Përmbledhje nga krijues të ndryshëm

 Udha e mbare, Trim!


  TE PESEVE*  
Nisu Trim,
capit drejt agut te pergjakur
atje plumbat
shkruajne germa lirie
atje, plumbat grisin heshtjen
vrapo si i ri-si veriu
lufto si plaku.
Trimi im,
perpara ke jeten...ke vdekjen.


Nisu Trim,
drejt lavdise se heshtur
drejt te embelit-hidherakut
  a-t-dh-e-u-t.
Ku armet renkojne shqip
ku buzet vjellin hekur
nisu Trim
se nata kemben e theu.

Nisu Trim!
shtij nje pushke edhe per mua,
melcine e nates
copetoje me maje te bajonetes,
flake vdekjen nga supet tane
femijet
jetimet
ne syte e tu te lexojne
himnet e jetes.

Nisu Trim!
buzethare...se shteren burimet
se u dogj u be shkrumb
  gruri ne are
se nenat, nenat
nuk flene gjithe naten nga renkimet
per djemte e tyre te vrare...
Nisu Trim
ti je i fundit...
se une,
nuk kam per te te qare

Shko Trimi im!
Te qofte udha e mbare...

*Kushtuar 5 deshmoreve shqiptare, te cilet u torturuan dhe u ekzekutuan barbarisht nga
forcat maqedonase. DESHMORET NUK VDESIN!

 Alban Tartari

Dhe ikim ikim ikim

Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak

Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë

Abdullah Konushevci

Turkesha

- Dritero Agolli -

Dikur kam njohur një Turkeshë
Nga vendi i largët Adana
Me sy te zezë e vetull zezë
Me flokët lyer me këna
Ajo ne vesh më pëshpëriste
Si fërfërima në zabel
Po fërfërima ish turqishte
Si varg divani "çok gjyzel"

Çudira pranë saj mendoja
Çudirat merrnin rrugën vrap
Këtë turkeshe kur pushtoja
Unë Anadollin, bëja zap.

Nga buzët rridhte një turqishte
Si rrjedhin rimat në gazel
Turkesha këngët përshpëriste
"Ah, Arnaut , gjyzel gjyzel"

Turkesh e dashur, kjo që ndodhi
Të kishte ndodhur atëherë
Kur Krujën digjte Anadolli
Ç'do kishim bërë moj e mjerë?

S'do mend qe kokën Skenderbeu
Ma kishte prerë si karpuz
"Tani kur flakë digjet dheu
Ti puth Turkeshën mor domuz?"

Dhe ti mbi trupin tim do bije
Do shaje Krisht e Muhamet
Mes kujës faqet do t'i çirrje
"Ah! Arnaut! medet medet."

Por gjer këtu s'do kisha rënë
S'do kisha kohe për sevda
Pusi diku do kisha zënë
Atje mbi muret ne kala.

Kjo histori është e trilluar
Kur isha largë në Adana
Betohem, hiç s'kam dashuruar
Ndonjë turkeshë me këna!

E ku ta lija një lanete
Një xhinde Shkodre, një kaproll
Ajo me not do çante dete
Dhe do më gjente në Anadoll!

Po kjo s'do thotë se si dua
Syzeskat turke si gazel
Kur çel si bahce, rrjedh si krua
Nga buzët verbi "Cok gjyzel".

MJEKRA E ZOTIT

- Dritero Agolli -

Shume vjet me perendite
Kam jetuar bashke i zbathur
Kemi qene tok perdite
Por aspak nuk jemi dashur

Dhente tok kemi kullotur
Arat tok kemi leruar
Kur une isha i perlotur
Zoti qeshte i harbuar.

Kur me ngordhnin bejkat malit,
Zoti tallej si i marre
Une gure merrja zallit
E goditja per ta vrare...

Eh, c'te grindur , eh c'te therur
Me terbim e me potere!
Mjekren zotit s'ia kam krehur,
Mjekren zotit ia kam cjerre.

Dhe pastaj me dru ne dore
E kam ndjekur e perzene
Permbi malet me debore
Asnje fron nuk i kam lene

I kam thene: hajde, zhduku,
Fundi yt nje fund te jete,
Ku te duash shko e struku,
Jam i zoti te rroj vete!

