Ditari : Kurora e Shpirtit

Bije D A N I :


K U R O R A E S H P I R T I T


( Ditar intim )




Me këto proza të shkurtëra poetike, do të përpiqem të jap një pasqyrë intime të dy personave që qëndrojnë përballë njëri tjetrit, në rrethan krejtësisht të ndryshme! Ata, e ndjenjë njëri tjetrin ! E dëgjojnë ! E mirëpresin ! Megjithatë, i kanë të vështirësuara mundësitë e pikëtakimeve !
Për këtë, çdo ditë, si dikur, por edhe sot, ia komunikojnë njëritjetrit përshëndetjet! E përmes mesazheve, që natyrëshëm vijnë nëpër rrjetin intern, ata e lexojnë vrullin e dashurisë !

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT



1. PARANDJENJË


Diçka e padukshme më shkon vërdallë! E ndjejë se më lidhet një nyje !

Edhe kuptimin e ka ndërruar dita e drita! Nuk e kanë atë pamje si më parë. Sëpaku ashtu unë e parandjejë ! Por, nuk mundem ta deshifroj ! Se : një shakullimë më vardiset. Nuk më kujtohet në cilin shteg më nxjerr ! Në dritaren e çastit më rrëmbejnë kujtimet ! Dhe endem nëpër to! Lakadredhave ku lindin pikëndalesat ! Ku presin pikëtakimet !

Një zë befas më jehon. Ma prish qetësin. M’ë turbullon brendinë e shpirtit. Por, sërish mbaj vesh dhe e dëgjoj :

- Përse rri në vetmi ! E di se tmerrësisht të kërkoj shtigjeve ! E s’të gjejë dot !

- Çka të duhem !, pëshpërisja në heshtje. Ku të endem ! Në këtë kohë pakohë ma e mirë është vetmia! Dhe, sërish kruspullosesha në vetmi pa dalur shtigjeve që s’i kisha kaluar kurrë !

Një peshë makthi më mbërthente! Desha të çlirohem por ngeca në vrullin e misterit që më derdhte frymëzimet .

Në cilën kaptinë të jetës kishin trokitur akrepët e zemrës ?
Ku dilte gjithë ai vrull që e priste zërin e mesnatës…!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT



2. PROLOG

Në pritje mbes e ngrij si magma
sytë më erren kur shikoj mbi xhama !
Ishe ti Xhulijeta që e ndoze siparin,
apo, unë Romeo - aktor në drama ?!


Dua të flej ! Dua të flej !, pëshpërisja.

Në shtrat as ëndërrat nuk dua t’më vijnë. Vetëm prehje dua ! Qetësi .

Fika dritën ! U shtriva dhe mbylla sytë në errësirën e trashë të mesnatës! E mbuluar me jorgan prisja gjumin të vijë.

Për të siguruar qetësinë qyshkur e kisha vën pikën e stopimit në celular me rikthim përgjigjeje :

- Ky numër nuk egziston !

Atë çast '' egzistimin'' ma tepër e ndërlidha me mua! Desha t’i shmangem vetvetes prej të gjithë atyre , që kur takohem më pyesnin: Ku je ! Përse u humbe ! Dil ...!

Vallë! Edhe në errësirë dalin shtigje! Ashtu m’u bë tek më bridhnin mendimet. Sytë më flakëronin. E gjumi kushedi ku kishte ngatërruar adresën.

M’u bë se jam në zgafellën e urryer të vetmisë që më kishte përpi të tërën ! U rëqetha paditur pse !

- Po ! Jam unë klitha! Jam unë ajo që kërkon e nuk di çka ! Do, e nuk di çka! Pres e...!
Po!Pres për të bërë gjumë ! Por, as atë se bëj !Se ai e ka ngatërruar adresën dhe shpeshherë me lë në stacionin e pritjes të takoj agimin ! Si sonte ! Ja! Si sonte që kanë filluar rrezet e tij ta hajnë errësirën!

- Të gjeta ! Të gjeta !, pëshpërisja . Një gjysmë shekull kam rendur gjithkah. Nuk lash skutë e majë pa kërkuar. Dhe befas trokita në zemrën tënde ! Tashti kurrë nuk dal ! Nuk dal ...
Edhe pse e zgjuar tërë natën m’u bë se jam në ëndërr!
-Ëndërr e trisht apo agim i blertë ishte…?

Bije DANI :KURORA E SHPIRTIT


3. Mesazhi I parë : Përshëndetje

Për të gjithë atë që bëre : Përshëndetje !

Për të dalë në dritë ai krijim ka pritur dekada! Edhe sa do të priste e do të ndrydhej ashtu siç u ndrydh fjala e lirë shekujve .

Megjithatë s'ka randësi ! Punimi u publikua! Ai është I imi! Ka dalë nga llava e ndrydhur e frymëzimit ! Dhe ngeci nëpër pritjen e gjatë . U zverdh ! Ti ia hape dritaren e blerimit të kuptohet domethënia e tij ! Përse se ka emrin e autorit , s’ka randësi …!

Respekt ! rilindi

Eja ! Çdo çast të pres ! Të pres !
Si rrezen që e pret lulja e pranverës !
Fjalkalimin e di për ta hapur linjën
s'ka mur kinez në pragun e zemrës !


Qëndrova meit ! E tronditur. Njëkohësisht e pafajshme !

Ai më falnderonte për gjithçka. Ma tepër se sa duhej.

Dhe, unë ndjeja keqardhje përse kisha lëshuar pa publikim emrin e tij. Se kisha bërë me kas ! Por ja u bë! Ndaj, fillova të rishikoj faqen ! Aty ku qëndronte publikomi I krijimit pa emër autori ! Aty rrezatonte përmbajtjen, domethënien ! Me gjithë kurorën e simboleve që shprehej si jehonë. Pa emër autori !
- Ai është ! Pëshpërita ! Por rri e struket në zemrën time…

Bije DANI :KURORA E SHPIRTIT

4. Mesazhi i dytë: Tungjatjeta !


Mbase do t’më përgjigjesh !

