Epilog tregim

ARDIAN DEDI
Epilog
tregim
Ai lindi princ. Jetonte mes bollëkut dhe nuk e kishte për gjë të realizonte çdo dëshirë… Dashuronte një vajzë, e cila dëshirën e saj për të bërë seks dhe fëmijë, e shfrytëzoi për t’i hedhur grepin, sikundërse bën çdo femër për të realizuar ambicjet e saj.
Ishte, pikërisht ajo, që e shtyu për të vrarë babanë dhe kështu u shpall mbret dhe më vonë perandor.
Nuk e njihte vuajtjen dhe s’e kishte për gjë, që, me një lëvizje të dorës, të varroste miliona. Teksa shijonin jetën, krejt në mënyrë të pazakontë dhe të pavetëdijshme, ranë në kontakt me arsyen, një tezë kjo, të cilën e donin vetëm për vete dhe nuk donin ta trashëgonin.
Të ushqyer prej energjisë, kur mbretëresha ra në barrë me arsyen, ndjenjë kjo, që lindi përmes evoluimit të jetës, të verbuar prej xhelozisë së panatyrshme, e këshilluan që të gjithë që ta hiqte, ta dështonte, të shtyrë dhe prej faktit se nuk përfitonin gjë nga kjo trashëgimi.
-Cili do të jetë boshti, rreth të cilit do të orientohet kjo arsye, kur dihet që universi është energji seksuale? - pyesin ata.
- Energjinë seksuale të tyre ta pasqyrojmë në televizor, kompjuter, si boshtin kryesor të kohës të shndërruar në dritë, - u përgjigj mbreti. - Këta do të jenë Drita e Universit…, një përvojë me tipare të të bukura, të cilën do ta udhëheqim.
Kur e kishte vrarë babanë, ai e kishte mallkuar dhe, këtij mallkimi, i trëmbej tani.
Vrasja e kësaj enrgjie, e cila është dhe kuptimi i jetës përbën katastrofë.
-Ia kushtova jetën një ideali të rremë, - mendoi.
-Po nëse ky ideal është i rremë, çfarë është e vërtetë te njeriu, që, megjithëse, ka bërë miliarda vjet evolucion, gjithësesi, mendon të eci përpara. Kjo komedi vë në lojë egon seksuale.
Një jetë pa halle vë në plan të parë seksin, i cili nxit urrejtjen.
Njeriu rend drejt dashurisë, pa marrë parasysh turpin dhe nderin.
Një zemër e përvëluar nga urrejtja që sjell plagosja prej vdekjes, e cila nuk gjen rrugëdalje dhe zbrazet mbi të pafajshmit. Të trondit kjo urrejtje e akumuluar, e cila rrjedh prej një jete të bekuar.
Rinia e sotme e njeh si diktaturën dhe demokracinë dhe e kupton të ardhmen, nëpërmjet këtyre dy modeleve.
Në këtë lojë është e ardhmja e brezit të ri.
Nëse del një produkt i ri bujqësor që lufton sëmundjet, të jep shëndet dhe të bën të fuqishëm, do të lulëzojë dhe egoja, si rezultat dhe vrasja. Duke ditur se kjo ego trashëgohet dhe kërkon perspektivë, pasi të shkatërrojë çdo sistem, ajo do të rrëzohet edhe vetë.
Ndaj, nëpërmjet një operacioni të kujdesshëm, kjo ego duhet udhëhequr.
Duke ditur që ata, që vijnë në pushtet janë gjithmonë barkthatë dhe plot ideale, ky është shansi i vazhdimësisë.
Marrja përsipër e funksioneve të vrimës së zezë, në mënyrë që bërthama e së mirës, të lëshojë filiza, ia ndryshon karakterin vetë vrimës së zezë si dhe hedh platformën e së resë, në prag vigjilje të një sistemi të drejtë.