Krishtit kryqin ia kam hequr
Pa trokitur ne kembane
Muhametit ia kam djegur
Callmen , xhyben dhe kurane..

Dhe nga kjo i deshperuar,
Papa, balli i Vatikanit,
Me ka nemur e mallkuar
Mua, tersin e Ballkanit.

Shenjteri, o rrenje e vjeter,
Mbaj pak vesh e pak veshtro,
C'po te flet nga bregu tjeter
Nje apostull Dritero:

"Skam qeder se psall nje pape
me karroce apo veture
Po te ngjallet zoti prape,
Une prape e ze me gure"

DASHURI E VESHTIRE

- Dritero Agolli -


Ti ne kanape tani dremit
Ndofta gjumi ende s'te ka zene,
Abazhuri mbi qerpike ndrit
Libri nga gishtrinjte te ka rene.

Para teje ndal mendimi im:
Jemi dashuruar edhe share
Jemi ndare shpesh ne udhetim,
Por drejt njeri tjetrit kemi ngare.

Dhoma hesht e rruga larg gjemon
Ti sheh endrra kalteroshe shume
Une, ndonse pi dhe mogadon,
Mezi fle, se jam njeri pa gjume.

Te kam pasur enderr cast e ore,
Enderr te trishtuar dhe te mire
Po te jem vertete nje Pitagore
Ti je teorema me e veshtire....

PO TI NUK JE

- Dritero Agolli -


Nuk je kurrkund. Kjo dite e nxehte e gjate
Mbuloi me pluhur rrugen gjer ne fund
Veshtroi ne zheg, ne pluhurin e thate,
Po ti nuk je kurrkund.

Dhe me gishtrinj mbuloj fytyren time,
Pastaj kemishen e renduar shkund,
Nga pluhuri perdhe rrezohen therrimet
Po ti nuk je kurrkund.

Jam gati te kerkoj cdo kokerr pluhuri
Dhe ne kerkim si arkeolog te humb,
Vec te te gjej, e humbura qekuri,
Po ti nuk je kurrkund.

TA MBURRIM NJRI TJETRIN

- Dritero Agolli -

Pa ejani ta mburrim njeri tjetrin
Dhe mos kursejme as fjale lavderimi
T'ia bejme shoku-shokut komplimentin
Ne caste dashurie e pendimi

Pa ejani dhe cilterisht te qajme
Ku vec e vec dhe ku me shoqerine
Meri per fjalet sharese te mos mbajme,
Se dashuria fqinje ka merine

Pa ejani, dhe gjysem fjale qofte
Per nje pendim, pajtim dhe marreveshje;
Qe kush gaboi me tutje mos gabofte,
Nese kupton se jeta ka nje vdekje....

DHE SIKUR

- Dritero Agolli -


Dhe sikur ne bote ti mos ishe,
Do jetoja si cdo gje qe jeton,
Vec pa ty kjo bote do levizte
Sic leviz pa ngrohje nje vagon.

S'ma zevendeson ti boten mua,
S'te zevendeson as bota ty,
Por sa boten sigurisht te dua,
Kur jetojme e vdesim tok te dy.

TRISHTIMI

- Dritero Agolli -


Po iki me trishtim i zhgenjyer nga miqte
E mbylla dhe deren qe rrinte e hapur
Per lajkataret, per rrenacaket e smirezinjte
Qe shtireshin engjej te dashur.

Ku vete s'e di , vec s'dua te kthehem
Serishme ne rrenat e jetes
Diku ne nje skaj te larget do prehem
me qafen e futur ne jaken gri te xhaketes.

Ankime

- Dritero Agolli -

Ankime nga miqte, ankime nga rruga
Ankime nga gruaja ime
Veriu fshikullon, ngre pluhurin rruga
Ankime, ankime, ankime

Ankime ne leter, ankime ne gjelle
Ankime ne lopet ne fushe.
U cmenda! Do te iki te fshihem ne shpelle
Te fle pa ankime me nje ujk a arushe...

Majtas dreqer, djathtas djaj

- Dritero Agolli -


Me gjurmon dikush patjeter
Dhe vertet s'di nga t'ia mbaj;
Majtas vrap me dalin dreqer,
Djathtas vijne e presin djaj.