Prandaj më lejo të të them ca fjalë që i bluaj në brendinë e mendjes. Ndoshta edhe në brendinë e zemrës dhe shpirtit i kam! Po gjithkah! Më shkojnë zi llavë vargan e vargan ! Duan të shpërthejnë.

E tillë qenka jeta !

Ajo befas më rrëmbeu nëpër këto anale misteri. Dhe nuk di ku jam e ku shkoj! Por, kthim nuk ka ! Ashtu siç s’ka shpëtim kokërra e grurit mes dy gurëve të mullirit që bluajnë ! Ashtu më bluhen dëshirat ! Derisa të ndizen zjarr e të bëhen hi…

Edhe sa herë duhet të bëhem hi që të rilind përsëri ?

E di se vetëm Ti e di !


Me mall, rilindi

E kuptoj ! Ti s'erdhe ! Unë të pres !
Pa Ty - mbeta i shkretë ! I mllefosur !
Në damarët e zërit - kënga pa shpresë,
digjet nga malli - e sakatosur !




Vërtet endem e shkoj vërdallë nëpër mendimet e një domethënie që më mbulon me lutje sikur thotë : Shpëtom !

Dua të klith ! Dua të qesh ! Dua…! Por, nuk mundem.Bie në mendime ! Në mendime !
Jam unë ajo që e di se sa herë rilindi duhet të bëhet hi ?!

Katapulta lotësh apo zjarr dashurie ndjeva atë cast ! Nuk u përgjigja! Mbeti ajo , peng - si lahuri në erë…!

Bije DANI :


5. Mesazhi i tretë : PARALAJMËRIM



Kam dalur nga vetja! Nuk kam durim ! Në prak të çmendisë arrijë ! Dhe, pot ë trokas aty do të nisem nëpër natë!

I veshur në të zeza do të vi !
Do të vi ! Me gjuhë bilbilash ! Me këngë e desha këtë jetë !

Por korbat ! Ah korbat më verbuan sytë ! Dhe i verbër dua të të takoj t’më kthehen dritat …!

Tashti as dritë e as ditë nuk shoh! Por, ndjejë se endem me trenin e vetmisë! Për një shpresë bardhësie ! Unë i përhumburi rilind i përjetshëm !Se:


Je shenjtore apo hënë që del në Mesnatë
vezullon si rreze - sjell dritë agimi!
Në shpirt sërish më derdh dallgë - shtërngatë!
Në log të përballjes më thërret kushtrimi !


Të kërkoj pa ndal ! Me shpirt e zemër ! Atje majë maleve ! Fushave! Grykave . Përballë dallgëve të stuhishme dhe ujit që bëhet det !

Kam mbetur pezull! Më kupto! Në cilin binarë të nisem për stacionin e takimit ! Nuk jetohet gjithmonë në udhëkryq ! Më thuaj ...!

Bije DANI:

6. Mesazhi i katërt : ALARM


Prej në cilin qiell nisesh si Perëndi
në zemër më mbërthen me afsh
dy sy bojëqielli më bëjnë det me shi,
në katandi kam ngecur apo dal në rrafsh ?!


Gjithë ajo që e ndjej dhe e shikoj je Ti !
Djepi ku prehet shpirti im i shqetësuar !
Horizonti i gjallërisë ! Blerimi !

Do të kërkoj gjithkah! Dhe do të të gjejë ! Qoftë edhe për një cast ! Sa të të shoh fytyrën! Vetullat !Hundën. Dhe zërin të të dëgjoj ! Dridhjen …!

Përndryshe ia kam përcaktuar vetvetes vendndodhjen ! Pa hamendje ! Por, ti më mban e më rindez të jetoj! Të krijoj ! Andaj dua të jetoj për Ty!

Prandaj nuk qëndroj dot ! Nuk mundem ! As mishi dhe eshtrat e trupit s’i bëjnë ballë zjarrit të zemrës ! I djeg ai ! Ndaj transmetojnë lengatë ! Rraskapiten ! Rropaten në vetmi duke pritur !

Në rrudhat e ballit përditë e ma shumë shprehet libri i jetës ! Fati që mbeti i ndrydhur ! I ndaluar ! Për çka ? Për Kurorën e shpirtit…!

I vetmuar ec.E kam zbuluar misterin …!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT



7. NË PRITJE !


Si mund të prehem këtë natë jehonash
çdo gjë në rrëmbim më ka pushtua,
s'është kjo gjamë që derdhet - në përmasë zezonash
por llavë që më djeg me klithmë : Të dua !


Është rrotulluar gjithçka ! Jam unë, apo u tjetërsova ?!

Gjithçka ndryshe frymon ! Kam filluar të ik horizontit ku bëhet pikëtakimi!Dhe ndizet e këndellet shpresa për të !Për jetë të re! Tjetërfare…!

Po! Jetë me zhurmë ! Me kuvendim ! Po çka se bijnë skemat e së kaluarës! Absurdi pa rrezejetë lirie ! Me vetmi !

Jam bërë strehë e pritjes ! Dua të dëgjoj atë zë ! E të kuvendoj gjatë- gjatë! Për gjithçka !, pëshpërisja. Dhe rikujtoja në mendje copa fjalishë, fragmente me domethënie se më do ! Përkushtime ! Urata …!

Po! Ai më shkruan orë e cast !

Është bërë gurrë që derdh valët e zjarrta të dashurisë ! Dhe, vijnë e trokasin ato në portën time, çdo mesnatë kur kapakët e syrit i mbyll për gjumë! Por, jo ! Nuk flej !Pres!

Pres mesazhet që trokasin dhe më sjellin zemrën dhe shpirtin e tij! Mendjen! Frymëzimet e ndjenjave që derdhen për të shprehur fjalën : Të dua !
Ndaj i pres! I lexoj dhe rilexoj…!

Vërtet e ndjejë dhe më merr malli !Nuk mundem pa ia dëgjuar domethëniet e vargjeve të mbushura me zjarr e vrull dashurie ! Janë të tilla se më do !

