poemë-Rrustem Geci

Gjergj Kastrioti

( p o e m ë )

Në bashkësinë e popujve

nuk ka një njeri të njëjtë

që mund ta thotë zëshëm

emrin e dhéut dhe atdhéut

emrin e kombit të tij

sa trimi ynë Skënderbeu

Në epokën e G j e r g j i t

Shqipëria ishte një tërësi;

e zgjuar me çastet e kohës

dhe e aftë të mbrojë veten

Nën qeverisjen e Gjergjit

u skuqën të gjithë gurët

që atdheun e shqiponjave

askush të mos e lakmoj

Në atë epokë të ndritur

Gjergj Kastrioti, prijsi ynë

bashkoi gjithë shqiptarët

në luftë kundër armikut.



2

---------------------------------

Në takimet e tija në Durrës

në Gjirokastër , e Shkodër

në Shkup e në Kosovë

Gjergji e thërriste popullin

që t´ i përgjigjeshin luftës

proceseve të qytetërimit

Në Thanë , G j e r g j i foli;

“S´di çfarë ju bën të dashur

s´di çfarë ju bën të lumtur

por, nën tehun e shpatave

me shpatë duhet t´luftojmë!”

pra, para se t´ia beh lufta

përpara se të vie armiku

këtu ishte Gjergj Kastrioti

g j a k u ynë i l i r i s ë

Në ç a s t i n më të duhur

në çastin më të vështirë

Gjergji i dha shkëlqim tokës

( dhe theu tëra rrethimet )

që vrisnin h i s t o r i n ë




3

--------------------------------

Në njëzet e katër luftëra

në njëzet e katër beteja

në njëzet e katër fitore

Gjergji ishte trimi ynë

ai që i dha përgjigje kohës

Princa të mirë të Arbrit

mos u ligështoni, mbahuni

Jini në b e t e j a t tuaja

kjo p a s u r i e vetëdijes

më detyron të ju këshilloj;

Shqipërinë ta duani shumë

që liria të jetë, Shqipëri

Princa të zgjuar të Arbrit

lufta është ekuacion , me

të papritura e të panjohura

kjo luftë kundër Turqisë

është luftë për Shqipërinë

luftë për të ardhmen tonë





4

-----------------------------------

Princa me n a m të m i r ë

gjaku i luftës nuk humbet

edhe sikur të na vrasin, edhe

sikur ata të na m u n d i n

farë e huaj këtej s´do të mbijë

Shqipëria është gjak i moçëm

G j a k i shkruar në l i b r a

Gjak i s h k r u a r në këngë

Në këtë vend shumë të pasur

me klimë të butë e me det

Të gjitha parajsat janë këtu

për të lindur e të palindur

një pasuri e bërë nga zoti

të gjithë duhet ta mbrojmë

që shtetin ta bëjmë të fortë

të qëndrueshëm e m o d e r n

Shqipërisë i duhen fitoret

fitoret, dhe asnjë h u m b j e




5

-----------------------------------

Për këtë v e n d e këtë det

që ne e quajmë , Shqipëri

kam një urdhër të zemrës

një urdhër të pafjetur, që më

bën të jem në k ë m b ë

që humbjet të mos i ndjejmë

Shqiptar të të gjitha trojeve

mbajeni njëri tjetrin, duajeni

se i humburi do të paguaj

gjobën e rëndë të pushtimit

Në këtë orë të proceseve

Në këtë orë të h i s t o r i s ë

Shqipëria është atdheu ynë

Adresa e jonë në këtë botë !..



Rrustem Geci- Dortmund

24 poema







K O S O V Ë S

Populli, populli , është kala

Ai ndërton e shemb mynxyrë

Tokën e bukën po ia shkele

Ai me d u a r e ngre lirinë

Populli, populli është u r t i a

Mendja e tij gjithë ndërton

Populli , populli kur flauton

Kush më bukur nuk këndon

G j e n i e popullit është liria

Gjenia e tij çdo herë krijon

Me të bukurën pemë të jetës

Ai ecën e kurrë s´ ndalon

Populli , populli , është kala

Ai ndërton e shemb mynxyrë

Tokën e bukën po ia shkele

Ai merr pushkën e lufton

E M B L E M Ë

Unë jam ai i dënuari

ai burgosuri, ai trimi

ai i plagosuri për liri

që një jetë të t ë r ë

isha në luftë e beteja

Unë jam ai bandilli

ai shkruesi i trakteve

ai ilegalisti i shkathët

ai që i mbaja parullat

“ Kosova Republikë ”

Unë jam ai profesori

ai i bukuri i rrugëve

ai poeti i trazimeve

që me studentët trima

i ramë grusht armikut;

Unë jam ai i dënuari

ai i bukuri i UÇK-së

ai piktori i emblemës

ai, i dashuruari i lirisë!