Nga dollapi nxjerr nje pjeper,
Thela-thela nis ta caj:
Gjysme e pjeprit plot me dreqer,
Gjysma tjeter mbushur djaj.

Mbreh nje laps e hap nje leter,
Syte e mi nga letra s'ndaj:
Siper letres shtrihen dreqer,
Permbi lapsin hipen djaj.

Ku te futem, s'gjej vend tjeter,
Ku te qesh e ku te qaj?
Majtas vrap me dalin dreqer,
Djathtas vijne e presin djaj...

Qyteti me shume qen

- Dritero Agolli -



Ky qytet ka ndofta mijera qen,-
Vec rrugica ime ka dyzet!-
Po merzitem shume e keq me vjen,
Se ka qen dhe s'ka asnje poet.

Ah, sikur nga qente vec nje qen
Per cudi te kthehej ne poet,
Sinqerisht, o miqte e mi, ju them
S'do ta kishte shokun ky qytet!

Mehmetali RexhepiAS(SE)SI?

 

tirret e tirret një temë

boshtin mbështjell

me fije në anatemë

 

ngreh andej të mos këputet

ngreh këndej të mos tutet

 

assesi të thuret

 

ngreh e mos këput

kut më kut i hidhet litari

këtij livadhi

 

ai zotëri mëshiroi 

haje barin lërma gardhin

bie a s’bie shi 

bari për ty

 

jona lëkurë kruar

e kruar deri në gjak të zgjebes

së pa rruar

 

hap para mbyllet prapa

mbyll prapa hapet para

 

assesi të shthuret

 

lugati i serisë

vjell vjell vjell

vrer vrer vrer 

vrerit shije jep e merr

dhe mëton t’i hip

kalit mitik të Llazarit Princ

 

vojo lubia del nga seria

mbi kalin mitik të çeliktë

të Llazarit

 

mes katër drapërinjve

do të m’i korrte

pamjet e syve

e ta vringëllonte

flakën apokaliptike

 

edhe një e vjellë

për “efekt serrë”

një thirrgjëmë e gurëzimit

të vajit të ajrit

 

luleëndjet brenda lulehelmesh

mjalti mëkues a helmues

luledijet shqiptojnë shijet

 

një çelës i stërndryshkur

as merret as jepet

dorë më dorë kuqëluar

dorë më dorë zbardhuar

 

lëkura ime regjur

e tëholluar 

shkallëve të evro-dinakërisë

 

assesi të thuret

assesi të shthuret

 

në dorë ende mbaj 

lëkurën time të rrjepur

çfarë t’i bëj për t’ia qepur

për t’ia veshur pastaj

anatomisë

 

tirret e çirret një temë

boshti i mbështillet

me nyje në anatemë

  Tetor 2007

 

 

  Mehmetali REXHEPI

  

  J E T Ë

 

Të lidhin mes katër muresh 

nën dry sy që katrohen jashtë e në brendi,

 

në mur do ta vizatosh me duar thëngjilli

ta riçmosh një rreth dielli,

 

t’i qeshesh me eshkën e epshit:

dredhe zhdredhe shtrëngueshëm a shlirë

 

të më përthekojë pranga,

se të dua edhe kësisoj: me danga!

 

Rrufesë së (pa) pritur:

falju që nuk të ka goditur.

 

Atë ylber

i mahnitur dot se vjel,

 

është katrahurë  

pa shteg e udhë…

 

Të zhytë në lumë

të lahesh e të mos lagesh,

 

tu biesh valëve të ndeshtrashës

mbetur në breglumë kërrusur mbi bastun.

 

Dhe merr frymë lirisht pse një ditë

infarkti nuk ta hodhi dheun në fytyrë…

 

Përmasa e(rr)jetës gllabëruese

  (s)fondit të jetës i hapet tinëzisht

 

në grep bjen se bjen

dhe bie se bie mynxyrshëm a qetësisht,

 

lypi prillit kundërmimin

të ta shporrë kutërbimin.  