- Edhe unë…pëshpërita dhe heshta! Heshta duke pritur…!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT



8. PAKËNAQËSI


Çysh të shkruaj tjetër ?

Pos shungullimave të tokës
dhe bredhjeve të njerëzve -
nëpër botë !


Duke kërkuar fatin
kanë humbur lumturinë !



Një vrull i pafund dhe pa kuptim shtrihet përmasës së shpirtit tim!

Ndjejë lëngatë ! Dhembje në trup ? Kuvendoj me vetveten ! Grindem me diçka të padukshe që më rri afër – afër. Por as e shoh as e takoj. Dhe, kurrë nuk e harroj! Nuk e largoj !

Është bërë gjendje e përhershme në brendinë e mendjes sime. Bile, ca herë, bëhet shtysë për të shkruar në atë ishull vetmie ! Për të nis tregimin e gjatë për rrjedhën e kohës që kalon befasisht. Dhe, të lë me shpresat e sëmbarës që duhet të vijë !

- Jo kurrë nuk vjen ajo !, përgjigjem me nervozë ! E ndez cigaren dhe përpij tymin e saj t’më derdhet mushkërive në brendi të kraharorit ! Nuk e di përse helmi me helm shërohet ?

- E kërkova fatin dhe humba lumturinë !, më vinin rrotull vargjet. Nuk e di ku dhe nuk e di përse më ngelën kaq thellë në mendje! Por, në këto çaste kur tjetër botë mbretëron në mendjen time copa fjalishë e domethëniesh më shkojnë vërdallë. Janë vrull mesnate që kërkojnë të vijë agimi apo të mbulojë mesjeta me luftëra e kryqëzata ?

Ajo perandori e tranuar ka nisur pushtimin! Shigjetat e padukshme bëjnë sulm! Goditet zemra dhe shpirti im !

Sa e lumtur bëhem në këtë rreth kakënaqësie !

Do ta flak vetminë…!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


9. TUNDULLIMË

Çfarë misteri!

Askush se zbuloi datëtëlindjen
që kërkoj të futet në shekuj !

Ironia jote hedh valle
në strumbullarin mister,
siç hedh enigmat kafeja
në filxhanin e përmbysur !


Ripërsëris gjithë kohës Vargane mendimesh që më shkojnë vullkan !

Ndjejë tundullimë ! Një shkrirje të përhershme të asaj që isha ! Dhe rindërtoj vetveten e re! Atë , sa e si duhet të jem !

Ndaj , vendos me këmbëngulje të hyjë në log. Aty ku përballen ndjenjat, dëshirat ! Edhe kundërshtitë …!

- Unë një jetë e kam ! pëshpërisja !

Atë kohë grindesha me vetveten ! Grindesha me rënien e regjimit të vetmisë! Po ! Rënien e asaj perandorie shëmtake ! Qysh kur ndodhesha në kufinjt e saj! Edhe kur isha fare e re! Edhe kur u bëra grua…! Edhe… !

Grindesha duke përmbysur filxhanin e kafesë të lexoja misterin e shkruar të fatit tim ! Megjithatë si e përhumbur arratisesha! Për orë e cast ! Në të vërtetë më arratisej zemra dhe shpirti ! Pa diktueshëm ! Vetëm me trup isha përditë brenda katër murnajave të përcaktuara të vetmisë sime ! Aty i prisja agimet , e lodhur dhe , pa gjumë! Aty i ngrysja netët! Ishte përditëshmëri ajo! Ishte përballje e pandërprerë e vetmisë dhe e durimit!

- Po vallë ? Kështu katandisen shpirti dhe trupi ?

Pëshpërisja në heshtje ! Me randësi është se e dua! Ndjej mall dhe më dhimbset ! Edhe ai më do !

Ndaj, e këmbej me lutjet të jetë shëndosh e mirë ! Atëherë, edhe unë e lumtur jam !

Bije DANI:


NË MISION

Ec në vetmi e ngarkuar përsëri
Shkretëtirave të mendimit udhëtoj
Nuk e di përse ëndërrat i shoh për ty…
Nuk di! Nëpër ëndërr shumë të dashuroj...!



Jam në mission ! Transmetoj mendimet pa ndal! Domethëniet e fjalive të theksuara në mesazhe !

Është pjesa aktive që zhvillon procesin ! Procesin që lind befas dhe s’ka definim ! Pse dhe si , mbetet pa përgjigje! Pa shpjegim!

Mbase edhe ai kështu mendon! Po! Mendon! Prandaj këto domethënie të vargjeve shprehen në mesazhet që vijnë !

Krijohen skena vullkanesh! Pikëtakime ! Fjalë të zgjedhura që duan të bëhen ilaqë për plagën që kullon ! Për zemrën që vuan e nuk di përse !

Prandaj, lexoj ! Lexoj! Buzëqesh dhe bie në mendime! Për pikëtakimet ! Për datën , vendin, kohën !

Pastaj nis e buzëqaj ! Hidhërohem! Bëhem për të plas! Se nuk mundem as njërën e as tjetrën ta bëj! Ndaj shtrihem në shtrat dhe mbulohem me errësirë vetmie ! Dhe nuk flej duke matur anësitë gjithkah !

Sa të gjëra ato ! Sa ngushtë ndjehem unë …

Për këtë vetmia është dëshmitare! Ajo më bën shoqëri !Ajo e përcakton statusin e gjendjes sime shpirtërore që i shpall luftë diçka që hyn me domethënie që shkruhen në mesazhë…!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT


PËRDITË MË TRETET TRUPI


Hedh vështrimin tek dritarja;
dhe të gjej tek një kënd;
ti gjithë kohën me filanen ,
teksa unë mendoj vegimin tënd...


Hidhem e përdridhem në shtrat! Gjumë nuk bëj! As hajë e as pijë diçka! Vetëm shtëllunga tymi më dalin nga duhmat e frymëmarrjes dhe shpërndahen vargan ! Më bëhet se shprazet çdo gjë prej meje ! Edhe zemra edhe shpirti! Bile edhe trupi më tretet ! Më tretet...!

