Ezmerka me topuz

E putha me shpirt e zemër,

Ajo iu përgjigj puthjes sime,

mbi buzët e saj shkruaja emër,

Lulemolla hidhte urime!



Filluan kumbonin kambanat,

Bistrica dridhte bishtin e bukur,

“Sonatën e Dashurisë” filluan Zanat,

Merimangëzezat ishin zhdukur!

Puthja zgjati, zgjati gjatë,

kështu ngjet, kur jepet me shpirt,

Nata humbi kuptimin Natë,

Syri nxjerr Ditën nën qerpik!



Edhe përrallave s’kishte ndodhur,

ajo e fanit tek ne të dy,

Çifteve tashmë të lodhur,

Zilia u harbonte në sy!

Dhe ata që Topuzin deshën,

Lotët gremisën nga sytë,

për një çast të vetëm heshtën,

Topuzi s’pëlqeka lëshim të dytë!



Buzës serbes u ul Dielli,

ndriçoi puthërimin me stil,

fryn flladi i shkruar nga Deti,

Bistrica shampanjë pin!

Nga syri i saj shkëputet një lot,

mbi faqen time rrokulliset,

prodhimi i ndjenjës së ngrohtë,

në rrugë të pafundme po niset!

Papritmas, Ezmerka syve të mi,

stolisur me vello të bardhë,

në gishtin e hollë ndrit një flori,

Diamantët gjoksit ujëvarë!



Lule e Mollës nisi këngën,

Argjirua del nga skulptura,

Vjosa vërshëlleu ujëëmbël

pa shikim nga partitura!

Iu luta vajzës fine:

“Topuzin, jo gërshetë!”

Topuzin- Topuz ta linte,

Topuzi – fjalëkryq për jetë!”



Dhe princesha m’u betua

”Për atë qiell e për atë tokë,

Topuzlidhuri me mua,

Fjalëkryqi s’zbërthehet dot!”

II. …Dhe ditët po binin si petalet e një luledeleje.

Të dashuruarit këputnin njëra pas tjetrës këto ditë si petalet e luledeles.

Herë dilnin me fat, herë pa fat. Pastaj vraponin në livadhe ku rritej tërfili…

Kërkonin të gjenin një tërfil me katër fletë. Kërkonin dhe kërkonin duke u zhytur në “odisenë” e kërkimit. U lodhëm së kërkuari edhe unë me Ezmerkën atë tërfil me katër fletë, por… S’ishte e thënë të gjendej ai tërfil i magjikshëm i fshehur diku në kraharorin e madh të livadhit… Mërzitia na pushtoi të dyve. S’ishte e thënë… Ah, sikur ta gjejnë ata që kanë fat: Gjenerata e të dashuruarve!… Erdhi çasti i ndarjes së madhe…. Erdhi çasti i drithërimit dhe i përfytyrimit… Rrugët tani ndaheshin. Lotët bënin punën e tyre me ritin jo të zakontë: Një nisje… Sy të përhumbur në dritare autobuzi, një lule Mollë në dorë, rrugë dhe Vjosa…

1. FAT: LULEDELE



Luledelen mbaj në dorë,

Petalet i këput varg,

Ezmerka më shoqëron,

Ëndrra do na çelë fat!



Çudi, sa këput petale,

për çudi sa petale hedh,

shemben tek ne male,

Fati nga sythat s’çel!…

Petalet e Luledeles bien,

veç frazë ogurzezë shkruajnë,

Dëshirat me mosfatin zihen,

Fatin e kërkuar shuajnë…



“E, çfarë po ndodh kështu,

asnjeri nga ne s’mund ta dijë,

s’më kishte ndodhur kurrë,

Vendimi lulor te pritja e ngrirë!

I thashë vajzës: “Provo fatin!”
I lexova mendimin në sy thellë,
donte ta fitonte çastin,
Luledelen në dorë merr…

Këpuste petalet, vështronte mua,
Petalja shoqëruese me një thënie:
“S’mund ta kuptosh sa të dua!…”
(Margaritar, mbetur në mendje.)

Binin në tokë petalet binin,
petalet e ngjyrta pa jetë,
“Po-të” dhe “Jo-të” në ikje linin,
ngjyrë të bardhë, ngjyrë të zezë!

Dhe ja po vinte në fund këputja,
Fati si në rreth rrotullohej.
Petalja e fundit tha nga shkëputja:
“S’është e thënë të lumturohesh!”

I përkëdhela ëmbël faqet e kuqa,

hodha përuljen lart në qiell;

më tha diçka Zoti dhe e putha…

Mbi fytyrë i ndriti një diell.



Ia mora dorën e saj të ftohtë

ia shtrëngova me guxim,

ia ngroha në kraharorin e ngrohtë,

ku zemra më rrihte me vërtik…

(Luledelet mbetën në hutim,…)

Petalet kishin humbur duar,

Shfanitje fatkeqësh me nxitim,

lotuar koha në javë e në muaj…

Si na ndodhi ne, s’ka kurim!



Eh, lutuni për të dashuruarit!

Dashuria pushtuese jo e një bote,

ka për të uruarit dhe botë të dytë ….

Dhe Topuzi i kënaqur më tha:

“Me ty s’më pëlqen të rri Topuz…”

Livadhi i Fletës së Tërfilit,

kishte kraharor të gjerë, të gjerë,

të gjeje fletën, sikur kërkoje Yllin,

në një qiell shtrirë enigmë e tërë…



Ajo përsëri në sy më pa…

“Eh, të katërtën në Labirint,

sikur besim nuk kam,

megjithatë, do marr guxim!…”

2. NË KËRKIM TË TËRFILIT ME KATËR FLETË



Dikur, më kish thënë Profeti Thoma:

“Një djalë trim desh një vajzë si zanë,

në shtëpi e kërkoi, por babai s’ia dha,

pa i sjellë një tërfil me katër fletë të mëdha!

Dhe vajza e donte sa më s’ka…

I tha trimit që e dëshironte:

“Ik gjeje tërfilin që do im baba!”

Në çdo mbushje hëne ta lajmëronte…

I hipi kalit trimi i dashuruar,

dhe pyeti për “Livadhin e Tërfilit”.

Kaluan javë, muaj kaluan,

në çdo mbushje hëne - erë e prillit…

Zemërngrirë priste vajza,

çdo mbushje hëne, nisje hëne,

Lulet çelnin, binin, nisje nga e para…