Njeriu mëson me pikësynimin e vetëm për t’u martuar. Vdes vetë, gruaja, fëmijët, vepra ngelet si udhërrëfyese për brezat. Ajo që në të gjallë ishte në plan të dytë, në një plan afatgjatë, del në plan të parë.
Përbuzja ndaj diktaturës dhe demokracisë, prej egos mashkullore lind inspirimin, i cili, nga marrëdhënia me këto të fundit, njihet me arsyen, si rrugëzgjidhje. Një përgjigje si kjo që kërkon rrugëdalje lirinë e vërtetë .
Lëvizja për art e shkencë është një lëvizje që orientohet drejt domosdoshmërisë, gjë që s’ka bërë vaki në historinë njerëzore dhe që e ka zanafillën te rilindja, në mesjetë.
Lëvizje kjo, që temperamentit të lartë, i bashkëngjit, koefiçentin e inteligjencës që përfaqëson mendimin me perspektivë realiatetin.
Kur je në fund të jetës, energjitë bien, bëhesh më i arsyeshëm dhe me asnjë mënyrë nuk do t’i shqitesh punës, e cila, në fund të fundit , është jetë. Alternativë kjo për të harruar vdekjen.
Egoja e tërbuar prej mercenari që, për t’u takuar, ndeshet me atë që lufton për drejtësi, gjatë kësaj lufte ndërgjegjësohet dhe jep dorëheqjen.

Epilog
Një ditë dhjetori, kur moti u ftoh maksimalisht, i erdhi nipi bashkë me mamanë për vizitë. Teksa kërkonte të zbulonte gjithçka në shtëpi, duke ardhur vërdallë nipi, mendoi: “ Si ishte jeta, koha, atëherë, kur unë nuk kisha ardhur ende në këtë botë, por edhe në këtë shtëpi, pronë e gjyshit të babait”.
-Këtë pyetje ia kam bërë dhe unë vetes, - foli me vete Perëndia, - shumë kohë më pëpara, kur aktorë ishin të tjerë individë.
Pikërisht atëherë, u distancua nga jeta dhe rrëshqiti në prehërin e arsyes. Konkurroi në Akademinë e Arteve për skulpturë, por nuk fitoi, shkas ky që e shtyu në botën e artit. Autodidakt arriti të krijojë skulpturën e jetës një virgjëreshë, së cilës nga buzët i rridhte ujë, që i lagte trupin e zhveshur dhe të hijshëm.
Lindur nga truri, ai kishte derdhur gjithë arsyen te kjo skulpturë dhe e ndjente që ajo kishte nevojë për ngrohtësi. Vinin dhe vizitonin nga të katër anët e botës duke e pasur zili arsyen, që e karakterizonte vullnetin e saj.
Si skulptori dhe krijesa e tij, kishin rënë në boshllëk, rezultat ky i arsyes dhe një natë pranvere ai e përdhunoi krijesën. Kjo skulpturë përfaqësonte arsyen në kopshtin e tij dhe ai, tashmë, e kishte një plan.
U lagën të dy prej ujit pranveror dhe skulptura, pas puthjeve të para, përqafimeve të ngrohta, filloi të qante duke prekur ëndrrën.
U shpërngul nga kopshti, në shtratin martesor, sepse kishte ngelur shtatzanë. Pavarësisht prej dhunës së seksit, që të dy, besonin se karakteri i foshnjës do të ishte: “Arsyeja”.
Skulptura i tha bashkëshortit: “Ëndrra më e madhe e mermerit të virgjër ishte realizuar dhe kjo martesë le të shërbente si rrugëdalje. Rrugëzgjidhje për të ardhmen”.
Gjithë ky univers ka qenë i përmbledhur në një pikë të vetme gjatë “Big- Bengut”. I nxitur nga kjo pikërisht, atëherë, kur prej ngrohtësisë dhe epshit avullonte uji mbi lëkurë, i bëri një fotografi arsyes në embrion.
Të vetmit dëshmitarë të kësaj tragjedie, komedie, por edhe drame të arsyes janë: Materia dhe Energjia e Errët.