Sa herë matem në peshojë. Kilogramët zbresin ! Shkojnë dhuratë e përdëllimave apo i djeg zjarri i dashurisë nuk e di!

Megjithatë, unë mbahem. Nuk jam e sëmurë ! Vetëm shpirti ndjen dhembje !
Çfarë diagnoze mister!, pëshpërita përderisa ai i krruspullosur apo..., se si kishte mbetur, mbi linjën e asaj ‘’filanes’’ që shkruante përkushtime në Forum, dhe bënte flirte me vargje pa fund...!

Kushedi se sa u hidhërova !

As vetë s’më kujtohet përmasa e saj! Përse ? Vetëm pyesja vetveten ! Dhe, paditur , atypëraty vendosa!

Ia shkruaj një mesazh !

Ishte hera e parë që i shkruaja! Gjatë gjithë atij vargani të mesazheve të tij, vetëm heshta ! Nuk ktheva asnjë përgjigje! As po e as jo! Por, …

“Kush është ajo që rri gjithë kohës duke e lexuar ?
E kupton ti se unë s’fitova asgjë! Vetëm goditje prej teje ! dhe,

Në firmosjen e mesazhit :” E ke fituar një pik!’’

Bije DANI : Error: unsupported media type. Prolog: BULËZA DASHURIE


Ndizen bulëzat - lajmërojnë pranverë
edhepse qielli derdh dëborë !
Rrezaton një zë që më bën përherë
ta ruaj në shpirt si shekullor !

Hamendesha ! Megjithatë isha e pushtuar !

Në portën e zemrës sime kishte shtruar mberetërinë ai ! Dukeshte ajo perandori e blertë që drejtonte shigjetat dhe më mbërthente ëmbël , ëmbël!

Ishte hera e parë që ndejva fërfëllizën e lumturisë ! Spiralja e domethënieve që vinin nga mesazhet më bënin gjithmon e më të përafërt me Atë ! Po ! Atë ! Emrin e të cilit e kam bër vello të bardhë nusërie dhe e kam mbuluar gjithë trupin !

Sa hije më ka , pëshpërisja duke ëndërruar takimin me të!

- E shikon ! Për ty jamë stolisur kështu ! Edhe florinjt e arit për ty i kam vënë në vesh ! Edhe unazën! Edhe qaforen...!

- S'kanë randësi ato! T'i vetë je mrekullia! Unë i dua .... !

Sytë e tu prej qielli, ballin tënd prej hëne
çka kanë në domethënie, ua di brendinë !

Ishte mesazhi i arritur e që e lexoja dhe nuk e besoja! Ndaj dilja përpara pasqyrës të vërtetoj atë që e ndjente ai , për mua !

- E bukur shumë dua të jam ! Atij që më këndon gjithë këto vullkane shpirti t'ia plotësoj oreksin !

- Ja jam unë ! Po të duash më përpi ! Se vetëm kur të shuash etjen ti , unë do të jam e lumtur...!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT


Fragment

1.

Dhe s'di nga ta nis pikëpyetjen
Vallë ! Ç'është gjithë ky trishtim sot ?
Dy pika loti oqean blerimi
janë bërë blerim - ortek i ngrohtë !


Mesnatë! Gjithçka më përshkon mendimeve !

Përmasa e madhe e jetës më del si floknajë ku radhitet dëshira, pikëllimi, vuajtja, dashuria ! Pirgu i dhembjes qëndron mes zjarrit të zemrës dhe shkon vërdallë në brendi të shpërthejë si vullkan! As deti si ka ato dallgëzime si pritja në mesnatë për të dëgjuar një zë që hy përmes ushtimës së një brendie e del si rrezja e diellit në mëngjes!

- Mos prit ! jehoi në urdhërore qetësia mortore .Treni i shpresës ka kaluar binarëve të gëzimit. Ai është rrokullisur në katandinë e thyqafjes dhe kurrë s’ka për të arrirë në stacionin e takimit! Vetëm ndarja dhe vetmia do të mbulojnë përjetë! Se Ajo kurrë se ndjen atë që ia shpreh!

Jo! thash në brendinë e shpirtit! Do të pres! Këtë natë do ta flak duke ia kujtuar pamjen ! Duke ia ridëgjuar buzëqeshjen që i shpërthen si lulebora e marsit sa herë që e shikoj! Edhe kështu do ta përmbush vetminë time që zgjatet si shekull e m’i verbon sytë me mall e lot! Dhe kaptinës së shkruar të rrëfimit për Pirgun e dhembjes i ka vënë pikë! E ka ndalur në prushin e zjarrit që djeg e shkrumon!

- Pikërisht për të do të katandisesh e s’do ta marrish vetveten!, m’u bë se zgjatej ai zë në heshtjen e mesnatës!

- Megjthatë, kam vendosur të pres, pëshpërita! Nuk mundem ta bart atë det shqetësimi që më derdhet në brendi, dhe del e shpërthen të ma përmbysë bardhësinë e vrarë që në hapin e parë!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT

2.

Në realitet s' kisha fjalë as shprehje për të thënë!

Atë çast, isha bërë tamam njeri meit i cili vetëm shtrydhet e ndrydhet në vetvete! Dhe grindet si dallgët e detit kur bijnë në shkëmbinjtë e bregut! E pastaj derdhet si stërkala e bardhë për të krijuar fluska që shprishen !E tillë isha një kohë të gjatë! Nuk kujtohem në ishte vit apo shekull! Dhe rendja marramendas nëpër ngushticën e çdo ane për t’u ndalur në karrigën e mbuluar me lëkurë që vërtitej sa herë që lëvizja trupin në tavolinë. Dhe matesha të bëj një varg bisedash që më shkonin vargan e më ngecnin në brendinë e shpirtit!

Mos isha unë Kutia e Pandorës që duhej t’i ruaj të gjitha ato dallgë frymëzimesh që mi rrokulliste mendja për mallin dhe për një fjalë : Të dua!