T R E P Ç A



Në Trepçë është palca jonë

qenia që të ardhmen ma cakton

le të çmenden gjithë perenditë

Trepça Iliriane nuk më mohon!

Në të dielat e arit dhe t´argjendit

në të hënat e shiut dhe metaleve

u vetlind p l u m b i dhe zinku

dhe kristalet e bukura të Trepçës

Hapeni ballinat e faqeve të tokës

të shihni feldspathet,...manganin

në të reshurat...mes vullkaneve

u vetlind , Trepçën dhe Opali



Qahet hëngjilli, floriri i t o k ë s

qahet h u m u s i..a r g j i l i blu

me gjunj të natës m´i bien tokës

qahen pemët për degët kërcu!..



Fol gjuhë e lashtë e kësaj toke

Trepça e Kosovës prindin e di

Në Trepçë Kosova ka një emër

Mëmë e baba ia quajnë, Shqipëri!

ZËRI PRESHEVËS

N g r i t e m i të bashkohemi

Ngritemi të n d ë r t o j m ë

ngritemi të bëjmë më shumë

Ngritemi se jemi K o s o v ë

Si të jetojmë nën terr të huaj

nën duart e të përgjakurit

me drejtësinë e të padrejtit

me shtetin që më n d j e k



Në këtë tokë me Preshevë

Unë kam varret e stërmoçme

të rënët e të gjitha kohrave

këngët e të gjitha betejave

O ti që flet krejt ndryshe

K o s o v ë është emri im

Kosovë është g j a k u im

Kosovë është Presheva, hej!...

Diell o shpirt nxito pa h ë n ë

gjysmën nëna i kam m´ atanë TRIMIT POPULL

Gjethet gjakut nuk i bien

Deri sa të ketë diell e zot

Gjethet gjakut nuk i bien

Pa u tharë rrënja në tokë

Diell o diell, të keqen mëma

Natë është s´ ndrit as hëna

Në këtë vend sa terri vret

Vret pusia e hyqmi vret!



Kjo pushkë e bukur si vajzë

ka sytë të kaltërt nën qiell

Kjo pushkë e bukur si vajzë

ka emrin : Kosovë e l i r ë!



Bëmë mars,.bëmë dhe prill

u mbush toka plot me trima

O Kosovë , o vend me a r

dora dorës i jep të mbarë

2 )



në burg kam burrin edhe djalin

në burg kam motrën dhe vëllain

Mbahu o mëmë, se ka mynxyrë

veç me luftë bëhemi të l i r ë

Edi me shokë thyen burgun;

unë puth babin, ti puth burrin

Gjethet g j a k u t nuk i bien

deri sa të ketë d i e l l e zot

gjethet g j a k u t nuk i bien

as kur z e m r a qanë me lot

Fol Kosovë, Kosovë Dardane

Fol K o s o v ë , o zë f l o r i

që ta f i t o j m ë këtë l i r i

bëmë shumë luftë të marrim ty!



A R T I Y N Ë

Poeti ynë, populli

poezitë e tij të para

i shkroi në gur, në dru

në rërën e butë të lumit

në fletët e dushkut të ri

në hënë e vendlindjes

Poezitë e poetit popull

shkruar në faqe të gurit

edhe pas 2 mijë vjetësh

I gjejmë në Tënovc

janë të lexueshme, dhe

m r e k u l l o j n ë ;

“Kroi, biri im , mos qaj

unë isha tek ju, dhe ti

do vish te unë ; por,

deri sa të vije ajo ditë

mos mbaj zi për mua

po jeto jetën tënde!..”

