,që të gjithë,

Si Pandora…

Gafurr Bytyçi:



FARA E KEQE



I martuari me Niviqen

Ishte i biri kokëtul

I shqiptarit të mire,

Që dheu e mbuloi

E lotët s iu thane,

Prej se djali iu martua,

Si jo gjak i tij.



Niviqja,e bija e Sorrës,

E rrumbullakët si iriqi,

Makutkë jo pak makutkë,

Që, për të lehur, s`lehte

Po as shihej kur kafshonte.



Sa për pjellën,

Nuk shkoi shumë ,e, u pa:

Që të gjithë ,koka e së ëmës:

Të lindur,që –

Për ku të shkelin,

Bari të thahet.

Gafurr Bytyçi:



LEGJENDA E BUKURISË



Se nga në këtë kohë pike,moj,bukuri lirike!

Frymë i fryhesh syrit ,si afsh epikor;

Çikë,moj,mbetur paske,një çikë shkuar çike!

Veç,kur je si vera,pse je edhe borë?



Dhe unë po të shihkam,botë,moj,femërishte,

Si diç,që dhe n`zjarre mbaka mefshtësisht;

N`shkreptimë bukurie,pa qoftë dhe ferrishte,

Se mos jam i vetmi që sheh miturisht.



Si një syperfemër,a një zanë arbërore,

Kudo që të shfaqesh parajësohet jeta;

Ti e tëra sharm dhe elegancë përrallore,

Vetë bota e ëndërruar,që dhe e gjeta.



Sakush të sheh thotë:po,kjo është hyri!-

Po unë,që t`njoh mirë,di që s`je hyjnore;

Edhe ti të ngrohtën e ndjen n`tëndin gji,

Dhe prapë s`di pse m`bëhesh si jotokësore.

Gafurr Bytyçi:

LEXIMI



Sa më shumë të lëshohesh ne vargjet e poetit tim,

Si në krahët e njëqind gramatikave të reja,

Ashtu do ndjehesh;

Pushtohesh nga shumësia e të bukurës…



Emër,fjalë,rimë,ngushtiçë deti:

Ritmi,pika,presja,miqësojnë kumtime diku pak më larg,

Tek gjithçka ushqehet nga rrënja e bukuria,

Derdhje e artë për të të ardhur.



Nga ti ia lexon syrin – det të kuq

A gjak bukurie të ftohtë,terr në gjak

E ndjen atë jehonë vajeve

Për lartësitë e rëna.

Gafurr Bytyçi:



VITI I FUNDIT I BABAIT

-ne kujtim te Tij-

Ai e ndjente se po e lëshonte gjaku

Ndaj të tërat nga e tija i afronte bashkë

Për aqë sa në qafë shtrëngohej një laku

Po për aqë uji në buzë i zinte lëmashk.



Ujin me lëmash e pinte,dhe – si rruazat në pe

nga radhiste kujtime,sikur çukitej një shkabe-

Në të pazgjidhmen ndalej si me shumë nge

Por si gaz më s`nxirrej kurrnjë kërrabe.

Te Kroi i Madh


Botes iu solla verdalle
e mendjen rralle ia bera
por askund si Kroi i Madh
nuk pashe
O Zot me dogji etja
S' eshte ashtu si thon
Me jepni nje shtam uje
nga Kroi i Madh
Ma shuni mallin dhe etjen
te kthehem atje
ku e vrava veten

PSE HESHTJE, S´JEMI NË ËNDËRRA?!


Kur të gjithe flasin, kundër liridonëve,
Ne, përqafohemi me heshtjen makabre...
Edhe kur të huajt, flasin në emrin tonë:
Me gjuhë të ndryshme dhelparake,
Ne, prap rrim në heshtje!
Edhe kur bota "demokratike",
Po na qorton në kupë të qiellit:
Pse ne duam "Vetëvendosje",
Pse, ne i duam aq shumë rrezet e diellit!
Ne, marrëzisht, veç e dëgjojmë!...
...Dhe, heshtim!
Sa keq!...
Dëgjojmë në heshtje marroqe,
Edhe kur Evropa " e re" na i shurdhoj veshët,
Me kujdesin e saj...
Që ne të integrohemi ...
Me ata të largtit, por jo nuk lejon:
Të ribashkohemi,
Me të dashurit, të afërmit!
Vëllau me vëlla e motra me motër!
Edhe atëherë, ne si të mjerë:
Bëhemi se nuk kemi dëgjuar asgjë!!!
Rrimë , kalirojmë të qetë!
Mjafton që bukën s´po na e marrin nga sofra,
Mjafton se nuk po na shqlmojnë,
Por, po i nxisin ta bëjnë këtë milicë, mjeranët tanë...
Për një kafshatë buke të thatë...
Ata, nuk po reagojnë edhe kur ju na vratë!
Aferim u qoftë zotëri evropianë -demo (n) kratë!
Ndërsa ne:
Heshtim edhe pas ditës së përgjakur të 10 shkurtit!
Heshtim edhe pas në natën vrastare,
Vallë, deri kur bota do të ngopet,
Me varre të reja shqiptare!
Zgjohuni ore shqiptarë!
Jo!
S´ jemi në ëndërr të keqe!
Po realiteti na sakatosi, përballë
Kësaj errësire kryeneqe!
A po i dëgjoni kasnecët e lirisë:
Ademin, Albinin, me rininë:
Po kush si ata ore, ia don Kosovës lirinë?!
A po i shihni se ende po dergjen heronjt e ri,
Burgjeve të "demokracisë"!
Mos pritni!
Shkoni, pas kushtrimit të tyre,
Nëse doni të fitojmë,
Kundër kolonializmit, e tradhtisë,
E cila po krekoset, po parfymoset
Me gënjeshtra politike si lavire!
Ne, po e shohim të gjitha:
Krimet, tradhtitë, mashtrimet!
Si në dritën e diellit,
Ata, po duan të na i verbojnë sytë,
Të na e marrin edhe kaltërsinë e qiellit!
Sa tmerr!
As kjo nuk na shqetëson!!!
As këto nuk e prishin fuqishëm,
Heshtjen vrastare, heshtjen tonë!