E si t’ia shpreh varganet e goditjes në ato çaste vetmie të thellë, e t’i dëgjojë Ai nga Lauresha me buzëqeshjen e vrarë qysh në rini, por, që ecte krenare për t’i shembur gjithë malet e pikëllimit!

Po! pikëllimet që s’e ndalën ! Por, ia gërryen brendinë ! Megjithatë , s’ia rrëmbyen buzëqeshjen!

Vezullojnë sytë e zes për të krijuar shpatën e Demokleut që më priste palcën e zemrës!

Edhe kur flisja me veten, pamja e Tij më vështronte ! Edhe kur ndahesha për një çast, sikur më shkëputej diçka nga brendia! Dhe rrokullisej me tërbim si guri që shkëputet nga shkëmbi e befas bie në humnerë!


-Eja! Eja ! i lutesha të hyjë në brendinë e zemrës sime...!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


3.

AI vinte ngadalë si rreze vezullimi!

uleshte si Hana kur del në maj mali! Dhe heshtëte! Me shikim, ia përgdhelja vetullat që i shtriheshin si dy ushujza mbi fytyrën e buzëqeshur! Mbi pamje i shfaqeT butësia sa herë që bie në mjetime ! Kushedi nga i derdh mendimet mbi të kaluarën që dilte e kërleshej si zezonë! Megjithatë, qëndronte në skajin e tavolinës së mbuluar me xham! AI kristali i formësuar i buzëqeshjes së vrarë nëpër kohën që ikte befas dhe të falte kujtimet!

Sa herë që ma linte lamtumirën, vetmia më shtrihej mbi për të më mbuluar errësira!

Dhe grindesha me vetveten dhe me vetminë! Vargani i gjatë i frymëzimeve për jetën më bëhej një mal pa fund! E unë e mbetur cung , e prisja të kthehet tek Lauresha! Ashtu siç më përgëzoi duke më lëshuar dorën në faqe! Ai që hynte përditë në thellësitë e damarëve dhe zinte vendin me pamje , si pushteti i madh i një perandorie blerake !

- Të çlirohem?! Jo kurrë, pëshpërita! Dhe e ndjeva se jam e pushtuar përjetshën nga sytë dhe shikimet e tij . Nga buzëqeshja që i vezullonte dhe më përflakte me kthjellësi. Si blerimi i pranverës që ia ndryshon pamjen natyrës!

- Do ta pres t’ia dëgjoj zërin në mesnatë!
-
-Nëse nuk të përgjigjet?, më oshtiu një zë !

-Do ta pres! Do ta pres! Sepse vetëm ajo mi kupton domethëniet ! E unë ia lexoj gjuhën që e flet me sy ! Me buzëqeshje...!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT

4.

Nëpër këto mendime kalova natën tunxh që filloi të pushtohet nga rrezet e dritës që vinte! Përmes këngës së gjelave që paralajmëronin ditën, hyri cingërrima e telefonit në dhomë!
- Alo! Jam unë! Më pret apo bën gjumë!

-Nuk e di!, ia ktheva!

Dhe heshta për një çast e mbërthyer me vargonjt e fuqishëm të drithmave! Mu bë se kalova përtej anësive që kurrë s’të kthejnë në takim. Dhe endesha përmes pritjes së zërit që vinte i llastuar e ma kërcënonte ndjenjën! M’u bë se jam në ëndërr !U ktheva gjithkah nëpër dhomë për t’i parë muret e saj që më mbërthenin në mesnatë!

-Do të flasim nesër !, tha, dhe heshti !

Mbeta si karremi i ngulur në grep për të hy në detin e shqetësuar të kapë peshkun e artë!

E dëgjuesja e telefonit më ngriu në dorën e majtë! Sërish vetmia u shtri si akullnajë me përmasat pushtuese! Ndërsa vargani i lotëve më rridhte nga sytë që bëheshin gurra pikëllimi! Frymëzimet për mallin më derdheshin gjithkah! Në vargje poezishë të pa shkruara. Në skica e fragmente rrëfimesh për Pirgun e dhembjes që hapte kaptinën e re!

Ndërsa unë, Lauresha e kthyer në aktin e veprimeve, digjesha në zjarrin e dashurisë që të bëhem shkrumb e hi blerimi! Të bëhesha kërcu i djegur në brendi!

- Si do të takohem me të ?, pëshpërita duke drejtuar pamjen matanë dritares që ma sillte dritën e mëngjesit e më lajmëronte se koha për në punë ishte bërë tamam!

Një ndjenjë frige më përshkonte gjymtyrët. Bashkë me rëqethjen që më pushtoi në trup dhe malli që më përvëlonte! Isha bërë udhëtare shtegtimesh në pafundësinë e rrugëve të misterit!

As dija ku ndalem , as dija ku shkoj! Në rrugën time nuk kishte adresë qytetesh, as numra shtëpishë! Vetëm një pamje që rrinte diku e vetmuar dhe rrezatonte bardhësi. Dhe natën tunxh që më dilte mburojë ! Ai aty i shkruante mesazhet për shpirtin tim flakë ...!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT

5.


Nëpër këto vargane dëgjova trokitjen e hapave sikur ai hynte në gjerdek. E unë e mbuluar me pajë nusërie! Prisja !

- EI vrejtur apo i gëzuar do të jetë? I buzëqeshur apo i përlotur ?, nuk e dija.

E shtangur qëndrova për një çast! Rretherrotull endesha nëpër mendime e s’dija nga ta nis!

Sy përlotur dhe e kërleshur nga vërdallisja e vrullit të dashurisë isha kthyer në zjarr e flakë që s’shuhet ! E kisha humbur durimin e s’më zinte vendi vend! Ndaj desha sa më shpejt të takohem e t’ia thosha troç:

- E shikon! Jam unë ajo që bëj netët pa gjumë! S’më ka mbetur asgjë prej varganit të vuajtjes që nuk ka fund! Jam ngritur deri në kulmin e çmendisë duke të pritur ! Dhe në pritje vdekja le t’më gjejë aty ku do të takohem me ty!