Kjo poezi e bukur

e poetit popull

është nga Tërnovci

i Peonisë iliriote

Lulja e Manastirit



Jetojmë në të njëtën kohë

nën të njëjtin qiell me yje

ku e bukura dhe i bukuri

dihatin me të njëjtën frymë

Jetojmë në të njëjtën kohë

ku valë të ashpra të jetës

thyhen nëpër kundërthënie

dhe shpërndahen qyteteve

Jetojmë në të njëjtën kohë

me të njëjtën etje të shpirtit

ku koha është krejt pakëz

për të krijuar më shumë

Jetojmë në të njëjtën kohë

Me të njëjtin gjak të kohës

Ku l i d h ja e shkronjave

Ngre zërin e përbashkimit

PRITJA GJENIUT

Ku është fshehur gjeniu

Ai që f l e t si populli

Ai që qan si p o p u l l i

Ai që di të këndoj si ai

Ku është fshehur gjeniu

Pyesin n ë n a t,baballarët

Gratë e veja,fëmijët jetim

Pyetë e gjithë K o s o v a



Ku është fshehur gjeniu

Ai më i bukuri i këngëve

Ai më i bukuri i betejave

Ai më i bukuri i fitoreve

Ku është fshehur gjeniu

Më i gjakshmi dhimbjeve

Pyetë vullneti i popullit

Pret vullneti i popullit

ARVANITËT

Unë flas gjuhën shqipe

i pat thënë mikut të tij

Aristidh Kolia- Arvaniti

para se grekët ta vrisnin

Asgjë nuk ka mbaruar

më duhen 4 shekuj jetë

për ta kthyer mbarë, të

kaluarën tonë të shkelur

Nën këtë qiell g r e q i e

të të vërtetave përmbys

kërkoj borxhin e gjakut

gjakun tim të ardhshëm

Homeri shkruante shqip

në shqipen e pellazgëve

unë vetë e kam lexuar

në pellazgjisht, Odisenë

Kulla e Martirit

Kryengritësit, Tahir Mehaj

Është ndal dielli mbi Prekaz

E ka vu b u z ë n në gaz

Në ´Drenicë s´hyhet me sy

Tahir Meha vëzhgon n´dylbi

Ushtria e serbit po vjen zih

Vjen me tanke e me ushtri

Duan të gjallë lirinë me lidh

Po qëndresa udhën s´ mbyll

Tahir Meha një dardaniot

Pushka ime s´ flet veç sot

Plumbi i tij vret një Dodek

S´jepet kulla unë pa vdekë

Plumbi dytë vret një Millan

Vetë më hyri ai qen nishan

Pikë e gjakut ku ka ra, pemë

e tokës kurrë s´ është tha!

2 )

Nebih Meha thërret Tahir

Të lumtë dora o im bir

Vret T a h i r i dyzet armiq

Ne në luftë nuk jemi të liq

Ka dalë dielli mbi Prekaz

Tahir Meha po qesh me gaz

Babë e bir ngrehin një këngë

Babë e bir vrasin një gjëmë

Të lumtë zemra o azgan

Kështu luftohet për vatan

Ndal o serb o serbomadh

Kthehu prapa nga ke ardhë

Qysh kur ishte pellazgjia

Unë jam (këtu) n´tokat e mia

Tahir Meha pushkën mbush

Zjarri e do të ketë pak prush!..

I burgosuri i idesë

Me fuqinë e së vërtetës

dhe të kundërtave të tjera

unë k ë r k o j ndryshimin

përroin që dashuron lumin

I ndodhur në këtë rrethim

goditem nga valë të ashpra

nga përsëritjet monotone

të zotërinjve të prangave

Me këtë mendim që kam

gjerësia më vjen e ngushtë

thëllima më vjen e cekët

dhe largësia e turbulltë

Sa herë i hyj ndryshimit

dhe të kundërtave të tjera

duken të fortët e kësaj bote

tek shtyjnë njëri - tetri

PLAGËT E NUSEVE



Atë natë në T o p p o n i c ë

vetëm terri ishte me bollëk

ishte vranët, binte shi, ftohtë

ne ishim më të pambrojturat

( n u s e sapo të martuara)

burrat tanë ishin ushtarë në

në Bosne, Kroaci e Slloveni

Ne ishim nuse të reja,lehona

të bukura dhe shtatëzëna, të

pashme.Ujku berret i zgjedh

ajo natë e arrestit u shoftë

fshati fqinj neve na dhunoi

njerëzit e tyre na poshtëruan

çdo gjë ndodhi në mesnatë

ne s´ishim një, as dy, por 33

n u s e,... të posamartuara

të bukura s´i ka dashtë zoti

se për ato plagë mbi nuset

edhe mureve u vinte keq

PIKAGJAKU

Ti që puth buzët e mia

që më josh e përqafon

ti je më e dashura ime

mbrëmja ime e bukur

Ca pika gjak në duar

ca pika gjak në gur

m´u dukën të etshme

tek mbahesha për mur

I plagosur në betejë

unë ndjehesha i gjallë

për m u r i mbahesha

të mos bie në varr!

Nën atë qiell të grisur

me eshkë e me uror

ca pika gjak në gur

me gjak u bënë flamur!