   

  Mars 2008

   

   

 

Mehmetali REXHEPI

 

VETMI KOBRA PA ZILE

 

me askënd nuk jam

pos me vetveten

 

shtrihem gjerë e gjatë

asaj i lypi fat

 

nëse më do si më lajkaton

mos ma vesh atë veladon

 

grish të mur(g)ohem në tëndin ishull

të shporrem nga paraj(s)a pa u prishur

 

murg e murgeshë

në një ishull dhe pa epsh

 

çka t’i marr e çka t’i jap

kush kujt i hyri në hak

 

dhe zdup e zdap në kokë e shpinë

u mllefosa me vetminë

 

pa duar e shkop më rrah

ndaj i hap derën krah e krah

 

ik moj shporrmu kobra pa zile

miqësinë e paske hile

Mars 2008

 

 

 

  Mehmetali REXHEPI

 

TETË KËSHILLA 

TË MIKUT REXHË ELMAZI 

 

Jeto: vuajtjet t’i shijosh

jeto: gëzimet t’i vuash!

 

Jeto: vdekjen ta këndosh

jeto: jetës t’i thuash: jo!

 

Jeto: të vdesësh vertikalisht

jeto: vdekjes mos iu përgjëro!

 

Jeto: një e dy herë mos vdis

jeto: vdis e fatin mos vajto!

  Prill 2008

   

 

 

 

Mehmetali REXHEPI

 

HUMBËTIRË E HESHTJES

 

Uroj Jetën

ajo me të veten

heshtë, heshtë vetëm heshtë

prilli hap petale e më buzëqesh.

 

Ajo vetëm heshtë

sikur t’isha me një breshkë,

një shikim i njërës më sëmboi

termet zemre më shkaktoi…

 

Dhe intimen ia shpalova

ajo fsheh çka unë zbulova…

Nuk je zanë por m’shiton vërtet

heshtë, heshtë vetëm heshtë.

 

Ooo mooj eee paa beeesë!

Vetëm humbëtira heshtë,

thirrnëmës tevona 

i katrohej jehona…  

   

  Prill 2008

 

 

 
 

 

 

Mehmetali REXHEPI

 

EMBLEMË E ZGJEBOSUR

 

 

Sublimë e sublimuar  

në kornizë Krishti

Muhamedi

a Nënë Terezë

varur e gozhduar  

e përfituara  

emblemë

 në qafa e mure

 

***

Virus i frikës

sindromi i ikjes

  udhëmudhë

dykëmbëshit

  e tërbuar

  dinosaurë

pjella epruvetash

  ndërsyer

etërish ilegjitimë 

  rruarparruar

  teshat kat

  me kravata

në qafat e njoma

  e të thata

  emblema

të sublimuara

gjokseve të zgjebosura

  infektimesh

të inkriminuara

 

 

GJILAN, dhjetor 2002

Hysen Këqiku




MË MIRË HIÇ SE SHKRIMTAR IRIQ



Në vitin 1989, në një dhomë me dritare të mbyllura, duke pritur se çka do të na sjellë e nesërmja, ia shkrova një letër shkrimtarit Mirosllav Antiq, pa e ditur se ai kishte vdekur 13 vjet më parë.
Këtë letër do ta lexoni në vargjet e këtij poemthi

I.

Vargjet
E tua
Si xixat
E strallit,

Pranverat
Uronin
Balluket
E ballit.

Në vargjet
E tua
Një botë
Krejt tjetër

Gjete
Nëpër botë
I hodhe
Në letër.

Me adhurim
I lexuam
Nuk prituam
Fare,
Shtëpinë
Poetike
Pa dyer
E dritare.

Ishte diçka
E bukur
-Lapsin
Ta bekuam,

Një botë
Të barabartë
Të gjithë
E adhuruam.

E adhuruam
Po nuk erdhi
-Humbi
Edhe pëllumbi,

Bashkë
Me bardhësinë
Rrugën
Diku humbi.

Në vend
Të pëllumbit
Erdh
Një korb i zi,

Bëri
Çka nuk bëri
Po jo
Mrekulli.


Kudo
Nëpër shtigje
Drejtësinë
E drodhi,

Fëmijëve
Në gjumë
Ëndrrat
Ua vodhi.

Nëna
E vjershave tua
U bë shumë
E ligë,

Në vend
Të gëzimit
Për fëmijë
Solli frikë.

Nga prehri
I ngrohtë i nënës
I nxori i la
Në errësi’ ,

(Edhe bishat
E egra
Për fëmijë
Kanë mirësi).