Sofra eshte poeti me i çmuar shqipetar
me pelqejn te gjitha shkrimet dhe poezit tua
respekte vella

Faleminderit Vesa,Xili dhe Eva per fjalet e mira drejtuar Sofres.


Po shfrytzoje rastin ta pergezoje Even per te gjitha poezit deri me sot qe ka sjell ne forum te cilat jane shume te mira sic eshte e mire edhe kjo poezija e fundit.....

Per Even vetem suksese.

Nuk kthehen vitet

Ne dhomen time,
te shtepise se vjeter,
rrinim ne perqafime,
e nuk dinim per gje tjeter.

Yjet nga qielli,
për ty desha t'i zbres,
te kisha rreze dielli
t' me zgjonin ne mengjes.

I riu ka drojë,
kur vjedh dashuri,
çdo gje i duket lojë,
por dhe lumturi.

Ne mendime rri e vete,
per ditet qe s'kane kthim,
ku humben, ku treten,
zemra eshte mbushur pikellim.

Me shikimin si shigjetë,
e mbajë qendrimin hyjnor,
buzeqeshjen djallezore zemra,
si zjarr e ndez ne kraheror.

Jeta është e bukur





Buzëqeshja është bar,

në shpirt të sjellë freski,

kur ka efekt në varr,

kush të ndihmon, s'ka rëndësi.





Humba disa beteja,

po luftën nuk e dorëzoj,

do të më ndihmoj buzëqeshja,

fitorja të jetë e imja, vetes i premtoj.





Nuk do të qaj më këtë ditë,

lotët nuk janë bar për të shëruar,

nuk do ta ftoj asnjë pikë,

se, jeta është e bukur, duhet ...

Poezi te bukura po u harruan

mos u mendoni

ta ndani nga dielli

se ai dritë e diell është...

Kurse për heroin Zahir Pajaziti, “Në tokën e djegur”...

... Në tokën e djegur

tik-takun e orës nis

që koha të marrë kuptim...





“S`te nxinë shekujt fytyrën

as kohërat e çmendura

mbete sall dhe vetëm njeri”

Ose poezia kushtuar trimave, heronjve, dëshmorëve dhe martirëve që ranë për idealin kombëtar, atdheun, bashkimin dhe ribashkimin e tokës së ndarë...

Ata asnjë fjalë s`e thanë

Foli gjaku damarëve të tokës

Refren i mbetur në buzë...





Njëqind e një vjet

u desh të pres (im) lindjen tënde

bijë

tani jam në botën ku jeta ka kuptim

Si dhe vjersha kushtuar fshatit të lindjes Bardhi i Madh:

Në Bardh

Bardhi takohet me Bardh

Agimet lahen në të bardhë

Terri beden i bëhet bardh

Fëmijës vaji i ndalët n`Bardh...

Ose: “Çdo gjë u dogj në Bardh

U dogj çdo gjë

Edhe ëndrrat edhe malli

Përrallat gruri dhe kalli...

..............

Po të isha nje zog mali, e t'fluturoja degë më degë -
Do ndalesha në atë vënd, ku më së shumti shpirti m'djeg!

Nga ajo degë ku do ndaloja, do ja thoja cicërrimën -
Ti atje thelle ne tokë ke, zemrën tënde edhe timen!

A thua do ma kupton gjuhën, kur si zog të cicërroj?
Ah, sikur të ishte e mundur, të dal nga varri e ta perqafoj!

E di që kjo s'është e mundur, kjo është një dëshirë
Të ç'mallem pak me vargje, mbase s'mundem në tjetër mënyrë!