Kisha hijen e tij përpara përderisa mbytesha nga pëshpëritjet. Sytë i mbante poshtë ! Ishte i shtangur si zogu që ik nga skifteri ! Dhe tek rrinte pa zë fliste:

-Ti je fajtore për gjithçka ! Ke bërë hallakamë gjithë rrugën time të jetës! Ke derdhur shqetësimin në shpirt! Dhe nuk e di nëse jam i çmendur apo... !

-Jo! Mos më fajso! Vetmia m’i ka verbuar sytë e t’i ma ke përvëluar zemrën! Ndaj të pres t’i sjellish gjithë gëzimet që m’i rrëmbeve ngadalë - ngadalë!

Tashti nuk e di në je shpëtimtarë apo pushtues i përherëshëm! Nuk e di çfarë stinësh e lulesh mund t’ia sjellish blerimit tim të shkrumuar! Dhe mos më pyet kurrë për atë që s’mund të të përgjigjem! Jam një cung i shkrumuar që mund të flas për hirin ! Dhe gurrën e lotëve që e derdh për t’u kthyer në gur qëndrese, që pret ndër shekuj!

- Ti je e marrë !

- Po!, ia ktheva!

- Atëherë largohu!më tha duke buzëqeshur.

- Nuk kam forcë! Kam mbetur e ngurosur ! Vetëm frymëmarrja dhe trokitja e zemrës s’më kanë pushuar! Dhe ato në shekuj do të mbesin statujë. E ti në brendinë e thellë do mbetesh përjetësi! Edhe kur të rend nëpër stinët e vargjeve për Pirgun e dhembjes! Edhe nëpër ngricat e Stacionit të ndarjes! Lamtumirën dhe takimin njësoj do t’i bëj ! Me mall e me dhembje! Me lot...!

Bije DANI :KURORA E SHPIRTIT


6.


e përmbytur nga mendimet u përmenda befas se jam diku larg .

Rikthehesha të hyjë në brendinë e vetvetes që më shkonte purtekë nga zjarrmia. Nga vullkani i mallit dhe dashurisë!

- Nuk e di!, pëshpërita! Do të jetë I buzëqeshur apo I ngrysur ? .

E ngujuar në rrugën e pritjes renda gjithkah ! Me trokun e mendimeve kaptova male e fusha. Hyra në thellësi detesh e hipa në lartësi. Gjithkah një pamje më dilte përpara ! Një zë ! Një buzëqeshje! Sërish një frigë apo mall ma ligshtonte trupin nëpër dihatjen e rëndë të frymëmarrjes ! Dhe oshëtima e natës që më kthehej në frymëzime:

-Ti endesh kotsive! Je kthyer kokë e këmbë e çmendur. Ai nuk i ndjen as klithmat as fjalët. I ka binarët që e shpiejnë në shtegtime të largëta. Kurrë s’do ta pushtosh me ndjenja. As s’do ta bindish me fjalë!

- Jo! nuk besoj në oshëtimën e kësaj nate! Nuk më bind ajo. Ai ka binarë që hyjnë në zemrën time! Ia kam lexuar në sy ! Ia kam kuptuar në buzëqeshje!

Nuk më kujtohet nëse kisha bërë ndonjë hap derisa grindesha me vetveten! Por, e ndjeja se ai jeton thellë në zemrën time! Ndaj me të endesha gjithkah! Me sytë e zesë! Me buzëqeshjet. Me vetullat që bëhen kipc e ma ringjallin...!

Për to ai ka ngulur themelin e pushtimit për ta kthyer përjetësinë që shkonte vërdallë nëpër frymëzime për t’ia shkruar të gjitha ato që bëheshin shfrim i vrullit të dashurisë! Dashurisë që lind pas një shkrumi e që befas bie në shtratin e vdekjes të përmbytet prej shtojzavallës që shitonte me djallëzi dhe më kafshonte me gjuhën e nëpërkës shtrigë...!

Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


7.

E katandisur renda ta hap faqen e re për ta shkruar kaptinën e Pirgut të dhembjes për gjithë atë batërdi që më binte mbi e më thërmonte të krijojë shkrumin apo blerimin në shpirtin tim ! Ndaj u ula në karrigën që rrinte pranë tavolinës dhe nisa:

-E di! Për të gjithë këtë që ndodh më ka mbetur vetëm forca e mendjes që t’i derdh frymëzimet në letër.

Është jeta ime që shkoi duke u praptuar ! Dhe malli që më ka kapluar për dashurinë ! Copat e saj janë bërë bulëza të përditëshme që ujiten me lotët e pikëllimit! Më kot i pres të kthehen ta përmbushin gjithë atë zbrazëtirë që shtrihet si shkretëtirë! As fjalët, as buzëqeshjen nuk mundem t’i kthej. Më kanë mbuluar rrudhat dhe thinjat këto çaste! Këngët kanë tha në burimin e gëzimit! E cilit mund t’ia them këto! Kush i ndjen plagët që më kullojnë vrer ! Kush mundet ta ndezë atë rrezeshpresë të vyshkur e të përdjegur si lulja e brymosur!

Ti Laureshë! Ti dhe vetëm ti!

E ndjejë qyshkur se damarit të zemrës për ty diçka i ndryshohet! Për të nuk dua prekesh ! As të pushtohesh nga brengat e të derdhish lot !Mos u trishto i dashuri im Rilindi ! Ti kthehesh në ditët e pikëllimit të madh të shikosh se si është venitur Lauresha jote! Si lulja që vuan për dritë e lagështi! Sepse , unë s’kisha nga t’i nis ato vargane brengash që më mbesin peng për takimin me Ty !

Vullkane më shkojnë vërdallë të dalin si shfrim ! Për të kam mbetur duke u përflakur nga ankthi kur isha në shtratin e vdekjes! Aty ku shtojzovallja e djallëzuar më shitoi me djallëzi!Sa kohë u enda nëpër vargjet e heshtjes për ta mbuluar fushëbetejën e rënieve. Heshta e shituar nga ajo djallëzi e mallkuar!

