"Jetari" vepër e shkrimtarit Kristaq F. Shabani

Vasili e
kishte ndjekur rrjedhën time shkrimore në organet e shtypit periodik
qendror dhe në atë lokal në Gjirokastër.


“Dhe unë, - më tha nuk kam mbetur prapa. Kam
shkruar shumë. Më pëlqen shumë letërsia, por më shumë gjuha…”


“E po s’ke faj,”- ia prita, dhe kafshova buzën.
Unë e dija historinë e gjyshit të Vasos, mbasi më kishte thënë babai im, që
ishte mësues, por dhe e përforcova në Babje”.

“Mos, … se këtu gjithçka ka veshë”. Në atë çast
pamë nga muret e bukura të restorantit. Afër nesh ishin ca çifte shkodranësh,
që gajaseshin në qeshura me vijë melodike.

“Ajo atje, e bukura është pedagoge…, “- i thashë.


“E njoh, - më pohoi shpejt e shpejt dhe pastaj më
pyeti: “ Ç’bëre me vëllimin poetik: “Frymëmarrja e njeriut”?


“Lere i thashë … Odise e gjatë. Ma kthyen.
Redaktori që e kishte miratuar është
këtu afër në internim…”


“Lere s’të kanë as ty me sy të mirë…”


“Ke vjersha me vete?”


“Po kam, - i thashë . - Do të të lexoj njërën?”-
dhe hapa çantën. Nxora librin e përgatitur për botim ”Trinomi i cicërimës” dhe
fillova t’i lexoj një vjershë të shkruar në qytetin e Bajram Currit.

Pashirrmimi i shpirtit






Eh








Eh, tundje e lehtë e supeve!…


Eh, rrugë e “Mollës së ndaluar”!…


Eh, vështrim midis degëve të qershisë!…


Eh, nojmë e të parës ndjenjë!


Eh, eh,…, eh, eh…, eh!


Oj, oh, bo, aman Oj ,


o i mirë i djemve,


ta pëlqej pamat tundjen e supit


Oj, oj…, oj…oj!

Ec në rrugën e Mollës së Ndaluar,


mos u shpejto të më ikësh nga sytë,


hë, hë të marrsha të keqen,


se do të tejçmendem


e të vrapoj pa turp pas teje!…


Mos,…Mos… Mos!…


S’do pyes, në më diktojnë nga kullat,


për ty nuk do të frikohem.


Jo…jo…jo

Qershitë e pjekura varen si vathë.


Oh, bukuri e
çmendur, oh, oh!


Një nojmë e dëshiruar


jepet nga një
shkrepje e vetëtimtë syri.


Bo, bo,…bo…Bo bo ç’shkrepje?! Bo, bo…


Nojma flet në gjuhën e saj.


Ndalu e afrohu, ja këtu,


pranë meje, pranë, o ëndërrzë….


Aman, aman,… Aman…Aman!…

Uf


Ta dua fare pranë buzën,


kufi le të jenë dy vathë qershish.


Uf, uf, E MIRA te Porta, uf!…


Qeshja i ngjan qershisë vathë…


Në vesh nga dy qershi vathë më var,


puthja më ngjan me vetëtimë,


Kryeqerpikët mbyllin


kurorëzën e syrit të tejharruara


në plotësim ëndrre…

Ah




Ah, ndjenjë, shoh fytyrën


në Kryepasqyrën e Valbonës!


Ah,…Ah…Ah, ah!


Rrënjët e qershisë


u japin frymë qershorëve dashnorë!


&&&

Eh, puthje e parë,


ç’dridhje i jep trupit!


Eh, e ke fajin “nojmë” e parë!


Hodhe veladonin e turpit!


Rrotullon hemisferat e trurit…


Eh, oj, oh, bo, aman, uf, ah!


Bajram
Curri 1975

“Sa më pëlqen!…, ”- më tha duke e përsëritur disa
herë, pastaj vijoi: “Po deshe më jep një kopje”.


“Më lexo dhe dy lirike të tjera …,”- më tha duke
më parë me lutësi të bukur.


“Mos të mërzit…”.


“Ç’ne… Para provimeve këto vjersha lirike të
qetësojnë,”- më tha dhe me sy më thoshte të vijoja.


Nga blloku zgjodha dy lirike.

Refreni: “Mos…”







Mos, baba, mos,…


Dora lë njollë


në faqen petale,


si ditë me orë të
zgjuara


ngjason ajo…

Dora breshër
kokërmadh


bije inatçe mbi
LULEN E ÇELUR…


Nuk vriten
lulet,


nuk vriten jo,



si ditë me orë të
plotësuara


ngjajnë ato…


Le ta përkëdhelë


ëndrrën e brishtë…


Si pikëmbështetje
zemra


është pushtuar,


a më kupton?


Lere të shpërthejë



gëzimi i dyfishtë,



mos u bëj i vogël,



baba, mos!…

Midis
dy qershorëve në vijë melodike






Do




Pranvera çeli lule


zemra çeli
ndjenja,


Sythet shpërthyen


petale dhe
gjetheza.

La




S’ka më bukur


trëndelinë e
sertë,


kur në kurorëz


ulet një bletë!

Si




Guduliset ndjenja


në livadhe
bukuroshe,


e hedhura shtat


në dy qershore…

Heshtëm.
Biseduam gjatë e gjërë. I tregonim episode njëri - tjetrit. Të nesërmen kishim
provim. Paguam dhe dolëm nga Hoteli. Unë
kisha zënë vend për fjetje në dhomë 606 me Thanas Bakullën nga Llovina e
Gjirokastrës.


“Bëjmë një shëtitje?- më pyeti Vasoja.


“E pse jo, e bëjmë…,” – dhe të dy u drejtuam për
në rrugën, që quhej me emrin e Njëshit të vendit. U kthyem përsëri dhe shkuam
deri te Biblioteka e Shtetit e Shkodrës, në të cilën unë e kisha zakon që
studioja para provimit. Atë natë s’fjeta fare.

“Ti je shumë i çuditshëm, - më kishte thënë Jano
Lena, nga Zheji, që vazhdonte pa “shkëputje” në Shkodër. Pastaj kishte vijuar:
“Ç’i do gjithë këto shkolla, që po kryen?”


Përgjigjen ia lashë pa ia ankoruar në mol.


E nesërmja
erdhi e sukseshme. Kishim marrë nota të larta (maksimale) si Vasili dhe unë. U
përqafuam. Ishte një përqafimi bukur miqsh që në gjuhën e tij thoshte shumë.

Në
kohën kur Vasili dha provimet e shtetit dhe u diplomua, unë nuk shkova në sezon
dhe s’dhashë provime, pasi kishim shumë punë në Bajram Curri dhe nuk munda
kështu ta takoja. Ishte dhënë “situata e moslëvizjes”, pas puçeve që kishin
ndodhur në Ushtri dhe Ministër i
Mbrojtjes ishte caktuar vetë Kryeministrin Mehmet Shehu, të cilin e takuam më 15
janar të vitit 1975