Ku humbi
Ngrohtësia e lapsit
Që shkruan
Me zemër,

-Pse s’u dole
Në krah
Fëmijëve
Të trembur.

Si shkrimtar
T’u sjellësh
-Dhuratë
Një trotinetë,

Tok me vargjet
E tua
Të ngjitesh
Deri te retë.

T’ua tregosh fëmijëve
Yjet
Atje në kupë
Të qiellit,

E t’ua ngrohësh
Trupin
Me ngrohtësinë
E diellit.

Fëmijët
Si fëmijë
Kudo
Janë njësoj,

Me buzëqeshje
Të ëmbla
Me dëshira
Lloj-lloj.


Ata sa janë
Të vegjël
Të gjithë
Një gjuhë flasin,

Si kecërit
Pas nënës
Të gjithë
Njësoj ngasin.


II.

Pse tu shter
Zëri
E t’u këput
Peri,

Peri yt
Karrem
Për zogun
Në gjemb.

Pse t’u err
Shikimi
Andej
Nga Perëndimi,

Në vend të lapsit
Shkopi
Huri,
E konopi.

Nga më erdh
Një zë
Me thera
Si iriq,
Nuk ka shpirt
Shkrimtari
-Ai shkrimtar
Vdiq.

Ky zë
Si më erdhi
E nga
Nuk e di:

-Armata
Jote
Shkuli
Edhe sy.

Si nuk tu dridh
Lapsi
Për shprehjen
“qiellor”,

Çfarë”populli
Qiellor”
Me atë shpirt
Mizor!

Shkuli
Sy të zi
Nga fëmija
I gjallë,


Nga fëmija
Që nëna
E pat një
Për mall!

Nga më erdh
Një zë
Ai shkrimtar
Vdiq.

Se nuk pat shpirt
Shkrimtari
-Me thera
Si iriq.

Sa sy t’i solli
Dhuratë
Ngjyrë të kaltër
E të zi,

Të shohësh
Më mirë
Të shkruash
Poezi.

Se shkrove
Asnjë fjalë
Për ata
Sy të zi,

Të nxjerrë
Nga fëmijët
Nga e jotja
Ushtri.

A ka më
Shëmti
A ka më
Ironi,

Ta lavdërosh
Në poezi
-Atë ushtri,
Atë mizori.

Më mirë hiç
Se shkrimtar iriq.

bukur biligoa, ti që solle, a bukuri e shëmtuar, do thoja, se ashs dredhë ombin e historinë, drejton politikën edhe çfarosëse serve, me 1001 gjuhë gjarpërinjsh, kurse ashshqiptare tonat flejnë, nuk ndihen për të gjallë, as kur jemi në rrezik, as kur dohet ta thonë fjalën e fortë, as kur kombi valvitet me shpirt në fyt, as kur coptohet atdheu, as kur fillon një luftë çlirimtare - si medium shkencor, se jo si individ e personalitete të vetmuara edhe ato i nënçmojmë, intrigojmë, iu shpifim, edhe vet duan të jenë zotmbizota!

Shih, posa ndihet fjala bashkim kombëtar, çohen korbat edhe lugetër nga varret, gjoja po mbrojnë shkijet kosovarë, gjoja po ia ndukin puplat shqiponjes shqiptare, gjoja po luftojnë ata ma shumë për trojet tona të pushtuara, se sa na vet për trojet tona - e pse? Sepse e dijnë se mijëra km2 toka shqiptare janë nën sllavët edhe krejt këto i bëjnë të harrojmë tokat tjera dhe të knaqemi edhe me një pavarësi ahtisariane, sikurse dikur me një pavarësi londineze (1913)! Sepse e din fortmirë, se po u shkelen kufinjt e Kosovës me dhunë sot, prite zjarrin ballkanik e europian, se nuk e japin authoritetin fuqitë që njohten pavarësinë e Kosovës! Në një luftë eventuale, do të armatoset gjith kombi shpejt dhe do të mbrohet Kosova, ashtu sikur ështëmbrojtur e derdhur gjak shekujsh...as pa dijtë asgjë fuqitë e bota as ku i bie Kosova në hartën politike, as gjeografike, as historiografike...