Nuk e di si hyra në atë log ! Më beso se jam djeg në ferrin e atij shtrati të vdekjes! Kurrë s’mendova se do të kem blerim! Edhe fjalët më shterrën! Edhe buzëqeshjet! U bëra njeri meit! Me heshtje kapërdija gjithë atë zymtësi që e mbolli shtojzavalla e djallëzisë!

E tashti kur ti më derdh puhizën e blerimit, të dua përse hesht e më kupton!

Ndaj, të lutem më dëgjo për gjithë ato që dua të t’i them e s’kam as fjalë e shprehje! Përmes shikimeve lexoje gjithë atë libër të pashkruar të durimit!

Dhe hy në brendi të domethënieve se jeta është e gjatë në vetmi! Ajo i ka përmasat e shëmtisë! Ndaj të zgjodha për të të mbajtur thellë në zemrën time të t’i them rrëfimet gjatë netëve kur të dua pranë! E t’i kaloj çastet në ledhatime e qesëndi për t’i shëruar vrragët që më kanë bërë copë e grimë! E t’i kuptoj dhembjet që më ndrydhin në damar!

Megjithatë e di se fati i lumturisë sime është i përkufizuar!

Ndaj endem e ndrydhur kësaj bote jallane. Ik nga sytë e xhindosur të njerëzve që më vështrojnë gjithkah! Dhe thurrin rrjetën e thashethënave! Edhe atëherë kur e vërteta ec gjithkah... !
Kush e di të vërtetën time Laureshë?!

Postuar më parë nga naqeta
Bije DANI: KURORA E SHPIRTIT


Është jeta ime që shkoi duke u praptuar ! Dhe malli që më ka kapluar për dashurinë ! Copat e saj janë bërë bulëza të përditëshme që ujiten me lotët e pikëllimit! Më kot i pres të kthehen ta përmbushin gjithë atë zbrazëtirë që shtrihet si shkretëtirë! As fjalët, as buzëqeshjen nuk mundem t’i kthej. Më kanë mbuluar rrudhat dhe thinjat këto çaste! Këngët kanë tha në burimin e gëzimit! E cilit mund t’ia them këto! Kush i ndjen plagët që më kullojnë vrer ! Kush mundet ta ndezë atë rrezeshpresë të vyshkur e të përdjegur si lulja e brymosur!

!

Isha unë ajo Lauresha e Rilindit që më shkruante mesazhet. Dhe unë prisja një ditë të lirë, të qetë e të blertë për takimin!

Por, ja qielli i Atdheut gjithkah ngrysej ! Ngrysej!

Vargani i gjatë i bisharve pushtues endeshin me egërsi. Kishin hy në çdo rrugë të përgjimit! Edhe këngët i përgjonin! Edhe dukjet! Edhe ngjyrat ! Edhe buzëqeshjet!

I frigohem gjithë kësaj perandorie mos më rrëmbejnë Rilindin ! pëshpërita kur isha duke lexuar në revistën Qëndresa vargjet që ai i shkruante vazhdim :

Si të kuptohemi për dëshirat që nuk mund t'i shprehim
akoma një muzg bën hije rrugës sonë,
dhe ëndërrat e lumturisë na i rrëmbejnë furtunat...

Eh Rilind , klitha! Sa dëshirë kam këto çaste t'më pëshpërisish në vesh...

Bije DANI:KURORA E SHPIRTIT

1.

Repertoari : EPOKA PARA GJYQIT!

Është jehonë e shqetësimit repertoari :Epoka para gjyqit!

Rëqethje përshkon nëpër trupin tim dhe të e spektatorëve !

Aktet e kësaj drame të stërgjatur nga njëmendësia sërish dirigjohen nga Gishti i madh!

I veshur në të zeza del e dirigjon gjykatësi Kire! Si mumje heshtin e përcjellin me vështrim lubie porotët! Përpin prokurori i procesit duke hapur kaptinën e perandorisë Drejtësi! Mbi qafën e të pandehurve Shpata e Demokleut - akt i stërzgjatur i një ripërsëritje nga njëmendësia...!

Dhe heshtja bie! Trajta paralajmëruese e kobit me akte e nene ndërsehet mbi Rilindin ! Mbi zemrën që ia bleva unazën e nuk ia vuna në gisht!

Klith e rënkon në brendi shpirti i familiarëve! Nëna, babai, vëllezërit, farefisi...!

Kushedi në cilën variantë të përshkrimit del malli, dashuria , dhembja! Vetëm kurthat e ndarjes shifen! Ngujimi i të pandehurit Rilind, që rri në Bangën e Zezë pa pasur mundësi të kthehen për një përshëndetje! Për një shikim!Dhe, unë Lauresha e tij ! Vetëm nëna e tij ndjeu dhembje të pakarahasuar. As më pyeti përse jam këtu. Më shtërngoi shumë me dy duar dhe më puthi në faqe !
Ishte puthje ajo apo interpretimi i misterit ! Absurdi më shpërfillte atë çast!

Kaptina e meridianeve për horizonte shqetësimi! Për kurtha e dredhi. Paraloja e djallit me theks dhe dimension të ri. Ka caktuar pozitat në hyrje-dalje të kësaj premiere. Hyn duarlidhur aktori i pandehur! Rilindi ! Të rrëfehen përpara drejtësisë. Kërbaçët, dhunën , terrorin e paparë i kanë dhënë dhuratë! Dhe nënshtrimin simbol lirie! Ashtu siç duan dhe kërkojnë prokurorët - përgatitësit e skenarit të djallëzisë!

T'i duartrokis kësaj pamje apo ?! E vulosa përjetë shpirtin tim me të! Me një shikim që më bëri u kuptuam:

- Unë do të ngadhnjej më tha ! Dasmën do ta bëjmë...!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT



2.
Repertoari : Epoka para gjyqit

Nga dera e dytë hyjnë të përcjellin ankthin, trishtimin , dhembjen , familiarët.