Ismail K a d a r e

Më i thelli , më a f ë r t i

Më i dituri , më fisniku

Më gjeniu, më shpërthyesi

Më sublimi dhe më poeti

Mes Eskilit e Shekspirit

I dha gjak shqipes sonë

Në mes Dantes e Borhesit

Më poeti dhe shkrimtari

Në mes yjeve i vetmi yll

Në mes detit dallga vetë

Para Romës e pas Romës

Iks izmave i vure gomën

I s m a i l i plot imazheve

Ti je bëma e artit tonë

Për gjithë jetët ti do jesh

Më gjeniu i kohës sonë!

H I M N I B L U

Ç´është ky flamur i huaj

në direkun e shtëpisë

mos r r o t a e historisë

që unë duhet ta b a r t

Ç´është ky flamur i huaj

i kujtoj të vrarët e mi

të vrarët nëpër beteja

të vrarët nëpër mërgime

Ç´është ky flamur i huaj

që unë duhet ta bart

për hir të A h t i s a r i t

dhe k a r r o c ë s së tij

Ç´është ky flamur i huaj

me h y m ë n e pa fjalë

është gjysëm b e t e j a

për të vazhduar në fitore

RRINI KËTU

Rrini këtu mos u largoni

shumë jemi degëdisur

atdheu shih s´i po qanë

nuset na gjuajnë me lot

Rrini këtu mos u largoni

Mos u bëni të t j e r ë

vendi huaj është i huaj

për asgjë s´na bën nder

Rrini këtu mos u largoni

bota huaj s´ është flori

dheu i huaj flet ndryshe

ai do g j u h ë n të tij

Rrini këtu mos u largoni

shumë jemi degëdisur

rrini këtu mos u largoni

mërgimi shtjenë me lot

Prushëza poetike



1 )

Në të drejtën e fjalës

arti s ' është gjithëfuqia

por shpalon të vërtetën

dhimbjen e së ëmbles

2 )

Krejt brenda v e t e s

zemërimi i bie daulles

trishtimi i bie kitares

liria një kënge me vaj

3 )

Plot gjëra e gjësende

D i g j e n në thëllimë

Në lumej të a s h p ë r

Të ndjenjës dhe sopirti






4 )

Në moshën 58 vjeçare

58 vjeç kam kujtesën

58 jeçe i kam hallet

58 vjeç kam imazhin

5 )

Çasti i parë i krijimit

ishte moment sublim

që më mori me vete

Në të gjitha proceset

6 )

E puthura më e bukur

mbetet e puthura që qesh

e puthura që kremton

e puthura që e s h t o n


7 )

Qe një natë me hënë

Kur unë ty të prisnja

Kur ti mua më prisnje

Kur ne përqafoheshim

8 )

Sa herë sisat i fshehi

në sisoret e mia

miqtë e mi m'i gjejnë

Dhe m' i duan shumë

9 )

Zemrës që dashuron

Mos i kundërshto

Vendimeve të saja

Nuk i dilet përpara


10 )

O sy i bukur i jetës

t´i që sheh gjithçka

tregomë , ç´ bëre sot

me cilën të bukur ishe

11 )

Fati na ka zvogëluar

me “bujtës” të huaj

me“bujtës”gjithëfare

Me “bujtës” të tjerë

12 )

Dhimbjet e pazgjidhura

dhe vuajtjet e pafjetura

nuk sjellin lajme koti

po vlimet e shpërthime







13 )

Poezia nuk di të jepet

as kur atë e përgjakin

Ose e nëpërkëmbin

Di k t a t u r a të egra

14 )

Çdo qytetar i yni

I a f t ë dhe patriot

Ka detyrë dhe nder

T´i dalë zot atdheut

15 )

Hyr në qiellin tim

në pemishtet e mia

se këtu ka rënë vera

e të gjitha frutave






16 )

Në brendi të pavetëdijes

ku ngjizet e b u k u r a

e ndieja të magjishmen

dridhjen e barit në erë

17 )

Me skllevër të shtypur

dhe popuj të shtypur

u bënë vepra të mëdha

dhe vetëvrasje të mëdha

18 )