Ma shumë janë tragjik për kombin intelektualët e rrëjshëm, ashtu sikur ata të huaj, armiq shekullor!

::::::

Din Mehmeti  
  
 


Që të rriten lulet e bardha



1.
Flini të qetë,
Se në gjakun tuaj do të shumëzohën
pranverat e pavdekshme
e zogjtë do të ndërtojnë cerdhe
plisave tuaj të tretur.

Ju dhatë gjërat më të shtrenjta
për të ngritur tempuj prej gjaku,
që dielli të mos rrënohet,
që toka të mos digjet.

ju mbollët besimin e jetës
në rrënjët e luleve
dhe me eshtra shkruat
biografinë e dritës....

2.
Flini të qetë!
kjo tokë ju lindi
nga hiri i ëndrrave të lirisë.
që të këtë rreze dita,
që të këtë ujë burimi,
që të rriten lulet e bardha
në mendjen e njerëzimit,
që nga shpirti të shpërthejë bardhësia
që liri të ketë me bollëk,
që të shtrohet buka pa frikë në sofër,
që njeriu mbi tjetrin të mos ngrihet si bishë,
që kopsht lulediejsh të bëhet jeta.

3.
Flini!
Ju ka hije gjumi i përjetshëm,
sepse s'deshët të jetoni të vdekur në jetë,
pa dashuri,
pa gaz në fytyrë,
pa shpresa në zemër,
pa tokë, që mbani si shtrojë
pa qiell, që mbani si mbulojë,
pa lumenj, që ju burojnë në sy,
pa diell, që mbani në duar...

4.
Flini të qetë!
Ju s'keni pse të ankoheni,
gjërat më të shtrenjta
i dhatë për Kosovën,
dhe dashurinë tuaj e shenuat
në cdo lule,
në cdo gur,
në cdo rrugë.

Din Mehmeti  
  
 


Kendo ose vdis pa klithme



Bëhu i blertë si unë 
më tha bari një natë 
këndo derisa të vallzojn yjet 
rreth diellit 

si fëmijët rreth zjarrit në tokë 
e pastaj dëgjo oshtimën 
pa fjalë nër botë 

lart do të mbesin kodrat duarthatë 
e gurë breg rrugëve në mendime çarë 

Këndo derisa të pëlcasiësh 
si kripa në flakë 
vajto po të duash 

kosave të egra s'do të mundesh t'u ikësh kurrë 
kur çmenden kohërat në furtun... 

Bari ma tregoi ëndrrën e vet: 
--majet më të larta e hëngrën qiellin 
e zjarrtë 

e shteku i rrezeve kërkon veten në breg... 
e bregu bregun pas bregut në breg.... 

I bukur është vetem zogu në fluturim 
që me puhin e krahëve të rreshk 

këndo ose vdis pa klithmë...

 Din Mehmeti  
  
 


Syte qe shkrepin dashuri



M'janë shkimë dritat e syve të gjallë 
kthinave të mbrëmjeve luginave të nxira 
e vragëve të fëtyrës së shterrur 
derdhi pust e fryrë të shpiertit 
në shtratin ku të rrita ,o fëmij. 
-Eja ,biro, 
të mbledhi rreth stomit të gjinjëve të brenjtur, 
ti ngrohu brinjët e kërrusura 
ulrimave të fërfëllazave të mallkuara 
eja,bir-o,ta ndijë gjakun duke vluar!... 

Eja në dashurinë e thithmave të rjepur 
se me dhëmbë të rinjë në gjakë mi i ke skurruar 
e kurr s' të kam terratuar ballin 
me shuplak mallkimi 
e kurr s'të kam shkrumuar jetën me 
me nam e rredhime, 
eja bir-o,ta ndijë gjakun duke të vluar!... 

Të kam përkundur buz vatrës 
nën flaken e zbeht të një une 
e shpesh kamë ikur përrenjve 
me djepin tand ngarkuar 
në tojt e një plunge. 

Eja,bir-o,ta ndij gjakun duke vluar!... 
bregores sime të lulëzuar 
eshtërat le të më kallen nur 
për tokë e diell 
se në sytë e tu që shkrepin dashuri 
është gjaku i vatres së re 
duke vluar...