Ja nje shkrim qe me pelqeu teper edhe mendoj se kshtu duhet te jet
( 21. 8. 2008 ) RKL: Një peticion euforik dhe i pamotivuar
Disa poetesha shqiptare, ne mesin e tyre edhe emra krejt te panjohur për poezinë e mirëfilltë shqiptare, afër dy muaj më parë, kanë shkruar një peticion drejtuar krerëve institucionalë në Kosovë dhe në Shqipëri, me kërkesë për kthimin e eshtrave të heroinës së kombit Qerime Halili ( Shote Galica ) në Galicë të Drenicës, ku pushojnë eshtrat e bashkëshortit të saj, kryengritësit popullor, Azem Galica.
Vite më parë, disa femra intelektuale nga Drenica kishin kërkuar kthimin e eshtrave të Shote Galicës në Radishevë, në fshatin e saj të lindjes.
Peticioni është euforik dhe i pamotivuar, aq më keq kur në arsyetim thuhet se kjo nismë ka të bejë me idealin e bashkimit kombëtar, të cilin e mbështesin edhe këto 50 të nënshkruarat poetesha shqiptare, shumica dërrmuese prej tyre nga Vushtrria me rrethinë(!) Në mesin e poeteshave ka edhe firma meshkujsh, ndoshta po ashtu poetë, apo poetesha.
Është i tejdukshëm qëllimi i një klani tjetër, që qëndron prapa këtij peticioni, i cili më së paku do të duhej të kishte vepruar dhe të ishte shprehur kështu dhe në këtë formë, meqë për raste të tilla paraprakisht duhen bërë këshillime, sugjerime, ujdi e marrëveshje dhe jo peticion e ultimatume.
Pretendimet për të kthyer në Kosovë eshtrat e “Zhan D Arkës” shqiptare, Shote Galicës, nuk kanë mbështetje në emër të idealit të bashkimit kombëtar. Për më keq pretendimet e tilla bëhen me qëllim të devalvimit të këtij ideali. Po të plotësohej kjo kërkesë, atëherë do të duhej të ktheheshin në Kosovë edhe eshtat e Hasan Prishtinës, Kadri Prishtinës, Bajram Currit dhe qindra atdhtarëve të tjerë, të cilët pushojnë në përjetësi në tokat shqiptare, për të cilat dhanë edhe jetën.
Po ashtu është i paqëndrueshëm motivimi se eshtrat e Shote Galicës u dashka të prehen në Kosovë edhe për shkak se busti i saj në Fushë Krujë qenka sulmuar e përdhosur disa herë. Nuk është përdhosur vetëm shtatorja e Shote Galicës në Shqipëri me fillim prej vitit 1991, por është përbuzur e mjerisht edhe sot e kësaj dite përbuzen edhe shtatoret e shumicës së emrave më të shquar të kombit, deri te përpjekja për t ia hequr emrin e Ismail Qemalit, Universitetit të Vlorës, apo për ta hequr monumentin e Skënderbeut nga vendi ku është vendosur, për shkaqe gjoja “urbanistike”.
Nëse, aspirojmë bashkimin shpirtëror dhe fizik të shqiptarëve në trojet tona, në Ballkan, atëherë nuk do të duhej të merreshim me lëvizjet e eshrave andej e këndej kufijve, të cilët aktualisht nuk janë kufij formalë, sikur pretendon të na bind politika e Tiranës dhe e Prishtinës, por nuk janë as me tela gjembash, ashtu sikur ishin deri në kohën e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Rasti i eshtrave të Shote Galicës megjithatë ka një relevantë arsyeshmërie, meqë ishte bashkëshortja besnike dhe shoqja e idealeve të Azem Galicës. Lidhur me këtë rast specifik do të duhej të merreshin institucionet shkencore të Prishtinës dhe Tiranës, po kurresi krerët poltikë, në mënyrë që të mbyllet edhe kjo çështje e nisur dhe e komponuar keq nga grupe të euforisë dhe dalldisë folklorike.
Shote dhe Azem Galica, Isa Boletini, Selam Musai, Çerçiz Topulli, Isuf Xhelili, Bajram Curri, Dedë Gjon Luli kudo ku prehen eshtrat e tyre i takojnë shqiptarisë dhe nuk do të duhej lejuar që klanet e ndryshme të luajnë me idealin e shenjtë të çlirimit dhe bashkimit kombëtar.
Këto poetesha, të “penës” shqiptare, në vend të peticioneve, është mirë të shkruajnë ndonjë poezi të përkushtuar për Shote Galicën, Xhevë Krasniqi-Lladrovcin, Hyrë Eminin, Fatime Hetemin, Antigona Fazliun, Myrvete Maksutajn, Jehona Rakën, Aze Brahimajn, Afërdita Ukshinin, Luljetë Shalën e shumë luftëtare të tjera të lirisë.
Madje në fund, shohim se vetëm ndonjëra nga këto poeteshat e nëshkruara në peticion, apo poeteshat e tjera, që merren me lëvizjen e eshtrave të heronjve e heroinave, ka qenë luftëtare e lirisë, në kohën e së lavdishmes UÇK.
Në luftën tonë heroike, çlirimtare dhe fitimtare kishte dhe poetesha nga të gjitha trojet e Atdheut, të cilat në pranverë të vitit 1998, e disa edhe më vonë, rrokën armët dhe luftuan për çlirimin e Kosovës nga robëria serbe, krahas shokëve të tyre të idealit dhe ranë duke luftuar për idealet e Shote dhe Azem Galicës, Bajram Currit, Hasan Prishtinës dhe Adem Jasharit.