Nga syri i përndjekjes përçmohen! Deri në ekstremin e një horizonti pa cak. Vetëm për një shikim dhe sërish në meditime pëshpërisin nëpër netët e pagjumësisë, nëpër ditët e çastet trishtuese :

E kanë vrarë?
E kanë munduar?
I kanë dhënë bukë?
I kanë dhënë ujë ?

Edhe sa e sa pyetje pa përgjigje mbesin pezull e kthehen si shigjetë vrasëse në zemër!

Deri kur njerëzimi do të vuaj nga dora e padukshme e djallit? E atij që di t’i ndezë zjarret e pastaj të qeshë për krimin?

E djalli?

Deri kur do ta shporrë qafën e të bindet se:

Njerëzimi s’do krime!

Mbi krime janë ngritur vrasësit! Kriminelët! Ata që krijuan Tivarin! Ata që i mbushën bunarët! Ata që e dogjën Kosovën! Ata që u ranë në qafë Bit Pazarit, Ladorishtës, Reçicës së Vogël të UT-së, Gostivarit. Ata që e shpikën Aferën e armëve dhe , tashti përfitojnë nga ky Proces i montuar! Ata që i kanë përlyer duart me gjak dhe shpirtin me fajsi? Ata që i kanë tmerruar qytetarët me përndjekjet! Dhe me vrasjen e Beqirit Limanit, shokut të pandarë të Rilindit! Atij që ra i heshtur dhe u bë hero! Po! Hero ! Ditën e varrimit! Në prani të gjithë atij vargani të gjatë që se mban mend Kërçova...! Se mban mend Uskana ! As lumi Ilirida !

Përse ? pyesini Ju o djaj!

Sepse ashtu varrosen shenjtorët !, përgjigjen urtakët e munduar nga kurthat e robërisë. Dhe s’mbajnë zi për heronjt! Për ata këndojnë! Dhe, s'thyhen kurrë në Bangën e zezë !

Çfarë vigani duket Rilindi edhe me duar në pranga !

Në zemrën time përjetë do të jetojë ! Se unë e tij jam !

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT


SPEKTATORI I PARË : NËNA

1.
Ankthi i repertorit : Epoka para gjyqit, është bërë skena e përditëshmërisë.

Spektator i parë: Nëna e Rilindit !

Ajo del çdo ditë me të njëjtën pamje - mbuluar në zi! Pa buzëqeshje në fytyrë! Me zjarr e plagë në trup.Hesht dhe qëndron me duar në gji!

Ç’domethënie ka heshtja ?

Gjithçka del në planin e parë ! Edhe rrënimi!

Vetëm buzëqeshja e gëzimi i kanë perënduar. Edhe drita kushedi ç’kuptim ka! Qysh atë ditë shtatori kur katandisja e shprishjes e mbuloi . U shtri zezona kur ia behën ata që ia sollën xhamën në shtëpi. As i pa nga erdhën , as i pa nga vajtën! Por, e ndjeu se i mbeti sofra pa hasretin! Dhe ankthi si hiqet !

Si ta nisë njeriu bisedën me të! Ta pyesë për Rilindin ? Për mallin dhe dhembjen që iu shtua .Për birin e ngujuar në pranga ? Për aktorin e dramës në Bangën e zezë!

Cila nënë pos klithjes dhe asaj llave të madhe zjarri nga malli do të mund të përgjigjej pa rënkuar. E pastaj, s’ do të mbesë me shikimet tretur diku thellë - thellë në të kaluarën! Ose, tek dita që ia solli gjithë zezonën në prak. Për ditët e ngrysura!

Jeta i ka domethëniet! Ajo të përballë me gjithçka! I ka edhe historitë e shprehura! Edhe ...!

Prandaj ajo e ka zgjedhur heshtjen! Atë mbretëri të padukshme që të shpallë luftë në brendi. Dhe s’shihet as zjarri e flaka. As tymi e shkrumi që të kthejnë në hi! Megjithatë në Teatrin e absurdit ku zhvillohet repertori : Epoka para gjyqit, rregullisht ia beh spektatorja Nënë! E mbuluar në të zeza është ! Pa buzëqeshje pret xhezanë e djalit! Kushedi nëse ka bërë gjumë nëpër netët e vetmisë. Kushedi a ka ngrënë në mëngjes! Kushedi ? Por, në variantën e heshtjes shpreh domethëniet! Rri e përgjon akuzën për krijesën e vet ...!

Ju që ma përcëlloni zemrën vallë keni fëmijë?! E ndjeni çdo të thotë krijesë?! E dini se sa mundime e skamje kam kaluar ta rris e ta bëj burrë! Sa herë kam shtruar sofrën për t’i ngopur me bukë ! Sa herë kam dashur t’ua përmbush dëshirat por s’arrija dot. As në ditën e motmotit! Nga skamja e mjerimi! E tashti? Sa herë e shtroj sofrën e mbulon vetmia. Dua t’a them një fjalë e nuk e nxierr dot!, mbase mund të pëshpërisë në heshtje!

Ju që ma ngujuat këngën e fejesës dhe nusen ma trishtuat! Ju...!

Bije DANI : KURORA E SHPIRTIT

2. Monolog :


Vallë? Përse njerëzimi i ka futur gjithmonë veshët në lesh e s’duan t’i dëgjojnë rënkimet e nënave?!

Po! Të atyre qenieve që për mirësinë digjen zjarr!
Dhe përherë kanë zgjedhur vdekjen të parën për ta shpëtuar krijesën e vet!
E heshtja atë domethënie ka!
Atë lutje !
Vetëm për shpëtim...!

Atëherë në emër të heshtjes së nënave !

Në emër të dhembjes dhe mallit që e ndjejnë!

Në emër të dashurisë dhe të zjarrit për krijesat!, përse njerëzimi nuk e zgjedh dashurinë ?

Në dimensionin e dhembjes, mallit e dashurisë së nënave, as lartësitë e malit s’ngriten, as thellësitë e detin s’janë...!

Vallë ? Në cilin dimension jam unë e dashura e Rilindit, Lauresha...?