Njeri i k o h ë s sime

eja ta njohim këtë jetë

ta njohim njëri-tjetrin

dhe vuajtjet mes vete

U D H Ë T

Ngushticës së shpirtit

Shtyhen aktorë tragjik

E kaluara dhe e sotmja

E ardhmja, koha pas saj

Në këtë shfaqje të jetës

Nxitojnë plot n j e r ë z

Y j e nga më të rinjtë

Diej nga të mëdhenjë

Në hyrje të së vërtetës

Do të presim në radhë

Bashkë me veten tonë

Do presin dhe të tjerët

Në këtë botë të pasur

S´hyhet i pa dashuruar

Ky është jetë - realiteti

Në ngushticën e sopirti

I N D R I T I

Lufta bën sikurse f l ë

plaga thotë varra s´më lë

keq na ndanë me kufij

pa Kosovë,s´ka Shqipëri

Mbushe gojën o shqiptar

mbushe thirrje o i gjallë

mblidhi fitoret për liri

thuaj botës jam Shqipëri

L u f t a bën sikurse flë

plaga thotë varra s´më lë

dhimbja çahet do një zot

ditë e bukur qenka sot

O të guximshmit e mi

fjalët ia dhashë këngës

që t´ua sjellin porosinë

bashkim të jetë fitorja

THIRRJET E EPOSIT

Me gojën e mbyllur nga frika

guximi shndrrohet në frikë

fjala fshihet mes dhëmbëve

dhe qeshja kthehet në vuajtje

Me gojën e mbyllur nga frika

n d a l o n edhe pëshpëritja

gjelbërimi i fjalës në letër

lulëzimi i këngëve në vargje

Me gojën e mbyllur nga frika

nga shtypja e terri i trashë

dhimbja kthehet në humbje

e h u m b j a në poshtërim

Në këtë t h i r r j e të eposit

Zëra të tërë vijnë nga baladat

që lirinë ta bëjmë më tamam

dhe të ardhmen më të bukur



Njeriu me bastun

Në këtë botë të jetueshme

plot janë gjërat e pafundme

fjalët që ngrejmë mendimin

të puthurat që bëjnë dritë

Në b e t e j a t e shtëpisë

ndodhë të kundërshtohemi

përpara i d e v e të k o h ë s

të pranojmë ose refuzojmë

Në këtë botë me shumë kohë

dhe me p a m j e gjithfare

pemë e së bukurës r r i t e t

dhe gjelbëron sipas vendit

Njeri i kohës sonë, l ë v i z

fjala e shkruar shumë flet

ajo t r e g o n të s o t m e n

dhe misteret e së ardhmes

ÇKA THA LIRIA

Zemrën e kam shëndoshë

po trupin në pesë pjesë

e v r o p a t më n d a n

më ndan me të pabesë

Kosovës f l i t e t shumë

se bisedat s ´ janë mirë

l i r i n ë e duam tamam

pa pranga e pa mynxyrë

Zemrën e kam shëndoshë

po trupin në pesë pjesë

më shumë se një shekull

jam nën degë të rrufesë!

B U B U L I N A

Jam vetëm në stacion

ku askush s´ më pret

trenat shkojnë e vijnë

jashtë mendimet ikin

Në tërë këtë gjithnajë

“ jetime ” kam mbetë

mos më lë më vetëm

ku askush s´ më pret

Me këtë shi të zemrës

kush nuk flet o zot

me këtë shi të zemrës

zemra qan me l o t

LULEPJESHKA

Si pikat e shiut në verë

që reja i bashkon, janë

dhe të puthurat tona

që shpirti i dëshiron

Mos më pëlqe i dashur

se unë jam e dashuruar

thuamë s’i do të bëhet

nëse ne mbetemi larg

Kraharori më digjet

zemra çfarë s’më thotë

mos më pëlqe i dashur

se pa ty nuk rroj dot

Mos më pëlqe i dashur

nën këto pika s h i u

se jam e pafuqishme

që ty të kundërshtoj



Mos më pëlqe i dashur

se u n ë të dashuroj

nën këto pika s h i u

zemra çfarë s´më thotë!..

T R Ë N D Ë L I N A

Nata sonte më veç ka rënë

unë mbështillem si gjësend

dhe ëndërroj... mes vetmisë

një diell tjetër të l i r i s ë

Dhembja ime s’ ka një fund

kupën e saj me se ta tund

dhimbja ime rron tek flaka

ajo rrënjët i ka tek plaga

Zemra diellin e dëshiron

dielli zemrën e frymëzon

nata sonte v e ç ka r ë n ë

unë mbështillem si gjësend

S H P R E S A

Shpresa , a të kujtohet ty

ajo mbrëmje e Prishtinës

kur unë e ti putheshim

lulet të çelin të bukura

Në ato vite të rinisë sonë

ne nuk rrinim duarkryq

e shquanim njëri-tjetrin

dhe praninë e pushtuesit

Shpresa, a e mban mend

atë takimin në Prishtinë

se në ato vite të rënda

ne këndonim së bashku